Bajka o smoku

Dawno, dawno temu w pew­nej górze za­miesz­kał smok. Nie była to zwy­czaj­na góra a i też smok nie na­le­żał do prze­cięt­nia­ków. Góra pier­wot­nie zo­sta­ła wy­bra­na przez Kra­sno­lu­dy jako przy­szłe ich kró­le­stwo. Małe, brzyd­kie gru­ba­sy pra­co­wa­ły wy­trwa­le i już po za­le­d­wie dwu­stu la­tach mogli wpro­wa­dzać się do niej pierw­si miesz­kań­cy. Na ich czele stał oczy­wi­ście król. Drą­że­nie tu­ne­li trwa­ło jed­nak dalej. Po­wo­dów tego stanu było kilka. Przede wszyst­kim nowe miej­sce stwa­rza­ło zna­ko­mi­te wa­run­ki do roz­mna­ża­nia się kra­sno­lu­dów. Dzie­ci przy­by­wa­ło w za­stra­sza­ją­cym tem­pie no i gdzieś trze­ba było to to­wa­rzy­stwo upchnąć. Po dru­gie góra ta skry­wa­ła ogrom­ne bo­gac­twa. Złoto, sre­bro, dro­go­cen­ne ka­mie­nie… Po trze­cie i może naj­waż­niej­sze, Kra­sno­lu­dy po pro­stu lubią kopać. Taka już jest ich na­tu­ra. Z cza­sem wiele in­nych ras zwie­trzy­ło dobry in­te­res. Lu­dzie, Elfy, Cza­ro­dzie­je przy­by­wa­li w na­dziei za­ro­bie­nia tro­chę kasy na urob­ku kra­sno­lu­dów. Po­wsta­wa­ły mia­sta za­rów­no ludz­kie jak i el­fic­kie. Ci ostat­ni w ogóle jakoś tak trzy­ma­li się z boku. Z po­wo­du ich dziw­nych wdzia­nek po­dej­rze­wa­no, że jest to jakaś szem­ra­na sekta. Nikt jed­nak spe­cjal­nie w to nie wni­kał, bo wy­twa­rza­li naj­przed­niej­szej ja­ko­ści wino a dobry tru­nek ła­go­dzi ludz­kie oby­cza­je. Cza­sa­mi dzie­je się od­wrot­nie, ale jest to temat na inną opo­wieść. Dodam, rów­nie in­te­re­su­ją­cą.

Każdy z każ­dym han­dlo­wał i bo­ga­cił się. Cała oko­li­ca stała się miej­scem mi­ło­ści i so­li­dar­nej współ­pra­cy, lecz na to wszyst­ko, pew­ne­go dnia wle­ciał smok. Był duży, nawet bar­dzo, jak to można wy­czy­tać w sta­rych księ­gach. Smok nie miał za­mia­ru z nikim współ­pra­co­wać ani pytać się o zgodę. Naj­pierw prze­le­ciał nad ludz­kim mia­stem, tak nisko by po­stra­szyć swoim roz­mia­rem, potem za­wró­cił i zio­nął ogniem. Nie chciał palić wszyst­kie­go. W końcu lo­dó­wek jesz­cze wtedy nie znano. Ot taki mały pokaz sił. Lu­dzie bie­ga­li i krzy­cze­li. Ko­bie­ty la­men­to­wa­ły a dzie­ci nie zda­jąc sobie spra­wy z za­gro­że­nia dłu­ba­ły pal­ca­mi w no­sach. Potem nad­szedł czas na mia­stecz­ko po­ło­żo­ne w gó­rach. Ci jed­nak po­sta­wi­li się be­stii, pró­bu­jąc ze­strze­lić ją ze swo­ich pe­dal­skich łuków. Znu­dzo­ny smok, po prze­pro­wa­dze­niu roz­po­zna­nia, skie­ro­wał się już pro­ściut­ko do góry za­sie­dlo­nej przez Kra­sno­lu­dy. To ona go przy­cią­gnę­ła za­pa­chem złota i bo­gac­twa. Naj­pierw smok za­par­ko­wał przed głów­nym wej­ściem do pa­ła­cu wy­ku­te­go w środ­ku góry. Wrota pre­zen­to­wa­ły się bar­dzo oka­za­le i od razu przy­pa­dły smo­ko­wi do gustu. Nie chciał ich roz­wa­lać. Im mniej znisz­czy, tym mniej bę­dzie miał pracy póź­niej. Smok roz­wi­nął skrzy­dła, kilka razy nimi mach­nął i za­pu­kał pa­zu­rem pra­wej łapy w ka­mien­ne drzwi. W środ­ku roz­brzmiał hałas jakby spadł dzwon Zyg­mun­ta. W górze za­pa­no­wa­ła pa­ni­ka. De­li­kat­nie mó­wiąc. Kra­sno­lu­dy zła­pa­ły broń, taką praw­dzi­wą, groź­ną. Ręce Kra­sno­lu­dów, w bo­jo­wym szale, krę­ci­ły młyn­ki cięż­ki­mi mło­ta­mi, to­po­ra­mi oraz ki­lo­fa­mi. Nagle po­sy­pał się na smoka grad ka­mie­ni wy­rzu­ca­nych z otwo­rów przez ko­bie­ce wer­sje kra­sno­lu­dów. Potem wiel­kie, ka­mien­ne wrota otwo­rzy­ły się z hu­kiem i szum drzew oraz śpiew pta­ków zo­stał stłu­mio­ny przez prze­raź­li­wy ryk wo­jow­ni­ków. Byli go­to­wi po­świę­cić życie w obro­nie swo­jej wy­ku­tej oj­czy­zny. Smok spoj­rzał na pę­dzą­cych ku niemu roz­wście­czo­nych obroń­ców. Spa­da­ją­ce ka­mie­nie nie­spe­cjal­nie go ob­cho­dzi­ły, ale zde­cy­do­wa­nie iry­to­wa­ły, dla­te­go od nie­chce­nia, tak by ni­ko­mu nie stała się krzyw­da, pu­ścił ob­ło­czek ognia w kie­run­ku źró­dła. Po czym po­wie­dział:

– Pa­no­wie, co tak ner­wo­wo? Po­roz­ma­wiać przy­by­łem a nie na­pa­rzać się jak zwy­kli lu­dzie.

Na te słowa zgra­ja Kra­sno­lu­dów za­trzy­ma­ła się. Ubić gada? Czy po­słu­chać w spo­ko­ju i może na tym za­ro­bić? Od­wiecz­ne py­ta­nie za­go­ści­ło w gło­wach za­bra­nych.

 Wresz­cie jeden z nich nie wy­trzy­mał:

– Trze­ba było naj­pierw za­dzwo­nić i umó­wić się! Na niego Kra­sno­lu­dy!

Smok po­ki­wał głową i wzbił się w po­wie­trze. Zro­bił małą pętlę nad ze­bra­ny­mi. Po­trze­bo­wał chwi­li tylko dla sie­bie. ”O co im cho­dzi? Chcia­łem ich tylko pa­cy­ficz­nie roz­bro­ić i po­pro­sić by trzy­ma­li sie­bie i swo­ich bli­skich w lo­dzie. Co w tym złego?! Teraz będę mu­siał ich zabić i trochę zniszczyć tę pięk­ną bu­dow­lę pach­ną­cą bo­gac­twem”. Bitwa jed­no­stron­na od­by­ła się szyb­ko i krwa­wo. Nie­wie­lu Kra­sno­lu­dów oca­la­ło a smok jak pla­no­wał, tak wszedł dum­nie do głów­nej sali i za­legł na hał­dach złota. Był zmę­czo­ny, ale i za­do­wo­lo­ny. Miał wresz­cie pięk­ne gniaz­do i mnó­stwo je­dze­nia do­oko­ła niego. Za­mknął oczy i za­snął.

Smok prze­bu­dził się. Nie otwo­rzył oczu. Roz­ko­szo­wał się brzęczą­cy­mi mo­ne­ta­mi i szu­mem wia­tru. Otwo­rzył naj­pierw jedno oko, potem dru­gie. Le­ni­wie roz­dzia­wił pasz­czę i wy­cią­gnął długi język. Ziew­nął i prze­cią­gnął się w skar­bie. ”Ależ zgłod­nia­łem! Mu­sia­łem spać dłu­żej niż to mam w zwy­cza­ju”. Po­my­ślał smok wy­cho­dząc na świa­tło dzien­ne. Las był taki sam jak kie­dyś. Ku­si­ło spo­koj­nym lotem po oko­li­cy. Nie po­tra­fił sobie od­mó­wić. „Chwil­kę po­la­tam, roz­pro­stu­ję skrzy­dła i od­wie­dzę to ludz­kie mia­stecz­ko. Po­stra­szę, zjem coś i się za­ba­wię”. Po­my­ślał smok i uśmiech­nął się do swo­je­go planu.

– Jaki ja je­stem nie­prze­cięt­nie mądry. Mó­wiąc to już wzbi­jał się w po­wie­trze wznie­ca­jąc kurz i za­mie­sza­nie wśród miesz­kań­ców lasu.

Smok z peł­nym spo­ko­jem leciał przed sie­bie. Cie­szył się wol­no­ścią i samą chwi­lą lotu. Nagle prze­le­cia­ło obok niego szyb­kie i gło­śne ”coś”. Było po­dob­nych roz­mia­rów co on, ale i tak za duże na co­kol­wiek co było mu znane. Tym bar­dziej smok za­in­te­re­so­wał się la­ta­ją­cym obiek­tem. Pod­fru­nął nieco wyżej i przy­sta­nął w po­wie­trzu za­sta­na­wia­jąc się co za ustroj­stwo na­ru­szy­ło jego prze­strzeń po­wietrz­ną. Lek­kim, opa­da­ją­cym lotem zbli­żył się do dzi­wac­twa. Było kształ­tu ob­łe­go i przy­po­mi­na­ło wy­pro­sto­wa­ny pazur ze …skrzy­dła­mi? Do tego strasz­nie ha­ła­so­wa­ło i zo­sta­wia­ło za sobą śmier­dzą­cy dym. Wpierw miał ocho­tę to po pro­stu cap­nąć zę­ba­mi, ale po­ha­mo­wał się wspo­mi­na­jąc strasz­ny los jaki spo­tkał nie­roz­trop­ne­go Smoka Wa­wel­skie­go. „Jeść to ja będę mięso a nie takie byle co”. I zio­nął ogniem. Tak ob­fi­cie, po smo­cze­mu. Dziw­ny, wy­pro­sto­wa­ny pazur ze skrzy­dła­mi za­pa­lił

się i za­czął gwał­tow­nie spa­dać na zie­mię. Dymił, hu­czał aż wresz­cie gdy spo­tkał się z zie­mią eks­plo­do­wał. Smok po chwi­li za­trzy­mał się przy wciąż pa­lą­cych się zglisz­czach. Po­wą­chał, obej­rzał i stwier­dził ner­wo­wo, że nie ma po­ję­cia co to ta­kie­go. No cóż, tak bywa w życiu. Na­tu­ra gada jest jed­nak pro­sta i gdy głód krzy­czy zwie­rzak musi re­ago­wać. Nie tak jak czło­wiek na przy­kład. Smok wzbił się w po­wie­trze i za­uwa­żył na ziemi coś czego, gdy tu le­ciał wcze­śniej, nie było. Coś dziw­ne­go, jakby czar­na, wąska rzeka, ale nią na pewno nie było. To czar­ne na­stęp­ne „coś” cią­gnę­ło się do mia­sta, ale mia­sto na razie zo­sta­ło ze­pchnię­te na dal­szy plan. Po tej czar­nej ta­siem­ce, bar­dzo szyb­ko mknę­ły ko­lo­ro­we pu­szecz­ki. Smok zni­żył lot by przyj­rzeć się uważ­niej nie­zna­ne­mu. „A co to jest do roz­dzie­wi­czo­nej el­fi­cy”? Za­py­tał sam sie­bie koń­cząc lot roz­po­znaw­czy. Pętla, lot pi­ku­ją­cy z przy­go­to­wa­niem ob­fi­te­go pło­mie­nia i na­stał czas dzia­ła­nia. Prze­le­ciał bar­dzo nisko nad czar­ną wstąż­ką sie­jąc na niej ogień i znisz­cze­nie. Po czym wy­lą­do­wał na tym czymś czar­nym i spoj­rzał na swoje dzie­ło. Le­ni­wym kro­kiem pod­szedł do pierw­szej, pa­lą­cej się pusz­ki. Do­bie­ga­ły z niej krzy­ki prze­ra­żo­nych ludzi. „Dobry znak”. Po­my­ślał smok i opu­ścił głowę zer­ka­jąc do środ­ka. Fak­tycz­nie. Je­dze­nie po­wo­li do­pie­ka­ło się w ma­lut­kim pie­kar­ni­ku. Ra­dość smoka była ogrom­na. Szyb­kim pod­sko­kiem zna­lazł się przy dru­giej pusz­ce. Tam także kró­lo­wa­ła pa­ni­ka i po­wol­na śmierć pa­lą­cych się ludzi. Spoj­rzał dalej i za­ob­ser­wo­wał kil­ko­ro ucie­ka­ją­cych w po­pło­chu. Za­dzia­łał in­stynkt za­bój­cy. Pod­biegł do nich szyb­ko i cap­nął. Potem na­stęp­ne­go i na­stęp­ne­go. Mó­wiąc szcze­rze smok po­czuł się na­je­dzo­ny, ale nie syty więc wró­cił do pierw­szych obiek­tów za­in­te­re­so­wa­nia. Pa­no­wa­ła w nich już cisza a nad pusz­ka­mi uno­si­ła się woń spa­lo­ne­go mięsa wy­mie­sza­na z czymś innym, nie­zna­nym smo­ko­wi. Roz­szar­pał jed­nak me­ta­lo­wy po­jem­nik i schru­pał za­war­tość. Teraz można było po­wie­dzieć, że żo­łą­dek gada był pełny. Smok był stary i wie­dział do­kład­nie, że po ob­fi­tym po­sił­ku do­pad­nie go sen­ność, ale chciał jesz­cze zro­bić lot po­ka­zo­wy nad mia­stem. Tak dla za­sa­dy, by o nim nie za­po­mnie­li. Wzbił się cięż­ko w po­wie­trze i skie­ro­wał wiel­kie ciel­sko w jego kie­run­ku. Mia­sto uro­sło. Do­słow­nie. Gdy ostat­ni raz nad nim prze­la­ty­wał była to ry­bac­ka osada z ma­ły­mi, ła­two­pal­ny­mi dom­ka­mi. Teraz domy wzno­si­ły się wy­so­ko a mię­dzy nimi roz­cią­gał się la­bi­rynt tych wą­skich, czar­nych ta­sie­mek na któ­rych pa­no­wał nie­opi­sa­ny ruch. Pusz­ki mknę­ły w jedną i drugą stro­nę ha­ła­su­jąc przy tym i smro­dząc nie­sa­mo­wi­cie. Smok zni­żył lot by przyj­rzeć się uważ­niej roz­wo­jo­wi ludz­kiej myśli tech­nicz­nej. Nie chciał ni­ko­go krzyw­dzić. Je­dy­nie może tro­chę po­stra­szyć, jak to miał w zwy­cza­ju. Wle­ciał mię­dzy wy­so­kie bu­dyn­ki i gdy miał już zio­nąć ogniem po­czuł na ciele słabe ude­rze­nie. Wręcz małą eks­plo­zję. Spoj­rzał w tył i zo­ba­czył coś uno­szą­ce­go się w po­wie­trzu. To coś wy­rzu­ca­ło w niego strza­ły za któ­ry­mi cią­gnął się ciem­ny dym. ”Za długo spa­łem. Co ci lu­dzie wy­my­śli­li?” Za­nie­po­ko­ił się i za­miast sta­nąć do otwar­tej walki po pro­stu wzbił się wy­so­ko w po­wie­trze i spoj­rzał na ca­łość z góry. „Na miecz kra­sno­lu­da. Co tu się wy­ra­bia?” Za­da­jąc sobie to py­ta­nie, prze­le­cia­ły obok niego dwa bar­dzo szyb­kie, duże ptaki ha­ła­su­ją­ce jak nic co było mu do tej pory znane. Te dziw­ne ptaki za­wró­ci­ły i wy­strze­li­wu­jąc strza­ły zo­sta­wia­ją­ce za sobą dym, skie­ro­wa­ły się po­now­nie ku zdez­o­rien­to­wa­ne­mu smo­ko­wi. Te ptaki to no pro­ble­mos, ale te strza­ły jakoś tak dziw­nie nie le­cia­ły w linii pa­ra­bo­licz­no-pro­stej, tylko jak wrzód na dupie, kie­ro­wa­ły się w stro­nę smoka. On w bok, one w bok. On do góry, one do góry. Wresz­cie smok miał dosyć za­ba­wy a pełny brzuch do­po­mi­nał się za­le­gnię­cia. Dla­te­go skie­ro­wał się naj­pierw lotem szyb­kim, pi­ku­ją­cym w stro­nę ludz­kie­go mia­sta i gdy miał już pra­wie zde­rzyć się z tą czar­ną wstę­gą mię­dzy bu­dyn­ka­mi, mocno po­de­rwał ciel­sko do góry i roz­po­czął mę­czą­ce wzno­sze­nie. Te prze­dziw­ne strza­ły, na­siąk­nię­te praw­do­po­dob­nie mocą czar­no­księż­ni­ka, nie po­do­ła­ły temu ma­new­ro­wi i roz­trza­ska­ły się w cen­trum mia­sta. Eks­plo­zja była ogrom­na i nawet sa­me­go smoka wy­trą­ci­ła ze spo­koj­ne­go lotu. Mia­sto za­la­ło się pur­pu­rą a potem czer­wie­nią i dymem wzno­szą­cym się ponad chmu­ry two­rząc prze­dziw­ny kształt grzy­ba. Smok wy­lą­do­wał przed swoją norą. Otrze­pał skrzy­dła z sadzy i wszedł do środ­ka. Był senny i tro­chę zdez­o­rien­to­wa­ny. Po­sta­no­wił, że nie może po­zwo­lić sobie na tak długi sen jak ostat­nio. W końcu kto jak kto, ale smok, tej rangi musi być na bie­żą­co z no­win­ka­mi tech­nicz­ny­mi rasy ludz­kiej. No i oczy­wi­ście el­fic­kiej. Nawet nie miał czasu by do tych pe­dal­skich wo­jow­ni­ków zaj­rzeć. Kła­dąc się w swoim zdo­bycz­nym zło­cie po­sta­no­wił, że na­stęp­ny re­ko­ne­sans roz­pocz­nie wła­śnie od Elfów.

Smok spał sobie smacz­nie ba­wiąc się z El­fa­mi w berka. Nagle góra za­drża­ła a wiel­ki huk roz­darł po­wie­trze sali. Ka­wał­ki ka­mien­nych ozdób ukru­szy­ły się od skle­pie­nia i spa­dły na gada. Smok obu­dził się i zanim otwo­rzył oczy, góra za­trzę­sła się po­now­nie. Tym razem huk był bar­dzo do­no­śny.

– Ni­ko­go nie ma w domu!! Wypad!! Krzyk­nął wście­kły smok i głę­biej za­ko­pał się w złotcie. Za­snął, choć wstrzą­sy i od­gło­sy wy­bu­chów jesz­cze przez dłuż­szy czas nie usta­wa­ły. Wresz­cie, po ja­kimś cza­sie, trud­nym do okre­śle­nia, na­sta­ła upra­gnio­na cisza i spo­kój. Smok spał smacz­nie, ale zabawa w berka, niestety, skończyła się na dobre.

– To musi być jeden z tych po­pro­mien­nych mu­tan­tów.

– Zo­bacz na czym on leży! Prze­cież to złoto!

– Uwa­żaj! Wiesz prze­cież, że teraz to nawet gówno świe­ci się w ciem­no­ściach.

– W sumie masz rację. No a co zro­bi­my z tym mu­tan­tem? Co to w ogóle jest? Szczur?

Smok uważ­nie przy­słu­chi­wał się roz­mo­wie bez­czel­nie pro­wa­dzo­nej w jego gnieź­dzie. Cier­pli­wość zazwyczaj ma swoje granice,a przyrównanie go do szczura zdecydowanie je przekroczyło. Oczy smoka sze­ro­ko otwo­rzy­ły się a potem zwę­zi­ły.

– Jak mnie na­zwa­łeś czło­wie­ku?

Ludz­kie isto­ty ogar­nął strach czego efek­tem było je­dy­nie nie­kul­tu­ral­ne za­cho­wa­nie, oka­za­ne nieudzie­le­niem od­po­wie­dzi na za­da­ne py­ta­nie. Smok jed­nak miał to w swo­ich wiel­kich, czte­rech li­te­rach, bo uwagę jego przy­kuł wy­gląd ludzi.

– Je­ste­ście El­fa­mi?

– Kim? Od­po­wie­dział py­ta­niem na py­ta­nie jeden z czło­wie­ko­po­dob­nych.

– No El­fa­mi! Tylko Elfy za­kła­da­ją takie dziw­ne wdzian­ka. Lu­dzie są może pro­ści i bar­ba­rzyń­scy, ale przy­naj­mniej ubie­ra­ją się nor­mal­nie. Wam Elfom tylko stro­je­nie się i pu­dro­wa­nie no­sków w gło­wie.

Teraz miej­sce stra­chu za­ję­ło zdu­mie­nie.

– Po­wiem wam jedno. Za­wsze by­li­ście po­pa­pra­ni i lekko cie­pli, ale ta wasza, obec­na moda to jakaś po­mył­ka jest! Ani to ładne, ani sek­sow­ne. Nawet wa­szych, zgrab­nych tył­ków w tym nie widać! Kogo wy macie teraz za pro­jek­tan­tów mody?! Wy­no­cha mi stąd! Od­wie­dzę was jak przyj­dzie mi na to ocho­ta. Aha i jesz­cze jedno. Jak jesz­cze raz na­zwie­cie mnie szczu­rem to wasza śmierć bę­dzie na­praw­dę po­wol­na.

Cisza z obozu przy­by­łych nadal kró­lo­wa­ła.

– Ma­rian, chyba je­stem chory. I to po­waż­nie. Po­wiedz mi, czy ty też sły­sza­łeś tego wiel­kie­go szczu­ra jak mówił po na­sze­mu?

– Noo.

Wię­cej nie zdą­żył po­wie­dzieć. Smok mach­nął ogo­nem i Ma­rian roz­trza­skał się na ścia­nie kom­na­ty ja­kieś trzy metry od pod­ło­gi. Zsu­wał się po­wo­li. Dru­gie­go smok capn­łą zę­ba­mi i po­sta­no­wił po pro­stu zjeść. Nie­ste­ty gryzł i gryzł, ale wdzian­ko nie da­wa­ło się prze­gryźć. Smok mię­to­lił mię­dzy zę­ba­mi gu­mo­wy ko­stium, ale nie dało się wy­ci­snąć nawet odro­bi­ny pach­ną­cej krwi. Ów pe­cho­wiec, bę­dą­cy obiek­tem żu­cia, już dawno zdą­żył za­mie­nić się w krwi­stą breję, ale ska­fan­der ochron­ny trzy­mał jak na­le­ży. Wresz­cie zre­zy­gno­wa­ny smok wy­pluł gumę. Pod­szedł do Ma­ria­na, który zdą­żył do­trzeć już do pod­ło­gi. Smok zio­nął ogniem. Zdzi­wił się bar­dzo gdy zo­ba­czył efek­ty swo­je­go ataku. Kom­bi­ne­zon był je­dy­nie osmo­lo­ny a zza szyb­ki uśmie­chał się Ma­rian.

– Te ska­fan­dry są ża­ro­od­por­ne, głup­ku. Mo­żesz mnie wsa­dzić do wul­ka­nu a mi się i tak nic nie sta­nie, he, he!

– Tak? A co po­wiesz na to?

In­te­li­gen­cja smoka wzbi­ła się pod nie­bio­sa. Wy­su­nął swój naj­ostrzej­szy pazur i do­tknął nim lekko szyb­ki za którą scho­wa­na był twarz Ma­ria­na. Szyb­ka pękła bez trudu, zmie­nia­jąc mo­men­tal­nie uśmiech trium­fu czło­wie­ko­el­fa w pa­nicz­ny strach i prze­ra­że­nie. Smok nie cze­ka­jąc na ewen­tu­al­ne, nie­bez­piecz­ne re­ak­cje Ma­ria­na, przy­ssał swój pysk do ma­łe­go okien­ka, po czym we­ssał za­war­tość kom­bi­ne­zo­nu do pasz­czy. „Dobre, ale mało. Muszę roz­pro­sto­wać kości. Tym razem od­wie­dzę Elfy i zo­ba­czę kto im kroi te durne, gu­mo­we wdzian­ka”.

Smok wy­szedł ze swo­je­go kró­le­stwa i do­znał szoku. Dzień niby chy­lił się ku za­cho­do­wi, ale coś było nie tak. Barwy, ja­kieś takie po­ma­rań­czo­wo-ró­żo­we z czarnymi zaciekami w kształcie chmur. Do tego słoń­ce było bar­dzo wy­so­ko. O tej porze po­wi­nien być błę­kit. Ewen­tu­al­nie chmu­ry a nie to coś. Za­nie­po­ko­jo­ny, wzbił się w po­wie­trze pach­ną­ce też jakoś ina­czej. Skie­ro­wał się w stro­nę ludz­kie­go mia­sta. Nie miał za­mia­ru tam bie­sia­do­wać. Chciał je­dy­nie za­po­znać się z obec­ną sy­tu­acją. Za­miast mia­sta, za­stał je­dy­nie zglisz­cza cze­goś co mogło kie­dyś to przy­po­mi­nać. Nie było wy­so­kich bu­dyn­ków ani szyb­ko po­ru­sza­ją­cych się ma­łych pu­szek z ludź­mi. Wła­ści­wie to nie widać była żad­ne­go ruchu. Ni­cze­go co przy­po­mi­na­łoby życie a tym samym po­si­łek. Smok, lekko ze­stre­so­wa­ny zmie­nił kie­ru­nek lotu ,by od­wie­dzić Elfy. Nie­ste­ty, widok mie­jsca w któ­rym kie­dyś miesz­ka­li, przy­po­mi­nał to co po­zo­sta­ło z mia­sta ludzi. Dziw­ny za­pach, ruiny i brak oznak ja­kie­go­kol­wiek życia. Smok za­wró­cił. Wy­lą­do­wał na spa­lo­nej i mar­twej ziemi nie­opo­dal ludz­kie­go mia­sta i za­sta­no­wił się. „Co oni na­wy­ra­bia­li? Mu­sia­ło pójść na ostro mię­dzy nimi, ale kto wy­grał? Bo ktoś wy­grać mu­siał. Albo … zaraz, zaraz… może to moja wina? Ostat­nio, jak ich od­wie­dzi­łem, to strze­la­li do mnie jak opę­ta­ni… nie ,to nie moż­li­we, że lu­dzie uzna­li, iż to Elfy mnie wy­sła­ły”. Roz­my­śla­nia smoka prze­rwał widok kilku gu­mo­wych osob­ni­ków, trzy­ma­ja­cych w rę­kach ja­kieś dziw­ne urzą­dze­nia. Na­dzie­ja i ra­dość za­go­ści­ły po­now­nie w sercu gada. Z uśmie­chem i w pod­sko­kach do­padł pierw­sze­go z nich. Już wie­dział jak do­stać się do środ­ka, ale ciut udo­sko­na­lił tech­ni­kę. Pierw­sze­go, przy­pad­ko­wo przy­dep­nął przed­nią łapą. Efekt był zdu­mie­wa­ją­cy. Wnętrz­no­ści scho­wa­ne­go w ska­fan­drze czło­wie­ka-el­fa naparłszy na szybkę, rozbiły ją i chlusnęły przez małe okienko po pro­stu chlu­snę­ły przez małe okien­ko. Smok zli­zał ze spa­lo­nej ziemi jesz­cze cie­płe szcząt­ki ciała i stwier­dził, że wła­śnie w ten spo­sób do­pad­nie swoje przy­szłe ofia­ry. Dla­te­go każ­de­go do­go­nio­ne­go osob­ni­ka, za­miast po­że­rać za­dep­ty­wał. Brzuch smoka wresz­cie za­peł­nił się i jak to ze smo­ka­mi bywa, po­czuł się senny. „Dziw­ne te czasy, które na­sta­ły. Idę spać i może gdy się obu­dzę wszyst­ko wróci do nor­mal­no­ści. No i gdzie po­dzia­ły się Kra­sno­lu­dy? Prze­cież znane są z tego, że msz­czą się jak nikt na świe­cie a mnie jakoś od­pu­ści­ły”? Za­my­ślo­ny, z burzą myśli w mózgu, wszedł do sali kró­lew­skiej i za­ko­pał się w bo­gac­twie. Za­snął i śnił kosz­ma­ry.

Smok spał i ro­bił­by to dalej, gdyby nie do­kucz­li­wy hałas do­cho­dzą­cy do jego uszu. Ktoś ewi­dent­nie szpe­rał w zło­cie. Ktoś zi­gno­ro­wał wiel­ką be­stię i po­sta­no­wił ob­ło­wić się. „Na­resz­cie”. Po­my­ślał smok i uśmiech­nął się otwie­ra­jąc oczy.

-Kra­sno­lu­dy! Za­wo­łał, stra­sząc dwóch je­go­mo­ściów. No wresz­cie! Już my­śla­łem, że sobie od­pu­ści­li­ście! Na skar­by smo­ków! Ależ się cie­szę. To co… wy­cho­dzi­my na ze­wnątrz, czy chce­cie się na­pa­rzać w środ­ku? Mo­że­cie wy­bie­rać. Smok z ra­do­ści, aż pod­sko­czył na tyl­nych ła­pach. Go­ście, okre­śle­ni jako Kra­sno­lu­dy, stali w bez­ru­chu pa­trząc z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi na go­spo­da­rza.

– No co? Zdzi­wił się smok. Nie przy­szli­ście po złoto i bo­gac­twa? Ale, zaraz, zaraz… niby wy­glą­da­cie jak Kra­sno­lu­dy, ale jacyś tacy wy­chu­dze­ni je­ste­ście… no i dla­cze­go macie takie pry­mi­tyw­ne pałki za­miast wa­szych słyn­nych mie­czy? Za dużo nie­wia­do­mych, za dużo pytań i za mało od­po­wie­dzi. To, nawet mni­cha wy­pro­wa­dzi­ło­by z rów­no­wa­gi.

– No ga­daj­cie już!!

– Wiel­ka góro mięsa, mó­wisz jak my, ale nic z tego nie ro­zu­mie­my. My nie chce­my złota, po co komu złoto?! My przy­szli­śmy cię ubić, bo głod­ni je­ste­śmy. No i nie je­ste­śmy żad­ny­mi Kra­sno­lu­da­mi!

–  Nie chce­cie złota? Chce­cie mnie ubić i zjeść? No, ale macie na sobie te skór­ki, cho­dzi­cie boso, je­ste­ście brud­ni, za­ro­śnię­ci i śmier­dzi­cie jak nie wiem co, czyli jak Kra­sno­lu­dy. Pa­no­wie, czy kim tam wy je­ste­ście. Bar­dzo się na was za­wio­dłem i muszę was, w takim razie, skon­su­mo­wać. Naj­pierw przy­pie­kę a potem zjem. Co wy na to?

„Ni­by­kra­so­lu­dy” nie słu­cha­ły już smoka i roz­po­czę­ły po­lo­wa­nie. Jeden w po­chy­lo­nej po­zy­cji za­czął prze­su­wać się w prawą stro­nę a drugi w lewą. Obaj trzy­ma­li swoje pałki w po­zy­cji do ataku.

– Pa­no­wie, uspo­kój­my się. Chyba nie chce­my by komuś stała się krzyw­da. Praw­da?

Słowa smoka nie wy­war­ły więk­sze­go wra­że­nia na my­śli­wych, więc go­spo­darz po­sta­no­wił za­pre­zen­to­wać swoją siłę ra­że­nia. Zio­nął ogniem i dum­nie spoj­rzał na przy­by­łych. Jakie było jego zdzi­wie­nie gdy za­miast stra­chu uj­rzał ra­dość na twa­rzach ze­bra­nych. Mało tego, za­czę­li pod­ska­ki­wać i po­kla­ski­wać, ra­du­jąc się prze­ogrom­nie.

– Upo­lu­je­my kupę mię­cha i jesz­cze ogień z niego wyj­mie­my!!

 In­tru­zi z za­pa­łem za­bra­li się do in­ten­syw­ne­go obi­ja­nia gada pałkami. Jeden pod­szedł do głowy a drugi do brzu­cha. Ude­rza­li z za­pa­łem i godną po­dzi­wu za­cię­to­ścią. Wy­da­wa­li przy tym nawet ja­kieś nie­okre­ślo­ne dźwię­ki.

– Co za de­bi­le. Po­wie­dział cicho smok i choć pa­ło­wa­nie spra­wia­ło mu nawet lekką przy­jem­ność, to po­sta­no­wił prze­rwać to iry­tu­ją­ce przed­sta­wie­nie. Capn­łą tego pierw­sze­go. Wrzu­cił mię­dzy zęby i po­łknął. Ten, pa­łu­ją­cy po  brzuchu nawet nie za­uwa­żył znik­nię­cia druha. W pocie czoła na­pa­rzał pałką ile fa­bry­ka dała. Smo­cza głowa zbli­ży­ła się na od­le­głość za­pał­ki do agre­so­ra.

– Czy za­uwa­ży­łeś, że twój kum­pel znik­nął?

– Nie prze­szka­dzaj. Nie mam czasu, muszę cię zabić.

Smok capn­łą i jego. Bez ostrze­że­nia i dal­szej dys­ku­sji. Prze­cią­gnął się, zion­łą ogniem tak dla pod­grza­nia at­mos­fe­ry i wy­gra­mo­lił się z nory.

– Pięk­ny, sło­necz­ny dzień! Niebo błę­kit­ne, sło­necz­ko przy­grze­wa… nic tylko roz­pro­sto­wać skrzy­dła i za­po­lo­wać na coś nor­mal­ne­go. Zjadł­bym je­le­nia, albo łosia, nie! Dwa łosie. Smok wzbił się i uj­rzał coś co spra­wi­ło mu ra­dość. Nie było ludz­kie­go mia­sta, nie było czar­nych wstą­żek, nie było także tej dziw­nej, jo­ni­zu­ją­cej po­świa­ty. Był na­to­miast pięk­ny las, pach­ną­cy zie­le­nią i zdro­wym po­ży­wie­niem. W tej pięk­nej chwi­li smok uj­rzał na po­la­nie pięk­ne­go, do­rod­ne­go łosia. Bez za­sta­no­wie­nia za­pi­ko­wał i zła­pał ofia­rę mię­dzy zęby. Opu­ścił skrzy­dła i siadł na kwie­ci­stej łące. Nie zdą­żył nawet prze­łknąć so­czy­ste­go mięsa, gdy z lasu wy­sko­czy­ła grupa „ni­by­kra­sno­lu­dów” z drew­nia­ny­mi pał­ka­mi.

– Nawet nie my­śl­cie o tym by mnie pa­ło­wać. Od dzi­siaj ja tu rzą­dzę i nawet nie pró­buj­cie mi fikać! Zro­zu­mia­no?

„Ni­by­kra­sno­lu­dy” po­ki­wa­ły twier­dzą­co gło­wa­mi i wy­co­fa­li się w cień lasu.

Tak, wła­ści­wie to mam dosyć wy­le­gi­wa­nia się w kró­le­stwie kra­sno­lu­dów. Od dzi­siaj będę sze­fo­wał i pil­no­wał moich trzó­dek, by znowu nie wpa­dło im coś głu­pie­go do głowy.

Smok wzbił się w powietrze i roz­po­czął lot roz­po­znaw­czy swo­je­go no­we­go kró­le­stwa.