Skóra

Witaj.

Tytuł kojarzył mi się z wieloma znanymi filmami (choćby horrorami: “Przeklęty/Chudszy” czy “Miasto widmo”) oraz utworami muzycznymi sprzed lat (słynny przebój Aya RL czy zagraniczny “Uważaj na gruboskórnych”), a tu takie (jeszcze bardziej pozytywne) zaskoczenie… :)

Świetny tekst, ma mnóstwo fantastyki, jest do końca nieprzewidywalny oraz szokujący dzięki oryginalnemu pomysłowi. Makabryczne, co czeka tę rodzinę… Świat, wykreowany w Twoim opowiadaniu, niby zwyczajny i szary znaną nam wszystkim codziennością, kryje mroczne tajemnice, jakby “drugie oblicze”. Opisałeś wszystko niezwykle realistycznie – po lekturze czuję nade wszystko współczucie, przerażenie, wstrząs makabrycznymi dialogami oraz opisami dziewczyny-narratorki, niedowierzanie w potworność sytuacji i decyzji samotnego rodzica, próbującego zapewnić byt trójce dzieci.

Pozdrawiam serdecznie, podwójny klik, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Cześć. 

Bardzo przyjemnie czytało mi się ten tekst. Jest tu technika i jest pomysł. Bardzo podoba mi się, że w tak, mimo wszystko, krótkiej opowieści, znalazłeś sposób żeby wprowadzić nas w świat i psychikę bohaterów. Jest dystopijnie, jest ciężko. Opowiadanie płynie od początku do końca nie zniechęcając, co nie zawsze jest oczywiste. 

Mimo tego, jest też kilka rzeczy, które odrobinę zaburzają odbiór. Po pierwsze sam tyruł. Musze przyznać, że przeczytawszy kilkanaście pierwszych zdań, mając owy tytuł z tyłu głowy, wiedziałem jak ta historia się skończy i niestety nie pomyliłem się. Doceniam próbę wywodu czytelnika w pole, poprzez niedoprecyzowanie samego kontekstu ‘sprzedawania się’ od samego początku. Pierwsza myśl to oczywiście stara dobra prostytucja w jakiejś formie. Aczkolwiek tytuł ‘Skóra’ bardzo mocno sugeruje co się wydarzy. 

Druga rzecz to dialogi. Są bardzo suche. NIe chcę powiedzieć, że są złe. Są poprawne. Ale czytając, wielokrotnie odnosiłem wrażenie, że to nie jest prawdziwe, że ludzie po prostu w taki sposób nie rozmawiają. Jest to literackie, spełniają one swoją rolę, popychają historię do przodu, ale najzwyczajniej wydają się sztuczne, wymuszone. 

No i wreszcie zabrakło odrobinę szerszego kontekstu. Ojciec oddaje się na sprzedaż. Robi to poniekąd w ramach zakładu, ale tak naprawdę dla swoich bliskich. Jednak brakuje czegoś po środku. Mógł to być zakład, który w głowie ojca przerodził się w poważny plan. Brakuje tego jedank w tekście. Jakiejś takiej rozeterki. Impulsu. 

Koniec końców, dobry tekst. Nie musisz się ze mną zgadzać, ani tym bardziej inni czytelnicy. Ja sam jestem świeżo po skończeniu Altered Carbon Richarda K. Morgana i po odświeżeniu sobie serialu o tym samym tytule, w których to motyw z Twojego opowiadania jest jedną z głównych osi fabularnych, więc może dlatego nie dałem się zaskoczyć. 

NIemniej, życzę powodzenia i czekam na kolejne teksty.

Cześć, Adamie!

To ja, Twój piątkowy dyżurny!

Zdobyłeś moją uwagę od początku. Myślę, że to nie jest dla Ciebie zaskoczenie, bo skutecznie zastosowałeś prosty trik – nie wyjaśniłeś wszystkiego na początku, dałeś pole do domysłów, a jednocześnie nie przegiąłeś w stronę irytacji. Bardzo na plus, a znając choć trochę Twoją twórczość, sądzę, że zrobiłeś to bardzo świadomie.

Światotwórczo jest dość skąpo i tu też mam największy zgrzyt, który wprawił mnie w niemałą konfuzję. Idzie to wszystko gładko, kurtyna odsłania coraz to więcej i nagle pada słowo “wampir”. Najpierw mam tak że “aaa, czyli to wampiry”, by na końcu tekstu pomyśleć “czekaj, co? A co z wampirem?” – sprawdziłem – słowo “wampir” występuje tylko w dwóch miejscach, na przestrzeni 3 linijek. Ostatecznie, z tego co zrozumiałem miało raczej dodać klimatu (sceneria i starzec mogli faktycznie przywołać takie skojarzenia), bo przecież ogólnie chodzi o przenoszenie świadomości.

Mocno tknąłeś tu moją rodzicielską część serduszka szypułki. Tu jest główna oś konfliktu, dość wyrachowana (bo przecież czekał, aż bohaterka osiągnie pewien wiek), rozegrana bardzo sprawnie. Z drugiej strony pozostawiłeś pewne luki, bo nie widzę tej konieczności sięgania po tak zdecydowane kroki. No jakaś bieda zarysowana jest, ale czy aby na pewno jest to bieda, która może podyktować tak radykalne rozwiązania? No i gdzieś musiała być matka tych dzieci – to jest niedopowiedziane backstory, którego mi tu trochę brakuje.

Mimo zarzutów, uważam że tekst jest naprawdę dobry. Dla formalności warto wspomnieć o dobrym warsztacie, ale nie jestem tu niczym zaskoczony – czytałem już kilka Twoich opowiadań.

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Cześć,

mi się bardzo podobało, proza na wysokim poziomie a ostrożnie dawkowane elementy świata przedstawionego zostawiają wręcz niedosty – chiałoby się przeczytać o wiele dłuższy tekst osadzony w świecie diety tubkowej.

Na minus nieco wtórny pomysł – motyw bogoli “pobierających” życie od biedoty w mniej lub bardziej bezpośredni sposób pojawiał się w SF już wielokrotnie, więc właściwie od pierwszego akapitu miałem dobre pojęcie, o czym będzie reszta opowiadania. Ale w tak krótkim tekście nie rujnuje to przyjemności z czytania, więc można przymknąć oko.

Pozdrawiam ciepło :)

Mocny tekst.

Masz dwa motywy, jeden bardzo ograny, drugi tylko trochę. Poświęcanie się rodzica dla dzieci i przenoszenie się do ciała. Tak, mnie też skojarzyło się z “Modyfikowanym węglem”. Połączenie tych dwóch motywów daje coś nowego i ciekawego.

Można się czepiać, że jeśli technologia pozwala na przeniesienie świadomości do innej skóry, to powinna również pozwolić na wyhodowanie klona. To już teraz jest technicznie możliwe. Więc czemu iść w konieczność sprzedawania siebie? Ale OK, tak to sobie wymyśliłeś, niech Ci będzie.

Jeśli wampir zmienia powłokę co rok, to czemu obecne ciało jest tak zużyte? Czy ta słabo działająca szczęka to efekt połączenia dwóch obcych elementów? Szwy się rozeszły?

Można również marudzić, że próbujesz na siłę grać na emocjach odbiorcy – biedne dzieci, szlachetny ojciec. Jestem w stanie Ci to darować.

Babska logika rządzi!

Cześć, dobry tekst, wciągający i jednocześnie wywołujący pewien dyskomfort. 

Bardzo podobał mi się opis pana Marcusa, niemal czuć było wyziewający z monitora odór i ociężałość tego człowieka. Jednak wszystkie postacie wydały mi się nieźle napisane, choć najmniej mogę powiedzieć o głównej bohaterce. 

Pod względem technicznym też bardzo sprawnie, przelatuje się po tekście szybko i przyjemnie.

Podobało mi się.

Pozdrawiam!! 

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.“ - Seneka Starszy

Witajcie, witajcie!

Bruce,

Tytuł kojarzył mi się z wieloma znanymi filmami

Do ostatniej chwili zastanawiałem się nad tytułem. W końcu postawiłem na słowo, które może się różnorako kojarzyć.

Bardzo cieszy mnie Twoja entuzjastyczna opinia. Fajnie, że kupiłaś moją wizję dystopii.

Wielkie dzięki za podwójnego klika :)

Souixie,

Opowiadanie płynie od początku do końca nie zniechęcając, co nie zawsze jest oczywiste. 

To najważniejsze :)

Aczkolwiek tytuł ‘Skóra’ bardzo mocno sugeruje co się wydarzy. 

Hmm, nadając tekstowi taki tytuł (a w zasadzie go zmieniając, bo pierwotnie nazywał się inaczej) nie przypuszczałem, że w prosty sposób może nakierować czytelnika na prawdziwą naturę transakcji, zwłaszcza że starałem się podrzucać mylne tropy, o których wspomniałeś.

Druga rzecz to dialogi. Są bardzo suche.

Przyznam, że zależało mi na takim brzmieniu. Nie twierdzę absolutnie, że dialogi nie mogłyby być napisane lepiej, bo z pewnością tak, ale chciałem w tych rozmowach ukazać to, że członkowie rodziny, zwłaszcza dzieci z ojcem, nie umieją ze sobą szczerze i naturalnie rozmawiać. 

No i wreszcie zabrakło odrobinę szerszego kontekstu. Ojciec oddaje się na sprzedaż. Robi to poniekąd w ramach zakładu, ale tak naprawdę dla swoich bliskich. Jednak brakuje czegoś po środku. Mógł to być zakład, który w głowie ojca przerodził się w poważny plan. Brakuje tego jedank w tekście. Jakiejś takiej rozeterki. Impulsu.

Jasne, rozumiem ten zarzut, tekst opowiedziany z perspektywy ojca, albo przynajmniej przybliżający tę perspektywę, może były ciekawszy i bardziej „sycący", ale mnie zależało na pokazaniu niewielkiego wycinka nie tylko dystopijnej rzeczywistości i prawideł jej świata, ale też motywacji i zachowań ludzi, którym przyszło w niej żyć.

Ja sam jestem świeżo po skończeniu Altered Carbon Richarda K. Morgana i po odświeżeniu sobie serialu o tym samym tytule, w których to motyw z Twojego opowiadania jest jedną z głównych osi fabularnych, więc może dlatego nie dałem się zaskoczyć.

Tytuł kojarzę, ale tylko z nazwy i ze świetnych opinii :) Ale pewnie, podchodząc do temat transhumanizmu od tej strony z pewnością nie odkryłem Ameryki.

Cieszę się, że mimo wszystko uznajesz tekst za dobry. Dzięki za wizytę!

Krokusie,

Myślę, że to nie jest dla Ciebie zaskoczenie, bo skutecznie zastosowałeś prosty trik – nie wyjaśniłeś wszystkiego na początku, dałeś pole do domysłów, a jednocześnie nie przegiąłeś w stronę irytacji. Bardzo na plus, a znając choć trochę Twoją twórczość, sądzę, że zrobiłeś to bardzo świadomie.

Super, że ten zabieg mi wyszedł :) Łatwo przegiąć w jedną albo drugą stronę.

i nagle pada słowo “wampir”.

Jakoś pasowało mi to słowo do kontekstu, a tak poza tym nie zdziwiłbym się, gdyby hedonistyczni bogacze byli w tamtej rzeczywistości tak pogardliwie nazywani.

Tu jest główna oś konfliktu, dość wyrachowana (bo przecież czekał, aż bohaterka osiągnie pewien wiek), rozegrana bardzo sprawnie. Z drugiej strony pozostawiłeś pewne luki, bo nie widzę tej konieczności sięgania po tak zdecydowane kroki. No jakaś bieda zarysowana jest, ale czy aby na pewno jest to bieda, która może podyktować tak radykalne rozwiązania? 

Tak, podejście ojca jest z jednej strony mocno wyrachowane, wręcz psychopatyczne, ale w gruncie rzeczy robi to dla dzieci.

Wymyśliłem sobie tekst w ten sposób, że nie zdradzę wprost zbyt wielu szczegółów dotyczących dystopijnej rzeczywistości, ale powciskam – mam nadzieję, że nienachalnie – tyle detali, aby pokazać, jak bardzo wrogi jest to świat.

Fajnie, że zwróciłeś uwagę na to, że zachowanie ojca jest tutaj odrobinę na wyrost. Jeśli spojrzeć na to z pewnej perspektywy. Bo jego dzieciom najpewniej nie stałaby się krzywda, bez solidnego wykształcenia, które zarezerwowano dla bogaczy, jakoś by to było. Z drugiej strony ojciec zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli postanowi się sprzedać, to potencjały jego dzieci – jak sugeruję, dość wysokie – będą miały szansę się rozwinąć. Ale czy jest to warte ceny, którą zapłacił? A może chciał ją zapłacić, bo był już zmęczony życiem i odpowiedzialnością? A może nieźle kalkulował – będąc świadomym inteligencji i zaciekłości swojej progenitury, mógł wyjść z założenia, że za tych kilkadziesiąt lat sprawią mu nową „skórę". Więc na jednej szali miał nijakie, wyczerpujące życie dla siebie i swoich dzieci. Na drugiej – zapewnienie im i sobie naprawdę dobrej przyszłości.

Super, że uważasz tekst za dobry i solidnie napisany. Dziękuję Ci za wizytę i za klika!

GalicyjskiZakapiorze,

Na minus nieco wtórny pomysł – motyw bogoli “pobierających” życie od biedoty w mniej lub bardziej bezpośredni sposób pojawiał się w SF już wielokrotnie

Fakt :) Cieszy mnie to, że oczywisty pomysł nie zepsuł Ci przyjemności płynącej z lektury. Dziękuję za miłe słowa i za wizytę!

Finklo,

Można się czepiać, że jeśli technologia pozwala na przeniesienie świadomości do innej skóry, to powinna również pozwolić na wyhodowanie klona.

A widzisz, nie przyszło mi to do głowy. Ale, skoro to dystopia na całego, można zakładać, że sklonowanie organizmu jest droższe niż przeniesienie świadomości do nowego ciała. Może taka inwestycja zwróciłaby się po paru „skórach", ale wówczas o taki produkt to wypadałoby dbać, a tak można sobie pofolgować. No i właśnie: 

Jeśli wampir zmienia powłokę co rok, to czemu obecne ciało jest tak zużyte? Czy ta słabo działająca szczęka to efekt połączenia dwóch obcych elementów? Szwy się rozeszły?

Można założyć dwie rzeczy: albo wampir sprawił sobie „zużytego" człowieka, bo akurat taką miał fantazję, albo na skutek roku hulanek, takich naprawdę dzikich hulanek, mocno się wyeksploatował. Starałem się zasugerować – nie wiem, na ile udanie – że wampir w swoim obecnym wcieleniu przeszedł wylew, stąd opadająca szczęka.

Dziękuję za lekturę!

Szlachcicu,

Bardzo podobał mi się opis pana Marcusa, niemal czuć było wyziewający z monitora odór i ociężałość tego człowieka.

Ciszę się, chciałem, żeby czytelnik to poczuł.

Miło, że lektura była dla Ciebie przyjemna. Bardzo dziękuję za opinię!

Pozdrawiam! 

Adamie, to ja dziękuję; trzymam kciuki za piórko. :)

Pecunia non olet

Cześć!

Mroczna i ciekawa wizja przyszłości oraz dylematy odwołujące się do uczuć rodzicielskich są mocnymi haczykami w tym tekście. Podoba mi się to, że nie tłumaczysz światotwórstwa krok po kroku, rozrzucając umiejętnie okruszki dystopii. Językowo jest sprawnie, mimo potknięć czyta się płynnie, chętnie podąża za rytmem narracji. Tekst ma dwa istotne minusy: kończy się w momencie, kiedy akcja mogłaby ruszyć z kopyta i wprowadzić nas w szczegóły świata przedstawionego oraz postaci dzieci nie różnią się od siebie na tyle, by zapadało to w pamięć. Bo na przykład różnią się wiekiem, ale mała siostrzyczka mówi i ma maniery zachowań do starszego rodzeństwa. O ile to drugie można tłumaczyć jakimś rodzajem dysfunkcji w rodzinie, pierwsze pozostawia znaczący niedosyt. Nie jest to jednak zwykła łzawa historia, grająca wyłącznie na emocjach, co bardzo mi się podoba.

Dziękuję za wizję dystopii w skali mikro.

Pozdrawiam

Bruce :)

Cześć, oidrin!

Podoba mi się to, że nie tłumaczysz światotwórstwa krok po kroku, rozrzucając umiejętnie okruszki dystopii.

Starałem się :)

kończy się w momencie, kiedy akcja mogłaby ruszyć z kopyta i wprowadzić nas w szczegóły świata przedstawionego oraz postaci dzieci nie różnią się od siebie na tyle, by zapadało to w pamięć.

Ciekawy pomysł, choć nie przyszło mi do głowy, aby ciągnąć tę historię dalej, wolałem uciąć ją w tym miejscu, zostawić czytelnika z niedopowiedzeniami i domysłami. Niewątpliwą zaletą takiego rozwiązania byłoby właśnie przybliżenie postaci rodzeństwa.

Ciszę się, że czytało się płynnie. Dziękuję za lekturę i za klika!

Pozdrawiam!

Cześć!

Gdyby przeanalizować ten tekst pod kątem oryginalności światotwórczej i językowej, to wypadłoby dość słabo. Wziąłeś na tapetę motyw nienowy, wyeksplorowany w innych dziełach (najmocniejsze skojarzenia miałam z przywoływanym już wcześniej Altered Carbon), a w dodatku zdecydowałeś się na dość ryzykowny zabieg nieinformowania czytelnika o niczym wprost. Jakoś jednak udało Ci się podtrzymać moje zainteresowanie aż do końca, chociaż właściwie już od pierwszej sceny wiadomo, jak się ta historia potoczy.

Największym plusem jest według mnie właśnie ta kameralność Twojej opowieści. Lubię historie, które – chociaż wiele dzieje się w tle, gdzieś tam poza czterema ścianami zachodzą zmiany mające wpływ na cały świat – skupiają się przede wszystkim na dramacie jednostki. I przez pryzmat zwykłego człowieka przedstawiają problemy całego społeczeństwa. Nie podajesz czytelnikowi w zasadzie żadnych tropów, nie dowiadujemy się o przyczynach takiego stanu świata, pokazujesz niewielki wycinek rzeczywistości. Skupiasz się na dramacie jednej rodziny, mierzącej się z nieuniknionym. To mi się bardzo podobało.

Teksty tego typu bardzo trudno zbalansować i często wychodzą z nich albo ckliwe wyciskacze łez, albo zastanawiająco wręcz obojętne, suche sprawozdania. W Twoim przypadku szala przechyla się raczej ku opcji drugiej, przy czym w sporej mierze ratuje Cię narracja pierwszoosobowa, z natury rzeczy “bliższa” i bardziej osobista niż trzecioosobowa. Wciąż jednak wydawało mi się, że momentami balansowała na granicy sztywności.

Masz ode mnie klika, bo to porządny, wciągający tekst, który zapewne dałoby się nieco podkręcić i podrasować – ale już teraz jest nieźle ;)

Pozdrawiam!

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Cześć. Bardzo dobrze się czyta. Historia naprawdę wciąga – to jest taka fantastyka, którą lubię, bo po przeczytaniu przychodzi mi do głowy – zaraz, czy takie rzeczy już się po cichu gdzieś nie dzieją? 

Zauważyłem zdanie do poprawki /domów nie zamieszcza się w prasie/:

Nie imponował kształtem ani rozmiarem, z pewnością nie przypominał domów milionerów, które czasami zamieszczano w prasie.

Ogólnie duży plus.

Pozdrawiam.

Witaj.

Opowiadanie bardzo dobre, przebrnąłem przez nie mimo że lubię opowieści lekkie, optymistyczne i z happy endem. Świat przedstawiony w tekście jest smuty, ponury i przygnębiający. To, że ojciec się sprzedał, było dla mnie niejasne, miałem różne pomysły. Nie odebrałem dosłownie tego faktu. Początkowo myślałem że głowa rodziny znalazła pracę, udała się po pomoc do opieki społecznej lub zapisała się do grupy anonimowych alkoholików albo zrobiła coś innego, co można nazwać metaforycznie sprzedaniem się. Później zacząłem mieć podejrzenia, że ojciec chce przehandlować swoją nerkę albo inny organ. Wreszcie pojawiło się słowo wampir. To dało dużo do myślenia i zacząłem uważać, że jest to opowieść o wampirach i świecie rządzonym przez nie, w którym ludzie mają jednak jakieś prawa. Myślałem tak do końca. Dopiero po komentarzach dotarło do mnie, że ojciec sprzedał swoje ciało jakiemuś podstarzałemu człowiekowi, który przeniesie do tego organizmu swoją świadomość, natomiast świadomość taty dzieci zostanie zapisana w komputerze, co jest o tyle niebezpieczne, że może zostać zniszczona przez wybuch na słońcu lub jakiś impuls elektromagnetyczny. Jednym zdaniem, byłem zwodzony do końca i po przeczytaniu nie odkryłem, co chciałeś przekazać w opowiadaniu. Z dystopią mam do czynienia chyba po raz pierwszy, to i nic w tym dziwnego. Pozostałych bohaterów dostrzegam opisanych w stylu ,, świat dziecka widziany przez dno pustej butelki’’, chociaż może jest to butelka po oranżadzie, a dzieci są sierotami lub pochodzą z rozbitej rodziny. Moim zdaniem dla pieniędzy nie można robić wszystkiego i lepiej być może żyć w biedzie, ale razem ze swoją rodziną. Jednak dobry tata z opowiadania uważa inaczej.

Gratuluję zdobycia trzech punktów.

Pozdrawiam, Feniks 103.

audaces fortuna iuvat

Witajcie! Dziękuję Wam za komentarze, odniosę się do nich obszerniej za jakiś tydzień.

Pozdrawiam!

Adamie, pokazałeś nieciekawą sytuację pewnej rodziny żyjącej w szczególnych okolicznościach, widzianą oczami najstarszej córki. Choć dla twoich bohaterów opisane wypadki są poniekąd normalne, to nie mogę powiedzieć, że rozumiem ich podejście do sprawy, że o decyzji ojca nie wspomnę, ale niezależnie od tych wrażeń muszę powiedzieć, że przeczytałam opowiadanie z przyjemnością i teraz udaję się do klikarni. :)

…prze­jąć for­mal­ną pie­czę nad ro­dzeń­stem. → Literówka.

Scenę za­koń­czy­ło trza­śnię­cię drzwia­mi. → Literówka.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Od pierwszego akapitu mnie zainteresowałeś i zainteresowania nie straciłeś do samego końca. Wystąpiło małe zawirowanie przy wampirach, bo poczułam rozczarowanie, ale na szczęście to była tylko podpucha. Podobał mi się ten tekst, pomysł, wykonanie, opisy… Zdarza mi się rzadko chłonąć tekst tak po prostu… słowo za słowem. Dziękuję.

*Wymagane kliki już masz.

Cześć!

Plastycznie przedstawiłeś postacie i ich relacje między sobą, a dobry warsztat sprawia, że znajduje się wielką przyjemność w czytaniu, mimo że świat, który opisujesz jest paskudny. Z całości bije pesymizm i fatalizm i zastanawiam się, czy opowiadanie miało mieć takie przesłanie, czy tylko przestraszyć czytelnika.

Tytuł psuje zabawę, bo zbyt dużo podpowiada.

Pozdrawiam!

Jedno z lepszych językowo opowiadań, jakie dotąd tu czytałem. Czuć, że praktycznie w pełni nad tym tworzywem językowym panujesz i to naprawdę wiele dobrego mi, jako czytelnikowi, robi. Fabularnie też wciągało – choć właściwie wszystko taki koniec sygnalizuje i może rzeczywiście nie jest to najbardziej odkrywczy motyw, to jednak do końca była we mnie jakaś nutka niepewności, o co dokładnie z tymi ciałami chodzi. Nie zrozumiałem jedynie zabiegu z “wampirem”, wprowadził mi tylko zamęt – zastanawiałem się, czy tylnymi drzwiami nie jest tu wprowadzona jakaś istota fantastyczna, kiedy opowiadanie dużo lepiej broni się, jeśli Marcusem jest “zwykły” człowiek. Gdybym mógł, to nominowałbym do biblioteki :-)

Witajcie wszyscy!

Gravel,

Największym plusem jest według mnie właśnie ta kameralność Twojej opowieści.

Chciałem postawić właśnie na coś takiego. Wiadomo, że gdzieś tam w tle mamy do czynienia z okropną, złożoną i niebezpieczną rzeczywistością, a ja, przez pryzmat konkretnej rodziny, pokazuję tylko jej wycinek.

Teksty tego typu bardzo trudno zbalansować i często wychodzą z nich albo ckliwe wyciskacze łez, albo zastanawiająco wręcz obojętne, suche sprawozdania.

Wciąż jednak wydawało mi się, że momentami balansowała na granicy sztywności.

Próbowałem przedstawić narratorkę jako osobę maksymalnie dystansującą się, ale jednak pozwalającą sobie na chwilowe dopuszczenie do głosu emocji. Ale tak, Sara zdecydowanie odcina się od uczuć i ma w tym sporą wprawę, co z pewnością rzucało się w oczy.

Bardzo dziękuję za recenzję i za klika :)

Oblatywaczu,

Historia naprawdę wciąga – to jest taka fantastyka, którą lubię, bo po przeczytaniu przychodzi mi do głowy – zaraz, czy takie rzeczy już się po cichu gdzieś nie dzieją?

Myślę, że nie – choć jest to wdzięczny temat do snucia interesujących teorii spiskowych – ale aż strach pomyśleć, co przyniesie przyszłość.

Dzięki za zwrócenie uwagi na babola, poprawione.

Dziękuję za wizytę!

Feniksie103,

To, że ojciec się sprzedał, było dla mnie niejasne, miałem różne pomysły.

W sumie to na tym mi zależało :) 

Moim zdaniem dla pieniędzy nie można robić wszystkiego i lepiej być może żyć w biedzie, ale razem ze swoją rodziną. Jednak dobry tata z opowiadania uważa inaczej.

Zgadzam się z Tobą, zwłaszcza że w przedstawionym przeze mnie świecie nikomu (a przynajmniej naszym bohaterom) nie grozi raczej śmierć głodowa. Z drugiej strony – może stać ich na skromną egzystencję tylko dlatego, że ojciec jest fachowcem i ciężko pracuje? Sprzedanie ciała z pewnością zagwarantowało jego dzieciom przepustkę do lepszego życia, ale właśnie – czy warto się dla tego poświęcać? Chyba że, czego nie można wykluczyć, półsamobójstwo było dla ojca sposobem na ucieczkę od ciążącej na nim odpowiedzialności.

Wielkie dzięki za wizytę!

Reg,

Choć dla twoich bohaterów opisane wypadki są poniekąd normalne, to nie mogę powiedzieć, że rozumiem ich podejście do sprawy, że o decyzji ojca nie wspomnę, ale niezależnie od tych wrażeń muszę powiedzieć, że przeczytałam opowiadanie z przyjemnością i teraz udaję się do klikarni. :)

Jeśli spojrzeć na to z pewnej perspektywy, to działanie ojca można spróbować zrozumieć, czy nawet usprawiedliwić. Kiedy sprowadza on swoją decyzję do czystej biologii i wysiłku mającego podtrzymać ciągłość gatunku, rzecz jasna spłyca sprawę, ale rozumiem, że dobro dzieci może być dla niego bardziej istotne niż własne życie. Ale właśnie – on nie poświęca swojego życia wprost, podejmuje tylko bardzo ryzykowny zakład, w końcu ma trójkę zdolnych dzieci, które zdobędą wykształcenie i dobrze płatne posady. Najpewniej łudzi się, że za jakiś czas zdołają one go „ocalić”. Inna sprawa, że warunkiem ocalenia będzie pozbawienie ciała kogoś innego, na co – przynajmniej na tę porę – nie godzi się narratorka. Czy zadziorny brat, być może przyszły milioner, również przejawia i będzie przejawiać podobne skrupuły? Jakie byłoby stanowisko drugiej córki? Może kiedyś wezmę ten pomysł na warsztat :) 

Cieszę się, że mimo wszystko opowiadanie dobrze Ci się czytało, dziękuję za wizytę, łapankę (już poprawiam) i zgłoszenie!

M.G.Zanadra,

Podobał mi się ten tekst, pomysł, wykonanie, opisy… Zdarza mi się rzadko chłonąć tekst tak po prostu… słowo za słowem. Dziękuję.

Również dziękuję, bardzo się cieszę, że tekst aż tak wpasował się w Twój gust! 

chalbarczyk,

znajduje się wielką przyjemność w czytaniu, mimo że świat, który opisujesz jest paskudny.

Świetnie! Jakkolwiek to brzmi :)

Z całości bije pesymizm i fatalizm i zastanawiam się, czy opowiadanie miało mieć takie przesłanie, czy tylko przestraszyć czytelnika.

W sumie tak, ten świat to paskudne miejsce, nie sposób powiedzieć o nim wiele dobrego. Nie wierzę też, że narratorka znajdzie ukojenie w pragmatycznym podejściu do sprawy – biologia biologią, ale utraty bliskiej osoby nie sposób całkowicie zracjonalizować.

Tytuł psuje zabawę, bo zbyt dużo podpowiada.

Ech, a miałem w zanadrzu inny :)

Dziękuję!

gimlosie,

Jedno z lepszych językowo opowiadań, jakie dotąd tu czytałem.

Bardzo mi miło!

Nie zrozumiałem jedynie zabiegu z “wampirem”, wprowadził mi tylko zamęt – zastanawiałem się, czy tylnymi drzwiami nie jest tu wprowadzona jakaś istota fantastyczna, kiedy opowiadanie dużo lepiej broni się, jeśli Marcusem jest “zwykły” człowiek.

Właściwie nie wyjaśniam tego w tekście, ale dla narratorki „wampir” to potoczne określenie bogacza, który zmienia „skóry”. Sięgnąłem po to określenie, mając gdzieś z tyłu głowy wampira (czy wampirzycę) rodem z czarnej legendy o Elżbiecie Batory.

Bardzo dziękuję za wizytę i wszystkie miłe słowa.

Pozdrawiam! 

Adamie, dziękuję za uzasadnienie Twojego punktu widzenia sprawy. Nieco inaczej jawi mi się teraz decyzja ojca. Nie miałabym też nic przeciw temu, abyś, jak piszesz, może kiedyś wziął ten temat na warsztat. :) 

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć,

Pomysł nie jest unikatowy, ale opowiadanie fajne, sprawnie napisane, do końca utrzymujące tajemniczą otoczkę (charakter transakcji, wampir itp.) Dialogi, konstrukcja, dobrze oddają emocje targające bohaterami. Podobało się.

Pozdrawiam.

Interesujące opowiadanie.

Ojciec poświęca się dla dzieci – ale nie dlatego, żeby w ogóle przeżyły, ale żeby po prostu żyło im się lepiej. A z drugiej strony wyobrażam sobie presję, którą te dzieci będą czuły, kiedy coś im nie wyjdzie.

Świetnie się czytało.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Witajcie!

Reg :)

JPolsky,

cieszę się, że widzisz w tekście tak wiele zalet, super, że się podobało. Dziękuję!

Anet,

A z drugiej strony wyobrażam sobie presję, którą te dzieci będą czuły, kiedy coś im nie wyjdzie.

Tak, a nawet jeśli odniosą sukces i staną się bogate, to czy pokuszą się o przywrócenie ojca do żywych?

Bardzo dziękuję za komentarz, przyniosłaś dużo radości :)

Pozdrawiam!

Przybyłem zachęcony nominacją bruce.

Oficjalny ton wskazywał na to, że nie jest sam.

Za stołem siedziała jakaś kobieta. Okulary w prostokątnych oprawkach, pierścionki na grubych palcach i czarna, idealnie skrojona garsonka wskazywały na to

Powtórzonko.

Wymiana zdań okazała się do bólu przewidywalna; gdybym miała ją napisać, burzliwy dialog brzmiałby niemal identycznie.

Trochę nie chwytam. Brzmiałby identycznie do czego?

wygląd i wiek nie miały znaczenia, stan zdrowia też nie

Wygląd – sprawa subiektywna, ale wiek i stan zdrowia powinny już raczej mieć znaczenie.

Z punktu widzenia bogacza nie ma chyba sensu pakować się w ciało, które zaraz może umrzeć. A jeśli umrze nagle, powalony zawałem? O technologii mówisz niewiele, ale widzimy, że schorowany Marcus się śpieszy, więc transfer zapewne musi być dokonany przed śmiercią jednostki. Wypadałoby więc wybierać zdrowe ciała, by zminimalizować ryzyko.

Tym bardziej mi nie pasuje zdanie

przyglądając się wychudzonemu, obleczonemu kołdrą ciału

które sugeruje, że z ojca rodziny też nie jest tak do końca okaz zdrowia.

Przykład zaimkozy:

Ale to wszystko poszło do przodu! Dawniej takie rzeczy były tylko w bajkach, nie? Myślałem nawet, żeby sprawić sobie teraz babkę. Ale to by był skok na głęboką wodę. Nie mam do tego jaj…

Ogólnie zaimkoza jest tutaj dość silna, padawanie. Postaraj się ją zwalczać! :D

Odnośnie całokształtu – bardzo udane opowiadanie pod kątem psychologicznym, ale już nieco mniej mi się podobało pod kątem fabularnym. Dzieje się w zasadzie niewiele. To oczywiście też kwestia subiektywna…

Pomysł fajny, wydaje się jakby znajomy, aczkolwiek nie mogę sobie przypomnieć w tej chwili, czy widziałem już kiedyś coś takiego. Może trochę podobne do Wyścigu z czasem, chociaż jednak świat działa tam na innej zasadzie.

Pozdróweczka.

Precz z sygnaturkami.

Szanowny Autorze, 

Motyw transferu umysłu do czyjegoś ciała wydaje mi się dość ograny, jednak opowiadanie jest na tyle sprawnie napisane, że czyta się je z przyjemnością. Nie skupiłeś się na sprawach technicznych, tylko aspekcie społecznym, dzięki czemu tekst można odbierać jak całkiem realistyczny. Element fantastyczny nie zmienia uniwersalnej układanki treści opowiadania – “sprzedać się” można na wiele sposobów, a pewnie i w naszym, współczesnym świecie zdarzają się nierzadko przypadki, gdy jest to motywowane dobrem rodziny. 

Tekst jest jak dla mnie czymś pomiędzy fantastyką a reportażem i to mi się podoba :)

Pozdrawiam

Witaj, Niebieski_kosmito!

Wymiana zdań okazała się do bólu przewidywalna; gdybym miała ją napisać, burzliwy dialog brzmiałby niemal identycznie.

Trochę nie chwytam. Brzmiałby identycznie do czego?

Miałem na myśli to, że gdyby Sara miała napisać tę rozmowę ojca i brata, to w jej wersji brzmiałaby niemal identycznie jak ta, którą usłyszała.

Wygląd – sprawa subiektywna, ale wiek i stan zdrowia powinny już raczej mieć znaczenie.

Z punktu widzenia bogacza nie ma chyba sensu pakować się w ciało, które zaraz może umrzeć.

No właśnie, zwróciłeś uwagę na pewną kwestię, którą zawarłem w opowiadaniu. A mianowicie podejście bogaczy do kwestii nieśmiertelności.

Można zakładać, że „wampiry” uploadują swoją świadomość co jakiś czas, na przykład raz w tygodniu, i w przypadku nagłego zgonu co najwyżej tracą odrobinę wspomnień. (A więc mogą brać ciała mizerne i chore, w tekście sugeruję nawet, że istnieją różne trendy, niekoniecznie podążające za zdrową fizycznością).

Ale taka ewentualność mi się nie podoba. Sam uważam, że wampiry świadomie jadą po bandzie, żyjąc na granicy życia i śmierci. Ale jak to – mając zagwarantowaną praktyczną nieśmiertelność, ryzykują jej utratę? Przyznaję, że to śmiałe założenie, ale jestem przekonany, że tak właśnie by to wyglądało – w przypadku, w którym ludzkość sięgnęłaby takiej technologii, z pewnością znaleźliby się zblazowani milionerzy, drażniący się ze śmiercią. I pewnie wielu zginęłoby w idiotycznych okolicznościach.

Zresztą niewykluczone, że wampir z tekstu ma za sobą setki wcieleń i jest znużony życiem, ale że nigdy nie zdecydowałby się świadomie go sobie odebrać, igra z losem, nieświadomie wypatrując końca swojej egzystencji. Tak to widzę.

Ale to wszystko poszło do przodu! Dawniej takie rzeczy były tylko w bajkach, nie? Myślałem nawet, żeby sprawić sobie teraz babkę. Ale to by był skok na głęboką wodę. Nie mam do tego jaj…

Tutaj akurat zależało mi na takim brzmieniu, ale przejrzę tekst pod kątem nadmiarowych zaimków.

Dzieje się w zasadzie niewiele.

Pełna zgoda, w zasadzie akcji tutaj mało.

Pomysł fajny, wydaje się jakby znajomy, aczkolwiek nie mogę sobie przypomnieć w tej chwili, czy widziałem już kiedyś coś takiego.

A tak, przedpiścy o tym wspominali, pomysł z zapisywaniem świadomości nie jest szczególnie świeży :)

Wielkie dzięki za podzielenie się opinią i wszystkie sugestie. Pozdrawiam!

Helmucie,

Nie skupiłeś się na sprawach technicznych, tylko aspekcie społecznym, dzięki czemu tekst można odbierać jak całkiem realistyczny.

Tak, chciałem przyjąć perspektywę dziecka, dla którego technikalia procesu nie są w tym wypadku ważne.

Tekst jest jak dla mnie czymś pomiędzy fantastyką a reportażem i to mi się podoba :)

Super :)

Dziękuję za wizytę, pozdrawiam!

Tekst mi się podobał do samego zakończenia, którego nie zrozumiałem

Podejrzewam, że kluczem jest:

– Pociesz się tym, że nie uświni go za bardzo – szepnął. – Zmienia skóry co rok.

Samochód ruszył i właśnie wtedy poczułam, że wypełnia mnie spokój.

Natomiast nie potrafię (po przeczytaniu tekstu) tego zinterpretować :-(

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Świetne, uwielbiam Twoje opowiadania. To przywodzi mi na myśl „Nie opuszczaj mnie” Ishiguro oraz postać Palmerstona z serii Hoddera – są to absolutnie pozytywne skojarzenia. Tekst z pewnością zapadający w pamięć, ale też zamieniłabym tytuł.

Witaj, Radku!

 Podejrzewam, że kluczem jest:

Myślę, że lepiej sprawę tłumaczy rozmowa ojca z dziećmi na samym końcu:

– Co z twoim zapisem? – Leon przybrał rzeczowy ton.

 

– Gdzie cię ściągną? Tutaj? – dociekał Leon.

– Tak. Tutaj, za chwilę. Cały sprzęt już czeka. Wiem, że nie chcecie… No, nie będzie was przy tym całym cyrku. Potem od razu ściągają zboka, pewnie po raz setny, i od razu pakują w moją skórę.

Przedstawiłem dystopijną rzeczywistość, w której możliwe jest przenoszenie świadomości między ciałami, więc bogacze co jakiś czas zmieniają sobie „skóry”. Ojciec zdecydował się na taką transakcję i ofiarowuje się jednemu z „wampirów”. Oczywiście nie za darmo, a za sporą kwotę niezbędną do zapewnienia dzieciom solidnego wykształcenia.

Dziękuję Ci za wizytę i komentarz! Pozdrawiam!

Witaj, AHTKasprzyk,

To przywodzi mi na myśl „Nie opuszczaj mnie” Ishiguro oraz postać Palmerstona z serii Hoddera

Powieść Ishiguro znam i bardzo cenię, niezmiernie cieszy mnie to, że przywołałem takie skojarzenia i że tekst aż tak Ci się spodobał. Co do tytuł – wiadomo ;)

Dziękuję za wizytę! Pozdrawiam!

nie ma snesu po raz kolejny wpominać tytułu i niejasnego zakończenia. Fajne, że opowiadanie jest takie oszczędne, nie przesadzasz z okrutnymi opisami rzeczywistości ale niefajne, że wszystko sprowadza się do pieniędzy, że one okazały się najwyższą wartością w tym opowiadaniu. 

Cześć, Nova!

(…) niefajne, że wszystko sprowadza się do pieniędzy, że one okazały się najwyższą wartością w tym opowiadaniu

Niestety – ojciec postawił, co postanowił, ale ja próbuję zrozumieć jego racje. Starałem się zaznaczyć, że oprócz tego, że bohaterowie klepali biedę, to trudno powiedzieć, że „przynajmniej mieli siebie” – głowa rodziny jest wiecznie nieobecna, relacje z dziećmi są w zasadzie szczątkowe i niezdrowe. Postawienie na pieniądze to jedno, ale równie ważna jest tutaj ucieczka od odpowiedzialności, którą trudno jednoznacznie potępić, zważywszy na to, że ojciec poświęca swoje życie.

Dziękuję za lekturę i komentarz, pozdrawiam!

Podoba mi się groza, której kanwą jest zwyczajny, wiarygodny świat ludzkich spraw i ludzkich emocji. Emocji, których bohaterom, jak prawdziwym ludziom, trudno jest wyrazić bez banału albo ckliwości. Nad rodziną wisi ciężar ofiary ojca, ale i tak otacza ich codzienność i wzajemne splątanie emocjonalne.

Bardzo udana wydaje mi się kreacja rozpadającego i szalejącego, miotającego się między pozorami a brutalną szczerością złego. W zasadzie dość zręcznie uciekłeś tutaj od sztampy. 

Mam wrażenie, że minimalizm językowy i minimalizm w kreacji świata jednak można było czasem odpuścić.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Cześć, GreasySmooth!

W zasadzie dość zręcznie uciekłeś tutaj od sztampy. 

Uff, cieszę się, że tak to widzisz.

Mam wrażenie, że minimalizm językowy i minimalizm w kreacji świata jednak można było czasem odpuścić.

Jasne, przyjmuję tę uwagę.

Dziękuję za wizytę, pozdrawiam!

Cześć!

Dziś tylko na szybko, bo życie dopadło. Taki niby Altered Carbon, ale bez tego całego okrucieństwa, seksu i z perspektywy dziecka. I może właśnie przez to straszniejsze (to skojarzenie jakoś siedzi w głowie po rozmowie z szoferem)? Umiejętnie pokazujesz niepełną rodzinę w kryzysie: starsza córka matkuje, jej młodszy brat wciąż kłóci się z ojcem i chce uciec o całego tego… Kupuję. Jak to często u Ciebie powoli odsłaniasz karty, głodząc czytelnika, przez co świat wciąga. Choć nie są to do końca moje klimaty, czytałem ze szczerym zaciekawieniem. Wszystko super do sceny w domu, kiedy to robi się do bólu klasycznie, do kwestii “ja już tu zostanę”, potem znowu robi się ciekawiej.

Dobry tekst, wciągający i nacechowany emocjonalnie, biorący na warsztat niełatwe pytanie.

Piórkowo jestem na TAK.

Jutro wpadnę z dłuższym komentarzem.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Krarze, popraw tego ortografa…

Babska logika rządzi!

Przychodzę z komentarzem Lożowym, choć nie wiem, czy będę w stanie napisać coś mądrego. Ogólnie podobało mi się opowiadanie, zarówno w warstwie językowej, jak i samym pomyśle i kreacji świata. Tak jak pisali przedpiśćcy ładnie odsłaniasz kolejne karty (choć chyba już przy przeglądaniu zdjęć zacząłem się domyślać, co się dzieje:P), momentami może trochę zbyt wolno, ale to trochę pasuje właśnie do takiej kameralnej, wolnej narracji.

Piórkowo byłem na NIE, bo jednak czegoś mi w tym brakuje. Być może wynika to z faktu, że emocjonalnie Twoje opowiadania są jakieś takie obojętne (tak samo było z “Nieobecnym”, choć jeśli dobrze pamiętam, to generalnie ludzi dość poruszał). Być może brakuje mi jednak czegoś mocniejszego na końcu, bo tu kończy się tak trochę rozczarowująco. Albo czegoś w środku, bo ostatecznie to dość prosta historia, powoli i konsekwentnie zmierzająca do końca. A może trochę brakuje mi perspektywy ojca, żeby dobrze go odczytać i wyciągnąć coś więcej:/ Tak czy inaczej – choć uważam tekst za porządny i dobrze wykonany, to jednak brakuje mi w nim czegoś, jakiejś takiej myśli, zaskoczenia, czegoś, co na dłużej bym zapamiętał albo skłoniło do refleksji.

Слава Україні!

Krarze, popraw tego ortografa…

Done, szefowo ;-) Ile ja bym dał za taki poziom uważności…

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Zwyczajne bycie wzrokowcem i kilka tysięcy przeczytanych książek…

Babska logika rządzi!

Piórkowo będę na TAK, bez wahania.

Opowiadanie jest inteligentne i pomysłowe i robi coś, co lubię – ogrywa znany temat (transfer świadomości) w ciekawy i niebanalny sposób. Jego dużymi plusami były dla mnie po pierwsze umieszczenie całego procesu bardzo mocno w kontekście transakcji, rynku, idei, że jak już nie masz innego, musisz sprzedać siebie. To niby też nienowe, ale wiarygodnie i sprawnie poprowadzone. Część tej wiarygodności wynika z kolei z faktu, że tekst nie jest w ogóle czułostkowy, nie gra na emocjach czytających, uczucia (miłość ojca, który dokonuje ryzykownego i ostatecznego aktu poświęcenia, bo kocha dzieci) są w tle, pokazane w gestach postaci, w ich reakcjach, bez wyciskających łzy z oczu przemów. To z kolei autor osiąga, umiejętnie prowadząc narrację pierwszoosobową. Dodatkowo, na planie samego prowadzenia fabuły, tekst jest wciągający i intrygujący, po czytelnik – a przynajmniej konkretna czytelniczka, ja – zastanawia się przez dłuższą chwilę, co takiego oznacza, że ojciec narratorki się wystawił.

Bez wahania piórkowy TAK.

ninedin.home.blog

Podoba mi się pomysł na to opowiadanie, ale nie to co jest jego bazą, bo to motyw wielokrotnie już ogrywany, taki, który w podobnej formie widywałem/czytywałem już tu i ówdzie. Skojarzył mi się tutaj pewien motyw z “Króla bólu i pasikonika” Dukaja, skojarzył “Holocaust F” Zbierzchowskiego, gdzieś tam zamajczył film “Repo man”, a nawet czytany gdzieś kiedyś tekst o dobrowolnym handlowaniu ciałem w celach konsumpcyjnych, osadzony w piekle (Listy z Hadesu? Ale ręki sobie za to uciąć nie dam). Co więc mi się tutaj podoba? Ano bohater, jego rodzina, jego chęć przygotowania dzieciom lepszej przyszłości, troska o to, co naprawdę jest dla niego ważne.

Dobrze, że skupiłeś się na tym rodzinnym dramacie, ponieważ dzięki temu tekst lepiej wybrzmiewa, jest bardziej emocjonalny, choć mam zastrzeżenia co do sposobu, w jaki momentami mi tę emocjonalność podawałeś. To nie jest opowiadanie, w trakcie lektury którego szarpią mną emocje, to nie jest tekst grający w trakcie lektury na mojej empatii, ale na pewno jest to tekst, który po przeczytaniu pozostawił mnie z wrażeniem niepokoju. Skąd on się wziął, ten niepokój? Myślę, że to przez próbę strawienia tego co mi podałeś, zastanowienia się nad wyborem ojca, przez próbe postawienia się w jego sytuacji i wpasowania siebie w jego buty. Podsumowując: w trakcie lektury odbieram fabułę, ale po lekturze – kiedy już nie ma co odbierać – segreguję emocje, przystawiam je do zdarzeń, zgadzam się z postawą bohatera albo się nie zgadzam, staram się zrozumieć i… nie udaje mi się w pełni. To dobrze, bo nie jestem bohaterem Twojego opowiadania, jestem inny, ale wierzę w tego bohatera, w jego wybory, w jego prawdziwość w kontekście świata, w którym przyszło mu żyć.

Dobre opowiadanie, Adamie. TAK w głosowaniu, Nuff said.

Pozdrawiam serdecznie

Q

Known some call is air am

Witajcie!

Krarze,

Umiejętnie pokazujesz niepełną rodzinę w kryzysie: starsza córka matkuje, jej młodszy brat wciąż kłóci się z ojcem i chce uciec o całego tego… Kupuję.

Super, bo wydaje mi się, że od tego, czy kupi się ten niełatwy układ rodzinny, zależał pozytywny lub nie odbiór tekstu.

Jutro wpadnę z dłuższym komentarzem.

Jakby co, to jesteś z nim tu bardzo mile widziany :)

Dzięki za miłe słowa i TAKa!

Golodhu,

Być może wynika to z faktu, że emocjonalnie Twoje opowiadania są jakieś takie obojętne (tak samo było z “Nieobecnym”, choć jeśli dobrze pamiętam, to generalnie ludzi dość poruszał).

O ile mnie samemu tekst napisany w tym stylu zagrałby na emocjach (co chyba dość oczywiste :D) to rozumiem, że można mieć tutaj inną perspektywę, bo – mam nadzieję, w to celowałem – bohaterowie tych opowiadań wydają się raczej beznamiętni i pragmatyczni (choć czasami przełamują tę postawę). Wychodzi na to, że ta oschłość i oszczędność w okazywaniu uczuć, choć pozorna, może być na różne sposoby odebrana przez czytelnika.

Cieszę się, że mimo NIE tekst generalnie Ci się podobał i że uważasz go za porządnie wykonany. Dzięki!

Ninedin,

dużo radość sprawiła mi Twoja opinia, cieszę się, że dostrzegłaś w opowiadaniu tak wiele pozytywów. 

…uczucia (miłość ojca, który dokonuje ryzykownego i ostatecznego aktu poświęcenia, bo kocha dzieci) są w tle, pokazane w gestach postaci, w ich reakcjach, bez wyciskających łzy z oczu przemów. To z kolei autor osiąga, umiejętnie prowadząc narrację pierwszoosobową.

Zwłaszcza to bardzo cieszy :) Dziękuję za TAKa i za podzielenie się opinią!

Outta,

segreguję emocje, przystawiam je do zdarzeń, zgadzam się z postawą bohatera albo się nie zgadzam, staram się zrozumieć i… nie udaje mi się w pełni. To dobrze, bo nie jestem bohaterem Twojego opowiadania, jestem inny, ale wierzę w tego bohatera, w jego wybory, w jego prawdziwość w kontekście świata, w którym przyszło mu żyć.

Mnie również decyzja ojca, choć sam myślę, że nie podjąłbym podobnej, wydaje się możliwa. Zwłaszcza, jeśli wezmę pod uwagę to, że oprócz chęci zapewnienia dzieciom lepszego bytu, decyzja o sprzedaniu się stanowiła też dla niego formę ucieczki.

Dziękuję Ci za opinię i za TAKa!

Pozdrawiam!

Super, bo wydaje mi się, że od tego, czy kupi się ten niełatwy układ rodzinny, zależał pozytywny lub nie odbiór tekstu.

Zdecydowanie tak, bo wątek “obyczajowy” jest tu niemniej ważny od aspektu fantastycznego, przy czym oba nieźle współgrają. Mamy bowiem dramat, który – póki co – jeszcze nie występuje z braku możliwości technicznych. Strach pomyśleć, jak zmieniłoby się społeczeństwo, gdyby ludzie zyskali zdolność zmieniania ciał… Wybrzmiewa, rodzi pytania, jest dobrze. Nie pokazałeś okropności, jedynie o nich wspomniałeś, skupiając się na perspektywie rodziny.

Udany tekst zdecydowanie.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, Adamie.

W mojej opinii twoje opowiadanie czyta się lekko i sprawnie. Wykonanie to jego największa zaleta. Humor co prawda w ogóle do mnie nie przemawiał, ale powiedzmy, że jest to kwestia indywidualna.

Niestety trudno mi było nawiązać jakąś więź z bohaterami. Ich dramat życiowy w ogóle mnie nie poruszył, a to przede wszystkim z dwóch powodów.

Nie potrafię na podstawie tekstu powiedzieć ani kiedy, ani gdzie toczy się akcja opowiadania. O twoim świecie zaś po przeczytaniu tekstu wiem tyle, co nic. W moim odczuciu jest on dramatycznie nijaki i ogólnikowy (Uniwersytet Północny, serio?), jakbyś kompletnie nie miał pomysłu. Sama historia przez to sprawiła na mnie wrażenie dziejącej się w próżni. Być może chciałeś w ten sposób wyeksponować historię, postawić bohaterów na pierwszym miejscu, ale według mnie nie wyszło. Bohaterowie znaleźli się w pustce.

Tekst nie jest krótki, a w mojej opinii nic się w nim nie wydarzyło. Jak na początku ojciec mówi, że chcą go kupić i dzieci w związku z tym zajmują określone postawy, tak na koniec sprzedaje się i tyle. Gdyby nie to, że sztucznie kryjesz przed czytelnikiem (bohaterowie wiedzą, o co chodzi, więc dla nich to nie tajemnica), co to dokładnie znaczy, to historia mogłaby się zakończyć w momencie rozpoczęcia. Dlatego całość jest według mnie nudna. Gdyby zawęzić historię do obiadu z wampirem. Napisać fajne dialogi. Myślę, że historia wiele by zyskała.

 

– Śmiało, popatrz sobie. W końcu stamtąd się wzięliśmy.

– Przestań.

– ,,Członek sprawny, standardowy, bez znaczących krzywizn. Wymiar…"

– Przestań!

Nie wiem, czy to miało być śmieszne, dramatyczne, czy jakie, ale jest fuj! I to fuj, fuj! Nie zamierzam ograniczać twórcy, ale lepiej nie brać się za kontrowersyjne rzeczy, jak się nie ma na ich przedstawienie dobrego pomysłu.

Podsumowując, mamy tu rozciągnięty pomysł zawieszony w próżni. Na szczęście całość napisana jest na tyle sprawnie, że spokojnie można dotrwać do końca.

Pozdrawiam.

„Pisałem wiele, ale co uważałem za niedoskonałe, rzucałem w ogień, bo ten najlepiej poprawia”. Owidiusz

Przeczytałem kilka dni temu.

Opowiadanie zostaje w pamięci, dobrze pokazuje obraz ojca, który uważa się za przegranego i próbuje w tym swoim spostrzeżeniu zrobić dla swoich dzieci jak najlepiej, popełniając przy okazji błąd.

W życiu wielu stawia siebie dość nisko i w nieefektywnych sytuacjach próbują ciągnąć wszystko niczym udręczony koń nad morskim okiem. Cierpienie w takich sytuacjach dodaje nastroju, a nawet poczucia spełniania misji na ziemi. Jednak większe cierpienie, nie zwiększa poziomu życia. Ani cierpiącego, ani znajdującym się pod jego opieką. Czy jest to egoizm czy poświęcenie? Czy jest to chwała czy może zemsta na okrutnym świecie? Droga życia czy samobójstwo?

Bohater dąży do finalnego oddania się, przechodzi trochę taką drogę krzyżową pracownika poniżonego i wykorzystanego.

Taka idea tam się przebija, ale miłość wydaje się nie do końca skierowana w stronę dzieci. Po lekturze opowiadania widzę w bohaterze raczej egoistyczne zaślepienie, fascynację własnym cierpieniem, niż miłość do dzieci, która wydaje się przykrywką ekscytacji śmiercią. A może to ekscytacja autora, która się wylała na bohatera?

Co w tekście nie pasowało. Całość ciągnie czytelnika głównie metodą podsycania tajemnicy. Po drodze czytelnik nie dostaje zbyt wiele literackiej uczty, za to jest systematycznie dogładzany, niczym główny bohater. Czytałem, bo chciałem poznać zakończenie losów. Chciałbym czytać również dlatego, by poznać to co po drodze, a nie tylko marzyć o poznaniu finału. Oczywiście, wszystko zostało w miarę schludnie napisane, napędza emocje, podtrzymuje klimat rezygnacji i pogodzenia się z trudną sytuacją. Ale jest przede wszystkim tym co przeżywa bohater główny, oczekiwaniem. Są bohaterowie obok, którzy przejmują się sytuacją, ale są bezsilni. Moim zdaniem dają za mało pretekstu, by bohater jednak zrezygnował z poświęcenia się. Są bardzo delikatnym tarciem w całej sytuacji.

Motywy przejścia są ostatnio też dość popularne na forum (kilka opowiadań podejmuje temat), w popkulturze czy grach komputerowych. Tutaj jest jednak pewien twist, który się wysuwa na prowadzenie. Są ci, którzy potrzebują nowych ciał, żyli masę czasu (są mądrzejsi prawdopodobnie od reszty) i dobrze wiedzą co jest ważne. Golą frajerów co opuszczają swoje ciała jak wynajmowane mieszkania. Bez śladów, bez historii. Tekst przede wszystkim wyjawia emocje omawianej sytuacji, sprawia wrażenie bycia epitafium. Moim zdaniem po drodze do zakończenia mogłoby się wydarzyć trochę więcej. Wydaje mi się, że chodzi o konkrety i detale. Te mogłyby ożywić ogólne emocje.

Przykład zdania:

 

Ciasny korytarz wiódł do pokoju, który dla odmiany okazał się przestronny i jasny. Na ścianach wisiały obrazy. Malowidła osadzone w złotych ramach przedstawiały ludzi w dramatycznych okolicznościach: postacie z różnych epok płakały, walczyły, mordowały się.

Wydaje mi się, że właśnie okoliczności życia i otoczenie upadłego ojca zostały w ten sposób potraktowane. Jego rozkład i nędza figury wyryły mi się w pamięci, ale podejrzewam, że brak doszlifowania innych detali pozostawił tylko wspomnienie takiego melancholijnego odchodzenia, umierania. Jeżeli czytelnik oczekuje na koniec, bo tekst nie zdradza praktycznie do końca wszystkich faktów, to moim zdaniem warto coś dodać innego po drodze. Nich bohater ułoży kostkę rubika? Niech dostanie najlepszy prezent urodzinowy na świecie? Niech wreszcie odkryje sens istnienia?

Podsumowując. Tekst czytało się dobrze, miałem wrażenie, że narratorka i inne postacie są bo są, ale nie przeszkodziło mi to jakoś szczególnie. Nie uwierzyłem po prostu w ich emocje do ojca. Może nie było tych emocji? Może realnie mieli już go dość. Tekst zostawia jakieś wspomnienie, zapada w pamięć, ale też sprawia wrażenie po prostu kolejnej realizacji podobnego pomysłu w formie, która nie wydaje się bardzo mocno wyróżniać. Trochę z tego odbioru wybiła faktyczna wartość ciała bohatera, co ratuje całość zza krat nieoryginalności. Tekst sprawia wrażenie bycia czymś więcej niż wynika z pierwszego przeczytania, czy tak jest? To już niech każdy oceni sam.

Witaj, Atreju!

Być może chciałeś w ten sposób wyeksponować historię, postawić bohaterów na pierwszym miejscu, ale według mnie nie wyszło.

Tak, celowo postawiłem na taki sposób kreacji świata. Mógłbym niby wcisnąć tu i ówdzie zdanie nakierowujące na miejsce, w którym mają miejsce wydarzenia, ale uznałem to za zbędne w kontekście tego, co chciałem opowiedzieć. Oczywiście rozumiem, że taki zabieg, albo sposób jego realizacji, może się nie podobać.

Nie wiem, czy to miało być śmieszne, dramatyczne, czy jakie, ale jest fuj! I to fuj, fuj! Nie zamierzam ograniczać twórcy, ale lepiej nie brać się za kontrowersyjne rzeczy, jak się nie ma na ich przedstawienie dobrego pomysłu.

Tak przewiduję, że jeśli pewnego dnia technologia pozwoli na transfer świadomości, to wspomniany atrybut z pewnością będzie brany pod uwagę. W założeniu ta scena nie miała być śmieszna, bardziej dramatyczne właśnie - Leon kryje się za kpiną, Sara nawet to kupuje, sugerując, że brat, wobec upokorzenia ojca, czuje względem niego przewagę, ale myślę, że przeglądanie oferty ze wszystkimi jej szczegółami było ponad wszystko strasznie bolesne.

Mimo wszystko cieszę się, że tekst dobrze się czytał. Dziękuję za lekturę i wszystkie uwagi, pozdrawiam!  

Witaj, Vacterze!

Taka idea tam się przebija, ale miłość wydaje się nie do końca skierowana w stronę dzieci. Po lekturze opowiadania widzę w bohaterze raczej egoistyczne zaślepienie, fascynację własnym cierpieniem, niż miłość do dzieci, która wydaje się przykrywką ekscytacji śmiercią. 

Jak dla mnie główna motywacja ojca jest zbieżna z tym, co sam przyznaje – zależy mu na zapewnieniu dzieciom lepszego bytu. Zgoda, zapracowywanie się może świadczyć o tym, że miał w sobie coś z masochisty, choć – kolejna rzecz warta zastanowienia – jako fachowiec zarabia pewnie niezłe pieniądze, więc, wokół wszechobecnej nędzy, czuje się zobowiązany, by pracować jak najwięcej. 

A może to ekscytacja autora, która się wylała na bohatera?

Myślę, że ani ja, ani bohater nie podzielamy tej fascynacji :)

Moim zdaniem dają za mało pretekstu, by bohater jednak zrezygnował z poświęcenia się. Są bardzo delikatnym tarciem w całej sytuacji.

Tutaj nie sposób się nie zgodzić. Słowa, które ojciec rzuca przy obiedzie niby mimochodem (że chcą go kupić), mają tak naprawdę moc wyroku, co dzieci – należy pamiętać, że już niemal dorosłe i zgorzkniałe – z miejsca przyjmują. Być może w tamtej rzeczywistości tak już jest, że jeśli osiągnie się pewien wiek i ma na utrzymaniu rodzinę, to ofert, jeśli się pojawią, po prostu się nie odrzuca. A może dzieci wiedzą, że ojciec, jeśli coś postanowi, to zwyczajnie tego dopnie i już. Albo – kto wie – Leon i Sara, mimo oczywistego strachu i żalu z powodu decyzji ojca, w głębi serca dobrze wiedzą, że transakcja będzie korzystna dla wszystkich. Brzmi to upiornie, ale uważa, że taki wynik nieświadomej kalkulacji byłby możliwy.

Jeżeli czytelnik oczekuje na koniec, bo tekst nie zdradza praktycznie do końca wszystkich faktów, to moim zdaniem warto coś dodać innego po drodze.

Rozumiem, przyjmuję tę uwagę.

Może nie było tych emocji? Może realnie mieli już go dość.

Myślę, że uczuć i ledwie dopuszczalnych albo tłumionych emocji była cała masa.

Dziękuję za lekturę i rozbudowany komentarz, pozdrawiam!

Cześć, Adamie! Wybacz, że z taką obsuwą przychodzę z opinią. Jak wiesz, w głosowaniu piórkowym byłam na NIE, ale mimo to serdecznie gratuluję wyróżnienia, bo tekst jest jak najbardziej dobry i warty lektury.

Mnie osobiście najbardziej do gustu przypadł świat, w którym można sprzedać własne ciało do użytku komuś innemu, aby zapewnić dobrobyt rodzinie. To czego mi w nim zabrakło, to poczucie naturalności. Rozumiem, że z założenia sytuacja miała być skrajnie odmienna od naszej rzeczywistości i być może tak – było nie było – spokojna reakcja dzieci na ojca, który sprzedaje sam siebie jest tam czymś wyuczonym.

Mimo to dla mnie, jako czytelnika, było to dość sztuczne, przez co miałam problem, żeby zanurkować w tę kreowaną rzeczywistość, dobrze się w nią wczuć i poczuć większe emocje. Nie do końca są dla mnie jasne zachowania bohaterów, szczególnie narratorki na końcu opowiadania, to jaki spokój znalazła w nazwaniu całego procesu naturalnym. I może przez to ostatecznie tekst nie zrobił na mnie aż takiego wrażenia. Nie jestem zdania, że każde opowiadanie potrzebuje wielkich fajerwerków, ale nie powinno pozostawiać czytelnika obojętnym. I to tego elementu mi tu brakuje.

Dodam jeszcze, że językowo za to opowiadanie jest bardzo przyjemne i wyjątkowo dobrze przychodzą Ci przejścia pomiędzy scenami, dobrze służą dynamice całości. :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Cześć, Verus!

Wybacz, że z taką obsuwą przychodzę z opinią.

Nie szkodzi, cieszę się, że zajrzałaś :)

To czego mi w nim zabrakło, to poczucie naturalności. Rozumiem, że z założenia sytuacja miała być skrajnie odmienna od naszej rzeczywistości i być może tak – było nie było – spokojna reakcja dzieci na ojca, który sprzedaje sam siebie jest tam czymś wyuczonym.

Mimo to dla mnie, jako czytelnika, było to dość sztuczne, przez co miałam problem, żeby zanurkować w tę kreowaną rzeczywistość

Tak, coś może być na rzeczy, bo nie tylko Ty zwracasz na to uwagę. Jak teraz o tym myślę, to wydaje mi się, że nie brałem poprawki tylko na to, że układ głównego bohatera z jego dziećmi był „szczególny”. Myślę, że założyłem sobie coś więcej – że realia, w których umieściłem akcję opowiadania, normalizują takie, z naszego punktu widzenia, absolutnie nienormalne sytuacje. A więc tak – kto nie należy do grupy uprzywilejowanych, a przy tym znajdzie sobie nabywcę i nie stchórzy, sprzedaje swoje ciało. I nie jest to nic nagannego ani społecznie nieakceptowanego.

Dodam jeszcze, że językowo za to opowiadanie jest bardzo przyjemne i wyjątkowo dobrze przychodzą Ci przejścia pomiędzy scenami, dobrze służą dynamice całości. :D

Super :)

Dzięki! Pozdrawiam.

Jak teraz o tym myślę, to wydaje mi się, że nie brałem poprawki tylko na to, że układ głównego bohatera z jego dziećmi był „szczególny”.

Ano, myślę, że tu zgrzytnęło. :D Mam nadzieję, że uwagi się przydadzą na przyszłość.

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Cześć!

Ja tak krótko.

Nie podoba mi się gra na siłę na emocjach: biedne dzieci, szlachetny rodzic; podoba się cała reszta: strona techniczna, tempo prowadzenia narracji, pomysł, a nawet tytuł. 

Pozdrawiam,

Maciej:)

Cześć, Macieju!

Dziękuję za wizytę i konkretną opinię ;)

Pozdrawiam!

Jestem na tak, Adamie.

Dużym atutem jest szybkie wprowadzenie w sedno. Rach, ciach i mamy:

– A wiecie, że chcą mnie kupić?

I od razu czytelnik wie, że coś się będzie działo. Coś kontrowersyjnego, sprzedaż/kupno człowieka. Dokładasz naturalnie brzmiący dialog dla przecież niezupełnie normalnej sytuacji. To zdecydowanie dwa duże plusy opowiadania.

I w zasadzie mógłbym na tym poprzestać, bo udaje Ci się utrzymać uwagę czytelnika do końca.

Gdybym miał wskazać słabsze punkty to jasno określeni bohaterowie. Nie zostawiasz miejsca na dywagacje, wiadomo kto jest dobry, a kto zły. A drugi punkt to sama zamiana. Bo w ostatecznie jakoś ją uzasadniasz (niepełnosprawność kupującego), a może warto było pójść krok dalej. Dlaczego nie kupić skóry tak po prostu, bo kogoś na to stać. Jako kaprys, a nie konieczność/potrzeba? Miałbyś większy dylemat moralny.

Pozdrawiam.

Witaj, Darconie! 

Cieszę się, że zajrzałeś do mojego tekstu, a to, że jesteś na tak, cieszy podwójnie :) 

Dużym atutem jest szybkie wprowadzenie w sedno.

Tak, zależało mi na solidnym haczyku na początku.

A drugi punkt to sama zamiana. Bo w ostatecznie jakoś ją uzasadniasz (niepełnosprawność kupującego), a może warto było pójść krok dalej. Dlaczego nie kupić skóry tak po prostu, bo kogoś na to stać. Jako kaprys, a nie konieczność/potrzeba?

Przyznam, że próbowałem zasugerować, że ci, którzy decydują się na zamianę ciała, robią to raczej z kaprysu, a nie z konieczności. Marcus jest w kiepskim stanie, ale (może niedostatecznie mocno) chciałem zaznaczyć, że sam się do tego stanu doprowadził, eksploatując któreś ze swoich kolejnych ciał do granic wytrzymałości.

Dziękuję za lekturę, pozdrawiam!

chciałem zaznaczyć, że sam się do tego stanu doprowadził, eksploatując któreś ze swoich kolejnych ciał do granic wytrzymałości.

A, to zmienia postać rzeczy. Nie zauważyłem tego, ale to nie znaczy, że nie wskazałeś. Dobry pomysł.