Czarne słońce

 Obu­dził go jeden z ma­ry­na­rzy któ­re­go imie­nia nie pa­mię­tał. Silne szarp­nię­cia za ra­mio­na wy­rwa­ły go z nad­zwy­czaj moc­ne­go snu. Z po­cząt­ku jego oczy nie mogły przy­wyk­nąć do świa­tła. Mu­sia­ło być to zwią­za­ne z dzia­ła­niem środ­ka który zwa­lił ich wszyst­kich z nóg i uśpił. Gdy jego oczy przy­zwy­cza­iły się do świa­tła, zo­ba­czył prze­ra­żo­ną minę majt­ka. Jego nie­bie­skie oczy były puste i roz­bie­ga­ne, ruchy ner­wo­we i nie kon­tro­lo­wa­ne. Ko­lumb ro­zej­rzał się do­oko­ła, on i in­nych dzie­się­ciu człon­ków za­ło­gi byli w za­da­szo­nej klat­ce. Kraty klat­ki były wy­ko­na­ne z dziw­nie po­ły­sku­ją­ce­go w słoń­cu ciem­ne­go me­ta­lu. Po­łysk zda­wał się mieć zie­lo­ny kolor. Z przo­du klat­ki widać było plecy woź­ni­cy. Ten miał na sobie pe­le­ry­nę ze skóry ja­kie­goś wiel­kie­go kota za­sła­nia­ją­cą więk­szość ple­ców. Z boków wy­sta­wa­ły nie­zwy­kłe na­ra­mien­ni­ki. Były wy­ko­na­ne z tego sa­me­go ma­te­ria­łu co pręty klat­ki. Ozdo­bio­ne były mo­ty­wa­mi liści i wi­ją­cych się węży. Na gło­wię obcy miał hełm do któ­re­go boków przy­twier­dzo­ne były me­ta­lo­we ele­men­ty wy­glą­da­ją­ce jak pióra wiel­kie­go ptaka.

Kiedy ma­ry­narz spo­strzegł, że udało mu się obu­dzić swego pana, pi­skli­wym gło­sem za­czął wy­krzy­ki­wać potok słów.

– Kim, kim oni są ? Skąd oni się wzię­li? Gdzie my je­ste­śmy?

– Na Boga uspo­kój się – rzekł Ko­lumb. Nie wiem kim są, ani gdzie je­ste­śmy, ale wiem, że krzy­ki mogą nam tylko za­szko­dzić.

– Ale co z resz­tą z nas? Z tymi któ­rzy byli z nami i z tymi któ­rzy po­zo­sta­li na okrę­tach?

– Skąd mam to wie­dzieć czło­wie­ku, je­ste­śmy w tej samej klat­ce.

Po­zo­sta­li rów­nież po­wo­li bu­dzi­li się i z nie­do­wie­rza­niem prze­cie­ra­li oczy. Do­oko­ła drogi z bia­łe­go ka­mie­nia która po­dą­ża­li wi­dzie­li gęstą linie drzew. Po­wie­trze było bar­dzo cie­płe i wil­got­ne. Krzysz­tof za­czął się za­sta­na­wiać jakim cudem obcy wy­trzy­mu­ję tę tem­pe­ra­tu­rę w uzbro­je­niu. Za nimi była tylko pusta droga, a widok przed nimi sku­tecz­nie za­sła­niał woź­ni­ca i drew­nia­ne ele­men­ty wozu. Jed­nak po dźwię­kach jakie do­cho­dzi­ły z przo­du można było wy­wnio­sko­wać, że przed nimi po­ru­sza się ktoś jesz­cze.

– Co my teraz zro­bi­my panie ? – ode­zwał się inny z ma­ry­na­rzy.

– W tej chwi­li mo­że­my tylko cze­kać aż do­je­dzie­my. Gdyby chcie­li nas zabić już by to zro­bi­li. Po co mie­li­by z tym cze­kać? Zo­ba­czy­my jakie mają wobec nas plany.

– Ale panie, nie mogą być przy­jaź­ni skoro nas za­ata­ko­wa­li i uśpi­li – od­po­wie­dział bos­man.

– Tak, to praw­da. Może będą chcie­li nas wy­ko­rzy­stać jako nie­wol­ni­ków. Za­cze­kaj­my aż do­je­dzie­my, wtedy bę­dzie­my mogli za­pla­no­wać ewen­tu­al­ną uciecz­kę. Póki co za­cho­waj­my spo­kój i cze­kaj­my.

Je­cha­li tak przez Bóg wie ile czasu po­dzi­wia­jąc zie­lo­ność lasów ze­wsząd ich ota­cza­ją­cych. Ko­lo­ro­we ptaki prze­la­ty­wa­ły nad ich gło­wa­mi z jed­nej stro­ny drogi na drugą. Gdzie­nie­gdzie przy linii drzew wi­dzie­li czło­wie­ko­wa­te przy­gar­bio­ne isto­ty bu­szu­ją­ce w ga­łę­ziach drzew i zręcz­nie prze­ska­ku­ją­ce z jed­ne­go na dru­gie. Ich okrzy­ki były da­le­ce inne od ludz­kich. Czym­kol­wiek były nie miały zbyt wiele ro­zu­mu. Od­mien­ność miej­sca w któ­rym się zna­leź­li za­czę­ła ich przy­tła­czać. Nic tu nie wy­glą­da­ło tak jak w ich ro­dzi­mych stro­nach. Słoń­ce za­czę­ło chy­lić się ku za­cho­do­wi ma­lu­jąc niebo po­ma­rań­czo­wo ró­żo­wą po­świa­tą. Po­ko­nu­jąc za­kręt uwię­zio­nym po­dróż­ni­kom uka­za­ła się w całej oka­za­ło­ści ko­lum­na wozów wy­peł­nio­nych resz­tą za­ło­gi. I co naj­dziw­niej­sze, wozy nie były cią­gnię­te przez konie czy muły a przez ol­brzy­mie wło­cha­te byki, po­sia­da­ją­ce im­po­nu­ją­cych roz­mia­rów rogi.

Zza linii drzew przed nimi za­czę­ły wy­ła­niać się mury mia­sta, były zbu­do­wa­ne z sza­re­go ka­mie­nia. Z od­le­gło­ści nie można było do­brze osza­co­wać ich wy­so­ko­ści, jed­nak to co przy­ku­wa­ło uwagę to nie­re­gu­lar­ność ich po­wierzch­ni. Z całą pew­no­ścią były one po­kry­te ja­ki­miś pła­sko­rzeź­ba­mi. Im bli­żej mia­sta się znaj­do­wa­li tym bar­dziej rósł nie­po­kój w ich ser­cach. Uciecz­ka z ta­kie­go miej­sca wy­da­wa­ła się już w tej chwi­li, nie­mal nie­moż­li­wa. Za­pa­dał zmrok a barw­ne jesz­cze przed chwi­lą niebo za­kry­ły grube, ciem­ne chmu­ry z któ­rych lada mo­ment spad­nie deszcz. Nie mi­nę­ło dużo czasu i chmu­ry za­czę­ły swój płacz. Więź­nio­wie pró­bo­wa­li w jakiś spo­sób uchro­nić się przed prze­mok­nię­ciem, jed­nak za­da­szo­na prę­ta­mi krata nie po­zwa­la­ła im tego unik­nąć.

– To wszyst­ko Twoja wina, to twój bluź­nier­czy po­mysł spra­wił, że je­ste­śmy w tym za­po­mnia­nym przez Boga miej­scu – krzy­czał jeden z ma­ry­na­rzy wska­zu­jąc na Ko­lum­ba.

– Gdyby Bóg chciał nas uka­rać, nie po­zwo­lił­by nam tu do­trzeć – od­rzekł Krzysz­tof. Naj­le­piej bę­dzie jak za­mkniesz się i prze­sta­niesz ję­czeć jak dziec­ko.

– o nie, nie za­mie­rzam wy­ko­ny­wać już two­ich po­le­ceń, to wszyst­ko przez cie­bie.

Po­zo­sta­li człon­ko­wie za­ło­gi pa­trzy­li z lek­kim po­wąt­pie­wa­niem na swo­je­go to­wa­rzy­sza. Wi­docz­nie mieli dość jego pie­prze­nia. Po­trze­bo­wa­li po­ka­zu pew­no­ści a nie pła­czu i Krzysz­tof za­mie­rzał im jej do­star­czyć.

-za­ha­ru­je­my się przez cie­bie na śmierć w ja­kiejś za­tę­chłej ko­pal­ni, płuca nam zwięd­ną od pyłu – kon­ty­nu­ował roz­pa­cza­jąc maj­tek.

Ko­lumb nie cze­kał długo, szyb­kim pro­stym cio­sem zdzie­lił płacz­ka pro­sto w nos, tak, że ten fak­tycz­nie za­pła­kał, zgiął się w pół, zła­pał się za nos i zawył

– za­mkniesz w końcu tę nie­wy­ga­da­ną mordę czy mam cię zdzie­lić jesz­cze raz? – sto­no­wa­nie po­wie­dział Krzysz­tof. Tam­ten je­dy­nie usiadł i zwie­sza­jąc głowę, pa­trzył w pod­ło­gę klat­ki.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Byli już nie­da­le­ko murów mia­sta. W za­pa­da­ją­cej ciem­no­ści i per­li­stych kro­plach desz­czu ry­so­wał się kon­tur bramy na któ­rych ledwo wi­docz­ne były po­sta­cie straż­ni­ków peł­nią­cych wartę. Ubra­ni w zbro­ję z dziw­ne­go me­ta­lu pa­trzy­li na zbli­ża­ją­cych się do mia­sta gości. Sama brama jak i mury miały wy­ry­te sym­bo­le i po­sta­cie. Naj­więk­szą z nich, wy­ry­tą nad bramą była isto­ta przy­po­mi­na­ją­ca pie­rza­ste­go węża. Jego oczy wy­sa­dza­ne nie­praw­do­po­dob­nie wiel­ki­mi szma­rag­da­mi pa­trzy­ły wprost na zbli­ża­ją­cy się do mia­sta kon­wój. Wóz z Krzysz­to­fem i jego to­wa­rzy­sza­mi za­czął prze­kra­czać bramę i deszcz prze­stał padać jak nożem uciął a gdy tylko ją mi­nę­li im oczom uka­za­ła się sze­ro­ka ulica wy­peł­nio­na po obu stro­nach ob­cy­mi któ­rzy się pa­trzy­li na przy­by­łych. Mieli oni na gło­wach me­ta­lo­we maski za­sła­nia­ją­ce twa­rze, wszyst­kie miały ten sam motyw prze­wod­ni – wy­szcze­rzo­ne zęby i ol­brzy­mie oczy do­oko­ła któ­rych wiły się węże. Ubra­ni byli w czar­ne szaty dłu­go­ścią się­ga­ją­ce do łydek i łokci, na przed­ra­mio­nach no­si­li sze­ro­kie bran­so­le­ty. W dło­niach trzy­ma­li pęki piór które z pew­no­ścią na­le­ża­ły do ol­brzy­mie­go ptaka, ma­cha­li nimi i skan­do­wa­li szep­tem cią­gle te same słowa w ję­zy­ku który nie przy­po­mi­nał żad­ne­go ze sta­re­go świa­ta. Za nimi stały domy w rów­nym sze­re­gu, zbu­do­wa­ne z tego sa­me­go sza­re­go bu­dul­ca co mury mia­sta. Ich ścia­ny były ozdo­bio­ne po­dob­nie, jed­nak skrom­niej.

Dachy bu­dyn­ków po­kry­te były drob­ną da­chów­ką o zie­lo­nym po­ły­sku ja­kie­go nada­wał spły­wa­ją­cy po niej deszcz. Co kilka me­trów z ziemi wy­sta­wał słup na któ­re­go szczy­cie pło­nął ogień pod­sy­ca­ny oliwą. Po­cząt­ko­we pod­szep­ty za­czę­ły przy­bie­rać na sile i mocy. Gdy mi­nę­li pierw­szych ob­cych ci do­łą­czy­li do kon­wo­ju za­my­ka­jąc po­chód cią­gle szep­cząc.

– To ja­kieś de­mo­ny, je­ste­śmy w pie­kle – znów za­czął maj­tek.

– Uspo­kój się do ja­snej cho­le­ry, nie wi­dzisz że to tylko maski ? Twój nos ma się za do­brze, że chcesz po­wtór­ki ?

Maj­tek je­dy­nie spu­ścił wzrok i mam­ro­tał coś nie­zro­zu­mia­łe­go pod nosem. Po­zo­sta­li jed­nak za­czy­na­li tra­cić reszt­ki od­wa­gi.

Mi­ja­li ko­lej­ne, coraz wyż­sze i zna­mie­nit­sze domy, mi­nę­li sze­ro­ki plac który wy­da­wał się być ośrod­kiem han­dlu. Przed nimi wy­ra­sta­ła ol­brzy­mia bu­dow­la oświe­tla­na nie­zli­czo­ną ilo­ścią la­tar­ni.

Kształ­tem przy­po­mi­na­ła zwę­ża­ją­cy się schod­ko­wo ku górze sze­ścio­kąt. Krzysz­to­fo­wi przy­po­mnia­ły się opo­wie­ści o egip­skich pi­ra­mi­dach. Zda­wa­ło się, że to wła­śnie do niej kie­ru­ję się kon­wój. Nikt z nich nie wie­dział co ich czeka.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tabor za­trzy­mał się w pół­ko­lu na placu przed pi­ra­mi­dą, tłum na­pły­wał z każ­dej stro­ny za­my­ka­jąc doj­ście. Na szczyt bu­dow­li pro­wa­dzi­ły scho­dy. Księ­życ w pełni wy­szedł zza chmur i mocno roz­ja­śniał miej­sca gdzie nie do­cie­ra­ły świa­tła lamp. Przy pi­ra­mi­dzie stali żoł­nie­rze. Teraz Ko­lumb mógł w pełni zo­ba­czyć ich uzbro­je­nie. Każdy z nich był w peł­nej zbroi z czar­ne­go me­ta­lu. Na na­pier­śni­kach wy­gra­we­ro­wa­ny był sym­bol pie­rza­ste­go węża oraz przy­pię­ty do nich były pe­le­ry­ny w cętki. Wszy­scy wy­po­sa­że­ni w włócz­nie i miecz przy pasie. Hełmy po­dob­nie jak ten woź­ni­cy ozdo­bio­ny pió­ra­mi, jed­nak do­pie­ro teraz Krzysz­tof wi­dział, że mają rów­nież maski zza któ­rych widać było tylko biał­ka oczu i brą­zo­we tę­czów­ki.

– To nie wy­glą­da jak targ nie­wol­ni­ków – rzekł Ko­lumb

– Panie to ra­czej ja­kieś miej­sce po­gań­skie­go kultu – od­po­wie­dział mu jeden z ma­ry­na­rzy

– Może będą chcie­li na­wró­cić nas na swoją wiarę ? Jak to robią sa­ra­ce­ni ? – za­py­tał inny z współ­więź­niów.

– Nie mam po­ję­cia, jed­nak nie mam zbyt do­brych prze­czuć – pod­su­mo­wał Krzysz­tof.

 Żoł­nie­rze za­czę­li otwie­rać klat­ki i wy­cią­gać ma­ry­na­rzy. Każ­de­mu zwią­zy­wa­li ręce za ple­ca­mi. Jeden z nich był tak prze­ra­żo­ny, że nie był w sta­nie opa­no­wać zdrę­twia­łych nóg, na co gwał­tow­nie za­re­ago­wał wo­jow­nik ła­piąc nie­szczę­śni­ka za kark i mio­ta­jąc nim w kie­run­ku wyj­ścia, ten padł jak długi na ka­mien­na po­sadz­kę wy­da­jąc głu­chy ło­skot. Pró­bo­wał się pod­nieść jed­nak całe jego ciało od­ma­wia­ło po­słu­szeń­stwa wi­dząc to żoł­nierz po­now­nie go chwy­cił i po­cią­gnął sta­wia­jąc do pionu. Usta­wi­li ich w ko­lej­kę pro­wa­dzą­cą w stro­nę scho­dów. Na szczy­cie bu­dow­li roz­pa­lo­no wiele lamp, teraz widać było po­ru­sza­ją­cych się tam wo­jow­ni­ków jak i sze­ścio­kąt­ny, pła­ski blok czar­ne­go jak noc ka­mie­nia. Jeden z ob­cych no­szą­cy o wiele bogaciej ozdo­bio­ną zbro­ję ro­bią­cy wra­że­nie ofi­e­ra pod­szedł do pierw­sze­go w ko­lej­ce ma­ry­na­rza, zła­pał go za ramię i pchnął w stro­nę scho­dów mó­wiąc przy tym coś co za­pew­ne brzmia­ło „ru­szaj się do cho­le­ry". Krzysz­tof po­znał tego ma­ry­na­rza, był on bos­ma­nem na dru­gim okrę­cie, miał na imię Diego, Ofi­cer szedł o dwa stop­nie za nim cały czas trzy­ma­jąc rękę na rę­ko­je­ści mie­cza. Gdy byli w po­ło­wię drogi, tłum z nie­śmia­łych szep­tów prze­szedł w śpiew, brzmią­cy jakby był jed­nym gło­sem. Ko­lum­ba prze­szedł upior­ny dreszcz. To wszyst­ko nie wy­glą­da­ło do­brze. Diego i pro­wa­dzą­cy go żoł­nierz do­tar­li już do szczy­tu. Gdy Ma­ry­narz stał już przed ka­mie­niem pod­szedł do niego jeden z ob­cych któ­re­go do tej pory nie było widać, ten nosił po­dob­nie jak inni pełny pan­cerz, jed­nak jego pe­le­ry­na i maska były wy­sa­dza­ne nie­praw­do­po­dob­nie wiel­ki­mi szma­rag­da­mi. Zda­wał się być przy­wód­cą ob­cych. Pod­szedł do bos­ma­na i krzyk­nął, żoł­nie­rze po­de­szli i chwy­ci­li ma­ry­na­rza, ten wrzesz­czał jak opę­ta­ny.

– Zo­staw­cie mnie dia­ble syny, zo­staw­cie mnie na Boga czego wy ode mnie chce­cie, zo­staw­cie mnie! Boże prze­naj­święt­szy, Matko Boska ura­tuj mnie, bła­gam..!

 Jed­nak jego krzy­ki nic mu nie dały, wo­jow­ni­cy uło­ży­li go na ka­mie­niu i trzy­ma­li za koń­czy­ny. Tłum śpie­wał jesz­cze gło­śniej, ten dźwięk był ni­czym po­cisk kuszy wbi­ja­ją­cy się w czasz­kę, prze­bi­jał wszyst­kie myśli. Jeden ze sto­ją­cych przed Ko­lum­bem ma­ry­na­rzy wy­biegł z sze­re­gu i pró­bo­wał sta­ra­no­wać jed­ne­go ze sto­ją­cych straż­ni­ków, ten jed­nak zro­bił bły­ska­wicz­ny unik i trzpie­niem włócz­ni zdzie­lił ma­ry­na­rza w kark, ten padł na zie­mię jak ra­żo­ny pio­ru­nem, dwaj inni żoł­nie­rze bły­ska­wicz­nie do­bie­gli do nie­przy­tom­ne­go i prze­nie­śli do jed­nej z kla­tek. Przy­wód­ca wyjął zza pasa długi nóż i wzniósł go w górę jed­no­cze­śnie wy­da­jąc roz­dzie­ra­ją­cy okrzyk. Śpiew ucichł, sły­chać było je­dy­nie krzy­ki i bła­ga­nia roz­cią­gnię­te­go na ka­mie­niu czło­wie­ka. Obcy sta­nął obok niego, spoj­rzał w kie­run­ku księ­ży­ca a na­stęp­nie wzno­sząc nóż wbił go w klat­kę pier­sio­wą Diega, ten wydał prze­raź­li­wy okrzyk, jed­nak przy­wód­ca dalej ciął nożem nie zwa­ża­jąc na jego cier­pie­nia, nie­szczę­śnik kwi­czał jak za­rzy­na­ny wieprz. Po kilku chwi­lach opraw­ca wy­szar­pał z pier­si męż­czy­zny wciąż bi­ją­ce serce i wzniósł je wy­so­ko ponad głowę. Gęsta krew spły­wa­ła po jego ręce. Jeden z to­wa­rzy­szą­cych mu żoł­nie­rzy ob­ró­cił się i od­szedł w tył, po chwi­li po­ja­wił się z ka­mien­nym pie­de­sta­łem. Pod­sta­wił go w po­bli­że ka­mie­nia, na któ­rym teraz le­ża­ły wi­ją­ce się w kon­wul­sjach zwło­ki bos­ma­na. Ka­płan wyjął z kie­sze­ni szaty ka­wa­łek me­ta­lu i skrze­sał iskry na pie­de­stał, za­pło­nął ja­do­wi­cie zie­lo­ny ogień, na­stęp­nie rzu­cił serce w pło­mie­nie które buch­nę­ły wy­so­ko. Przy­wód­ca sto­ją­cy w bla­sku księ­ży­ca i pło­mie­ni wska­zał za­krwa­wio­nym nożem na ko­lej­ne­go z ma­ry­na­rzy. Krwa­we przed­sta­wie­nie prze­cho­dzi­ło do ko­lej­ne­go aktu.