Johnny z gwiazd

Gdy Mech pa­trzył w dia­men­ty osa­dzo­ne w pu­stych oczo­do­łach, miał wra­że­nie, że jest prze­świe­tla­ny na wylot. Dla uspo­ko­je­nia za­czął cicho re­cy­to­wać mo­dli­twę. Był już pra­wie przy końcu, gdy sie­dzą­cy na­prze­ciw niego szkielet ode­zwał się gro­bo­wym gło­sem:

– Jeśli mogę ci coś po­ra­dzić, Mchu, to za­cho­waj tę swoją opo­wieść na potem. – Stwór pod­czas mó­wie­nia ani przez chwi­lę nie po­ru­szał szczę­ką.

Mech nie dał po sobie ni­cze­go po­znać i nic nie od­po­wie­dział.

– To jest na swój spo­sób ładna opo­wieść – cią­gnął ko­ściej. – Ra­to­wa­nie dzie­wi­czej pla­ne­ty-dżun­gli przed chci­wą kor­po­ra­cją pa­li­wo­wą z są­sied­nie­go ukła­du. Ale to nie dla Sco­ne­sa. On jest bez­i­de­owym opor­tu­ni­stą, tak jak ja. Może kie­dyś był szla­chet­ny, ale dawno z tego wy­rósł. Czego tobie też życzę, bo widzę w tobie duży po­ten­cjał. 

Mech po­ki­wał de­li­kat­nie głową, ale znów nic nie od­po­wie­dział.

– Zro­bisz, jak chcesz. Ale naj­le­piej zdo­bądź za­ufa­nie Sco­ne­sa. Po­cze­kaj, aż bę­dzie trium­fo­wał. On po­ka­że świa­tu swój wy­na­la­zek. Ja po­ko­nam czło­wie­ka, któ­re­go nie­słusz­nie uważa się za naj­więk­sze­go choj­ra­ka w ko­smo­sie… – Przy tych sło­wach jego zęby za­zgrzy­ta­ły. – A ty wtedy wspo­mnisz o tej swo­jej pe­ry­fe­ryj­nej pla­net­ce. Dla Sco­ne­sa kupić pla­ne­tę to jak splu­nąć.

Mech po­czuł ukłu­cie na­dziei. Czyż­by świę­ta pla­ne­ta, która uro­dzi­ła go i dała mu moc, mogła jesz­cze zo­stać ura­to­wa­na? Jeśli to było moż­li­we, to byłby skłon­ny znieść całe lata z tymi ty­pa­mi spod czar­nej gwiaz­dy… Jego roz­my­śla­nia prze­rwał me­ta­licz­ny głos, do­by­wa­ją­cy się z sze­ścia­nu, le­żą­ce­go obok ko­ście­ja:

– Nie­zu­peł­nie jak splu­nąć. Uści­ślam, że splu­nię­cie jest re­la­tyw­nie więk­szym wy­dat­kiem pły­nów or­ga­nicz­nych, niż zakup pla­ne­ty przez kogoś z ma­jąt­kiem Sco­ne­sa.

Lą­dow­nik ostro zni­żył tor lotu. Przez okno widać było kil­ku­pię­tro­wy jacht z po­sta­wio­nym ża­glem, na któ­rym wid­nia­ło logo Uni­ver­sal Me­ga­corp.

 

Alina zrzu­ci­ła z sie­bie je­dwab­ny szla­frok i po­ło­ży­ła się na boku. Miło było znów być w domu. Pod­szy­wa­nie się pod parę kró­lew­ską sek­to­ra Man­ti­ko­ry po dwóch la­tach za­czę­ło ją nużyć.

– Ko­cha­nie… – do­bie­gło ją zza drzwi. – …mam pe­wien pro­blem.

Pod­czas przy­gód z nim wi­dzia­ła takie rze­czy, że nawet nie pró­bo­wa­ła zga­dy­wać, co teraz za­mie­rza. Pa­trzy­ła z utę­sk­nie­niem w kie­run­ku drzwi. Uzna­ła, że i tak zaraz powie, albo po pro­stu po­ka­że.

– Jest mnie nieco mniej – po­wie­dział fi­lu­ter­nie.

– Wejdź śmia­ło, ko­cha­nie, jakoś sobie po­ra­dzi­my – si­li­ła się na zmy­sło­wy ton, ale roz­mo­wa za­czy­na­ła ją iry­to­wać. Niech się wresz­cie bie­rze do rze­czy…

– Oczy­wi­ście, że za­mie­rzam wejść, ko­cha­nie. Nawet chyba cały się zmiesz­czę – po­wie­dział, prze­cho­dząc przez próg. Jego ma­lut­ka głowa nie się­ga­ła nawet do po­ło­wy wy­so­ko­ści klam­ki. John­ny, syn szczę­ścia, dziec­ko gwiazd, po­pa­trzył na swoje zmi­nia­tu­ry­zo­wa­ne bi­cep­sy, a potem je po­ca­ło­wał.

– I uwie­rzyć, że to ciało wy­gra­ło Czar­ne Igrzy­ska na Pla­ne­cie Mordu – po­wie­dział z uzna­niem dla sie­bie. 

Alina wy­wró­ci­ła ocza­mi.

– Szko­da, że kom­pre­sja ma­te­rii nie dzia­ła wy­biór­czo – dodał, wdra­pu­jąc się na łóżko. Usiadł na koł­drze i wska­zał drob­ną rącz­ką bran­so­let­kę, le­żą­cą na ko­mo­dzie. Za­sko­czy­ło to Alinę, bo dotąd za­wsze nosił bran­so­le­tę na prze­gu­bie, nawet w naj­bar­dziej in­tym­nych mo­men­tach. 

– Załóż ją, pro­szę – po­wie­dział jej ko­cha­nek, dziw­nie po­waż­nie.

– To pre­zent? – spy­ta­ła ze zwąt­pie­niem. Nigdy nie dawał się po­znać jako ro­man­tyk.

– I tak, i nie. Mu­si­my ją na­ła­do­wać. Zaraz na krót­ko Twoją świa­do­mość przej­mie Alina z rów­no­le­głe­go Wszech­świa­ta…

Dużo pytań przy­szło jej do głowy, ale nie zdą­ży­ła wy­do­być z sie­bie ani słowa, bo zaraz po­czu­ła, jak świat wi­ru­je.

 

Stat­kiem de­li­kat­nie bu­ja­ło. Okno ga­bi­ne­tu wy­cho­dzi­ło na ską­pa­ny w bla­sku po­po­łu­dnio­we­go słoń­ca ocean. Innej pory dnia zresz­tą na pry­wat­nej pla­ne­cie Sir Johna Sco­ne­sa nie było, bo jej słoń­ce było za po­mo­cą astro­in­ży­nie­rii trzy­ma­ne nie­ru­cho­mo. Za­wsze była go­dzi­na po po­łu­dniu, a ocean za­wsze de­li­kat­nie fa­lo­wał.

Zza uchy­lo­nych drzwi wy­ło­ni­ła się głowa prak­ty­kan­ta. Sir Sco­ne­so­wi takie pion­ki za­wsze się my­li­ły – ten na­zy­wał się Artur, albo może An­drew?

– Już są, panie pre­ze­sie – po­wie­dział chło­pak peł­nym lęku gło­sem.

Sir John Sco­nes za­ma­chał wład­czo ręką. Drzwi otwo­rzy­ły się sze­rzej i do po­ko­ju wkro­czył naj­pierw szkie­let z dia­men­ta­mi osa­dzo­ny­mi w oczo­do­łach, a za nim wy­so­ki i szczu­pły męż­czy­zna w oliw­ko­wym uni­for­mie, z szyją po­kry­tą gę­stym mchem.

Za tą dwój­ką do po­ko­ju wszedł inny prak­ty­kant. Sco­nes nie mógł sobie przy­po­mnieć jego imie­nia, chyba Ed­mund albo jakiś inny Edward. Prak­ty­kant trzy­ma­ł w drżą­cych rę­kach tacę, na któ­rej leżał gład­ki sze­ścian.

– Miło panią znowu wi­dzieć – za­ga­ił pre­zes.

– Żad­nej “pani”, ro­zu­mie­my się? – od­parł groź­nie szkie­let. Sco­nes po­ki­wał głową, nic nie mó­wiąc. Szkie­let wska­zał pal­cem męż­czy­znę w zie­le­ni.

– To Mech. Mchu, pokaż, co po­tra­fisz.

Mech wy­cią­gnął przed sie­bie lewą dłoń. Zaraz wystrzelił z niej pęd bluszczu i oplótł szyję Sconesa, du­sząc go. Gdy po­ten­tat czer­wie­nił się i wal­czył o od­dech, Mech wy­cią­gnął drugą rękę. Na­tych­miast roz­la­ła się z niej zie­lo­na połać mchu, po­kry­wa­jąc pod­ło­gę, biur­ko i wresz­cie ob­ła­żąc pre­ze­sa.

– Dość – za­ko­men­de­ro­wał szkie­let.

Mech po­ło­żył ręce na ko­la­nach, a blusz­cze i zie­lo­ny dywan znik­ły. Bo­gacz i fi­lan­trop, przed któ­rym drża­ła cała ga­lak­ty­ka, przez chwi­lę dy­szał cięż­ko, pró­bu­jąc dojść do sie­bie.

– Jak… jak?

– Gwał­tow­nie po­mna­ża ko­mór­ki li­pi­do­we, zmie­niając przy tym ich kod ge­ne­tycz­ny – po­wie­dział szkie­let.

– Pięk­nie, Greto, pięk­nie. A dalej?

– Jesz­cze raz tak mnie na­zwiesz…

– Dobra, dobra. – Sco­nes za­ma­chał nie­cier­pli­wie ręką. Szkie­let cią­gnął dalej:

– To Mi­chel, sztucz­na sieć neu­ro­no­wa. Zbu­do­wa­li ją na Ziemi. Chcia­ła prze­jąć wła­dzę nad całą pla­ne­tą…

– Chcę tylko wa­sze­go dobra! – za­skrze­cza­ł sześcian.

– …ale John­ny ją po­wstrzy­mał – do­koń­czył szkie­let. – Potem odłą­czył jej pe­ry­fe­ria i tak zo­sta­wił. Le­ża­ła tam w mu­zeum, prze­oczo­no ją pod­czas Wiel­kiej Ra­ba­cji An­ty-SI. Teraz jej naj­moc­niej­szą jed­nost­ką ob­li­cze­nio­wą w ko­smo­sie.

– Zie­mia… John­ny był na tej za­py­zia­łej pla­ne­cie? – spy­tał ze zdzi­wie­niem Sco­nes, marsz­cząc brwi. Po chwi­li jego ob­li­cze roz­ja­śni­ło się. – A, tak, prze­cież jego ko­chan­ka jest z Ziemi.

Po czym kwa­dry­liar­der utkwił wzrok w dro­go­cen­nych ka­mie­niach osa­dzo­nych w oczo­do­łach.

– Wielu męż­czyzn za­bi­ło­by za te oczy dia­men­to­we. Skąd je wzię­łaś?

– Po­tra­fią roz­sz­cze­pić świa­tło aż do naj­mniej­sze­go fo­to­nu. Od razu się wyda, jak John­ny za­cznie uży­wać me­cha­ni­ki kwan­to­wej do mie­sza­nia wszech­świa­tów rów­no­le­głych – po­wie­dział ko­ściej z dumą.

– Robi wra­że­nie – po­wie­dział z uzna­niem pre­zes, wsta­jąc z miej­sca. – A teraz za­pra­szam na górny po­kład. Tam zo­ba­czy­cie moje nowe dzie­ło, świe­żo ukoń­czo­ne, które jutro za­dzi­wi cały ko­smos. A potem za­pra­szam na drin­ki.

 

Leżał po­grą­żo­ny w ciem­no­ści, aż obu­dzi­ło go mia­ro­we dud­nie­nie.

– Obudź się – wy­szep­tał ko­bie­cy głos, który zda­wał się do­cho­dzić z każ­dej stro­ny naraz. Alina… W gło­wie miał mgłę. Za­czął szpe­rać w pa­mię­ci…

– Przy­go­tuj się, zaraz się za­cznie – po­wie­dzia­ła z tro­ską. Po­czuł, jak włos jeży mu się na gło­wie.

Nagle zalał go ocean wra­żeń i in­for­ma­cji, od któ­re­go zu­peł­nie stra­cił ra­chu­bę. Świa­tło, cie­pło, licz­by, kwan­ty… Po­trze­bo­wał dłuż­szej chwi­li, by zro­zu­mieć, gdzie się znaj­du­je. 

– Wszyst­ko do­brze? – do­szedł go głos.

– Tak, tylko cia­sno – jęk­nął.

 

Przed wej­ściem na górny po­kład stała kel­ner­ka, która za­ofe­ro­wa­ła im drin­ki. Szkie­let zbył ją, przy­spie­sza­jąc kroku. Usły­szał zza ple­ców, jak kel­ner­ka dro­czy się z sze­ścia­nem, a potem do­szedł go brzęk szkła i prze­pro­si­ny. Nie zwró­cił na to spe­cjal­nie uwagi, bo za­ję­ła go pa­no­ra­ma.

W od­da­li, przed dzio­bem łodzi, widać było pły­wa­ją­cą wyspę. Na nie­bie błysz­cza­ły li­te­ry, ukła­da­ją­ce się w napis: “3425 Ko­smicz­ne Expo im. Sir Johna Sco­ne­sa”. Jacht hal­so­wał nie­spiesz­nie w kie­run­ku wyspy.

Na środ­ku po­kła­du stał sto­lik, na któ­rym spod bre­zen­tu wy­sta­wa­ła nie­du­ża pi­ra­mi­da. Obok stali dwaj ochro­nia­rze Sco­ne­sa, stwo­ry ze ska­mien­iałymi łu­ska­mi na skó­rze. Sam pre­zes po­pro­wa­dził dwój­kę śmiał­ków i prak­ty­kan­ta z tacą do sto­li­ka i ścią­gnął ma­te­riał, uka­zu­jąc czar­ny kształt.

Szkie­let pod­szedł pierw­szy i przy­jrzał się ba­daw­czo pi­ra­mi­dzie. Dia­men­ty w oczo­do­łach krę­ci­ły się de­li­kat­nie to w jedną, to w drugą stro­nę, skrząc się w po­po­łu­dnio­wym słoń­cu.

– Jak to moż­li­we, że nie do­strze­gam ani fotonu? – spy­tał szkie­let.

– To czerń do­sko­na­ła. Po­chła­nia całe świa­tło, które ude­rza w pi­ra­mi­dę. 

– Dla­te­go jest taki cenny?

Sco­nes za­śmiał się.

– Nie, to nie jakaś tam bły­skot­ka. W środ­ku za­cho­dzi zimna fuzja ter­mo­ją­dro­wa. To źró­dło nie­wy­czer­pa­nej mocy, którą w do­dat­ku można bez stra­ty prze­sy­łać na do­wol­ny dy­stans.

Mech ob­ró­cił się ku ma­gna­towi z wy­raź­nym za­in­te­re­so­wa­niem.

– Ener­gia dla każ­de­go? – spy­tał z po­wąt­pie­wa­niem szkie­let.

– Dla każ­de­go, kogo stać – za­re­cho­tał kwa­dry­liar­der.

Mech łyp­nął gniew­nie na Sco­ne­sa, a potem znowu utkwił wzrok na linii ho­ry­zon­tu. Jego usta za­drża­ły lekko. Po­my­ślał, że gdyby każdy miał tyle ener­gii, ile po­trze­bo­wał, to jego świę­ta pla­ne­ta na za­wsze by­ła­by wolna od zakusów chci­wych ludzi… Nie słu­chał roz­mo­wy przy pi­ra­mi­dzie, za­gu­bio­ny w my­ślach.

– I tak bę­dzie­my tkwić, w na­dziei, że John­ny się po­ja­wi? – jęk­nął szkie­let. Coraz bar­dziej tę­sk­nił do walki, i do pa­stwie­nia się nad po­ko­na­nym prze­ciw­ni­kiem. Nie był stwo­rzo­ny do wcza­sów pod palmą.

– Szy­ko­wa­łem to od lat – od­parł Sco­nes – roz­pusz­cza­łem plot­ki, zo­sta­wia­łem tropy. John­ny nie od­mó­wi sobie ze­psu­cia ta­kiej im­pre­zy i prze­ję­cia ta­kiej bły­skot­ki. Szcze­gól­nie, jeśli przez chwi­lę jest na jach­cie, ze, wy­bacz­cie żart, szkie­le­to­wą za­ło­gą. – Śmiał się dłuż­szą chwi­lę z tego dow­ci­pu.

Nagle szkie­let wzdry­gnął się gwał­tow­nie.

– Wi­dzia­łem roz­błysk kwan­to­wy! – krzyk­nął.

– Nie za­re­je­stro­wa­łem przy­ro­stu masy łodzi – za­mel­do­wał Mi­chel.

– John­ny tu jest? – spy­tał prze­ra­żo­ny bo­gacz.

– Już wcze­śniej tu był – od­parł szkie­let, roz­glą­da­jąc się czuj­nie.

 

Alina wy­szła z ka­ju­ty, ubra­na w strój z lo­giem Uni­ver­sal Me­ga­corp. Dostanie się na jacht kosztowało ją sporo zachodu – prze­ku­pie­nie ochro­ny portu na Rah­lis, za­dba­nie o to, by praw­dzi­wa kel­ner­ka nie do­tar­ła, wkrad­nię­cie się do lą­dow­ni­ka – a prze­cież za­ba­wa się do­pie­ro za­czy­na­ła.

Zer­k­nę­ła na bran­so­le­tę – pasek mocy wska­zy­wał pra­wie pełne na­ła­do­wa­nie. Uby­tek był więc nie­wiel­ki, a mu­sia­ła się prze­cież upew­nić, że w razie czego może li­czyć na pomoc bar­dziej bo­jo­wej wer­sji samej sie­bie z Wszech­świa­ta rów­no­le­głe­go.

Nie zo­sta­wi­ła śla­dów prze­sko­ku kwan­to­we­go. Znisz­czo­ny worek tre­nin­go­wy upcha­ła pod łóżko, a za­pach potu Ali­ny-bar­ba­rzyń­skiej księż­nicz­ki z Axe­lo­es VI szyb­ko przy­kry­ły per­fu­my. Nikt nie za­uwa­ży, po­wie­dzia­ła do sie­bie w my­ślach. Była dla nich zwy­kłą kel­ner­ką.

Ko­mu­ni­ka­tor fo­to­no­wy przy­pię­ty do jej pasa za­pi­kał. Zer­k­nę­ła na ekran i po­czu­ła naj­pierw ra­dość, a potem strach. Na ekra­ni­ku wid­nia­ły słowa: Do­tar­łem. Znajdź szyb­ko broń. Staje mi, gdy o Tobie myślę. J. Po­czu­ła ukłu­cie stra­chu.

Rzu­ci­ła się bie­giem do kuch­ni, gdzie na pal­ni­kach stały rzędy garn­ków. Gdzie, na czar­ną dziu­rę, był ku­charz? Nagle usły­sza­ła mia­ro­we stę­ka­nie z ka­ju­ty obok. Uchy­li­ła po­wo­li drzwi, co nie prze­rwa­ło dźwię­ków mi­ło­snych. Przy wej­ściu le­ża­ły obok sie­bie czar­ne spodnie, takie, jakie nosił ochro­niarz, i far­tuch ku­cha­rza. Po­czu­ła nie­mal pod­nie­ce­nie, wi­dząc obok spodni ka­bu­rę z mio­ta­czem.

Chwy­ci­ła wi­szą­cy na ścia­nie szpi­ku­lec do przy­rzą­dza­nia ryb dhoi i za jego po­mo­cą prze­su­nę­ła ka­bu­rę przez próg, cały czas na­słu­chu­jąc. Zdała sobie spra­wę, że cięż­ko dyszy. Uspo­ko­iła od­dech, choć wciąż czuła strach. Na szczę­ście nic nie wska­zy­wa­ło na to, że ją usły­sze­li. Mia­ro­we stę­ka­nie sły­chać było nadal. Z ra­do­ścią do­strze­gła też, że prze­zor­ny ochro­niarz wy­łą­czył na pa­ne­lu obwód alar­mo­wy.

 

Mech po­ło­żył się plac­kiem na ziemi i za­mknął oczy. Za chwi­lę z jego ciała wy­strze­li­ły blusz­cze, opla­ta­jąc się cia­snym okrę­giem wokół Sco­ne­sa, Mi­che­la i pi­ra­mi­dy.

Szkie­let na­chy­lił się nad za­my­ka­ją­cą się ko­pu­łą z zie­le­ni.

– I nie wpusz­czać tam ni­ko­go. Ja pójdę prze­py­tać za­ło­gę.

Gdy się od­da­lił, Sco­nes szep­nął do Mcha:

– Nie wpusz­czać ni­ko­go, poza ko­bie­tą z drin­ka­mi.

– Czy to mądre? – spy­tał Mi­chel.

– Nie, ale chce mi się pić.

– Czy to mądre? – spy­tał znowu Mi­chel, z moc­niej­szym ak­cen­tem na “mądre”.

Sco­nes po­pa­trzył w niebo i wes­tchnął.

– Wy­tłu­ma­czę ci to pro­sto, ma­szyn­ko li­czą­ca. Jeśli naj­bo­gat­sze­mu czło­wie­ko­wi we Wszech­świe­cie chce się pić, to jak, jakby ca­łe­mu Wszech­świa­to­wi chcia­ło się pić.

– Mchu, zrób otwór – po­le­ci­ła z re­zy­gna­cją ma­szy­na.

W blusz­czu zaraz po­ja­wi­ła się mała dziu­ra.

– Kel­ner­ka! – wy­darł się na cały głos Sco­nes. – Pić!

Nikt nie od­po­wie­dział. Po­ten­tat wes­tchnął cięż­ko. Pod ko­pu­łą z blusz­czu było przy­naj­mniej przy­jem­nie chłod­no.

 

Alina chwy­ci­ła pistolet i z ulgą za­mknę­ła drzwi. Broń przy­jem­nie cią­żyła w dłoni. Miała szpi­ku­lec i mio­tacz. To na dobry po­czą­tek. Za­sta­na­wia­ła się, gdzie skie­ro­wać kroki…

– No pro­szę, ktoś tu chce robić roz­ró­bę beze mnie? – roz­le­gło się.

Ob­ró­ci­ła się, prze­ra­żo­na. Szkie­let stał na końcu ko­ry­ta­rza. Dwie pary dia­men­to­wych oczy świ­dro­wa­ły ją na wylot. Ob­le­ciał ją strach. Jakim cudem John­ny był za­wsze taki opa­no­wa­ny pod­czas akcji?

Opa­no­wa­ła drże­nie rąk, wy­ce­lo­wa­ła i strze­li­ła, ale wiąz­ka pla­zmy roz­bry­zgnę­ła się po że­brach, nie zo­sta­wia­jąc nawet śladu.

– Ul­tra­gę­sty stop kom­po­zy­to­wy – po­wie­dział szkie­let z dumą. – Atomy upa­ko­wa­ne bez przerw jeden obok dru­gie­go. Nie do znisz­cze­nia stan­dar­do­wą bro­nią.

Strze­li­ła drugi raz, z takim samym skut­kiem. Stę­ka­nie z ka­ju­ty usta­ło, roz­le­gły się prze­kleń­stwa.  

– Pro­szę się pod­dać, pani Alino – za­ko­men­de­ro­wał trium­fu­ją­co ko­ściej.

– Nie macie John­ny’ego, praw­da? – krzyk­nę­ła de­spe­rac­ko. – On mnie i tak ura­tu­je.

– Wąt­pię. Jego też mam w po­trza­sku – po­wie­dział trium­fu­ją­cym gło­sem szkie­let. – Choć jesz­cze o tym nie wie.

 

Sco­nes i Mi­chel trwa­li w mil­cze­niu. Nagle Mech za­czął mam­ro­tać pod nosem.

– Co z nim? – spy­tał z nutą po­gar­dy Sco­nes.

– We­dług moich sen­so­rów jest w głę­bo­kim tran­sie. Nic nie sły­szy.

Sco­nes prych­nął po­gar­dli­wie. Po chwi­li wstał i przy­ło­żył usta do dziu­ry w blusz­czu:

– Kel­ner­ka!

Nikt nie od­po­wie­dział.

– Ech, chyba nici z drin­ków – jęk­nął kwa­dry­liar­der. – A tak bym się napił ga­klo­riań­skie­go zło­to­ryj­ca… Nie­na­wi­dzę się nu­dzić.

– Za to mo­że­my po­ga­dać szcze­rze.

Męż­czy­zna spoj­rzał po­dejrz­li­wie i nie­pew­nie na sze­ścian.

– To zna­czy?

– Do­my­ślam się pana praw­dzi­we­go planu.

Sco­nes za­gryzł zęby. Przez chwi­lę mil­czał, ze wzro­kiem utkwio­nym w pod­ło­dze.

– Mów – wy­ce­dził w końcu. – Mów, czego się do­my­ślasz.

– Za­mie­rza pan usta­wić pi­ra­mi­dę na pełną moc i wcią­gnąć przez nią całą ener­gię ciepl­ną we Wszech­świe­cie.

– Uch, ty cwane li­czy­deł­ko. Tak, coś ta­kie­go…

Oczy Sco­ne­sa za­ja­śnia­ły. Za­czął rzu­cać słowa:

– Oso­bli­wość. Użyję całej ener­gii Wszech­świa­ta, by wy­wró­cić cza­so­prze­strzeń na drugą stro­nę. I stwo­rzę nowy Wszech­świat, w któ­rym będę Bo­giem…

Za­ci­snął pięść, pa­trząc w górę.

– Po­my­ślał pan o tym, co się z sta­nie z in­ny­mi isto­ta­mi?

Twarz po­ten­ta­ta wy­krzy­wił zło­wro­gi uśmiech.

– Nic mnie to nie ob­cho­dzi. One nie są mną.

– Bę­dzie to strasz­ny los. Nie śmierć, ale uni­ce­stwie­nie kwan­tów świa­do­mo­ści w wirze oso­bli­wo­ści. Zanim czu­ją­ce isto­ty zga­sną, prze­ży­ją ka­tu­sze ty­sią­ca pie­kieł.

Sco­nes wzru­szył tylko ra­mio­na­mi.

– Tak bę­dzie. I ty nic nie mo­żesz zro­bić. Co za strasz­na bez­sil­ność, praw­da, kost­ko li­czą­ca? John­ny zo­sta­wił ci umysł nad umy­sły, a za­brał moż­li­wość wpły­wa­nia na co­kol­wiek.

– Nie do końca – od­parł Mi­chel. – Słowa też robią swoje.

Sco­nes za­śmiał się po­gar­dli­wie, ale po chwi­li uśmiech znikł z jego twa­rzy, gdy za­czę­ły go dusić splo­ty blusz­czu. Ko­pu­ła za­czę­ła zni­kać, za­le­wa­jąc sza­mo­czą­ce­go się Sco­ne­sa pro­mie­nia­mi po­po­łu­dnio­we­go słoń­ca. Roz­legł się alarm.

– Słowa też mają wiel­ką moc – po­wie­dział Mi­chel. – Szcze­gól­nie, jak się kła­mie. On wcale nie był w tran­sie.

Mech zbli­żył czer­wo­ną od gnie­wu twarz do Sco­ne­sa, aku­rat, gdy spod po­kła­du wy­biegł ochro­niarz.

 

Alina po­pa­trzy­ła w dia­men­to­we oczy.

– Na za­chę­tę – po­wie­dział szkie­let. Z jego le­we­go oczo­do­łu wy­strze­li­ła wiąz­ka la­se­ro­wa, wy­pa­la­jąc Ali­nie dziu­rę na wylot w dłoni. Ko­bie­ta za­wy­ła z bólu. Unio­sła ręce, wsta­jąc po­wo­li.

– Mą­drze, mą­drze – po­wie­dział, pod­cho­dząc do niej.

Szyb­kim ru­chem zła­pa­ła gar­nek na pal­ni­ku i chlu­snę­ła mu w oczy czer­wo­nym pły­nem. Szkie­let zawył i padł na zie­mię. Dzię­ko­wa­ła gwiaz­dom, że sos “Su­per­no­wa” był tak ostry, że po­tra­fił nadpa­lić nawet dia­ment.

– Ty po­czwa­ro! – wrzesz­czał szkie­let, ta­rza­jąc się po pod­ło­dze. – Nic nie widzę! One były warte…

Wrza­snął znowu. A za ple­ca­mi Aliny roz­legł się dźwięk otwie­ra­nych drzwi. Ob­ró­ci­ła się i zo­ba­czy­ła, jak ochro­niarz rzuca się w jej kie­run­ku. Od razu po­ję­ła, że ska­mie­nia­ła skóra bez pro­ble­mu wy­trzy­ma strzał z mio­ta­cza.

Na­ci­snę­ła bran­so­le­tę. Przed jej ocza­mi sta­nęły jak frak­ta­le nie­skoń­czo­ne wer­sje samej sie­bie. Sku­pi­ła się na tych, które wal­czy­ły. Ry­cer­ki z mie­cza­mi. Żoł­nier­ki z mio­ta­cza­mi. Pi­lot­ki za ste­ra­mi gwiezd­nych my­śliw­ców. Nie, nic z tego. Wtedy na­tra­fi­ła na wspo­mnie­nie skrom­nej, ży­la­stej ko­bie­ty, ubra­nej w skóry zwie­rzę­ce. Po­dą­ża­ła za zwie­rzy­ną, dzier­żąc w dłoni włócz­nię z ostrzem z ob­łu­pa­ne­go ka­mie­nia. Była głod­na i osła­bio­na, ale per­spek­ty­wa cie­płe­go po­sił­ku pcha­ła ją na­przód.

Bran­so­let­ka za­fur­ko­ta­ła. Alina chwy­ci­ła szpi­ku­lec i rzu­ci­ła, pro­sto w oko ochro­nia­rza. Stwór zawył, gdy szpi­ku­lec prze­szył jego czasz­kę na wylot. O dziwo zaraz dźwi­gnął się na rę­kach, ję­cząc z bólu, i po chwi­li wstał. A ku­charz zła­pał tasak i skie­ro­wał się ku Ali­nie.

Za ple­ca­mi usły­sza­ła, jak Szkie­let po­wo­li kro­czy w jej kie­run­ku.

– Cią­gle mam czuj­ni­ki pod­czer­wie­ni – po­wie­dział.

 

Ochro­niarz strze­lał raz po raz, wy­pa­la­jąc dziu­ry w zie­lo­nej tar­czy, którą roz­po­starł przed sobą Mech. W końcu wiąz­ka pla­zmy prze­szy­ła tar­czę, ra­niąc męż­czy­znę w goleń. Mech zawył z bólu, ale jego blusz­cze wciąż du­si­ły Sco­ne­sa.

– Moc­niej! – po­pę­dzał Mi­chel.

– My­śle­li­ście… – wy­dy­szał po­ten­tat – …że nie je­stem za to przy­go­to­wa­ny? Mam grdy­kę wzmoc­nio­ną włók­na­mi pla­zmo­wy­mi…

Jęk­nął, czer­wo­ny na twa­rzy. Ko­lej­ny strzał prze­bił tar­czę, tra­fia­jąc Mcha w kor­pus. Najemnik przy­klęk­nął, a uścisk blusz­czu wy­raź­nie ze­lżał.

Nagle sze­ścian roz­padł się jakby od środ­ka. A po­śród odłam­ków two­rzy­wa za­mi­go­ta­ła syl­wet­ka John­ny’ego, nie więk­sze­go, niż przed­ra­mię do­ro­słe­go męż­czy­zny. Był zu­peł­nie nagi.

– Ty…. – wy­char­czał Sco­nes.

– Na­praw­dę my­śla­łeś, że nie zro­bi­łem sobie kopii tej ma­szy­ny? – rzu­cił za­wa­diac­ko John­ny i wsko­czył na blat. Za­czął pchać pi­ra­mi­dę z mo­zo­łem po bla­cie, w kie­run­ku Sco­ne­sa.

– Yyych – jęk­nął mi­nia­tu­ro­wy czło­wiek.

– Ghyyy – char­czał du­szo­ny Sco­nes.

Zaraz ko­lej­ny roz­bryzg pla­zmy do­się­gnął Mcha. Ten padł na zie­mię, a blusz­cze pu­ści­ły Sir Johna. Po­ten­tat zła­pał się za grdy­kę, cięż­ko dy­sząc.

– Od­skocz! – krzyk­nął John­ny do Mcha. Ten rzu­cił się ostat­kiem sił przez po­kład, gdy John­ny na­parł całym swoim nie­wiel­kim cia­łem na pi­ra­mi­dę. Spa­dła ze stołu na Sco­ne­sa aku­rat, gdy roz­legł się strzał mio­ta­cza. 

Joh­h­ny le­d­wie usko­czył sal­tem za plecy bo­ga­cza, gdy pla­zma tra­fi­ła pro­sto w czerń pi­ra­mi­dy. Roz­legł się gło­śny wy­buch.

 

Alina zro­bi­ła szyb­ki krok w głąb ko­ry­ta­rza, jed­no­cze­śnie wy­ma­chu­jąc szpi­kul­cem za ple­ca­mi. Za wolno. Ko­ści­sta dłoń zła­pa­ła ją za nad­gar­stek i szarp­nę­ła aku­rat, gdy ka­mien­ny stwór ude­rzył ją bar­kiem, po­wa­la­jąc bo­le­śnie na zie­mię.

– Pro­po­nu­ję skoń­czyć z nią ku­li­nar­nie, że tak po­wiem. – Szkie­let wy­szcze­rzył zęby, ki­wa­jąc na ku­cha­rza. Ten za­re­cho­tał pa­skud­nie i chwy­cił dwa wiel­kie noże. Zro­bił krok w kie­run­ku Aliny, lu­stru­jąc od stóp do głów.

– Z karcz­ku zro­bię gu­lasz.

Za­ma­chał no­ża­mi.

– Schab zro­bię z owo­ca­mi…

– Aż tęsknię za żo­łąd­kiem, tak soczyście pan opowiada – pochwalił go szkie­let.

Wtedy do­szedł ich głos znad po­kła­du. Głos, który Alina znała z bar­dzo róż­nych oko­licz­no­ści.

– Pa­no­wie, spie­szę po­in­for­mo­wać, że wasze umowy o pracę zo­sta­ły roz­wią­za­ne przez wzgląd na śmierć jed­nej ze stron. Na razie tylko jed­nej, dodam uprzej­mie.

Ku­charz od­chrząk­nął i za­czął krzą­tać się przy ga­rach. Szkie­let zer­k­nął na wierzch dłoni i bąk­nął coś nie­wy­raź­nie o nowym zle­ce­niu. Ochro­niarz za­czął wyj­mo­wać szpi­ku­lec z oczo­do­łu, wy­cie­ra­jąc krew rę­ka­wem.

Alina za­czę­ła się śmiać. Po­czu­ła, jak do oczu na­pły­wa­ją łzy ra­do­ści. Wy­bie­gła na po­kład, wtu­li­ła się w John­ny’ego, który od­zy­skał w mię­dzy­cza­sie wła­ści­wy roz­miar, i go po­ca­ło­wa­ła.

Po czym, trzy­ma­jąc się za ręce, po­de­szli do sto­li­ka, przy któ­rym leżał osma­lo­ny Sco­nes. Czło­wiek, który jesz­cze nie­daw­no trząsł całą ga­lak­ty­ką, leżał z roz­szar­pa­ną klat­ką pier­sio­wą. Żebra, z któ­rych zwi­sa­ły strzę­py zwę­glo­nej skóry, szcze­rzy­ły się jak zęby. 

– Dziw­ny czło­wiek – po­wie­dzia­ła Alina. – Gonił za wła­dzą, a mógł sie­dzieć na tej swo­jej pla­ne­cie…

– …i ciup­ciać – do­koń­czył John­ny – idzie­my na dół?

– Na­mó­wi­łeś – od­par­ła Alina, bio­rąc go pod ramię i pro­wa­dząc pod po­kład.