Niesforna rewolucjonistka 3/4 i 4/4

*

Część 3/4

 

May­umi wpa­dła do tu­ne­lu przy­po­mi­na­ją­ce­go ser­pen­ty­nę. Ciało w wykopanym tunelu śli­zga­ło się z im­pe­tem w dół. Miała wra­że­nie, że serce zaraz wyskoczy jej z klatki. Od­czu­wa­ła prze­raź­li­wy strach.

Pod zie­mią pa­no­wał pół­mrok i spe­cy­ficz­ny za­pach. Nie miała po­ję­cia, co się z nią dzie­je i z ja­kie­go po­wo­du. Nagle coś uderzyło ją w plecy. Po chwi­li była po­wtór­ka bólu, z po­wo­du ko­lej­ne­go, spo­re­go wy­brzu­sze­nia w tunelu, aż wresz­cie wpa­dła do me­ta­lo­wej klat­ki. Auu, jak boli!  Upa­dła bo­le­śnie na szorst­ką pod­ło­gę w klat­ce.

Było ciemno. Pró­bo­wa­ła spraw­dzić po omac­ku oto­cze­nie, za klat­ką wy­czu­ła mięk­ką ścia­nę, za­pew­ne wy­głu­sza­ją­cą, ale nie miała pew­no­ści. Czuła nie­po­kój. Ręce stały się zimne i wil­got­ne, za­schło jej w gar­dle, a do oczu na­pły­nę­ły łzy. Co rusz prze­szy­wa­ły ją dresz­cze. Przy­pusz­cza­ła, że jest znowu więź­niem de­ge­ne­ra­tów, a my­śli­wi zro­bią wszyst­ko, by do­pro­wa­dzić ją do Brzy­twy. W sumie to jemu teraz za­le­ża­ło naj­bar­dziej, by ukryć lo­ka­li­za­cję bun­kra, a ona nie dość, że ją po­zna­ła, to jesz­cze od­wa­ży­ła się uciec. Za­pew­ne Szpon rów­nież będzie miał kło­po­ty. To teraz je­stem w praw­dzi­wych ta­ra­pa­tach – wes­tchnę­ła.

W tej chwi­li przed klat­ką po­ja­wi­ła się ta­jem­ni­cza po­stać. W lewej ręce trzy­ma­ła sporą la­tar­kę. Świa­tło na po­cząt­ku ośle­pi­ło May­umi. Od­bi­ja­jąc się od gład­kiej ścia­ny, po­zwo­li­ło zo­ba­czyć ła­god­ne rysy twa­rzy ko­bie­ty w śred­nim wieku. Bar­dzo przy­po­mi­na­ła matkę May­umi, szcze­gól­nie fi­li­gra­no­wą bu­do­wą.

– A więc znowu masz kło­po­ty? – za­py­ta­ła czule ko­bie­ta. May­umi onie­mia­ła. To nie­moż­li­we! – po­wta­rza­ła sobie w my­ślach.

– No, tak. Masz to po ojcu – po­stać rzekła. May­umi była coraz bar­dziej zi­ry­to­wa­na.

Źró­dło świa­tła przez chwi­lę po­zwo­li­ło jej do­strzec kręty ko­ry­tarz przed klat­ką. Nad jego zwę­że­niem wid­niał spory napis: „Nie wcho­dzić”. W gło­wie May­umi kłę­bi­ły się myśli: A może to moja je­dy­na szansa? Muszę, muszę ra­to­wać Yumę!

– Od dawna nie mam ani matki, ani ojca. Nie wy­si­laj się! – rzu­ci­ła ze zło­ścią.

– Li­czysz sobie sto trzy­dzie­ści trzy lata, twój znak to Skała. Masz spore zna­mię na lewej ło­pat­ce. Lu­bisz czar­ny kolor i je­steś wa­lecz­na. Uro­dzi­łaś się na pla­ne­cie Dwóch Ry­ce­rzy… – tajemnicza postać nie dawała za wy­gra­ną.

– Tyle wie o mnie każdy – May­umi sta­ra­ła się ra­cjo­nal­nie my­śleć i przechytrzyć na­chal­ną roz­mów­czy­nię.

– Twój oj­ciec uciekł z wami w góry, kiedy na­sta­ły rządy króla Sza. Pra­gnął was chro­nić, cie­bie i twoją sio­strę Lee. Matkę za­bi­to na wa­szych oczach w ów­cze­snym schro­nie­niu w Gó­rach Nie­mych – głos dalej ce­dził naj­trud­niej­sze do znie­sie­nia praw­dy.

– Nie pa­mię­tam.

– Masz kilka chwil, by prze­my­śleć, co bę­dzie dalej. Albo mi za­ufasz, albo zie­mia wy­rzu­ci cię z po­wro­tem, a wtedy sama bę­dziesz mu­sia­ła za­dbać o swoje bez­pie­czeń­stwo.

– Ni­ko­go nie pro­si­łam o ochro­nę – zde­cy­do­wa­nie od­par­ła May­umi.

Po­stać od­da­li­ła się, za­bie­ra­jąc ze sobą świa­tło. May­umi po­czu­ła mdło­ści, na­stęp­nie oblał ją zimny pot. Cia­łem wstrzą­sa­ły dresz­cze, a pra­gnie­nie było coraz silniejsze. W tym mo­men­cie do klatki podszedł z głębi korytarza wło­cha­ty stwór. Był topornie zbudowany, pół na pół wilk skrzy­żo­wa­ny z czło­wie­kiem. Jego zgar­bio­ne ciało było porośnięte srebr­no-czar­ną sierścią. Dziki błysk w oczach, okropne charczenie oraz ostre pazury, na które zerknęła Mayumi – przerażały. Zawył, po czym wrzu­cił do klat­ki spory bidon z wodą. Piła łap­czy­wie, krztu­sząc się ze strachu. Po kilku chwilach poczuła nie­zwy­kły przy­pływ ener­gii. Za­pew­ne za spra­wą do­da­nych wi­ta­min i elek­tro­li­tów. Cóż, muszę po­ko­nać lęk – po­my­śla­ła.

*

 

W tym cza­sie Yuma, po prze­ko­na­niu braci-re­wo­lu­cjo­ni­stów, pod­dał się ko­pio­wa­niu. To nie był przy­jem­ny pro­ces. Pod­łą­czo­ne do głowy elek­tro­dy, zimny fotel i bez­względ­ne spoj­rze­nia Brzy­twy, który teraz bę­dzie wie­dział o nim pra­wie wszyst­ko. Na szczę­ście Yuma był za­po­bie­gli­wy, hi­sto­rię swo­jej ro­dzi­ny już dawno usu­nął z pa­mię­ci dzię­ki ha­ke­rom. Fakt, kosz­to­wa­ło go to sporo zdro­wia i nie­ma­łe ilo­ści ener­ge­ty­ków, ale bez­pie­czeń­stwo bli­skich to prio­ry­tet. W razie gdyby chciał odzyskać wspo­mnienia, zawczasu przygotował swój en­gram i oddał go na przechowanie zaprzyjaźnionemu hakerowi. Naj­waż­niej­sze, że nie uszko­dzo­no mu ciała mig­da­ło­wa­te­go i zwią­za­nych z nim struk­tur two­rzą­cych ślady pa­mię­cio­we. May­umi zo­sta­ła, bo była dla niego wszyst­kim. Na za­wsze.

Ko­pio­wa­niu pod­da­wa­no tylko de­ge­ne­ra­tów wyróżniających się siłą fi­zycz­ną, in­te­lek­tem, bądź nie­zwy­kły­mi umie­jęt­no­ścia­mi. Fakt, było to nie­zwy­kle bo­le­sne dla czło­wie­ka, ale zba­wien­ne dla budowania potęgi grupy. Kopia w każ­dej chwi­li mogła być ak­ty­wo­wa­na i wspie­rać grupę przy po­mo­cy zdal­ne­go kie­ro­wa­nia. Utrud­nie­niem zaś było to, że z zasady mogła ją pro­wa­dzić tylko prawa osoba, któ­rej ufał ory­gi­nał. Kopia, mogła być ak­tyw­na tylko w ciągu życia zaufanej osoby.

Brzy­twa cią­gle po­śpie­szał ban­kie­ra pa­mię­ci. Szpo­no­wi nie po­zwo­lo­no być świad­kiem ko­pio­wa­nia, bo się przy­jaź­ni­li. Spo­śród pięć­dzie­siąt­ki de­ge­ne­ra­tów wybrano jesz­cze dwóch. Ka­pi­szo­na, który spe­cja­li­zo­wał się w na­mie­rza­niu nie­zu­ty­li­zo­wa­nych gra­nat­ni­ków i Ja­skrę, ten zaś zajmował się od kilku lat ka­ta­lo­go­wa­niem da­nych w sys­te­mach mię­dzy­pla­ne­tar­nych. Mieli za­szczyt ko­pio­wa­nia z po­wo­du swo­ich do­tych­cza­so­wych osią­gnięć dla de­ge­ne­ra­tów.

– Macie coś? – za­py­tał znie­cier­pli­wio­ny Brzy­twa.

– To musi po­trwać. Myślę, że jesz­cze jakaś doba przed nami – od­parł Ja­skra.

– Cho­le­ra – wark­nął Brzy­twa.

– Bę­dzie do­brze, Yuma to ho­no­ro­wy czło­wiek. Ręczę – wy­msknę­ło się Ka­pi­szo­no­wi.

– Prze­ko­na­li­śmy się dzi­siaj wszy­scy, że nie po­tra­fi trzy­mać ję­zy­ka za zę­ba­mi. Ścią­gnął do nas swoją nie­po­kor­ną pannę, to mało? – Brzy­twa pod­ju­dzał dalej.

– Ot, ludz­ka sła­bość – nie­udol­nie bro­nił go Ja­skra.

– Co ty ga­dasz, czło­wie­ku? Umowa to umowa – ostro uciął Brzy­twa.

 

Yuma tra­cił przy­tom­ność z bólu. Co rusz do­zna­wa­ł na­głych skur­czów mięśni, a ciało prę­ży­ło się. Miał wra­że­nie, że zaraz zo­sta­nie mu wy­rwa­ny krę­go­słup.

Nie był w sta­nie znieść tej ka­tor­gi. Były chwi­le, że chciał umrzeć, ale wiara w lep­sze jutro, nie po­zwa­la­ła mu na to. Stra­cił de­ka­dę na bu­do­wę re­wo­lu­cyj­nej sek­cji i nie wy­obra­żał sobie w tym mo­men­cie fia­ska, tylko i wy­łącz­nie przez wła­sną sła­bość. W po­dob­nych sy­tu­acjach sto­so­wa­no środ­ki znie­czu­la­ją­ce, ale jemu, z racji zdra­dy, nie przy­słu­gi­wa­ły.

Teraz zdał sobie spra­wę bar­dziej, niż kie­dy­kol­wiek, że kocha May­umi, jak nigdy przed­tem ni­ko­go.

*

 

Na pla­ne­cie Krwa­wy Sierp trwa­ła oko­licz­no­ścio­wa im­pre­za w związ­ku ze zwy­cię­stwem nad ludem Że­la­znej Szu­bie­ni­cy. Król Sza zgro­ma­dził licz­ne środ­ki bo­jo­we, a z każdego wisielca wykradał duszę. Miał nie­ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści wię­zie­nia jej w spe­cjal­nych ener­ge­tycz­nych ku­lach, które na­stęp­nie wy­ko­rzy­sty­wał jako sku­tecz­ną broń. Mię­dzy szu­bie­ni­ca­mi prze­cha­dzał się ła­pacz dusz ze spe­cjal­ny­mi zdol­no­ścia­mi, które mieli nie­licz­ni. Kule zrzu­ca­no na lasy dewastując otoczenie. Sza był roz­rzut­ny, gdyż tak na­praw­dę przez całe życie był pa­so­ży­tem, który do­sko­na­lił się w swo­jej pro­fe­sji po­przez za­stra­sza­nie i krwa­we roz­wią­za­nia.

Do swo­ich za­stę­pów wy­bie­rał ludzi mało wymagających, kusząc ich immunitetem bezpieczeństwa. Wielu chęt­nie przy­sta­wa­ło na taki układ i to była siła króla Sza. Nie wy­zna­wał bo­wiem żad­nej nad­zwy­czaj­nej fi­lo­zo­fii życia. Sta­wiał za­wsze na najprostsze rozwiązania.

– Sza, je­stem już zmę­czo­na tą im­pre­zą – ziew­nę­ła jego żona Ma­li­gna.

– Robię to dla cie­bie, prze­cież wiesz.

– No, to róbmy tę im­pre­zę raz na pół roku, wy­star­czy. Za­osz­czę­dzi­my sporo czasu – uśmiech­nę­ła się szy­der­czo.

– Jak sobie ży­czysz. Zaraz to ogło­szę – od­rzekł sucho.

Krwa­wy Sierp był ósmą pla­ne­tą w ukła­dzie wła­dzy. Za­miesz­ki­wa­ło ją około trzy­stu osob­ni­ków bez­gra­nicz­nie od­da­nych kró­lo­wi Sza. Tak bar­dzo bali się ze­sła­nia na Że­la­zne Szu­bie­ni­ce, że w ogóle nie trze­ba było ich in­wi­gi­lo­wać. Wie­dzie­li, że szó­sta pla­ne­ta to pewna śmierć. Mieli zatem wy­star­cza­ją­cą mo­ty­wa­cję, by dawać z sie­bie wszyst­ko. Od czasu do czasu od­wie­dza­li opan­ce­rzo­ny­mi wa­ha­dłow­ca­mi po­bli­skie pla­ne­ty i kontrolowali lud, czy należycie czci króla Sza. Ten, kto spra­wiał cho­ciaż­by wra­że­nie bun­tow­ni­ka, na­tych­miast był wie­sza­ny.

Kiedy za­padł mrok, Sza, nie mogąc za­snąć w swoim pozłacanym łożu, snuł plany pod­bo­ju na­stęp­nych pla­net: pią­tej zwa­nej Szkla­ną Mgła­wi­cą i ósmej, naj­mniej po­zna­nej, Eks­o­dus. Ma­li­gna prze­bu­dzi­ła się i za­py­ta­ła:

– Co cię tak męczy?

– Za­sta­na­wiam się, czy nic nie prze­oczy­łem – od­rzekł za­my­ślo­ny.

– Nie sądzę, mie­li­śmy zna­ko­mi­tych do­rad­ców i stra­te­gów. Mar­twisz się na wy­rost.

– A co, jeśli ktoś po­zo­stał przy życiu i pa­mię­ta tamte czasy? – Sza gła­dził długą, siwą brodę. 

– Boi się tak bardzo, że nigdy tego nie zdra­dzi. Je­stem pewna – odpowiedziała Ma­li­gna.

*

 

May­umi miała dziw­ny sen. Była córką daw­ne­go wład­cy pla­ne­ty Dwóch Ry­ce­rzy. W dzie­ciń­stwie jej i sio­strze cał­ko­wi­cie usu­nię­to tę część wspo­mnień, a je­dy­nym sposobem do po­wro­tu był ma­gicz­ny ka­mień, który jako pa­miąt­kę ro­dzin­ną ukry­ła w szka­tu­le za­ko­pa­nej nie­opo­dal domu. Kiedy król Sza na­padł na jej ro­dzin­ną pla­ne­tę, wraz z ro­dzi­ną zo­sta­ła ze­sła­na na Że­la­zne Szu­bie­ni­ce.

– Ta­ka­shi to twój oj­ciec, pa­mię­taj o tym. Mu­sisz go po­mścić – usły­sza­ła obcy głos – od­szu­kaj szka­tu­łę, tam jest od­po­wiedź na twoje py­ta­nia.

Obu­dzi­ła się zlana potem. Sen wy­da­wał się bar­dzo re­ali­stycz­ny wiedziała, że ko­niecz­nie musi się stąd wy­do­stać, by od­na­leźć szka­tu­łę. Długo roz­my­śla­ła nad spo­so­bem uciecz­ki z klat­ki. Je­dy­na broń, jaką miała przy sobie, to moc bycia przez chwi­lę niewidzialną, jeśli reszt­ki daru Yumy za­dzia­ła­ją. Wy­czer­pa­na, po­now­nie przy­snę­ła zwi­nię­ta w kłę­bek. Nie mogła za­snąć głę­bo­kim snem, a je­dy­nie mózg od­ci­nał się na kilka minut, by zre­ge­ne­ro­wać or­ga­nizm. Nagle znowu przed jej ocza­mi uka­za­ła się po­stać ko­bie­ty.

– Pod­ję­łaś de­cy­zję? 

– Nie wiem, o co cho­dzi – pró­bo­wa­ła grać na zwło­kę.

– Spry­ciu­la z cie­bie – usły­sza­ła od­po­wiedź. – Wra­casz?

– Mogę – May­umi było wszyst­ko jedno.

– A co z twoim dziec­kiem? – ko­bie­ta drą­ży­ła.

– Jakim dziec­kiem? Nie mam dzie­ci.

– Je­steś w ciąży, głup­ta­sie.

– Nie­moż­li­we – za­pew­ni­ła.

– Moż­li­we. Ze­ska­no­wa­li­śmy cię, kiedy spa­łaś. Je­steś w trze­cim ty­go­dniu ciąży – głos za­brzmiał bar­dzo prze­ko­nu­ją­co.

– Nie mogę mieć dzie­ci, więc daruj sobie te psy­cho­lo­gicz­ne pod­cho­dy.

– Zatem zo­sta­jesz moim oso­bi­stym więź­niem numer czte­ry – oznaj­mił głos.

May­umi za­krę­ci­ło się w gło­wie. Po­czu­ła falę cie­pła. Nagle w jej pa­mię­ci za­czę­ły od­twa­rzać się ob­ra­zy wspól­nych nocy z Yumą. To nie­moż­li­we, Yuma za­wsze po­wta­rzał, że nie może mieć dzie­ci, a ona mu wie­rzy­ła. Nie mógł­by jej oszu­kać. Nie­mniej, raz za­sia­ne, ziar­no nie­pew­no­ści za­czę­ło kieł­ko­wać.

Jej wąt­pli­wo­ści na­ra­sta­ły. Sta­ra­ła się przy­po­mnieć sobie szko­le­nia z Yumą. Opo­wia­dał jej, do ja­kich pod­stę­pów po­tra­fią się posunąć wro­go­wie, by znie­wo­lić umysł. May­umi od kil­ku­dzie­się­ciu lat pra­gnę­ła dziec­ka, ale nigdy i ni­ko­mu tego nie wy­zna­ła. Tak więc może to zręcz­ne ma­ni­pu­lo­wa­nie jej uczu­cia­mi. W końcu, wy­czer­pa­na, za­snę­ła.

*

 

Yuma po trzy­dzie­stu dwóch go­dzi­nach ko­pio­wa­nia do­cze­kał się od­po­czyn­ku. Ka­pi­szon podał mu dwie kro­plów­ki wzmac­nia­ją­ce or­ga­nizm. Brzy­twa za­do­wo­lo­ny prze­glą­dał kopię obok sali narad. Czte­rech me­cha­tro­ni­ków, od­de­le­go­wa­nych przez Brzy­twę, przy­go­to­wy­wa­ło ko­smicz­ny sta­tek do wy­sła­nia Yumy na pla­ne­tę dyk­ta­to­ra. Sy­tu­acja zda­wa­ła się cał­ko­wi­cie opa­no­wa­na.

Yuma, wy­koń­czo­ny psy­chicz­nie, cią­gle roz­my­ślał o May­umi. Ob­ser­wo­wał krople spły­wa­ją­ce do żył, my­śląc, że nie bę­dzie mógł jej w żaden spo­sób pomóc. Przy­po­mniał sobie dzień, kiedy po raz pierw­szy ją zo­ba­czył. Na nie­wiel­kiej po­la­nie od­by­wa­ły się wła­śnie za­wo­dy w zga­dy­wa­niu myśli. Garstka ludzi z nadprzyrodzoną intuicją sta­ra­ła się od­gad­nąć myśli ochot­ni­ków. Wyglą­da­ło to tak, że para sia­da­ła na­prze­ciw­ko sie­bie w mil­cze­niu. Ochot­nik sta­rał się siłą woli prze­ka­zać swoje myśli. May­umi wio­dła prym w traf­nym od­czy­ty­wa­niu. Od razu wie­dział, że ta ko­bie­ta ma w sobie coś, czego po­szu­ki­wał od dawna. Spoj­rza­ła na niego zie­lo­ny­mi ocza­mi, wów­czas zro­zu­miał, że z nikim innym nie chce dzie­lić życia. Od­wza­jem­nił za­in­te­re­so­wa­nie, po za­wo­dach za­gad­nął ją nie­udol­nie, a ona z sze­ro­kim uśmie­chem za­pro­si­ła go, by usiadł blisko niej przy wspól­nym ogni­sku, zor­ga­ni­zo­wa­nym po za­wo­dach.

– Go­to­wy? – niski głos nagle wy­rwał go ze wspo­mnień.

– Jasne – od­po­wie­dział.

– To do­brze, masz go­dzi­nę do od­lo­tu. Chcesz z kimś po­roz­ma­wiać? – za­py­tał pewny swego Brzy­twa.

– Ze Szpo­nem, cho­ciaż pięć minut…

– Po­my­ślę…

– Mam wszyst­ko to, co po­wi­nie­nem mieć ? – za­py­tał Yuma.

– Taką mam na­dzie­ję, nie za­wiedź nas po raz drugi – burk­nął Brzy­twa.

– Nie za­wio­dę.

Brzy­twa po­de­słał Szpo­na. Yuma prze­ka­zał mu naj­waż­niej­sze spra­wy. Przede wszyst­kim przyjaciel mu­siał od­na­leźć May­umi i dbać o jej bez­pie­czeń­stwo. Był pewny jego lo­jal­no­ści , po­nie­waż ura­to­wał kilka lat temu sio­strę Szpo­na przed tru­chło­ja­da­mi.

W bun­krze włą­czył się żółty alarm. Le­ming ze Spi­ne­rem natychmiast przy­go­to­wa­li mio­ta­cze ognia i pod­bie­gli pod wrota. Za nimi kilku de­ge­ne­ra­tów usta­wi­ło się w zwar­ty szyk, trzy­ma­jąc przed sobą tar­cze. Brzy­twa ki­piał ze zło­ści.

Po­wsta­ło nie­złe za­mie­sza­nie, z któ­re­go sko­rzy­sta­li Ja­skra, Ka­pi­szon i Szpon, by do końca zre­ali­zo­wać swój plan. Opra­co­wy­wa­li go od ja­kie­goś czasu i nie spo­dzie­wa­li się, że oko­licz­no­ści tak szyb­ko otwo­rzą im drogę do re­ali­za­cji. Czym prę­dzej wy­mknę­li się do pod­zie­mi. Bie­gli skal­nym ko­ry­ta­rzem co sił w no­gach. Do­tar­li do Czar­ciej Ja­ski­ni, gdzie ukry­ty był sta­tek ko­smicz­ny. Yuma do­łą­czył do nich i w kilka minut cała czwór­ka sie­dzia­ła już w środ­ku, uru­cha­mia­jąc od­rzu­to­we sil­ni­ki.

O go­dzi­nie trze­ciej dwa­dzie­ścia dwie kap­su­ła z Yumą i jego kom­pa­na­mi wy­star­to­wa­ła na pla­ne­tę króla Sza.

Tym­cza­sem Brzy­twa od­krył powód alar­mu. Do bun­kra zbli­ża­ło się spore stado wło­cha­tych stwo­rów, które żyją w pod­zie­miach. De­ge­ne­ra­ci na­zy­wa­li je Kar­to­fla­ka­mi. Być może szu­ka­ją no­we­go ukry­cia? – mimo zdenerwowania po­my­ślał Brzy­twa.

*

 

Część 4/4

 

May­umi po­wo­li od­zy­ski­wa­ła siłę. Ani przez chwi­lę nie prze­sta­ła ukła­dać planu uciecz­ki z klat­ki. Wy­star­czy prze­chy­trzyć stwo­ra–straż­ni­ka. Tylko jak? Była wię­zio­na w cia­snym, słabo oświe­tlo­nym ko­ry­ta­rzu. Kiedy pil­nu­ją­cy uciął sobie drzem­kę – w końcu ją olśni­ło. Przy­po­mnia­ła sobie o nie­wy­ko­rzy­sta­nej sile trans­for­me­ra. Od razu po­czu­ła się pew­niej. Tak więc wy­tę­ży­ła umysł i sta­ra­ła się skon­cen­tro­wać. Zamieniając się w szczura, wy­ko­rzy­sta­ła całą moc z trans­for­me­ra Yumy. Oblał ją zimny pot. Nie było łatwo przekierować całą energię ciała na ocze­ki­wa­ny re­zul­tat. Miała tylko jedną szan­sę. Udało się! Ucie­kła z klat­ki, a już po chwi­li za­dzia­ła­ła nie­wi­dzial­ność. Nie miała ani se­kun­dy do stra­ce­nia, bie­gła, ile siły w no­gach, do ko­ry­ta­rza z na­pi­sem „Nie wcho­dzić”. Po­wio­dło się, wbie­gła w długi tunel, na jego końcu do­strze­gła czer­wo­ne świa­tło. Tam na pewno jest wyj­ście! – May­umi w końcu poczuła się pewniej.

Nie­ste­ty, wil­ko­łak, obu­dziw­szy się, od­krył brak więź­niar­ki. Wiel­ki­mi su­sa­mi ru­szył za nią. Pro­wa­dził go węch. May­umi po chwi­li usły­sza­ła, że w od­da­li tęt­nią kroki. Cho­le­ra! Za szyb­ko się obu­dził – po­my­śla­ła. W za­uł­ku ko­ry­ta­rza do­strze­gła zamkniętą becz­kę. Z trudem otworzyła wieko, w środku znajdowała się cuchnąca breja. Wsko­czy­ła do niej szyb­ko, by zneu­tra­li­zo­wać swój za­pach. Zawartość była lo­do­wa­ta, a ona w dal­szym ciągu nie­wi­dzial­na. Po chwi­li od­głos kro­ków był tuż przy niej. Bała się, że zaraz się utopi, stwór krą­żył wokół becz­ki zdez­o­rien­to­wa­ny, po chwi­li głośno zawył. Wycofał się.

Wy­gra­mo­li­ła się i, prze­mar­z­nię­ta do szpi­ku kości, sta­ra­ła się rozruszać, było to bar­dzo trud­ne. Po­cie­szał ją je­dy­nie fakt, że w tunelu plama czer­wieni rosła. Sta­ra­ła się sku­pić na tym, co przed nią.

*

 

Brzy­twa i pozostali rewolucjoniści usły­sze­li z gło­śni­ków za­in­sta­lo­wa­nych w bun­krze ko­mu­ni­kat o wy­star­to­wa­niu ich je­dy­ne­go stat­ku ko­smicz­ne­go.

– Cho­le­ra! Mia­łem od­pra­wić Yumę! – krzyk­nął.

– Yuma po­ra­dził sobie sam – za­śmiał się Spi­ner.

– Ile mamy na ze­wnątrz tych ku­dła­tych małp? – za­py­tał Brzytwa Pla­zmę.

– Około dwu­dzie­stu. Po­trak­tuj­cie ich ogniem, bę­dzie­my mieli nie­złą wy­żer­kę! – od­po­wie­dział Pla­zma.

– Dobra, otwie­ra­my wrota i od razu ro­bi­my sma­żal­nię – roz­ka­zał Brzy­twa.

Mio­ta­cze zio­nę­ły żół­to-czer­wo­nym ogniem wprost na roz­ju­szo­ne stwo­ry. Jed­nak Kar­to­fla­ki nie ucie­ka­ły prze­stra­szo­ne, jak za­kła­da­li de­ge­ne­ra­ci. Ni­czym wa­ta­ha parły do przo­du, roz­dzie­ra­jąc pa­zu­ra­mi prze­ciw­ni­ków. Walka stała się za­żar­ta, wil­ko­ła­ki ra­ni­ły kilku ludzi Brzy­twy, a Pla­zmę i Spi­ne­ra za­gry­zły. Wokół bun­kra lała się krew, prze­ciw­ni­cy po­mi­mo strat nie od­pusz­cza­li, agre­so­rzy sta­wia­li się coraz bar­dziej bez­li­to­śni. Ich pa­zu­ry cięły de­ge­ne­ra­tów do­tkli­wie, a krew wsią­ka­ła szyb­ko w zie­mię. Wresz­cie Le­ming wpadł na po­mysł, by włą­czyć ­dź­wię­ki o wy­so­kiej czę­sto­tli­wo­ści. Po­in­for­mo­wał przez gło­śni­ki swo­ich kom­pa­nów, by na­tych­miast za­tka­li uszy. Nie było czasu na ak­cep­ta­cję planu przez Brzy­twę. Le­ming pu­ścił serię sy­gna­łów. Stwo­ry za­czę­ły się wy­co­fy­wać.

– Na dzi­siaj mam dość – le­d­wie dy­sząc wy­znał Brzy­twa.

– Mu­si­my na­tych­miast opa­trzyć ran­nych – zwró­cił się do ogółu Le­ming.

– Wszy­scy do bun­kra, wcią­gnąć zwło­ki na­szych – roz­ka­zał Brzy­twa.

– My­ślisz, że jesz­cze wrócą? – za­py­tał Le­ming.

– Je­stem pewny, mamy kilka go­dzin na uło­że­nie no­we­go planu. A gdzie Szpon?

– Racja, nie wi­dzia­łem go w walce, Ka­pi­szo­na też.

– Cho­le­ra! – syk­nął Brzy­twa.

*

– No, to dwa dni lotu przed nami – za­gad­nął Ja­skra.

– Wy­obra­żam sobie minę Brzy­twy, kiedy się dowie. – Uśmiech­nął się pod nosem Ka­pi­szon.

– Naj­waż­niej­sze, że damy z sie­bie wszyst­ko. Nie są­dzi­łem, że nasza przy­jaźń prze­trwa, po tym, co od­sta­wi­ła May­umi. Nigdy bym na to nie wpadł, że za­in­sta­lu­je mi GPS-a w po­de­szwie buta. Spry­cia­ra. Wiem, że za­wio­dłem – tłu­ma­czył się Yuma.

– Daj spo­kój, w końcu znamy się od tylu lat, że jedno zda­rze­nie nie prze­kre­śla tego, co razem prze­ży­li­śmy – za­pew­nił Ja­skra.

– Ta, pa­mię­tasz nasze za­pa­so­we plany? Warto je mieć. Sam nas tego uczy­łeś – rzu­cił Ka­pi­szon.

Szpon mil­czał.

– Macie moją kopię? – zapytał Yuma.

– Jasne – mruk­nął Szpon.

– Za­sta­na­wiam się, gdzie wy­lą­du­je­my, mu­si­my wy­brać spory nie­uży­tek, żeby szyb­ko nas nie na­mie­rzy­li, i do­brze ukryć sta­tek.

– Chyba nie za­bra­li­ście z bun­kra całej broni, tam też w każ­dej chwi­li może być nie­bez­piecz­nie? – za­py­tał Yuma.

– Skąd, tylko tę, nad którą tyle pra­co­wa­li­śmy – żach­nął się Ja­skra.

Po­dróż od­by­wa­ła się bez żad­nych pro­ble­mów.

*

 

May­umi udało się wy­do­stać z tu­ne­lu. Czer­wo­ne słoń­ce wzbu­dzi­ło w niej za­chwyt. Kiedy poczuła ciepło na skórze, wyciągnęła ramiona i przez chwilę cieszyła się widokiem. Wy­czer­pa­na do gra­nic moż­li­wo­ści, sta­ra­ła się od­na­leźć orientacyjny znak, by trafić do domu. Las wy­da­wał się zna­jo­my, byle tylko tra­fi­ła na szu­bie­ni­ce, wów­czas in­stynk­tow­nie do­trze do celu. Nie­wi­dzial­ność nie­dłu­go prze­sta­nie dzia­łać. Resz­tą sił wdra­pa­ła się na wy­so­kie drze­wo. Za­nie­po­ko­jo­na ro­zej­rza­ła się do­ko­ła. W od­da­li było widać sporą wy­kar­czo­wa­ną po­la­nę. Tam pew­nie są szu­bie­ni­ce – po­my­śla­ła z iskier­ką na­dziei. Na­tych­miast ru­szy­ła dalej. Wie­dzia­ła, że to nie czas na od­po­czy­nek.

Po kilku go­dzi­nach do­tar­ła w zna­jo­me re­jo­ny. Z od­da­li usły­sza­ła chrzą­ka­nie tru­chło­ja­dów, nie wró­ży­ło to nic do­bre­go. Prze­stra­szo­na ro­zej­rza­ła się, szu­ka­jąc w za­się­gu wzro­ku ja­kie­goś schro­nie­nia. Pod­bie­gła do nie­wiel­kiej dziu­ry po wy­wró­co­nym przez wiatr drze­wie. Ukry­ła się w wy­kro­cie, uświę­co­nym tra­dy­cją schro­nie­niu zbie­gów. Za­snę­ła głę­bo­kim snem.

*

 

– Zni­ko­pis, cze­kam na ra­port – przy­po­mniał zi­ry­to­wa­ny Brzy­twa.

– Czte­rech na­szych za­bi­tych, dzie­się­ciu ran­nych. Sie­dem mar­twych Kar­to­fla­ków leży przed wro­ta­mi. Co z nimi? – za­py­tał.

– Wyjść, uło­żyć z ciał stos, spa­lić.

– Tak jest! – Zni­ko­pis z mio­ta­czem ru­szył w stro­nę wyj­ścia.

– Co z Yumą?

– Bez odzewu. Sły­chać tylko szme­ry – od­parł Le­ming, dra­piąc się w siwą brodę.

– Kogo jesz­cze bra­ku­je?

– Ka­pi­szo­na, Ja­skry, Szpo­na.

Może na­praw­dę im się uda – Brzy­twa za­my­ślił się. Nie­na­wiść żywiona do Yumy, a wynikała z zazdrości o tę jego charyzmę i siłę woli, sta­wa­ła się coraz mniej do­kucz­li­wa. Chciał przy­mie­rza, w grun­cie rze­czy nie było in­ne­go wyj­ścia, by za­cho­wać twarz. Yuma jak zwy­kle dał popis swo­jej go­to­wo­ści do walki i in­te­gra­cji z grupą, a Brzy­twa na jego tle wy­pa­dał pod tym wzglę­dem zawsze blado.

Po­zo­sta­li de­ge­ne­ra­ci mieli mieszane uczucia po wia­do­mo­ści, że czte­rech ich naj­lep­szych żoł­nie­rzy wy­ru­szy­ło na pla­ne­tę Krwa­we­go Sier­pa. Z jed­nej stro­ny cieszyli się, że być może rządy de­spo­ty Sza w końcu się skoń­czą, z dru­giej zaś złościli się na Yumę, z powodu jego kolejnej sa­mo­wol­ki. Ry­zy­ko było zbyt duże, by można było ode­tchnąć.  

*

 

Po dwóch do­bach sta­tek do­tarł do celu. Za­ło­ga zgod­nie wy­bra­ła do lą­do­wa­nia ustronną część planety. Buntownikom dużo czasu za­ję­ło za­ka­mu­flo­wa­nie stat­ku. Mu­sie­li roz­ło­żyć ogrom­ną plan­de­kę z prze­źro­czy­ste­go two­rzy­wa ponad statkiem, która jak ka­me­le­on przej­mo­wa­ła kolor oto­cze­nia.

Sama pla­ne­ta nie­wie­le się róż­ni­ła wy­glą­dem od Że­la­znych Szu­bie­nic. Była nieco więk­sza, otoczona wszędobylską zie­lenią. Lasy zdu­mie­wa­ły swoją wiel­ko­ścią i róż­no­rod­no­ścią ga­tun­ków drzew. Świe­że po­wie­trze orzeź­wia­ło. Można było do­strzec nie­zli­czo­ną ilość stru­my­ków i sze­ro­kich rzek. Gdzie­nie­gdzie z nie­wy­so­kich gór spły­wa­ły wo­do­spa­dy. Przy­by­szom pla­ne­ta ja­wi­ła się ni­czym Eden. Stąd taka ogrom­na tro­ska sprzy­mie­rzeń­ców Sza, by nie do­pu­ścić do niej re­wo­lu­cjo­ni­stów. Pola do­star­cza­ły dużo żyw­no­ści, w prze­mysł również in­we­sto­wa­no, pomimo że łatwo mogli się utrzy­mać z rol­nic­twa i gra­bie­ży pod­le­głych pla­net.

Gdyby nie Sza, każda z ośmiu pla­net mo­gła­by być w takim sta­nie, cho­ciaż nie­któ­re ogra­ni­cza­ły wa­run­ki. Na przy­kład Eks­o­dus nie był do tej pory zdo­by­ty przez ludzi. Po­zo­sta­wał wiel­ką nie­wia­do­mą.

Szpon, z racji swo­jej ogrom­nej siły fi­zycz­nej (jako je­dy­ny do tej pory wy­grał wszyst­kie we­wnętrz­ne roz­gryw­ki na rękę z de­ge­ne­ra­ta­mi), szedł pierw­szy, za nim Ka­pi­szon, Ja­skra i Yuma. Ko­rzy­sta­li z pan­ce­rzy, które za­pew­nia­ły na kil­ka­dzie­siąt go­dzin ochro­nę przed zra­nie­niem. Ich pierw­szym celem było od­na­leźć stat­ki króla Sza i do­szczęt­nie je spa­lić. Ka­pi­szon dwie dekady temu opra­co­wał au­tor­ski pro­gram na­wi­ga­cyj­ny, wy­kry­wa­ją­cy stopy ty­ta­nu, alu­mi­nium i ma­gne­zu więc po­win­no się udać. Zanim skon­stru­ują na­stęp­ne stat­ki, po­trwa to kilka dekad.

*

 

May­umi obu­dzi­ła się o świ­cie. Ru­szy­ła przed sie­bie pewnym kro­kiem. Co ka­wa­łek na szu­bie­ni­cach dyn­da­ły ciała. Roz­kła­da­ły się a ich odór po­wo­do­wał mdło­ści. Stąd już tylko pięć ki­lo­me­trów dzie­li­ło ją od celu. Świet­nie – po­my­śla­ła. Im mniejsza odległość dzieliła ją od domu i wody, tym większe stawało się pragnienie. Mi­ja­ła zmur­sza­łe ki­ku­ty drzew, pył uno­sił się lekko ponad po­wierzch­nię su­chej ziemi. Przez chwi­lę stanęła szczę­śli­wa. Skie­ro­wa­ła twarz w stro­nę słoń­ca, po­czu­ła przy­jem­ne cie­pło ob­le­wa­ją­ce całe ciało. Yuma, udało się! Zda­wa­ła sobie spra­wę z tego, że nie ma zbyt wiele czasu, będą jej szu­kać lu­dzie Brzy­twy i jesz­cze ktoś, kto uwię­ził ją po­now­nie.

Już nigdy wię­cej nie chciała spo­tkać wil­ko­ła­ków. Kiedy wreszcie dotarła do domu, wzię­ła szyb­ki prysz­nic. De­lek­to­wa­ła się każ­dym ły­kiem wody. Ze skryt­ki wy­cią­gnę­ła po­jem­nik z kap­suł­ka­mi o dzia­ła­niu ochron­nym. Na­tych­miast jedną po­łknę­ła. W po­śpie­chu pa­ko­wa­ła do sta­re­go ple­ca­ka ko­szul­ki i spodnie na zmia­nę. Wrzu­ci­ła do bocz­nej kie­sze­ni bidon z wodą, la­tar­kę i trans­for­mer. Sta­nę­ła przed lu­strem i do­tar­ło do niej, że jeśli znowu za­cznie ucie­kać, to bę­dzie wiecz­nym zbie­giem. Zmie­ni­ła plan, od­sta­wi­ła ple­cak i zo­sta­ła na miej­scu. Co­kol­wiek się sta­nie, tutaj po­cze­ka na Yumę, tak jak pier­wot­nie się umó­wi­li.

Na­stęp­ne­go ranka zro­bi­ła test cią­żo­wy. Wynik był ne­ga­tyw­ny. Tak więc Yuma zawsze mówił praw­dę. Pa­trząc na jedną kre­secz­kę czuła się bar­dzo za­wie­dzio­na, chcia­ła­by już zo­stać matką. Łu­dzi­ła się myślą, którą za­sia­ła w niej ko­bie­ta z pod­zie­mi. Nie­ste­ty, rze­czy­wi­stość była bo­le­sna. Otar­ła łzy.

 Przy­po­mnia­ła sobie, że Szpon wspo­mniał coś o ko­pio­wa­niu Yumy. Spraw­dzi­ła chip Yumy, który za­alar­mo­wał po­wsta­nie kopii. Każda zaufana osoba otrzymywała taką informację, by móc kontrolować wykorzystanie klona lub pomóc oryginałowi.

 No, to do ro­bo­ty – po­my­śla­ła. Muszę na­wią­zać kon­takt z Yumą, by po­znać szcze­gó­ły…

Nie miała pojęcia, że Szpon wykradł kopię Yumy i zabrał ją na statek, by zapewnić jej całkowite bezpieczeństwo. Ułatwiało to bardzo zadanie Mayumi, bowiem mogła skutecznie poprowadzić oryginał Yumy w czasie rzeczywistym, dodając mu kosmicznej energii.

Tej nocy w ogóle nie spała, przy­go­to­wu­jąc mi­ster­ny plan po­mo­cy Yumie.

 

Przy­po­mniał się jej sen o szka­tu­le. Wy­bie­gła z domu i ner­wo­wo roz­glą­da­ła się wokół. Nie­opo­dal rósł nie­wiel­ki krzew ze sre­brzą­cy­mi się li­ść­mi. To dziw­ne, że do tej pory go nie za­uwa­ży­łam. Zbli­ży­ła się do niego z łopatą i za­czę­ła kopać. Kilka cen­ty­me­trów pod zie­mią wy­czu­ła ręką metal. Ko­pa­ła szyb­ciej, aż wresz­cie wy­do­by­ła nie­wiel­ką szka­tu­łę. Szyb­ko wró­ci­ła z nią do domu. Otwo­rzy­ła wieko. We wnę­trzu znaj­do­wał się nie­dłu­gi list i ta­jem­ni­czy ka­mień, mie­nią­cy się ko­lo­ra­mi.

*

 

Żoł­nie­rze skra­da­li się do za­bu­do­wań. Fakt, że tylko oni mają tak po­tęż­ną broń, jaką jest nie­wi­dzial­ność i pan­ce­rze do­da­wa­ł im wiary w suk­ces. Grup­ka naj­lep­szych de­ge­ne­ra­tów che­mi­ków oraz prze­my­słow­ców od kilku dekad pracowała wie­czo­ra­mi w bun­krze, ro­biąc do­świad­cze­nia i próby sku­tecz­no­ści. Yuma czę­sto za­ry­wał noce, by być przy każ­dej nowej pro­ce­du­rze ulep­sza­ją­cej broń. Dzię­ki temu degeneraci są prak­tycz­nie nie do na­mie­rze­nia i trud­niej bę­dzie ich zra­nić.

– Mu­si­my się zaraz roz­dzie­lić – po­wie­dział Yuma.

– Ja pójdę ze Szpo­nem, by od­na­leźć sie­dzi­bę Sza. Mam przy­go­to­wa­ny gaz usy­pia­ją­cy

– Dobra, my z Ka­pi­szo­nem po­sta­ra­my się spa­lić ten cho­ler­ny han­gar. Pa­mię­taj­cie, mu­si­my być w cią­głym kon­tak­cie, czas nam nie sprzy­ja. Jeśli teraz schrza­ni­my, po­wtór­ki nie bę­dzie, za to na­ra­zi­my na­szych na strasz­ny odwet – rzu­cił Ja­skra.

– Wolę sam się zabić, niż być więź­niem Sza – od­po­wie­dział Szpon.

– Jak każdy z nas – po­twier­dził Yuma.

– Wzru­sza­ją­ce – mruk­nął Szpon.

Po kilku me­trach do­tar­li do han­ga­ru. Straż na­tych­miast po­trak­to­wa­li gazem usy­pia­ją­cym. Ka­pi­szon z Ja­skrą od razu wzię­li się do ro­bo­ty, roz­kła­da­jąc środ­ki wy­bu­cho­we. Wszyst­ko szło jak po maśle. Yuma ze Szpo­nem bie­gli w stro­nę oka­za­łe­go bu­dyn­ku, wy­róż­nia­ją­ce­go się na tle in­nych tan­det­ny­mi zdo­bie­nia­mi, tylko taki styl pa­so­wał do Sza. Po chwi­li od­na­leź­li kli­ma­ty­za­cję i wpu­ści­li gaz.

– Ja­skra, gaz już się roz­prze­strze­nia, po­trzeb­ne nam jesz­cze ja­kieś dzie­sięć minut – za­mel­do­wał Yuma.

– My też pra­wie koń­czy­my. Cze­ka­my na znak, kiedy wy­sa­dzić – po­in­for­mo­wał Ka­pi­szon.

– Idzie­my na górę, jesz­cze tylko chwi­la dzie­li nas od śmier­ci tego ty­ra­na.

 

Wbie­gli do kom­na­ty Sza, który słod­ko spał w ob­ję­ciach Ma­li­gny. Yuma sta­nął z jed­nej stro­ny łoża, Szpon z dru­giej, na trzy od­pa­li­li pa­ra­li­za­to­ry. Ciała Ma­li­gny i jej męża prze­szył prąd o ogrom­nym na­tę­że­niu.

– To za na­szych – burk­nął Yuma.

– Para za­srań­ców – skwi­to­wał Szpon.

Uprzed­nio w ten sam spo­sób po­trak­to­wa­li straż­ni­ków Sza. Przy życiu po­zo­sta­wi­li je­dy­nie służ­bę, która błogo spała.

Re­wo­lu­cjo­ni­ści spo­dzie­wa­li się na­głej śmier­ci ty­ra­nów, tym­cza­sem Sza po dawce na­pię­cia elek­trycz­ne­go na­brał siły i wy­sko­czył z łóżka jak z procy. Zła­pał za krtań Szpo­na. Rzu­cił go na pod­ło­gę. Za­sko­czo­ny Yuma sta­rał się z ca­łych sił od­cią­gnąć Sza. Furia jaka go ogar­nę­ła na wi­do­k mar­twej żony do­da­wa­ła mu wi­go­ru. Szpon odparł atak, wymierzając kilka ciężkich ciosów w tors Sza. Szpon walczył różnymi stylami. Zaserwował koktajl celnych razów oprawcy. Zamroczony Sza nie dawał za wygraną. Rzucił się ponownie na Szpona. Turlali się po podłodze w zaciętej walce. Chrzęst krta­ni pod na­ci­skiem ko­la­na Sza, za­koń­czył żywot Szpo­na.

 *

May­umi po­śpiesz­nie prze­czy­ta­ła list na głos. Litery były niestarannie napisane, w niektórych miejscach atrament mieszał się ze łzami.

 

“ Kochana córko!

 

Nie mam czasu, stąd tylko kilka słów. Jesteś potomkiem Takashiego, jednego z najlepszych wojowników galaktyki. Urodziłaś się na planecie Dwóch Rycerzy. Nie zapomnij o tym. Jeśli teraz czytasz, znaczy, że wypełniłaś wolę ojca i masz odpowiedni charakter. Pomścij naszą śmierć. Król Sza ma tylko jedno słabe miejsce, które odkrył Twój ojciec. Między łopatkami ma generator mocy. Nigdy nie używaj w jego obecności prądu.

 

Jesteś jedyną szansą na sprawiedliwość. Nasza krew jest Twoją. Pomoże Ci magiczny kamień zgromadzonej mocy.

 

Powodzenia.

 

Matka – Takara.”

 

Usia­dła przed lu­strem i całej siły ści­snę­ła ma­gicz­ny ka­mień w rę­kach. Moc ka­mie­nia roz­pro­mie­ni­ła la­zu­rem cały pokój. Czuła, że nie ma ani chwi­li do stra­ce­nia, by ra­to­wać Yumę. Skon­cen­tro­wa­ła się i wresz­cie udało się na­wią­zać po­łą­cze­nie z oryginałem Yumy. Od teraz była jego te­le­pa­tycz­nym do­rad­cą w walce.

– Masz bar­dzo mało czasu, zanim do­pad­ną cię żoł­nie­rze z są­sied­nich bu­dyn­ków, bierz się w garść – prze­sła­ła ko­mu­ni­kat Yumie – Sza ma tylko jeden słaby punkt, mu­sisz nożem wy­ciąć jego ge­ne­ra­tor mocy. Ma go mię­dzy ło­pat­ka­mi! Szyb­ko! Zaraz mogą cię na­mie­rzyć! – krzy­cza­ła.

– May­umi?

– Bierz nóż, do cho­le­ry!

Yuma, pod­bu­do­wa­ny, wyjął nóż z kie­sze­ni. Sza mio­tał się po po­ko­ju jak dziki zwierz. Toczyła mu się piana z ust. Rzu­cił się na Yumę i przycisnął do podłogi. Ten wyślizgnął się jak piskorz spod cielska tyrana, zadając mu kilka ran nożem. Sza zasyczał z bólu, w jego oczach pojawił się prawdziwy obłęd. Zacisnął mocno zakrwawione pięści i wymierzył cios w twarz Yumy. Degenerat upadł. Sza skoczył na niego, by dokończyć dzieła. Yuma wbił resz­tą siły nóż w plecy Sza. Nie miał po­ję­cia jak tego do­ko­nał, ale udało mu się wy­ciąć ge­ne­ra­tor. (W tym cza­sie May­umi non stop prze­sy­ła­ła mu ko­smicz­ną ener­gię). Sza osłabł, ale udało mu się wy­mie­rzyć kilka cel­nych cio­sów Yumie.

– Skręć mu kark – roz­ka­za­ła May­umi. – Teraz!

– Zro­bio­ne – z dumą za­mel­do­wał Yuma. – Wra­cam do was – dodał.

– Cze­ka­my – od­parł Ja­skra.

– Szpon nie żyje – ze smut­kiem powiedział Yuma.

Kiedy do­tarł do han­ga­ru, Ja­skra od­pa­lił mio­tacz. Ogień i roz­la­ne w spo­rych ilo­ściach pa­li­wo spo­wo­do­wa­ły po­tęż­ną eks­plo­zję, ży­wioł się­gał kilku me­trów w górę. De­ge­ne­ra­ci ucie­ka­li, ile sił w no­gach, ale nie­ste­ty wy­buch nie­źle ich po­tur­bo­wał. Yuma od­niósł naj­wię­cej ob­ra­żeń, po­nie­waż biegł ostat­ni. Wy­rzu­ci­ło go na kilka me­trów, stra­cił na chwi­lę przy­tom­ność. Kiedy się ock­nął stał przy nim Ka­pi­szon. 

– Dasz radę? – krzyk­nął Ka­pi­szon.

– Cien­ko, chyba zła­ma­łem nogę… – jęk­nął z bólu.

Ja­skra i Ka­pi­szon, naj­de­li­kat­niej, jak po­tra­fił zła­pa­li za nogi i ręce Yumę, żeby go zanieść na statek.

– Razem tu przy­by­li­śmy i razem od­le­ci­my – za­pew­nił Ja­skra.

*

Mi­nę­ły dwie doby. Wy­lą­do­wa­li nie­opo­dal schro­nie­nia Yumy. Wnie­śli go do domu, May­umi za­mar­ła, wi­dząc ciało uko­cha­ne­go w tra­gicz­nym sta­nie. Nie spo­dzie­wa­li się jej tu za­stać, ale Ka­pi­szo­no­wi spadł ka­mień z serca. Dziel­na dziew­czy­na – po­my­ślał.

– Udało się – rzu­cił spod brwi Ja­skra.

– Przy­da się jakiś medyk, sama nie dasz rady go zre­ge­ne­ro­wać – po­uczył Ja­skra – nie­ba­wem kogoś tu wy­śle­my.

– Wra­ca­my do bun­kra, zdać ra­port. Dbaj o niego – po­pro­sił Ka­pi­szon.

May­umi de­li­kat­nie roz­cię­ła kom­bi­ne­zon Yumy. Leżał pół­przy­tom­ny z bólu. Prze­ję­ta, z mi­ło­ścią spoj­rza­ła mu w oczy.

– Ko­cham cię – wy­zna­ła czule.

– Bę­dzie do­brze – za­pew­nił, po czym na­tych­miast za­snął.

*

Od dawna mieszkańcy Że­la­znych Szu­bie­nic nie byli tak ra­do­śni. Wszyst­kim prze­ka­za­no no­wi­nę o śmier­ci króla Sza i jego mał­żon­ki. Rzecz jasna nie po­da­no szcze­gó­łów, de­ge­ne­ra­ci ubra­li ją w słowa “na­głej, nie­spo­dzie­wa­nej śmier­ci”. Za­stęp­ca Sza, ge­ne­rał Ry­ko­szet, miał twar­dy orzech do zgry­zie­nia. Musiał wy­pra­co­wać po­ko­jo­we re­la­cje i po­waż­nie za­sta­no­wić się jak wzmocnić bez­pie­czeń­stwo na Krwa­wym Sier­pie. 

Yuma z cza­sem po­czuł się le­piej, skóra za­czę­ła się re­ge­ne­ro­wać, ale otwar­te zła­ma­nie nogi znacz­nie utrud­ni­ło mu życie. Re­ha­bi­li­ta­cja cią­gnę­ła się w nie­skoń­czo­ność. Każdy sta­rał się mu pomóc i wes­przeć, cho­ciaż­by do­brym sło­wem, ale na nie­wie­le to się zdało. Za­mknął się w sobie. Nie po­tra­fił po­go­dzić się ze swoją nie­spraw­no­ścią, przez co coraz czę­ściej mię­dzy nim a May­umi do­cho­dzi­ło do spięć.

Kiedy przy­po­mi­na­ła sobie, przez co prze­szła, by uwol­nić się z pod­zie­mi, wie­dzia­ła, że jest w sta­nie dla Yumy zro­bić wszyst­ko. Nie­ła­two żyć w cie­niu bo­ha­te­ra, jed­nak do­brze, że może pod­trzy­my­wać na duchu kogoś, kto za­wsze jest gotów oddać życie za in­nych.

Brzy­twa od czasu do czasu od­wie­dzał Yumę z bu­tel­ką do­brej whi­sky. Ga­wę­dzi­li sobie, ni­czym przy­ja­cie­le, dzie­ląc się wie­dzą na temat ochro­ny pla­ne­ty. Z cza­sem ich re­la­cje przy­bra­ły cał­kiem inny wy­miar. Obaj wie­dzie­li, że ponad wszyst­ko muszą chro­nić życie miesz­kań­ców swo­jej pla­ne­ty.

*

 

– Wiesz, Yuma, do dzi­siaj nie daje mi spo­ko­ju pewna rzecz – wy­zna­ła.

– Mia­no­wi­cie?

– Kiedy byłam uwię­zio­na w pod­zie­miach, po­ja­wi­ła się przede mną po­stać ko­bie­ty, która do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ła moją matkę…Nie wiem, co o tym my­śleć…

– Od dawna krążą le­gen­dy, że w pod­ziem­nym kró­le­stwie żyje Magik Abra, zbieg z pla­ne­ty Dwóch Ry­ce­rzy. Po­ry­wa od czasu do czasu ludzi, za­mie­nia ich w Kar­to­fla­ki, by bu­do­wać swoją armię. Może chciał w ten spo­sób wzbudzić twoje za­ufa­nie?

– Ale po co?

– Bo pew­nie znał two­je­go ojca, stąd jego wie­dza. Może do­strzegł w tobie po­ten­cjał na swo­je­go na­stęp­cę? – roz­ba­wio­ny uśmiech­nął się.

– Ga­dzi­na z cie­bie. – Mó­wiąc to, na­tych­miast mocno przy­tu­li­ła się do Yumy.

*

Tym­cza­sem Kar­to­fla­ki szy­ko­wa­ły się do na­stęp­ne­go ataku na bun­kier de­ge­ne­ra­tów.