Kontynent zaczarowanych bazarów

Kiedy tylko wyszedłem na ulicę, uderzyła we mnie pierwsza fala gorącego powietrza. Wraz z nią nadeszło całe tsunami zapachów, dźwięków i kolorów. Poczułem się trochę jak synesteta. Smaki mieniły mi się przed oczami, a wonie rozchodziły po ustach – aż przełknąłem ślinę. Muzyka stojącego nieopodal bębniarza w przyjemny sposób wibrowała w brzuchu. Chwilę zajęło, zanim przyzwyczaiłem się do białego światła odbijającego się od jasnych budynków.

Naprzeciwko stał stragan uginający się od owoców. Sterty pomarańczy i szaronów, żółtych bananów i cytryn oraz zielonych awokado bardzo mnie kusiły. Spod prowizorycznej markizy zwisały jeszcze warkocze fig i moich ulubionych – daktyli. Ale lepiej nie ryzykować niczego surowego – bo ameba.

Obok stary mężczyzna zręcznymi ruchami przyklejał do ścianek pieca podpłomyki. Te upieczone, wyłożone na ladzie, pachniały obłędnie. Brzuch zareagował zniecierpliwionym burkotem.

Ktoś podstawił mi pod nos papierowy rożek wypełniony gorącą cieciorką z przyprawami.  Nie miałem siły się już dłużej bronić – zapłaciłem i ruszyłem ulicą chrupiąc nasiona. To był dobry ruch, bo w końcu zacząłem dostrzegać coś więcej niż jedzenie.

 

Na straganie, wokół którego krzątało się dwóch nastoletnich chłopców, zobaczyłem niezwykle piękną bransoletkę z czarnego hebanu. Przedstawiała kota gotowego opleść rękę swoim błyszczącym ciałem.

– How much?

– One thousand dollars.

– Fifty.

– Nine hundred fifty.

– Hundred.

– Oh noo. It’s a killi killi price. My father will kill me – zawołał piskliwie chłopak i zabawnie załamał ręce.

Piękna, ale tysiąc to trochę za dużo. Odszedłem kawałek i kończyłem smakowitą przekąskę, obserwując jak na ulicy idzie handel. Większość sprzedawców targowała się twardo. Podniesione głosy zlewały się w intrygującą muzykę targowiska. Czasem w melodii swahili krył się język angielski, ale łatwo było go przeoczyć.

Czas poświęcony na obserwację ludzi rzadko jest zmarnowany. Nie inaczej było tym razem. Zauważyłem, że młodszy chłopak zazwyczaj schodzi do niższej ceny. Ruszyłem w jego kierunku, ale kiedy już podchodziłem, zobaczył mnie starszy.

– One thousand – pogroził palcem.

Zawróciłem i stanąłem trochę dalej.

W końcu przyszedł właściwy moment i bransoletkę kupiłem za sto dolarów. Na zbiórkę przed autokarem przyszedłem w świetnym nastroju – to był naprawdę udany interes.

 

We śnie głośno rozbrzmiewały bębny. Ich rytm był tak hipnotyzujący, że chociaż bardzo chciałem, nie mogłem przestać tańczyć. Krążyłem wokół ogniska, poddając się muzyce.

Nagle ogień zniknął, a w jego miejsce zaczęło się materializować coś innego. Kiedy zdałem sobie sprawę, co  to – krzyknąłem głośno. Miałem nadzieję, że to jeden z wrzasków, które wydane we śnie, brzmią nawet na jawie. Wtedy ktoś przyszedłby i mnie obudził. Ale nie. Podskakiwałem dalej,  teraz wokół głowy chłopca, nabitej na metalowy pręt. Szyja była poszarpana od krzywego cięcia. Spod czarnej skóry wystawała czerwona tkanka.

Różowe usta chłopca zaczęły się otwierać, a ja krzyczałem, ile sił w płucach. Ze strachu i żeby zagłuszyć słowa sprzedawcy.

– Mówiłem. Killi Killi price – powiedział tym razem po polsku. – Jedno killi już się stało, a dla kogo drugie? Może dla ciebie?

Spojrzał na moją rękę, obejmowaną przez czarnego kota.

– Chyba coś złapał.  Mniam, lubię zabawę w mysz w pułapce.

 

Obudziłem się w fotelu autokaru. Mocno skulony, ściskałem dłonie udami. Odkleiłem od ciała mokrą koszulę.

Wjeżdżaliśmy właśnie do kolejnego miasta. Z głośnika popłynął głos przewodnika – postój, godzina przerwy.

Wciąż czułem się lekko roztrzęsiony, więc postanowiłem zostać w fotelu i porozwiązywać krzyżówkę. Kiedy jednak ostatnie osoby opuszczały autokar i zapanowała w nim cisza, zmieniłem zdanie. Szybko podbiegłem do wyjścia i ruszyłem między stragany, żeby znowu dać się zalać bodźcom i zapomnieć o nieprzyjemnym śnie.

Dosyć miło spędziłem czas, chociaż cholerny kot nie chciał się prześlizgnąć przez dłoń, co trochę mnie stresowało.

 

Kłopoty zaczęły się, kiedy postanowiłem wrócić do autokaru. Chociaż rękę dałbym sobie odciąć, że bardzo dobrze zapamiętałem drogę, każda próba powrotu kończyła się na placyku, na którym mieścił się bazar. Że placyk był ten sam, nie miałem wątpliwości – dredziarz w białym, zwiewnym stroju przechodził pod prętem ułożonym na dwóch półtoralitrowych butelkach po wodzie. Wyginał się w tak nienaturalny sposób, że ten widok mocno zapadał w pamięć.

Metodyczne próby znalezienia drogi wyjścia zacząłem od najszerszej ulicy. Nie jeździły nią żadne samochody oprócz matatau, lawirującego wśród turystów i miejscowych. Niebieski busik przewoził ludzi ściśniętych mocniej niż w tokijskim metrze w godzinach szczytu, po interwencji panów w białych rękawiczkach. Na szybach rozpłaszczały się nosy i policzki osób, które starały się obrócić tyłem do współpasażerów.

Po kilku minutach wszedłem na bazar od drugiej strony.

Próbowałem chodzić różnymi ulicami, skręcać zawsze w prawo, innym razem zawsze w lewo. Zawsze z tym samym rezultatem – wracałem do punktu wyjścia.

 

Żar lał się z nieba. Zmęczony zatrzymałem się przed odrapaną kamienicą. Z okna wychylał się sprzedawca i wesoło nagabywał przechodzących. Zachwalał świeżą lemoniadę (ameba!), ale sprzedawał też inne napoje. Poprosiłem o wodę w butelce i usiadłem na ziemi, przemyśleć dalszy plan działania. Pociągnąłem pierwszy łyk. Obrzydliwy smak i suchość wypełniły mi usta. Płyn zamienił się w piasek. Część udało się wypluć, ale to nie takie proste, kiedy ma się gardło wyschnięte na wiór, więc krztusiłem się dłuższą chwilę.

 

Nigdy nie należałem do osób szczególnie opanowanych. Tym razem też błyskawicznie zacząłem się nakręcać. Łapałem szybko wielkie hausty powietrza i biegnąc truchtem, jeszcze raz sprawdzałem kolejne ulice.

Wszędzie dookoła są ludzie, nic mi się nie może stać – uspokajałem się. Jednak widmo odwodnienia bardzo działało na wyobraźnię. Wiedziałem jak szybko postępuje przy takim upale i jak poważne mogą być konsekwencje.

 

Roztrącając ludzi, podbiegłem do mężczyzny sprzedającego owoce. Rzuciłem mu kilka monet i złapałem dużą pomarańczę. Obrałem ją i zapominając o amebie, uniosłem pierwszą cząstkę do ust. Zanim zacisnąłem zęby, soczysty miąższ rozwiał wiatr.

Tego było już za wiele. Zacząłem krzykami wzywać pomocy. Zła strategia – głos natychmiast utonął w setkach innych i zdawało się, że przechodzący ludzie wolą mnie nie dostrzegać, pewnie wyglądałem na wariata.

Dlatego wybrałem konkretną osobę – zwróciłem się do młodego, białoskórego mężczyzny, ubranego po europejsku. Poprosiłem, żeby zaprowadził mnie do parkingu, na którym zatrzymują się autobusy turystyczne. W zasadzie wystarczyłoby dowolne miejsce, byle daleko od budzącej we mnie coraz większą klaustrofobię plątaniny uliczek, biegnących między niskimi kamienicami.

Uśmiechnął się i skinął ręką. Szliśmy w milczeniu. Ja w tym czasie zaczynałem się uspokajać i rozumieć absurdalność napadu paniki. W pewnej chwili moją uwagę przyciągnęło dziwne zbiegowisko, a przewodnik zniknął mi w tłumie.

Kolejne próby zawsze kończyły się tak samo. Raz rozproszyło mnie wrażenie, że ktoś krzyczy moje imię. Raz potknąłem się, a raz obejrzałem na wyjątkowo piękny kobiecy uśmiech.

Życie na ulicy toczyło się zupełnie normalnie. Nie miałem złudzeń, że problem jest we mnie.

W jaki sposób nie dać się tej dziwnej sile, która w najważniejszym momencie niszczyła moją koncentrację? Musi być jakiś.

 

Przerażenie powracało. Wargi miałem zupełnie suche i pragnienie zaczynało robić się naprawdę dotkliwe, co przypominało o nieubłaganym upływie czasu. Kiedy biegałem, spocona koszula obtarła mnie pod pachami. Miałem tego wszystkiego dosyć. Najchętniej położyłbym się na ziemi i dał się wysuszyć słońcu, na pył, który wiatr będzie gonił po ulicach.

Snując się apatycznie, prawie wpadłem pod matatau. Kierowca zdążył jednak wyhamować i nieprzyjemności ograniczyły się do siarczystego zwymyślania.

 

Picie zamieniało się w piasek,  a przestrzeń została w jakiś dziwny sposób zapętlona. Prawie zostałem przejechany i niewiele brakło, a już nigdy więcej nie zobaczyłbym się z bliskimi.

W końcu do mnie dotarło – to nie mogło się dziać naprawdę. Po prostu dalej spałem w autokarze. Nie ma co tracić energii na poszukiwanie wyjścia. Trzeba w jak największym komforcie doczekać do przebudzenia.

Kopniakiem otworzyłem drewniane drzwi, któregoś z domów. Od razu ogarnął mnie przyjemny chłód. Już miałem usiąść, kiedy zobaczyłem właściciela mieszkania, idącego w moją stronę. Wyglądał na naprawdę wściekłego. Pięści ułożył trochę jak bokser. Na ten widok odechciało mi się sprawdzać, czy to faktycznie sen. Wybiegłem na ulicę, co jakiś czas oglądając się, żeby ocenić dystans do goniącego mnie mężczyzny. Po jednym z takich zerknięć, z przerażeniem stwierdziłem, że nie zdążę wyhamować przed równiutkimi stożkami przypraw, które właśnie skończył usypywać jeden ze sprzedawców. Wbiegłem w nie, wzbijając chmury żółtej kurkumy, czerwonej papryki i czegoś białego, równie piekącego w oczy jak reszta. Mrużyłem załzawione powieki i ledwo co widziałem. Przebiegłem przez jakiś stragan, chyba z rękodziełem, bo pod stopami coś chrzęściło jak pękając gliniane skorupy.

Nogami ledwo już przebierałem ze zmęczenia, a cała skóra paliła mnie od gorąca.

Sapiąc jak astmatyk skręciłem w stronę rynku. Zaraz za rogiem zobaczyłem matatau. Rzuciłem się na ziemię i wturlałem pod pojazd. Tak schowany, w końcu wziąłem kilka solidnych wdechów. Na szczęście kolejka wsiadających była na tyle duża, że zgiełk pogoni ucichł, zanim busik odjechał.

Jeszcze chwilę pooddychałem spokojnie i wysunąłem się spod pojazdu. Na dachu, przywiązane jakąś siecią, gdakały kury. Jedna z nich prawie narobiła mi na ramię. Cholerne matatau.

Matatau! Jeśli już wsiądę, to moment rozproszenia nic nie da rady zmienić, może uda mi się wyjechać poza ten przeklęty obszar!

Nie bez trudu, ale wcisnąłem się do zatłoczonego wnętrza.

Kiedy ruszyliśmy, z ulgą poczułem, że kot obejmujący mój nadgarstek zrobił się jakby luźniejszy

Mysz uciekła z pułapki.

 

Kolejny niepojęty epizod w moim romansie z Afryką.

Za tę nieprzewidywalność ją kocham.