Bies kwantowy

– Ale wy­obraź to sobie, stary. Budzę się jak zwy­kle w swoim po­ko­ju, siód­ma rano, za oknem szaro i po­nu­ro, od­wra­cam się, a tam obca ko­bie­ta. Obca ko­bie­ta w moim łóżku. I twier­dzi, że je­stem z nią za­rę­czo­ny. Dasz wiarę, Witek?

Nie bar­dzo daję, ale z dłoń­mi zwią­za­ny­mi linką do pra­nia nie mam moż­li­wo­ści wąt­pić, więc pytam tylko ostroż­nie:

– A byłeś?

– Byłem. Nie wie­rzy­łem, więc za­czę­ła mi po­ka­zy­wać zdję­cia w te­le­fo­nie. Trzy lata. Ty wiesz, ile ko­bie­ta po­tra­fi zro­bić zdjęć przez trzy lata? Wszyst­kich py­ta­łem o Sarę. O mnie. My­śla­łem, że osza­la­łem, stary. Ale wtedy przy­szedł bies i nie po­wiesz mi chyba, że ty byś zro­bił ina­czej.

 

***

 

– Ktoś pod­pi­sał na cie­bie wyrok śmier­ci.

Ob­ry­wam po twa­rzy od czar­no­wło­sej po­łu­dni­cy, a roz­cza­pie­rzo­ne pa­zu­ry roz­ci­na­ją mi po­li­czek. Pró­bu­ję jej oddać, ale po­py­cha mnie na ścia­nę Fil­har­mo­nii War­miń­sko-Ma­zur­skiej, dwa kroki od kon­te­ne­rów na śmie­ci.

– Je­stem tro­chę za­ję­ty – wy­sa­pu­ję do sto­ją­ce­go obok mnie boga śmier­ci.

Weles przy­glą­da się nam bez słowa.

Po­łu­dni­ca za­ci­ska palce i unosi pięść, by wbić mi ją w brzuch. W ostat­niej chwi­li łapię ją za nad­gar­stek i wy­krę­cam, aż oboje sły­szy­my trzask pę­ka­ją­cej kości. Wtedy pod­ci­nam ko­la­na dziew­czy­ny i po­zwa­lam jej upaść.

Rzad­ko tra­fiam na wiej­skie de­mo­ny w cen­trum Olsz­ty­na. Tej panny nie znam: jest drob­niut­ka, uwo­dzi­ciel­sko uro­cza, je­śli­by po­mi­nąć prze­ro­śnię­te szpo­ny i żądzę mordu w oczach. Od ta­kich zwy­kle trzy­mam się z da­le­ka.

No, chyba że jest week­end.

– Kto cię przy­słał? – pytam.

Wy­ta­rza­na w tę­czo­wej od ben­zy­ny ka­łu­ży dziew­czy­na kwi­czy, ale nie od­po­wia­da. Do­ci­skam ko­la­no moc­niej.

– Kto cię przy­słał?

Wy­cią­gam zza paska nóż z ful­gu­ry­tu i po­stu­ku­ję nim o zie­mię obok twa­rzy po­łu­dni­cy. Nie zro­bię jej krzyw­dy, ale ona nie musi o tym wie­dzieć. Ważny jest sam strach. Kwi­cze­nie wcho­dzi na wyż­sze re­je­stry, a mi zaraz wy­sa­dzi bę­ben­ki w uszach.

– Lu­cyn­ka – za­wo­dzi po­łu­dni­ca.

– Lu­cyn­ka?

– Nie chce się już z tobą spo­ty­kać.

– Więc po­pro­si­ła cię, żebyś mnie za­bi­ła?

Zwal­niam uścisk, bo po­łu­dni­ca prze­sta­je się sza­mo­tać. Siada i od­ru­cho­wo prze­su­wa dło­nią po obry­zga­nej su­kien­ce, a brud­na woda schnie pod jej pal­ca­mi. Dru­gie ramię zwisa bez­wład­nie.

– No… tak. Mia­łam z tobą ze­rwać – po­twier­dza.

Po­cie­ram czoło. Spo­dzie­wa­łem się z Lu­cyn­ką kło­po­tów, z każdą dziew­czy­ną (szcze­gól­nie po­łu­dni­cą) trze­ba się spo­dzie­wać kło­po­tów, ale nie­ko­niecz­nie jej przy­ja­ció­łek na­pa­da­ją­cych na mnie pod fil­har­mo­nią.

– Więc prze­każ Lu­cyn­ce, żeby zro­bi­ła to oso­bi­ście. Już, ucie­kaj.

Po­łu­dni­cy nie trze­ba po­wta­rzać. Pod­no­si się nie­zgrab­nie, wciąż po­ła­ma­na po bójce, z jedną ręką zwi­sa­ją­cą pod dziw­nym kątem. To nic wiel­kie­go, przej­dzie jej na dniach. Dziew­czy­na znika mię­dzy drze­wa­mi za fil­har­mo­nią, a sze­lest trzę­są­cych się ga­łę­zi nagle usta­je.

Pod­no­szę się z kolan, wsu­wam ful­gu­ryt za szluf­kę i do­pie­ro wtedy od­wra­cam się do We­le­sa, boga śmier­ci i bydła, pana Nawii, a pry­wat­nie mo­je­go szefa.

– Witaj, Wi­tol­dzie.

Cał­kiem lubię tę jego ziem­ską, baj­ko­wą po­stać – dwu­me­tro­wy szkie­let z głową roz­mia­ru dyni, ko­ły­szą­cą się na boki zwłasz­cza wtedy, gdy Weles stroi sobie ze mnie żarty.

– Czego chcia­łeś?

– Ktoś pod­pi­sał na cie­bie wyrok śmier­ci.

– Tak, Lu­cyn­ka. I jeśli nie za­uwa­ży­łeś, już się tym za­ją­łem.

– Nie. To był czło­wiek. Czło­wiek pra­gnie two­jej śmier­ci. Umrzesz za pięć lat od ostat­niej pełni księ­ży­ca.

Głowa We­le­sa nie ko­ły­sze się na boki.

 

***

 

– Tu go ostat­ni raz wi­dzie­li.

– Kto go wi­dział?

Weles nie za­szczy­ca mnie od­po­wie­dzią.

Za­trzy­mu­je­my się pod ka­mie­ni­cą na Gro­tha. Jak przy­sta­ło na kwie­cień, jest mokro, ciem­no, a mi z zimna gra­bie­ją dło­nie, więc wci­skam je w kie­sze­nie dżin­so­wej kurt­ki. Roz­ora­ny przez po­łu­dni­cę po­li­czek iry­tu­ją­co pie­cze.

– To ja­kieś nie­po­ro­zu­mie­nie – tłu­ma­czę We­le­so­wi. – Ja je­stem po­rząd­nym chło­pa­kiem, żaden czło­wiek nie życzy mi śmier­ci. De­mo­ny? Cała masa. Ale nie czło­wiek.

No do­brze, może z tą całą masą tro­chę prze­sa­dzi­łem, ale z pew­no­ścią zde­ner­wo­wa­łem w życiu wię­cej de­mo­nów niż ludzi. Może poza moją bab­cią, bo ją wku­rzam re­gu­lar­nie, każ­de­go lata.

Ostat­nio za­ga­dy­wa­ła, czy nie prze­pro­wa­dził­bym się do Brzóz­ki. Szu­ka­ją na­uczy­cie­la ma­te­ma­ty­ki w pod­sta­wów­ce.

Po­in­for­mo­wa­łem ją, że póki żyję, będę trzy­mał się od dzie­ci z da­le­ka.

– Tak zo­sta­ło przy­rze­czo­ne.

Pry­cham. Bo­go­wie to sa­mot­ni­cy, ich umie­jęt­no­ści to­wa­rzy­skie za­miast we­so­ło hasać ku­le­ją; roz­mo­wy z We­le­sem czę­ściej przy­po­mi­na­ją ła­mi­głów­ki niż zle­ce­nia w ro­bo­cie.

– Mu­sisz mówić ja­śniej – po­na­glam go. – Na­zwi­sko, numer do­wo­du, ta­bli­ce re­je­stra­cyj­ne. O kim roz­ma­wia­my?

– O nim.

Weles ce­lu­je ko­ści­stym szpo­nem w ka­mie­ni­cę. Odła­żą­ce z farby, wy­so­kie drzwi za­trza­sku­ją się ze zgrzy­tem, a ze schod­ków zbie­ga ciem­na syl­wet­ka. Mrużę oczy.

Syl­wet­ka wy­glą­da zna­jo­mo.

– Nasz kon­trakt jest w mocy – przy­na­gla mnie Weles. – Nie zwol­nię cię ze służ­by przed cza­sem.

– Mó­wisz, jak­bym to ja pró­bo­wał się wy­krę­cić!

Chło­pak jest tro­chę niż­szy ode mnie; chudy i przy­gar­bio­ny, ty­po­wy stu­dent w wy­pcha­nym stu­den­ta­mi mie­ście. Przez ostat­nich pięć lat wi­dzia­łem ta­kich ty­sią­ce.

Roz­po­zna­ję go do­pie­ro, gdy prze­cho­dzi pod la­tar­nią, a żółte świa­tło od­bi­ja się w jego oku­la­rach.

– In­for­mu­ję cię tylko – tłu­ma­czy mi Weles – że nie wolno ci jesz­cze umrzeć, więc masz się nim zająć.

Filip Mi­chal­ski.

Na ostat­nim roku li­cen­cja­tu zwol­ni­li nas z zajęć, że­by­śmy mogli wziąć udział w jego po­grze­bie.

 

***

 

– To jakaś po­mył­ka, nie może…

Od­wra­cam się, ale Weles zdą­żył już znik­nąć. Gadam do sie­bie, a star­sza ko­bie­ta z wóz­kiem na za­ku­py gapi się na mnie po­dejrz­li­wie i na wszel­ki wy­pa­dek prze­cho­dzi na drugą stro­nę ulicy. Wózek tur­ko­cze w ślad za jej sto­pa­mi.

Mogę to zro­zu­mieć.

Filip jesz­cze ma­ja­czy w od­da­li, więc rzu­cam się za nim i nawet nie pró­bu­ję za­cho­wać dy­stan­su. Cho­dzi­li­śmy razem do li­ceum, a potem obaj do­sta­li­śmy się na ma­te­ma­ty­kę na UWM. Na za­ję­ciach wi­dy­wa­łem go rzad­ko, różne grupy, a poza tym to strasz­ny dzi­wak był, więc trzy­ma­łem się z da­le­ka. Ty­dzień przed ostat­nią sesją zgi­nął w głu­pim wy­pad­ku – wy­cho­dząc spod prysz­ni­ca, po­śli­zgnął się i na­dział okiem na szczot­kę od se­de­su. Mózg mu prze­bi­ło.

Na po­grzeb nie po­sze­dłem, bo mu­sia­łem się uczyć.

Filip znika za ko­lej­nym za­krę­tem, a ja przy­śpie­szam. Ani przez chwi­lę nie wąt­pię, że to on, ale chcę przyj­rzeć mu się z bli­ska. Wpa­dam w ślepą ulicz­kę kilka kro­ków za nim.

Ni­ko­go poza mną tu nie ma, ale kra­niec drogi kryje mrok.

– Filip? – wołam naj­pierw bez prze­ko­na­nia, a potem już ile wle­zie. – Filip!

– Ryj, kurwa! – od­wrza­sku­je mi życz­li­wie głos z gór­nych okien ka­mie­ni­cy.

W mil­cze­niu do­cho­dzę do końca ulicz­ki, gdzie wokół kon­te­ne­rów na śmie­ci wa­la­ją się wy­pcha­ne, czar­ne worki. Na wszel­ki wy­pa­dek za­glą­dam do środ­ka z nożem w dłoni. Ni­ko­go. Roz­wiał się w po­wie­trzu.

Facet, który od dwóch lat nie żyje, jed­nak żyje i życzy mi śmier­ci.

Mi­mo­wol­nie uśmie­cham się do sie­bie, a w za­ci­śnię­tych na ful­gu­ry­cie pal­cach czuję pod­eks­cy­to­wa­ne mro­wie­nie. Rzu­cam ostat­nie spoj­rze­nie na ulicz­kę i wy­co­fu­ję się.

Nie mogę się do­cze­kać, by roz­wią­zać tę za­gad­kę.

 

***

 

Wie­czo­rem dzwo­ni do mnie Lu­cyn­ka. Po­łu­dni­ca nie ma te­le­fo­nu, ale dzwo­ni z kryp­ty za­przy­jaź­nio­ne­go strzy­gi.

– Chcesz wpaść? – pytam.

– Po twoim tru­pie, Witek.

– Mo­żesz spró­bo­wać – obie­cu­ję. – Jeśli naj­pierw się ze mną prze­śpisz.

– Ro­man­tyk.

 

***

 

Po­łu­dni­ca prze­cią­ga się w łóżku, a jej skóra zlewa się z bielą po­ście­li. Da­ru­ję wy­rzu­ty, że na­sła­ła na mnie ko­le­żan­kę, za­miast z god­no­ścią spró­bo­wać zabić mnie wła­sno­ręcz­nie, bo my­śla­mi błą­dzę gdzieś in­dziej.

– Spo­tka­łem ko­le­gę ze stu­diów – in­for­mu­ję Lu­cyn­kę.

Znaj­du­ję na pod­ło­dze wczo­raj­sze spodnie i na­cią­gam je na sie­bie.

– Czemu uwa­żasz, że mnie to in­te­re­su­je?

– Jest mar­twy. To zna­czy, był mar­twy, ale teraz jest żywy – plą­czę się. – Nie sły­sza­łaś cze­goś w za­świa­tach? Ktoś kogoś wskrze­sił, pod­pi­sał pakt na za­mor­do­wa­nie ulu­bio­ne­go pod­wład­ne­go We­le­sa?

Lu­cyn­ka pry­cha i prze­wra­ca się na drugi bok, od­sła­nia­jąc wo­sko­we ciało w peł­nej oka­za­ło­ści. Na plecy spły­wa­ją jasne pukle. Na­my­śla się i kręci głową.

– Ty nie je­steś pod­wład­nym We­le­sa, tylko jego dziw­ką – oświe­ca mnie. – Za­py­taj ko­bie­ty tego czło­wie­ka, ko­bie­ty za­wsze wszyst­ko wie­dzą. Ona ci le­piej wszyst­ko wy­ja­śni.

Nie wiem, czego się spo­dzie­wa­łem, py­ta­jąc po­łu­dni­cę o radę. Na­praw­dę, po­wi­nie­nem się już tego na­uczyć.

– Po­my­ślę o tym – obie­cu­ję.

Za­mie­ram z roz­pię­tym roz­por­kiem, bo jakoś tak trud­no mi się sku­pić. Lu­cyn­ka mie­rzy mnie wzro­kiem i na jej twarz wy­peł­za zu­chwa­ły uśmiech.

– Chcesz jesz­cze raz?

No jasne, że chcia­łem.

 

***

 

Na­stęp­ne­go dnia rano dzwo­nię do Kac­pra ze stu­diów i pytam o Fi­li­pa. Pytam pro forma, lubię mieć w śledz­twie wszyst­kie ce­gieł­ki me­to­dycz­nie po­ukła­da­ne i za­bez­pie­czo­ne. Jedną z tych ce­gie­łek jest moż­li­wość, że przed ukoń­cze­niem dwu­dzie­ste­go czwar­te­go roku życia za­pa­dłem na de­men­cję star­czą.

– Yyy… chyba tak – wy­ra­ża się elo­kwent­nie Kac­per. – Nie wiem, stary. Chyba coś ta­kie­go było.

– Nie je­steś pe­wien? Byłeś na jego po­grze­bie!

– Hmm.

Ce­gieł­ka z de­men­cją do­sta­je awans.

– Mie­li­śmy razem sta­ty­sty­kę, za­wsze sia­dał w pierw­szym rzę­dzie i do ni­ko­go się nie od­zy­wał. Zrzu­ca­li­śmy mu się na wie­niec.

Cho­dzę ner­wo­wo po przed­po­ko­ju, aż w oczy rzuca mi się zegar na ścia­nie. Za pięt­na­ście ósma. Spóź­nię się do pracy.

Kac­per wzdy­cha w słu­chaw­kę. W końcu tro­chę mu się przy­po­mi­na.

– To był ten chło­pak, z któ­re­go się na­bi­ja­łeś, tak? On nie żyje?

 

***

 

Do pracy do­cie­ram spóź­nio­ny o kwa­drans, a pani Te­re­ska, moja bez­po­śred­nia prze­ło­żo­na, cmoka na mnie z po­tę­pie­niem zza swo­je­go biur­ka. Waży zbyt wiele, by się pod­nieść, ale resz­tę po­ran­ka po­sy­ła mi nie­na­wist­ne spoj­rze­nia.

– Zo­sta­niesz dziś dłu­żej – obie­cu­je.

Włą­czam kom­pu­ter i wy­cią­gam się na krze­śle w moim bok­sie. Je­stem tylko sta­ży­stą, a moja praca ma wagę mniej­szą niż rolka pa­pie­ru to­a­le­to­we­go: otwie­ram Exce­la i ścią­gam w niego dane. Na dane po ścią­gnię­ciu nie pa­trzy nikt, nawet Te­re­ska. Muszą tylko ist­nieć na dysku. Jeśli do­brze się będę spra­wo­wał, za trzy mie­sią­ce za­ofe­ru­ją mi stałą po­sa­dę i po­sze­rze­nie obo­wiąz­ków. Nie mogę się do­cze­kać, bo na Exce­la ledwo co mogę już pa­trzeć.

Myśli mi­mo­wol­nie ucie­ka­ją mi w stro­nę Fi­li­pa.

– Masz dwa nowe taski na dzi­siaj.

Głos za moimi ple­ca­mi prze­ci­na po­wie­trze tak nie­spo­dzie­wa­nie, że pod­ska­ku­ję w fo­te­lu. Pani Te­re­ska po­chy­la się nad mo­ni­to­rem.

– Uży­wa­nie Fa­ce­bo­oka jest za­ka­za­ne w pracy – do­da­je. – Po­wi­nie­neś to już wie­dzieć, Ko­ści­kie­wicz. Co ci się stało w twarz?

Po­cie­ram po­li­czek, który prze­ci­na­ją dwie czer­wo­ne linie – ślady po spo­tka­niu z pa­znok­cia­mi po­łu­dni­cy.

– Kot mnie po­dra­pał.

Te­re­ska unosi brwi.

– Duży kot. Był na­praw­dę wście­kły.

Ko­bie­ta od­cho­dzi bez słowa.

Je­stem w po­ło­wie dru­gie­go za­da­nia, gdy nie­cier­pli­wość zwy­cię­ża i wra­cam do prze­glą­dar­ki. Konto Fi­li­pa nadal wisi, ale coś się zmie­ni­ło. Dwa lata temu zo­sta­ło za­la­ne zni­cza­mi, głę­bo­ki­mi my­śla­mi i czar­ny­mi wstąż­ka­mi, pa­mię­tam, bo chło­pa­ki z aka­de­mi­ka też się do­łą­czy­li do tego fe­sti­wa­lu roz­pa­czy. Ale teraz wszyst­ko znik­nę­ło, za­stą­pio­ne spo­ra­dycz­nie wrzu­ca­ny­mi zdję­cia­mi z dziew­czy­ną.

Prze­ska­ku­ję na jej pro­fil.

Ko­ja­rzę ją jesz­cze z li­ceum, by­li­śmy w jed­nej kla­sie: bure włosy, bure oczy, jedna z tych dziew­czyn, które ni­czym się nie wy­róż­nia­ją i żyją rów­nie cicho jak… No, żyją cicho.

Dwa klik­nię­cia póź­niej do­wia­du­ję się, gdzie teraz pra­cu­je. Jest na­uczy­ciel­ką; wy­obra­żam ją sobie za­su­szo­ną, w wiel­kich oku­la­rach, dłu­giej spód­ni­cy i brą­zo­wym swe­ter­ku od ma­mu­si.

Wy­chy­lam się nad biur­kiem. Te­re­ska sie­dzi wci­śnię­ta w za cia­sne dla niej krze­sło jak szprot­ka, a zwały tłusz­czu wy­le­wa­ją się nad pod­ło­kiet­ni­ka­mi. Pod­gry­za pa­sem­ko wło­sów w na­brzmia­łych ustach.

– Chyba zła­pa­łem ja­kie­goś wi­ru­sa – in­for­mu­ję ją. – Od rana chce mi się rzy­gać.

Te­re­ska tego nie ku­pu­je, ale też nie ma in­ne­go wyj­ścia.

– Idź do domu, Ko­ści­kie­wicz.

 

***

 

Nie po­zna­ję Sary. Se­kre­tar­ka wska­zu­je mi salę, w któ­rej mam ją zna­leźć; cze­kam na dzwo­nek, cze­kam, aż z po­miesz­cze­nia wy­to­czy się rój mikro ludzi, cze­kam, aż w uszach prze­sta­nie mi dzwo­nić, a w końcu – cze­kam, aż pięk­ność za biur­kiem za­mie­ni się z po­wro­tem w znaną mi burą dziew­czy­nę z li­ceum.

Nie za­mie­nia się. Cho­ler­ne brzyd­kie ka­cząt­ko, takie są naj­gor­sze.

– Sara? – pytam na wszel­ki wy­pa­dek, bo de­men­cja nadal po­zo­sta­je w gro­nie po­dej­rza­nych.

Sara unosi wzrok i pod­ry­wa się z miej­sca, prze­wra­ca krze­sło, łapie kubek i cofa się pod ścia­nę. Ma oku­la­ry, ale to je­dy­ne, w czym tra­fi­łem. Kocie opraw­ki po­głę­bia­ją ciem­ne spoj­rze­nie, za­miast swe­ter­ka po ma­mu­si i kiecy do ziemi nosi ob­ci­słą, ołów­ko­wą spód­ni­cę, a na ustach ma czer­wo­ną szmin­kę.

Nie sądzę, żebym sobie za­słu­żył na tak dra­ma­tycz­ną re­ak­cję, ale niech jej już bę­dzie.

– Chcę tylko po­roz­ma­wiać – mówię nie­pew­nie. – Je­stem…

– Wiem, kim je­steś – prze­ry­wa mi. – Drę­czy­łeś Fi­li­pa w li­ceum. Wynoś się.

Roz­glą­dam się po kla­sie. Błysz­czą­ca ema­lia na ścia­nach, ma­zi­dła da­to­wa­ne na wcze­sną pod­sta­wów­kę, nie­star­ta ta­bli­ca, z któ­rej kopci kredą. Pa­skud­ne po­miesz­cze­nie, ale przy­jem­niej tu niż w moim bok­sie z Exce­lem. I ja bym miał uczyć w takim miej­scu?

Dzie­ci zja­dły­by mnie na śnia­da­nie.

– Ni­ko­go nie drę­czy­łem! Żar­to­wa­li­śmy sobie po męsku jak ze wszyst­ki­mi in­ny­mi. Chcę tylko wie­dzieć, czy go pa­mię­tasz? Pa­mię­tasz Fi­li­pa?

Sara mruży oczy.

– Od­bi­ło ci – kwi­tu­je. – Za­dzwo­nię na po­li­cję.

– Na­praw­dę nie ma ta­kiej po­trze­by.

– Nie bę­dzie, jeśli zaraz wyj­dziesz.

– Chcę tylko wie­dzieć, czy pa­mię­tasz Fi­li­pa?

Sara trzy­ma przed sobą kubek nie­na­tu­ral­nie wy­so­ko – w go­to­wo­ści, jak za­kła­dam, by się nim za­mach­nąć. Drob­ny­mi kro­ka­mi, ogra­ni­czo­ny­mi jesz­cze cia­sną spód­ni­cą i ob­ca­sa­mi, prze­su­wa się pod ścia­ną, wzdłuż ta­bli­cy, w stro­nę drzwi.

– Oczy­wi­ście, że go pa­mię­tam.

Zo­sta­ję w kla­sie sam.

 

***

 

No dobra, przy­zna­ję, śle­dzę ją. I tak już stoję pod szko­łą, do­cho­dzi druga, co mi szko­dzi po­stać tro­chę dłu­żej. Sara wy­cho­dzi z bu­dyn­ku koło trze­ciej, razem wsia­da­my do au­to­bu­su róż­ny­mi drzwia­mi i tur­la­my się kilka przy­stan­ków sza­ro­brą­zo­wy­mi ulicz­ka­mi sta­re­go mia­sta.

Wy­sia­da­my ulicę od tej samej ka­mie­ni­cy, pod którą po­przed­nie­go wie­czo­ru zo­ba­czy­łem Fi­li­pa. Sara idzie szyb­kim, zde­cy­do­wa­nym kro­kiem, ja plą­czę się bli­sko drzew i domów, gotów wsko­czyć w krza­ki, gdyby się od­wró­ci­ła. Po chwi­li znika za drzwia­mi.

Po­cze­kam.

 

***

 

Filip wy­cho­dzi z ka­mie­ni­cy do­pie­ro koło ósmej, gdy mnie od cze­ka­nia nogi kom­plet­nie już zdrę­twia­ły. Po­dą­żam za nim ulicz­ka­mi, aż znika w pu­sto­sta­nie nie­da­le­ko swo­je­go miesz­ka­nia. Nie waham się; spraw­dzam tylko, czy nóż z ful­gu­ry­tu jest go­to­wy za pasem i wcho­dzę do środ­ka.

Od­gar­niam folię bu­dow­la­ną i za­trzy­mu­ję się na środ­ku po­miesz­cze­nia w sta­nie su­ro­wym. Su­ro­we są nie­otyn­ko­wa­ne pu­sta­ki i su­ro­wy jest beton na pod­ło­dze.

Su­ro­wa jest także twarz Fi­li­pa, która nagle po­ja­wia się przede mną.

W to­wa­rzy­stwie pręta zbro­je­nio­we­go.

 

***

 

Pręt zbro­je­nio­wy leci na mnie ze świ­stem. Blo­ku­ję go ra­mie­niem, które prze­szy­wa ból, a z ust wy­ry­wa mi się krzyk. Filip za­ma­chu­je się znowu i tym razem je­stem zbyt wolny. Ob­ry­wam w po­ty­li­cę. Ciem­nie­je mi przed ocza­mi. Na ślepo rzu­cam się w stro­nę zwin­nej po­sta­ci i z braku in­nych środ­ków bo­jo­wych, uży­wam wła­sne­go ciała w cha­rak­te­rze ta­ra­na. Obaj prze­wra­ca­my się na beton, pręt z brzdę­kiem turla się nie­da­le­ko od nas. Za­trzy­mu­je się pod ścia­ną, dwa kroki od Fi­li­pa i trzy ode mnie.

Filip jest ty­po­wym molem książ­ko­wym. Może i umie za­mach­nąć się ka­wał­kiem me­ta­lu, ale w bójce nie ma szans. Rusza w stro­nę ścia­ny, ale łapię go za kost­kę, a gdy znów lą­du­je na be­to­nie, pół kroku od pręta zbro­je­nio­we­go, do­pa­dam do niego i sia­dam okra­kiem na jego pier­si.

– Ja tylko chcę po­roz­ma­wiać. – W gar­dle mi za­schło, więc głos jest słaby i prze­ry­wa­ny kasz­lem.

Za­ci­skam palce na ko­szul­ce chło­pa­ka. Pod ma­te­ria­łem czuję bicie serca.

Filip jest żywy.

Wy­ry­wa się z ry­kiem, pró­bu­jąc zrzu­cić mnie z sie­bie. Tylko raz wi­dzia­łem wcze­śniej taką furię – u roz­sier­dzo­nej ru­sał­ki, która uzna­ła mor­do­wa­nie wcza­so­wi­czów w Mrą­go­wie za świet­ną roz­ryw­kę na week­end.

Jej week­end trwał trzy mie­sią­ce.

– Nie po­zna­jesz mnie? – do­py­tu­ję. – To ja, Witek.

Nic do niego nie do­cie­ra, rzuca się i macha rę­ko­ma. Choć pa­ru­ję ude­rze­nia, co chwi­la ob­ry­wam po gło­wie i ra­mio­nach. Filip nie za­cho­wu­je się jak czło­wiek. Filip, któ­re­go zna­łem, cicha cia­maj­da bez iskry życia, nie rzu­cił­by się na mnie. Nie wie­rzę w słowa We­le­sa.

Nie wie­rzę w bicie serca.

– Po­zna­ję cię – syczy.

Wy­cią­gam nóż z ful­gu­ry­tu i blo­ku­ję le­cą­cą w moją stro­nę pięść. Chro­po­wa­ta po­wierzch­nia szty­le­tu ze zgrzy­tem za­trzy­mu­je się na kości. Filip cofa ramię i na chwi­lę za­mie­ra.

Ful­gu­ryt jest za­bój­czy dla stwo­rzeń nad­przy­ro­dzo­nych. Od jed­ne­go za­dra­śnię­cia od­pa­da­ją im koń­czy­ny, a do­brze za­to­pio­ny szty­let ob­ra­ca de­mo­na w proch.

Ale Filip naj­wy­raź­niej ni­g­dzie się nie wy­bie­ra.

– Ty… ży­jesz? – pytam nie­pew­nie.

Jego ręka opada do tyłu, tuż obok pręta zbro­je­nio­we­go. Palce za­ci­ska­ją się na me­ta­lu, a Filip za­ma­chu­je się po raz ostat­ni i na ślepo pcha prę­tem przed sie­bie. Ból eks­plo­du­je w moim ra­mie­niu. Prze­wra­cam się na bok z wrza­skiem, a chło­pak wy­ko­rzy­stu­je nie­uwa­gę, by się pod­nieść. Wy­co­fu­je się na bez­piecz­ną od­le­głość.

– Daj mi spo­kój, bo na­stęp­nym razem po­ża­łu­jesz.

Zo­sta­ję sam, zwi­nię­ty w kłę­bek na gołym be­to­nie, z prę­tem wy­sta­ją­cym mi z le­we­go ra­mie­nia i głę­bo­ko od­dy­cham, żeby prze­pę­dzić mrocz­ki przed ocza­mi. Dżin­so­wa kurt­ka na­sią­ka cie­płą wil­go­cią.

A chcia­łem iść dzi­siaj wcze­śnie spać.

 

***

 

– Ko­ści­kie­wicz?

Zry­wam się z sie­dze­nia w po­cze­kal­ni i po­dą­żam do ga­bi­ne­tu za­bie­go­we­go na ostrym dy­żu­rze. Do­cho­dzi pół­noc. Do szpi­ta­la na Żoł­nier­skiej mam bli­sko, więc przy­cho­dzę pie­cho­tą, co pie­lę­gniar­ki uzna­ją chyba za znak, że dziu­ra w ra­mie­niu nie za­gra­ża mo­je­mu życiu.

Do­pie­ro le­kar­ka marsz­czy brwi.

– To znowu ty – mówi za­miast po­wi­ta­nia. – Co się stało?

Być może za­sze­dłem tu wcze­śniej kilka razy z roz­ma­ity­mi, post­de­mo­nicz­ny­mi ob­ra­że­nia­mi. Nie są­dzi­łem, że mnie sko­ja­rzy.

– Mam w domu re­mont – kła­mię gład­ko. – Po­tkną­łem się i wpa­dłem na ja­kieś pręty.

Le­kar­ka, co naj­mniej dzie­sięć lat ode mnie star­sza, ma ogrom­ne brą­zo­we oczy, a jej spoj­rze­nie gła­dzi mnie przy­jem­nie po sercu. Uśmie­cha się współ­czu­ją­co i bez dal­sze­go ko­men­ta­rza oczysz­cza ranę i za­kła­da szwy.

Męsko pró­bu­ję się nie krzy­wić, więc udaję, że ramię wcale nie pul­su­je z bólu tak, że mam ocho­tę je sobie od­ciąć. Za­miast tego sku­piam się na le­kar­ce i jej wiel­kich, współ­czu­ją­cych oczach. Może Lu­cyn­ka miała rację. Może ko­bie­ty wie­dzą le­piej.

Uzna­ję, że zde­cy­do­wa­nie po­trze­bu­ję dam­skie­go prze­wod­nic­twa. Opo­wiem le­kar­ce o wszyst­kim, a ona uśmiech­nie się do mnie i po­ra­dzi, jak żyć. Wła­śnie zbie­ram się w sobie, by za­pro­sić ją na kawę, gdy le­kar­ka unosi pę­ka­tą strzy­kaw­kę.

– Jesz­cze tylko za­strzyk na tężec – mówi wdzięcz­nie. – Trosz­kę za­bo­li.

 

***

 

Wra­cam na miesz­ka­nie zmar­no­wa­ny, obo­la­ły, ze szwa­mi pod opa­trun­kiem na ra­mie­niu. Włosy mam po­skle­ja­ne i sztyw­ne, a w dżin­so­wej kurt­ce, też za­la­nej krwią, zieje dziu­ra po prę­cie.

– We­le­sie! – krzy­czę od progu.

Zwy­kle mój szef przy­cho­dzi, gdy go wołam. Nie po psie­mu, nie za­wsze można na niego li­czyć, ale bar­dziej jak kot, któ­re­go wła­ści­ciel trzy­ma w ręku sa­szet­kę karmy.

Z po­gar­dą, ale w końcu się po­ja­wi.

Tym razem już na mnie czeka: w sa­lo­nie, wy­god­nie roz­par­ty w fo­te­lu, który jest na niego za mały. Dłu­gie nogi ster­czą na boki, dy­nia­stej bani da­le­ko do za­głów­ka. Ra­mio­na wbił w pod­ło­kiet­ni­ki, a szpo­ny splótł pod brodą.

– Nie idzie ci zbyt do­brze – in­for­mu­je mnie.

Po­sy­łam mu dłu­gie spoj­rze­nie, po czym od­wra­cam się na pię­cie i wy­cho­dzę do kuch­ni. W ap­tecz­ce znaj­du­ję ibu­pro­fen, wy­ci­skam dwie ta­blet­ki na dłoń i po­pi­jam wodą.

– Jeśli przy­sze­dłeś tu po to, by wy­ra­żać roz­cza­ro­wa­nie, mu­sisz sta­nąć w ko­lej­ce za moją matką.

Weles roz­glą­da się na boki, a jego głowa ko­le­bie się, jakby ruch na­stę­po­wał wbrew jej woli. Do­pie­ro po chwi­li za­ła­pu­ję, że szuka mojej matki w po­ko­ju.

– Nie ma jej tu – mówi nie­pew­nie.

– I całe szczę­ście. Weles, mu­sisz mi po­wie­dzieć, o co cho­dzi z Fi­li­pem. Je­stem pe­wien, że znasz się na wskrze­sza­niu ludzi le­piej niż ja.

Weles kręci głową.

– Filip nie jest wskrze­szo­ny. Filip jest żywy. Nigdy nie umarł.

– Nikt poza mną nie pa­mię­ta o jego śmier­ci.

– Ko­rzy­ści pły­ną­ce ze służ­by u We­le­sa – syczy bóg.

Przy­po­mi­na mi się przy­śpie­szo­ne bicie serca, które wy­czu­łem pod ko­szul­ką w pu­sto­sta­nie. Ale pa­mię­tam też ogło­sze­nie o jego śmier­ci na stro­nie uczel­ni i ar­ty­kuł w Ga­ze­cie Olsz­tyń­skiej. I wień­ce po­grze­bo­we, na które zrzu­ca­li­śmy się całą grupą.

– I pod­pi­sał na mnie wyrok śmier­ci, tak? – drążę.

– Tak.

Oczy­wi­ście, nie jest trud­no dodać dwa do dwóch. Życie za życie.

Moja ofia­ra za jego drugą szan­sę.

Sia­dam na ka­na­pie, ostroż­nie, żeby nie do­tknąć przy­pad­kiem ra­mie­nia. Mam parę minut, zanim leki prze­ciw­bó­lo­we za­czną dzia­łać. W uszach mi dzwo­ni. Na wszel­ki wy­pa­dek nie po­wie­dzia­łem le­kar­ce o roz­cię­tej skó­rze na gło­wie, żeby nie pró­bo­wa­ła za­trzy­mać mnie na ob­ser­wa­cję.

– Weles – za­ga­du­ję uprzej­mie – czy są ja­kieś de­mo­ny, które po­tra­fią… do­ko­nać pod­mia­ny jed­ne­go życia za dru­gie, o któ­rych mi nie mó­wisz?

Bóg śmier­ci i bydła za­kła­da nogę na nogę, jakby brał udział w spo­tka­niu biz­ne­so­wym.

– Nic mi na ten temat nie wia­do­mo.

Ga­wę­dzi­my sobie kul­tu­ral­nie, więc nie­mal za­po­mi­nam, że roz­ma­wiam z de­mo­nem. To zna­czy, bo­giem.

To zna­czy, bytem zde­cy­do­wa­nie nie­ludz­kim.

– Czy są ja­kieś stwo­rze­nia, które po­tra­fią wskrze­szać? – do­py­tu­ję.

– Nie. Ja mogę.

Za­ci­skam usta, bo umie­jęt­no­ści We­le­sa w tej dzie­dzi­nie są mi zbyt do­brze znane.

– Tak jak to zro­bi­łeś z moim oj­czy­mem? – pry­cham, a Weles spo­koj­nie przy­ta­ku­je. – Mówię o praw­dzi­wym wskrze­sze­niu. Po­wro­cie do ży­we­go ciała.

– Nie, tak to nie.

– Czy ist­nie­ją de­mo­ny, które po­tra­fią zmie­nić formę i uda­wać ludzi?

– Nie. Nie tak.

No, do­brze nam się roz­ma­wia. Je­ste­śmy jak sta­rzy przy­ja­cie­le, któ­rzy po dłu­giej roz­łą­ce nie mogą się na­cie­szyć swoim to­wa­rzy­stwem.

Ostroż­nie za­kła­dam nie­prze­dziu­ra­wio­ne ramię za głowę. Weles nie powie mi nic wprost, nigdy nie mówi, i nie wiem, czy po­wo­dem jest jego nie­wie­dza, czy sa­tys­fak­cja z pa­trze­nia, jak na jego ko­men­dę ska­czę przez płot­ki. Przy­po­mi­nam sobie słowa Lu­cyn­ki o tym, że je­stem jego dziw­ką.

Lu­cyn­ka ma wpra­wę w obi­ja­niu mojej dumy.

– Czy są ja­kieś de­mo­ny, które speł­nia­ją ży­cze­nia bez więk­szych ogra­ni­czeń w kwe­stiach życia i śmier­ci? – cią­gnę.

– Nie.

Wzdy­cham, ale wtedy Weles od­zy­wa się raz jesz­cze:

– No może tylko bies. Ale biesy nie wskrze­sza­ją umar­łych.

– A pod­pi­sać pakt na cudzą śmierć mogą?

Bóg śmier­ci mil­czy tro­chę.

– Mogą – przy­zna­je w końcu.

Wzdy­cham. Jeśli Weles w takim tem­pie bę­dzie daw­ko­wał mi in­for­ma­cje na temat bie­sów, po­sie­dzi­my tu razem do rana.

– Muszę się napić – oznaj­miam. – Chcesz piwo?

Weles z opo­ra­mi przy­zna­je, że chce.

 

***

 

Dzwo­nię do biura o siód­mej rano, że je­stem chory, że L4, że zo­ba­czy­my się w przy­szłym ty­go­dniu. Te­re­ska do­py­tu­je po­dejrz­li­wie, a ja nie­podejrz­li­wie jak naj­mniej wy­ja­śniam.

– Nie mo­że­my tak współ­pra­co­wać – truje przez te­le­fon. – Je­steś skraj­nie nie­od­po­wie­dzial­ny. Li­czy­li­śmy na cie­bie.

Stoję w ła­zien­ce, świe­żo po wyj­ściu spod prysz­ni­ca. W lu­strze od­bi­ja się biały opa­tru­nek na moim ra­mie­niu. Woda otwo­rzy­ła roz­cię­cie na gło­wie i teraz po twa­rzy znów spły­wa kro­pla krwi, którą roz­cie­ram wierz­chem dłoni.

– Przy­się­gam, że to tym­cza­so­we – za­pew­niam ją.

– Po­roz­ma­wia­my, gdy wró­cisz.

Roz­łą­cza się, a ja zo­sta­ję sam. Mogę kła­mać, ile chcę, ale zda­nia Te­re­ski nie zmie­nię. Nie mam jak, bo ona widzi praw­dę za wy­mów­ka­mi. Odkąd dwa lata temu pod­pi­sa­łem pakt z We­le­sem, żeby ura­to­wać oj­czy­ma, moje życie przy­po­mi­na­ło dziką ko­lej­kę gór­ską, pełną nie­spo­dzie­wa­nych wy­pad­ków, wa­łę­sa­nia się po obrze­żach Olsz­ty­na i oka­zjo­nal­nych wizyt w szpi­ta­lu.

Bab­cia też dziś dzwo­ni­ła. Znów z ofer­tą pracy w Brzóz­ce.

– Mia­sto źle ci robi na serce – stwier­dzi­ła. – Na rozum tym bar­dziej. Nie wy­sza­la­łeś się już wy­star­cza­ją­co?

Ale ja uwiel­biam to życie.

Opie­ram się dłoń­mi o umy­wal­kę i wzdy­cham cięż­ko do od­bi­cia o pod­krą­żo­nych oczach i sza­rej skó­rze i po­wta­rzam to sobie z prze­ko­na­niem.

Na­praw­dę je uwiel­biam.

 

***

 

Na­stęp­nym lo­gicz­nym kro­kiem jest wła­ma­nie się do miesz­ka­nia Fi­li­pa i Sary. Łapię au­to­bus na Gro­tha; w skórę na bio­drze wbija mi się nóż z ful­gu­ry­tu, a w ple­ca­ku ciąży kilka me­trów sznu­ra do wie­sza­nia pra­nia.

Pod­cho­dzę do do­mo­fo­nu. Szczę­ście mi dziś do­pi­su­je, bo przy nu­me­rze czwar­tym znaj­du­ję na­zwi­sko Sary. W pal­cach mrowi pod­eks­cy­to­wa­nie. Wśli­zgu­ję się do bu­dyn­ku za miłym sta­rusz­kiem i bie­gnę po scho­dach, prze­ska­ku­jąc po dwa stop­nie. Jest po­łu­dnie, więc mam na­dzie­ję zła­pać Fi­li­pa sa­me­go, bez go­to­wej go bro­nić pani na­uczy­ciel­ki. I tym razem nie za­sko­czy mnie prę­tem zbro­je­nio­wym. Tym razem to ja za­sko­czę jego, zwią­żę go zanim się obej­rzy i na­resz­cie sobie po­roz­ma…

Za­trzy­mu­ję się gwał­tow­nie na klat­ce scho­do­wej dru­gie­go pię­tra. Pod czwór­ką sie­dzi bies i łypie na mnie go­rzej niż Te­re­ska w ro­bo­cie.

– Odejdź stąd.

Filip najął sobie ochro­nia­rza.

Na pierw­szy rzut oka czuję po­dziw, na drugi za­zdrość, bo to prze­cież ja po­ma­gam We­le­so­wi w de­mo­nicz­nym biz­ne­sie, a ochro­niarz przy­dał­by mi się w sy­tu­acjach typu pręt zbro­je­nio­wy ver­sus moje ramię. Tym bar­dziej teraz, gdy głowa boli mnie mimo dwóch ta­ble­tek pa­ra­ce­ta­mo­lu, a moż­li­wo­ści ma­new­ru lewej ręki koń­czą się na jej swo­bod­nym zwi­sa­niu.

– Dzię­ki za pro­po­zy­cję, ale nie sko­rzy­stam.

Wiem, że to bies, bo przed wyj­ściem rano z domu skon­sul­to­wa­łem swój pro­blem z in­ter­ne­tem. Do­wie­dzia­łem się, że biesy mają ludz­ką twarz i ciało dzika, ich speł­nio­ne ży­cze­nia są od­wra­cal­ne, a ja praw­do­po­dob­nie mam raka.

Po­twór przed drzwia­mi jest brzyd­szy niż pi­ja­ni fa­ce­ci o czwar­tej nad ranem w klu­bie – ma czer­wo­ną mordę i zwi­sa­ją­ce, ob­mier­z­łe wargi, które ko­ły­szą się na bro­dzie.

– Słu­chaj, pra­cu­ję dla We­le­sa – mówię.

– A ja nie.

– Na­praw­dę nie chcesz go zde­ner­wo­wać.

Wy­cią­gam ful­gu­ryt zza paska i za­ci­skam na nim palce, pró­bu­jąc nie oka­zać za­sko­cze­nia. My­śla­łem, że wszyst­kie de­mo­ny od­po­wia­da­ją przed We­le­sem. Czy bóg śmier­ci nie jest naj­wyż­szym au­to­ry­te­tem?

Zmie­niam tak­ty­kę.

– Ja chcę tylko po­roz­ma­wiać z Fi­li­pem. Muszę tylko zro­zu­mieć.

Ostroż­nie robię krok do przo­du.

Bies staje na tyl­nych no­gach; sięga mi pra­wie do ra­mie­nia. Przed­nie ra­ci­ce wy­cią­ga przed sie­bie, gotów się bić. Tułów ma mo­car­ny, widzę to nawet pod fu­trem, z sze­ro­kim, ob­fi­tym zadem.

Ostroż­nie robię krok do tyłu.

Nie, nie będę się bać byle de­mo­na. Uno­szę ful­gu­ryt w zdro­wej dłoni i rzu­cam się przed sie­bie.

 

***

 

Bies po­ru­sza się szyb­ko, o wiele szyb­ciej niż po­wi­nien w tym wiel­kim ciel­sku. Le­d­wie robię krok do przo­du, znika i po­ja­wia się za moimi ple­ca­mi. Od­wra­cam się i ata­ku­ję, ale nóż prze­ci­na po­wie­trze, a bies po­py­cha mnie od tyłu. Przy zde­rze­niu z zie­mią moje ramię za­czy­na pul­so­wać bólem. Prze­krę­cam się i nie­mra­wo pod­no­szę na nogi, które demon pod­ci­na jak ja dawno temu pew­nej po­łu­dni­cy.

Może tro­chę za wcze­śnie dla mnie na ko­lej­ną bójkę.

Ma­cham nożem na ślepo, ale nie tra­fiam na żaden opór. Bies po­ru­sza się tak szyb­ko, że moje oczy zanim nie na­dą­ża­ją: za­miast biec, jego ciało znika w jed­nym miej­scu i po­ja­wia się w dru­gim. On naj­wy­raź­niej bawi się do­sko­na­le: po­sztur­chu­je mnie, dźga ra­ci­ca­mi i trze­pie po gło­wie. Nawet uprzej­me z jego stro­ny, że nie pró­bu­je zabić.

Po chwi­li do­strze­gam w jego za­ba­wie rytm, pe­wien sche­mat: bies zdaje się tań­czyć wokół mnie, trak­tu­je naszą bójkę jako pokaz, wi­do­wi­sko. Lewy bok, prawe ramię, głowa. Pląsa bez za­da­wa­nia krzyw­dy, jakby tylko chciał za­pre­zen­to­wać, na co go stać.

Teraz moja kolej.

Przy ko­lej­nym ruchu wy­mie­rzam kop­nia­ka w po­wie­trze w chwi­li, gdy bies do­pie­ro się ma­te­ria­li­zu­je. Wkła­dam w to wszyst­kie siły, jakie jesz­cze mi po­zo­sta­ły, oraz tro­chę wię­cej. Ude­rze­nie zwala go z nóg. Tym razem waga cięż­ka dzia­ła na moją ko­rzyść, bo ciel­sko leci przez całą dłu­gość klat­ki scho­do­wej.

Ale ja nie mam czasu po­dzi­wiać, jak da­le­ko upada. Zwle­kam się z pod­ło­gi i wpa­dam do miesz­ka­nia Fi­li­pa.

Za­my­kam za sobą drzwi i nagle robi się ciem­no.

 

***

 

Gdy znów otwie­ram oczy, sie­dzę na ka­na­pie. Ręce mam skrę­po­wa­ne moją wła­sną linką do pra­nia, a ful­gu­ryt leży na stole kilka me­trów dalej. Głowa mi pul­su­je. To nowy ból, nie­zwią­za­ny z tań­ca­mi biesa. Jest za to zwią­za­ny z tym, czym obe­rwa­łem po wej­ściu do miesz­ka­nia.

Po dru­giej stro­nie stołu stoją Filip i bies. Bies pa­trzy na chło­pa­ka z urazą.

– Nie wiem, co mam z nim zro­bić – zwie­rza się Filip.

Sta­ram się leżeć nie­ru­cho­mo, żeby nie za­uwa­ży­li mo­je­go pod­słu­chi­wa­nia. Prze­ły­kam ślinę w za­schnię­tych ustach.

– Mo­że­my go zabić – pro­po­nu­je bies.

Filip się krzy­wi.

– Cho­ciaż mówił, że pra­cu­je dla We­le­sa – do­da­je demon z za­wa­ha­niem, a dolna warga zwisa mu na brodę. – A Weles nie zwal­nia swo­ich ludzi z kon­trak­tów bez walki. Pew­nie wskrze­si go jako strzy­gę, żeby dalej mógł od­wa­lać za niego czar­ną ro­bo­tę.

Filip bled­nie, a ja wstrzy­mu­ję od­dech.

Słowa biesa wy­peł­nia­ją mnie nowym stra­chem. Nie chcę życia strzy­gi. Nie chcę zo­stać jed­nym z de­mo­nów, na które po­lu­ję, na za­wsze za­wie­szo­nych mię­dzy umie­ra­ją­cy­mi w oka­mgnie­niu ży­wy­mi i nie­umar­ły­mi, któ­rym dawno już po­wy­pa­da­ły wszyst­kie klep­ki.

– Teraz mi to mó­wisz? – de­ner­wu­je się Filip.

– A skąd ja mia­łem wie­dzieć?!

– Prze­cież on mi nie da spo­ko­ju – mam­ro­cze ner­wo­wo chło­pak. – Bę­dzie miał całą wiecz­ność na to, żeby się ze­mścić. O, Witek?

Od­wra­ca­ją się w moją stro­nę, a ja w mil­cze­niu gapię się na nich.

– Długo już… nie śpisz?

Mrużę oczy. Po czę­ści z urazy, a po czę­ści dla­te­go, że wciąż jesz­cze je­stem za­mro­czo­ny i nie po­tra­fię się bły­sko­tli­wie od­gryźć.

– On chyba wie – oce­nia Filip. – Co ro­bi­my?

– Jakie ro­bi­my, to twój pro­blem – obu­rza się bies. – To ty ścią­gną­łeś mnie tu z in­nych wy­mia­rów, bo po­trze­bo­wa­łeś ochro­nia­rza.

Filip po­cie­ra ner­wo­wo czoło.

– Jaki mój? To ty mnie wkrę­ci­łeś w ten pakt!

– Ja do­pie­ro się uczę me­cha­ni­ki kwan­to­wej!

Bies par­ska, opa­da­jąc znów na czte­ry ra­ci­ce. Moje losy się ważą, a ja je­stem cał­ko­wi­cie bez­bron­ny, zwią­za­ny i bez ful­gu­ry­tu, zdany na łaskę de­mo­na i czło­wie­ka, który mnie nie­na­wi­dzi.

Pre­wen­cyj­nie mil­czę.

– Co ty na to, żeby z nim… po­roz­ma­wiać? – pyta bies.

Demon i Filip spo­glą­da­ją na sie­bie i par­ska­ją śmie­chem.

– Chyba nie mam wy­bo­ru – mówi w końcu Filip, a mina mu rzed­nie.

Siada na sto­li­ku przede mną, opie­ra łok­cie na ko­la­nach i gło­śno wy­pusz­cza po­wie­trze. Wy­glą­da zu­peł­nie jak w szko­le, gdy jako na­sto­la­tek zbie­rał się do od­po­wie­dzi przed całą klasą.

– Dobra, słu­chaj, wy­obraź sobie taką sy­tu­ację. Budzę się jak zwy­kle w swoim po­ko­ju, siód­ma rano, za oknem szaro i po­nu­ro, od­wra­cam się, a tam obca ko­bie­ta. Obca ko­bie­ta w moim łóżku. I twier­dzi, że je­stem z nią za­rę­czo­ny. Dasz wiarę, Witek?

Nie bar­dzo daję, ale ze zwią­za­ny­mi dłoń­mi nie mam moż­li­wo­ści wąt­pić, więc pytam tylko ostroż­nie:

– A byłeś?

– Byłem. Nie wie­rzy­łem, więc za­czę­ła mi po­ka­zy­wać zdję­cia w te­le­fo­nie. Trzy lata. Ty wiesz, ile ko­bie­ta po­tra­fi zro­bić zdjęć przez trzy lata? Wszyst­kich py­ta­łem o Sarę. O mnie. My­śla­łem, że osza­la­łem, stary. Ale wtedy przy­szedł bies i nie po­wiesz mi chyba, że ty byś zro­bił ina­czej.

Nie mam po­ję­cia, o czym mówi Filip. Marsz­czę brwi w wy­ra­zie twa­rzy pół na pół zde­gu­sto­wa­nym i prze­ra­żo­nym. Udaję, że na­dą­żam i od­su­wam od sie­bie myśli, że mój dawny zna­jo­my ze stu­diów spu­ścił mózg w klo­ze­cie.

– I… dla­te­go chcesz mnie zabić, tak?

Filip wzdy­cha.

– Po­zwól mi za­brać go na prze­jażdż­kę – wtrą­ca się bies.

 

***

 

Je­ste­śmy w miesz­ka­niu Fi­li­pa, ale ja nie je­stem już Wit­kiem.

Nie je­stem też ni­czym innym, nie mam rąk owi­nię­tych linką do pra­nia ani pul­su­ją­cej po­ty­li­cy. Dry­fu­ję sobie pod su­fi­tem.

W mojej gło­wie roz­brzmie­wa głos biesa:

– Patrz uważ­nie.

Filip z dziew­czy­ną sie­dzą na ka­na­pie i oglą­da­ją film. Do­pie­ro gdy dziew­czy­na ob­ra­ca głowę, do­strze­gam, że to nie Sara. Wy­glą­da po­dob­nie, też ma ciem­ne ciem­ne włosy i oku­la­ry, ale jest od Fi­li­pa kil­ka­na­ście lat star­sza, a kształ­ty ma… peł­niej­sze. Na­praw­dę pełne, za­uwa­żam, gdy ścią­ga koc i od­sła­nia gołe nogi.

– Jaźń Fi­li­pa po śmier­ci zlała się w jedno z jaź­nią z są­sied­niej rze­czy­wi­sto­ści – dźwię­czy bies. – Nie­ste­ty w tej Filip nigdy nie ze­brał się na od­wa­gę, by za­ga­dać do Sary, gdy jesz­cze cho­dzi­li razem do szko­ły. Nie­for­tun­ny zbieg oko­licz­no­ści.

Ko­bie­ta prze­cią­ga się na ka­na­pie.

– Gdy Sara po­pro­si­ła mnie o pomoc, nie za­sta­na­wia­łem się – do­da­je bies. – Zgo­dzi­li się bez wa­ha­nia na przy­wró­ce­nie Fi­li­pa z są­sied­niej rze­czy­wi­sto­ści w za­mian za wyrok śmier­ci w wa­szym wy­mia­rze… A że padło na cie­bie to, sam ro­zu­miesz, wy­pa­dek przy pracy. Filip wy­ne­go­cjo­wał ci do­dat­ko­wych pięć lat życia, więc po­wi­nie­neś być wdzięcz­ny.

 

***

 

– Patrz uważ­nie.

Nie je­ste­śmy już w miesz­ka­niu. Do­pie­ro po chwi­li roz­po­zna­ję zna­jo­my ko­ry­tarz pod klasą, w któ­rej mie­li­śmy bio­lo­gię. Na­sto­let­ni Witek stoi z grup­ką przy­ja­ciół, Filip pod ścia­ną prze­żu­wa po­wo­li ka­nap­kę. My je­ste­śmy jak z re­kla­my w mar­ko­wych, ko­lo­ro­wych ubra­niach, za­wsze w cen­trum akcji, bo Ma­ciek mógł robić u sie­bie do­mów­ki bez nad­zo­ru ro­dzi­ców i pół szko­ły pró­bo­wa­ło się na nie do­stać, a Filip…

Za­wsze wie­dzia­łem, że był bied­ny, ale chyba za­po­mnia­łem już, jak bar­dzo. Jego ple­cak się sypie, gra­na­to­wy ma­te­riał wy­blakł i po­kry­ły go plamy; ma na sobie za duże spodnie, które marsz­czą się na ko­ści­stych no­gach. Twarz chło­pa­ka, czę­ścio­wo za­kry­tą przez za duże oku­la­ry, po­kry­wa trą­dzik.

Czuję się winny, bo wiem, co za chwi­lę na­stą­pi.

Nie pa­mię­tam kon­kret­nie tej sy­tu­acji, bo było ich zbyt wiele, ale prze­bie­ga­ły za­wsze tak samo.

– Gar­bu­sie – wrzesz­czy na niego przez pół ko­ry­ta­rza Ma­ciek – jak wy­ci­śniesz sobie prysz­cze, to bę­dziesz miał sos do tego chle­ba!

– Może zo­sta­niesz w przy­szło­ści panią na sto­łów­ce! – pod­pi­na się Win­cen­ty, któ­re­go od wy­śmie­wa­nia za dzi­wacz­ne imię chro­nią tylko pie­nią­dze ro­dzi­ców.

Ma­ciek re­cho­cze, cała nasza grup­ka re­cho­cze, pół ko­ry­ta­rza re­cho­cze.

Ja re­cho­czę.

Mam ocho­tę przy­wa­lić na­sto­let­nie­mu Wit­ko­wi w twarz.

– Ty nigdy go nie za­cze­pia­łeś – za­le­wa mnie głos biesa – ale moja po­dróż po są­sia­du­ją­cych rze­czy­wi­sto­ściach skoń­czy­ła się kon­klu­zją, że to twoja obec­ność zin­ten­sy­fi­ko­wa­ła drę­cze­nie Fi­li­pa w szko­le.

– Nie ro­zu­miem.

 

***

 

– Patrz uważ­nie.

– No prze­cież pa­trzę!

Je­ste­śmy za szop­ką, na­szym ulu­bio­nym miej­scem na wa­ga­ry nad je­zio­rem. Ja i Ma­ciek sie­dzi­my pod ścia­ną i pa­li­my cudem zdo­by­te­go skrę­ta.

– Stary, nie żeby coś – za­ga­du­je Ma­ciek w chmu­rze sza­re­go dymu – ale kurwa, jak ja ci wszyst­kie­go za­zdrosz­czę. Ogar­niasz to życie, wiesz?

Na­sto­let­ni Witek zbywa to śmie­chem, bo nie bę­dzie prze­cież z dru­gim fa­ce­tem roz­ma­wiał o emo­cjach.

– Filip nie chciał opła­cić paktu cu­dzym ży­ciem, więc za­su­ge­ro­wa­łem mu cie­bie – dźwię­czy bies.

Jed­nak ro­zu­miem.

– Chcesz po­wie­dzieć, że Ma­ciek drę­czył Fi­li­pa, żeby mi za­im­po­no­wać – mówię po­wo­li.

– Nie chcę. Wła­śnie to ci mówię.

– I resz­ta też?

– Nie, resz­ta chcia­ła za­im­po­no­wać Mać­ko­wi. Ale to ty byłeś punk­tem za­pal­nym. To od cie­bie wszyst­ko się za­czę­ło. Nie po­wiesz mi, że byłeś nie­win­ny.

 

***

 

Wraca pul­so­wa­nie w gło­wie i ból wrzy­na­ją­cej się w skórę linki do pra­nia, a gdy otwie­ram oczy, znów sie­dzę na ka­na­pie. Bies sie­dzi pod oknem, z ra­cicz­ka­mi na be­żo­wym dy­wa­nie, a Filip prze­no­si wzrok z niego na mnie.

– No? – po­na­gla.

Jedno słowo wy­pa­da z moich ust, zanim zdążę po­my­śleć:

– Prze­pra­szam.

Filip unosi brwi. Krzy­żu­je dło­nie na pier­si i po­sy­ła bie­so­wi po­dejrz­li­we spoj­rze­nie.

– Tak po pro­stu? Co zo­ba­czy­łeś? Nie chcesz mnie już zabić?

Za­ci­skam usta.

– Nie­waż­ne. Jeśli mnie roz­wią­żesz, nigdy już nie będę cię nie­po­ko­ić. Ani teraz, ani po mojej śmier­ci. Obie­cu­ję.

 

***

 

Sie­dzi­my z We­le­sem przed te­le­wi­zo­rem, każde z nas ma w dłoni/szpo­nach pusz­kę piwa. Ramię już pra­wie mnie nie boli.

Może dla­te­go, że to czwar­ta pusz­ka z kolei.

– Mu­sisz zna­leźć inny spo­sób – syczy Weles, po­trzą­sa­jąc dy­nia­stą głową. – Na pewno jest jesz­cze inna szan­sa.

W dro­dze do domu do­sta­łem wia­do­mość od Te­re­ski, że gdy skoń­czy mi się zwol­nie­nie le­kar­skie, roz­wią­że­my umowę o staż. Te­re­ska jest roz­go­ry­czo­na moim bra­kiem od­po­wie­dzial­no­ści i za­an­ga­żo­wa­nia.

Sta­wia mnie to w pro­ble­ma­tycz­nym po­ło­że­niu, bo wy­na­jem miesz­ka­nia i je­dze­nie to przy­jem­no­ści, które trud­no opła­cić bez pie­nię­dzy.

– Mia­łem wy­star­cza­ją­co szans.

– Nie – syczy Weles. – Nie zwol­nię cię…

– Tak. Mia­łem ty­sią­ce szans dzień w dzień przez lata, gdy wy­star­czy­ło, żebym za­pro­te­sto­wał, za­miast ma­chać ręką, że Filip to dzi­wak i co ja mogę, nic prze­cież nie mogę zro­bić. Prze­szło­ści już nie zmie­nię, ale mogę przy­naj­mniej… nie po­zba­wiać Fi­li­pa jego przy­szło­ści.

Weles mil­czy, bo za­pew­ne nie ma po­ję­cia, o czym mówię. Dla niego to też czwar­te piwo, ale dy­nia­sta głowa nie jest chyba zbyt od­por­na na al­ko­hol.

– Przy­dał­byś mi się w Brzóz­ce – zmie­nia temat. – Mam tam… pro­ble­my.

Wzru­szam ra­mio­na­mi, bo w tej chwi­li jest mi wszyst­ko obo­jęt­ne. Prze­cież to w sumie nie­waż­ne, gdzie spę­dzę ostat­nich kilka lat życia. Może być i Brzóz­ka, gdzie będę uczył – co za obrzy­dli­stwo – dzie­ci.

I tylko Lu­cyn­ki szko­da.

– Wszę­dzie są ja­kieś de­mo­ny, któ­rym trze­ba do­ło­żyć, praw­da? – stwier­dzam obo­jęt­nie.

– Pomóc – po­pra­wia mnie bóg śmier­ci i bydła.

– Oczy­wi­ście. De­mo­ny, któ­rym trze­ba pomóc.