Okienko transferowe

Okienko transferowe

 

 

 

– Czy wiedzieliście o tym, że ten noblista, Oleg Kazuki z MIT ma od nowego sezonu pracować w Instytucie Astrofizyki Maxa Plancka w Bonn? – Powiedziałem, gdy wszyscy już zajęli swoje miejsca przy owalnym stole w sali konferencyjnej.

 

– Ten od fal grawitacyjnych? – zapytała Jolka, miła i całkiem ładna doktorantka.

 

– Dokładnie on – potwierdziłem. – Chociaż to tylko plotka.

 

– Będą musieli nieźle za niego zapłacić -odezwal sięJan, technik z laboratorium. – Na oko jest wart ze trzydzieści milionów euro.

 

– Pewnie więcej – rzekła Jolka. – No i niezłą sumkę musieli też zaproponować Kazukiemu.

 

– Ale wiecie, on publikuje kilkanaście mocnych papierów rocznie i w samym Nature ma przeszło dziesięć artykułów – w moim głosie wyczuwalna była chyba nutka zazdrości.

 

– A słyszeliście o tym transferze między Oxfordem, a Cambridge? – pytanie rzucił Karol, asystent starający się zebrać materiał do doktoratu.

 

– No jasne, David Melkhan zmienił uczelnię za kwotę czterdziestu pięiu milionów funtów. Ale ponoć opuścił się i teraz wszyscy mówią, że Cambridge przepłaciło, bo przez trzy lata publikował dla Oxfordu po minimum osiem papierów i brał udział w kilkunastu konferencjach, zaś teraz mamy końcówkę trzeciego kwartału, a on ledwie cztery artykuły napisał – powiedziała doktor Alicja Bugajska.

 

– A dziwisz się – dodała Jolka. – Jest teraz z tą artystką, no wiesz… Tą z zespołu Papryczkowe Kociaki.

 

– Jessica Monola – cicho rzekłem w przestrzeń przed sobą.

 

– Oo – zdziwiły się jednocześnie, jak za pociągnięciem sznurka, Jolka i Alicja.

 

– No, nie wiedziałam, że się pan doktor interesuje plotkami – z przekąsem powiedziała Alicja. Zignorowałem ją i rzuciłem kolejną, luźną uwagę:

 

– A tak nawiasem mówiąc, to bardzo ciekawy jestem, jak takie gwiazdy nauki, typu Mekhana czy jemu podobnych, zdają testy transferowe. Byłem na jednym jego wykładzie i walnął się podczas całkowania, a potem jeszcze kilka dosyć elementarnych pomyłek zaliczył.

 

– No właśnie chodzi o to, że to jest gwiazda. Taka wizytówka najbogatszych uniwersytetów – odezwał się Karol. – Takich traktuje się inaczej. Oni maja zespoły badawcze i przyciągają masę kasy na badania, dlatego czasami na takiego gwiazdora i jego slabości pewnie przymyka się oczy. Liczy sie PR i medialny szum.

 

No fakt, pomyślałem. Mój przyjaciel z ujotu, bardzo zdolny doktor astrofizyki ze średnią trzech mocnych papierów rocznie, miał za całkiem wysoka sumę przejść do Stanford. Pisali nawet o tym na portalu scitransfer.net, ale poległ na testach. IQ oczywiście zaliczył, ale padł na analizie matematycznej i na nic zdało się tłumaczenie, że korzysta z metod numerycznych. Nie potrafił scałkować pewnego typu funkcji eliptycznych ze zwyrodniałym jądrem. Ostatecznie przeszedł do trochę gorszego University of Melbourne i chyba był nawet zadowolony. Przynajmniej dwa lata temu, gdy ostatni raz go widziałem.

 

– Dokładnie tak samo jak ten walnięty geniusz na wózku, Henry Stowking – Jan pochylil sie nad stołem. – Jechał pijany przez środekalei spacerowejw Londynie. Potrącił kilka osób. Ktoś wylądował nawet ze złamaniem i wstrząsem mózgu w klinice. I co? Dostał tylko mandat, który i tak uczelnia pokryła.

 

– Ponoć to plotka – powiedziałem. – Nie był pijany i wszystko wynikało z awarii sterowania wózkiem.

 

– A niby co maja w oficjalnym komunikacie podać?

 

Rozmowa rozkręcała się, kiedy wszedł nasz szef, kierownik Katedry Fizyki Relatywistycznej. Uśmiechał się tajemniczo i zacierał swe pulchne dłonie wchodząc do sali konferencyjnej . Wreszcie oparła się o stół i zajął ze stęknięciem honorowe miejsce, skąd widział zgromadzonych pracowników. Oczywiście, jak zwykle brakowało, zbyt zajętych dorabianiem w innych uczelniach, trzech profesorów.

 

– Poprosiłem państwa dziś na spotkanie, po prostu – zaczął swym śpiewnym głosem. – Trzeba bowiem omówić kwestie zmian kadrowych. Zbliża się, jak wiecie, po prostu okienko transferowe.

 

Szmer szeptów przeszedł wokół stołu jak supersoniczna fala, ale szybko ucichł przy dalszych słowach kierownika.

 

– Musimy coś zmienić, bo od dwóch lat nie wykonywaliśmy żadnych ruchów, a wyniki niestety, ale są po prostu słabe. Grozi nam spadek w kategorii. No co ja mam więcej powiedzieć – rozłożył ręce. – Za mało publikujemy, co skutkuje niewielkimi wpływami z ministerstwa, a to z kolei skutkuje mniejsza liczbą wyjazdów i ograniczeniami w zakupach. Dlatego dziekani podjęli decyzję, zaakceptowaną już przez rektora. Po pierwsze, wchodzimy do tegorocznego małego draftu, w którym mamy siódmy numer.

 

– O kurcze, aż tak słabo stoimy? – zapytałem.

 

– Niestety – odparł profesor. – Dobrze, że nie z pierwszym numerem.

 

Draft był sposobem na wyrównanie szans dla najsłabszych uniwersytetów. Świeżo promowani doktorzy zyskiwali kategorie w poszczególnych dyscyplinach, zaś instytucje naukowe były oceniane za wyniki. Najsłabsi mogli wybierać doktorów w pierwszej kolejności, o ile mieli odpowiednie pieniądze.

 

– Po drugie – ciągnął dalej profesor – jakiś znaczący transfer trzeba zrobić po prostu. Mamy na to obiecane dla naszego wydziału od kanclerza aż pół miliona euro, z tego sto tysięcy na mały draft.

 

Zaczął się szum. Małym draftem nazywano listę młodych doktorów , którzy raczej nie liczą się w drafcie światowym. Za sto tysięcy euro można było sięgnąć nawet po numer jeden.

 

– To zostaje czterysta tysięcy na ówtransfer– zauważył Jan.

 

– Dobrze pan liczy – szef był złośliwy wobec niego, bo jako technik, Jan nie musiał publikować i nie był oceniany. Za to we wszystkim miał swoje zdanie i wszędzie wtykał przysłowiowe pięć groszy. – Już rozmawiałem z pewną panią profesor, która aktualnie jest zatrudniona w berlińskim Uniwersytecie Humboldtów. Hanna Szpak-Müller rozważa możliwość przejścia do nas. Tym bardziej, że urodziła się w naszym regionie.

 

– Nie słyszałam o niej – powiedziała Alicja.

 

– Ma całkiem pokaźny dorobek w pismach z listy filadelfijskiej, ale nie w tych zadwadzieścia czterypunkty. Raczej w tych dziesięciopunktowych.

 

– A w czym ona robi? – Zapytałem, chociaż średnio mnie to akurat interesowało. Myślałem już o obiedzie i obliczeniach, które wykonywały się na komputerze w moim gabinecie.

 

– Nawet nie wiem dokładnie, ale po prostu coś z metrykami czasoprzestrzeni kręci. To akurat dobrze się składa, bo wystarczy jej komputer. Nie mamy na razie funduszy na żadną aparaturę. Może się później po prostu polepszy.

 

– Kiedy miałaby przyjść? – Jolka była w przeciwieństwie do mnie, chyba zainteresowana. Sama zajmowała się kwestiami geometrii.

 

– Na razie, od stycznia byłaby na wypożyczeniu u nas, a od następnego roku akademickiego dostałaby kontrakt po prostu.

 

Zapadło milczenie. Ktoś wyświetlił na swoim ipadzie informacje na temat pani profesor Szpak i podał mi urządzenie pod stołem. Wyglądała na niezłą jędzę.

 

– Panie doktorze – szef zwrócił się znienacka wprost do mnie. – Pan w zeszłym sezonie miał jedną publikację i kilka artykulików popularnych. – To było raczej stwierdzenie faktu, a nie pytanie.

 

– Dokładnie, panie profesorze.

 

– Chodzi o to, że skoro przyjdą do nas dwie nowe osoby i odchodzi doktor Rene Gerard , bo mu się kończy kontrakt, a ma propozycje transferu do Nancay, to trzeba po prostu jeszcze jeden krok wykonać.

 

Troszkę zmartwiłem się. Czyżby chciał mnie odsprzedać? No tak, po cóż innego tak zaczynać kwestię. A ja byłem przekonany, że po kilku zmianach miejsca pracy, kilku kolejnych transferach, pozostanę do końca kariery w tym uniwersytecie. Spokojne życie, bez emocji i ciągłych zmian. Nawet poczyniłem pewne starania i kupiłem działkę pod budowę domu w niezbyt odległej wsi. Ale gdzie mógłbym się przenieść? Zapytałem drżącym głosem:

 

– Jaki krok ma pan na myśli, profesorze?

 

– No właśnie myślałem o panu. Jest pan jeszcze przed czterdziestką, dobre rokowania, coś tam pan publikuje. – To „coś tam" mnie ukłuło, bo zajmowałem się bardzo niebanalnymi kwestiami astrofizycznymi.

 

– Możemy dostać dobrą cenę i wynegocjować dla pana niewiele gorsze warunki – ciągnął szef. – Ba, może nawet lepsze od tych, które ma pan u nas.

 

– Ale mam przecież ważny kontrakt! Jeszcze dwa lata pracy tutaj gwarantuje mi umowa – zaprotestowałem, dosyć niepewnie jednak.

 

– Dogadamy się, zresztą już rozmawiałem o tym z dziekanem i po prostu trzeba kogoś oddać, a pan jest najlepszym, że się tak wyrażę, towarem.

 

– A dlaczego nie profesor Wilcheten?

 

– Panie doktorze – kierownik zaśmiał się. -On od pięciu lat nic nie opublikował. Nawet gdybym chciał go oddać, to pewnie i zamiejscowy oddział Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Ełku go nie weźmie. Musi doczekać po prostu do emerytury. Zresztą zostało mu niewiele czasu do przejścia w stan spoczynku.

 

– Cóż, ja osobiście nie miałem żadnych propozycji. Nikt nie zgłosił się ani do mnie, ani do mojego agenta.

 

– Ale ja coś znalazłem dla pana.

 

– Słucham? – byłem szczerze zdziwiony. – Za moimi plecami prowadzone są rozmowy?

 

– No wie pan, po prostu musze dbać o wydział, naszą katedrę i o jej stan osobowy.

 

– No to proszę powiedzieć, z kim pan negocjuje, profesorze.

 

– Profesor Grodzki z Uniwersytetu w Kielcach chciałby mieć pana u siebie. Proponuje aż czterdzieści pięć tysięcy euro. To po prostu dla pana okazja, bo za zerwanie umowy dostanie pan odszkodowanie od nas i całkiem dobre pobory w Kielcach. Będzie mógł się pan wygodnie tam urządzić.

 

Nie było we mnie entuzjazmu wobec tak postawionej sprawy, ale co miałem począć. Życie naukowca nie jest usiane rożami, a ta propozycja nie była generalnie aż taka zła. Najgorsze jest jednak to, że znowu, po trzech latach trzeba z całą rodziną zmieniać miejsce pobytu. Żona znajdzie prace bez problemu, ale dzieci znowu będą się musiały zaaklimatyzować. Na szczęście przy transferach doktorów mieszkanie jest standardem umowy. Niepokój jednak trawił wnętrze i powodował mrowienie brzucha.

 

Przypomniałem teraz sobie, co powiedział pewien mój kolega, gdy był mniej więcej w moim wieku, a ja wtedy zajmowałem się swoim doktoratem. „Niby wszystko jest dobrze, ale jak rano patrzę w lustro, to widzę studencika – wiecznego tułacza. I wtedy na moment mam dosyć życia w tym cyrku naukowców."

 

Nieco zrezygnowany wróciłem do domu, kupując po drodze kilka piw. Siadłem przed komputerem, otworzywszy wprzód jednego z nabytych Warmiaków. Przywitało mnie kilka listów, a wśród nich jeden od Ryśka, mojego agenta. Oczywiście zacząłem od tego listu i oniemiałem. Oto, co przeczytałem:

 

„Załatwiłem Ci transfer do Manchester University w czasie najbliższego okienka. Dają za Ciebie 90 tysięcy euro! Twoja gaża czterokrotnie wyższa niż obecna plus mieszkanie służbowe i pełen pakiet socjalny dla familii. Dla nie oczywiście zwyczajowe 15%. Czekam na decyzję."

 

To był bardzo dobry powód, by wypić znacznie więcej niż tylko jedno piwo.

 

 

 

KONIEC