Nosiciele końca świata

Tego dnia wszyscy zobaczyliśmy anioły. Wysokie i szczupłe, obleczone świetlistymi całunami. Ich twarze o delikatnych rysach były ucieleśnieniami piękna, a skrzydła skrzyły się nieziemsko przy każdym kroku.

Miały też statek bazę.

Potężna konstrukcja, błyszcząca połaciami najczystszej bieli, pojawiła się znikąd, a gdy tylko weszła w atmosferę, całą planetę zalała fala nabożnych pieśni. Każdy telewizor, komputer czy radio, wszystkie urządzenia, które były do tego zdolne, wychwalały Pana setkami anielskich głosów. A kiedy ludzkość porzuciła wojny, gdy każdy stał się sobie bratem, by wspólnie dążyć ku arce, która zstąpiła z nieba, świat stanął w płomieniach. Anielskie postacie nie czekały już na wiernych z rozłożonymi rękoma. Zamiast gestów przyjaźni w pięknych dłoniach pojawiły się miecze, białe jak wypolerowane kości, i miotacze, niosące bolesną śmierć każdemu, kto stanął na drodze zastępów.

Potem na miasta spadły pociski. Nie było żadnych toksyn, ani atomowych eksplozji, najwidoczniej aniołowie chcieli zagarnąć Ziemię w jak najlepszym stanie, więc ograniczyli się do zmiażdżenia naszej cywilizacji bronią kinetyczną. Atak trwał niecałą dobę, tyle wystarczyło, by zniszczyć większość tego, co przedstawiało jakąkolwiek wartość. Każdy, kto przeżył, będzie do końca życia pamiętać te nieustające wstrząsy, krzyk planety boleśnie szpeconej kolejnymi falami uderzeniowymi.

Schody do nieba przeistoczyły się w autostradę do piekła i nagle okazało się, że tych, którzy woleli uznać to za zasłużony sąd Boży, znalazło się więcej niż takich, którzy chcieli stawiać opór. Lubię myśleć, że wszystko było częścią anielskiego planu, że przybysze to tylko jakieś zmiennokształtne monstra, które przeczesały Sieć, zgłębiły naszą wiedzę i podszyły się pod darzone nabożną czcią ikony. To pomaga, gdy patrzysz na nieziemską postać o twarzy ozdobionej najpiękniejszym uśmiechem, jaki w życiu widziałeś, i wiesz, że musisz zmusić się, by do niej strzelić, jeśli nie chcesz skończyć z dziurą wypaloną w piersi. A potem obserwujesz jak wojna powoli zmienia się w eksterminację, aż wreszcie kończysz jako ostatni członek lokalnego ruchu oporu w ruinach szpitala, w którym przepracowałeś pół życia.

Siedziałem oparty o przekrzywiony regał, dysząc ciężko. Ramię pulsowało palącym bólem z głębokiego rozcięcia, a serce waliło jak młotem. Nie miałem siły dalej uciekać. Z trudem uniosłem sprawną rękę i wypaliłem w stojącego przede mną anioła ostatnie pociski, które miałem w magazynku. Bez skutku. Świetlisty całun, otaczający niebiańską sylwetkę, dezintegrował kule, nim te uderzyły w ciało.

Anioł pochylił się nade mną z ciepłym uśmiechem. Zupełnie jakby chciał zaoferować mi zbawienie, a nie śmierć w męczarniach. Czułem w ustach smak krwi i w bezsilnej wściekłości mogłem tylko splunąć mu nią w twarz.

A wtedy stał się cud.

Skóra przybysza zaskwierczała w kontakcie z czerwonawą plwociną, a usta wykrzywił grymas bólu. Rozwarłem szeroko oczy, czując przypływ dziwnej nadziei, i bez namysłu trzasnąłem go w twarz umazaną we krwi dłonią. Efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Anioł odskoczył jak oparzony i zaczął się słaniać, wydając nieartykułowane jęki. Nie zamierzałem dać mu czasu na reakcję. Powaliłem go na ziemię, nie bacząc na to, że moje ubranie rozpada się w kontakcie ze świetlistym całunem. Pole nie działało na ludzką skórę, a w ten sposób mogłem dosiąść mojego niedoszłego eksterminatora i okładać go okrwawionymi pięściami, aż jego twarz zmieniła się w nadtopioną miazgę. Nie przestałem nawet, gdy zupełnie zamarł, a otaczająca go światłość zgasła, ukazując biel polimerowej zbroi. Biłem i tłukłem, krzycząc potępieńczo, aż nie byłem już w stanie unieść rąk.

Upadłem.

I choć czułem się jak wykręcona szmata, nie mogłem powstrzymać śmiechu. Wstałem z trudem i ruszyłem do wyjścia, opierając się o resztki ścian. Musiałem działać. Powiedzieć komuś, komukolwiek, że z przybyszami da się walczyć.

Że jesteśmy ich przekleństwem.

Gdy wreszcie dotarłem do wyjścia, coś lepkiego spadło mi na policzek. Kropla. Najpierw jedna, potem kolejne. Rozejrzałem się zdumiony. Mogłem już tylko rozłożyć ręce i zachichotać.

Z nieba lała się krew.

Widocznie nie byłem pierwszym człowiekiem, który pokonał anioła. Ktoś przede mną musiał odkryć sposób i zastosować go na wielką skalę. Byłem pod cholernym wrażeniem, a oczami wyobraźni widziałem jak czerwony opar spowija Ziemię, znaczy szkarłatem trawy i ruiny, a potem pochłania przybyszów. Z niekłamaną satysfakcją wyobrażałem sobie ich agonię, ciała topiące się we własnych zbrojach.

Tych, których nie dopadła krwawa mgła, ani deszcz, wykończyliśmy własnoręcznie. Metodycznie i z należytą starannością. Potem przejęliśmy statek, którego każdy zakamarek spłynął czerwienią. Okazało się, że skrypty odpowiedzialne za tłumaczenie naszego języka na ich mowę łatwo można było odwrócić, a oprogramowanie jednostki nie należało do tak skomplikowanych, jak mogłoby się wydawać. Lubię myśleć, że łatwość, z jaką opanowaliśmy obcą technologię była znakiem od Boga. Niemal słyszałem w myślach jego głos.

Dzieci, dałem wam moc, byście dokonały ksenocydu na tych bluźnierczych skurwysynach.

To właśnie zamierzamy zrobić. Wieziemy na pokładzie pięćdziesiąt tysięcy litrów płynnej apokalipsy, choć do tej pory nie mamy pojęcia, co w naszej krwi jest dla nich trujące. Nie korzystają z żadnych metali, więc może żelazo? Choć osobiście wolałbym, by był to kwas askorbinowy. Rozpuszczanie im twarzy plasterkami cytryn byłoby szalenie zabawne. Zresztą nic nie szkodzi. Minie pięć lat zanim dotrzemy na ich rodzimą planetę, zdążymy się jeszcze wiele nauczyć. Powiększymy wielokrotnie zapas osocza. Mamy czas.

Nie wiem, czy mnie słyszycie, ale jednego możecie być pewni. Lecimy do was. Jesteśmy waszym końcem świata.