Zawsze zły

Pacjent uspokajał się. Gonitwa myśli zwalniała, krzyk wypełniający czaszkę powoli ustawał. Lekarz włączył lampę i gabinet wypełniło kojące nerwy, zielone światło.

– Ale panie doktorze, czy to na pewno jest bezpieczne? – spytał pacjent, wodząc wzrokiem za postacią w białym fartuchu i masce, manipulującą przy przewodach i przyciskach. 

– Jak najbardziej, panie Fereira – odparł lekarz, zwiększając nieznacznie moc promieniowania. – Eksperymenty na myszach zakończyły się sukcesem. Oczywiście terapia na ludziach ciągle jest w fazie testów, ale nie ma powodów do obaw. Wszystko jest pod kontrolą. Zresztą, nie jest pan pierwszy. Pan de Souza bardzo sobie tę terapię chwalił.

I o mały włos mnie nie wydał, pomyślał doktor. Co za nierozważny idiota. Szkoda, że to właśnie na idiotach najlepiej się eksperymentuje.

– Czy to nie zostanie uznane za doping? Mundial zaczyna się za trzy dni, jeśli podobna sytuacja jak w meczu z Getafe się powtórzy… Bento mi tym razem nie daruje. – Głos pacjenta stawał się coraz bardziej bełkotliwy wskutek działania promieni na mózg.

Światło zamigotało. 

– Panie Fereira – zirytował się lekarz. – Skoro mówię, że wszystko jest pod kontrolą, to znaczy że tak jest. Zajmuję się tymi badaniami od dwudziestu pięciu lat. Niech się pan nie martwi. Niech pan myśli o pokoju na świecie, który wkrótce nastanie. O ludziach raz na zawsze wyleczonych z agresji i przemocy. Dzięki panu.

– Czy to ma jakieś skutki uboczne?

– Yyy – zająknął się lekarz, wyrwany z marzeń o odbieraniu Nagrody Nobla. – Właściwie… u niektórych myszy wystąpiły po pewnym czasie pewne dodatkowe, niekontrolowane objawy, ale krótkotrwałe i szybko udało się je wyeliminować. Jeszcze raz powtarzam: proszę się nie martwić.

– Ja się nie martwię – wymamrotał sennie pacjent i zamknął oczy.

***

Obudził go huk. Jak w zwolnionym tempie pan Fereira zobaczył żarówkę wybuchającą mu prosto w twarz i sam nie wiedział, jakim cudem zdążył zeskoczyć na podłogę, kiedy okruchy grubego szkła wbiły się w leżankę. Nie zdążył zastanowić się dłużej nad tym zjawiskiem, bo gabinet wypełnił gryzący zielony dym. 

– Panie doktorze! – Lekarz leżał bezwładnie na podłodze, z szeroko otwartymi, szklistymi oczami. Metr dalej, w urwanej ręce wciąż tkwiła dźwignia, którą widocznie nacisnął tym razem odrobinę za mocno.

Trzeba było uciekać.

***

Doktor Nuno Antonio Fernando Pereiro dos Santos Madeira, światowej sławy fizyk został znaleziony martwy w swoim laboratorium w Queluz. Według wstępnych ustaleń policji do wybuchu mogło dojść wskutek działań osób trzecich. Doktor Madeira od lat prowadził doświadczenia w zakresie promieniowania gamma. Osierocił trójkę dzieci.

– Ej, Pepe – Cristiano Ronaldo trącił go w ramię. – Weź się przesuń, muszę do kibla.

– Znowu, do cholery! Czy ty musisz tak wędrować po całym samolocie? – Képler Laveran Lima Ferreira zamknął gazetę i ze złością uderzył nią o oparcie fotela.

– Pepe, uspokój się. – Trener popchnął w stronę łazienki urażonego Cristiano Ronaldo, już szykującego się do słownej utarczki, a sam stanął nad siedzeniem najlepszego obrońcy w swojej drużynie. 

– On mnie potrącił! Walnął mnie ręką! Łazi i łazi do tego kibla! Niech włoży pampersa! – Złość buzowała w Pepe, myśli przyspieszyły, miał ochotę coś zmiażdżyć, coś rozwalić…

– Przecież nie zrobił tego specjalnie. – Trener kojąco położył mu dłoń na ramieniu i usiadł obok na wolnym fotelu. – Co się z tobą dzieje, chłopaku? Zachowujesz się jak dziecko. Przecież ostatnio wszystko było w porządku. Ta nowa terapia radzenia sobie z agresją dała znakomite efekty. Psycholog bardzo cię chwalił. 

– Ja… – Pepe zwinął gazetę. Spojrzał na swoje dłonie, które nie przestawały dygotać i zwinął gazetę w rulon. – Przepraszam, trenerze. Wszystko jest w porządku.

Wziął głęboki wdech i przymknął oczy. Niepotrzebnie zadał się z tym Madeirą, niepotrzebnie ukrył to przed psychologiem, trenerem, kolegami z drużyny… Ale teraz to było nieważne. Mecz z Niemcami, to jedyne o czym powinien teraz myśleć.

***

Müller wyrósł jak spod ziemi. Jego irytujący uśmieszek zawsze działał mu na nerwy. W dodatku ten idiota wyraźnie go prowokował. Odepchnął go dłonią jak natrętnego owada. No i mógł to, do cholery, przewidzieć.

Niemiec teatralnie padł na ziemię, trzymając się za twarz. Przez palce upewnił się, czy sędzia na pewno go widzi i zaczął jęczeć, jakby przynajmniej właśnie został wykastrowany.

– Zamknij się do cholery! – ryknął Pepe. Bruno Alves nadbiegł z drugiego kąta boiska, jak zawsze gotowy do wykłócania się z sędzią. Zupełnie jakby wykłócanie się z sędzią przyniosło kiedykolwiek w historii futbolu jakikolwiek pozytywny efekt. Cristiano Ronaldo przewrócił oczami zniesmaczony, chociaż sam miał na sumieniu sporo podobnych scenek odgrywanych na innych boiskach.

Sędzia sięgnął po kartkę.

– COOOOO? – wrzasnął Pepe. To była rażąca niesprawiedliwość. On nic nie zrobił. Müller oszukiwał. Ci przeklęci Niemcy. Ci przeklęci… ci przeklęci… ludzie…

– Pepe? – spytał niepewnie Raul Meireles. – Wszystko OK? Nie wyglądasz dobrze. Jesteś jakiś zielony na twarzy.

Pepe spojrzał na niego czarnymi jak węgiel oczami pozbawionymi białek. Meireles kwiknął i ogarnięty irracjonalnym lekiem rzucił się do panicznej ucieczki w stronę szatni. 

– Raul? – Pepe spojrzał w stronę kolegi, ale zamiast słów z gardła wydobył się tylko dziki ryk. 

Müller otworzył szeroko usta, widząc jak koszulka Portugalczyka pęka pod naporem rosnących gwałtownie mięśni. Potężniejąca sylwetka pojawiła się na wszystkich telebimach. Tłum na trybunach zamarł. Cristiano Ronaldo zaszlochał.

Pepe skierował swoje spojrzenie na tego, kto go sprowokował. Niemiec zerwał się i rzucił do ucieczki, ale przerażająco silna ręka przygwoździła go do ziemi. Z oczu pociekły mu łzy.

– To nie był faul – powiedział Pepe, jak mógł najspokojniej. Nie rozumiał, dlaczego Thomas Müller wrzeszczy i wyrywa się, a oczy wychodzą mu z orbit. Przecież nie chciał zrobić mu nic złego. Doktor Madeira nauczył go, jak radzić sobie z agresją na boisku. To tylko te skutki uboczne… ale one zaraz miną…

Zwrócił wzrok w stronę sędziego, zapominając o Müllerze, który spadł na ziemię bezwładny jak szmaciana lalka. Przerażony arbiter stał jak wmurowany w boisko, w wyciągniętej ręce ciągle trzymał czerwoną kartkę.

***

Potem, kiedy Pepe leżał już w celi, skuty łańcuchami, odurzony litrami środków nasennych, zastanawiał się, czemu właściwie jego gol nie został wtedy uznany.

Może dlatego, że oprócz piłki do bramki wpadła też głowa sędziego.