Niewolnicy

Jest jakiś pomysł, ale do mnie nie przemówił. Do bohatera czułam tylko niesmak.

Babska logika rządzi!

– Co to ma być! – uniósł się Olek. – Czy ty wiesz jak ja się teraz czuję?

Nie wiem, ale czuję się podobnie – i chyba takim absurdalnym zdaniem mógłbym określić tę scenkę. Wybacz Autorze, ale nic z tego nie zrozumiałem.

And one day, the dream shall lead the way

Bardzo, bardzo dziękuję za komentarz!

Rzeczywiście trudno nie czuć obrzydzenia do bohatera mimo, że  wyżywa się na robocie, a nie, jak wielu innych frustratów, na swojej żonie lub dziecku. Czy takim typom wystarczyłaby w zamian gadająca maszyna?

Jak ocenilibyście styl? Proszę choć ze dwa słowa! Bez owijania w bawełnę. Jeśli jest do d… to jest, nie że „nie przemówiło”… :-)

Styl chyba zasadniczo w porządku. W kilku miejscach dialogi zapisałabym inaczej, ale pewności nie mam.

Czasami masz dwa pytajniki albo wykrzykniki. Tak nie – występują pojedynczo albo trójkami.

Wyjustuj tekst, będzie lepiej wyglądał.

Poczekaj, aż tu zajrzy Regulatorzy, wtedy dowiesz się więcej. :-)

A czy bohater wyżywa się na żonie, robocie czy domowym zwierzątku, to mamy jedno znęcanie się nad bezbronnym i to samo sukinsyństwo…

Babska logika rządzi!

Jak dla mnie – technicznie napisane jest to (chyba, bo ekspertem nie jestem) dobrze. Tyle, że za mało danych. Ot taka sobie scenka, w której gość zje*ał robota.

Nie wiem dlaczego (a wybuch agresji był tak nagły, że wypadałoby coś tu dodać – może jakąś myśl bohatera?) , nie wiem co ten gość w sumie robi – poza tym, że na co dzień w jakiś sposób jest od tych robotów uzależniony. Nie wiem jak wygląda świat w jakim akcja się toczy. Nie wiem, czy roboty mogą coś czuć/posiadać osobowość czy inteligencję (mam wrażenie, że tak). Można by tak wymieniać.

Zero tła fabularnego. Generalnie przez to, cała ta agresja jest (dla mnie) bez sensu. I jeszcze Aleksander staje się na koniec Tomaszem. 

And one day, the dream shall lead the way

Bez owijania w bawełnę? Proszę bardzo.

Niczym – jak dla mnie takie – nie uzasadnione wyżywanie się na automacie budzi zdziwienie, a po chwili niesmak. Agresja i sadyzm nie bawią, a z bohatera czynią psychola. Dwulicowego, bo wobec SI korpowozu zachowuje się odmiennie.

Zakończenie sugeruje, że taki początek dnia jest jakimś niemal rytuałem, jeżeli zatłukł robota i nie będzie miał się na kim wyżyć, nie wytrzyma pojutrze w pracy. Dlaczego dopiero pojutrze?

Brak tła w postaci obrazu świata, w którym obraca się bohater, uniemożliwia zorientowanie się, czy wszyscy są tak samo potrzaskani jak protagonista, i dlaczego, jeśli tak, czy tylko ten jeden facet ma obluzowane klepki.

Jeżeli miało być śmiesznie – nie jest.

<>

– Witam Panie Tomaszu! – odezwał się system kobiecym głosem. – Alkohol: 0,0; ciśnienie krwi: 130/83 (zalecam bieganie); nastrój: dobry. ---> brak przecinka przed wołaczem, zamiast średników wystarczyłyby przecinki, w mowie nie słychać nawiasów.

Dziwny tekst. Nie zrozumiałem, o co w tym wszystkim chodzi.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

A mnie rozbawiło. Nie wgłębiam się w głębszy sens, w każdym razie się pośmiałem. 

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Nie mam pojęcia, co Autor miał zamiar opowiedzieć. :-(

…wpa­dły pierw­sze pro­mie­nie po­ma­rań­czo­wo­ró­żo­we­go słoń­ca. – …wpa­dły pierw­sze pro­mie­nie po­ma­rań­czo­wo-­ró­żo­we­go słoń­ca.

Jakże się to mogło stać, Mo­spa­nie? – Dlaczego mospan jest napisany wielką literą?

Py­ta­ją­cy pod­szedł do re­ga­łu i osten­ta­cyj­nie uchwy­cił trzo­nek. – Trzonek czego? Regału? ;-)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Na większość pytań istnieje odpowiedź, skoro jednak wyrobiony czytelnik nie zrozumiał zamysłu autora znaczy to, że tekst jest do bani…

Skoro jednak tyle osób zechciało skomentować mój „wypot”, za co jeszcze raz dziękuję, czuję się w obowiązku napisać parę słów.

Tło fabularne, choć delikatne tylko, najwyraźniej za słabo zaznaczone, ale jest. Bohater, właściwie antybohater, pracuje w korporacji. Już dziś taki pracownik poddawany jest ogromnej presji; nie ma prawa do złych dni, każdy nowy dzień ma być najlepszym w życiu; jego mózg „ładowany” jest przekazami (korpogadką) o zdobywaniu, podbojach, wygrywaniu i wojnie z konkurencją. Kiedy coś mu nie wyjdzie, szef potrafi zapytać „…i jak ty się z tym teraz czujesz?”, szczególnie jeśli podwładnego zaliczono do zielonego typu osobowości wg. topologii Insight (niewiarygodne pytanie, prawda Rex87?). Już dzisiaj pracownik korporacji ma mieć zunifikowany wygląd i zachowanie. Jego służbowy telefon ma być stale włączony. Każdy ruch jest monitorowany za pomocą GPS, a wydruki przesyłane są do bezpośredniego przełożonego. Niedługo w samochodach zainstalują alkomaty a potem pewnie monitory pracy serca. Następnym krokiem będzie sprawdzanie nastroju, jeśli będzie niski – pojazd nie pozwoli uruchomić silnika.

Nie opisywałem tego w szczegółach, bo wydawało mi się to nieistotne dla czytelnika (założenie okazało się być błędnym…). Nie ma wielkiego znaczenia gdzie protagonista pracuje; jest członkiem korporacji (korpoludkiem, jak sami siebie nazywają), prezesem, adwokatem, czy sfrustrowanym robotnikiem rolnym. Ważne jest, że część populacji lubi życie pod presją, ale dla większości staje się ono mordęgą. Szczególnie jeśli do pracy, której nienawidzą, uwiązani są kredytem, zobowiązaniami, etc. Stają się niewolnikami, którym nie wolno mieć złych dni, zawsze muszą być uśmiechnięci, zawsze pałać niepohamowaną ochotą do pomagania klientom. Presja rośnie. Poziom frustracji też. Podobno funkcjonariusze Stasi musieli pasować do kanonu komunisty pod każdym względem (także prywatnym, co było kontrolowane) i dlatego w ich rodzinach przemoc była powszechna i powszednia.

Psychotyczny frustrat nie potrzebuje logicznego powodu do wybuchu. Szuka jedynie zaczepki, szczególnie po alkoholu.

I wreszcie dochodzimy do sedna. Moim zdaniem, Finklo, jest duża różnica, czy podmiotem przemocy jest żona i dzieci, pies, czy robot, szczególnie z punktu widzenia maltretowanych. Nie postawiłbym znaku równości pomiędzy tymi bytami. Myślałem, że głównym zarzutem z Waszej strony będzie to, że mało prawdopodobnym jest, żeby to, czyli obicie gadającego przedmiotu, frustratowi wystarczyło. Na razie robot kelner jest na tyle mało popularny, że nie sposób tego sprawdzić…;-)

Jak ocenić mojego bohatera? Wszyscy ocenili go jednoznacznie fatalnie. Pewnie dlatego, że opowiadanie napisane zostało źle a robot został za bardzo spersonifikowany…

Uffff. Nie świadczy to dobrze o tekście, jeśli autor musi pisać taki elaborat w celu jego wyjaśnienia… :-(

Tym bardziej dziękuję za cierpliwość i uwagi. Wiem, co zrobiłem źle.

Regulatorzy – słońce nie świeciło przez witraż, dlatego będę się upierał przy „pomarańczoworóżowych promieniach”. Natomiast flaga Polski jest z pewnością biało-czerwona.

Mospanie – racja!

Co do trzonka, wydawało mi się, że czytelnik sam wie, że trzonek jest częścią młotka, siekiery, czy jakiegoś narzędzia; w tamtej chwili nie jest ważne jakiego… Może nie mam racji…

Kiedy coś mu nie wyjdzie, szef potrafi zapytać „…i jak ty się z tym teraz czujesz?”, szczególnie jeśli podwładnego zaliczono do zielonego typu osobowości wg. topologii Insight (niewiarygodne pytanie, prawda Rex87?).

Sam pracuję w korpo i kto wie, może i na mnie podobne gierki stosują, wredni HR-owcy ;) 

Mam nadzieję, że Cię nie uraziłem moim komentarzem – ja już tak mam, że wolę co do swojego tekstu usłyszeć brutalną, ale uczciwą opinię czytelnika, niż słodzenie i to samo staram się robić pod opkami innych.  Podobało się – super, skowronki i motylki w brzuchu, jak przed pierwszą randką. Nie, no trudno, widocznie coś spieprzyłem i muszę zastanowić się gdzie. Oczywiście nikt tu nie jest też żadną wyrocznią – i jego zdanie wcale nie musi być tym jedynym prawidłowym. 

Tak czy inaczej, jeden gorszy tekst to nie koniec świata – pisz więcej, ucz się na błędach. Jako czytelnik, chętnie zapoznam się z następnymi. 

Peace!

And one day, the dream shall lead the way

Mam nadzieję, że Cię nie uraziłem moim komentarzem – ja już tak mam, że wolę co do swojego tekstu usłyszeć brutalną, ale uczciwą opinię czytelnika, niż słodzenie i to samo staram się robić pod opkami innych.

Absolutnie nie mam do nikogo pretensji, że napisałem marne opowiadanie! :-) Przez myśl mi to nie przeszło. Dziękuję za rzetelną krytykę, tylko dzięki takiej można się czegoś nauczyć.

Cieszę się, że dajesz mi jeszcze jedną szansę!

Tekst jest niepełny, tj. Brskuje mu tła postaci, jak również jakiegoś punktu odniesidnia do przemocy w ogolnosci. Czy to wspomnianych bitych dzieci (może stary lał bohatera i teraz on potrafi żyć jedynie z ai, które i tak niszczy), czy też może mobbinu i bezsilności w pracy, które znajdują ujście bezkarnie na ozywionych przedmiotach. Na te chwilę yroche za mało.

I po co to było?