Zesłani

– Prrr! – Antek ściągnął lejce. – Prrr! Wolniej, kobito!

Zaprzężona do fury centaurka zaczęła szybciej przebierać nogami.

– Czego się tak drzesz, synek? – Drzemiący z tyłu Maciej wygramolił się spod azbestowej derki. – Dojechaliśmy?

– Dolecieliśmy, mój miły. – Centaurka odwróciła się do siedzących na wozie mężczyzn, nie zwalniając biegu. – Za trzy pacierze wchodzimy na orbitę. Trzymajcie się i podnieście osłony!

Kibić miała wysmukłą, pierś powabną, a złote loki tak długie i natapirowane, że z daleka mogła uchodzić za rażonego gromem jeżozwierza. Od pasa w dół przypominała zaś rozgrzany, dobrze naoliwiony parowóz z gąszczem mosiężnych tłoków napędzających cztery rącze nogi.

– Nie będzie mi baba mówić, co mam robić. Dość już się przez ciebie… – Maciej sięgnął po bat, ale długi, wężowaty ogon centaurki był szybszy. Uformowana na podobieństwo kobrzej głowy końcówka zatrzymała się o łokieć od Maciejowej twarzy. – To znaczy chciałem powiedzieć, że czuję się niezręcznie, kiedy moja luba…

– Ociec. – Antek czule ujął spracowane ojcowskie dłonie. – W rodzinie Borynów muszą panować szacunek i harmonia. Co było, minęło. Podnieśmy osłony…

Jarzące się czerwonym blaskiem wężowe ślepia zgasły dopiero, kiedy mężczyźni już ustawiali kolejne arkusze karton-gipsu.

– To ta orbita? – Antek wskazał zawieszoną w przestrzeni przerywaną żółtą kreskę, do której się zbliżali.

– Nie. – Centaurka pokręciła głową. – Nasza jest tamta, czerwona kropkowana. Ta tutaj to…

– Pochwalony! – zawołała pędząca żółtą orbitą kometa.

– Na wieki wieków. – Mężczyźni pokłonili się grzecznie, uchylając tradycyjnych krakowskich czapek.

– Teraz! – Centaurka wryła kopyta w próżnię, aż iskry poleciały.

Antek odruchowo szarpnął lejce, następnie zarzucił wiadro na głowę. Osie i deski zatrzeszczały złowieszczo.

– Ratunku! – Uderzony siłą inercji Maciej poleciał w bok. – Nie! – Czapkę Macieja przewrotna bezwładność posłała w ten drugi bok. – Nieee!

Nakrycie głowy z gracją przeniknęło przez ochronny arkusz karton-gipsu, nie czyniąc mu najmniejszej szkody, i pomknęło w czarną otchłań poprzecinaną kolorowymi orbitami.

– Matko Boska Jeleniogórska. – Uczepiony burty Maciej przeżegnał się kilka razy. – Czarna dziura…

– Zielonogórska! – parsknął Antek. Przeciążenie wciskało w ławkę młodszego Borynę tak niemiłosiernie, że aż mu szwy w spodniach puściły. – Długo jeszcze?

– Zjawisko tunelowe, a nie czarna dziura – wyjęczała zgięta w pół Centaurka. – Jeszcze tylko pięć siedemnastych zdrowaśki… Już! Potwierdzam wejście na orbitę. – Centaurka odgięła się z gracją. – Teraz musimy wybrać miejsce lądowania.

 

* * *

 

– Dziwny ten Mars. – Maciej przesunął fajkę na drugą stronę ust. – Niby jak dom. Ale inny, i ta czerwień…

– To może tam? – Antek wskazał jaśniejszy obszar tuż pod jednym z rogów. – Równina, to ziemia będzie dobra. I zawsze choć trochę mniej czerwonych.

– Komisarz przestrzegał przed osiedlaniem się blisko rogów. – Maciej zaciągnął się ponownie. – Niby jak dom, ale…

– Cholera z wami! I od kiedy to ociec czerwonym wierzysz? – Antek splunął w otchłań. – W środku nie, bo czerwono, w górach nie, bo nierówno, przy rzece nie, bo powodzie, koło rogu nie, bo komisarz… Zaproponujcie coś, proszę! Planeta jaka jest, każdy widzi.

Przed nimi Mars prezentował się w całej okazałości. Złowrogi, czerwony od zamieszkującej go zarazy, kwadratowy (w zasadzie sześcienny, ale by się nikomu z sześcianem nie pomyliło, niech będzie, że kwadratowy), otoczony masą kolorowych orbit. Każdy z boków wyglądał podobnie do pozostałych, pokryty mozaiką niebosiężnych gór, wąwozów i budzących nadzieję równin.

– A gdzie ci tak śpieszno, Antoś, do komunistów? – Maciej powoli wypuścił dym. – A może znowu ci się igraszek zachciało? Spokojnie, skąd mam wiedzieć, jaka tam ziemia? Co, jak wylądujemy na ugorze?

– Poradzimy sobie, choć wyniki analiz są nader niepokojące, komuniści najwyraźniej udają tlenki żelaza. – Jagna odłożyła pługoteleskop i sięgnęła po liczydło.

– Musimy działać razem. Szacunek i harmonia, pamiętacie? Lądujmy, zamiast orbitować bez sensu, wio! – Antek strzelił z bata.

Nim Jagna opanowała instynkt swej mechanicznej części, było już za późno. Pomknęła galopem przed siebie, ściągając wóz z orbity tuż przed rogiem.

– Lecimy na Marsa! – wrzeszczał Antek.

– Ma być czarnoziem, w najgorszym razie obszary zalewowe – wydyszał Maciej. – Dlaczego wszystko się tak kręci?

– Hipersześcian.

– Co?

– Wpadliśmy w korkociąg spinowy. – Jagna wciąż nie odzyskała kontroli nad pędzącymi galopem nogami. – Osobliwość korpuskularna, czasem się zdarza przy hipersześ… kwadratowych planetach. Szpilka grawitacyjna ściąga nas do rogu! – Paciorki liczydeł przeskakiwały coraz szybciej.

– Nie! – Maciej chwycił synowską dłoń.

– Tak! – Antek wciąż okładał mosiężny zad batem. – Wio, Jagienka, będzie jazda jak kiedyś! A ty, ociec, pilnuj lepiej ładunku.

– Ziemia… – Maciej dopiero teraz spostrzegł, że niektóre z trzymających plandekę lin są zbyt luźne. Pognał na tył, własną piersią zasłaniając cenny ładunek przed coraz głośniej świszczącą w uszach próżnią. – Moja ziemia. – Sięgnął pod plandekę i wydobył garść czarnoziemu.

Nagła eksplozja wstrząsnęła wozem. Rozerwana wybuchem plandeka odleciała.

– Atakują? – Maciej już przykrywał kopczyk azbestową derką. – Moskale?

– Moskale? – Antek dobył ukrytej pod wozem kosy. – Gdzie?

– Nie, to tylko bariera dźwięku – zameldowała Jagna. – Odzyskałam kontrolę. Posadzę nas tam! – Wskazała kotlinę tuż obok naroża i pognała przed siebie.

Wylądowali błyskawicznie, dokładnie w samym środku niewielkiego krateru. Wóz roztrzaskał się w drzazgi.

– Moja ziemia… – Poobijany Maciej klęczał na skraju krateru, usiłując oddzielić czarne ziarna od czerwonych. – Moje trzydzieści sześć morg… – Łzy powoli napływały do oczu. – Moje…

– Wystarczy rozgarnąć, zabronować i można siać. – Jagna wylądowała tuż obok męża na spadochronie stylizowanym na kurpiowskie wycinanki. – Drewno dodatkowo użyźni glebę.

– Glebę? – Maciej podniósł głowę. – Przecież to jest skała, kobieto! Rozejrzyj się. Ugory takie, że nawet moskali nie ma!

Zewsząd otaczało ich suche, skaliste pustkowie.

– Gdzie oni są? – Z góry dobiegł ich wyzywający krzyk. – Ja im pokażę, zarżnę i posiekam, tylko niech ktoś mnie stąd zdejmie.

Antek, w pełnym stroju krakowskim, wisiał na suchej gałęzi tuż nad ich głowami.

– Kacapy najwidoczniej skamieniały. Jeden problem z głowy. – Jagna kopnęła z pogardą kawałek skały. – Rzuć kosę i złaź, czas siać, nadchodzi zima.

– Nie rzucę kosy, skąd nasz ród. To znaczy, kiedy wróg… Hej!

Jagna chwyciła dawnego kochanka wężowatym ogonem i ściągnęła na dół.

– Dziękuję! – Antek dwornie uchylił czapki.

– No, no, no. – Maciej pogroził synowi palcem. – Co to miało być? Czyją ona jest żoną?

– Twoją – westchnął Antek, wpatrując się w powabną pierś centaurki.

– Czyją? – Maciej przystawił dłoń do ucha.

– Twoją! – Jagna roztrzepała natapirowane włosy. – Tylko co ze mnie za żona, jak mam parowóz zamiast tyłka.

– W naszym obecnym położeniu, doskonała. No, ale o tym porozmawiamy później. – Maciej wyszarpnął synowi kosę. – Aby żąć, wpierw trzeba siać! Zrobimy tak: ja z młodym przygotujemy chałupę i pola, a Jagna w tym czasie zorganizuje krowy.

– Słucham? – Centaurka położyła dłonie na metalowych biodrach.

– Krowy – powtórzył Maciej. – Nie przetrwamy tu długo bez krów.

– Ale przecież kot mówił, że mamy tylko udawać zesłańców – zaczęła, rozglądając się za kocią klatką. – Że nie zabawimy tu długo. HerrDoktor wyciągnie nas, jak tylko zdobędziemy…

– Kot mówił… Co ci te zagraniczne studia zrobiły z głową, kobieto?

– Szczęść-boże! – Rozległo się z przeciwnej strony leja. – Nie przeszkadzamy?

– Nie jesteśmy sami! – Jagna zrobiła krok w tył.

– Pochwalony! – Maciej tradycyjnie uchylił czapki i sięgnął po kosę.

Po drugiej stronie krateru stały dwie człekokształtne istoty o gadzich głowach. Ich skóra połyskiwała zieloną łuską, a długie ogony kołysały się majestatycznie.

– Rufus, Reptilianin. Do usług. – Pierwszy z miejscowych przedstawił się dwornie. – To mój kamrat, Roman. Nic wam się nie stało?

– Reptilianie… – Jagna zrobiła krok w tył.

– Jaszczury… – Antek rozdziawił gębę.

– Jesteśmy cali, dziękujemy za troskę. Maciej. – Starszy Boryna wyciągnął dłoń w stronę przybysza (schowawszy uprzednio kosę do kieszeni). – Wybaczcie żonie, to jej pierwsze lądowanie.

– Skąd jesteście i co tu robicie?

– Zesłano nas. – Jagna wciągnęła brzuch i nabrała powietrza.

– Zesłano? – Rufus przeżegnał się. – Z woli Jelenie… znaczy Zielonogórskiej Pani?

– Niestety nie. – Maciej pokręcił głową. – To sprawka czerwonej zarazy. – Podał reptilianinowi list. – Przeczytajcie sami.

Rufus pogrążył się w lekturze.

– Z rozkazu towarzysza Stalina, za udział w Powstaniu Styczniowym, skazuje się małżeństwo Macieja, Antka i Jagny Borynów z planety Polska, a także ich kota, na zesłanie na czerwoną planetę… – Rufus ponownie zlustrował wzrokiem przybyszów. – A mawiają, że Polska tak mało postępowa – odchrząknął. – Wybaczcie, ale…

– Dualizm korpuskularno falowy i dylatacja czasu – wyjaśniła Jagna, okręcając pasmo włosów wokół palca. – Dekret wydano, nim Powstanie upadło, choć samego Stalina jeszcze nie było na świecie. Skutek nadmiernego falowania proporców w Zielonej Górze. Może się to wydawać trochę naciągane, ale ciągi przyczynowo-skutkowe na płaskich planetach wyglądają inaczej niż na kwadratowych.

– Hipersześcian. – Rufus pokiwał gadzim pyskiem. – Przepowiednia. Teraz to wszystko zaczyna nabierać sensu. – Reptilianin wskazał gałąź.

Sucha, odarta z kory, wisiała samotnie dobre trzynaście łokci nad powierzchnią planety.

– Czy to aby nie pąki? Zakwitnie? – Krępującą ciszę przerwał drugi z reptilian.

– Nie, to strzępy moich portek. – Antek cofnął się taktownie, nie chcąc świecić gołym tyłkiem. – Ta gałąź uratowała mi życie.

– To znak! – Rufus aż podskoczył. – Musimy iść i ogłosić to pozostałym. Bywajcie, wrócimy niebawem. Prędko, Romek!

Jaszczury oddaliły się pospiesznie.

– Czy to była prowokacja? – Maciej odprowadzał kosmitów wzrokiem.

– Nie sądzę. – Jagna pokręciła głową. – Byli stanowczo za bystrzy i za seksowni na kacapów. Znaczy, jak na takie paskudne gady – dodała pod ostrym spojrzeniem męża.

– Marsz po krowy! I ani chcę więcej słyszeć – rozkazał Maciej. – A ty, młody, zmień portki i do roboty!

– Biorę kota ze sobą – fuknęła, niby urażona, na odchodne.

 

* * *

 

– Płasko i przepaści zarazem, w każdą stronę, aż w głowie się kręci. – Jagna ostrożnie stanęła na samym rogu planety. – Zastanawia mnie, co nam to mówi o naturze grawitacji…

– Hipersześcian, frau Jagna – miauknął siedzący na grzbiecie centaurki pręgowany kot. – Zbadamy to, kiedyś, ale najpierw zadanie.

– Racja, herr Kot. – Jagna spuściła głowę. – Masz pojęcie, gdzie może być?

– Nie. – Kot zaczął spacerować po jej rozgrzanym grzbiecie. – Ale instynkt łowcy i doświadczenie podpowiadają, że krowy znajdziemy przy wodopoju, a tam będzie też studnia.

– Ale jak znajdziemy wodopój? I czy tu w ogóle są krowy i wodopój? Przecież to jest inny świat.

– HerrDoktor mawia, że jak nie wiadomo, co robić, to trzeba szybko przebierać nogami, a rozwiązanie samo się znajdzie.

Jagna ile sił w tłokach skoczyła w przepaść przed sobą, by po chwili wylądować na stromiźnie, która niespodziewanie stała się równiną.

– Dlaczego dla niego pracujesz? – zapytała, galopując przez pustkowie.

– Dostałem propozycję nie do odrzucenia.

– Ja też. – Przyspieszyła. – Jeśli nie wykonam zadania, nie zrobię magisterki i w dodatku przez resztę życia będę mieć parowóz zamiast tyłka.

– HerrDoktor to chytry lis. Mnie podstępem rozszczepił na siatce dyfrakcyjnej. Moje drugie ja, to z brakującymi pręgami, zginie w oparach trującego gazu, jeżeli zawiodę.

Zatrzymali się na wzniesieniu. Po lewej, w dolince, lśnił niewielki staw, dookoła którego rosła kapusta i beztrosko pasło się bydło.

– Że co? – zdziwiła się Jagna. – Krowy tu, na innej planecie?

– Widać krowy są we wszechświecie równie powszechne jak wodór. Prędko, frau, nim ktoś nas zobaczy.

– Miejscowi chyba nie stanowią zagrożenia. – Ruszyła w dół. – Wyglądają całkiem do rzeczy. – Odruchowo poprawiła włosy.

– Nie możemy lekceważyć nikogo, kto służy Zielonogórskiej! – Kot zeskoczył z jej grzbietu i wmieszał się między krowy. – Trójca zrobi wszystko, by zniweczyć plany HerrDoktora!

– Tam! – Jagna zauważyła studnię.

Kot kilka razy obszedł cembrowinę, gapiąc się w czarną otchłań, w której z pewnością czaił się owiany złą sławą potencjał.

– Nie wygląda to dobrze. – Jagna przygryzła wargę.

– A słońce chyli się już ku zachodowi.

Raptem krowy zaczęły muczeć. Zza horyzontu wyłoniło się jasne światło, które szybko rosło, pędząc po niebie.

– Wóz? – Jagna zaczęła machać w stronę obiektu. – Wielki wóz. Ale skąd?

– Z Ziemi. Wynaleziony, opatentowany i wysłany przez HerrDoktora, dzięki wiedzy, którą zdobyliśmy, a w zasadzie dopiero zdobędziemy w samym centrum planety. Czyli misja się udała, pokonałem barierę, jestem skwantowany, choć nieobca mi jest natura falowa…

– Hej, ale tam przy kraterze – Jagna wolno przeniosła wzrok na kota – to ja tak tylko gadałam od rzeczy.

– Hipersześcian – uciął sierściuch. – Zabierz krowy i wracaj, teraz moja kolej! – Skoczył w mrok.

– Herr kot Winkelriedem narodów. – Uroniła łzę, gdy zniknął w ciemności.

Statek rósł w oczach. Kiedy przelatywał nad zaganiającą krowy Jagną, centaurka dostrzegła, że to nie wóz, a lśniąca polerowanym złotem piramida.

– Góra. Jasna Góra! – Centaurka puściła się pędem w stronę miejsca lądowania. Złota orbita piramidy wskazywała jej drogę.

 

* * *

 

Kiedy dotarła na miejsce, walka rozgorzała na dobre. Wokół krateru, niczym głodne smoki, krążyły trzy wielkie piramidy: jasna, zielona i rogata. Każda miotała w dwie pozostałe czym popadnie, rzadka marsjańska atmosfera była teraz gęsta od obelg, kremówek i donosów do skarbówki. Jagna prędko wypatrzyła Borynów. Maciej z Antkiem wznieśli barykadę nieopodal gałęzi i w pełnych strojach krakowskich, z kosami w ręku, wygrażali piramidom.

– Gdzie HerrDoktor? – wydyszała.

– Znowu ci amory w głowie, żmijo, kiedy wróg naciera? I to jeszcze z Niemcem? – Maciej postąpił kroku i uderzył się otwartą dłonią w pierś.

– Nikt nie chce z nami walczyć! – Antek skrył twarz w dłoniach. – Wszyscy nas olewają, nawet te jaszczury!

Dopiero teraz Jagna dostrzegła, że reptilianie, choć przyszło ich wielu, obserwują całą sytuację z bezpiecznej odległości. Ogrodzili jedynie teren biało-czerwoną taśmą.

– Spokojnie, przecież wykonaliśmy zadanie. – Jagna rozglądała się zdezorientowana. – Herr kot powiedział…

– Prędko, frau Jagna! – Na sterczącej z nicości gałęzi pojawił się kocur pokryty brakującymi pręgami. – Gałąź pseudonauki sprowadzi was na Ziemię!

– Herr kot! – westchnęła Jagna. – Znaczy, ten drugi.

– Bić Niemca! – Maciej z Antkiem unieśli kosy, ale żmijowy ogon centaurki oplótł ich i cisnął w stronę gałęzi. – Moja ziemia! – zaprotestował jeszcze Maciej, nim zniknął.

– Po co uratowałaś tych pacanów? – fuknął sierściuch.

– Bo to poczciwe chłopy są, tylko trochę niedzisiejsze. Co zrobimy z jaszczurami?

Reptilianie, nie bacząc na walczące piramidy, biegli na złamanie karku w stronę gałęzi, sycząc o gniewie Trójcy i bramie do lepszego świata.

– Bez obaw – miauknął kot. – HerrDoktor ma od tego ludzi.

W miejscu, gdzie przed chwilą zniknęli chłopi, pojawił się mąż w sile wieku. Strój jego połyskiwał fioletowymi cekinami, a żel na niegęstych już włosach lśnił srebrzyście.

– Zastawcie jaszczury mnie. – Mężczyzna pospiesznie ukrył słomę w nogawkach i zeskoczył z gałęzi. Szacunek, harmonia, a także akordeon kroczyły za nim. Wyciągnął z kieszeni gitarę i, kiedy gady były dosłownie na wyciągnięcie ręki, głosem nierównym, lecz zdradzającym wielkie przejęcie, zaintonował: – Przez twój ogon zielony, zielony, oszalałem!

Jaszczury wyhamowały, chwilę wpatrywały się w przybysza, chłonąc każde słowo, po czym zaczęły skakać i tańczyć, sycząc jak w amoku.

– Uciekaj, białogłowo, zadanie wykonane. – Mężczyzna na mgnienie odwrócił się do centaurki. – Teraz ja będę Winkelriedem narodów!