Poletko mlekiem i śmieciem płynące

ŚMIECI

 

Ilekroć się spuszczałem, mój wzrok, jakby kierowany czyjąś przewrotną wolą, skupiał się na twarzy staruszka z działki naprzeciwko. Wykrzywione, przypominające stary kapeć oblicze przecinała siatka zmarszczek, powieki głęboko osadzonych oczu trzepotały, odganiając nadgorliwe muchy.

Nasienie tryskało, wzdychałem z ulgą. Usta starca poruszały się, wypowiadając nieznane mi słowa. Każdorazowo, przez chwilę, zastanawiałem się nad ich treścią, jakby ten swoisty komentarz był ważniejszy niż drżąca w moich ramionach Milenka.

Wiosenny wiatr potrząsał koronami drzew, nozdrza wypełniała woń kwiecia podszyta kwaśnym odorem nieodległej latryny. Kondom lądował w trawie, a ja namiętnie całowałem dziewczynę.

Opuszczając ogródek działkowy muskałem palcami kwiaty żonkili, wdychałem słodką woń niezapominajek i kontemplowałem wiosnę. Było pięknie – młodość i miłość wzbierały we mnie, eksplodowały kolorami.

Odkąd nastały ciepłe dni właściwie nie opuszczałem działki. Przychodziłem tu przedpołudniami, by pielęgnować rośliny, a wieczorami by spędzać czas ze znajomymi – z kolegami przy grillu, piwku i trawce, z Milenką na bardziej intymnych aktywnościach.

Niezmiennym elementem krajobrazu był tylko staruszek. Czy raczej starzec, bo dobroduszne zdrobnienie nijak nie pasowało do tego powykręcanego jak górskie drzewo, pozbawionego życia człowieka. Całe dnie przesiadywał przed swoją rozpadającą się budą, wlepiając wzrok w świeżo skopaną ziemię. I choć jego oczy zdawały się utkwione w kopczykach, nie opuszczało mnie przeczucie, że w istocie przyglądały się głównie mnie.

– Zbieracz śmieci – skwitowała pewnego razu Milenka, podążając za moim spojrzeniem. – Widziałam go kilka razy, jak przechadzał się alejami i wrzucał do wora każdy odpadek, jaki mu się nawinął. Brr, okropny ma ten chód. Twoją działkę też sprząta, nie?

Wzdrygnąłem się, mruknąłem twierdząco. Nigdy nie przyłapałem starucha na gorącym uczynku, ale zagadka znikających z działki śmieci zdawała się mieć jedno rozwiązanie – starzec włamywał się na moją posesję i zabierał to, co pozostawiłem po zabawie z Milenką lub kumplami. Tylko czy powinienem się temu sprzeciwić?

 

Gromkie beknięcie poprzedziło wybuch ordynarnego śmiechu, który wytrącił mnie z transu. Odwróciłem wzrok od starucha, zwróciłem uwagę na kolegów przeglądających zdjęcia dziewczyn. Albert rechotał donośnie, nieustannie oblizując mięsiste wargi – przypominał mi muchę. Karol chełpliwym głosem opowiadał o swoich ostatnich podbojach, a Witek przysłuchiwał się z powagą, popijając piwo. Nagle przeciągnął się, rozejrzał i nim zdążyłem zareagować, zgniótł puszkę. Rzucił nią w starca.

– Patrzcie na to! – wykrzyknął z entuzjazmem, jednak pocisk chybił celu.

Albert dalej rechotał w tej samej tonacji, Karol parsknął i duszkiem dopił własny napój.

– Ucz się, młody. – Jego puszka wylądowała bliżej starca, lecz z tego co widziałem, nawet się o niego nie otarła.

Godziny upływały, powietrze przecinały opróżnione puszki i butelki, głosy chłopaków wznosiły się pełne złości i zdumienia. Zakład pozostał nierozstrzygnięty – żaden z nich nie trafił w cel. Ja sam nie rzucałem, z zadumą wpatrzony w beznamiętne, pomarszczone oblicze sąsiada. Choć śmieci świstały wokół niego, nawet nie drgnął. Niczym powykrzywiany strach na wróble wpatrywał się tylko we własne poletko, a otulające go łachmany łopotały na wietrze.

 

Nazajutrz obudził mnie blask wschodzącego na bezchmurne niebo słońca i tępy ból głowy. Wypełzłem z barłogu, w jaki zamieniło się moje łóżko, odegnałem kaca zimnym prysznicem i gorącą kawą. Czułem się jakoś niemrawo, niespokojnie. Nie chciałem wychodzić wczoraj na tchórza, ale zachowanie kolegów zmroziło mi krew w żyłach. Rozsądek podpowiadał, że starzec jest niegroźny, zwykły „zbieracz śmieci”, jak mówiła Milenka, lecz jakaś pierwotna część mnie sprzeciwiała się tej logice. Głęboko osadzone oczy dziada przypominały studnie, na dnie których czaiło się coś obcego. Złego.

– Weź się w garść, tchórzu – rzuciłem odbiciu w lustrze, myjąc zęby.

Godzinę później byłem już na działce. Klucz zachrzęścił w zardzewiałej kłódce, zawiasy zaskrzypiały złowieszczo. Żonkile i niezapominajki lśniły wśród źdźbeł skrzącej się od rosy trawy. Wszystko było tak dziewicze, czyste i esencjonalne, że nieświadomie się uśmiechnąłem.

Po wczorajszym spotkaniu nie pozostał ślad – klasycznie. Ani jeden niedopałek papierosa czy opakowanie po chipsach nie burzyły piękna przyrody. Z niejakim niepokojem spojrzałem na sąsiednią działkę. Starzec zniknął.

Serce mi zamarło, by w następnej chwili rozpocząć straceńczą galopadę. Mocniejszy podmuch wiatru sprawił, że zadrżałem. Po raz pierwszy przypatrzyłem się odrapanemu, krzywemu taboretowi, zadziwiająco podobnemu do swojego właściciela. Chwiejąca się obok rudera wyglądała na opuszczoną, jej wnętrze krył głęboki cień okien. Największy niepokój budziło natomiast obsadzone bardzo nietypowymi „roślinami” poletko starca.

Odchrząknąłem, zbliżyłem się do ogrodzenia nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Trawa szeleściła pod stopami, gdzieś nieopodal śpiewał słowik, słońce dawało refleksy na szyjkach czterech przysypanych świeżą ziemią butelek. W środku przelewała się jakaś nieprzejrzysta zawartość.

Przeklinając własną głupotę wyszedłem na alejkę, rozejrzałem się i zacisnąłem palce na klamce rozchwierutanych drewnianych drzwiczek prowadzących do ogródka sąsiada. Były otwarte.

– Dureń… Idiota… – burczałem pod nosem, wchodząc na teren, którego określenie innym mianem niż „nieużytek” wymagałoby wiele dobrej woli. I znacznej wady wzroku.

Działkę starca porastało kilka dzikich jabłoni – może dwie wyglądały na zdolne wydać owoce. Większość wyciągała ku górze nagie, kościste gałązki, skąpo porośnięte poskręcanymi liśćmi. Jeden z rogów działki w całości wypełniały niskie rośliny o rozłożystych, przeżartych przez ślimaki liściach – przypominały rabarbar. W kolejnym stała wspomniana rozpadająca się szopa i wykrzywiony zydel.

Większość posesji zajmowało skąpo porośnięte perzem poletko. Schyliłem się, roztarłem w palcach suchą jak pieprz ziemię – przypominała popiół. Skrzywiony wytarłem rękę w spodnie i zbliżyłem się do przysypanych butelek. Wypełniająca je zawiesista treść poruszała się miarowo, jakbym stał na pokładzie jachtu pod pełnymi żaglami, a nie stabilnym gruncie. Pomimo coraz silniejszych zawrotów głowy nie mogłem odwrócić wzroku. Nozdrza wypełnił mi nieznany zapach. Słodki i wilgotny, przywodził na myśl ociekające miodem plastry i świeżo ścięte kwiaty. Kojarzył się z mchem, lśniącą od żywicy korą, wiosennym deszczem uderzającym w liście paproci.

Podszedłem jeszcze bliżej, przyjrzałem się uważniej. Słowik umilkł.

 

MLEKO

 

– Hej, to ja! – krzyknęła pogodnie Milenka, wchodząc do mieszkania. Z westchnieniem ulgi położyła na kuchennym stole pełne zakupów siatki, zmarszczyła nos. – Co tu tak śmierdzi?

Nie słysząc odpowiedzi Adama, pospiesznie zdjęła buty i udała się do salonu.

– Ale nie ćpałeś beze mnie, co? – mruknęła. – Nie…

Momentalnie zapomniała, co chciała powiedzieć. Adam siedział na łóżku, otaczał go stos śmieci tak duży, że chłopak prawie pod nim znikał. Pościel upaprana była ziemią, na dywan po kropelce kapało skisłe mleko. Wszędzie walały się papierki po słodyczach, wokół pustych butelek po winie krążyło kilka sennych much. Adam tymczasem przebierał w tych śmieciach, wybierał skorupki od jajek i chrupał je w skupieniu. Otaczała go niewidoczna chmura siarkowodoru, przez którą Milenka pomimo najszczerszych chęci nie mogła się przebić.

– Co za obrzydliwość – mruknęła. W jej głosie pobrzmiewał raczej lęk niż odraza.

– Nie, wcale nie – odparł Adam zaskakująco przytomnym tonem. – W istocie to bardzo dobre. Bardzo, bardzo smakowite, maleńka. Co ci zresztą będę mówił, sama spróbuj.

– Chyba cię popierdoliło – odparła dziewczyna. Jej uśmiechu przestraszyłby się sam diabeł.

Po długich namowach, groźbach i rękoczynach Milence udało się osiągnąć sukces – Adam wyszedł spod sterty śmieci, posprzątał salon, po czym wlazł do wanny pełnej wrzątku, z której dziewczyna wypuściła go dopiero po godzinie. Wyglądał jak czerwona, namoczona gąbka. Uśmiechał się dobrodusznie, jednak z oczu wyzierała pustka. Gdzieś na ich dnie krył się dziwny, nieposkromiony głód.

– Smakowite, naprawdę smakowite… – mruczał pod nosem, zakładając świeżą bieliznę.

Wieczór spędzili już normalnie, po swojemu. Zamówili pizzę, wypili parę piwek, a później pozwolili sobie jeszcze na popcorn. W mieszkaniu pachniało już zdecydowanie lepiej.

 

Wiatr potrząsał koronami drzew z taką siłą, jakby chciał wyrwać je z ziemi i cisnąć w okna mieszkania. Szyby trzeszczały we framugach, antena z trudem opierała się żywiołowi. Milenka drżała równie mocno, kuląc się pod kocem i zaciskając z całych sił powieki. Pełzła po prześcieradle w kierunku Adama – ślepa, zagubiona. Czuła się jak kret, który dopiero uczy się drążyć tunele. Jęknęła bezgłośnie, wydęła usta. Szukała. Było głośno, ciepło i mokro – to pot, czy…?

Nagle nozdrza wypełniła jej znajoma woń. Zapach zakodowany gdzieś w podświadomości przywołał wspomnienia bezpieczeństwa. Milenka nie mogła i nie chciała mu się opierać.

Tu nikt mnie nie skrzywdzi – pomyślała i zaczęła ssać twardy sutek. Mleko spłynęło do gardła gorącą strugą. Smakowite. Tak smakowite.

Przypatrując się tej scenie, starzec rozciągnął wargi w karykaturalnie wykrzywionym uśmiechu. Szeroko rozpostarte, szkieletowe ramiona sięgały w każdy kąt pokoju. Zbierały resztki wieczoru. Długie, wykręcone reumatyzmem palce niczym pająki przemykały po podłodze, stole i półkach. Nie umknął im żaden śmieć.

Milenka i Adam spali, wtuleni w siebie kurczowo. Wiatr ucichł, a starzec zniknął, pozostawiając ich spokojowi nocy. Dziewczyna uśmiechała się delikatnie, nieświadoma, że jej partner właśnie się przebudził. Rozedrganą ręką przesunął po swojej klatce piersiowej. Jego woskowobladą, nieruchomą twarz przebiegł spazm. W przepełnionych głodem oczach zalśniło coś na kształt wstydu.

 

Kolejne dni upływały niczym minuty – w szczęściu, przy którym nawet narkotykowy haj wydawał się ledwie imitacją uniesienia. Milenka siedziała pośród śmieci i podsuwała Adamowi co bardziej apetyczne kąski. Mieszanka woni działała euforyzująco, dziewczyna nie rozumiała, jak kiedyś mogła mieć jakieś obiekcje.

– To może dzisiaj? Zabierzesz mnie tam? – spytała po raz wtóry.

Chłopak skrzywił się lekko. Opuścił głowę, tocząc wewnętrzny pojedynek.

– Tak… Wystarczająco już zwlekałem.

Milenka pisnęła ze szczęścia i pocałowała Adama w policzek. Jego skóra przypominała plastik – tak w dotyku, jak i wizualnie. Szklane kulki oczu zwróciły się ku dziewczynie, usta wykrzywiły w grubo ciosanym, nieszczerym uśmiechu.

Takie smakowite.

 

Nad działkami zapadł zmrok. Kwiaty zrzekły się barw na rzecz nocy, upodabniając jeden do drugiego. Drzewa rzucały poskręcane cienie w blasku księżyca, pośród traw cykały świerszcze. Zapanował bezruch, który burzyły tylko dwie zbłąkane sylwetki. Jedna z postaci poruszała się zwinnie, wybiegała naprzód, drobiła, robiła kółeczka – wyraźnie nie mogła się doczekać. Chód drugiej był jakby mechaniczny, niezgrabny. Przemieszczała się z chrobotem nienaoliwionych stawów maszyny. Z trudem utrzymywała równowagę, zaburzoną przez wyrastające z torsu butelkokształtne narośle.

Furtka posesji starca stała przed nimi otworem. Adam wszedł pierwszy, Milenka deptała mu po piętach. W blasku księżyca lśniły szyjki sześciu przysypanych ziemią butelek. Cztery były już opróżnione, wyrastały z nich smukłe, bezlistne pędy. W pozostałych kołysała się opalizująca ciecz.

– Ty pierwszy? – spytała Milenka z wahaniem, choć nerwowość w głosie wskazywała, że najchętniej przystąpiłaby już do picia.

– Mnie wystarczy, kochanie – odparł Adam tonem wypranym z człowieczeństwa. – Ja… jestem już pełny.

Nim zdanie w pełni wybrzmiało, dziewczyna padła na kolana. Nim powieki Adama przymknęły się w imitacji mrugnięcia, przystawiała usta do szyjki, a ciecz wbrew grawitacji wspięła się ku jej spragnionemu gardłu. Milenka piła długo, próbując ugasić pragnienie, które niezwykły płyn czynił tylko jeszcze bardziej nieznośnym.

Cienie stopniowo wydłużały swe macki oczekując zachodu księżyca. Przyroda zamilkła, nabierając powietrza przed świtem, przypatrując się umorusanej ziemią dziewczynie. Rozcapierzone palce drapały glebę, w zadbane niegdyś paznokcie wgryzły się pasma brudu.

– Proszę, nie… Chcę jeszcze… – załkała Milenka. Butelka była pusta, a pozostałe, jak mówił Adam, przeznaczono dla kogoś innego. Dziewczyna poszukała ukochanego rozbieganym wzrokiem, ten jednak zniknął.

Chcąc nie chcąc, podniosła się z kolan i powlokła w kierunku mieszkania. Szła nieco naokoło, nie mogąc powstrzymać się od spenetrowania jak największej liczby śmietników.

 

Zabłąkana. Już nie jestem „Milenka” – pomyślała dziewczyna. – Jestem Zabłąkana. A może Obłąkana?

Kartki z kalendarza mieszały się ze sobą, nierozróżnialne. Smakowały każda tak samo, z pewnością gorzej niż zużyta prezerwatywa, czy przeterminowane resztki z lodówki. Ale podobnie jak one, papiery na chwilę gasiły apetyty, nadal były smakowite. Milenka snuła się po szarym mieście, tęskniąc za czasami, gdy mogła pić nocami jego mleko. Upłynęły tak raptownie.

Łzy wcale nie były smakowite.

Przemierzając brudne ulice, kątem oka widziała przypominającego strach na wróble starca. Czasem zbierał śmieci, zwykle tylko się przypatrywał. Niekiedy pozwalał sobie na dyskretny gest, który nieodmiennie kierował ją w bardziej zaśmiecony, smakowity rewir. Była mu wdzięczna.

Stawy powoli odmawiały posłuszeństwa, myśli ubożały tak w treści, jak i ilości. Milenka po prostu się błąkała, próbując ugasić apetyt. Jadła i jadła, a z każdym kęsem dyskomfort narastał.

– To już? – spytała wiatru. Przycisnęła ręce do piersi, brudne palce nie były jeszcze w stanie objąć szyjek butelek. Adam tamtego dnia sprawiał wrażenie znacznie bardziej „dojrzałego” – Czy to naprawdę już?

 

Poletko zostało prawie w całości obsadzone rzędami butelek – dwie z nich były jej znajome. W części naczyń kołysało się mleko, z kilku innych wyrastały blade, cieliste pędy. Największe sięgały bioder Milenki, a boczne odnogi nadawały im kształty zbliżone do dziecięcych sylwetek.

Ból w piersiach zadręczał ją, pragnienie sprawiało, że chciała już tylko umrzeć. Ostatnim wysiłkiem woli zastanowiła się nad postępowaniem Adama. Dlaczego tak zwlekał z przyprowadzeniem jej tu po raz pierwszy? Głód w oczach wskazywał, że i jego nie ominęło cierpienie, a jednak uparcie odraczał swój odpoczynek.

W imię czego, Adaś? – spytała wypełniających ją śmieci. Nie doczekała się odpowiedzi.

Milenka rozejrzała się po działce, z ulgą dostrzegając płytki dołek. Siedzący na zydlu starzec przypatrywał się jej dobrodusznie.

Dziewczyna położył się na wznak, znieruchomiała. Już nie myślała, nie czuła. Uszu dobiegł trzask pękającej na piersiach koszulki. Zrobiła ostatni wdech, wciągając do płuc grudy ziemi. Chwilę później kolejne wylądowały na jej oczach, przysypały uszy. Zapanowały ciemność i cisza.

Starzec cicho sapał, nabierając na łopatkę kolejne porcje gleby. Bez wahania rzucał je na pozbawione człowieczeństwa oblicze lalki. Pracował wytrwale, póki całe ciało dziewczyny nie skryło się pod ziemią. Następnie chwycił stojącą nieopodal konewkę i cuchnącą strugą polał okolicę klatki piersiowej dziewczyny. Przez cały ten czas szeroki uśmiech nie znikał z jego twarzy – praca na działce bywała ciężka, jednak obfity plon już wkrótce to zrekompensuje.

Chwilę później wzeszło słońce, żonkile i niezapominajki odzyskały swoje barwy. Słowik cicho śpiewał na gałęzi.