Żołnierze fortuny: Trudna noc w zajeździe Pod Trzema Koronami

Es­tien

Po­mi­mo że ry­so­pis Es­tie­na na gra­ni­cy Loary z za­chod­ni­mi lan­da­mi im­pe­rium był do­brze znany, Lo­aryj­czyk po­sta­no­wił skie­ro­wać gnia­de­go wa­ła­cha na trakt. Po dwóch dniach w gę­stej kniei był gotów pod­jąć to ry­zy­ko, by choć na chwi­lę zna­leźć się z dala od in­sek­tów, które mimo na­dej­ścia je­sie­ni, nadal cięły okrut­nie. Jeśli miał umrzeć, to wolał na trak­cie, niż zje­dzo­ny żyw­cem przez owady. Rondo ka­pe­lu­sza opu­ścił nieco niżej, a twarz prze­zor­nie przesłonił sza­lem. Wy­brał Ne­ka­rę w na­dziei, że uda mu się do­stać do od­le­głych re­jo­nów im­pe­rium, gdzie nikt nie sły­szał o fe­raj­nie, którą opu­ścił, ani o nim samym. Roz­wa­żał, który land bę­dzie naj­lep­szym kie­run­kiem uciecz­ki. Nie za­sta­na­wiał się nad tym wcze­śniej. Daw­niej, gdzie była fe­raj­na, tam był i on. Po raz pierw­szy de­cy­do­wał o sobie i kom­plet­nie nie po­tra­fił z tego sko­rzy­stać.

 

Re­imer

Lata pracy w stra­ży miej­skiej od­ci­snę­ły na Bodo pięt­no tego, co naj­gor­sze. Zgorzk­niał od uże­ra­nia się z mę­ta­mi, zo­bo­jęt­niał na wszyst­ko przez co­dzien­ne wy­dep­ty­wa­nie tych sa­mych ście­żek w trak­cie nie­zli­czo­nych pa­tro­li. Prze­mie­rza­jąc za­uł­ki pod­czas noc­nych zmian, na­uczył się dwóch rze­czy – czuj­no­ści i cwa­niac­twa. Pierw­sza po­zwo­li­ła mu prze­trwać na ulicy, a druga do­pro­wa­dzi­ła do Re­ime­ra Ri­bec­ka.

Bodo stał przy drzwiach ga­bi­ne­tu, bez­na­mięt­nie wo­dząc wzro­kiem po re­ga­łach z książ­ka­mi. Re­imer, od chwi­li kiedy kazał wpu­ścić Boda, nie za­szczy­cił go nawet prze­lot­nym spoj­rze­niem. No­to­wał coś nie­spiesz­nie gęsim pió­rem. To była stan­dar­do­wa pro­ce­du­ra, Bodo wie­dział, że musi cze­kać, więc oczy­ma błą­dził po ga­bi­ne­cie. Po­dą­żył spoj­rze­niem wzdłuż wzoru na dy­wa­nie, który dzie­lił go od biur­ka i przyj­rzał się chle­bo­daw­cy, który wła­śnie odło­żył pióro do ka­ła­ma­rza i usiadł bo­kiem, wy­glą­da­jąc przez okno na końcu ga­bi­ne­tu. Re­imer miał małe, ospa­łe, jakby wiecz­nie za­łza­wio­ne oczy osa­dzo­ne w pulch­nej twa­rzy oraz cien­kie, rzad­kie włosy, jak za­wsze sta­ran­nie przy­strzy­żo­ne i za­cze­sa­ne na lewą stro­nę głowy. Ol­brzy­mi brzuch na­pi­nał prze­szy­wa­ny srebr­ny­mi nićmi ka­ftan, na któ­rym za­plótł dło­nie. Wiecz­nie za­my­ślo­ny, po­zor­nie zda­wał się nie zwra­cać uwagi na ni­ko­go i na nic. Ale Bodo po­znał Re­ime­ra na tyle do­brze, żeby wie­dzieć, że ten widzi wszyst­ko i wszyst­ko za­pa­mię­tu­je; każde słowo wy­po­wie­dzia­ne w obec­no­ści hersz­ta było skrzęt­nie prze­cho­wy­wa­ne w pa­mię­ci.

– Jutro rano przy­je­dzie jeden z moich ludzi – ode­zwał się Re­imer, nie od­ry­wa­jąc spoj­rze­nia od okna. – Przy­wio­zą dziew­czy­nę tam, gdzie za­wsze. Ma ja­kieś trzy­na­ście, może czter­na­ście lat. Za­bie­rze­cie ją Pod Trzy Ko­ro­ny. – Umilkł, przy­my­ka­jąc oczy, jakby wal­czył z sen­no­ścią. – Eik zadba o wasze wy­go­dy, ważne jest, aby­ście się ni­ko­mu nie po­ka­zy­wa­li do około dwu­dzie­stej. Wtedy po­wi­nie­nem być już na miej­scu i poślę po was. I za­sad­ni­czo bę­dzie­cie wolni.

Re­imer znów prze­rwał, prze­niósł wzrok na list, któ­re­mu wcze­śniej po­świę­cił tyle uwagi. Sta­ran­nie zło­żył kart­kę, z szu­fla­dy biur­ka wy­cią­gnął ko­per­tę i ulo­ko­wał w niej pismo. Dzwo­necz­kiem we­zwał służ­bę.

 – Czy wszyst­ko jest zro­zu­mia­łe? – za­py­tał, roz­ta­pia­jąc lak nad świe­cą, po czym przy­bił pie­częć na ko­per­cie jed­nym z kilku sy­gne­tów zdo­bią­cych prawą dłoń.

– Tak jest – od­po­wie­dział z wy­uczo­ną pew­no­ścią w gło­sie Bodo.

– Bodo, jesz­cze jedno. Czło­wiek, który bę­dzie od­bie­rał dziec­ko, musi wie­dzieć, że córka była pod opie­ką stra­ży. Nie chciał­bym go prze­stra­szyć bar­dziej, niż jest to ko­niecz­ne.

Roz­le­gło się ciche pu­ka­nie.

– Wejść.

Lokaj prze­mknął cicho jak duch i ode­brał list.

– Do­pil­nuj, żeby tra­fił do po­sia­dło­ści May­erów, tylko do rąk wła­snych Die­tle­va.

Lokaj bez słowa od­da­lił się, za­my­ka­jąc drzwi tak cicho, iż Bodo nie mógł się oprzeć wra­że­niu, że wcale nie opu­ścił ga­bi­ne­tu.

– Więc pa­mię­taj, żeby ją do­brze trak­to­wać. – Ri­beck po­gła­dził się po po­licz­ku, po czym wes­tchnął prze­cią­gle. – W końcu to tylko in­te­res, więc weź to sobie do serca, że dziew­czy­nie nie może spaść włos z głowy. Czy to jasne?

– Tak jest. – Bodo ugryzł się w język, by nie dodać "ka­pi­ta­nie".

– Zatem to wszyst­ko, dzię­ku­ję za wi­zy­tę. – Re­imer od­wró­cił się w stro­nę okna.

Ka­pral za­ło­żył mo­rion i wy­szedł, ostroż­nie za­my­ka­jąc za sobą drzwi.

 

Igmar

Igmar Mayer przy­po­mi­nał ojca, był wy­so­ki, po­staw­ny, o przy­stoj­nej twa­rzy i dłu­gich, ja­snych wło­sach, opa­da­ją­cych swo­bod­nie na ra­mio­na. Bra­ko­wa­ło mu jed­nak oj­cow­skie­go roz­sąd­ku i roz­wa­gi, za to odzie­dzi­czył po matce wy­bu­cho­wy tem­pe­ra­ment i po­ryw­czość. Na­to­miast Ge­rald, idący po­słusz­nie za przy­ja­cie­lem, miał czar­ne, krę­co­ne włosy i po­stu­rę lekko przy­gar­bio­ną od fi­zycz­nej pracy, do któ­rej był przy­mu­szo­ny od naj­młod­szych lat. W ostat­nim cza­sie za­pu­ścił wąsy i brodę na wzór szla­chec­ki, ale mimo zna­jo­mo­ści z May­erem, nie na­brał pew­no­ści sie­bie i ta­kiej elo­kwen­cji, jaka przy­stoi za­moż­nym miesz­kań­com Glic­ken­ste­inu. Igmar i Ge­rald znali się od naj­młod­szych lat, a róż­ni­ce kla­so­we i czas nie zdo­ła­ły ze­psuć tej za­ży­ło­ści.

Od­głos roz­mo­wy do­bie­gał z par­te­ru. Igmar i Ge­rald prze­mknę­li pod ścia­ną, skąd spo­glą­da­ły na nich trzy po­ko­le­nia ryb­nych po­ten­ta­tów.

– To z czę­ści go­spo­dar­czej – po­wie­dział Igmar.

Mi­nę­li po­ko­je służ­by i za­trzy­ma­li się przy drzwiach pro­wa­dzą­cych do kuch­ni. Igmar klęk­nął i spoj­rzał przez dziur­kę od klu­cza, tym­cza­sem Ge­rald przy­sta­wił ucho do drzwi.

– To wszyst­ko – oświad­czył za­rząd­ca. – Pod­pi­sa­no “Re­imer Ri­beck”. Uwa­żam, że spra­wą po­win­na zająć się straż. Gdy sy­tu­acja do­ty­czy tak sza­no­wa­ne­go miesz­kań­ca, za­pew­niam, że po­dej­dą do sy­tu­acji z na­le­ży­tą roz­wa­gą.

Igmar wi­dział tylko za­rząd­cę sie­dzą­ce­go przy stole, ale gdzieś z głębi kuch­ni do­cho­dzi­ło go ciche łka­nie.

– Nie przy­pusz­cza­łem, że Re­imer może po­su­nąć się do cze­goś ta­kie­go.

Na dźwięk drżą­ce­go głosu ojca, mło­de­mu May­ero­wi ści­snę­ło się gar­dło, gdyż nigdy nie był świad­kiem, by mówił z takim prze­ję­ciem.

– A po­wi­nie­nem był się do­my­ślić! Od chwi­li, w któ­rej się po­ja­wił, na­le­ża­ło być go­to­wym na naj­gor­sze… – Die­tlev urwał, jakby słowa uwię­zły mu w gar­dle.

– Panie, nie mo­żesz się teraz ob­wi­niać. Trze­ba dzia­łać i tak nadto już zwle­ka­my.

– Nie! – uciął oj­ciec Ig­ma­ra. Choć głos nadal mu drżał, to prze­bi­jał się prze­zeń ton nie­zno­szą­cy sprze­ci­wu. – Ko­niec z nie­po­trzeb­nym na­ra­że­niem ro­dzi­ny! Nie będę tar­go­wać się o córkę! Choć­bym miał ostat­nie­go szy­lin­ga oddać, spro­wa­dzę Si­gu­ne do domu.

– Po­zwól panie, że po­ja­dę z tobą.

– Nie. Przy­go­tuj do­roż­kę, ty zaj­miesz się domem pod moją nie­obec­ność. – Mayer mówił już nie­mal zu­peł­nie opa­no­wa­ny.

– Jak sobie ży­czysz, panie. – Za­rząd­ca wstał od stołu i skło­nił się. – Na którą go­dzi­nę przy­go­to­wać powóz?

– Mam się z nim spo­tkać o dwu­dzie­stej w go­spo­dzie Pod Trze­ma Ko­ro­na­mi – po­wie­dział Die­tlev.

Igmar ode­rwał się od drzwi i po­rwał za rękę Ge­ral­da. Cich­cem prze­mknę­li do końca ko­ry­ta­rza i wy­szli na po­dwó­rze, nim kto­kol­wiek wy­krył ich obec­ność.

Ge­rald spoj­rzał na mło­de­go May­era, który krą­żył po placu ni­czym pies przy bra­mie. W końcu kop­nął z roz­ma­chem kurę, która nie­opatrz­nie we­szła mu pod nogi, po czym sta­nął, ła­piąc się pod boki i wy­buch­nął:

– Nie po­zwo­lę na to!

– Cóż można zro­bić? – Ge­rald po­dra­pał się w pełną loków głowę. – A wła­ści­wie, na co nie po­zwo­lisz?

– Na to, żeby oj­ciec ukła­dał się z tym zbi­rem. – Oczy mło­de­go May­era za­bły­sły z pasji.

– Zatem, co pla­nu­jesz? – za­py­tał Ge­rald, li­cząc na to, że drzwi na po­dwó­rze zaraz się otwo­rzą i ktoś ura­tu­je go przed od­po­wie­dzią.

– Po­wiem ci, co na­le­ży zro­bić. Nie ule­gać, czyli to, co oj­ciec za­czął, a my do­pro­wa­dzi­my do końca. – Igmar od­chy­lił nieco głowę i spoj­rzał ba­daw­czo na Ge­ral­da. – Bo je­steś ze mną, praw­da?

– Oczy­wi­ście, że je­stem. Prze­cież wiesz, że po­szedł­bym za tobą choć­by do pie­kła i z po­wro­tem.

– I do­brze, drogi przy­ja­cie­lu, bo mamy wi­zy­tę u sa­me­go dia­bła. – Igmar uśmiech­nął się aro­ganc­ko.

– Po­słu­chaj, to nie są żarty, mamy do czy­nie­nia z nie­bez­piecz­ny­mi ludź­mi. – Ge­rald po­tarł ner­wo­wo czoło.

– My też mo­że­my być nie­bez­piecz­ni, o czym Re­imer prze­ko­na się oso­bi­ście. Weź­mie­my kusze, któ­rych ostat­nio uży­wa­li­śmy na po­lo­wa­niu. W zbro­jow­ni ojca po­win­ny zna­leźć się też dwa po­rząd­ne mie­cze.

– I co, za­sa­dzi­my się na Re­ime­ra w za­ro­ślach? – Ge­rald nie wie­rzył w to, co sły­szał. – To nie dzik. Też ma ludzi z mie­cza­mi, pi­sto­le­ta­mi, ar­ke­bu­za­mi i tylko bo­go­wie wie­dzą, z czym jesz­cze.

– Zatem mam po­zwo­lić ojcu, żeby za­prze­pa­ścił ro­do­wy do­ro­bek z po­wo­du ja­kie­goś szan­ta­ży­sty?! – wrza­snął Igmar, jed­nak szyb­ko ści­szył głos. – Nie po­zwo­lę na to.

– Au­brey pro­si­ła mnie, że­by­śmy się spo­tka­li.

– Dalej się z nią wi­du­jesz? – Igmar po­ki­wał głową z nie­do­wie­rza­niem. – Mó­wi­łem, żebyś zna­lazł sobie lep­szą par­tię, zresz­tą nie­waż­ne.

– Po­my­śla­łem, że mo­gli­by­śmy z jej po­mo­cą do­stać się Pod Trzy Ko­ro­ny i za­sko­czyć Re­ime­ra nim spo­tka się z Die­tle­vem – po­wie­dział bez prze­ko­na­nia Ge­rald.

– Ge­nial­ne. – Igmar do­sko­czył do przy­ja­cie­la i zła­pał go obu­rącz za ra­mio­na. – Jeśli ma się spo­tkać z ojcem, bę­dzie sam albo wyśle któ­re­goś z ludzi, tak czy ina­czej za­sko­czy­my ich i od­bie­rze­my moją sio­strzycz­kę. Po czymś takim Re­ime­ro­wi ode­chce się tar­gów z ro­dzi­ną May­erów – prze­rwał, a uśmiech znikł mu z twa­rzy. – Tylko, jak na to za­re­agu­je oj­ciec?

Ge­rald wie­dział, że jeśli w sied­miu lan­dach ist­niał ktoś, przed kim Igmar czuł ja­ki­kol­wiek re­spekt, to był to Die­tlev. Uśmiech­nął się mimo woli na myśl, że star­cie z groź­nym ban­dy­tą nie budzi ta­kie­go lęku w przy­ja­cie­lu, co kon­fron­ta­cja z ojcem.

– A co mi tam? Sta­wię czoła im obu, jeśli bę­dzie trze­ba. – Igmar non­sza­lanc­ko mach­nął ręką. – W końcu raz się żyje.

– No wła­śnie – po­wie­dział z go­ry­czą Ge­rald.

 

Au­brey

Au­brey obu­dzi­ła się, gdy za oknem było jesz­cze ciem­no. Po szyb­kiej po­ran­nej to­a­le­cie opu­ści­ła pokój i ru­szy­ła ko­ry­ta­rzem, mi­ja­jąc kwa­te­ry Gil­ber­ta i Kra­fta. Kiedy ze­szła scho­da­mi do staj­ni, po­wi­ta­ło ją rże­nie koni. Wśród nich były też dwa pięk­ne ta­ran­ty na­le­żą­ce do Lu­dwi­ga i Eika Leh­ne­rów, go­spo­da­rzy za­jaz­du Pod Trze­ma Ko­ro­na­mi. Na­sy­pa­ła paszy dla zwie­rząt, upew­niw­szy się, że w staj­ni jest wszyst­ko na miej­scu i ru­szy­ła przez drzwi u pod­nó­ża scho­dów. Na­stęp­nie ko­ry­ta­rzem do kuch­ni. W pa­le­ni­sku ogień jesz­cze nie zgasł. Do­rzu­ci­ła drew. My­śla­ła o Ge­ral­dzie. Li­czy­ła na to, że więk­szość gości opu­ści go­spo­dę po po­łu­dniu i bę­dzie mogła wie­czo­rem spo­koj­nie po­roz­ma­wiać z na­rze­czo­nym. To, co miała mu do prze­ka­za­nia, nie da­wa­ło jej spo­ko­ju od kilku nocy.

Po dzi­siej­szym dniu miało już być po wszyst­kim, jed­nak gdy tylko po­my­śla­ła o na­rze­czo­nym, żo­łą­dek ści­skał się z żalu przed roz­sta­niem, które mu­sia­ło na­stą­pić i stra­chem, jak in­for­ma­cję o ze­rwa­niu za­rę­czyn znie­sie uko­cha­ny. Bo mimo wszyst­ko ko­cha­ła Ge­ral­da, ale nie jako przy­szłe­go ojca swo­ich dzie­ci, ra­czej jak bli­skie­go przy­ja­cie­la. Gdy skoń­czy­ła ostrzyć noże, przez okno wy­cho­dzą­ce na fron­to­wy dzie­dzi­niec doj­rza­ła prze­cho­dzą­ce­go Eika Leh­ne­ra. Serce Au­be­ry za­bi­ło moc­niej. Lu­dwig miał odbyć roz­mo­wę z ojcem i po­in­for­mo­wać go o ich wspól­nych pla­nach.

– Jest tylko jeden spo­sób, żeby się prze­ko­nać – po­wie­dzia­ła i ru­szy­ła przez kuch­nię.

Ko­ry­tarz obok scho­dów pro­wa­dzą­cych na pię­tro i wy­szła na czę­ścio­wo za­da­szo­ny dzie­dzi­niec, dzie­lą­cy za­jazd na dwie czę­ści: tę z ja­dal­nią i tę go­spo­dar­czą z pię­trem, prze­zna­czo­nym na po­ko­je dla gości oraz służ­by. Na wprost można było do­stać się mię­dzy drew­nia­ny­mi fi­la­ra­mi za bar w go­spo­dzie, do skła­dzi­ku z piw­nicz­ką lub do nie­uży­wa­nej stró­żów­ki. Skrę­ca­jąc w prawo i mi­ja­jąc bro­war, dzie­dzi­niec pro­wa­dził do otwar­tej czę­ści z wy­chod­ka­mi. Za­no­to­wa­ła w pa­mię­ci, żeby spraw­dzić, w jakim sta­nie po­zo­sta­wi­li je go­ście po po­przed­nim wie­czo­rze. Teraz jed­nak skrę­ci­ła na lewo ku głów­ne­mu wej­ściu do za­jaz­du. Otwar­ła bramę i pod szyl­dem z trze­ma ko­ro­na­mi, wyszła na plac. Po­czu­ła chłód po­ran­ka, noc sza­rza­ła, a ptac­two za­czę­ło już kwi­lić i świer­go­tać. Ru­szy­ła wzdłuż bu­dyn­ku w stro­nę wschod­nie­go muru, gdzie skrę­cił go­spo­darz, zni­ka­jąc za ro­giem. Eik Leh­ner stał nad wa­rzyw­nia­kiem, był to star­szy czło­wiek, o wą­sach prze­cho­dzą­cych w bo­ko­bro­dy, a siwe włosy za­cze­sy­wał gład­ko do tyłu, nosił czer­wo­ną ka­mi­zel­kę na­rzu­co­ną na białą ko­szu­lę.

– Panie Leh­ner…?

– Au­brey, wcze­śnie dziś wsta­łaś – po­wie­dział, od­wra­ca­jąc się. – Do­brze, że je­steś. Mam coś do za­ko­mu­ni­ko­wa­nia. Wi­dzisz, spo­dzie­wam się waż­nych gości dzi­siej­sze­go wie­czo­ra. Do­pil­nuj, aby ja­dal­nia była za­mknię­ta przed ich przy­jaz­dem.

– Tak, oczy­wi­ście. – Zmie­sza­ła się. – O któ­rej mo­że­my się ich spo­dzie­wać?

– Spo­tka­nie umó­wio­ne jest na wie­czór, ale do­brze by­ło­by opróż­nić salę już wcze­śniej. A, i jesz­cze jedno. Po po­łu­dniu od­wie­dzą nas pa­no­wie ze stra­ży miej­skiej, zaj­mij się nimi. Mogą za­ba­wić do wie­czo­ra, ważne jest, aby im nie prze­szka­dza­no.

– Oczy­wi­ście. Czy to wszyst­ko? – spy­ta­ła z na­dzie­ją w gło­sie.

– Myślę, że tak.

Au­brey od­wró­ci­ła się i ru­szy­ła w stro­nę wej­ścia do za­jaz­du, za­ci­ska­jąc usta z wście­kło­ści. Pró­bo­wa­ła opa­no­wać łzy, które mając sobie za nic jej sta­ra­nia, pły­nę­ły po po­licz­kach. Do­pro­wa­dzi­ła się do po­rząd­ku i ru­szy­ła jak naj­szyb­ciej do ja­dal­ni. Dzię­ki temu mogła uni­kać spo­tka­nia z ko­chan­kiem. Sala szyb­ko się za­peł­ni­ła. 

Po­świę­ca­ła klien­tom wię­cej uwagi, niż to było ko­niecz­ne. Przez to młody Leh­ner, kiedy tylko po­ja­wiał się na sali, za­sta­wał Au­brey za­ję­tą. Przed dwu­na­stą wy­szła na fron­to­wy dzie­dzi­niec przez ja­dal­nię i sta­nę­ła przy ga­bi­ne­cie Eika, wy­glą­da­jąc za róg. Gil­bert na fron­to­wym dzie­dziń­cu opo­rzą­dzał konie przy wozie, gdzie dwóch kup­ców szy­ko­wa­ło się do drogi.

– Za­mie­rzasz mnie uni­kać przez cały dzień? – ode­zwał się za jej ple­ca­mi.

Lu­dwig był wy­so­ki, o bla­dej, po­cią­głej, choć nie­wąt­pli­wie przy­stoj­nej twa­rzy, golił się na gład­ko i nosił krót­kie czar­ne włosy, które za­czy­na­ły już si­wieć.

– Jeśli to bę­dzie ko­niecz­ne.

– Nie roz­ma­wia­łem z ojcem. – Głos Lu­dwi­ga, jak zwy­kle po­waż­ny, zdra­dzał lek­kie za­kło­po­ta­nie.

– A ode mnie wy­ma­gasz, żebym ze­rwa­ła za­rę­czy­ny? A po­my­śla­łeś, że jeśli Eik mnie nie za­ak­cep­tu­je, to stra­cę pracę, dach nad głową, na­rze­czo­ne­go i ko­chan­ka, a to wszyst­ko pod­czas jed­ne­go wie­czo­ru? – Au­brey po­czu­ła, jak znów na­pły­wa­ją jej łzy do oczu. – Ja ry­zy­ku­ję całe swoje życie.

– Au­brey, wiem w jak trudnej sy­tu­acji się zna­la­złaś i obie­cu­ję ci, że cię nie zo­sta­wię, przy­się­gam.

Wóz ru­szył, a gdy minął bramę, wy­szli zza niego Bodo i Friso.

– Au­brey? – Zła­pał ją za nad­gar­stek. – Za­ła­twisz spra­wę z Ge­ral­dem?

– Jeśli do­sta­nę od cie­bie, cho­ciaż raz, coś wię­cej niż tylko obiet­ni­ce. – Spoj­rza­ła na niego wście­kle i wy­rwa­ła rękę.

Wy­szła na­prze­ciw straż­ni­kom, nie spo­glą­da­jąc za sie­bie. Bodo i Friso nie­śli spory kufer. Bodo był mar­kot­ny, jak zwy­kle, prze­śli­zgnął się po jej de­kol­cie spoj­rze­niem bez wy­ra­zu, od któ­re­go prze­szły ją ciar­ki. Friso, z wy­ma­lo­wa­ną na twa­rzy ka­ry­ka­tu­rą uśmie­chu, kiw­nął jej na po­wi­ta­nie. Au­brey nigdy się nie zde­cy­do­wa­ła, który z nich na­pa­wa ją więk­szą od­ra­zą.

– Tylko nie mów­cie, że się wpro­wa­dza­cie – po­wi­ta­ła ich, wska­zu­jąc skrzy­nię.

– Nie mo­że­my żyć bez cie­bie, więc po­sta­no­wi­li­śmy za­miesz­kać z tobą pod jed­nym da­chem. Z Bodem bę­dziesz dzie­lić łoże w dni pa­rzy­ste, a ze mną w po­zo­sta­łe, w świę­ta mo­żesz się pusz­czać, z kim chcesz. – Friso mru­gnął do niej.

– Nawet do ta­kich spraw po­trze­bu­jesz wspar­cia ko­le­gi. – Po­ki­wa­ła głową z po­li­to­wa­niem.

– Dosyć tego – syk­nął Bodo, po­pra­wia­jąc uchwyt trzy­ma­nej skrzyn­ki, która wy­raź­nie mu cią­ży­ła.

– Ależ roz­mo­wa z wami jest uro­cza, jak zwy­kle. – Au­brey uda­wa­ła, że nie za­uwa­ża cier­pie­nia na twa­rzy Boda. – A więc po­sta­no­wi­li­ście za­miesz­kać pod jed­nym da­chem, do tego spa­ko­wa­li­ście się, jak widzę, do jed­ne­go kufra, jak uro­czo. Gdy­bym wie­dzia­ła, to po­sła­ła­bym dla was jedno łoże.

Friso wy­buch­nął śmie­chem, w któ­rym nie było nawet cie­nia we­so­ło­ści, a Bodo spoj­rzał na nią w taki spo­sób, że nie od­wa­ży­ła się na dal­sze do­cin­ki.

Ru­szy­ła, pro­wa­dząc ich w stro­nę staj­ni. Bodo klął co chwi­lę po­ma­ga­jąc, sobie lewą ręką przy to­bo­le, a prawą przy­trzy­mu­jąc, le­cą­cą mu przez ramię kuszę, w które poza mie­cza­mi byli uzbro­je­ni obaj straż­ni­cy. Przy drzwiach do staj­ni pu­ści­ła ich przo­dem, zmu­sza­jąc Boda do otwar­cia bramy. Po­pro­wa­dzi­ła ich scho­da­mi na pię­tro do czę­ści dla służ­by, po czym wpu­ści­ła do pierw­sze­go pu­ste­go po­ko­ju.

– Mi­le­go po­by­tu, pa­no­wie. Po­de­ślę Gil­ber­ta, żeby przy­niósł wam coś do je­dze­nia i picia.

Na­stęp­nie ze­szła do staj­ni, gdzie Gil­bert El­sner pra­co­wał nad pod­ko­wą.

– Po­słu­chaj. – Sta­nę­ła w drzwiach, opie­ra­jąc się o fra­mu­gę. – Wie­czo­rem około osiem­na­stej po­dej­dzie do cie­bie Ge­rald. Przy­trzy­maj go tutaj do czasu, aż się po­ja­wię. – Uśmiech­nę­ła się do niego.

– Nie ma spra­wy. – Gil­bert od­wza­jem­nił uśmiech.

– Tylko przy­pil­nuj, żeby go nikt nie zo­ba­czył.

– Oczy­wi­ście.

W trak­cie resz­ty dnia ostat­ni go­ście opu­ści­li Trzy Ko­ro­ny. Gdy już wy­sprzą­ta­ła sto­ły w ja­dal­ni i zmio­tła pod­ło­gę, za­czę­ła my­śleć o Lu­dwi­gu, który od czasu ich roz­mo­wy gdzieś prze­padł. Chwy­ci­ła mio­teł­kę do kurzu i za­bra­ła się za tak­sy­der­mie wi­szą­ce na ścia­nach. Nim skoń­czy­ła, z an­tre­so­li do­bie­gło ją me­lo­dyj­ne po­gwiz­dy­wa­nie. Spoj­rza­ła na Lu­dwi­ga, który ge­stem za­pro­sił ją na górę. Nadal była na niego zła, ale też cie­ka­wa, co robił przez resz­tę dnia. Gdy po­de­szła, uśmiech­nął się do niej i objął. Po­zwo­li­ła mu na krót­ki po­ca­łu­nek, po czym, z tru­dem ukry­wa­jąc pod­nie­ce­nie, za­py­ta­ła:

– Roz­ma­wia­li­ście?

– Chodź, nie tutaj.

Po­cią­gnął ją wzdłuż an­tre­so­li, na końcu któ­rej prze­szli do ga­le­rii. Przy­parł Au­brey do ścia­ny mię­dzy po­ko­ja­mi i na­mięt­nie po­ca­ło­wał. De­li­kat­nie, lecz sta­now­czo od­su­nę­ła go od sie­bie. Pa­trzy­ła w szare oczy, do­ma­ga­jąc się in­for­ma­cji.

– Roz­ma­wia­li­śmy – po­wie­dział w końcu.

– I jak to przy­jął? – Au­brey za­kry­ła dłoń­mi usta.

– Go­rzej niż my­śla­łem, ale nie przej­muj się – dodał szyb­ko, wi­dząc pa­ni­kę w zie­lo­nych oczach. – Po pro­stu go za­sko­czy­łem, to tyle. Naj­waż­niej­sze, że się zgo­dził.

– O bo­go­wie, na­praw­dę? – za­pisz­cza­ła, tu­piąc ob­ca­sa­mi.

– Tak, dodał, że jesz­cze mu­si­my wró­cić do te­ma­tu, ale mamy bło­go­sła­wień­stwo.

– Cu­dow­nie. – Kla­snę­ła w dło­nie. – A już za­czy­na­łam w cie­bie wąt­pić.

Au­brey jedną ręką ob­ję­ła go za kark, a drugą chwy­ci­ła za klam­kę sy­pial­ni. Po­cią­gnę­ła go do środ­ka, szep­cząc:

– Nie­słusz­nie, jak się oka­za­ło, więc wy­da­je mi się, że za­słu­gu­jesz na szcze­re prze­pro­si­ny.

 

Sie­gwald

Za­jazd ota­czał mur, czę­ścio­wo po­ro­śnię­ty czer­wie­nie­ją­cą już wi­no­ro­ślą. Sie­gwald prze­je­chał przez otwar­tą bramę i za­trzy­mał wóz. W drzwiach staj­ni po­ja­wił się wy­ro­stek o pło­mien­nych krę­co­nych wło­sach i twa­rzy ob­sy­pa­nej pie­ga­mi. Han­dlarz zo­sta­wił mu wóz i ru­szył do go­spo­dy. Za­jazd nie wy­glą­dał naj­le­piej z ze­wnątrz. Mu­ro­wa­ny par­ter nie­gdyś po­kry­wał gips, który teraz od­padł już w więk­szo­ści miejsc, od­sła­nia­jąc ce­gla­ny fun­da­ment. Prze­cho­dząc pod szyl­dem z trze­ma zło­ty­mi ko­ro­na­mi, Sie­gwald minął pustą i od dawna nie­uży­wa­ną izbę odźwier­ne­go.

W ja­dal­ni było przy­tul­niej, na wprost wej­ścia znaj­do­wał się pięk­ny dę­bo­wy bar, któ­re­go pod­sta­wę zdo­bi­ła wy­rzeź­bio­na scena, przed­sta­wia­ją­ca po­lo­wa­nie z oga­ra­mi i ry­czą­ce­go osa­czo­ne­go niedź­wie­dzia. Nad nim, wsparta pięcioma filarami, znajdowała się antresola. Scho­dy pro­wa­dzą­ce na an­tre­so­lę zdo­bi­ła po­ręcz za­koń­czo­na na jed­nym końcu rzeź­bą psie­go, a na dru­gim wil­cze­go łba. Obok baru znaj­do­wa­ły się drzwi do ga­bi­ne­tu wła­ści­cie­la oraz ko­mi­nek o dużym pa­le­ni­sku, przed któ­rym roz­ło­żo­no niedź­wie­dzią skórę. Ze ścian spo­glą­da­ły na Sie­gwal­da wy­pcha­ne ku­ro­pa­twy, głusz­ce, ba­żan­ty i so­ko­ły. Była też głowa je­le­nia o im­po­nu­ją­cym po­ro­żu. Po chwi­li po­ja­wi­ła się dziew­czy­na w dłu­giej sukni, o czar­no-zło­tych bar­wach, ob­szy­tej przy rę­ka­wach i de­kol­cie bia­ły­mi fal­ban­ka­mi. Dziew­czy­na, która przed­sta­wi­ła się jako Au­brey, miała dłu­gie, po­fa­lo­wa­ne, kasz­ta­no­we włosy, duże, zie­lo­ne oczy i pełne, czer­wo­ne usta. Han­dla­rza jed­nak bar­dziej in­te­re­so­wał trzy­ma­ny przez nią kufel, z któ­re­go ob­fi­ta piana spły­wa­ła na pod­ło­gę oraz obiad, który nio­sła w dru­giej ręce.

 

Ge­rald

Za­trzy­ma­li konie w za­gaj­ni­ku, nie­opo­dal Trzech Koron. Ge­rald gła­dził roz­grza­ną szyję wierz­chow­ca, spo­glą­da­jąc, jak Igmar mo­cu­je się z rynsz­tun­kiem. Ge­rald nigdy nie wi­dział przy­ja­cie­la uzbro­jo­ne­go, a przy­naj­mniej nie w sen­sie bo­jo­wym, gdyż w obec­nej sy­tu­acji wy­pra­wy na dzika wy­da­wa­ły się nie­istot­ne. Oce­nił, że przy­ja­ciel wy­glą­da dość mi­zer­nie. Ele­ganc­ki wams i plu­dry, pięk­nie zdo­bio­na sakwa, spra­wia­ły, że choć za­wsze robił bar­dzo dobre wra­że­nie, to z bro­nią wy­glą­dał jak ka­ry­ka­tu­ra żoł­nie­rza. A choć Ge­rald wło­żył ciem­ne bry­cze­sy, du­blet i skó­rza­ną kurt­kę, w któ­rej cho­dził na po­lo­wa­nia, to i tak z bro­nią czuł się dziw­nie.

Ru­szy­li wzdłuż linii drzew, trzy­ma­jąc się jak naj­da­lej od go­ściń­ca. Po­de­szli od tyłu za­jaz­du, prze­my­ka­jąc przez pole. Do­pa­dli do wschod­nie­go muru i po­de­szli do bramy. Ge­rald rzu­cił okiem na fron­to­wy go­ści­niec, dał znać Ig­ma­ro­wi, że droga jest wolna, i bie­giem ru­szy­li ku staj­ni. Mayer po­cią­gnął za drzwi, lecz były za­mknię­te.

– Cze­kaj.

Ge­rald przy­su­nął się do szcze­li­ny mię­dzy skrzy­dła­mi.

– Gil­bert, to ja, Ge­rald, otwórz – za­wo­łał ści­szo­nym gło­sem.

Po chwi­li usły­sze­li kroki, po czym sta­jen­ny od­bez­pie­czył ry­giel i wpu­ścił ich do środ­ka.

– A to, co za jeden? – Gil­bert spoj­rzał po­dejrz­li­wie na Ig­ma­ra, gdy we­szli.

– Nie twój in­te­res, smar­ku – wark­nął Mayer.

– Mia­łeś być sam, Au­brey bę­dzie wście­kła, jak go tu zo­ba­czy. – Gil­bert wy­ce­lo­wał pal­cem w Ig­ma­ra.

– Spo­koj­nie, wszyst­ko jej wy­tłu­ma­czę. – Ge­rald po­kle­pał sta­jen­ne­go po po­licz­ku. Igmar ro­zej­rzał się po staj­ni i za­py­tał:

– A te dwa po­cią­go­we są od kogo?

– Od wozu – od­parł zja­dli­wie Gil­bert, pa­trząc bez­czel­nie na May­era.

– Mie­li­śmy na­dzie­ję, że bę­dzie już pusto – wtrą­cił się Ge­rald.

– Ku­piec z Hes­sen przy­je­chał, miał się za­trzy­mać tylko na po­si­łek, ale długo coś sie­dzi i sporo już wypił, więc pew­nie zo­sta­nie na noc. Ale poza nim ni­ko­go wię­cej nie ma.

– Więc to dobre wie­ści, je­ste­śmy pierw­si – za­uwa­żył Igmar.

– Ra­czej ostat­ni, wszy­scy go­ście opu­ści­li już za­jazd, a Eik kazał za­my­kać i ni­ko­go wię­cej nie wpusz­czać. – Gil­bert po­dra­pał się w głowę, przy­glą­da­jąc się im po­dejrz­li­wie.

– Gdzie mamy za­cze­kać na Au­brey? – Ge­rald ro­zej­rzał się za ja­kimś wy­god­nym miej­scem.

– Nie tu, wejdź­cie do kuźni, tam na pewno nikt już nie bę­dzie za­glą­dał. – Sta­jen­ny wska­zał im drogę. – Usiądź­cie i nie ha­ła­suj­cie, Au­brey zaraz po­win­na się zja­wić – po­wie­dział, za­my­ka­jąc za nimi drzwi.

Igmar oparł kuszę, po czym sam usiadł na ko­wa­dle. Ge­rald nie­spo­koj­nie krą­żył, gdyż nerwy znów da­wa­ły o sobie znać. Myśli ko­tło­wa­ły mu się w gło­wie, ale wszyst­ko mi­nę­ło, gdy usły­szał głos Au­brey:

– I jak? Jest już?

– Ra­czej są. – Gil­bert uchy­lił drzwi, pusz­cza­jąc ją przo­dem.

– Jak to są? – spy­ta­ła Au­brey wcho­dząc do kuźni.

– Ano, je­ste­śmy. – Igmar wstał i skło­nił się z kur­tu­azją.

– Je­ste­śmy? – Za­czer­wie­ni­ła się ze zło­ści Au­brey. – Dla­cze­go go tu ścią­gną­łeś i dla­cze­go wy­glą­da­cie, jak­by­ście szli na po­lo­wa­nie albo go­rzej, na wojnę?

– Uspo­kój się, ko­cha­nie. – Ge­rald pod­szedł do niej i chciał ją po­ca­ło­wać, ale za­trzy­ma­ła go w po­ło­wie drogi.

– Jak mam się uspo­ko­ić? Mie­li­śmy spę­dzić wie­czór razem, a nie z Ig­ma­rem i na­bi­ty­mi ku­sza­mi. – Zła­pa­ła kuszę opar­tą o ko­wa­dło i wy­ma­chu­jąc nią przed twa­rzą Ge­ral­da, krzy­cza­ła. – Wiesz prze­cież, że mie­li­śmy po­roz­ma­wiać, za­le­ża­ło mi na tej roz­mo­wie!

– Wiem, ko­cha­na, ale wy­ni­kły… – Ge­rald spoj­rzał na Ig­ma­ra.

– Wy­nik­nę­ły nie­prze­wi­dzia­ne oko­licz­no­ści – do­koń­czył spo­koj­nie Igmar.

– Je­dy­ną nie­prze­wi­dzia­ną oko­licz­no­ścią je­steś ty. – Ci­snę­ła w niego kuszą. Igmar jed­nak zła­pał ją zręcz­nie. Au­brey opar­ła się o ścia­nę i po­wie­dzia­ła zre­zy­gno­wa­na:

– Co się tu dzie­je?

– Nie­wie­le. Muszę po­twier­dzić, czy za moimi ple­ca­mi, oj­ciec robi in­te­re­sy z takim jed­nym – skła­mał Igmar bez mru­gnię­cia okiem. – Ma się z nim spo­tkać Pod Trze­ma Ko­ro­na­mi. Jak tylko się do­wiem, czy to praw­da, wyjdę tą samą drogą, którą nas wpro­wa­dzisz, a tobie zo­sta­wię Ge­ral­da na resz­tę wie­czo­ru.

Igmar do­strzegł, że dziew­czy­na przy­glą­da się z ukosa kuszy.

– A to głu­pia spra­wa, bo fak­tycz­nie wy­cią­gną­łem Ge­ral­da do boru, na dzika, ale zgu­bi­li­śmy drogę, a wie­dząc o spo­tka­niu nie mie­li­śmy już czasu za­wró­cić do mia­sta, żeby się roz­bro­ić.

– Nie mie­li­śmy in­ne­go wyj­ścia i przy­je­cha­li­śmy pro­sto Pod Trzy Ko­ro­ny – dodał Ge­rald.

Au­brey pa­trzy­ła na nich chwi­lę, w końcu kiw­nę­ła głową, że się zga­dza.

Wy­szli z kuźni, na­stęp­nie cicho prze­mknę­li przez ko­ry­tarz mię­dzy kuch­nią a scho­da­mi, żeby nie za­alar­mo­wać Kra­fta tłu­ką­ce­go się przy na­czy­niach, aż do­tar­li na za­da­szo­ny dzie­dzi­niec. Za­trzy­ma­ła ich mię­dzy drew­nia­ny­mi fi­la­ra­mi. Au­brey chwi­lę pod­słu­chi­wa­ła przy drzwiach pro­wa­dzą­cych do ja­dal­ni, czy nie ma kogoś za barem, a jak się upew­ni­ła, że nikt ich nie za­sko­czy, otwo­rzy­ła drzwi do skła­dzi­ku.

– Tu nikt nie po­wi­nien za­glą­dać. Na wszel­ki wy­pa­dek, będę na sali – po­wie­dzia­ła, kątem oka ob­ser­wu­jąc, czy nie nad­cho­dzi ktoś od stro­ny kuch­ni. – I bła­gam na wszyst­kich bogów, bądź­cie cicho. Dam wam znać, jak coś się wy­da­rzy.

 

Sie­gwald

Sie­gwald miał do­świad­cze­nie w piciu i za­mie­rzał je wy­ko­rzy­stać, nim ruszy na pół­noc. Opła­cił noc­leg i po­le­cił mło­de­mu Leh­ne­ro­wi, żeby nie za­bra­kło przy stole Sie­gwal­da na­pit­ku i jadła. Za­ja­dał się serem, kiełbasą i chle­bem ze smal­cem do­pra­wio­nym czosn­kiem niedź­wie­dzim. A choć szczo­drze za­pła­cił, han­dlarz za­uwa­żył, że odkąd Eik po­ja­wił się na sali, był nie­po­cie­szo­ny, że je­dy­ny gość jesz­cze nie po­szedł do kwa­te­ry. Stary Leh­ner od­po­wia­dał na py­ta­nia zdaw­ko­wo, a do każ­dej spra­wy od­sy­łał syna, który chęt­nie usłu­gi­wał Sie­gwal­do­wi. Gdy han­dlarz po­skar­żył się, że za­czy­na bra­ko­wać piwa i chle­ba, Eik wstrzy­mał usłuż­ne­go Lu­dwi­ga i oświad­czył, że kuch­nia jest już za­mknię­ta, a on bę­dzie mu­siał wcze­śniej za­mknąć go­spo­dę.

– To taka jest ta wasza za­chod­nia go­ścin­ność?– żach­nął się Sie­gwald. – Cóż to ma być? Jak płacą, trze­ba usłu­gi­wać! Co? Moje hes­sen­skie szy­lin­gi są ci wstręt­ne, to pro­szę tu­tej­sze też się znaj­dą!

Leh­ner nie od­po­wie­dział i wró­cił do biura.

– Pro­szę, to na koszt baru – po­wie­dział Lu­dwig, po­da­jąc ko­lej­ny kufel.

– Coś mało go­ścin­ny ten go­spo­darz. Oświad­czam zatem, że odej­mu­ję mu dwie ko­ro­ny z jego szyl­du – po­wie­dział Sie­gwald. – A zanim się udam na spo­czy­nek, sko­rzy­stam z wy­chod­ka.

Prze­szedł drzwia­mi obok scho­dów na an­tre­so­lę. Na po­dwó­rzu było już ciem­no, choć księ­życ wi­siał wy­so­ko na gra­na­to­wym nie­bie, oświe­tla­jąc czte­ry wy­chod­ki. Nim Sie­gwald wy­szedł z sza­le­tu, do­bie­gło go wa­le­nie w bramę, a po chwi­li usły­szał ba­so­wy głos Kra­fta dys­ku­tu­ją­ce­go z kimś przy głów­nym wej­ściu.

– To się Eik ra­czej nie ucie­szy – po­wie­dział na głos Sie­gwald, sta­jąc przed sza­le­tem. Pró­bu­jąc doj­rzeć w ciem­no­ści, z kim roz­ma­wia ku­charz. Po chwi­li dwie po­sta­cie wy­szły z mroku. Sie­gwald doj­rzał wy­so­kie­go, szczu­płe­go męż­czy­znę o twa­rzy za­sło­nię­tej sza­lem i oczach skry­tych pod ron­dem ka­pe­lu­sza.

– Pan Sie­gwald, jeśli do­brze pa­mię­tam – głos Kra­fta w noc­nej ciszy roz­brzmie­wał, zda­wać się mogło, w całej oko­li­cy.

– Do­brze pa­mię­tasz. – Sie­gwald po­dra­pał się w ły­si­nę i uśmiech­nął zja­dli­wie. – A sły­sza­łem od pana Leh­ne­ra, że nie przyj­mu­je­cie już gości. 

– Ano, nie przyj­mu­je­my, ale ten oto po­dróż­ny z Loary przy­był i le­d­wie co duka po na­sze­mu. Nie było jak mu wy­tłu­ma­czyć, a też się nie godzi zo­sta­wiać na go­ściń­cu po nocy. – Kraft zda­wał się nie mieć sobie nic do za­rzu­ce­nia, jed­nak dodał szyb­ko – może pan za­pro­wa­dzić go do wspól­nej izby, jeśli do­brze zro­zu­mia­łem, na­zy­wa się Es­tien.

– A co mi tam. Jasne, że za­pro­wa­dzę i chęt­nie zo­ba­czę minę go­spo­da­rza. – Sie­gwald podał po­dróż­ne­mu rękę, przed­sta­wia­jąc się i wska­zał kie­ru­nek.

Gdy we­szli do środ­ka, za­sta­li za barem Au­brey i Lu­dwi­ga, któ­rzy byli tak po­chło­nię­ci roz­mo­wą, że nawet ich nie za­uwa­ży­li, do­pó­ki Sie­gwald się nie ode­zwał.

– Za­praw­dę je­stem wiel­ki, bo jak ina­czej na­zwać kogoś, kto to­wa­rzy­stwo znaj­du­je nawet w wy­chod­ku? – Sie­gwald kiw­nął na Au­brey. – Dobra ko­bie­to, ku­charz obie­cał jesz­cze jedną ko­lej­kę za do­pro­wa­dze­nie stru­dzo­ne­go po­dróż­ne­go, który, za­ło­żę się, że chęt­nie spłu­cze gar­dło.

Po tych wy­ja­śnie­niach za­siadł na miej­scu, wska­zu­jąc go­ścio­wi krze­sło obok.

– Drogi panie – za­czął Lu­dwig, pod­cho­dząc do sto­li­ka. – Naj­moc­niej prze­pra­szam, ale w dniu dzi­siej­szym go­spo­da już jest nie­czyn­na.

– A gadaj zdrów, on po na­sze­mu nie mówi – wtrą­cił Sie­gwald. – Ale ja, co nieco, mówię po lo­aryj­sku, jed­nak tylko przy peł­nym kuflu, je­śliś ła­skaw.

– Au­brey, podaj panom jesz­cze po jed­nym. – Młody Leh­ner za­cho­wy­wał spo­kój godny po­dzi­wu i zwró­cił się do han­dla­rza – jak­bym mógł pro­sić, żeby pan wy­ja­śnił na­sze­mu go­ścio­wi, że wła­ści­wie go­spo­da jest za­mknię­ta?

– Oczy­wi­ście.

Sie­gwald przez chwi­lę wpa­try­wał się w po­wa­łę, jakby stam­tąd chciał wy­czy­tać od­po­wied­nie słowa, a gdy Au­brey po­da­ła im kufle, po­gła­dził brodę i chrząk­nął, zanim po­ma­łu za­czął prze­ma­wiać, co rusz ro­biąc pauzy mię­dzy sło­wa­mi. Lo­aryj­czyk ścią­gnął ka­pe­lusz, od­sła­nia­jąc, sple­cio­ne w war­kocz, czar­ne włosy i twarz w ko­lo­rze oliw­ko­wym. Napił się piwa, słu­cha­jąc w sku­pie­niu. W końcu od­po­wie­dział szyb­ko i spoj­rzał na Lu­dwi­ga.

– No cóż – za­czął Sie­gwald, się­ga­jąc po kufel – spra­wa jest pro­sta, trze­ba mu je­dy­nie noc­le­gu i po­dzię­ko­wał za piwo, bo był spra­gnio­ny po po­dró­ży.

W tej chwi­li drzwi ga­bi­ne­tu otwar­ły się i po­ja­wił się w nich wy­raź­nie pod­nie­co­ny Eik.

– Lu­dwig, chłop­cze, przy­je­chał mości Re­imer… – za­czął, lecz za­trzy­mał się w pół słowa, wi­dząc, że w izbie jesz­cze są go­ście. – Na wszyst­kie dia­bły i de­mo­ny, nawet naj­prost­szej rze­czy nie mo­żesz do­pil­no­wać! Sala miała być pusta, a ty spro­wa­dzasz ko­lej­ną osobę?

– Ten oto po­dróż­ny aż z Loary ścią­gnął… – za­czął Lu­dwig, wi­dząc skon­fun­do­wa­ną minę ojca.

Eik, nie zwa­ża­jąc na słowa syna, wyj­rzał przez okien­ni­ce, po czym pod­szedł do drzwi i ener­gicz­nie za­czął je od­ry­glo­wy­wać, po­śpiesz­nie mó­wiąc:

– Nie ma już czasu na to, po­pro­wa­dzę mości Re­ime­ra do ga­bi­ne­tu, a ty do­pil­nuj, gdy się zjawi pan Die­tlev, by do­łą­czył do nas.

Sie­gwald prze­tłu­ma­czył sens słów Leh­ne­ra, a w progu po­ja­wił się niski je­go­mość o okrą­głej twa­rzy i opa­słym brzu­chu, ubra­ny w czer­wo­no-bia­łe plu­dry z bo­ga­to wy­sa­dza­nym pasem, przy któ­rym wi­siał szty­let o mi­ster­nie zdo­bio­nej rę­ko­je­ści. Miał ele­ganc­ki czar­ny wams, wy­szy­wa­ny srebr­ny­mi nićmi, spod któ­re­go wy­sta­wa­ły białe rę­ka­wy ko­szu­li. Wszedł po­wo­li, mi­ja­jąc go­spo­da­rza i nie zwra­ca­jąc uwagi za­rów­no na gości, jak i na po­wi­ta­nie Eika. Za nim wkro­czy­ło dwóch ro­słych męż­czyzn, obaj w wy­so­kich bu­tach, bry­cze­sach i du­ble­tach w czar­nym ko­lo­rze, przy bio­drach zwi­sa­ły im mie­cze. Sie­gwald spo­strzegł, że muszą to być bra­cia, naj­pew­niej bliź­nia­cy, bo choć jeden nosił prze­pa­skę na oku, a drugi miał ze­szpe­co­ny bli­zną po­li­czek, to obaj mieli wąskie usta, wy­so­kie czoła, krza­cza­ste jasne brwi i krót­ko przy­strzy­żo­ne włosy.

– Na­lej­cie cze­goś po­rząd­ne­go Wilg­bur­go­wi i Wig­ber­to­wi. – Re­imer nie zwró­cił się do ni­ko­go kon­kret­ne­go, za­pa­trzo­ny gdzieś w stro­nę ko­min­ka. – Gdy Mayer się po­ja­wi, moi lu­dzie z dzie­dziń­ca go przy­pro­wa­dzą. Spoj­rzał w stro­nę wnę­trza ja­dal­ni, po­ma­łu prze­śli­zgu­jąc się wzro­kiem po ze­bra­nych. Bliź­nia­cy go mi­nę­li, ten z bli­zną sta­nął przy barze, drugi usiadł przy bra­cie, tak, by wi­dzieć wnę­trze go­spo­dy. Re­imer, lekko ko­ły­sząc się na boki, wszedł za Eikiem do ga­bi­ne­tu. Sie­gwald do­strzegł zmia­nę w zie­lo­nych oczach Lo­aryj­czy­ka, stały się czuj­ne.

– Pro­sił­bym, żeby pa­no­wie do­pi­li i udali się do pokoi. – Lu­dwig prze­rwał ciszę, która zda­wa­ła się nie mieć końca. – Au­brey, przy­go­tuj panu z Loary pokój.

Tu za­wa­hał się i spoj­rzał na po­dróż­ne­go, a ten py­ta­ją­co na Sie­gwal­da.

– A tak, już tłu­ma­czę… – po­wie­dział han­dlarz.

– Morda w kubeł – prze­rwał mu Wig­bert, nie od­wra­ca­jąc się od baru.

A w gło­sie było tyle gnie­wu, jakby Sie­gwald za­mie­rzał ura­zić człon­ka jego ro­dzi­ny. Han­dlarz zer­k­nął kątem oka na Lu­dwi­ga.

– Pa­no­wie, po­dróż­ny jest z Loary… – za­czął syn wła­ści­cie­la.

– Gówno mnie to in­te­re­su­je – ode­zwał się Wilg­burg, ły­piąc na Lu­dwi­ga jed­nym okiem. – Nie bę­dzie­my słu­chać tego zwie­rzę­ce­go war­ko­tu, jak chce szwar­go­tać po swo­je­mu, to niech wraca do sie­bie.

Sie­gwald szep­tem prze­tłu­ma­czył szyb­ko, co po­wie­dział Lu­dwig, lecz nie od­wa­żył się prze­ło­żyć słów braci. Zresz­tą nie było sensu, z twa­rzy Lo­aryj­czy­ka wy­czy­tał, że ich sens był dla niego jasny.

– Sły­sza­łeś, łysy, co po­wie­dzia­łem?

Sie­gwald ski­nął głową jed­no­okie­mu, po czym dusz­kiem dopił piwo. Wstał i ru­szył w stro­nę scho­dów. Gdy zła­pał za po­ręcz w kształ­cie psie­go łba, zer­k­nął na Lo­aryj­czy­ka, ten nie pa­trzył na niego. Roz­siadł się, od­rzu­cił na plecy war­kocz czar­nych wło­sów i spo­koj­nie wypił ko­lej­ny łyk.

– Panie, chyba po­wi­nien pan udać się na spo­czy­nek. – Lu­dwig wska­zał Lo­aryj­czy­ko­wi scho­dy pro­wa­dzą­ce na an­tre­so­lę.

– Może go za­pro­wa­dzę – za­pro­po­no­wa­ła Au­brey.

I nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, po­de­szła do sto­li­ka, na­chy­li­ła się nad przy­jezd­nym, ła­piąc go za ramię i wska­za­ła prze­mie­rza­ją­ce­go an­tre­so­lę Sie­gwal­da.

– Nie skoń­czy­łem – po­wie­dział Lo­aryj­czyk z sil­nym ak­cen­tem, po­ma­łu, sta­ran­nie wy­po­wia­da­jąc każde słowo.

– Nie skoń­czył – po­wtó­rzył, uśmie­cha­jąc się Wilg­burg, mru­żąc jedno oko. – Co to za go­spo­da, gdzie nie można w spo­ko­ju napić się piwa, daj­cie temu bru­da­so­wi dopić spo­koj­nie, bo wróci do sie­bie i bę­dzie opo­wia­dał o tym, jak podle go w im­pe­rium trak­to­wa­no.

– Oczy­wi­ście – po­wie­dział młody Leh­ner. – Cze­goś jesz­cze pa­no­wie po­trze­bu­ją?

Gdy nie do­cze­kał się od­po­wie­dzi, po­pro­sił Au­brey na dzie­dzi­niec.

 

Au­brey

Gdy wy­szli, Lu­dwig zła­pał ją za ra­mio­na.

– Po­słu­chaj, nie ma po­trze­by, żebyś tam ze mną wra­ca­ła.

Był za­ra­zem wy­stra­szo­ny i tro­skli­wy. Au­brey już miała za­pro­te­sto­wać, gdy uj­rza­ła uchy­lo­ne drzwi od skła­dzi­ku i za­mar­ła.

– Może masz rację, zo­ba­czę, co robi Kraft – po­wie­dzia­ła szyb­ko.

– Do­brze. – Przy­tu­lił ją. – Za go­dzi­nę po­win­no być już po wszyst­kim, wtedy przyj­dę do cie­bie.

Od­wró­cił się i ru­szył do skła­dzi­ku. Au­brey otwo­rzy­ła usta, jed­nak nie zna­la­zła żad­nych słów, by go za­trzy­mać. Wszedł do środ­ka. Po chwi­li do­strze­gła świa­tło pa­da­ją­ce z wnę­trza po­miesz­cze­nia. Lu­dwig wy­szedł z dwie­ma bu­tel­ka­mi wina.

– Idź już. – Po­ca­ło­wał ją w po­li­czek i wró­cił do ja­dal­ni.

Au­brey we­szła do skła­dzi­ku, gdy tylko Leh­ner za­mknął drzwi od baru, zwięk­szy­ła ogień lampy. Po Ig­ma­rze i Ge­ral­dzie nie było ani śladu, otwar­ła jesz­cze klapę do piw­ni­cy.

– Ge­rald?! Igmar?! – za­wo­ła­ła, a gdy nikt jej nie od­po­wie­dział, po­czu­ła, jak ogar­nia ją pa­ni­ka.

 

Sie­gwald

Sie­gwald, gdy tylko za­mknę­ły się za nim drzwi, po­czer­wie­niał ze zło­ści i wsty­du. Pod­szedł do po­ko­ju. Coś jed­nak nie da­wa­ło mu spo­ko­ju. Ru­szył dalej ko­ry­ta­rzem, po lewej na­tra­fił na scho­dy. Zszedł, kie­ro­wa­ny za­pa­chem z kuch­ni. Na dole, spod drzwi na­prze­ciw, doj­rzał świa­tło. Uniósł dłoń, by za­pu­kać, ale zre­zy­gno­wał i po­cią­gnął za klam­kę. Kuch­nia była już wy­sprzą­ta­na, przy dużym stole na środ­ku po­miesz­cze­nia Kraft pa­ko­wał mięso. Spoj­rzał przez ramię na Sie­gwal­da.

– Śmia­ło, za­pra­szam – za­chę­cił go ku­charz.

Sie­gwald wszedł do środ­ka i przez chwi­lę roz­glą­dał się za miej­scem do sie­dze­nia. W końcu wy­brał ta­bo­ret przy pa­le­ni­sku, w któ­rym ogień, choć już przy­gasł, to dawał jesz­cze dużo cie­pła.

– Pić się chce i po­my­śla­łem, że może jesz­cze coś się znaj­dzie w kuch­ni. – Sie­gwald spoj­rzał na li­tro­wy dzban, sto­ją­cy przed Kra­ftem.

– Oczy­wi­ście.

Ku­charz wy­tarł ręce w far­tuch i podał na­czy­nie han­dla­rzo­wi, który spo­strzegł, że Kraft ma już nieco w czu­bie.

– Dzię­ku­ję. 

Sie­gwald po­cią­gnął po­rząd­nie, oddał ku­cha­rzo­wi na­czy­nie i zer­k­nął w stro­nę okna, skąd do­cho­dzi­ły od­gło­sy roz­mo­wy. Kraft pod­szedł do blatu, prze­sta­wiał na­czy­nia i wyj­rzał.

– Choć pan zo­ba­czyć – przy­wo­łał Sie­gwal­da.

Han­dlarz wziął ze sobą ta­bo­ret, wdra­pał się na niego i spoj­rzał na fron­to­wy dzie­dzi­niec, gdzie roz­ma­wia­ła czterech męż­czyzn.

– Wi­dzisz pan tego, który przy­szedł od stro­ny go­ściń­ca? – Kraft wska­zał bo­ga­to ubra­ne­go męż­czy­znę.

Na gło­wie miał pięk­ny ka­pe­lusz z oto­kiem przy­trzy­mu­ją­cym dwa złote pióra. Ubra­ny był w czar­ny wams i plu­dry, do tego miał zie­lo­ną ko­szu­lę oraz poń­czo­chy.

– To mości Die­tlev Mayer, po­znać go można po bar­wach ro­do­wych.

– A tych trzech? – za­py­tał han­dlarz.

– Niech no się przyj­rzę, czy któ­re­goś po­zna­ję.

Tym­cza­sem bar­czy­sty mło­dzie­niec o ja­snych, ru­dych wło­sach i prysz­cza­tej twa­rzy, wska­zy­wał May­ero­wi drogę do go­spo­dy. Dry­blas o dłu­gich, ja­snych wło­sach i nie­ład­nej, chu­dej twa­rzy, ubrany w bia­ło-czer­wo­ny du­ble­t ru­szył za Die­tle­vem. Sie­gwald za­uwa­żył, że blon­dyn ma przy pasie ban­do­let. Czwar­ty z ludzi Ri­bec­ka stał spo­koj­nie z boku. Głowę za­kry­wał mu skó­rza­ny cze­piec, nosił czar­ną, krót­ko przy­strzy­żo­ną brodę, a w zę­bach trzy­mał za­pa­lo­ną fajkę. Na jasną ko­szu­lę miał na­rzu­co­ną zie­lo­ną ka­mi­zel­kę, a za­miast plu­drów nosił nie­bie­skie sza­ra­wa­ry na wzór tych, które za­kła­da się w Pa­no­nii. Przy pasie zaś wi­siał mu to­po­rek o nie­wiel­kim, zaokrą­glonym ostrzu z dłu­gim sty­li­skiem.

– O! Widzi pan tego w nie­bie­skich ga­ciach? – Wska­zał Kraft. – Tego po­zna­ję, to Lan­dorf Brandstätter, były knecht. Po­dob­no wal­czył na Wscho­dzie, nim przy­wę­dro­wał w te stro­ny, szyb­ko zna­lazł pracę u Ri­bec­ka. Ta­jem­ni­czy typ, o któ­rym różne plot­ki cho­dzą po mie­ście.

Han­dlarz i ku­charz pa­trzy­li jesz­cze chwi­lę, aż Die­tlev i blon­dyn znik­nę­li im z pola wi­dze­nia. Prysz­cza­ty, za­rzu­ciw­szy na ramię pałkę, cho­dził w tę i z po­wro­tem. Na­to­miast Lan­dorf oparł się o mur, za­plótł ręce na pier­si i spo­koj­nie pykał fajkę.

– Skoń­czą robić in­te­res i po­ja­dą – po­wie­dział Kraft. – A przy­po­mnia­ło mi się, że w spi­żar­ni jest nieco su­szo­ne­go mięsa. Cze­kaj, no pan, zaraz przy­nio­sę, bę­dzie czym prze­ką­sić.

Sie­gwald wró­cił na miej­sce przy pa­le­ni­sku, pełen złych prze­czuć co do resz­ty wie­czo­ru.

 

Igmar

Igmar krę­cił się po ma­ga­zy­nie, roz­draż­nio­ny bez­czyn­no­ścią. Na dźwięk każ­de­go od­gło­su za­sty­gał na chwi­lę w na­dziei, że to Au­brey nad­cho­dzi z in­for­ma­cja­mi o wy­da­rze­niach w go­spo­dzie. Ge­rald sie­dział na skrzy­ni z miną jak czło­wiek, który tra­fił na przy­ję­cie, na któ­rym nikt się go nie spo­dzie­wał. Gdy z go­spo­dy do­bie­gły ich ko­lej­ne od­gło­sy, Mayer po­chwy­cił kuszę i uchy­lił drzwi.

– Co ty wy­pra­wiasz? Mie­li­śmy cze­kać!

– Na co? Aż spra­wy się roz­wią­żą bez na­sze­go udzia­łu? – wark­nął Igmar.

Za­da­szo­ny dzie­dzi­niec był pusty. Igmar wy­szedł i prze­mknął mię­dzy fi­la­ra­mi. Od stro­ny bro­wa­ru rów­nież ni­ko­go nie do­strzegł. Zo­ba­czył, jak Ge­rald nie­pew­nie wy­chy­la się z ma­ga­zy­nu.

– Idziesz? – syk­nął do niego Igmar.

Ge­rald ski­nął głową i po­biegł za May­erem w stro­nę otwar­tej czę­ści dzie­dziń­ca. Tam sko­czy­li za naj­bliż­szy sza­let, na­stęp­nie za­czę­li się prze­kra­dać, aż za­uwa­ży­li drzwi pro­wa­dzą­ce do go­spo­dy.

– Zaj­rzę do środ­ka i ro­ze­znam się w sy­tu­acji – wy­szep­tał Igmar. – Po­win­ni być już na miej­scu.

– A co, jeśli ktoś nas za­uwa­ży? – wy­bą­kał lę­kli­wie Ge­rald.

– To za­ba­wa za­cznie się nieco wcze­śniej. – Uśmiech­nął się szel­mow­sko Igmar, na­stęp­nie pod­biegł do bu­dyn­ku.

Ostroż­nie zła­pał za klam­kę i uchy­lił drzwi, zaj­rzał w chwi­li, gdy blon­dyn wpro­wa­dził do go­spo­dy Die­tle­va. Na ten widok Igmar po­czuł nagły ucisk w żo­łąd­ku. Gdy oj­ciec znik­nął za drzwia­mi ga­bi­ne­tu, młody Mayer wy­szep­tał do sie­bie:

– Mu­sisz mu się po­sta­wić i wziąć spra­wy w swoje ręce, je­steś May­erem, a tu cho­dzi o twoje dzie­dzic­two.

Po­czuł na ra­mie­niu rękę Ge­ral­da, a gdy spoj­rzał na niego, zo­ba­czył go­to­wość w oczach to­wa­rzy­sza, co do­da­ło mu no­wych sił. Igmar oparł się o ścia­nę i za­czął na­cią­gać kuszę, Ge­rald bez słowa po­szedł za przy­kła­dem mło­de­go May­era. Na­stęp­nie ostroż­nie umie­ści­li bełty.

– Co teraz? – za­py­tał Ge­rald.

– Cze­ka­my, aż oj­ciec wyj­dzie z Re­ime­rem – po­wie­dział Mayer, ob­ser­wu­jąc ja­dal­nię przez szpa­rę mię­dzy drzwia­mi a fra­mu­gą. – Wła­ści­ciel po­szedł na pię­tro, z pew­no­ścią wy­sła­ny po moją sio­strę. Zaraz, przy na­szych drzwiach sie­dzi jakiś gość, wy­glą­da na Lo­aryj­czy­ka, więc chyba nie mu­si­my się o niego mar­twić. Przy ga­bi­ne­cie stoi jeden z ludzi Ri­bec­ka, drugi sie­dzi nie­da­le­ko baru. Nie widzę zza scho­dów, ilu jest przy kon­tu­arze. Ja biorę na cel Re­ime­ra, ty masz mieć na oku tego Lo­aryj­czy­ka i Eika Leh­ne­ra. Gdy się za­cznie, każ mu oddać Si­gu­ne. Jak tylko ją wy­pu­ści, wyjdź­cie przez dzie­dzi­niec i pędź­cie w stro­nę za­gaj­ni­ka.

– A co, jeśli jej nie wy­pu­ści? – za­py­tał Ge­rald.

– To wpa­kuj mu bełt w ko­la­no. – Głos Ig­ma­ra za­brzmiał szorst­ko, jak u sta­re­go wo­ja­ka, po­ucza­ją­ce­go mło­de­go re­kru­ta. – To tylko karcz­marz, nie bę­dzie ry­zy­ko­wał życia dla in­te­re­sów Ri­bec­ka.

Usły­sze­li, jak drzwi ga­bi­ne­tu otwie­ra­ją się. Przez szpa­rę zo­ba­czy­li, jak Die­tlev Mayer i Re­imer Ri­beck stają w sali. Igmar kiw­nął na przy­ja­cie­la i wpa­dli do ja­dal­ni.

Oka­za­ło się, że za scho­da­mi był jesz­cze jeden oprych, który teraz wolno ob­ró­cił się, spo­glą­da­jąc na nich ocza­mi, po­zba­wio­ny­mi ja­kie­go­kol­wiek wy­ra­zu, jakby trzy­ma­li w rę­kach pa­ty­ki za­miast kuszy. Jed­no­oki wstał w pierw­szym od­ru­chu, uśmiech­nął się, rów­no­cze­śnie kła­dąc dłoń na rę­ko­je­ści mie­cza. Die­tlev wpa­try­wał się w Ig­ma­ra, mil­czał, z twa­rzy biła mu roz­pacz.

– Roz­wa­li­my któ­re­muś łeb? – ode­zwał się wy­so­ki blon­dyn.

Igmar do­pie­ro teraz spo­strzegł, że czło­wiek Re­ime­ra trzy­ma wy­ce­lo­wa­ny w ich stro­nę ban­do­let.

– Nie trze­ba, Ge­ri­no, je­stem prze­ko­na­ny, że do­szło tu do nie­po­ro­zu­mie­nia – po­wie­dział Re­imer, nie­znacz­nie cho­wa­jąc się za ple­ca­mi Die­tle­va. – Praw­da, mości Mayer?

Die­tlev Mayer zdą­żył za­le­d­wie ski­nąć głową, gdy na an­tre­so­li po­ja­wi­li się straż­ni­cy z wła­ści­cie­lem i Si­gu­ne. Igmar do­strzegł pa­ni­kę na twa­rzy Ge­ral­da.

– Si­gu­ne, sio­strzycz­ko, wszyst­ko w po­rząd­ku?! – za­wo­łał Igmar, wo­dząc kuszą od opry­cha z bli­zną, przez jed­no­okie­go, do blon­dy­na.

Si­gu­ne, nie­sio­na przez Bodo, spoj­rza­ła na salę prze­ra­żo­na. Ge­rald zer­k­nął na Lo­aryj­czy­ka, który sie­dział z obo­jęt­ną miną, trzy­mał ręce w kie­sze­niach płasz­cza i wo­dził wzro­kiem po ze­bra­nych, jak ma­larz po nie­do­koń­czo­nym ob­ra­zie. Ge­rald od­wró­cił się w stro­nę scho­dów i wy­ce­lo­wał kuszę w ich szczyt.

– Si­gu­ne, wszyst­ko do­brze? – po­wtó­rzył Igmar, gdy straż­ni­cy za­trzy­ma­li się, nie wie­dząc, co robić.

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, bra­cisz­ku – od­po­wie­dzia­ła dziew­czy­na drżą­cym gło­sem.

– Pa­ni­czu Igmar, ro­zu­miem, że przy­sze­dłeś po sio­strę? – ode­zwał się Ri­beck.

– Zga­dza się – od­parł z de­ter­mi­na­cją Igmar.

– Zatem świet­nie się skła­da, gdyż usta­li­li­śmy z twoim ojcem, że Si­gu­ne wraca do domu. – W gło­sie Re­ime­ra za­brzmia­ła nuta za­do­wo­lo­ne­go han­dla­rza, ku­pu­ją­ce­go towar bez tar­gów po za­ni­żo­nej staw­ce. – Praw­da, panie Die­tlev?

Mayer prze­szy­wał syna wzro­kiem bar­dziej nie­po­ko­ją­cym niż wy­ce­lo­wa­na lufa ban­do­le­tu. Die­tlev ski­nął tylko głową, nie będąc w sta­nie nic po­wie­dzieć przez za­ci­śnię­te szczę­ki.

– Wi­dzisz, Igmar? – za­czął ła­god­nym tonem Re­imer. – Nie ma po­wo­du do gwał­tu, wszy­scy chce­my tego sa­me­go.

– Do­praw­dy? – Igmar sta­rał się opa­no­wać drże­nie głosu. – Si­gu­ne wraca do domu, a ty już nigdy nie bę­dziesz nie­po­ko­ił na­szej ro­dzi­ny, po­nad­to wszyst­kie usta­le­nia, które po­czy­nił oj­ciec, uwa­żam za nie­waż­ne.

– Cho­dzi o ofer­tę współ­pra­cy mię­dzy mną a panem May­erem? – Ri­beck zro­bił obo­jęt­ną minę. – Oczy­wi­ście, masz prawo weta, w końcu je­steś peł­no­praw­nym spad­ko­bier­cą. Skoro spra­wa jest w za­sa­dzie wy­ja­śnio­na, myślę, że mo­że­my się wszy­scy uspo­ko­ić.

– Do­pie­ro, gdy Si­gu­ne wyj­dzie stąd wraz z moim to­wa­rzy­szem. – Igmar wska­zał głową na Ge­ral­da.

– Oczy­wi­ście. Bodo, znieś panią Si­gu­ne i prze­każ ją temu mło­dzień­co­wi – roz­ka­zał Re­imer.

Igmar czuł, jak kusza za­czy­na cią­żyć mu w dło­niach. Zer­k­nął ukrad­kiem na Ge­ri­no, który stał bo­kiem w po­zy­cji strze­lec­kiej, bez cie­nia zmę­cze­nia. Gdy Bodo pod­szedł do kra­wę­dzi scho­dów, za­py­tał chra­pli­wym gło­sem:

– Chyba zda­je­cie sobie spra­wę, co ozna­cza gro­że­nie bro­nią przed­sta­wi­cie­lom prawa?

Ge­rald spoj­rzał na Ig­ma­ra. Młody Mayer wi­dział, jak pa­ni­ka ogar­nia przy­ja­cie­la.

– Spo­koj­nie, Ge­rald, to nic nie zna­czy – po­wie­dział Igmar.

– Zga­dza się, chłop­cze, tylko spo­koj­nie – po­twier­dził Re­imer.

Bodo ru­szył w dół scho­dów, nie spusz­cza­jąc z oczu ce­lu­ją­ce­go w niego chło­pa­ka. Za­pa­dła cisza, prze­ry­wa­na skrzy­pie­niem stop­ni pod bu­ta­mi straż­ni­ka. Gdy zna­lazł się w po­ło­wie drogi, inny dźwięk prze­szył wnę­trze go­spo­dy Pod Trze­ma Ko­ro­na­mi. Nie­przy­jem­ne zgrzyt­nię­cie, a potem świst. To kusza Ge­ral­da wystrzeliła, bełt z im­pe­tem wbił się w udo straż­ni­ka. W tym samym mo­men­cie ban­do­let Ge­ri­no wy­pa­lił. Za­pa­lo­ny proch buch­nął ogniem, a wnę­trze go­spo­dy wy­peł­ni­ło się dymem. Bodo usiadł cięż­ko na stop­niu, lecz nie upu­ścił dziew­czy­ny. Zawył do­pie­ro, gdy ta wście­kle ugry­zła go w dłoń. Ge­rald stał osłu­pia­ły, wi­dząc, jak Si­gu­ne wy­ry­wa się z objęć straż­ni­ka i na zła­ma­nie karku pędzi w dół scho­dów. Gdy zo­sta­ły jej nie­speł­na trzy stop­nie do po­ko­na­nia, sko­czy­ła w stro­nę Ge­ral­da. Ten zła­pał dziew­czy­nę w po­wie­trzu, ob­ró­cił się, trzy­ma­jąc ją w ra­mio­nach, i wtedy zo­ba­czył, że Igmar leży na pod­ło­dze. Ge­rald ści­snął moc­niej Si­gu­ne i wy­biegł na dzie­dzi­niec.

 

Au­brey

Au­brey za­trza­snę­ła drzwi do skła­dzi­ku, za­sta­na­wia­jąc się, gdzie Igmar i Ge­rald mogli pójść. Ru­szy­ła przez dzie­dzi­niec, a na­stęp­nie ko­ry­ta­rzem, otwar­ła drzwi do staj­ni, ale ta była pusta. Kuź­nia i wo­zow­nia za­mknię­te. Wbie­gła po scho­dach na pię­tro i sta­nę­ła przed po­ko­jem sta­jen­ne­go. Za­pu­ka­ła raz, drugi, i trze­ci.

– Witaj, Au­brey – przy­wi­tał ją w drzwiach.

– Wi­dzia­łeś Ge­ral­da? – za­py­ta­ła Au­brey.

– Zgu­bi­łaś uko­cha­ne­go – rzekł roz­ba­wio­ny sy­tu­acją Gil­bert.

 – To rów­nież twój pro­blem, bo jeśli okaże się, że ci dwaj coś na­wy­wi­ja­li, to po­wiem Leh­ne­ro­wi, że to ty ich wpu­ści­łeś przez staj­nię. – Spio­ru­no­wa­ła go wzro­kiem.

– Ale prze­cież… – Gil­bert za­czął się jąkać.

– Żad­ne­go "prze­cież". Le­piej rusz się! Mu­si­my ich po­szu­kać!

Ze­szli razem do staj­ni i usły­sze­li wy­strzał, na dźwięk któ­re­go oboje pod­sko­czy­li. Spoj­rze­li na sie­bie i ostroż­nie zbli­ży­li się do drzwi obok scho­dów. Przy­sta­wi­li głowy do desek.

– Co to było? – za­py­tał Gil­bert.

– Nie wiem, temu Lo­aryj­czy­ko­wi źle z oczu pa­trzy­ło, to pew­nie jakiś awan­tur­nik. Nie chciał opu­ścić sali, gdy go pro­si­li­śmy z Lu­dwi­giem, mu­siał ściąć się z ludź­mi Re­ime­ra.

Au­brey po­czu­ła prze­ni­ka­ją­cy na wskroś nie­po­kój i zła­pa­ła sta­jen­ne­go za rękę. Ko­lej­ny wy­strzał spra­wił, że od­sko­czy­li od drzwi.

– Może po­win­ni­śmy się scho­wać na wszel­ki wy­pa­dek? – za­pro­po­no­wał Gil­bert. W tym mo­men­cie usły­sze­li od­głos szyb­ko zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Od­sko­czy­li, aż po boksy, gdzie konie nie­spo­koj­nie biły ko­py­ta­mi o kle­pi­sko. Gil­bert po­rwał widły ster­czą­ce z kupki siana. Au­brey scho­wa­ła się za sta­jen­nym, kła­dąc mu ręce na ra­mio­nach i spra­wia­jąc, że chło­pak po­czuł, jak męż­nie­je. Drzwi otwar­ły się na oścież, a do środ­ka wpadł Ge­rald z Si­gu­ne na rę­kach. Au­brey wszyst­ko zro­zu­mia­ła w jed­nej chwi­li i po­czu­ła, że robi jej się słabo. Ge­rald pod­szedł pod drzwi wo­zow­ni i ostroż­nie po­sa­dził dziew­czy­nę, która była roz­trzę­sio­na, szlo­cha­ła.

– Obej­mij ją! – roz­ka­zał Ge­rald, głos mu drżał.

Au­brey usia­dła obok Si­gu­ne i przy­cią­gnę­ła ją do sie­bie, a sta­jen­ny opu­ścił widły.

– Co się tam stało? – za­py­ta­ła Au­brey.

Ge­rald pa­trzył na nią błęd­nym wzro­kiem.

– Co wy­ście na­ro­bi­li! – krzyk­nę­ła Au­brey.

Ge­rald za­krył twarz dłoń­mi i za­pła­kał. Pa­trzy­li na niego, gdy drzwi uchy­li­ły się, sta­nął w nich Lu­dwig z musz­kie­tem w jed­nej ręce i roż­kiem na proch w dru­giej.

– Gdzie jest Kraft? – rzu­cił szyb­ko młody Leh­ner.

– Nie wiem, pew­nie u sie­bie, albo w kuch­ni – po­wie­dział Gil­bert i za­py­tał – co się tam stało?

– Po­wiem ci, co się stało. Ten – wska­zał pal­cem na Ge­ral­da – i młody Mayer wpa­dli do go­spo­dy z ku­sza­mi, bio­rąc na cel Re­ime­ra i żą­da­jąc, by oddał im, o tę, tam przy wo­zow­ni. Oj­ciec z Bodem i Fri­sem byli już na an­tre­so­li i chcie­li prze­ka­zać Si­gu­ne, gdy Ge­rald wy­strze­lił w Boda, ra­niąc go w nogę. A potem za­czę­ła się istna jatka. 

Si­gu­ne wy­bu­chnęła prze­raź­li­wym pła­czem, ści­ska­jąc w pasie Au­brey, ta ob­ję­ła jej głowę i gła­dziła po zło­ci­stych lo­kach. Ge­rald upu­ścił miecz i usiadł cięż­ko na kle­pi­sku.

– Ri­beck na­ka­zał po­zbyć się świad­ków – dodał młody Lu­dwig.

– Po­zbyć? Co to zna­czy, po­zbyć się? – za­py­tał Gil­bert i po­bladł.

 – Nie wiem – od­parł szyb­ko Lu­dwig. – Dla­te­go, gdy się za­czę­ło na ca­łe­go, wy­cią­gną­łem strzel­bę spod lady i wy­bie­głem was szu­kać

– A co z Lo­aryj­czy­kiem? – do­py­ty­wa­ła Au­brey.

Wtedy drzwi od stro­ny kuch­ni otwar­ły się po raz trze­ci.

 

Es­tien

Es­tien usły­szał dźwięk zwal­nia­nej cię­ci­wy, a na­stęp­nie huk z ban­do­le­tu. Blon­dyn Ge­ri­no był do­brym strzel­cem, Es­tien cie­szył się, że to nie do niego mie­rzył. Broń wy­pa­li­ła do­kład­nie w chwi­li, gdy Igmar spoj­rzał w stro­nę scho­dów. Po­cisk tra­fił go w po­li­czek, a siła ude­rze­nia ob­ró­ci­ła go nim upadł. Dłu­gie włosy za­kry­ły ro­ze­rwa­ną twarz, lecz frag­ment czasz­ki, w miej­scu w któ­rym kula wy­szła, ode­rwał się czę­ścio­wo i ster­czał z tyłu głowy, razem z ko­smy­ka­mi wło­sów. Es­tien przez dym spo­strzegł, jak Lu­dwig, który przez cały ten czas stał za barem z bu­tel­ką wina w ręku, zro­bił dwa kroki w tył, w stro­nę drzwi. Bliź­nia­cy spoj­rze­li na hersz­ta. Re­imer wy­glą­dał, jakby jesz­cze ana­li­zo­wał całą sy­tu­ację, do chwi­li, gdy Die­tlev zo­ba­czył po­wa­lo­ne­go syna. Wtedy z gar­dła May­era wy­do­był się prze­raź­li­wy sko­wyt. Blon­dyn upu­ścił róg z pro­chem, klnąc pod nosem. Es­tien nie za­re­ago­wał. Sły­szał już, jak lu­dzie wyją w ten spo­sób; to był dźwięk, który wy­da­je czło­wiek tra­cą­cy wszyst­ko, co nada­wa­ło życiu ja­ki­kol­wiek sens. Od­głos ten wie­lo­krot­nie na­wie­dzał Lo­aryj­czy­ka w drę­czą­cych noc­nych ma­rach. Wtedy Re­imer już bez dłuż­sze­go wa­ha­nia pod­jął de­cy­zję, wy­cią­gnął szty­let i jed­nym pew­nym pchnię­ciem wbił go w kark May­era. Sko­wyt urwał się gwał­tow­nie, cia­łem kupca wstrzą­snę­ły kon­wul­sje nim upadł.

– Zabić świad­ków – wark­nął Re­imer.

Wig­bert już szedł w stro­nę Es­tie­na, wy­cią­ga­jąc broń. W świe­tle la­tar­ni twarz, oszpe­co­na bli­zną, wy­glą­da­ła upior­nie. Es­tien nadal sie­dział, spo­glą­da­jąc na Ge­ri­no, który miał jakiś pro­blem z prze­ła­do­wa­niem. Wig­bert sta­nął nad Lo­aryj­czy­kiem z unie­sio­ną bro­nią i wy­mie­rzył cię­cie. Z twa­rzy bliź­nia­ka biła pew­ność sie­bie, jak u rzeź­ni­ka ćwiar­tu­ją­ce­go mięso. Es­tien na taką pew­ność sie­bie wła­śnie li­czył. Za­parł się no­ga­mi, a lewą ręką bły­ska­wicz­nie dobył korda, gdy klin­ga o sze­ro­kim ostrzu z im­pe­tem zle­cia­ła na Lo­aryj­czy­ka, tra­fi­ła ide­al­nie mię­dzy jelc a głow­nię korda. Wig­bert wło­żył tyle siły w cię­cie, że ciało po­szło za cio­sem. W tym mo­men­cie Es­tien wstał, tra­fia­jąc czub­kiem głowy w pod­sta­wę ma­syw­nej szczę­ki. Zęby Wig­ber­ta zgrzyt­nę­ły, a cios od­chy­lił go do tyłu. Es­tien prawą ręką za­mach­nął się w po­zio­mie, wy­do­by­tym spod płasz­cza na­dzia­kiem. Tra­fił w prawy po­li­czek, do­kład­nie w starą bli­znę. Tym razem salę wy­peł­ni­ło obrzy­dli­we chrup­nię­cie, jakby ktoś miaż­dżył sko­ru­py orze­chów. Oprych ryk­nął, lecz urwał w chwi­li, gdy Es­tien po­cią­gnął za sty­li­sko. Na­past­nik stra­cił rów­no­wa­gę, po­tknął się o wła­sne nogi i padł na pod­ło­gę, obok ciała Ig­ma­ra.

Wilg­burg do­sko­czył i ciął uko­śnie w bio­dro, Es­tien spa­ro­wał cios cze­ka­nem. Jed­no­oki wy­ko­nał dwa szyb­kie kroki, za któ­ry­mi po­szły dwa pchnię­cia. Es­tien przed pierw­szym zdą­żył usko­czyć, dru­gie odbił kordem wpa­da­jąc na ścia­nę. Lo­aryj­czyk oparł jedną nogę na krze­śle i wybił się, prze­la­tu­jąc nad sto­łem, wy­ko­nał w po­wie­trzu efek­tow­ne salto, zo­sta­wia­jąc Wilg­bur­ga po dru­giej stro­nie blatu. Bliź­niak zła­pał kra­wędź stołu, ale za­wa­hał się, za­sko­czo­ny akro­ba­tycz­ną sztucz­ką. Lo­aryj­czyk wy­lą­do­wał pew­nie na rów­nych no­gach, spoj­rzał na Ge­ri­no, który stał już w po­zy­cji strze­lec­kiej, mie­rząc w niego. Es­tien rzu­cił się w stro­nę scho­dów, prze­ska­ku­jąc po dwa stop­nie z po­chy­lo­ną głową. Jed­no­oki ru­szył za nim. Bodo, wi­dząc na­past­ni­ka, w jed­nej chwi­li za­po­mniał o beł­cie w nodze, pu­ścił trzy­ma­ne obu­rącz udo i się­gnął po miecz. 

Es­tien prze­sko­czył nad nim i w locie tra­fił go w tył mo­rio­na tępą stro­ną na­dzia­ka. Straż­nik zje­chał po stop­niach, zwa­la­jąc się pod nogi klną­ce­go Wilg­bur­ga. Es­tien do­tarł na an­tre­so­lę i za­marł. Friso trzy­mał wy­mie­rzo­ną w niego kuszę. Ge­ri­no, wi­dząc, że Lo­aryj­czyk sta­nął, wy­pa­lił. Kula nie­chyb­nie się­gnę­ła­by celu, gdyby nie wy­rzeź­bio­ne pod­par­cie na szczy­cie po­rę­czy w kształ­cie wil­cze­go łba, które zna­la­zło się na linii strza­łu. Kula roz­trza­ska­ła je w drza­zgi, lecz dę­bo­we drew­no zmie­ni­ło tor lotu po­ci­sku, który ze świ­stem wbił się w ścia­nę za ple­ca­mi Es­tie­na.

W chwi­li, gdy ban­do­let wy­pa­lił, Friso na­ci­snął spust. Huk wy­strza­łu spra­wił, że ręka mu drgnę­ła, a bełt minął głowę Lo­aryj­czy­ka. Es­tien pojął, że wciąż żyje i bez wa­ha­nia ru­szył na dru­gie­go ze straż­ni­ków. Friso upu­ścił kuszę, się­ga­jąc do rę­ko­je­ści mie­cza. Lo­aryj­czyk, bę­dą­cy dwa kroki od niego, odbił się lekko od ziemi, wy­ko­nał pi­ru­et, a cio­sem, za któ­rym po­szedł cały impet ciała, zdzie­lił Frisa cze­ka­nem w prawą skroń. Straż­nik stęk­nął. Po ude­rze­niu, pasek, który przy­trzy­my­wał mo­rion, pu­ścił, a hełm wy­fru­nął przez ba­lu­stra­dę, spa­da­jąc do sali z brzę­kiem, roz­bi­ja­jąc dzba­ny i kufle stojące na barze. Siła ude­rze­nia rzu­ci­ła Frisa na po­ręcz, na któ­rej za­wisł bez­wład­nie. Es­tien zgrab­nie wy­lą­do­wał i, nie zwal­nia­jąc biegu, do­tarł do końca an­tre­so­li. Otwo­rzył drzwi i wy­padł na ko­ry­tarz. Bie­giem prze­mie­rzył ga­le­rię, mi­ja­jąc po­ko­je, a na­stęp­nie ru­szył ostroż­nie scho­da­mi w dół. Stop­nie wy­pro­wa­dzi­ły go na ko­lej­ny ko­ry­tarz. Spod drzwi na­prze­ciw­ko zo­ba­czył bi­ją­cy blask. Po­cią­gnął nosem, wy­czu­wa­jąc kuch­nie. Zde­cy­do­wał się ru­szyć na lewo, skąd do­cho­dził go za­pach staj­ni. Nacisnął klam­kę, drzwi ustą­pi­ły. W środ­ku byli nie­mal wszy­scy: Ge­rald, sta­jen­ny z wi­dła­mi, obok nich Lu­dwig z na­bi­tym musz­kie­tem. Au­brey i Si­gu­ne sie­dzia­ły opar­te o drzwi wo­zow­ni. Za ple­ca­mi Es­tie­na sta­nę­li Sie­gwald i Kraft, któ­rzy ukrad­kiem wy­szli z kuch­ni.

– Co się tu wy­pra­wia? – za­dud­nił basem ku­charz.

Lu­dwig opu­ścił broń i na­ka­zał całej trój­ce wejść do środ­ka.

 

Re­imer

Re­imer za­wró­cił Wilg­bur­ga. Nie był pe­wien, czy bliź­niak po­do­ła Lo­aryj­czy­ko­wi, a nie lubił sta­wiać na nie­pew­ną kartę. Po­my­ślał, że to cho­ler­nie nie­spra­wie­dli­we, że przy tak pro­stej spra­wie wszyst­ko mogło tak się skom­pli­ko­wać. Ob­ser­wo­wał bliź­nia­ka, gdy zmie­rzał po­wo­li w kie­run­ku scho­dów, mi­ja­jąc Leh­ne­ra, beł­ko­czą­ce­go coś nad wi­szą­cym bez ruchu Fri­sem. Gdy Wilg­burg do­szedł do po­rę­czy, za­trzy­mał się i przyj­rzał roz­trza­ska­nej gło­wie wilka.

– Byłem pe­wien, że linia strza­łu jest czy­sta – po­wie­dział do niego Ge­ri­no. – Ależ miał szczę­ście ten su­kin­syn.

Re­imer do­strzegł u pod­nó­ża scho­dów Boda. Leżał twa­rzą do pod­ło­gi, nie­ru­cho­my, spod hełmu cie­kła nie­mal czar­na krew. Obok niego wił się i wrzesz­czał Wig­bert. Ri­beck pod­su­nął sobie krze­sło, wy­cią­gnął spod man­kie­tu chu­s­tecz­kę i otarł pot z czoła.

– Panie… – za­czął Ge­ri­no.

Re­imer jed­nak prze­rwał mu mach­nię­ciem dłoni. Wilg­burg zszedł tym­cza­sem na dół i przy­klęk­nął nad bra­tem, pró­bu­jąc do­pa­trzeć się, jak po­waż­ne od­niósł ob­ra­że­nia. Bliź­niak twarz miał bladą z wście­kło­ści, więc Ri­beck po­sta­no­wił za­cząć od karcz­ma­rza:

– Mości Leh­ner, je­ste­ście na tyle przy­tom­ni, by stwier­dzić, czy Friso Kel­ler jest jesz­cze mię­dzy nami?

Eik za­mru­gał szyb­ko, co chwi­lę prze­cie­ra­jąc oczy kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym, jakby miał w nich pia­sek. Re­imer dał mu chwi­lę.

– Nie od­dy­cha, ma roz­cię­tą głowę i krwa­wi z rany, o bo­go­wie, jak on bar­dzo krwa­wi – wy­ją­kał Eik.

– Pro­szę cię, znajdź nić i igłę, jeśli łaska – po­wie­dział Re­imer, tak jakby za­ma­wiał obiad.

Leh­ner znów za­mru­gał ner­wo­wo, a potem ru­szył, by wy­ko­nać po­le­ce­nie, jak na do­bre­go go­spo­da­rza przy­sta­ło.

– Dzię­ku­ję – dodał Ri­beck. – Wilg­burg, co z twoim bra­tem?

Bliź­niak spoj­rzał na niego z furią

– Zanim od­po­wiesz, po­sta­raj się uspo­ko­ić i za­pew­niam cię, że jesz­cze tej nocy zo­ba­czysz, jaki kolor ma krew Lo­aryj­czy­ka. Teraz spo­koj­nie, po­wiedz mi, co z Wig­ber­tem?

Jed­no­oki nim od­po­wie­dział, usiadł na bra­cie okra­kiem, zła­pał go za prze­gu­by i przy­szpi­lił ręce do ziemi. Wig­bert chwi­lę wal­czył, w końcu uspo­ko­ił się, pry­cha­jąc krwią, gdy z sy­kiem wy­pusz­czał po­wie­trze.

– Ma roz­dar­ty po­li­czek i na pewno stra­cił kilka zębów, ale i tak za­wsze był brzyd­ki – po­wie­dział Wilg­burg, scho­dząc z brata.

Ge­ri­no za­chi­cho­tał ner­wo­wo, lecz ucichł zaraz, gdy Re­imer zmie­rzył go wzro­kiem, na­stęp­nie pytał dalej:

– A teraz po­wiedz mi, co z dru­gim panem wła­dzą?

Wil­burg ob­ró­cił straż­ni­ka i po­wie­dział:

– Nie żyje.

Eik, wy­mi­nąw­szy le­żą­cych u pod­nó­ża scho­dów, wszedł za bar i za­czął grze­bać za kon­tu­arem.

– Do­brze zatem – pod­jął Re­imer, ob­ser­wu­jąc, jak Wilg­burg sadza brata na krze­śle. – Wy­cią­gnij trupy na plac z wy­chod­ka­mi. Na­stęp­nie spro­wadź­my Lan­dor­fa i po­pro­śmy, żeby zszył twarz Wig­ber­ta. Po­dob­no pod­czas wo­ja­ży już miał z czymś po­dob­nym do czy­nie­nia, miej­my na­dzie­ję, że nie za­po­mniał tej sztu­ki.

Wig­bert sie­dział na krze­śle, trzę­są­cą się ręką uci­skał ranę. Re­imer bez­na­mięt­nie ob­ser­wo­wał przez chwi­lę, jak jucha ciek­nie mu przez palce i kapie na pod­ło­gę. Stu­ka­nie w okien­ni­ce ode­rwa­ło go od tego ma­ka­brycz­ne­go wi­do­ku, ob­ró­cił się i do­strzegł głup­ko­wa­tą, prysz­cza­tą twarz ru­dziel­ca Rocco.

– Co się tu stało? – za­py­tał, a wyraz zdzi­wie­nia na twa­rzy spra­wił, że wy­glą­dał jak kre­tyn w czy­stej po­sta­ci.

– Spro­wadź tu Lan­dor­fa – rzu­cił krót­ko herszt i zwró­cił się do blon­dy­na. – Ge­ri­no, idź z tym idio­tą i do­pil­nuj, żeby nikt nie opu­ścił za­jaz­du.

Eik tym­cza­sem skom­ple­to­wał wszyst­kie przed­mio­ty i przy­tar­gał misę z wodą. Jed­no­oki, który wy­niósł ostat­nie ciało, wró­cił i sta­nął za bra­tem. Drzwi go­spo­dy otwar­ły się, Ge­ri­no i Lan­dorf z fajką w zę­bach we­szli po cichu. Dym roz­ta­czał w izbie przy­jem­ną woń do­bre­go ty­to­niu. Po­de­szli do sto­li­ka. Lan­dorf pod­wi­nął rę­ka­wy i za­brał się od razu do ob­my­wa­nia ran Wig­ber­ta. Re­imer wstał i do­łą­czył do resz­ty, za­pra­sza­jąc też Leh­ne­ra.

– Mu­si­my usta­lić w pierw­szej ko­lej­no­ści, na kim mo­że­my po­le­gać – po­wie­dział Re­imer, kła­dąc dłoń na ra­mie­niu Eika. – Drogi Leh­ne­rze, do­wio­dłeś, że na tobie można, jed­nak za­sta­na­wia mnie, co się dzie­je z Lu­dwi­giem. Czy mo­że­my li­czyć na jego po­słu­szeń­stwo?

– Tak, wy­da­je mi się, że od ja­kie­goś czasu łączy go pewna za­ży­łość z Au­brey. – Leh­ner mówił przy­tom­nie, jed­nak wyraz twa­rzy miał upior­ny, wy­glą­dał jakby coś w nim pękło i wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że nie da się tego już po­skła­dać. – Za­pew­ne za­nie­po­ko­jo­ny pana oświad­cze­niem o świad­kach, po­biegł, by ją chro­nić, tak mi się wy­da­je.

– Czy mo­że­my li­czyć na jego po­słu­szeń­stwo?

– Myślę, że mnie po­słu­cha, jeśli bę­dzie miał pew­ność, że nic mu nie grozi – po­wie­dział Eik.

– Do­brze, po­sta­raj­my się usta­lić, gdzie po­dzie­wa się resz­ta re­zy­den­tów. Przy­po­mnij mi, Eik, ilu macie gości. – Re­imer przy­ja­ciel­sko po­trzą­snął ra­mie­niem Leh­ne­ra.

– Jest tylko Lo­aryj­czyk i Hes­seń­czyk, no i ten młody, który wy­biegł z Si­gu­ne – od­rzekł wła­ści­ciel.

– Ze staj­ni ktoś nas ob­ser­wo­wał, myślę, że tam się schro­ni­li – po­wie­dział Lan­dorf, przy­trzy­mu­jąc jedną ręką twarz Wig­ber­ta, a drugą sta­ran­nie pro­wa­dząc igłę, by szew był drob­ny.

– Dobra ro­bo­ta – po­chwa­lił go Ri­beck. – Kto jesz­cze zo­stał?

– Au­brey, Gil­bert sta­jen­ny i Kraft ku­charz – wy­bą­kał Eik.

– Czy mo­że­my na nich po­le­gać, jak na Lu­dwi­gu?

– Myślę, że tak – po­twier­dził go­spo­darz.

Lan­dorf skoń­czył szyć i oce­nił, że jest za­do­wo­lo­ny z efek­tu, a Wig­bert zniósł męż­nie cały za­bieg.

– Wy­glą­da nie­źle, sta­raj się nic nie mówić, żeby szwy nie pu­ści­ły, a rana po­win­na się szyb­ko zro­snąć – po­wie­dział Lan­dorf, ob­my­wa­jąc ręce w misie. Re­imer spoj­rzał na niego.

Lan­dorf wie­dział, czego herszt ocze­ku­je, więc wy­cią­gnął fajkę z ust i po­wie­dział:

– W czę­ści go­spo­dar­czej jest cia­sno, nie bę­dzie moż­li­wo­ści, by spraw­nie wła­dać bro­nią. Dla­te­go przy­da się kusza. Po­wi­nien tam pójść ktoś, kto do­brze się nią po­słu­gu­je. To mogę być ja. Na ze­wnątrz Rocco i Ge­ri­no będą ostrze­li­wać tych, któ­rzy spró­bu­ją uciec przez fron­to­wy dzie­dzi­niec. Bra­cia pójdą górą obok po­miesz­czeń straż­ni­ków dróg, do pię­tra dla służ­by. Jak się za­cznie, wpad­ną scho­da­mi od góry do staj­ni. To po­win­no za­sko­czyć tych w środ­ku. Ale na po­czą­tek pro­po­nu­ję… – Lan­dorf spoj­rzał po zgro­ma­dzo­nych. – By ze mną udał się też pan Leh­ner. Spró­buj­my naj­pierw za­ła­twić spra­wę po­lu­bow­nie. Niech Eik po­roz­ma­wia z synem. Wy­star­czy, że po­zo­sta­li wy­da­dzą nam mło­dzi­ka, dziew­czy­nę i Lo­aryj­czy­ka, to oca­le­ją. – Zer­k­nął na Ri­bec­ka. Ten nie opo­no­wał. – Ob­słu­ga oca­le­je. Pan Ri­beck bę­dzie miał ich na oku. Zresz­tą po­trze­bu­je­my świad­ków, by po­twier­dzi­li naszą wer­sję wy­da­rzeń, gdy już zjawi się straż. Jeśli jest z nimi Hes­seń­czyk, to się go cicho za­ła­twi po wszyst­kim. Można też go ode­słać precz. Pew­nie i tak już nigdy nie wróci w te stro­ny. Resz­ta bę­dzie na po­zy­cjach, gdyby coś po­szło nie tak.

– Ta pro­po­zy­cja nie pod­le­ga tar­gom – zgo­dził się Re­imer, pa­trząc na Leh­ne­ra. – Jeśli chcesz oca­lić syna, pa­mię­taj, że nie ma innej moż­li­wo­ści na po­lu­bow­ne za­ła­twie­nie spra­wy. Resz­ta po­cze­ka, jak mówił Lan­dorf, w go­to­wo­ści. Żad­nych in­dy­wi­du­al­nych dzia­łań, ro­zu­mie­my się? – Spoj­rzał na braci. Ci od­po­wie­dzie­li mu po­nu­rym mil­cze­niem.

 

Au­brey

Chwi­lę trwa­ło, nim wszy­scy się uspo­ko­ili i prze­sta­li krzy­czeć jeden przez dru­gie­go. Es­tien uchy­lił drzwi od staj­ni i ob­ser­wo­wał dzie­dzi­niec, na któ­rym naj­pierw tego z fajką zmie­nił Ge­ri­no, przy­no­sząc ru­de­mu kuszę. Au­brey, Gil­bert, Kraft, Ge­rald i Lu­dwig usie­dli w kole na środ­ku kle­pi­ska. Sie­gwald sta­nął przy drzwiach pro­wa­dzą­cych na ko­ry­tarz i wy­pa­try­wał, czy ktoś się nie zbli­ża. Si­gu­ne łkała cicho. Miała ładną, choć mocno spo­nie­wie­ra­ną su­kien­kę z wy­ha­fto­wa­ny­mi ma­ka­mi i zie­lo­ną wstąż­kę we wło­sach. Gdyby nie twarz, z któ­rej biła roz­pacz zdru­zgo­ta­ne­go dziec­ka, to wy­glą­da­ła­by, jakby wy­bie­ra­ła się na jar­mark.

– Nie mam po­ję­cia, czy coś nam grozi – po­wie­dział Lu­dwig do Au­brey, która po raz ko­lej­ny za­da­wa­ła to py­ta­nie. – Ri­beck to czło­wiek, który nie szuka za­tar­gów z pra­wem, choć dzia­ła wbrew niemu. Na pewno sam chce zna­leźć roz­wią­za­nia z tej sy­tu­acji.

– A jed­nym z nich jest po­sła­nie nas w ślady Ig­ma­ra i jego ojca – żach­nął się Ge­rald.

– Tego nie mo­żesz wie­dzieć – po­wie­dzia­ła Au­brey. – Na pewno Lu­dwig może po­roz­ma­wiać z ojcem, a mości Leh­ner zna Re­ime­ra nie od dziś i zdoła jakoś za­ła­go­dzić sy­tu­ację.

– A może za­do­wo­lą się tylko Lo­aryj­czy­kiem – po­wie­dział spo­koj­nie Lu­dwig. – Spójrz­cie na dziew­czy­nę. Jest prze­ra­żo­na, na pewno bę­dzie współ­pra­co­wać. Nawet myślę, że Ge­rald, jeśli za­pew­ni Re­ime­ra, że bę­dzie sie­dział cicho, ma szan­sę oca­lić skórę. Ale nie Lo­aryj­czyk… On po­ciął jego ludzi, a tego Ri­beck z pew­no­ścią nie da­ru­je.

– Ty by­dla­ku! – Ge­rald chciał się pod­nieść, lecz Au­brey nie po­zwo­li­ła, trzy­ma­jąc go za rękę. Po­cią­gnę­ła na­rze­czo­ne­go z po­wro­tem na kle­pi­sko. – My­ślisz, że będę się płasz­czył przed nim? Nie po tym, co zro­bił. A od Si­gu­ne ocze­ku­jesz, by po pro­stu za­po­mnia­ła o ro­dzi­nie? Oni nadal tam leżą! – krzy­czał Ge­rald.

– Lu­dwig jest po pro­stu zde­ner­wo­wa­ny, jak my wszy­scy. Pa­mię­taj­cie, że z tymi ludź­mi zo­stał Eik – po­wie­dzia­ła spo­koj­nie Au­brey i spoj­rza­ła ostro na mło­de­go Leh­ne­ra.

– Masz rację, prze­ma­wia­ją prze­ze mnie nerwy. – Leh­ner pod­parł się na kol­bie i wstał, po czym po­wie­dział do Sie­gwal­da. – Sły­chać coś?

– Cicho jak w kryp­cie, jeśli mogę się tak wy­ra­zić. – Sie­gwald po­dra­pał się w głowę. – Panie Es­tien, a co pan o tym sądzi?

– Miło, że py­tasz, ale praw­da jest taka, że nie wiem. – Es­tien wzru­szył ra­mio­na­mi. – Na placu jest ich dwóch. W go­spo­dzie za­bi­łem straż­ni­ków. Oba­wiam się, że Wig­bert mógł prze­żyć, więc pew­nie jest ich sze­ściu, uzbro­jo­nych, mają ban­do­let i kusze. Pew­nie już usta­li­li, gdzie je­ste­śmy i myślą nad tym, jak nas… – spoj­rzał na ze­bra­nych w staj­ni, po czym dodał – …zabić.

– Nie wie­rzę, po­wta­rzam raz jesz­cze. – Nie dawał za wy­gra­ną Lu­dwig. – Zo­ba­czy­cie, że przy­ja­dą się z nami roz­mó­wić i za­ła­go­dzić sy­tu­ację.

Es­tien po­now­nie wzru­szył ra­mio­na­mi. Przy bra­mie na chwi­lę po­ja­wił się ten z fajką. Ge­ri­no słu­chał go uważ­nie.

– Po­słu­chaj­cie. – Es­tien zwró­cił się po­now­nie do ze­bra­nych w staj­ni. – Oni tam na ze­wnątrz nie próż­nu­ją, wy­mie­niaj­cie się in­for­ma­cja­mi. Myślę, że po­win­ni­ście się przy­go­to­wać.

– Na co przy­go­to­wać? – wy­mam­ro­tał Gil­bert, ści­ska­jąc w dło­niach widły.

– Do­brze by było, gdyby ktoś sta­nął przy scho­dach na wszel­ki wy­pa­dek – po­wie­dział Es­tien, igno­ru­jąc sta­jen­ne­go.

Kraft z wiel­kim ku­chen­nym nożem kiw­nął głową i zajął sta­no­wi­sko. Ge­rald zbli­żył się do Es­tie­na z mie­czem.

– Co mogę zro­bić? – za­py­tał.

– Stań przy Au­brey i Si­gu­ne i pil­nuj ich, by nie wpa­dły w pa­ni­kę.

 Ge­rald po­słusz­nie wy­ko­nał po­le­ce­nie.

– To ty wpro­wa­dzasz pa­ni­kę, panie Lo­aryj­czyk – po­wie­dział Lu­dwig.

– Może, a może nie, zo­ba­czy­my, a za­ło­żę się, że nie­ba­wem – skwi­to­wał Es­tien i zwró­cił się do Gil­ber­ta – chłop­cze, stań z tymi wi­dła­mi obok Sie­gwal­da i trzy­maj ostrza­mi w dół, bo kogoś jesz­cze na­dzie­jesz.

– Ktoś idzie. – Sie­gwald przy­mknął drzwi i szyb­ko scho­wał się za fra­mu­gą. Es­te­in wy­cią­gnął broń.

– Po­słu­chaj­cie, do­brzy lu­dzie, to ja, Eik.

Usły­sze­li z ko­ry­ta­rza.

– Przy­cho­dzę, byśmy mogli wszy­scy cali i zdro­wi za­że­gnać tę sy­tu­ację.

– Jest z nim jeden, ma kuszę – po­wie­dział Sie­gwald, spo­glą­da­jąc w szpa­rę mię­dzy drzwia­mi a fra­mu­gą.

– Mó­wi­łem, że się do­ga­da­my – po­wie­dział z dumą w gło­sie Lu­dwig i ru­szył w stro­nę drzwi, za­bie­ra­jąc ze sobą strzel­bę. – Za chwi­lę bę­dzie po wszyst­kim – rzu­cił na od­chod­ne i znik­nął za drzwia­mi.

Wszy­scy spo­glą­da­li po sobie, na­sta­wia­jąc uszu, jed­nak do­bie­gał ich le­d­wie sły­szal­ny szept, za­głu­sza­ny koń­skim pry­cha­niem i bi­ciem kopyt o kle­pi­sko. Roz­mo­wa prze­cią­ga­ła się, gdy Au­brey nie wy­trzy­ma­ła.

– To dobry znak, praw­da? – W jej gło­sie sły­chać było de­spe­ra­cję. – Że tyle roz­pra­wia­ją, to musi być dobry znak.

– Sły­sza­łem kogoś przy scho­dach na górze – wy­szep­tał Kraft, co­fa­jąc się wy­raź­nie prze­stra­szo­ny.

Es­tien spoj­rzał na ru­de­go i blon­dy­na. Stali teraz nieco bli­żej sta­jen­nej bramy, Ge­ri­no trzy­mał broń na ra­mie­niu, a rudy przy pier­siach.

– Wraca – ode­zwał się Sie­gwald.

Lu­dwig wszedł do środ­ka, nie­spiesz­nie, za­trzy­mu­jąc się do­pie­ro na środ­ku staj­ni. Wszy­scy wy­cze­ki­wa­li w na­pię­ciu, gdy w końcu prze­mó­wił:

– Ob­słu­ga jest bez­piecz­na – za­czął. – Hes­seń­czyk, jeśli nie bę­dzie spra­wiać pro­ble­mów, może wraz z do­byt­kiem od­je­chać, przy­rze­ka­jąc, że za­po­mni o spra­wie i nie wróci wię­cej w te stro­ny.

Lu­dwig spoj­rzał na Es­tie­na, musz­kiet miał w po­go­to­wiu, a kurek zamka od­cią­gnię­ty.

– To wspa­nia­łe. – Au­brey wy­mi­nę­ła Ge­ral­da, pod­bie­gła i uści­ska­ła Lu­dwi­ga.

– Jaki jest wa­ru­nek? – wy­chry­piał po­sęp­nie Sie­gwald, za­ci­ska­jąc pię­ści.

– Ge­rald, Si­gu­ne i Lo­aryj­czyk – wy­li­czył chłod­no Lu­dwig.

– Nie godzi się. – Kraft po­krę­cił głową.

– To był twój po­mysł!? – krzyk­nął Ge­rald. – Tak się wy­kpi­łeś z sy­tu­acji, po­świę­ca­jąc nas.

– Nie, to jest wa­ru­nek Ri­bec­ka, nie pod­le­ga ne­go­cja­cji – po­wie­dział oschle Lu­dwig. – Mo­że­my teraz wyjść. Tylko my i Hes­seń­czyk, każdy inny zo­sta­nie za­bi­ty.

Zła­pał Au­brey za rękę i za­czął pro­wa­dzić w stro­nę wyj­ścia.

– Au­brey? – zawył Ge­rald. – Chyba nie po­zwo­lisz na to?

Za­trzy­ma­ła się i ob­ró­ci­ła. 

– Ja… – za­czę­ła – …ja nie mogę tu zo­stać, ro­zu­miesz?

Lu­dwig przy­cią­gnął ją do sie­bie i Ge­rald zro­zu­miał, pojął wszyst­ko w lot.

– Przy­kro mi, Ge­rald – po­wie­dział Lu­dwig i uśmiech­nął się ką­ci­kiem ust.

Ge­rald do­strzegł to i ru­szył ku niemu. Lu­dwig wy­szarp­nął dłoń, dziew­czy­na stra­ci­ła na chwi­lę rów­no­wa­gę i upa­dła na kle­pi­sko. Młody Leh­ner uniósł musz­kiet. Nie zdą­żył jed­nak wy­pa­lić, ostrze Ge­ral­da tra­fi­ło go w głowę nad czo­łem.

Lu­dwig zro­bił dwa kroki do tyłu, a musz­kiet wy­padł mu z rąk. Z roz­cię­tej głowy przez czoło po­cie­kła krew, kro­ple ze­braw­szy się na nosie za­czę­ły kapać pod nogi. Naj­pierw usiadł cięż­ko, a potem padł na wznak. Sie­gwald pod­biegł i usu­nął broń z za­się­gu ręki Au­brey, która blada wsta­ła, prze­szła nad le­żą­cym bez życia ko­chan­kiem, pa­trząc z prze­ra­że­niem na Ge­ral­da i ru­szy­ła do drzwi. Nie zwol­ni­ła, nawet wi­dząc Lan­dor­fa mie­rzą­ce­go do niej z kuszy. Rzu­ci­ła się na szyję Leh­ne­ra, który spo­koj­nie za­py­tał:

– Au­brey, gdzie Lu­dwig?

 Dziew­czy­nie łzy po­cie­kły po po­licz­kach. Leh­ner od­su­nął ją na bok, przez uchy­lo­ne drzwi doj­rzał le­żą­ce­go syna i Kra­fta po­chy­la­ją­ce­go się nad nim.

– Co z moim synem? – wy­szep­tał z nie­po­ko­ją­cym chło­dem w gło­sie.

– Pan wie, że Lu­dwig i ja…

Zła­pał ją za ra­mio­na, na twa­rzy Eika ma­lo­wa­ły się na prze­mian furia i roz­pacz.

– Co z moim synem?! 

– Mie­li­śmy się po­brać. – Głos uwiązł Au­brey w gar­dle, a łzy za­le­wa­ły po­licz­ki. – Prze­cież Lu­dwig roz­ma­wiał z panem. Mówił, że pan wy­ra­ża zgodę.

– Mów, co z moim synem! – wy­wrzesz­czał jej w twarz, za­ci­ska­jąc palce na ra­mio­nach.

– On nie… – za­czę­ła, a wtedy Eik ją pu­ścił, upa­dła.

Leh­ner spoj­rzał, jak Kraft pod­trzy­mu­je głowę Lu­dwi­ga za­la­ną krwią, która spły­wa na zie­mię, bar­wiąc słomę.

– Lu­dwig wspo­mi­nał, że cię rżnie i że trze­ba coś z tobą zro­bić, gdyż chcesz się wże­nić do ro­dzi­ny – Leh­ner ce­dził słowa, z tru­dem pa­nu­jąc nad sobą. – Nie ma już żad­ne­go ukła­du, panie Lan­dorf. 

– Przy­kro mi – wy­szep­tał Lan­dorf. 

Trzy­ma­jąc fajkę w zę­bach, przy­ło­żył kolbę kuszy do ra­mie­nia. Au­brey otwo­rzy­ła usta, by bła­gać o li­tość, lecz nie do­by­ło się z nich ani jedno słowo. Za­sło­ni­ła twarz dło­nią. Bełt wy­strze­lił, prze­bi­ja­jąc jej rękę i wszedł w po­li­czek pod pra­wym okiem, przy­szpi­la­jąc głowę Au­brey do ścia­ny.

Lan­dorf wy­cią­gnął fajkę z ust, w jej miejsce wsa­dził kciuk i palec wska­zu­ją­cy i za­gwiz­dał prze­cią­gle.

 

Sie­gwald

Prze­cią­gły gwizd prze­szył wnę­trze staj­ni. Sie­gwald sko­czył do drzwi i nie mie­rząc wy­pa­lił. Pierś Eika eks­plo­do­wa­ła, nim padł na pod­ło­gę. Lan­dorf, cho­wa­jąc się za ku­chen­ną fra­mu­gą, przy­kuc­nął, na­cią­ga­jąc cię­ci­wę. Sie­gwald bły­ska­wicz­nie za­mknął drzwi i do­padł Lu­dwi­ga, szu­ka­jąc pro­chu i kul. Z pię­tra, po scho­dach, wy­pa­dli bliź­nia­cy. Wilg­burg w biegu ciął na odlew po pier­si za­sko­czo­ne­go Kra­fta. Ku­charz za­ry­czał i zwa­lił się na Lu­dwi­ga. Sie­gwald sko­czył do tyłu, ła­piąc broń obu­rącz za lufę. Jed­no­oki prze­sko­czył nad Kra­ftem i ude­rzył z góry. Han­dlarz przy­jął ude­rze­nie na kolbę, po­tknął się, stra­cił rów­no­wa­gę i upadł. W tym cza­sie Wig­bert doj­rzał Es­tie­na i ru­szył na niego. Lo­aryj­czyk ode­pchnął na bok sta­jen­ne­go i przy­jął po­zy­cję, sta­jąc bo­kiem z na­dzia­kiem nad głową i wy­cią­gnię­tym kor­dem w lewej ręce. Wig­bert, nim do­padł do Es­tie­na, sko­czył z unie­sio­nym mie­czem. Za­śle­pio­ny żądzą mordu, nie spo­strzegł, że Lo­aryj­czyk jest przy­go­to­wa­ny do uniku. Es­tien od­sko­czył zwin­nie. Miecz Wig­ber­ta ude­rzył o kle­pi­sko. Bliź­niak od­wró­cił się bły­ska­wicz­nie, lecz nie dość szyb­ko. Es­tien już był przy nim, za­sy­pu­jąc go cio­sa­mi, bijąc na prze­mian kor­dem i na­dzia­kiem. Wig­bert pa­ro­wał z naj­więk­szym wy­sił­kiem za­da­wa­ne ciosy, a za każ­dym z nich zmu­szo­ny był się cofać, do mo­men­tu, gdy na­tra­fił ple­ca­mi na boks staj­ni. Wig­bert zdo­łał jesz­cze odbić za­da­ne z góry ude­rze­nie cze­ka­nem, wtedy Lo­aryj­czyk skró­cił dy­stans i wbił mu kord w mo­stek, po samą rę­ko­jeść. Wig­bert wy­ba­łu­szył oczy, jakby nie mógł uwie­rzyć w to, co się stało, na­stęp­nie wy­pu­ścił po­wie­trze i sko­nał.

Sie­gwald młó­cił kolbą na lewo i prawo, ja­kimś cudem od­bi­ja­jąc dwa ko­lej­ne cię­cia, gdy nagle jed­no­oki za­mar­ko­wał cios, na­stęp­nie szyb­kim ru­chem nad­garst­ka ude­rzył od dołu w lufę musz­kie­tu, wy­trą­ca­jąc go z dłoni han­dla­rza. Sie­gwald roz­pacz­li­wie krzyk­nął. Wilg­burg nie zdą­żył jed­nak wy­pro­wa­dzić ko­lej­ne­go ciosu, ob­ró­cił się w ostat­niej chwi­li, by spa­ro­wać widły Gil­ber­ta. Miecz wszedł mię­dzy ostrza. Sta­jen­ny uniósł broń do po­now­ne­go pchnię­cia, lecz Wilg­burg był szyb­szy. Jed­nym cię­ciem roz­rą­bał trzon wideł, a dru­gim głowę sta­jen­ne­go, za­bi­ja­jąc go na miej­scu. Ponad cia­łem Gil­ber­ta do­strzegł Lo­aryj­czy­ka i mar­twe­go brata, wi­szą­ce­go bez­wład­nie na kor­dzie. Zawył wście­kle i ru­szył, szu­ka­jąc ze­msty. Ge­rald, za­mro­czo­ny pa­nicz­nym stra­chem, ock­nął się sły­sząc okrzyk na­cie­ra­ją­ce­go Wilg­bur­ga, od­sko­czył pod ścia­nę wo­zow­ni. Przy­po­mniał sobie o Si­gu­ne, lecz dziew­czy­ny nigdzie nie dostrzegł. Drzwi boksu otwo­rzy­ły się z hu­kiem. Do staj­ni wpadł wierz­cho­wiec, dziew­czy­na do­sia­da­ła go na oklep po­chy­lo­na nad koń­skim łbem z pal­ca­mi wcze­pio­ny­mi w grzy­wę. Ta­rant Leh­ne­rów prze­ciął drogę jed­no­okie­mu, który wy­ha­mo­wał tuż przed ko­py­ta­mi. Zwie­rzę do­bie­gło do ścia­ny mię­dzy scho­da­mi a drzwia­mi, sta­nę­ło dęba ob­ra­ca­jąc się, spło­szo­ne za­pa­chem krwi i pro­chu. Si­gu­ne, ku za­sko­cze­niu wszyst­kich, nie spa­dła. Klacz ru­szy­ła ga­lo­pem w stro­nę bramy. Wilg­burg znów zna­lazł się na jej dro­dze, w ostat­niej chwi­li uni­ka­jąc stra­to­wa­nia. Do­strzegł, jak koń mija Lo­aryj­czy­ka, jed­nak nie zdą­żył już za­uwa­żyć na­dzia­ka wi­ru­ją­ce­go w po­wie­trzu. Cze­kan prze­le­ciał przez staj­nię i wbił się w pierś Wilg­bur­ga z gło­śnym chrup­nię­ciem zła­ma­nych żeber. Jed­no­oki chwy­cił za sty­li­sko, zro­bił krok do tyłu, pró­bu­jąc zła­pać od­dech, lecz płuco już się za­pa­dło, otwie­rał i za­my­kał usta, jak ryba wy­cią­gnię­ta z wody. Tra­cąc siły, przy­kląkł na jedno ko­la­no, w końcu upadł na bok. Koń Si­gu­ne wpadł w bramę, z im­pe­tem roz­rzu­ca­jąc skrzy­dła drzwi na boki, do­kład­nie w chwi­li, gdy Rocco na­chy­lił się, by ją otwo­rzyć. Ude­rze­nie ode­rwa­ło go od ziemi, prze­fru­nął kil­ka­dzie­siąt cali w po­wie­trzu, nim upadł na dzie­dzi­niec. Blon­dyn, mając czas i miej­sce, od­su­nął się, wy­ce­lo­wał broń i wy­pa­lił, do wy­bie­ga­ją­ce­go na dzie­dzi­niec konia, lecz spu­dło­wał. Klnąc, za­czął ła­do­wać ban­do­let.

Sie­gwald zna­lazł pro­chow­ni­cę i kule. Es­tien pod­biegł do Wilg­bur­ga i nie zwal­nia­jąc biegu, wy­rwał ostrze z pier­si bliź­nia­ka, następnie ru­szył po scho­dach na pię­tro. W tej samej chwi­li z dzie­dziń­ca roz­legł się ko­lej­ny wy­strzał, a na­stęp­nie Sie­gwald usły­szał rże­nie konia. Wy­biegł na plac, mi­ja­jąc Ge­ri­no.

Han­dlarz ru­szył pro­sto do przy­gnie­cio­nej ta­ran­tem Si­gu­ne. Scho­wał się za po­wa­lo­nym wierz­chow­cem i za­czął ła­do­wać musz­kiet. Gdy spoj­rzał na plac, zo­ba­czył jak blon­dyn znika w staj­ni.

– Nie ru­szaj się – po­wie­dział.

Dziew­czy­na w mroku nocy wy­glą­da­ła nie­mal jak upiór. Sie­gwald uniósł nieco koń­ski grzbiet, a wtedy Si­gu­ne uwol­ni­ła nogę. Chcia­ła rzu­cić się od razu do uciecz­ki, lecz han­dlarz zła­pał ją za rękaw su­kien­ki i po­cią­gnął ku sobie.

– Nie wsta­waj, tam­ten na pewno zdą­żył już prze­ła­do­wać – po­wie­dział.

Sie­gwald do­strzegł, że ktoś wy­cho­dzi zza otwar­tych na oścież drzwi od staj­ni. Oparł broń na koń­skim brzu­chu i przy­mie­rzył. Ru­dzie­lec wy­to­czył się zza bramy chwiej­nym kro­kiem i po­stą­pił na­przód. Usły­szał wo­ła­nie z wnę­trza bu­dyn­ku, spoj­rzał w tamtą stro­nę, lecz nim pojął, co się dzie­je, musz­kiet wy­pa­lił. Sie­gwald tra­fił w pierś, tam­ten padł, nie wy­do­by­wa­jąc z sie­bie żad­ne­go dźwię­ku. W tej samej chwi­li blon­dyn wy­sko­czył na dzie­dzi­niec, idąc ku nim szyb­kim kro­kiem z wy­mie­rzo­ną bro­nią. Dziew­czy­na doj­rza­ła go i po­bie­gła w stro­nę za­jaz­du. Ge­ri­no po­dą­żył za nią ban­do­le­tem. Sie­gwald wy­sko­czył zza za­sło­ny, do­by­wa­jąc noża. Ge­ri­no wy­ce­lo­wał w niego. Han­dlarz do­padł blon­dy­na dłu­gi­mi su­sa­mi i za­mach­nął się. Ostrze spa­dło na Ge­ri­no w chwi­li, gdy na­ci­snął spust, roz­ci­na­jąc gar­dło blon­dy­na uko­śnie od ucha po oboj­czyk. Ge­ri­no za­char­czał i padł. Sie­gwald macał pierś. Była cała, a mógł przy­siąc, że drga­ją­cy w kon­wul­sjach na­past­nik na­ci­snął spust. Sie­gwal­do­wi serce wa­li­ło jak mło­tem, gdy zer­k­nął z nie­do­wie­rza­niem na ban­do­let. Do­strzegł krze­mień na pa­new­ce i proch, który ja­kimś cudem nie za­pa­lił się od skrze­sanej iskry. Pod­niósł głowę i za­uwa­żył, że drzwi pod szyl­dem za­jaz­du są uchy­lo­ne. Ru­szył w tamtą stro­nę, a gdy prze­cho­dził pod wy­ma­lo­wa­ny­mi trze­ma ko­ro­na­mi, do­szedł go dźwięk zwol­nio­nej cię­ci­wy. Za­padł się w ciem­ność, nim jesz­cze upadł na zie­mię. Lan­dorf tym­cza­sem na­rych­to­wał kuszę i po­biegł śla­dem Si­gu­ne.

 

Re­imer

Re­imer, gdy usły­szał strza­ły na ze­wnątrz, pod­szedł do okna w ga­bi­ne­cie Leh­ne­ra. Zo­ba­czył, co się dzie­je na dzie­dziń­cu i nie mógł uwie­rzyć, że znów wszyst­ko szło nie tak. Po­biegł do ja­dal­ni, do­padł do kon­tu­aru, dy­sząc cięż­ko, do­strzegł rzeź­bio­ną pod­sta­wę, gdzie osa­czo­ny niedź­wiedź wal­czył o życie ze sforą psów. Nagle po­czuł za­pach ty­to­niu, na­stęp­nie zza baru wy­ło­ni­ła się twarz Lan­dor­fa z fajką w zę­bach, podał rękę Re­ime­ro­wi i wcią­gnął za bar. Lan­dorf wy­cią­gnął fajkę i przy­ło­żył palec wska­zu­ją­cy do ust. Obaj spoj­rze­li w górę na an­tre­so­lę nad ich gło­wa­mi.

– Je­ste­ście tam?

Re­imer i Lan­dorf roz­po­zna­li Lo­ar­ski ak­cent.

– A może uszli­ście na we­wnętrz­ny dzie­dzi­niec?

– Spo­koj­nie, je­ste­śmy tu i ni­g­dzie się nie wy­bie­ra­my – po­wie­dział Lan­dorf.

– Tak mi się zda­wa­ło, że wciąż czuję tytoń – po­wie­dział Lo­aryj­czyk. – Przy­jem­ny za­pach, wy­da­je mi się, że jakiś po­rząd­niej­szy.

 – Naj­lep­szy. W Pa­no­nii można go do­stać – od­po­wie­dział Lan­dorf. – U nas jest rzad­ko spo­ty­ka­ny, a jak już jest, to zdzie­ra­ją na nim okrut­nie.

 – Co z resz­tą? – wy­szep­tał Ri­beck do Lan­dor­fa.

 – Nie żyją.

Usły­sze­li Lo­aryj­czy­ka prze­miesz­cza­ją­ce­go się wzdłuż an­tre­so­li.

 – To się mu­sia­łeś wy­kosz­to­wać na ten tytoń?

 – Nie­ szcze­gól­ne, tam jest tani. – Lan­dorf wo­dził kuszą za miej­sca­mi, gdzie deski po­ru­sza­ły się pod no­ga­mi Lo­aryj­czy­ka. – Na miej­scu za­ku­pi­łem spory zapas, żeby teraz móc się nim roz­ko­szo­wać.

 – Brzmi to jak wstęp do cał­kiem do­bre­go in­te­re­su – od­po­wie­dział Lo­aryj­czyk.

W tym mo­men­cie za­trzesz­cza­ła ba­lu­stra­da tuż nad barem.

– Zejdź i ob­ga­daj­my to – za­pro­po­no­wał Lan­dorf i przy­ło­żył kuszę do po­licz­ka.

Przy­mie­rzył, ocze­ku­jąc do­god­nej sy­tu­acji do od­da­nia strza­łu. Re­imer wska­zał drzwi pro­wa­dzą­ce na dzie­dzi­niec. Lan­dorf kiw­nął, że się zga­dza.

– Jak tam, je­steś jesz­cze, panie Lo­aryj­czyk? – do­py­ty­wał Lan­dor­fa.

Ri­beck chwy­cił klam­kę, nie od­ry­wa­jąc oczu od desek nad głową. Na­ci­snął ją, drzwi ustą­pi­ły z ci­chym trza­skiem, na górze za­pa­dła głu­cha cisza. Ri­beck ostroż­nie wy­szedł z baru, a gdy prze­kro­czył próg, ob­ró­cił się i spoj­rzał na ciem­ny dzie­dzi­niec. Cze­kał, aż oczy przy­wyk­ną do pół­mro­ku. Nagle do­strzegł kon­tur po­sta­ci sto­ją­cej tuż obok jed­ne­go z fi­la­rów. Otwo­rzył usta, by przy­wo­łać Lan­dor­fa, jed­nak cień sko­czył ku niemu. Re­imer za­marł w prze­ra­że­niu. Na­stęp­nie ciało hersz­ta prze­szył ból, gdy sztych mie­cza wbił się w brzuch. Re­imer ryk­nął prze­cią­gle, a głos przemknął przez za­jazd od fun­da­men­tu aż po strych. Ge­rald na­parł na rę­ko­jeść, a ostrze we­szło o ko­lej­ny cal w opa­sły brzuch. Re­imer zła­pał obu­rącz za klingę, ka­le­cząc dło­nie. Lan­dorf ob­ró­cił się i wy­strze­lił bełt, który po­le­ciał w ciem­ność. Es­tien cze­kał cier­pli­wie, a gdy usły­szał dźwięk zwol­nio­nej cię­ci­wy, prze­sko­czył przed ba­lu­stra­dę, lewą ręką opie­ra­jąc się o po­ręcz z kor­dem w zę­bach i na­dzia­kiem w pra­wej. Wy­lą­do­wał mięk­ko na kon­tu­arze. Lan­dorf rzu­cił kuszę i dobył to­po­rek. Es­tien ude­rzył zza głowy. Ostrze z im­pe­tem wbiło się w kość po­licz­ko­wą tuż przy pra­wym oku Lan­dor­fa z taką siłą, że bez­wład­ne ciało po­le­cia­ło za cio­sem i wy­rżnę­ło o blat, na­stęp­nie padło na pod­ło­gę. Es­tien ze­sko­czył z kon­tu­aru i wy­szedł na dzie­dzi­niec. Ri­beck stał w ciem­no­ści, nadal trzy­ma­jąc ostrze, wo­dząc błęd­nym wzro­kiem.

Lo­aryj­czyk wy­cią­gnął kord z zębów i pod­szedł do niego. Ri­beck na ten widok pod­niósł za­krwa­wio­ną dłoń i wy­cią­gnął w stro­nę Lo­aryj­czy­ka. Otwo­rzył usta, nie zdą­żył jed­nak nic po­wie­dzieć. Es­tien ode­pchnął rękę i wbił mu ostrze w gar­dło i pa­trzył, jak osuwa się mar­twy na zie­mię.

 

Lo­aryj­czyk stał nad Ge­ral­dem. Bełt tra­fił go w szyję nad pra­wym oboj­czy­kiem. Konał, dła­wiąc się krwią. Es­tien do­pie­ro teraz za­uwa­żył Si­gu­ne wy­cho­dzą­cą ze stró­żów­ki. Po­de­szła w mil­cze­niu i przez krót­ką chwi­lę zda­wać się mogło, że tuż przed śmier­cią, z twa­rzy mło­dzień­ca znik­nął strach.

Lo­aryj­czyk zła­pał dziew­czy­nę za rękę i po­pro­wa­dził do wyj­ścia, nad któ­rym wi­siał szyld z wy­ma­lo­wa­ny­mi trze­ma zło­ty­mi ko­ro­na­mi.