Pieśni nocy

I

Ar­chi­pe­la­gi

 

W świe­tle za­cho­dzą­ce­go słoń­ca wy­da­wa­ło się, że bryg tonie w morzu krwi.

Wszę­dzie wo­ko­ło niego, ni­czym ma­leń­kie, ru­cho­me ar­chi­pe­la­gi, dry­fo­wa­ły ciała.

Sta­łem opar­ty o re­ling, ob­ser­wu­jąc śmierć okrę­tu. Po­szło łatwo. Za­uwa­ży­li­śmy go wcze­snym po­po­łu­dniem. Nie­du­ża, ku­piec­ka jed­nost­ka. Sa­mot­na. Dwa­na­ście dział (nasza „Pieśń Nocy” miała ich dwa razy tyle), nie­licz­na za­ło­ga. Na ża­glach stra­szy­ły dziw­ne ma­lo­wi­dła, wy­glą­da­ją­ce jak znie­kształ­co­ne głowy zwie­rząt. Nikt, kogo py­ta­łem, nie wie­dział, co to za dziwo; sta­tek mu­siał pły­nąć z da­le­ka.

Szyb­ko do­go­ni­li­śmy ofia­rę. Głup­cy otwo­rzy­li ogień i za­mie­ni­li­śmy ich łajbę we wrak. Potem bły­ska­wicz­ny abor­daż, który traf­niej by­ło­by na­zwać rze­zią.

Po wszyst­kim oka­za­ło się, że sta­tek jest zbyt uszko­dzo­ny, by go ob­sa­dzić i za­brać ze sobą. Ka­pi­tan Ralph pie­klił się z tego po­wo­du i krzy­czał. Mnie też to zde­ner­wo­wa­ło. Jako pierw­szy ofi­cer „Pie­śni” zo­stał­bym mia­no­wa­ny ka­pi­ta­nem… przy­naj­mniej do czasu, aż łup uda­ło­by się spie­nię­żyć. Ale i tak nie było po­wo­dów do na­rze­ka­nia. Ła­dow­nia brygu skry­wa­ła dzie­siąt­ki cet­na­rów cze­ko­la­dy, wa­ni­lii i ziół, kil­ka­na­ście be­czek wina, dro­gie tka­ni­ny, a nawet worek kości sło­nio­wej.

Za­pro­si­li­śmy też na po­kład gości. Spo­śród wszyst­kich, któ­rzy się pod­da­li, wy­bra­li­śmy trzech męż­czyzn (nie od­nie­śli po­waż­nych ran i można za nich było do­stać dobrą cenę), czte­ry ko­bie­ty (dla roz­ryw­ki) oraz uczo­ne­go sta­rusz­ka. Wszy­scy świer­go­ta­li coś w dziw­nym ję­zy­ku. Udało nam się do­ga­dać je­dy­nie ze star­cem. Gdy tak wy­li­czał po­wo­dy, dla któ­rych nie warto go za­bi­jać, ka­za­łem mu coś na­pi­sać. Po­nie­waż nie było czasu szu­kać ka­ła­ma­rza, za­nu­rzył palec w roz­cię­tym brzu­chu trupa i skle­cił po­praw­ne zda­nie. Ucze­ni też byli w cenie.

Po­zo­sta­łych nie­licz­nych, któ­rzy prze­ży­li abor­daż i se­lek­cję, za­bi­li­śmy.

Bryg uto­nął we krwi.

 

II

Go­ście

 

Po­śród nocy nio­sła się pieśń.

Ka­pi­ta­na Ral­pha zwano Pie­śnia­rzem nie bez po­wo­du. Gdy sie­dział oto­czo­ny za­ło­gą i wy­śpie­wy­wał hi­sto­rię ma­ry­na­rza za­ko­cha­ne­go bez pa­mię­ci w sy­re­nie, trud­no było uwie­rzyć, że ten sam czło­wiek do­pie­ro co kazał wy­rżnąć kil­ku­dzie­się­ciu bogu ducha win­nych ludzi. Głos miał do­no­śny i czy­sty. Wszy­scy słu­cha­li­śmy z po­dzi­wem. Zresz­tą, in­ne­go wyj­ścia nie było – ponoć kie­dyś Ralph zabił człon­ka swej za­ło­gi za to, że skry­ty­ko­wał jego umie­jęt­no­ści wo­kal­ne (po­dob­no ob­ciął nie­szczę­śni­ko­wi głowę i urzą­dził z nią duet wo­kal­ny, w któ­rym, co nie dziwi, bez­sprzecz­nie do­mi­no­wał).

Noc była cie­pła i bez­chmur­na. Pół­noc­ny wiatr wy­peł­niał żagle, a morze wy­da­wa­ło się czar­ną, nie­skoń­czo­ną ot­chła­nią. Spoj­rza­łem na nie­wi­docz­ny ho­ry­zont, w ciem­ność. I po­czu­łem coś dziw­ne­go – nie­pew­ność, pra­wie de­li­kat­ny lęk. Mogło czaić się tam wszyst­ko. Nasz okręt, oświe­tlo­ny bla­skiem dzie­sią­tek lamp, widać było z wielu mil. A jeśli nawet ktoś by go prze­oczył, z pew­no­ścią usły­szał­by pi­jac­kie za­wo­dze­nia, które roz­brzmia­ły, gdy Pie­śniarz za­koń­czył swój wy­stęp.

To było za­sta­na­wia­ją­ce, nowe dla mnie uczu­cie. Szyb­ko jed­nak mi­nę­ło.

Póź­niej świę­to­wa­li­śmy. Dzień był zwy­cię­ski, od­da­li­śmy morzu je­dy­nie trzech ludzi. Roz­da­wa­no rum, wino i je­dze­nie za­gra­bio­ne z kogi. Wielu śpie­wa­ło, wy­bu­cha­ły kłót­nie, do­szło nawet do bójki, co rusz ktoś łapał w ob­ję­cia re­lin­gi i wy­mio­to­wał za burtę. Pa­trzy­łem na to z za­że­no­wa­niem, gdyż sam nie mo­głem wiele wypić. Byłem jed­nym z nie­licz­nych, któ­rym przy­pa­dła nocna wach­ta.

– …głowa szym­pan­sa albo innej małpy, tylko znie­kształ­co­na, jakby przy­pie­przyć w nią kulą ar­mat­nią – usły­sza­łem za swo­imi ple­ca­mi. Alvin, młody bos­man, opi­sy­wał Trey­owi, na­sze­mu ka­no­nie­ro­wi, wy­gląd żagli brygu. Pod­sze­dłem bli­żej. – Wokół były takie… jakby czer­wo­ne ga­łąz­ki.

Trey słu­chał w sku­pie­niu, marsz­cząc stare czoło. Był żywą le­gen­dą. Prze­słu­żył na róż­nych okrę­tach pi­rac­kich pra­wie sie­dem­dzie­siąt lat. Nie wi­dział (kar­tacz ude­rzył zbyt bli­sko), nie miał ręki (za­ło­ga wro­gie­go okrę­tu przy­wią­za­ła go za nią do ko­twi­cy, którą spu­ści­li na dno morza) mimo to kie­ro­wał ostrza­łem z na­sze­go stat­ku. Ko­rzy­stał z oczu Alvi­na, je­stem jed­nak prze­ko­na­ny, że bez niego też dałby radę. Pod­czas bitwy Trey za­wsze wy­czu­wał wro­gie jed­nost­ki, jakby czy­tał wiatr albo przez wie­lo­let­nie do­świad­cze­nie wy­kształ­cił mu się do­dat­ko­wy zmysł.

– Wy­da­je mi się – pod­jął ka­no­nier – że pły­nę­li z Ar­chi­pe­la­gu Czter­na­stu Wzgórz.

– To da­le­ko – wtrą­ci­łem. Trey ski­nął na mnie, nie­za­sko­czo­ny, choć nie mógł usły­szeć moich kro­ków w tym ha­ła­sie.

 – Chyba tak, ofi­ce­rze – rzekł. – Znasz mapy le­piej ode mnie. Czter­na­ście Wzgórz. Raz prze­pły­wa­łem nie­opo­dal. To góry wy­ra­sta­ją­ce wprost z morza, po­kry­te dżun­glą. Żyją tam ja­kieś dzi­ku­sy, ale kogo by one in­te­re­so­wa­ły. Kró­lew­scy z po­łu­dnia jakoś się z nimi do­ga­da­li i utwo­rzy­li na wy­spach parę por­tów. Wiem, że tam­tej­si miesz­kań­cy uży­wa­li sym­bo­li z py­ska­mi zwie­rząt. Za­po­ży­czy­li ten zwy­czaj od dzi­kich. Nie mam po­ję­cia, po co. Może ma to zwią­zek z ja­ki­miś wie­rze­nia­mi.

– Dla­cze­go za­pu­ści­li się aż tutaj? – za­py­tał Alvin. – To chyba dziw­ne, co nie?

– Nie­ty­po­we – po­twier­dzi­łem.

Ga­wę­dzi­li­śmy jesz­cze przez chwi­lę, a póź­niej z Alvi­nem uda­li­śmy się pod po­kład. Nad­szedł czas, by się za­ba­wić.

Ośmio­ro więź­niów trzy­ma­li­śmy w klit­ce, tuż obok ku­bry­ku. Mło­dych męż­czyzn po­wią­za­li­śmy razem, z da­le­ka wy­da­wa­ło się, że two­rzą jeden or­ga­nizm. Byli mil­czą­cy i przy­bi­ci. Uczo­ny sta­rzec spo­czy­wał tro­chę dalej, mam­ro­tał coś cicho. Ko­bie­ty na­to­miast le­ża­ły każda na osob­nym po­sła­niu z po­dar­te­go żagla, od­dzie­lo­ne od sie­bie pa­ra­wa­na­mi. Za­jarza­łem za każdy, po raz pierw­szy mia­łem oka­zję przyj­rzeć się do­kład­nie na­szym pa­niom. Wszyst­kie były ob­na­żo­ne i skrę­po­wa­ne.

Pierw­sza oka­za­ła się otyła, z wiel­ki­mi, zwi­sa­ją­cy­mi pier­sia­mi, druga stara i zmar­nia­ła. Mimo to obie nie mogły na­rze­kać na brak za­in­te­re­so­wa­nia. Gru­ba­ska krzy­cza­ła tak, że do­bie­ra­ją­cy się do niej pirat mu­siał za­tkać jej usta, sta­rusz­ka na­to­miast pa­trzy­ła w sufit pu­stym wzro­kiem, jakby umar­ła za życia. Trze­cia ko­bie­ta była w śred­nim wieku i prze­cięt­nej urody. Stał nad nią Dłu­go­uchy Wull i wy­raź­nie się nad czymś za­sta­na­wiał. Gdy pod­sze­dłem, za­czął ska­kać wzro­kiem to na mnie, to na nią.

– O co cho­dzi? – za­py­ta­łem.

– Ona nie żyje. – Wull był po tro­sze za­kło­po­ta­ny, roz­cza­ro­wa­ny i zdzi­wio­ny. – Nie mam po­ję­cia, jak to się stało. Co z nią, ofi­ce­rze?

– Za burtę.

Wull ode­tchnął, jak­bym zdjął z jego ple­ców brze­mię cięż­kiej de­cy­zji.

Czwar­ta ko­bie­ta była młoda i, mimo si­nia­ków na całym ciele, krwa­wych śla­dów na ple­cach, po­tar­ga­nych wło­sów i dzi­kie­go spoj­rze­nia, cał­kiem ładna. Usta­wi­ła się do niej ko­lej­ka.

Jako ofi­cer mia­łem jed­nak swoje prawa. Wci­sną­łem się na sam po­czą­tek i nikt ani my­ślał pro­te­sto­wać. Byłem po Ral­phie naj­waż­niej­szą osobą na po­kła­dzie, a Pie­śniarz nigdy nie do­bie­rał się do ko­biet, gdyż w na­szym por­cie-kry­jów­ce miesz­ka­ła jego uko­cha­na.

Z dziew­czy­ną za­ba­wiał się jeden z pi­ra­tów. Alvin spoj­rzał na cze­ka­ją­cych męż­czyzn, po czym stwier­dził:

– Pie­przyć to, jesz­cze się nada. – Ode­pchnął sza­mo­czą­ce­go się nie­zdar­nie z cia­łem Wulla i chwy­cił nie­boszcz­kę. Miało to swoje dobre stro­ny. Gdy bos­man do­bie­rał się do ofiar i wy­cią­gał swój ulu­bio­ny szty­let ze srebr­ną rę­ko­je­ścią, za­wsze po­twor­nie krzy­cza­ły. Tym razem było cicho.

Gdy moja wy­bran­ka zo­sta­ła sama, pod­sze­dłem do niej, oswo­bo­dzi­łem z wę­złów i ka­za­łem za­ło­dze przy­nieść mied­ni­cę z wodą.

– Umyj się. Je­stem ofi­ce­rem, nie godzi się, żeby tak po wszyst­kich.

Wy­ko­na­ła po­le­ce­nie.

Włosy miała ciem­ne i krę­co­ne, przy­wo­dzą­ce na myśl fa­lu­ją­ce morze w bez­k­się­ży­co­wą noc. W ja­snych oczach od­bi­ja­ło się świa­tło ko­ły­szą­cych się w że­la­znych klat­kach kan­de­la­brów. Wi­dzia­łem, jak drżą jej ręce, gdy ob­my­wa­ła swe łono. 

– Vishe ku i qubie – po­wie­dzia­ła.

– Też mi się po­do­basz.

– Uixe u i hyle nem. – Gdy mó­wi­ła w tym śmiesz­nym, pta­sim ję­zy­ku, rzu­ca­ła mi spoj­rze­nia, od któ­rych nie­mal zro­bi­ło mi się wstyd. – Ve­ri­bu. Ve­ri­bu me utule. Utule. – Na­ci­ska­ła na każde słowo. – Utule.

Wy­nu­rzy­łem się z zza pa­ra­wa­nu i ka­za­łem przy­tar­gać star­ca.

Przy­drep­tał prze­ra­żo­ny i sku­lił się w kącie.

– Uixe u i hyle nem – beł­ko­ta­ła. – Ve­ri­bu me utule.

– Co ona do mnie mówi?

Za­wa­hał się.

– Tłu­macz, je­stem cie­kaw – po­na­gli­łem. I za­czą­łem się roz­bie­rać.

– Twier­dzi, że je­steś de­mo­nem o twa­rzy jasz­czur­ki.

Ro­ze­śmia­łem się do­no­śnie.

– Róż­nie mnie na­zy­wa­li, ale nigdy jasz­czur­ką. Co to za język?

– To mowa Kró­le­stwa Po­łu­dnia.

Gdy po­zby­łem się ubra­nia, ują­łem ręce ko­bie­ty, po­ło­ży­łem ją na po­sła­niu i za­bra­łem się do dzie­ła. Od­wró­ci­ła twarz, jej dło­nie za­czę­ły drżeć jesz­cze moc­niej, lecz mil­cza­ła.

– Nie­raz sły­sza­łem język z po­łu­dnia, a ten wy­da­je się inny – po­wie­dzia­łem do star­ca. Bie­dak wy­da­wał się tak prze­ra­żo­ny i za­wsty­dzo­ny uczest­nic­twem w tej sce­nie, iż nie­mal za­padł się pod pod­ło­gę. – Pły­nę­li­ście z Czter­na­stu Wzgórz, racja?

– Tak – wy­du­kał. – Czter­na­ście… Wzgórz. Miesz­kań­cy ar­chi­pe­la­gu po­cho­dzą z Kró­le­stwa, ale przed laty za­sy­mi­lo­wa­li się z miej­sco­wy­mi. Stąd na­le­cia­ło­ści.

– Po co za­pu­ści­li­ście się tak da­le­ko?

– Vishe ku i qubie, ve­ri­bu me utule – wy­szep­ta­ła dziew­czy­na ła­mią­cym się gło­sem.

– Nie cie­bie py­ta­łem, skar­bie.

– My… han­dlo­wa­li­śmy – od­parł sta­rzec. Był bli­ski pła­czu, drżał, jakby to jego gwał­co­no. – Zwy­kły han­del. I tyle.

– I tyle – po­wtó­rzy­łem. – Mo­żesz odejść… albo cze­kaj. Po­wiedz jej, że jest cudna i jeśli chce, mogę ją za­brać do swej ka­ju­ty. Ale do­pie­ro jutro. Moim kam­ra­tom coś się na­le­ży od życia.

Uczo­ny po­wtó­rzył.

– Yiu.

– Nie chce.

– Wy­tłu­macz, że pod po­kła­dem nie prze­ży­je nawet kilku dni.

Zro­bił to.

– Yh kale.

Te dwa krót­kie słowa spra­wi­ły, że sta­rzec jęk­nął.

– Ve­ri­bu de ka kalet.

– Ona twier­dzi, że woli przy­jąć na sie­bie sto papug niż jedną jasz­czur­kę po sto­kroć.

Znów się ro­ze­śmia­łem.

– Po­dzię­kuj jej, że tak wie­rzy w me siły wi­tal­ne. Ale i tak ją sobie przy­gar­nę. Jutro. Idź.

Wy­peł­nił po­le­ce­nie, a ja za­bra­łem się za mą zdo­bycz z jesz­cze więk­szym za­pa­łem.

Gdy skoń­czy­łem, wy­sze­dłem na górę. Wiał mocny, orzeź­wia­ją­cy wiatr. Czu­łem się szczę­śli­wy.

Świę­to­wa­nie za­koń­czy­ło się i na po­kła­dzie było cicho. Po­mi­ja­jąc ło­po­ta­nie żagli, trzesz­czą­cy ta­kie­lu­nek, dźwięk fal ude­rza­ją­cych o ka­dłub i ledwo sły­szal­ną, są­czą­cą się z rufy pieśń Ral­pha, który zwykł pod­śpie­wy­wać sobie przed snem. Ski­ną­łem Alvi­no­wi, który wy­szedł za mną. Wy­glą­dał, jakby wła­śnie opo­rzą­dził je­le­nia. Od­wza­jem­nił gest i po­szedł w stro­nę dzio­bu. Roz­po­czy­na­ła się nocna wach­ta. Mi­nę­ła spo­koj­nie, po­mi­ja­jąc wy­pa­dek nad ranem. Jeden z pi­ra­tów, pi­ja­ny jak świ­nia, spadł z want i roz­trza­skał łeb. Zda­rza się.

Wcze­snym ran­kiem pa­dłem na koję wy­czer­pa­ny. Ma­rzy­łem o dziew­czy­nie spod po­kła­du. Mia­łem na­dzie­ję, że prze­ży­ła tę noc.

 

III

Oni

 

Śnił mi się abor­daż, który prze­pro­wa­dzi­li­śmy na po­kład kogi.

W wizji tej sta­tek był jed­no­cze­śnie lądem, jed­nym z Czter­na­stu Wzgórz. Sze­dłem po­wo­li w to­wa­rzy­stwie mej za­ło­gi zło­żo­nej z cieni. Gdy pró­bo­wa­łem uchwy­cić wzro­kiem ich twa­rze, umy­ka­li, nikli jak duchy.

Czu­łem się sa­mot­ny i prze­ra­żo­ny. Deski po­kła­du trzesz­cza­ły pod moimi bu­ta­mi, a drze­wa rzu­ca­ły dłu­gie cie­nie. Cały czas w po­wie­trzu nio­sła się pieśń. Czy to Ralph śpie­wa? – za­sta­na­wia­łem się. Cza­sa­mi za­bi­jał, nucąc pod nosem. Ale rzad­ko.

To, co nio­sło się po lesie, było zło­wiesz­cze, prze­ra­ża­ją­ce i bo­le­sne dla uszu. Praw­dzi­wa pieśń nocy.

Do­tar­łem do ogni­ska. Pło­mie­nie tań­czy­ły na twa­rzach sie­dzą­cych wokół niego ludzi. Kilku roz­po­zna­łem. Był młody chło­pak, któ­re­mu roz­pru­łem brzuch, i gar­ba­ty ol­brzym, któ­re­mu roz­bi­łem głowę o maszt. Ko­bie­ta zmar­ła ze­szłej nocy sie­dzia­ła mię­dzy nimi. Nikt nie miał żad­nych ran, a ich ciała zdo­bi­ły ma­lun­ki: znie­kształ­co­ne małpy, jasz­czur­ki i pa­pu­gi, oto­czo­ne ga­łąz­ka­mi tak czer­wo­ny­mi, iż wy­da­wa­ło się, że kieł­ku­ją kro­pla­mi krwi.

To było ogni­sko umar­łych i gdy to sobie uświa­do­mi­łem, ścier­pła mi skóra.

Wy­ją­łem sza­blę i za­mach­ną­łem się na naj­bliż­szą osobę. To był od­ruch. Ostrze prze­szło przez ciało, rów­nie do­brze mógł­bym pró­bo­wać po­sie­kać dym.

– Idź pod po­kład – wy­szep­ta­ło jed­no­cze­śnie kilka gło­sów. – Czeka na cie­bie.

Chcia­łem za­py­tać kto, ale zo­rien­to­wa­łem się, kogo mi tu bra­ku­je.

Cie­nie wciąż mi to­wa­rzy­szy­ły. Wę­dro­wa­łem długo, aż świa­tło ogni­ska przy­sło­ni­ły drze­wa. Od­na­la­złem wej­ście do ja­ski­ni, tam mu­siał być dolny po­kład. Serce biło mi mocno, gdy spo­glą­da­łem w czerń. Czy coś tam po­ru­szy­ło się w mroku?

Czy to stąd do­bie­ga pieśń? Nie, ona jest dzie­łem cieni, mej za­ło­gi i moim.

Nagle umil­kła, a ja za­czą­łem krzy­czeć. Krzy­cza­łem, aż roz­bo­lał mnie długi, roz­wi­dlo­ny język. Cie­nie wciąż la­ta­ły wokół mnie, ma­cha­ły czar­ny­mi skrzy­dła­mi. Naj­gor­szy był jed­nak widok małpy…

Obu­dzi­łem się mokry, jakby wła­śnie wy­cią­gnię­to mnie z morza. Za­klą­łem, zga­ni­łem się za głu­po­tę, ob­ró­ci­łem na bok i po­now­nie usną­łem.

 

IV

Śpiew w od­da­li

 

– Ofi­ce­rze Irvin – bu­dził mnie czyjś głos – za­uwa­żo­no sta­tek.

Dłu­go­uchy Wull stał nad mym łożem z prze­pra­sza­ją­cą miną.

– Co za sta­tek? – wy­mam­ro­ta­łem, wciąż na wpół po­grą­żo­ny we śnie.

– Jesz­cze nie widać.

– Do­tar­ło, zaraz do was przyj­dę.

W nocy mu­sia­ło so­lid­nie prze­chy­lić okrę­tem, gdyż moje ciu­chy le­ża­ły na pod­ło­dze razem z ma­pa­mi i przy­rzą­da­mi na­wi­ga­cyj­ny­mi. Na­szła mnie ab­sur­dal­na myśl, że po­wi­nie­nem po­sprzą­tać ka­ju­tę, nim za­pro­szę damę, ale zby­łem to śmie­chem.

Wy­sze­dłem na po­kład. Padał lekki desz­czyk, wi­docz­ność była kiep­ska. Ralph stał na rufie i ob­ser­wo­wał ho­ry­zont przez lu­ne­tę.

Sta­tek pły­nął jakąś milę od nas, lecz le­d­wie było go widać.

– Nie­du­ży – osza­co­wał Pie­śniarz. – Bryg.

Gdy podał mi lu­ne­tę, po­twier­dzi­łem jego słowa. Sta­tek wy­glą­dał, jakby utka­no go z mgły.

– Pły­nie za nami – stwier­dzi­łem zdzi­wio­ny. – Mu­siał nas wi­dzieć, więc czemu? – Spoj­rza­łem na ban­de­rę „Pie­śni”. Dziś uda­wa­li­śmy okręt Kró­le­stwa Haru. Jeśli bryg pły­nął pod tą samą ban­de­rą, mógł się nie bać. Ale przy tej wi­docz­no­ści mało praw­do­po­dob­ne, że do­strze­gli nasze ozna­ko­wa­nie. Więc może pi­ra­ci? Nie­moż­li­we, na takim nie­wiel­kim okrę­cie ucie­kli­by przed nami. – Myślę, że to pu­łap­ka. Za tym małym bry­giem mogą się ukry­wać trzy po­tęż­ne fre­ga­ty.

– Po­zwól­my mu się zbli­żyć – zde­cy­do­wał ka­pi­tan. – Za­cze­ka­my, zo­ba­czy­my. Naj­wy­żej uciek­nie­my.

Alvin dy­ry­go­wał za­ło­gą re­fu­ją­cą żagle, a ja pod­sze­dłem do koła ste­ro­we­go. Za moimi ple­ca­mi bryg zbli­żał się po­wo­li.

– Płyną pod ban­de­rą Kró­le­stwa Po­łu­dnia – za­ko­mu­ni­ko­wał po chwi­li Ralph Pie­śniarz. – No pro­szę, to nie jest dobry ty­dzień dla ich floty.

– Może to bliź­nia­cza jed­nost­ka tej wczo­raj­szej łajby – rzu­ci­łem.

– Na to wy­glą­da. Te same brzyd­kie pyski na ża­glach. – Pod­niósł głos i ob­wie­ścił: – Tym razem chcę do­stać sta­tek. Nie uszkodź­cie go zbyt mocno. Gdzie Trey?

Stał nie­opo­dal i spo­glą­dał śle­py­mi oczy­ma pro­sto na sta­tek.

– Coś dziw­ne­go nie­sie się z wia­trem – po­wie­dział cicho.

– Nie strze­la­my, póki sami nie za­czną – roz­ka­zał mu ka­pi­tan.

Sta­tek pły­nął pro­sto na nas, jakby szy­ko­wał się do abor­da­żu. Uzna­łem, że wcale mi się to nie po­do­ba. Dla­cze­go taka mała jed­nost­ka chcia­ła­by za­ata­ko­wać jeden z naj­po­tęż­niej­szych pi­rac­kich okrę­tów na tych wo­dach?

Muszę się po­chwa­lić, że mia­łem do­sko­na­ły wzrok. To ja wy­pa­trzy­łem dzień wcze­śniej bryg. Ta jed­nost­ka była jego bliź­nia­kiem, wi­dzia­łem to wy­raź­niej od in­nych. Coś jed­nak było cho­ler­nie nie tak. Wle­pi­łem wzrok w sta­tek i pró­bo­wa­łem to roz­gryźć. Wtem za­mar­ło mi serce.

– Tam nie ma za­ło­gi! – ryk­ną­łem.

Ralph spoj­rzał na mnie jak na sza­leń­ca i przy­ło­żył lu­ne­tę do oka.

– Cho­wa­ją się – po­wie­dział bez­tro­sko… i nagle otwo­rzył sze­ro­ko usta. Do­ci­snął lu­ne­tę do oka tak mocno, iż pra­wie wbił ją sobie w głowę. Zbladł do tego stop­nia, że przy­po­mi­nał czasz­kę z pi­rac­kiej ban­de­ry.

– To ten sam bryg! – ryk­nął. – Ten, który za­to­pi­li­śmy! Roz­wi­nąć żagle, zwrot przez sztag, ucie­ka­my!

– Widmo – jęk­nę­ło kilka gło­sów.

– Zguba – do­da­ły ko­lej­ne.

– Prze­klę­ty.

Choć twa­rze człon­ków za­ło­gi ob­ra­zo­wa­ły wszyst­kie moż­li­we formy prze­ra­że­nia, ma­newr wy­szedł spraw­nie. Ob­ró­ci­li­śmy się rufą do brygu.

By­li­śmy szyb­si, po­win­ni­śmy zo­sta­wić go w tyle. Po­win­ni­śmy.

– Becz­ka – wy­szep­tał do mnie Ralph.

– Becz­ka?

– Stara, spróch­nia­ła, chyba dę­bo­wa. Wpa­dłem na nią pod­czas abor­da­żu, prze­bi­łem stopą dągę. Tę samą becz­kę zo­ba­czy­łem wła­śnie przez lu­ne­tę. Szcze­rzy­ła się do mnie dziu­rą do przo­du.

– On za­to­nął… – po­wie­dzia­łem cicho. – Uciek­nie­my – za­pew­ni­łem ka­pi­ta­na.

Bryg jed­nak oka­zał się szyb­szy, niż być po­wi­nien. Ma­newr dał nam nieco prze­wa­gi, lecz mia­łem wra­że­nie, że trwo­ni­my ją z każdą chwi­lą.

Na kliw­rze widma szcze­rzy­ła się głowa pa­wia­na. Po raz pierw­szy mia­łem oka­zję się jej przyj­rzeć. Była pa­skud­na i zma­sa­kro­wa­na. Na fok­ża­glu na­ma­lo­wa­no głowę jasz­czur­ki, którą ktoś po­trak­to­wał czymś ostrym. Z grot­masz­tu spo­glą­da­ła okrop­na pa­pu­ga. Wy­glą­da­ła, jakby ktoś zro­bił z niej pie­czeń.

Trey stał przede mną. Trząsł się.

– Wi­dzia­łem ich, ofi­ce­rze Irvin – po­wie­dział. – Je­stem nie­wi­do­my, ale jed­nak ich do­strze­głem. Po­kład nie jest pusty.

 

V

Opo­wieść star­ca

 

Roz­pa­da­ło się na dobre, gdy sta­łem opar­ty o re­ling ru­fo­wy i ob­ser­wo­wa­łem bryg. Snuł się za nami ni­czym wy­rzut su­mie­nia. Bałem się. Po raz pierw­szy w życiu prze­ra­żał mnie widok żagli na ho­ry­zon­cie i wresz­cie zro­zu­mia­łem, co czuły wszyst­kie nasze ofia­ry.

Wie­dzie­li­śmy, że do zmierz­chu nas do­go­nią.

Potem zsze­dłem pod po­kład, do więź­niów, za­sta­na­wia­jąc się, czy wie­dzą o po­wro­cie brygu.

Wy­glą­da­li okrop­nie i byli prze­ra­że­ni. Naj­star­sza z ko­biet nie prze­ży­ła nocy. Inna, ta otyła, le­ża­ła na boku i szep­ta­ła do sie­bie, być może po­stra­da­ła zmy­sły, mało mnie to ob­cho­dzi­ło. Uda­łem się do swej ulu­bie­ni­cy.

Jak na to, co ją spo­tka­ło, wy­glą­da­ła cał­kiem do­brze.

Czy wła­śnie się uśmiech­nę­ła?

Po­le­ci­łem za­ło­dze ją umyć, ubrać i za­pro­wa­dzić razem ze star­cem do mojej ka­ju­ty.

Przy­by­li po chwi­li. Ko­bie­ta oglą­da­ła wnę­trze z cie­ka­wo­ścią. Po­huś­ta­ła wi­szą­cą lampą, prze­je­cha­ła pal­cem po drzwiach szafy. Gdy uj­rza­ła się w pięk­nym lu­strze, które kie­dyś skra­dli­śmy z ga­le­onu, od­wró­ci­ła wzrok, wstrzą­śnię­ta. Potem sku­li­ła się w kącie.

– Wasz bryg po­wró­cił – rzu­ci­łem do star­ca.

Aż usiadł na krze­śle. Skrył twarz w dło­niach, a potem ro­ze­śmiał się hi­ste­rycz­nie.

– Takie to za­baw­ne? – za­py­ta­łem.

– Ofi­ce­rze, to nie jest ani tro­chę za­baw­ne. To sto­kroć bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce niż wszyst­ko, co do tej pory w życiu usły­sza­łem. – Za­milkł, a gdy i ja się nie ode­zwa­łem, kon­ty­nu­ował: – Wy… wzię­li­ście mnie w nie­wo­lę. Przy odro­bi­nie szczę­ścia sprze­da­li­by­ście na ja­kiejś wy­spie jako na­uczy­cie­la lub za­rząd­cę. Do­żył­bym swo­ich dni, cie­sząc się sza­cun­kiem. A oni?

– Może zwró­cą ci wol­ność.

– Uwol­nią mnie? Mar­twi? A potem do­star­czą do domu w świe­tle za­cho­dzą­ce­go słoń­ca? – Uśmiech­nął się smut­no – Nie, ofi­ce­rze, wszy­scy umrze­my.

– Co to za magia?

– Nie wiem. Czy wy­glą­dam, jak­bym znał się na magii?

Uczo­ny rze­czy­wi­ście nie spra­wiał ta­kie­go wra­że­nia, ale tam­ten, z wy­ta­tu­owa­ną twa­rzą… Krzy­czał. Wrzesz­czał prze­raź­li­wie, zanim prze­bi­łem mu gar­dło.

– Za­czy­nasz być bez­czel­ny. Może wrzu­cę cię do morza i po­ob­ser­wu­ję, czy przy­ja­cie­le wy­cią­gną po­moc­ną, mar­twą dłoń?

Sta­rzec wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Może tak bę­dzie dla mnie le­piej.

– Mie­li­ście na po­kła­dzie cza­ro­dzie­ja – stwier­dzi­łem lekko drżą­cym gło­sem. – Mon­strum z wy­ta­tu­owa­ną twa­rzą.

– Toto nie był żad­nym po­two­rem, je­dy­nie ka­pła­nem. Gło­sem bogów. Je­dy­nym rdzen­nym miesz­kań­cem wyspy w za­ło­dze. Wy­ka­zał się od­wa­gą, gdyż jego ziom­ko­wie nie­sły­cha­nie rzad­ko wy­pusz­cza­ją się tak da­le­ko w morze. Toto był do­brym czło­wie­kiem. No­ca­mi śpie­wał przy ogniu, za dnia po­ma­gał w kam­bu­zie.

Za­mkną­łem oczy i zo­ba­czy­łem, jak dzi­kus leży w ka­łu­ży krwi. Przy­po­mi­nał bar­dziej małpę niż czło­wie­ka. Może i był dobrą osobą, ale mnie za­ata­ko­wał. Co praw­da pło­ną­cym ba­dy­lem, ale zro­bił to. Trze­ba mu jed­nak oddać, że rze­czy­wi­ście był od­waż­ny. Resz­ta za­ło­gi nawet nie pró­bo­wa­ła wal­czyć.

– Czy wiesz, jak od­pę­dzić ten sta­tek? – za­py­ta­łem. – Po­wiedz, a wciąż mo­żesz za­cho­wać życie. Zo­stać na­uczy­cie­lem albo za­rząd­cą.

– Nie da się. Nie ma ra­tun­ku. A wiesz, ofi­ce­rze, dla­cze­go je­stem o tym prze­ko­na­ny? Znam taką hi­sto­rię, naj­słyn­niej­szą z mi­to­lo­gii ludów Czter­na­stu Wzgórz.

– Opo­wiedz.

Sta­rzec zło­żył dło­nie w pi­ra­mid­kę i roz­po­czął:

– Na jed­nym z Czter­na­stu Wzgórz le­ża­ła wio­ska. Życie to­czy­ło się tam spo­koj­nie, a lu­dzie byli szczę­śli­wy. Co noc roz­pa­la­li po­środ­ku osady wiel­kie ogni­sko i świę­to­wa­li prze­ży­ty dzień. Aż pew­nej nocy ogień zwa­bił trzy de­mo­ny, które przy­bra­ły po­sta­ci zwie­rząt: pa­wia­na, wa­ra­na i pa­pu­gi. Na­pa­dły na wio­skę i za­bi­ły jej miesz­kan­kę. Gdy na­stał świt, ode­szły, lecz strach miesz­kań­ców nie minął. Wie­dzie­li oni bo­wiem, że zwie­rzę­ta czają się w dżun­gli i cały czas ich ob­ser­wu­ją. Gdy za­padł zmrok, be­stie znów za­ata­ko­wa­ły. Za­bi­ja­ły każ­dej nocy. Pa­pu­ga wy­dzio­by­wa­ła oczy i prze­bi­ja­ła gar­dła, lecz była tylko głu­pim pta­kiem, który wy­ko­ny­wał roz­ka­zy. Waran za­wsze wie­dział, gdzie ude­rzyć, swym ga­dzim zmy­słem wy­czu­wał każdą sła­bość i oka­zję. Naj­gor­szy był jed­nak pa­wian, gdyż to on do­wo­dził i kazał za­bi­jać. Straż­nik Ogni­ska, prze­wo­dzą­cy wio­sce, co noc nucił inną pieśń. Aż w końcu tra­fił na tę wła­ści­wą. Wzno­sił w niej modły do bogów, by uchro­ni­li miesz­kań­ców i ze­sła­li ze­mstę. Ci usłu­cha­li próśb. Pa­pu­ga za­dzio­ba­ła pa­wia­na, a sama sta­nę­ła w pło­mie­niach, prze­ra­żo­ny jasz­czur uciekł, choć i jego do­pa­dła zguba.

– Nigdy nie byłem dobry w me­ta­fo­rach, ale do­my­ślam się, że bo­go­wie tych dzi­ku­sów chcą nas uka­rać, praw­da?

Ski­nął głową.

– Na Czter­na­stu Wzgó­rzach, drogi ofi­ce­rze, krąży mnó­stwo opo­wie­ści o du­chach, które nie od­cho­dzą, gdyż mają nie­do­koń­czo­ne spra­wy. W la­sach czę­sto wi­du­je się zjawy. Ba, sam kie­dyś jedną zo­ba­czy­łem. Za­ło­ga brygu po­szu­ka ze­msty, je­stem pe­wien.

Potem wy­py­ta­łem uczo­ne­go o wszyst­kie zwy­cza­je i wie­rze­nia tam­te­go ludu. Jakie to prze­wrot­ne, spę­dzi­łem pół dnia na zbie­ra­niu in­for­ma­cji o isto­tach, które jesz­cze wczo­raj były dla mnie równe mrów­kom czy ko­ma­rom. Do­wie­dzia­łem się, że we­dług ich mi­to­lo­gii pierw­si lu­dzie wy­szli spod ziemi i że miesz­kań­cy grze­bią swych mar­twych na szczy­tach wzgórz. Uczo­ny oświe­cił mnie, iż ka­pła­ni z ar­chi­pe­la­gu mają taką moc, że cza­sem wra­ca­ją po śmier­ci, by dalej spra­wo­wać rządy w wio­skach, a ma­lo­wa­ne twa­rze zwie­rząt to ma­ni­fe­sta­cja ich siły.

Po­po­łu­dniem czu­łem się, jak­bym spę­dził wśród tego ludu pół życia, a mimo to wciąż nie wie­dzia­łem, co robić.

W końcu ode­sła­łem star­ca pod po­kład. Mniej wię­cej wtedy za­mel­do­wa­no mi, że bryg znik­nął.

– Wciąż się zbli­żał – re­la­cjo­no­wał Alvin – a gdy za­czę­ły za­pa­dać ciem­no­ści, jakby roz­pły­nął się w po­wie­trzu.

Na po­kła­dzie dało się wy­czuć ostroż­ną ulgę. Omó­wi­łem z Ral­phem ko­rek­tę kursu oraz prze­ka­za­łem mu wszyst­ko, czego się do­wie­dzia­łem, a potem wró­ci­łem do ka­ju­ty.  Rzu­ci­łem moją wy­bran­kę na łoże i wzią­łem dwa razy.

– Wciąż nie wiem, jak ci na imię – po­wie­dzia­łem.

– Xenio mi – wy­du­ka­ła, gdy wią­za­łem ją pod ścia­ną. Do­sta­ła koc i po­dusz­kę.

– Może być Kse­nia.

Gdy pró­bo­wa­łem usnąć, za­czę­ła nucić w swym pta­sim ję­zy­ku. Być może za­dzia­ła­ła moja wy­obraź­nia, ale mia­łem wra­że­nie, że już to gdzieś sły­sza­łem. We śnie. Prze­szedł mnie dreszcz. Wy­obra­zi­łem sobie, że mar­twy ka­płan śpie­wa tę samą pieśń, sto­jąc na dzio­bie za­to­pio­ne­go stat­ku, wpa­tru­jąc się w nas z ciem­no­ści… Ich głosy syn­chro­ni­zu­ją się…

Wy­sze­dłem do za­ło­gi po­le­cić im zga­sić wszyst­kie świa­tła. Nie­po­trzeb­nie, już to zro­bi­li. Po­go­da wciąż była okrop­na, a wi­docz­ność nie­wiel­ka. Mimo to mia­łem wra­że­nie, że je­ste­śmy ob­ser­wo­wa­ni.

Wró­ci­łem do ka­ju­ty, gdzie Kse­nia wciąż nu­ci­ła pieśń nocy. Za­tka­łem jej usta tak bru­tal­nie, że za­czę­ła się dusić. Pró­bo­wa­ła mnie gryźć, więc ude­rzy­łem ją w twarz. Za­mil­kła.

Nie mia­łem jed­nak wąt­pli­wo­ści, że ka­płan wciąż nuci swoją par­tię.

 

VI

Ga­lion

 

Obu­dzi­łem się w środ­ku nocy z prze­czu­ciem, że ktoś jest w mojej ka­ju­cie. Sły­sza­łem od­dech tej osoby. Potem przy­po­mnia­łem sobie o Kseni i za­la­ła mnie fala ulgi.

Wtedy usły­sza­łem kroki. Ktoś prze­cha­dzał się bli­sko, tuż obok łóżka. A może szedł po rufie, kon­dy­gna­cję wyżej? To było dobre wy­tłu­ma­cze­nie i ucze­pi­łem się go mocno. Wy­bie­głem z ka­ju­ty (po dro­dze za­plą­ta­łem się w mapy, które znów zle­cia­ły ze stołu) i mimo ciem­no­ści stwier­dzi­łem, że w czę­ści ru­fo­wej stat­ku nie ma ni­ko­go.

Mia­łem ocho­tę krzyk­nąć do tego kogoś, by się po­ka­zał, ale nie chcia­łem się skom­pro­mi­to­wać przed za­ło­gą.

– Też nie mo­żesz spać, ofi­ce­rze? – spy­tał mnie Alvin. Spa­ce­ro­wał po po­kła­dzie, choć nie była to noc jego wach­ty.

– Coś mi się przy­śni­ło.

– Mnie rów­nież – po­wie­dział udrę­czo­nym gło­sem. – Kosz­mar.

Alvin się trząsł. Nie wi­dzia­łem go ta­kie­go od bar­dzo dawna.

– Oni już za nami nie płyną – po­wie­dzia­łem uspo­ka­ja­ją­co. – Zre­zy­gno­wa­li. Nie­ba­wem bę­dzie­my się z tego śmiać.

Po­ki­wał głową, nie­prze­ko­na­ny.

– Ofi­ce­rze, co zro­bi­li­śmy z cia­łem ko­bie­ty, która zmar­ła pierw­sza?

– Po tym jak z nią… skoń­czy­łeś? Wy­rzu­ci­li­śmy za burtę. – Pró­bo­wa­łem sobie przy­po­mnieć, czy rze­czy­wi­ście tak było. Coś mi świ­ta­ło, że kogoś tam ci­snę­li­śmy do morza, ale to rów­nie do­brze mogła być sta­rusz­ka, która umar­ła druga. – Czemu py­tasz?

– Bez po­wo­du. Je­stem cie­kaw. Tyle.

Potem Alvin za­milkł i omiótł spoj­rze­niem po­kład.

– Ciem­no jak w dupie – za­ga­da­łem. – Nawet nie widzę, któ­rzy z chło­pa­ków mają wach­tę.

Ru­szy­łem w kie­run­ku dzio­bu, ło­wiąc twa­rze z ciem­no­ści.

– Od kiedy mamy na dzio­bie ga­lion? – za­py­ta­łem Alvi­na, który po­dą­żył za mną jak cień.

– Nie mamy.

Rzeź­ba wy­ła­nia­ła się z mroku po­wo­li, czar­na jak heban. Wy­da­wa­ło się, że fru­nie ponad mo­rzem ni­czym ptak. To była ludz­ka syl­wet­ka. Kto to tam umie­ścił? Po co? Kiedy?

Ciało na­le­ża­ło do Karla, na­sze­go ża­glo­mi­strza. Ktoś po­zba­wił bie­da­ka rąk i nóg, a kor­pus przy­szpi­lił do stewy dzio­bo­wej. Głowa ko­ły­sa­ła się w rytm ude­rza­ją­cych o po­kład fal.

– To twoje ar­cy­dzie­ło, Alvi­nie? – spy­ta­łem, choć zna­łem od­po­wiedź. Chło­pak nie skrzyw­dził­by nawet muchy, gdyby na­le­ża­ła do na­szej za­ło­gi.

– Nie. Przy­się­gam. To nie ja. – Ści­szył głos do szep­tu. – To oni.

– Niech ktoś obu­dzi Ral­pha.

 

VII

Noc pie­śnią prze­peł­nio­na

 

Kiedy Pie­śniarz po­sta­wił na nogi całą za­ło­gę, oka­za­ło się, że trzech pi­ra­tów za­szty­le­to­wa­no we śnie. Nikt nic nie wi­dział. Zo­sta­wi­li­śmy bie­da­ków pod po­kła­dem i stło­czy­li­śmy się na śród­o­krę­ciu, prze­ra­że­ni i zdez­o­rien­to­wa­ni.

Czu­wa­ją­cy w bo­cia­nim gnieź­dzie nie dawał zna­ków życia, toteż wy­sła­no na górę Wulla, by spraw­dził, co się stało. Dłu­go­uchy zaj­rzał do środ­ka, a potem zwy­mio­to­wał na po­kład, obry­zgu­jąc po­ło­wę za­ło­gi.

– Ktoś mu wsa­dził lu­ne­tę do głowy przez oczo­dół – opo­wia­dał potem.

W całym tym kosz­ma­rze Ralph za­cho­wy­wał im­po­nu­ją­cy spo­kój. In­stru­ował za­ło­gę, gdy trze­ba było, do­da­wał otu­chy albo krzy­czał. Po­dzie­lił nas tak, by każdy był ob­ser­wo­wa­ny. Miało to za­po­biec skry­to­bój­czym mor­der­stwom. Na­past­ni­cy mu­sie­li się po­ka­zać.

Kazał też za­pa­lić lampy.

Potem wziął mnie, Treya i Alvi­na do ka­pi­tań­skiej ka­ju­ty na na­ra­dę.

– Wszy­scy więź­nio­wie są zwią­za­ni – za­mel­do­wa­łem. – Mor­der­stwa to nie spraw­ka któ­re­goś z nich.

– Duchy – stwier­dził wprost Trey. – Ba­li­śmy się, że tam­ten sta­tek nas do­go­ni. Nie zro­bił tego, ale i tak we­szli na nasz po­kład.

– Roz­gnie­wa­li­śmy ich – ode­zwał się Alvin. – Od­daj­my im więź­niów… i to­wa­ry… Wtedy może zo­sta­wią nas w spo­ko­ju.

 – Irvin? – za­py­tał mnie ka­pi­tan.

– Nie będę kła­mał. Skąd mamy wie­dzieć, jak się za­cho­wać? To… zu­peł­nie do ni­cze­go nie­po­dob­ne. Ja bym ucie­kał, na ląd. Może nie pójdą za nami.

– Naj­bliż­szy ląd?

– Nowe Atum – od­po­wie­dzia­łem. – Trzy dni że­glu­gi. Oczy­wi­ście miesz­kań­cy po­wi­ta­ją nas za­pro­sze­niem na szu­bie­ni­ce.

– Jeśli sy­tu­acja wciąż bę­dzie zła, mo­gli­by­śmy dobić do nie­za­miesz­ka­łej czę­ści wyspy pod fał­szy­wą ban­de­rą – pla­no­wał Pie­śniarz – i spraw­dzić, czy tamci prze­sta­ną nas nękać. Za­wsze można wśli­zgnąć się do mia­sta…

De­ba­to­wa­li­śmy długo, a potem do­łą­czy­li­śmy do za­ło­gi. Wów­czas za­czę­ło padać i na­bra­łem pew­no­ści, że bo­go­wie tam­tych cho­ler­nych dzi­ku­sów z Czter­na­stu Wzgórz nas bar­dzo nie lubią.

Gdy tylko udało mi się za­snąć, śniły mi się kosz­ma­ry, a chwi­lę póź­niej się bu­dzi­łem. Za każ­dym razem było nas mniej.

Nie­któ­rzy po pro­stu umie­ra­li w cza­sie snu, inni nagle za­czę­li krwa­wić. Ktoś wy­strze­lił jak z ar­ma­ty i wsko­czył do morza. Znik­nął w ciem­no­ści, nie było sensu go ra­to­wać.

Lu­dzie szep­ta­li o cie­niach wę­dru­ją­cych po­śród nas. Sam wi­dzia­łem jed­ne­go czy dwa kątem oka. Cza­sem sły­sza­łem kroki, choć nikt nie prze­cha­dzał się w po­bli­żu.

Trey nie spał, wę­dro­wał wzro­kiem, cza­sem wpa­try­wał się w coś, czego nikt z nas nie wi­dział.

Po­my­śla­łem o Kseni, samej w mej ka­ju­cie. Czy się bała?

A gdy na­stał świt, mógł­bym przy­siąc, że po jakiś stu la­tach, na ho­ry­zon­cie po­ja­wił się zna­jo­my widok.

 

VIII

Wy­pra­wa Dłu­go­uche­go Wulla

 

– Pier­do­le­ni idio­ci! – darł się Ralph na grup­kę pi­ra­tów, sto­jąc nad cia­łem za­bi­te­go więź­nia. Mar­twy leżał na ha­ma­ku i gdyby nie rana głowy, mo­gło­by się zda­wać, że od­po­czy­wa po wy­czer­pu­ją­cej nocy. – Czy was prze­ra­sta nawet naj­prost­sze za­da­nie? I ucisz­cie tego kre­ty­na.

Kre­tyn, jeśli do­brze pa­mię­tam, na­zy­wał się Rast. Skró­ci­łem jego męki szyb­kim pchnię­ciem.

– Rzu­cił się na nas, ka­pi­ta­nie – tłu­ma­czył prze­ra­żo­ny jak zwy­kle Wull. – Wy­cią­gnę­li­śmy tych trzech typów, jak ka­za­łeś. Ten jeden mu­siał jakoś po­zbyć się wę­złów, bo za­ata­ko­wał. Za­brał sza­blę Rasta i wbił mu w głowę. Potem długo wal­czył. Nie dał się wziąć żyw­cem.

Ści­sną­łem dłoń w pięść i wal­ną­łem Wulla w zęby. Wło­ży­łem w ten cios całą moją złość i prze­ra­że­nie. Los był aż za okrut­ny.

Ran­kiem otwo­rzy­li­śmy ogień do brygu i choć Trey zmie­nił się w de­mo­na wojny, a nasza cel­ność była za­chwy­ca­ją­ca, nie uszko­dzi­li­śmy okrę­tu. Nie można zabić cze­goś, co nie żyje. Wy­wie­si­li­śmy białą flagę i ob­ra­li­śmy inny plan.

Był pro­sty – zwra­ca­my bry­go­wi to, co za­bra­li­śmy. Trzech zła­pa­nych męż­czyzn, osza­la­ła gru­ba­ska, za­gra­bio­ne to­wa­ry, a nawet trup sta­rusz­ki – wszyst­ko miało po­pły­nąć ło­dzią jako gest skru­chy. Kseni oddać nie za­mie­rza­łem, a uczo­ny był zbyt cenny, by stra­cić go w tej de­spe­rac­kiej i ma­ją­cej małe szan­se po­wo­dze­nia pró­bie.

– Wull – za­czą­łem, gdy po­zbie­rał się z pod­ło­gi – ma­rzy­łeś kie­dyś, by zo­stać ka­pi­ta­nem?

Spo­glą­dał na mnie zdez­o­rien­to­wa­ny i pi­snął cicho:

– Cza­sa­mi.

– Dziś to się ziści. Weź­miesz we wła­da­nie łódkę i po­pły­niesz do brygu.

Wull za­marł z sze­ro­ko otwar­ty­mi usta­mi. Potem bła­gał, prze­pra­szał, pła­kał, zdą­żył się po­mo­dlić i znów prze­pra­szał. Uspo­ko­ił się nieco do­pie­ro, gdy Trey prze­ko­nał go, że wszy­scy na po­kła­dzie „Pie­śni Nocy” są wła­ści­wie mar­twi, a Dłu­go­uchy, jako po­sła­niec, nie musi się ni­czym mar­twić, może je­dy­nie zo­stać bo­ha­te­rem i po­jed­naw­cą.

Potem po­pły­nął.

Na łodzi zmie­ści­li­śmy je­dy­nie część za­gra­bio­nych to­wa­rów. Za­ło­gę Wulla sta­no­wi­li dwaj męż­czyź­ni, gru­ba­ska i dwa trupy (uzna­li­śmy, że le­piej było zwró­cić je za­ło­dze brygu, niż wrzu­cić do morza). Wła­ści­wie to nie mu­sie­li się ru­szać. Po pro­stu zo­sta­wi­li­śmy ich na morzu i po­pły­nę­li­śmy, a oni cze­ka­li, aż bryg się zbli­ży.

Był nie­da­le­ko, wciąż prze­ra­ża­ją­co pusty. Przez cały dzień nie pró­bo­wał zmniej­szyć dy­stan­su, po pro­stu nas śle­dził i cze­kał na ko­lej­ną noc. Może za­czy­na­łem wa­rio­wać, ale wy­da­wa­ło mi się, że szka­rad­ne zwie­rzę­ta na ża­glach są jesz­cze bar­dziej oka­le­czo­ne niż dzień wcze­śniej.

Lu­bi­łem Wulla. Był stra­chli­wym i nie­wy­da­rzo­nym, ale do­brym chłop­cem. W tam­tej chwi­li, gdy bryg się zbli­żał, twarz Dłu­go­uche­go wy­ra­ża­ła nie­wy­obra­żal­ne prze­obra­że­nie i wiel­ką na­dzie­ję jed­no­cze­śnie.

To samo wi­dzia­łem na twa­rzach męż­czyzn. Je­dy­nie gru­ba­ska, cał­ko­wi­cie znisz­czo­na psy­chicz­nie i fi­zycz­nie, spo­glą­da­ła na bryg pu­sty­mi oczy­ma, jakby nie wie­dzia­ła, co się dzie­je.

Bryg i łódka nie­mal stuk­nę­ły się bur­ta­mi, lecz nic się nie wy­da­rzy­ło. Wull wstał i za­czął coś do nich wy­krzy­ki­wać. Jak go zna­łem, pew­nie prze­pra­szał i bła­gał o prze­ba­cze­nie. Chyba mu od­po­wie­dzie­li, bo chwy­cił wio­sła i nie­dłu­go potem znik­nął za rufą.

Potem usły­sze­li­śmy krzyk. Wull darł się tak prze­raź­li­wie, że długo po tym jak ucichł, sta­li­śmy wstrzą­śnię­ci i nikt nie wy­po­wie­dział ani słowa.

To było jak wyrok śmier­ci.

Chwi­lę póź­niej zza brygu wy­ło­ni­ła się łódka. Nie było na niej ludzi, je­dy­nie cze­ko­la­da, wa­ni­lia, zioła, wino i worek kości sło­nio­wej. Całe to bo­gac­two od­pły­nę­ło na po­łu­dnie i znik­nę­ło nam z oczu.

 

IX

Dobro i zło

 

– My­ślisz, że masz prawo mnie oce­niać, twier­dzić, że je­stem złem wcie­lo­nym – mó­wi­łem do star­ca, choć w głębi duszy czu­łem, że uspra­wie­dli­wiam się przed Kse­nią. Wiem, to głu­pie, w końcu mnie nie ro­zu­mia­ła. – To nie tak. Nie wiesz, kim je­stem ani co prze­ży­łem.

– Każdy ma za sobą długą hi­sto­rię – od­rzekł dy­plo­ma­tycz­nie uczo­ny.

Sie­dzie­li­śmy w mej ka­ju­cie, za­pa­dał zmrok. Wkrót­ce mia­łem udać się do resz­ty za­ło­gi i pró­bo­wać prze­żyć noc.

– Słu­ży­łem na kró­lew­skiej fre­ga­cie – wy­zna­łem. – Razem z Ral­phem, Alvi­nem i wie­lo­ma in­ny­mi z mojej za­ło­gi. Jeśli nie pły­wa­łeś we flo­cie, nie wiesz, co to jest praw­dzi­we upodle­nie. By­li­śmy pod­ludź­mi. Ka­pi­ta­no­wie i ofi­ce­ro­wie to naj­gor­sze po­two­ry, jakie można spo­tkać na tych wo­dach. Pi­ra­ci przy nich to dzie­ci. Alvin był mło­dym, do­brym chłop­cem, gdy do­stał się na okręt. Jeden z na­szych ofi­ce­rów gu­sto­wał w ta­kich dzie­cia­kach. Alvin był bity i gwał­co­ny tak czę­sto, że do dziś się dzi­wię, jak to prze­żył. Skrzy­wio­no go. Ralph kie­dyś zo­stał za­mknię­ty w skrzy­ni na sie­dem dni za to, że nucił pio­sen­kę. Ty­dzień le­że­nia w małej trum­nie we wła­snych od­cho­dach. Gdy­bym po­ka­zał ci plecy, uj­rzał­byś każdą chło­stę, któ­rej mnie pod­da­no. Prze­waż­nie za nic. Ralph był z nas naj­sil­niej­szy i naj­więk­szy. Po­pro­wa­dził nas ku wol­no­ści. Ofi­cer-gwał­ci­ciel bła­gał Alvi­na o zmi­ło­wa­nie, gdy ten wziął nóż ze srebr­ną rę­ko­je­ścią i za­ini­cjo­wał swój ry­tu­ał. Pie­śniarz wie­szał po­two­ry na rei, jed­ne­go koło dru­gie­go. Nie­któ­rzy żyli jesz­cze kilka dni… Nigdy nie wi­dzia­łem pięk­niej­sze­go wi­do­ku. To było spra­wie­dli­we i dobre. „Pieśń Nocy”, na któ­rej pły­nie­my, to wła­śnie dawny kró­lew­ski okręt. Wzię­li­śmy los w swoje ręce.

– Ofi­ce­rze, ro­zu­miem, ale się z tobą nie zga­dzam. Teraz wy je­ste­ście po­two­ra­mi i nie można tego uspra­wie­dli­wić tym, że stała wam się krzyw­da. W ten spo­sób można roz­grze­szyć każ­de­go i wszyst­ko, i stwier­dzić, że nie ma cze­goś ta­kie­go jak zło.

– Twoi przy­ja­cie­le z brygu, drogi star­cze, ni­czym się już od nas nie róż­nią. Nie­dłu­go przyj­dą znowu, praw­da?

– Za­pew­ne – zgo­dził się. – Co pla­nu­je­cie?

– Po­ju­trze po­win­ni­śmy dobić do lądu. Módl się za nas wszyst­kich, a wciąż mo­żesz zo­stać za­rząd­cą. Wy­bacz, teraz muszę iść do mojej za­ło­gi. Opie­kuj się Kse­nią. Wie­rzę, że je­ste­ście bez­piecz­ni; na was duchy się nie gnie­wa­ją.

 

X

Trey i pieśń

 

Pły­nę­li­śmy przez czerń i biel jed­no­cze­śnie.

Czerń była dzie­łem nocy, a biel mgły. Pięt­na­ście stóp od burty koń­czył się świat, a za­czy­na­ła ni­cość. Takie mgły zda­rza­ły się na tych mo­rzach rzad­ko, lecz gdy już się po­ja­wi­ły, trzy­ma­ły i ze trzy dni.

Pły­nę­li­śmy po omac­ku, gdyż bu­so­le po­wa­rio­wa­ły. Byłem od­po­wie­dzial­ny za na­wi­ga­cję i pro­wa­dzi­łem okręt, ale nie wie­dzia­łem dokąd. Być może jakiś zmysł czy lata do­świad­cze­nia po­win­ny mi pod­po­wia­dać, że pły­nie­my do­brze, ale nic ta­kie­go nie czu­łem.

W ta­kich wa­run­kach nie mie­li­śmy szan­sy do­trzeć do No­we­go Atum; chyba ła­twiej by­ło­by tra­fić z pi­sto­le­tu muchę prze­la­tu­ją­cą w od­le­gło­ści mili. Z za­wią­za­ny­mi oczy­ma.

– Sły­szy­cie to? – za­py­tał jakiś zlęk­nio­ny głos pi­ra­ta. Kilku le­ża­ło na śród­o­krę­ciu z usza­mi przy de­skach po­kła­du. – Bu­szu­ją na dole.

Rów­nież to sły­sza­łem. Kroki i jakby ciche nu­ce­nie. Być może to była moja wy­obraź­nia, ale wy­chwy­ci­łem ciche słowa, któ­rych zu­peł­nie nie ro­zu­mia­łem.

Do­cho­dzi­ła pół­noc i jak dotąd zgi­nę­ło nas pię­ciu. Jeden był tak pi­ja­ny, że nie zdo­łał się wy­czoł­gać spod po­kła­du na czas. Usły­sze­li­śmy jego krzyk. Bie­dak miał brata, który w swej głu­po­cie po­biegł na ra­tu­nek i już nie wró­cił.

Trzech sam wcze­śniej ka­za­łem zwią­zać i zo­sta­wić na dole. Byli to ci, któ­rzy za­wi­ni­li przy śmier­ci więź­nia. Ich wrza­ski też sły­sze­li­śmy. Po­stą­pi­łem okrut­nie, ale za­dzia­ła­ło. Jak dotąd duchy za­do­wo­li­ły się ofia­ra­mi, trzy­ma­ły się na dol­nym po­kła­dzie.

Ralph śpie­wał, chciał dodać nam otu­chy. Nie mo­głem wyjść z po­dzi­wu, że w jego gło­sie nie sły­chać prze­ra­że­nia.

Pró­bo­wa­łem usnąć, ale nie po­tra­fi­łem.

Dziób stat­ku ginął we mgle. Stała tam jakaś sa­mot­na po­stać. Wska­za­łem ją pal­cem, ale po­wie­dzia­no mi, że to Trey.

Pod­sze­dłem do niego cicho.

Wie­dział, że to ja. Uśmiech­nął się smut­no.

– Ofi­ce­rze Irvin, cie­szę się, że za­szczy­ci­łeś star­ca wi­zy­tą w tę ostat­nią noc.

– Nie, wcale nie ostat­nią.

– Chyba jed­nak tak. Wiesz, że śniła mi się Wyspa Ma­ho­nio­wa, gdzie do­ra­sta­łem? W tym śnie byłem młody, wi­dzia­łem i mia­łem wszyst­kie koń­czy­ny. Cie­szę się, że nie­dłu­go znów ją zo­ba­czę. Prze­ży­łem dłu­gie i dobre życie. Miło było mi z wami słu­żyć. Odej­dę po­ko­na­ny przez po­tęż­ne­go i god­ne­go sza­cun­ku wroga. Myślę, że nie­wie­lu za­uwa­ży, że na po­kła­dzie bra­ku­je jed­ne­go star­ca.

– Opo­wiedz mi o nich – za­żą­da­łem. – Wi­dzisz ich, praw­da?

Ski­nął głową, przy­wo­łał mnie bli­żej i szep­nął na ucho:

– Są wszę­dzie. Dwóch stoi teraz przy nas.

 Usły­sza­łem krzyk i przez chwi­lę byłem pe­wien, że wy­do­by­wa się z moich ust. Lecz nie, to krzy­cza­ła ko­bie­ta. A na po­kła­dzie zo­sta­ła tylko jedna. Ru­szy­łem w stro­nę ka­ju­ty.

Było ich trzech. Po­wa­li­li uczo­ne­go, który prze­tur­lał się pod ścia­nę i mam­ro­tał do sie­bie. Do­rwa­li Kse­nię. Gdy po­ja­wi­łem się w drzwiach z sza­blą w ręku, spoj­rze­li na mnie z nie­sma­kiem.

– To ta wiedź­ma, pie­przo­na cza­row­ni­ca – rzu­cił pierw­szy z pi­ra­tów.

– Za burtę z nią – dodał drugi.

– Za burtę – zgo­dził się trze­ci.

– Od­pier­dol­cie się od niej na­tych­miast – roz­ka­za­łem.

– Sza­nu­je­my cię, ofi­ce­rze Irvin – rzekł pierw­szy – ale pro­wa­dzisz nas do zguby. – Wyjął sza­blę, po­zo­sta­li zro­bi­li to samo.

Za moimi ple­ca­mi ze­brał się spory tłu­mek.

Nie­wie­le my­śląc, rzu­ci­łem się na całą trój­kę. I tak mia­łem wkrót­ce zgi­nąć, więc co mi za­le­ża­ło? Czy to było głu­pie? Pew­nie tak, ale wtedy wła­śnie zro­zu­mia­łem, jak Kse­nia jest dla mnie ważna. Ko­bie­ta, która mnie nie­na­wi­dzi­ła, któ­rej nie ro­zu­mia­łem. Ale za­bra­łem ją pod swój dach i mia­łem obo­wią­zek bro­nić.

Po­ru­sza­łem się szyb­ko, nie chcia­łem, by mnie okrą­ży­li. Jeden po­śli­zgnął się na mych uko­cha­ny ma­pach, które znów le­ża­ły na pod­ło­dze, lecz dwaj po­zo­sta­li wciąż ata­ko­wa­li. Za­blo­ko­wa­łem kilka cięć, od­sko­czy­łem, pró­bo­wa­łem kontr­ata­ko­wać, lecz wal­cząc z dwój­ką prze­ciw­ni­ków, było to cho­ler­nie trud­ne.

Ralph Pie­śniarz po­ja­wił się u mo­je­go boku, tak jak pod­czas nie­zli­czo­nych abor­da­ży, jak wtedy, gdy wy­cię­li­śmy sobie drogę do wol­no­ści. Z przy­ja­cie­lem u boku po­szło nie­przy­zwo­icie łatwo, za­bi­li­śmy ich obu. Trze­ci, ten, który leżał na ziemi, wy­biegł z ka­ju­ty, a ja ni­czym wy­czu­wa­ją­ce sła­bość zwie­rzę po­dą­ży­łem za nim.

Na stat­ku nie ma dokąd uciec. Ten głu­piec mu­siał mieć nie­ma­łe za­ćmie­nie umy­słu, bo zbiegł pod po­kład. A ja oka­za­łem się jesz­cze dur­niej­szy, bo po­sze­dłem za nim.

Wi­dzia­łem, jak znika w ku­bry­ku. Zwol­ni­łem. Po­ra­zi­ło mnie, jak puste było to miej­sce. Na wrę­gach okrę­tu tań­czy­ły cie­nie, gdyż lampy ko­ły­sa­ły się w rytm ruchu stat­ku. Prze­sze­dłem przez iz­deb­kę, gdzie ka­za­łem zo­sta­wić trzech uka­ra­nych. Oczy­wi­ście nie żyli. Za­schnię­ta krew na ich cia­łach wy­da­wa­ła się czar­na.

Zda­łem sobie spra­wę, że po­wi­nie­nem ucie­kać. Za­miast tego wsze­dłem do ku­bry­ku.

To miej­sce za­wsze przy­po­mi­na­ło mi gro­bo­wiec. Pię­tro­we koje cią­gnę­ły się po obu stro­nach, a mię­dzy nimi roz­cią­gnię­to ha­ma­ki i ca­łość wy­glą­da­ła, jakby re­zy­do­wał tu mon­stru­al­ny pająk. Mi­ną­łem miej­sce, gdzie spa­łem całe dzie­ciń­stwo i do­tar­łem do masz­tu, który ginął w stro­pie.

Usły­sza­łem roz­mo­wy i od­głos trza­ska­ją­ce­go ognia.

– Pró­bo­wa­łem jej bro­nić – po­wie­dzia­łem gło­śno. – Wa­szej przy­ja­ciół­ki. On chciał ją zabić! Wszy­scy wiele wy­cier­pie­li­śmy! Może nasza za­ło­ga za­słu­gu­je na śmierć, ale ona i sta­rzec są bez winy. Dla­cze­go ska­zu­je­cie ich na taki los?

Nikt mi nie od­po­wie­dział.

Pirat, któ­re­go ści­ga­łem, wy­ło­nił się zza masz­tu. Zna­lazł się w pu­łap­ce. Z jed­nej stro­ny oni, z dru­giej ja. Rzu­cił broń, padł na ko­la­na i pro­sił.

Uj­rza­łem spory cień za jego ple­ca­mi. Ogień, który go zro­dził, mu­siał być wiel­ki.

Syl­wet­ka wy­da­wa­ła mi się zna­jo­mo zwie­rzę­ca.

Wy­co­fa­łem się ostroż­nie. Pirat pró­bo­wał iść za mną, lecz po­gro­zi­łem mu sza­blą.

– Nie po­zwól­cie mu wyjść – roz­ka­za­łem, gdy zna­la­złem się na gór­nym po­kła­dzie.

Pod­szedł do mnie Alvin. Był po­twor­nie blady.

– Trey sko­czył – po­wie­dział cicho.

– Spo­dzie­wa­łem się tego – od­par­łem, słabo ma­sku­jąc smu­tek.

– Ofi­ce­rze, czy mogę ci się wy­spo­wia­dać? Jest coś, co chcia­łem ci opo­wie­dzieć.

 

XI

Skru­cha Alvi­na

 

– Pa­mię­tasz ko­bie­tę, która umar­ła pierw­sza? – za­py­tał mnie Alvin. Usie­dli­śmy nie­opo­dal rufy, z dala od resz­ty pi­ra­tów.

– Oczy­wi­ście, za­bra­łeś się za nią.

– Nie je­stem z tego dumny. To sil­niej­sze ode mnie.

– To nie twoja wina – roz­grze­szy­łem go.

– Moja. Je­stem po­two­rem. Ona… ja ją… wiesz zresz­tą. Już nie żyła, ale mimo to do mnie przy­szła. Naj­pierw wi­dzia­łem ją z da­le­ka, my­śla­łem, że mam przy­wi­dze­nia. Aż w końcu się zbli­ży­ła i po­ka­za­ła mi każdą ranę, którą jej za­da­łem. A potem zła­pa­ła za rękę i po­ka­za­ła – Alvin zro­bił długą prze­rwę – Czter­na­ście Wzgórz.

– Co do­kład­nie? – za­py­ta­łem.

– Świat pod zie­mią. Miej­sce, z któ­re­go wy­szli tam­tej­si pierw­si lu­dzie. Po­wie­dzia­ła, że tam tra­fię już nie­dłu­go i wiecz­ność będę cier­piał męki. Wi­dzia­łem to, ofi­ce­rze, i my­śla­łem, że osza­le­ję. To okru­cień­stwo nie do opi­sa­nia. Ciem­ność. Ból. Sa­mot­ność.

– Skąd wiesz, czy nie zro­bi­ła cię w konia?

– Gdy­byś to zo­ba­czył, wie­dział­byś, że to miej­sce ist­nie­je. I ja tam tra­fię za me grze­chy. – Za­czął pła­kać. – Co mam robić? Pro­szę, pomóż mi. Zro­bi­łem tyle złego. Jak to cof­nąć? Może jest spo­sób, by za­dość­uczy­nić? Gdyby tylko dano mi czas, stał­bym się do­brym czło­wie­kiem, pra­co­wał­bym uczci­wie, po­ma­gał ubo­gim.

Nagle przy­po­mnia­łem sobie opo­wieść star­ca i do mej głowy przy­szło pewne roz­wią­za­nie. Okrut­ne, złe roz­wią­za­nie. Ale da­ją­ce na­dzie­ję.

– Alvi­nie, jest spo­sób, byś od­ku­pił swe winy – po­wie­dzia­łem, za­sta­na­wia­jąc się, jakie pie­kło może cze­kać osobę sto­kroć gor­szą od Alvi­na, czyli mnie.

 

XII

Ptak, małpa i jasz­czur­ka

 

Ko­cha­łem się z Kse­nią wcze­snym ran­kiem, szczę­śli­wy, że prze­ży­łem noc. Kil­ku­na­stu nie miało tyle szczę­ścia.

Młoda ko­bie­ta jak zwy­kle była po­słusz­na, od czasu do czasu rzu­ci­ła coś, czego nie ro­zu­mia­łem.

Ja rów­nież wy­szep­ta­łem jej na ucho parę obiet­nic.

A potem usia­dłem obok okna, wle­pi­łem wzrok w ledwo wi­docz­ne przez mgłę morze i cze­ka­łem.

Ralph Pie­śniarz był mym je­dy­nym praw­dzi­wym przy­ja­cie­lem. Razem bie­ga­li­śmy jako dzie­ci po ka­mien­nych ulicz­kach Dłu­gie­go Portu, wspól­nie za­cią­gnę­li­śmy się na sta­tek, ramię w ramię wy­wal­czy­li­śmy wol­ność dla na­szych ludzi. Ra­to­wa­li­śmy sobie życie tak wiele razy, że nie po­tra­fił­bym tego zli­czyć.

Ko­cha­łem go jak brata. A mimo to cze­ka­łem. Czu­łem się jak naj­po­dlej­sza z istot.

O po­łu­dniu za­mel­do­wa­no mi, że Ralph Pie­śniarz nie żyje. Uda­łem szok i po­sze­dłem do ka­ju­ty ka­pi­ta­na.

Gdy zo­ba­czy­łem mego przy­ja­cie­la, ugię­ły się pode mną ko­la­na, a potem zwy­mio­to­wa­łem.

Alvin od­gryzł mu więk­szość twa­rzy. Zma­sa­kro­wał brzuch i koń­czy­ny, wy­dłu­bał oczy. Od­ciął język, ten sam, któ­rym Ralph śpie­wał wie­czo­ra­mi. Ten sam, któ­rym kazał mor­do­wać nie­win­nych. Bos­man użył krwi, by na­ma­lo­wać ga­łąz­ki i chyba twa­rze – te dru­gie były wszę­dzie, na ścia­nach i na pod­ło­dze.

Sie­dział obok, czer­wo­ny od krwi ja­skra­wił się ni­czym raj­ski ptak. Na jego twa­rzy za­go­ścił uśmiech, jakby wła­śnie stało się coś cu­dow­ne­go. Ręce miał unie­sio­ne.

– Dla­cze­go? – spy­ta­łem Alvi­na, tak jak się umó­wi­li­śmy.

– Był zły – od­parł. – Naj­gor­szy z nas wszyst­kich. Na­le­ża­ło mu się. Mu­sia­łem to zro­bić, bo teraz je­stem do­brym czło­wie­kiem.

– Za­bie­ra­my go pod po­kład – roz­ka­za­łem, gdyż za­ło­ga szy­ko­wa­ła się do sa­mo­są­du. – Niech tam sie­dzi, aż wy­my­ślę dla niego wy­star­cza­ją­co bo­le­sny ro­dzaj śmier­ci.

 I tak zo­sta­łem ka­pi­ta­nem. Być może w in­nych oko­licz­no­ściach miał­bym pro­blem z utrzy­ma­niem wła­dzy, ale na tym ska­za­nym na za­gła­dę stat­ku nikt nie palił się do do­wo­dze­nia.

Cza­sa­mi ma­rzy­łem, by do­wo­dzić „Pie­śnią Nocy”, ale wtedy za­wsze my­śla­łem o Ral­phie i czu­łem coś w ro­dza­ju wsty­du. Jesz­cze nie­daw­no nie śmiał­bym zająć jego miej­sca. Pie­śniarz wy­da­wał mi się wiecz­ny jak sam pro­ce­der pi­rac­twa, nie­za­ta­pial­ny i nie­za­stą­pio­ny.

Ale wiele się zmie­ni­ło. Zro­bi­łem coś strasz­ne­go, ale mu­sia­łem prze­żyć.

Nie­dłu­go potem ze­bra­łem za­ło­gę. Za moimi ple­ca­mi ry­so­wał się nie­wy­raź­ny kształt brygu. Tam­te­go dnia zo­sta­ło nas je­dy­nie około trzy­dzie­stu. Spo­glą­da­li na mnie bez na­dziei.

– Dziś wszyst­ko się skoń­czy – oznaj­mi­łem zgod­nie z praw­dą. – Ralph nie żyje. Trey nie żyje. Alvin wkrót­ce umrze. Zo­sta­łem jesz­cze ja. Ja, który je­stem bar­dziej winny tra­ge­dii tam­tej za­ło­gi niż wy wszy­scy razem wzię­ci. Wy­pa­trzy­łem bryg. Za­bi­łem tego ich ka­pła­na. Nie za­mie­rzam ucie­kać od od­po­wie­dzial­no­ści. Oddam się im. Wezmę dziew­czy­nę, star­ca, resz­tę to­wa­rów i po­pły­nę w stro­nę brygu. Wiem, że to może nie za­dzia­łać, ale nie mamy nic do stra­ce­nia. Po­zwo­lę im za­spo­ko­ić ze­mstę!

Wi­dzia­łem spoj­rze­nia mojej za­ło­gi, roz­bły­ski na­dziei w oczach. I znów po­czu­łem się jak po­twór.

Spu­ści­li­śmy sza­lu­pę. Ja, Kse­nia i sta­rzec po­pły­nę­li­śmy przez mgłę. 

Męż­czy­zna spo­glą­dał na mnie, jakby się wszyst­kie­go do­my­ślał.

– Twoja le­gen­da, dziad­ku – szep­ną­łem – to cho­ler­nie in­spi­ru­ją­ca spra­wa.

Nie kie­ro­wa­łem nas w stro­nę brygu. Z łódki nie było go widać, więc nie wzbu­dzi­ło to wiel­kich po­dej­rzeń. Nie­któ­rzy krzy­cze­li, pra­gnąc pomóc nam obrać wła­ści­wy kurs.

Mniej wię­cej w tej wła­śnie chwi­li pod po­kła­dem Alvin oswo­bo­dził się z moich wię­zów. A potem wyjął krze­si­wo, które mu dałem.

Nie ma nic gor­sze­go od po­ża­ru na stat­ku. Roz­prze­strze­nia się szyb­ko, nie ma dokąd uciec. Ob­ser­wo­wa­łem śmierć „Pie­śni Nocy” z bólem serca. To był mój dom, moi lu­dzie, któ­rym dałem wol­ność. Teraz krzy­cze­li, za­mie­nia­li się w ludz­kie po­chod­nie, ska­ka­li do wody, by od­ro­czyć śmierć.

Pa­pu­ga za­dzio­ba­ła pa­wia­na, a sama sta­nę­ła w pło­mie­niach, prze­ra­żo­ny jasz­czur uciekł.

Po­my­śla­łem o mar­twym ka­pła­nie z brygu. Czy wi­dząc pożar, uznał, że ze­msta zo­sta­ła do­peł­nio­na i od­pły­nął w mor­skie za­świa­ty? A może po­dej­rze­wa jakiś pod­stęp?

Wie­rzy­łem, że mamy szan­sę uciec. Od­wie­dza­li nas tylko nocą, nie mogli wie­dzieć, co wy­my­śli­łem. A mgła była gęsta.

Od­wró­ci­łem wzrok od wi­do­ku pło­ną­cej „Pie­śni” i za­czą­łem moc­niej pra­co­wać wio­sła­mi.

 

XIII

Ląd

 

Star­ca zje­dli­śmy po je­de­na­stu dniach, gdy skoń­czy­ły się za­pa­sy z be­czek. Nie­for­tun­nie więk­szość za­ła­do­wa­ne­go to­wa­ru sta­no­wi­ły wino i tka­ni­ny.

Praw­dę mó­wiąc, ja bie­da­ka zja­dłem, Kse­nia nie skosz­to­wa­ła ani kęsa. Może to i le­piej, sma­ko­wał okrop­nie. Na swoje uspra­wie­dli­wie­nie dodam, że nie żył już od trzech dni.

Pły­nę­li­śmy po bez­kre­snym morzu. Żad­nych wid­mo­wych bry­gów, żad­ne­go lądu. Słoń­ce pa­li­ło ni­czym oko de­mo­na.

– Jak my­ślisz, Kse­nio, który z moich uczyn­ków był naj­po­dlej­szy? – dro­czy­łem się z dziew­czy­ną.

– Tene kui u velo.

– Też myślę, że śmierć Ral­pha. Bied­ny Alvin, cie­ka­we, czy zdzi­wił się, gdy po ogni­stej ką­pie­li obu­dził się głę­bo­ko pod jed­nym z Czter­na­stu Wzgórz. Spójrz jed­nak na to z innej stro­ny, moja droga. Ura­to­wa­łem nas dwoje. Gdy­bym po­stą­pił ina­czej, wszy­scy byśmy zgi­nę­li. Obie­ca­łem ci to wtedy na stat­ku, pa­mię­tasz? Nie patrz tak na mnie, wiem, nie ro­zu­miesz. W każ­dym razie ucie­kli­śmy, ko­cha­na. Wiesz, że czuję do cie­bie coś nie­zwy­kłe­go? A za­wsze dzi­wi­łem się Ral­pho­wi, że może być wier­ny jed­nej ko­bie­cie.

Ob­ją­łem ją de­li­kat­nie, a ona się nie wy­ry­wa­ła. Była zimna w do­ty­ku.

Po­po­łu­dniem uj­rza­łem ląd.

– Spójrz, Kse­nio. Szko­da, że bied­ny sta­ru­szek nie dożył tej chwi­li. Idę o za­kład, że na tej wy­spie szu­ka­ją na­uczy­cie­la albo za­rząd­cy.

Pia­sek na plaży był drob­ny i biały. Prze­sy­pa­łem go mię­dzy pal­ca­mi i za­czą­łem pła­kać. Wzdłuż wy­brze­ża rosły palmy, wy­glą­da­ły, jakby kła­nia­ły mi się w róż­nych po­zach. Ich li­ście ło­po­ta­ły ni­czym ban­de­ry.

– Zna­jąc nasze szczę­ście, Kse­nio, to bez­lud­na wyspa – po­wie­dzia­łem. I mia­łem rację, a jed­no­cze­śnie się my­li­łem.

Nie­opo­dal pło­nę­ło ol­brzy­mie ogni­sko. Nie za­uwa­ży­łem go wcze­śniej. Przez mo­ment mia­łem wra­że­nie, że to jacyś inni roz­bit­ko­wie dają sy­gnał prze­pły­wa­ją­cym stat­kom. Tych ludzi było jed­nak tak wielu… a ich twa­rze zna­jo­me…

Za­czą­łem krzy­czeć. To było nie­spra­wie­dli­wie. Tyle wy­cier­pia­łem, by im uciec.

Śpie­wa­li w swym pta­sim ję­zy­ku, trzy­ma­jąc się za dło­nie.

Kse­nia po­wo­li ru­szy­ła w stro­nę ogni­ska, zo­sta­wia­jąc na pia­sku ślady stóp.

– Pro­szę – rzu­ci­łem przez łzy. – Nie zo­sta­wiaj mnie.

Spoj­rza­ła na mnie ostat­ni raz, a w jej oczach uj­rza­łem po­gar­dę i nie­na­wiść tak po­tęż­ną, że pra­wie ro­ze­rwa­ło mi serce. Za­łka­łem gło­śno.

Kse­nia usia­dła przy ogni­sku i zro­zu­mia­łem. Kiedy to się stało? Jak? Pod­czas abor­da­żu na po­kład brygu? W cza­sie pierw­szej nocy na stat­ku albo w trak­cie ataku trój­ki bun­tow­ni­ków? Czy na łodzi?

Bryg zja­wił się nie­dłu­go potem. Za­ło­ga wsia­dła do sza­lup i po­pły­nę­ła w jego stro­nę. Na dzio­bie wi­dzia­łem ka­pła­na. Krzy­cza­łem do niego, bła­ga­łem, lecz zu­peł­nie mnie igno­ro­wał.

Pro­si­łem Kse­nię na ko­la­nach, lecz nie za­szczy­ci­ła mnie nawet spoj­rze­niem.

Potem od­pły­nę­li. Zo­sta­łem sam.

 

XIV

Moje wła­sne ogni­sko

 

W głębi lądu zna­la­złem ja­ski­nię. Choć roiło się w niej od umar­łych, stała się moim ulu­bio­nym miej­scem. Sie­dzia­łem w niej go­dzi­na­mi, cier­piąc.

Ciem­ność. Ból. Sa­mot­ność.

Ralph przy­cho­dził naj­czę­ściej. Twier­dził, że mnie ro­zu­mie, lecz w jego oczach wi­dzia­łem roz­cza­ro­wa­nie. Był tam Alvin po­ku­tu­ją­cy za grze­chy, Wull jak zwy­kłe prze­ra­żo­ny i Trey spo­glą­da­ją­cy po­zba­wio­ny­mi życia oczy­ma. Czy to praw­dzi­we duchy? Nie mia­łem pew­no­ści. Zwłasz­cza że pod­czas nocy na plaży zda­wa­ło mi się, iż dwu­krot­nie widzę „Pieśń Nocy” pły­ną­cą na tle gwiazd.

Chcia­łem, by mnie za­bra­li. Nie zro­bi­li tego. Może to był zu­peł­nie inny sta­tek.

Przez trzy­dzie­ści lat po­by­tu na wy­spie prze­ży­wa­łem kosz­ma­ry każ­de­go dnia i każ­dej nocy.

Wyspa grała pie­śni. Wy­da­wa­ło mi się, że cza­sem prze­mie­nia się w jedno z Czter­na­stu Wzgórz. Na drze­wach wy­ra­sta­ły czer­wo­ne ga­łąz­ki. Od­wie­dza­ły mnie isto­ty ży­ją­ce w głębi dżun­gli. Na­wie­dza­li żywi i za­bi­ci. Przy­by­wa­ły zwie­rzę­ta ze zma­sa­kro­wa­ny­mi twa­rza­mi.

Tę­sk­ni­łem za Kse­nią. Ża­ło­wa­łem każ­dej krzyw­dy, którą jej wy­rzą­dzi­łem.

W końcu do wyspy dobił bryg i za­brał mnie na po­kład. My­śla­łem, że to ko­niec i cie­szy­łem się z tego.

To był jed­nak inny bryg i inna za­ło­ga. Cho­dzi­li wokół mnie i oglą­da­li z każ­dej stro­ny. Do­sta­łem ciu­chy i je­dze­nie, a nawet wła­sny hamak. Ka­pi­tan, sym­pa­tycz­ny gru­ba­sek, stwier­dził, że mia­łem szczę­ście. Stłu­mi­łem chęć za­śmia­nia mu się w twarz.

Do­pie­ro po kilku dniach rejsu za­czę­ło do mnie do­cie­rać, co się dzie­je. Obu­dzi­ła się we mnie na­dzie­ja. Pra­wie po­czu­łem chęć życia.

Wtedy za­uwa­żo­no żagle. Pi­rac­kie. To nie była „Pieśń Nocy”, lecz jakiś inny sta­tek. Nie­waż­ne. Był duży i do­sko­na­le uzbro­jo­ny. A mnie ura­to­wa­ła zwy­kła ku­piec­ka jed­nost­ka.

Prze­ra­żo­ny jasz­czur uciekł, choć i jego do­pa­dła zguba.

Gdy koń­czę tę opo­wieść, pi­ra­ci są już dwie­ście stóp od nas. Po­kła­dem wstrzą­sa­ją ude­rze­nia kul ar­mat­nich. Zaraz doj­dzie do abor­da­żu.

Nie za­mie­rzam jed­nak łatwo oddać im skóry. Kupcy są tak zde­spe­ro­wa­ni, że dali mi broń. Być może tamta za­ło­ga uśmie­je się, wi­dząc chu­de­go star­ca, który wy­ma­chu­je sza­blą trzy­ma­ną w dłoni po­kry­tej pla­ma­mi wą­tro­bo­wy­mi, lecz mam to w dupie. Zginę jak praw­dzi­wy pirat.

A potem, jeśli bo­go­wie po­zwo­lą, być może sam za­śpie­wam im pieśń.