Książka

Pani jeziora

Nowe, opracowane wspólnie z CD Projekt, wydanie nawiązujące szatą graficzną do bestsellerowej gry komputerowej WIEDŹMIN.

COŚ SIĘ KOŃCZY, COŚ SIĘ ZACZYNA.

Piąty – i ostatni – tom sagi o wiedźminie Geralcie, pięknej czarodziejce Yennefer i Cirilli – Dziecku Przeznaczenia.

Jaki los czeka wiedźmina? Czy dane mu będzie połączyć się z miłością jego życia? Czy ziści się złowieszcza przepowiednia i czy przetrwa świat ogarnięty morderczą wojną? Świat elfów, ludzi i krasnoludów.

Ciri wpatruje się w wypukły relief przedstawiający ogromnego węża. Gad, zwinąwszy się w kształt ósemki, wgryzł się zębiskami we własny ogon. To pradawny wąż Uroboros, symbolizujący nieskończoność i sam będący nieskończonością. Ten symbol przypomina, że w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Każde odejście jest zarazem powrotem.

Dodał do bazy

Oceny

Komentarze

obserwuj

Trochę mnie rozczarowała. I wcale nie chodzi o to, że... dobra nie będzie spoilera.

Total recognition is cliché; total surprise is alienating.

Trochę późno, ale nadrabiam sagę o Wiedźminie. I powiem szczerze, że dwa miesiące temu ugrzęzłam na tym ostatnim tomie i nie mam dalej siły. Straszliwie mnie denerwuje powtarzanie w kółko tego samego, opóźnianie akcji. Jakoś straciłam całą sympatię do Ciri, Geralta i reszty. Doceniam erudycję, nawiązania do legend arturiańskich itd., ale sama historia w którymś momencie (chyba w poprzednim jeszcze tomie) straciła pazur. A nie oszukujmy się – nie czytam Wiedźmina dlatego, że pojawia się w nim Galahad i Król Rybak. Przestałam czerpać przyjemność z poznawania świata wykreowanego przez Sapkowskiego i jedyne co mnie jeszcze trzyma to chęć dowiedzenia się, co będzie dalej z bohaterami. Może to kwestia czytania książki za książką, może powinnam zrobić przerwę, a może dalej się rozkręci, w każdym razie dopadła mnie ta sama przypadłość co przy “Grze o Tron”, czyli zmęczenie materiału. Przypomniałam sobie, dlaczego tak rzadko sięgam po sagi fantasy ;-)