Królowa szczurów

Mia­sto Ha­meln miało pro­blem ze szczu­ra­mi. Wielu wła­śnie w taki spo­sób okre­śla­ło to, co spo­tka­ło sak­soń­ską mie­ści­nę, choć słowo pro­blem w tym przy­pad­ku było nieco nie na miej­scu, gdyż Ha­meln na­wie­dzi­ła istna in­wa­zja gry­zo­ni. Pa­skud­ne, na­tar­czy­we, brud­ne stwo­ry o nie­po­ha­mo­wa­nym ape­ty­cie czuły się jak u sie­bie w domu. Po­że­ra­ły do­słow­nie wszyst­ko, co nada­wa­ło się do je­dze­nia, ata­ko­wa­ły nie­szczę­snych miesz­kań­ców i pa­no­szy­ły się wszę­dzie. Pu­łap­ki, wszel­kie do­mo­we i pro­fe­sjo­nal­ne spo­so­by prze­pę­dza­nia gry­zo­ni czy też ma­so­wo spro­wa­dza­ni do mia­sta szczu­ro­ła­pi z całej Eu­ro­py, wszyst­ko zda­wa­ło się na nic. Bur­mistrz Hoch­ste­iner ostat­nią na­dzie­ję upa­try­wał w graj­ku z nie­zwy­kłym fle­tem, który przed pię­cio­ma laty bły­ska­wicz­nie po­zbył się iden­tycz­ne­go pro­ble­mu, ten jed­nak prze­padł bez śladu, po tym, gdy sam Hoch­ste­iner oszu­kał go, nie dając na­le­żą­ce­go się wy­na­gro­dze­nia. Zroz­pa­czo­ny bur­mistrz roz­wa­żał uciecz­kę z mia­sta, we­zwa­nie na pomoc knech­tów lub cza­row­ni­ków, a nawet sa­mo­bój­stwo, gdy nagle ni­czym pro­mień słoń­ca po okrut­nej burzy, po­ja­wi­ła się wieść o za­wi­ta­niu do Sak­so­nii słyn­ne­go łowcy – Jo­na­sa von Hel­zun­ga. Wia­do­mość o przy­by­ciu naj­więk­sze­go my­śli­we­go w całym Świę­tym Ce­sar­stwie Rzym­skim, prze­ka­zał Hoch­ste­ine­ro­wi Got­fried, do­rad­ca bur­mi­strza i jedna z nie­wie­lu osób zna­ją­ca von Hel­zun­ga oso­bi­ście. Wło­darz nie­szczę­sne­go Ha­meln, czym prę­dzej na­pi­sał list do wiel­kie­go łow­cze­go z proś­bą o pomoc w walce ze szczu­rzą plagą.

Ad­re­sat rów­nie pręd­ko od­po­wie­dział na roz­pacz­li­we bła­ga­nia za­war­te w li­ście i w ciągu za­le­d­wie dwóch dni zja­wił się w za­szczu­rzo­nym mie­ście. To, co tam uj­rzał nawet jego, wiel­kie­go łowcę, prze­peł­nia­ło grozą, a był to czło­wiek, który wy­le­czył bur­gra­bie­go Schwe­ine­ar­scha z trądu, za­tłukł go­ły­mi rę­ko­ma wam­pi­ra z Bur­gund, oskó­ro­wał żyw­cem wa­ta­hę wil­ków z Grüne­wald, po­ko­nał sied­miu braci Ble­istift za po­mo­cą za­ostrzo­ne­go pa­ty­ka i będąc cięż­ko ran­nym, bez­piecz­nie wy­niósł wszyst­kie re­li­kwie z pło­ną­ce­go ko­ścio­ła w Kop­fsch­merz. Po raz pierw­szy w swo­jej nie­sa­mo­wi­tej ka­rie­rze łow­cze­go nad łow­czy­mi, Jonas von Hel­zung bał się i za­sta­na­wiał, jak tym razem uda mu się wy­ko­nać zle­ce­nie. Silne emo­cje stłu­mi­ło po­ja­wie­nie się bur­mi­strza Hoch­ste­ine­ra i Got­frie­da, któ­rzy po przy­wi­ta­niu go­ścia, za­pro­wa­dzi­li go do ra­tu­sza miej­skie­go. Prze­klę­te gry­zo­nie były nawet tam. Ska­ka­ły po zwisającym z su­fi­tu żyrandolu, ob­gry­za­ły stół z dę­bo­we­go drew­na, chłep­ta­ły wi­śniów­kę ze stłu­czo­nej bu­tel­ki i bie­ga­ły jak osza­la­łe po Hoch­ste­ine­ro­wej sie­dzi­bie. Bur­mistrz miał już dość, za­miast chwy­cić swoją starą ha­la­bar­dę i wy­ma­chi­wać nią, ni­czym grec­ki ho­pli­ta włócz­nią, w na­dziei na prze­gna­nie szczu­rów, jak to do tej pory miał w zwy­cza­ju, usiadł je­dy­nie na ob­gry­zio­nym krze­śle i za­czął pła­kać jak dziec­ko. Szlo­cha­jąc i po­cią­ga­jąc nosem, po­now­nie bła­gał von Hel­zun­ga o pomoc. Łowca wciąż tar­ga­ny wąt­pli­wo­ścia­mi, co do spo­so­bu za­ra­dze­nia szczu­rze­mu pro­ble­mo­wi obie­cał, że zrobi co w jego mocy. Hoch­ste­iner ura­do­wa­ny, choć wciąż kwi­lą­cy jak nie­mow­lę, wstał i mocno uści­snął mu dłoń. Hel­zung na­to­miast po­sta­no­wił wy­brać się do karcz­my wraz z Got­frie­dem, by omó­wić plan dzia­ła­nia.

 

W ta­wer­nie, po­dob­nie jak w ra­tu­szu przy­wi­tał ich chaos. Szczu­ry pa­no­szą­ce się wszę­dzie, wrza­ski, piski, jęki bied­nych klien­tów oraz karcz­marz uzbro­jo­ny w po­grze­bacz, ści­ga­ją­cy naj­tłust­sze­go z gry­zo­ni.

– He­in­rich, może skoń­czysz się bawić i po­dasz nam piwo – rzu­cił na przy­wi­ta­nie Got­fried.

– Prze­pra­szam, ob­służ­cie się sami, za wszel­ką cenę muszę do­rwać tego gru­be­go skur­wie­la. Drań wy­żło­pał całą becz­kę mo­je­go naj­lep­sze­go la­ge­ra. Jak tylko go do­pad­nę, ro­ze­rwę na strzę­py! – od­parł karcz­marz zwany He­in­ri­chem.

– W życiu go nie zła­piesz, jest za szyb­ki! – krzy­czał Got­fried, ale obe­rży­sta w ogóle go nie słu­chał i dalej gonił za szczu­rem, wy­ma­chu­jąc po­grze­ba­czem na wszyst­kie stro­ny.

– Nalej nam psze­nicz­ne­go, Got­fried i przejdź­my do rze­czy – ode­zwał się Jonas von Hel­zung.

To­wa­rzysz łow­cze­go na­peł­nił kufle zło­ci­stym trun­kiem i obaj la­wi­ru­jąc po­mię­dzy bie­ga­ją­cy­mi i ska­czą­cy­mi szczu­ra­mi, za­sie­dli do ob­gry­zio­ne­go, ledwo sto­ją­ce­go stołu.

– Wy­cho­dzi na to, że je­stem w ciem­nej rzyci – za­czął von Hel­zung.

– Po czę­ści masz rację, tym razem za­gro­że­nie jest praw­dzi­we. Cho­ler­na plaga szczu­rów – od­po­wie­dział Got­fried.

– Po­my­śla­łem, że ten gra­jek, o któ­rym mi mó­wi­łeś, ten, który pięć lat temu po­zbył się szczu­rów, mógł­by nam pomóc – rzekł Jonas.

– Nie ma ta­kiej moż­li­wo­ści. Prze­pra­szam, że nic nie mó­wi­łem, ale on nie żyje – od­parł to­wa­rzysz Hel­zun­ga.

– Co? Jak to nie żyje? – spy­tał za­sko­czo­ny łowca.

– Po tym, gdy nasz uko­cha­ny du­si­grosz Hoch­ste­iner oszu­kał tego fle­ci­stę, chłop się za­ła­mał. Za kilka wła­snych za­skór­nia­ków po­sta­no­wił schlać się w ja­kiejś obe­rży i po pi­ja­ku wpadł do dołu klo­acz­ne­go. Mó­wiąc w pro­stych, żoł­nier­skich sło­wach: uto­pił się w gów­nie. Potem splą­dro­wa­no jego grób i skra­dzio­no ten nie­zwy­kły flet. Pró­bo­wa­łem go szu­kać, ale na próż­no – po­wie­dział do­rad­ca bur­mi­strza.

– Czyli ostat­nia na­dzie­ja prze­pa­dła – wes­tchnął zre­zy­gno­wa­ny von Hel­zung.

– Też tak my­śla­łem, póki nie wpa­dłem na świet­ny po­mysł. W prze­ci­wień­stwie do bur­mi­strza sta­ram się coś robić, a nie ry­czeć cały dzień jak baba i uża­lać nad sobą oraz mia­stem. Za­się­gną­łem ję­zy­ka u wiedź­my. Po­da­ła mi roz­wią­za­nie na tacy, oczy­wi­ście nie za darmo – za­czął opo­wia­dać Got­fried.

– Wiedź­ma? Magia i czary? Czyś ty na głowę upadł?! – prze­rwał obu­rzo­ny Jonas.

– Cicho bądź! I nie prze­ry­waj, pro­szę – od­parł kom­pan Hel­zun­ga. Wypił łyk piwa i kon­ty­nu­ował:

– Szczu­rza plaga ma swoje źró­dło w ka­na­łach miej­skich. Gry­zo­niom prze­wo­dzi coś, co cza­row­ni­ca na­zwa­ła kró­lo­wą szczu­rów. We­dług za­gma­twa­nych opi­sów, jakie przed­sta­wi­ła, to jakiś po­twór zdol­ny do po­li­mor­frii… po­li­mo­fi… no, do zmia­ny kształ­tów. Zmie­nić się może prak­tycz­nie w co­kol­wiek. Teraz uwa­żaj, żeby po­zbyć się tego ca­łe­go ba­ła­ga­nu, trze­ba zabić tę kró­lo­wą. Bułka z ma­słem, co nie? Wej­dziesz do ście­ku, usie­czesz be­stię, zgar­niesz na­gro­dę i wy­ba­wisz mia­sto z kło­po­tu. Oto mój po­mysł! Pro­sty, ale ge­nial­ny! – skoń­czył opo­wia­dać Got­fried.

– Jest to ja­kieś roz­wią­za­nie, ale mamy jeden pro­blem: jak mam ubić praw­dzi­we­go stwo­ra, skoro nigdy w życiu nie wal­czy­łem!? Chyba muszę ci przy­po­mnieć naszą do­tych­cza­so­wą stra­te­gię dzia­ła­nia, bo cie­pła po­sad­ka u Hoch­ste­ine­ra spo­wo­do­wa­ła u cie­bie za­ni­ki pa­mię­ci. Na­bie­ra­nie dur­nych wie­śnia­ków i two­rze­nie le­gen­dy wiel­kie­go łowcy oraz wo­jow­ni­ka. To mój oręż. 

Bur­gra­bia Schwe­ine­arsch – zwy­kłe wrzo­dy. Głup­cy ły­ka­ją ba­jecz­kę o wy­le­cze­niu trądu.

Wam­pir z Bur­gund – prze­bra­łeś wio­sko­we­go głup­ka za upio­ra, stra­szą­ce­go bied­nych pro­stacz­ków, po czym ten, przez przy­pa­dek sta­cza się z ka­mie­ni­ste­go zbo­cza po­środ­ku pusz­czy. Miesz­kań­cy za­wie­rza­ją wy­ssa­nej z palca hi­sto­rii o za­tłu­cze­niu stwo­ra go­ły­mi pię­ścia­mi.

Wilki z Grüne­wald – naj­zwy­klej­sze na świe­cie, dzi­kie, wy­głod­nia­łe kun­dle. Wy­star­czy­ło pod­pa­lić pole upraw­ne, by je prze­pę­dzić. Chło­pi na­bie­ra­ją się na hi­sto­ryj­kę o oskó­ro­wa­niu wa­ta­hy, wi­dząc ku­pio­ne przez cie­bie u han­dla­rza wil­cze skóry. Mam wy­mie­niać dalej? – zde­ner­wo­wał się Jonas von Hel­zung.

– Wszyst­ko pa­mię­tam, nie mu­sisz się wście­kać! Skąd wiesz, że nie bę­dzie to jakaś bujda? Nikt żad­ne­go mon­strum nie wi­dział, to tylko za­sra­ne szczu­ry. Pew­nie w ka­na­łach jest szczu­rze gniaz­do, roz­pie­przysz je, a ja wy­my­ślę ckli­wą opo­wieść o po­grom­cy kró­lo­wej szczu­rów, jak za sta­rych, do­brych cza­sów. Cza­row­ni­ce nie za­wsze mają rację, sta­ru­cha czę­sto mówi od rze­czy. W końcu nie bez po­wo­du miesz­ka sama w lesie – uspo­ka­jał przy­ja­cie­la Got­fried.

Ich roz­mo­wę prze­rwał je­go­mość za­ku­ty w zbro­ję ry­cer­ską, który pod­szedł do zaj­mo­wa­ne­go przez obu kom­pa­nów stołu. Chrząk­nął i za­czął mówić:

– Szla­chet­ni pa­no­wie, pro­szę o wy­ba­cze­nie, ale pod­słu­chaw­szy waszą kon­wer­sa­cję, do­sze­dłem do wnio­sku, iż mogę wam pomóc.

– Mości ry­ce­rzu, chyba nie sły­sza­łeś wszyst­kie­go? – spy­tał Hel­zung, oba­wia­jąc się od­kry­cia swych oszustw.

– Nie, je­dy­nie frag­ment o za­bi­ciu be­stii. Na­zy­wam się Erich de Dum­m­schwanz i zło­ży­łem śluby ry­cer­skie, mó­wią­ce o tym, iż nie zdej­mę hełmu, nie będę ko­rzy­stać z przy­jem­no­ści życia i nie spo­cznę, póki nie ubiję ja­kiejś okrop­nej masz­ka­ry. Czci­god­ni pa­no­wie, po­zwól­cie mi do was do­łą­czyć, razem za­bi­je­my po­two­ra. Ja speł­nię swoje śluby, a wam z pew­no­ścią bę­dzie ła­twiej w tej cięż­kiej ba­ta­lii. Jak mówi stare po­wie­dze­nie: w kupie, siła! – od­parł ry­cerz.

– Wi­dzisz Jonas, już nie mu­sisz trząść rzy­cią. Idzie z nami, zła­zi­my do ka­na­łów, osła­nia­my tego ma­toł­ka, ubi­ja­my be­stię, jeśli ja­ka­kol­wiek tam jest i za­ła­twio­ne – po­wie­dział do­rad­ca bur­mi­strza Hoch­ste­ine­ra.

– Cóż przez to ro­zu­miesz panie, mó­wiąc: jeśli ja­ka­kol­wiek tam jest? – spy­tał de Dum­m­schwanz.

– Nic, nic, mój drogi. To tylko żart, po­two­rzy­sko jak naj­bar­dziej ist­nie­je. Po­mo­żesz nam je za­tłuc i bę­dziesz znów sobą, bo swoją drogą, teraz po­zba­wio­ny ży­cio­wych przy­jem­no­ści, mó­wisz i za­cho­wu­jesz się, jak­byś po­łknął kij od mio­tły – od­parł roz­en­tu­zja­zmo­wa­ny Got­fried.

Hel­zung i jego przy­ja­ciel wy­pi­li za­war­tość kufli i po­ło­ży­li się spać w za­szczu­rzo­nych izbach ta­wer­ny. Ry­cerz de Dum­m­schwanz po uzgod­nie­niu z nimi szcze­gó­łów wy­pra­wy do leża be­stii, rów­nież udał się na spo­czy­nek. Jutro wszy­scy trzej mieli wy­ba­wić Ha­meln od in­wa­zji uciąż­li­wych gry­zo­ni.

 

W ka­na­łach miej­skich śmier­dzia­ło okrut­nie. Okrop­ny, wszech­obec­ny fetor, wil­goć i obrzy­dli­wa breja sta­no­wią­ca pod­ło­że, z pew­no­ścią nie uła­twia­ły za­da­nia. Nie­ko­rzyst­ne wa­run­ki nie zro­bi­ły wra­że­nia je­dy­nie na ry­ce­rzu Eri­chu. Odzia­ny w zbro­ję, uzbro­jo­ny w miecz i tar­czę, mil­czą­co kro­czył na­przód. Za nim szli Got­fried za­kry­wa­ją­cy usta i nos szma­tą oraz Jonas von Hel­zung trzy­ma­ją­cy w drżą­cych dło­niach cięż­ką kuszę. Wokół nich co rusz prze­pły­wa­ły zwy­kłe szczu­ry, lecz po żad­nej wiel­kiej masz­ka­rze-przywódczyni, nie było śladu. Po pół­to­rej go­dzinie za­czę­li krę­cić się w kółko po ście­ko­wych tu­ne­lach. Po­twór się nie zja­wił. Po ko­lej­nych czter­dzie­stu mi­nu­tach pod­da­li się. Hel­zung i Got­fried przy­cup­nę­li na bre­jo­wa­tej pod­ło­dze i ode­tchnę­li z ulgą.

– Wi­dzisz, a nie mó­wi­łem, nie ma żad­ne­go po­two­ra – po­wie­dział Hel­zun­go­wy to­wa­rzysz.

– Ale nie ma też gniaz­da. Co zatem jest przy­czy­ną in­wa­zji szczu­rów? – za­py­tał Jonas.

– To na razie jest mniej­szy pro­blem. Ma­to­łek wraca – wy­szep­tał Got­fried, wska­zu­jąc na ry­ce­rza Eri­cha, idą­ce­go w ich stro­nę ze spusz­czo­ną głową. – Mu­si­my się go jakoś po­zbyć, jesz­cze bę­dzie chciał nas zabić za to, że go oszu­ka­li­śmy. Z tymi wo­ja­ka­mi to róż­nie bywa. Mam tu coś na wszel­ki wy­pa­dek – dodał, wska­zu­jąc na trzy­ma­ny w ręku pu­gi­nał.

– Jeśli bę­dzie trze­ba, od­wró­cę jego uwagę, a ty zro­bisz uży­tek z tego szty­le­tu – od­parł von Hel­zung.

– Gdzież zatem, moi dro­dzy to­wa­rzy­sze jest ta strasz­na po­czwa­ra? Prze­trzą­snę­li­śmy kil­ku­krot­nie te wstręt­ne tu­ne­le, a tu nic. Chyba mnie nie okła­ma­li­ście? Bo jeśli tak, będę zmu­szo­ny prze­mo­cą za­pro­wa­dzić was do sądu, a karą za kłam­stwo jest, jak do­brze wie­cie, wy­rwa­nie ję­zy­ka – po­wie­dział Erich de Dum­m­schwanz.

– Skąd­że znowu, mości ry­ce­rzu, jakże to, my oszu­ki­wać kogoś ta­kie­go jak ty? Co też strze­li­ło ci do głowy? Po­twór po pro­stu się nie po­ja­wił, jutro po­no­wi­my wy­pra­wę i na pewno go za­bi­je­my – oznaj­mił „łow­czy”, kła­dąc ry­ce­rzo­wi rękę na ra­mie­niu. Z ca­łych sił sta­rał się sku­pić na sobie jego uwagę, pod­czas gdy Got­fried za­cho­dził wo­jow­ni­ka od tyłu ze szty­le­tem w ręku.

Już miał za­nu­rzyć ostrze w szyi Eri­cha, gdy nagle cała trój­ka usły­sza­ła śpiew. Ko­bie­cy, de­li­kat­ny śpiew. To była bal­la­da znana w całym Świę­tym Ce­sar­stwie. Nie­biań­ski głos do­cho­dził z tu­ne­lu po lewej. Zdzi­wie­ni obec­no­ścią ko­bie­ty w tak okrop­nym miej­scu, nie­zwłocz­nie po­dą­ży­li za pięk­ną pie­śnią. Gdy do­tar­li na miej­sce, uj­rze­li nagą, młodą nie­wia­stę, sie­dzą­cą na ster­cie śmie­ci. Po jej ciele cho­dzi­ło pięć tłu­stych, brud­nych szczu­rów.

– Na­dob­na damo, czy nie ze­chcia­ła­byś za­kryć swego ciała? Do­praw­dy czuję się zgor­szo­ny, pa­trząc na cie­bie – po­wie­dział de Dum­m­schwanz, od­wra­cjąc wzrok i po­da­jąc ko­bie­cie płaszcz.

– Do­pie­ro się spo­tka­li­śmy i już chcesz za­sło­nić te wspa­nia­łe kształ­ty, mości ry­ce­rzu? Ostrze­gam, moja praw­dzi­wa forma nie bę­dzie przy­jem­na dla twego oka – od­par­ła nie­zna­jo­ma.

– Kim ty, do cho­le­ry je­steś, dziew­czy­no i co tu ro­bisz? – spy­tał Got­fried.

– Jak to, kim je­stem? Tą, któ­rej szu­ka­cie. Przy­czy­ną nie­do­li tego par­szy­we­go mia­sta na górze. Kró­lo­wą szczu­rów – od­po­wie­dzia­ła.

– A niech mnie! Więc to jest ta be­stia? – zdzi­wił się von Hel­zung.

– Nie­moż­li­we! To jakaś prze­klę­ta wiedź­ma! Giń, czar­cia ko­cha­ni­co! – krzyk­nął de Dum­m­schwanz i ru­szył do ataku.

– Skoro wo­lisz zgi­nąć niż po­roz­ma­wiać, pro­szę bar­dzo – po­wie­dzia­ła kró­lo­wa, wska­zu­jąc pal­cem szar­żu­ją­ce­go ry­ce­rza.

Wi­dząc gest swo­jej pani, szczu­ry na­tych­miast rzu­ci­ły się na Dum­m­schwan­za, w kilka chwil do­bie­ra­jąc mu się do szyi i wbi­ja­jąc w nią ostre zęby. Wart­ki stru­mień krwi spły­nął po na­pier­śni­ku Eri­cha, ten chark­nął kilka razy i padł mar­twy na ohyd­nie ma­zio­wa­te pod­ło­że. Grube szczu­rzy­ska wró­ci­ły do swo­jej kró­lo­wej, a ona za­śmia­ła się cicho i po­gła­dzi­ła każ­de­go po brud­nym fu­ter­ku.

– I cóż ja mam zro­bić z wami dwoma? Pu­ścić wolno na pewno nie mogę, bo za­cznie­cie pa­plać. Zabić, czy ra­czej coś in­ne­go? – mó­wi­ła dalej kró­lo­wa.

– Spró­buj tego! – krzyk­nął Got­fried, rzu­ca­jąc swym szty­le­tem w stro­nę po­twor­nej ko­bie­ty. Ta jed­nak chwy­ci­ła pu­gi­nał w locie i od­rzu­ci­ła w jego stro­nę. Broń wbiła się pro­sto w czoło nie­szczę­śni­ka, za­bi­ja­jąc go na miej­scu. Jonas von Hel­zung zo­stał sam. Padł bez­sil­ny na ko­la­na i cze­kał na śmierć.

– A więc, zo­stał tylko jeden. I to nawet przy­stoj­ny. Wstań, Jo­na­sie – rze­kła przy­wód­czy­ni szczu­rów.

– Skąd wiesz, jak się na­zy­wam? – spy­tał „łowca”, po­wsta­jąc.

– Sporo o tobie sły­sze­li­śmy, ja i moi pod­da­ni. Wiel­ka le­gen­da zbu­do­wa­na na oszu­stwie. Je­steś wy­jąt­ko­wą po­sta­cią. Po­cią­gasz mnie. Je­stem bar­dzo sa­mot­na, bra­ku­je mi kogoś bli­skie­go. Kogoś z kim mo­gła­bym po­pro­wa­dzić dalej moje szczu­ry. Brak mi króla. Czy ze­chcesz nim zo­stać? – mó­wi­ła szczu­rza mo­nar­chi­ni.

– A mam jakiś inny wybór? – za­py­tał von Hel­zung.

– Nie. Albo śmierć, albo kró­lew­ski tron. Wy­bie­raj – od­par­ła kró­lo­wa.

– Wy­bie­ram tron, ale jest jeden wa­ru­nek. Zo­sta­nę twoim kró­lem, jeśli ty i twoje gry­zo­nie wy­nie­sie­cie się z Ha­meln i już nigdy tu nie wró­ci­cie – po­wie­dział Hel­zung.

– A to cie­ka­we. Oszust i hochsz­ta­pler, wiel­ka ka­rie­ra stwo­rzo­na z ludz­kiej na­iw­no­ści, zwy­kły, per­fid­ny szal­bierz, któ­re­go ob­cho­dzi los ja­kie­goś głu­pie­go mia­sta? Nie po­zna­ję cię, „łowco” – od­po­wie­dzia­ła kró­lo­wa szczu­rów.

– Zga­dzasz się czy nie? – do­py­tał Jonas.

– Niech bę­dzie. A teraz chodź do mnie – wy­szep­ta­ła wład­czy­ni gry­zo­ni.

Hel­zung pod­szedł do niej a ta, kła­dąc mu ręce na ra­mio­nach, mia­no­wa­ła go kró­lem, po czym zło­ży­ła na jego ustach na­mięt­ny po­ca­łu­nek. Krót­ko po tym, Jonas za­czął prze­mie­niać się w gro­te­sko­we mon­strum. Jego ręce zmie­ni­ły się w trój­pal­cza­ste łapy, za­koń­czo­ne ostry­mi pa­zu­ra­mi. Ciało w na­brzmia­łą, szarą masę oszpe­co­ną ro­pie­ją­cy­mi czy­ra­ka­mi, a głowa w przy­po­mi­na­ją­cy zwie­rzę­cy łeb, o ostrych zę­bi­skach, wy­łu­pia­stych oczach i śli­nią­cej się mor­dzie. Każdy szcze­gół ohyd­nej prze­mia­ny Jonas ob­ser­wo­wał w brud­nej, ma­zio­wa­tej wo­dzie, sta­no­wią­cej pod­ło­że. Szczu­rza kró­lo­wa rów­nież nie była już pięk­ną nie­wia­stą o ob­fi­tych kształ­tach, a tak samo obrzy­dli­wym mon­strum, jak jej król. Po­two­rzy­ca chwy­ci­ła go za łapę i razem wy­szli z ka­na­łów na ulice Ha­meln. Na­stęp­nie ryk­nę­ła, dając znak swym szczu­rom. Wszyst­kie gry­zo­nie po­dą­ży­ły za nimi. Miesz­kań­cy mia­sta wi­dząc obrzy­dli­wy po­chód, mdle­li i krzy­cze­li wnie­bo­gło­sy. Uspo­ko­ili się, do­pie­ro gdy gry­zo­nie i prze­wo­dzą­ce im po­czwa­ry prze­kro­czy­ły miej­skie mury, kie­ru­jąc się w stro­nę rzeki We­ze­ry.

 

W lesie nie­da­le­ko we­zer­skie­go stru­mie­nia wy­ko­pa­li wiel­ką norę i schro­ni­li się w niej.

– Po­wiedz mi, jak to wła­ści­wie było z tym fle­ci­stą? Jakim cudem zdo­łał się was po­zbyć te pięć lat temu? Czy na­praw­dę jego flet był ma­gicz­ny? – za­py­tał król swoją mał­żon­kę.

– Gdzie tam. Jaka magia? Po pro­stu wy­gry­wa­na przez niego me­lo­dia nam się po­do­ba­ła. Wiesz, jak nudne jest życie bez mu­zy­ki? Wie­dział, że uwiel­bia­my pły­wać, więc tań­cząc i śpie­wa­jąc, po­szli­śmy nad We­ze­rę. Po­wie­dział, iż mamy zo­stać nad rzeką a on pój­dzie ode­brać na­gro­dę i wróci dla nas grać. Lecz, gdy wró­cił, oka­za­ło się, że nie do­stał nic. Miesz­kań­cy Ha­meln go oszu­ka­li. Za­pro­po­no­wa­łam, iż mo­że­my uka­rać oszu­stów, lecz on ka­te­go­rycz­nie nam za­bro­nił. Rzu­cił na od­chod­ne, byśmy nigdy nie wra­ca­li do mia­sta i od­szedł zre­zy­gno­wa­ny. Usłu­cha­li­śmy. Gdy do­wie­dzie­li­śmy się, że umarł, coś w nas pękło. Po­sta­no­wi­li­śmy się ze­mścić i wró­ci­li­śmy do mia­sta zgo­to­wać praw­dzi­wy chaos. A potem zja­wi­łeś się ty – skoń­czy­ła opo­wia­dać kró­lo­wa.

– Więc zro­bi­li­ście to wszyst­ko z ze­msty? – do­py­ty­wał za­sko­czo­ny wład­ca.

– Po czę­ści tak. Był dla nas dobry. On lubił i sza­no­wał nas a my jego, a to rzad­ki przy­pa­dek na tym okrut­nym świe­cie. Hoch­ste­iner i jego mia­sto sami byli sobie winni – od­par­ła kró­lew­ska wy­bran­ka. – Chyba pora skon­su­mo­wać nasz zwią­zek, nie są­dzisz? – do­da­ła po chwi­li.

– Tak, masz rację, ko­cha­nie – po­wie­dział król.

 

Szczu­ry nie po­ja­wi­ły się w Ha­meln już nigdy. Nawet pod­czas epi­de­mii Czar­nej Śmier­ci. Mia­sto było wolne, lecz nikt nie wie­dział, czyja była to za­słu­ga. Na pewno nie trzech śmiał­ków, któ­rzy ze­szli pew­ne­go dnia do ka­na­łów, gdyż dwóch zna­le­zio­no mar­twych, a trze­ci za­gi­nął.