Loża

Nie­dzie­la

– Czy ża­łu­je pan swo­ich czy­nów?

– Tak – od­par­łem w małym ob­skur­nym po­ko­iku z po­dra­pa­ny­mi ścia­na­mi, gdzie sie­dzia­łem przed ko­mi­sją re­wi­zyj­ną.

– Tak? – Ko­bie­ta z dru­giej stro­ny stołu ścią­gnę­ła brwi w szcze­rym zdu­mie­niu.

– To po­praw­na od­po­wiedź, nie­praw­daż?

– Czy pró­bu­je pan nas zde­ner­wo­wać? – wtrą­cił prze­wod­ni­czą­cy.

– Skąd­że znowu. Mówię tylko to, co chce­cie usły­szeć, że­by­ście mogli chro­nić swoje tyłki i wy­pu­ścić mnie ze spo­koj­nym su­mie­niem.

– Li­czy­my na skru­chę.

– Tak dzia­ła sys­tem? Wy­gry­wa­ją naj­lep­si ak­to­rzy? Aż strach po­my­śleć.

– Pisał pan nie­po­praw­ne tek­sty i wy­wo­łał szok u naj­bar­dziej za­słu­żo­ne­go człon­ka loży rzą­do­wej.

– Wie­dzia­łem, że eks­ce­len­cja udaje. Od kilku lat robi wszyst­kich w ba­lo­na i gra pod pu­blicz­kę, i nawet w domu opo­wia­da takie he­re­zje, że samo my­śle­nie o nich za­słu­gu­je na pobyt w psy­chia­try­ku.

– A nie przy­jął pan, że to ele­ment gry po­li­tycz­nej?

– To bym za­uwa­żył. Mie­li­śmy kon­takt osiem go­dzin na dobę. A jeśli cho­dzi o upodo­ba­nia eks­ce­len­cji…

– Za­mknij się. – Prze­wod­ni­czą­cy stra­cił cier­pli­wość. – Mamy za dużo uwię­zio­nych. Ale bądź­my szcze­rzy: jeśli pod­sko­czysz komuś na ulicy, za­ko­sisz tacę z pu­blicz­nej sto­łów­ki, zła­miesz cho­ciaż jedną za­sa­dę, któ­rej nawet nie pa­mię­tam, to za­par­ku­jesz tu tyłek na ko­lej­ne czte­ry mie­sią­ce. Daruj sobie skru­chę. Czy wy­trzy­masz czte­ry dni bez afery?

– Tak. – Kiw­ną­łem głową, udzie­la­jąc od­po­wie­dzi, i uśmiech­ną­łem, bo ta runda była moja.

 

Po­nie­dzia­łek

– Noga.

Opar­łem stopę na krze­śle, pod­wi­ną­łem no­gaw­kę spodni i ob­ser­wo­wa­łem, jak kla­wisz spraw­dza dzia­ła­nie elek­tro­nicz­nej smy­czy.

– Ze­ga­rek, port­fel, bilet mie­sięcz­ny, dwie­ście zło­tych, te­le­fon ko­mór­ko­wy. Po­kwi­tuj.

Po­sta­wi­łem nie­czy­tel­ny za­wi­jas na pod­su­nię­tym kwit­ku, spoj­rza­łem na bez­na­mięt­ną twarz męż­czy­zny i po za­ło­że­niu ze­gar­ka, i wzię­ciu port­fe­la i ko­mór­ki sta­łem się zu­peł­nie innym czło­wie­kiem.

Ru­szy­łem w stro­nę drzwi, nad któ­ry­mi na­pi­sa­no zło­ty­mi zgło­ska­mi WOL­NOŚĆ.

– Stać.

Zna­łem ten głos aż bólu. Na­uczo­ny ostat­nim ro­kiem po­słusz­nie sta­ną­łem w roz­kro­ku, za­kła­da­jąc ręce za głową.

– Spo­cznij. Do­brze, że cię do­go­ni­łem.

Za mną stał nasz wy­dzia­ło­wy, który wrę­czył mi gryps:

– Tu masz adres Urzę­du Pracy, pod który udasz się po­ju­trze.

– Tak pro­szę pana. – Skło­ni­łem głowę.

– Skończ z tą bła­ze­na­dą. I żebym cię tu wię­cej nie wi­dział.

Kiw­ną­łem głową, od­wró­ci­łem się bez słowa i po­cze­ka­łem, aż inny kla­wisz otwo­rzy mi drzwi.

Za ścia­ną wię­zie­nia za­krę­ci­ło mi się w gło­wie. Gdy tu przy­jeż­dża­łem, ulica wy­glą­da­ła zu­peł­nie ina­czej. Wtedy było tu pełno zie­le­ni i drzew, teraz jed­nak wi­dzia­łem tylko beton, dwu­pa­smo­wą jezd­nię z wy­sep­ka­mi i szare smut­ne ka­mie­ni­ce po dru­giej stro­nie.

Ru­szy­łem w prawo i prze­sze­dłem do naj­bliż­sze­go skrzy­żo­wa­nia, gdzie wsze­dłem do kio­sku Ruchu. Nie było tam zbyt wiele prasy i nie wi­dzia­łem prak­tycz­nie żad­nej go­li­zny, na­to­miast znaj­do­wa­ło się tam do­słow­nie wszyst­ko, włącz­nie z szam­po­na­mi re­ge­ne­ra­cyj­ny­mi do wło­sów.

Sie­dzą­ca w środ­ku ko­bie­ta roz­wią­zy­wa­ła krzy­żów­kę, prze­rwa­ła jed­nak swoje pa­sjo­nu­ją­ce za­ję­cie i spoj­rza­ła na mnie z mocno znu­dzo­ną miną.

– Dzień dobry, po­pro­szę bilet mi­nu­to­wy.

– Kartę z wię­zie­nia pro­szę – po­pro­si­ła i do­da­ła: – Pan się tak nie pa­trzy. Nikt już ta­kich bi­le­tów nie ku­pu­je. Z kartą pierw­szy ma pan za darmo. Da­le­ko?

Po­ka­za­łem jej do­ku­ment i od­po­wie­dzia­łem po­spiesz­nie:

– Na Po­znań­ską.

– A, to do sióstr bo­sych. Wsią­dzie pan w dwój­kę i prze­je­dzie trzy przy­stan­ki, o tam w prawo. – Po­ka­za­ła orien­ta­cyj­nie ręką. – I pro­szę pa­mię­tać o ska­so­wa­niu.

Tram­waj wy­glą­dał zu­peł­nie tak samo jak kie­dyś, nie było na nim jed­nak żad­nych re­klam.

Sie­dzia­ło tam do­kład­nie sied­miu pa­sa­że­rów płci mę­skiej i trzy ko­bie­ty, co spraw­dzi­łem zaraz po wej­ściu na­uczo­ny tym, żeby szu­kać po­ten­cjal­nych za­gro­żeń. Nikt nawet nie zwró­cił na mnie uwagi, za to każdy gapił się przez okno.

Od­zwy­cza­iłem się od jazdy środ­ka­mi ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej i cie­szy­łem się, że jest śro­dek dnia i w tram­wa­ju nie ma tłu­mów.

Po kilku mi­nu­tach wy­sia­dłem i szyb­ko zna­la­złem wska­za­ny adres, pod któ­rym, jak się oka­za­ło, mie­ści­ło się wej­ście do klasz­to­ru. Pa­trzy­łem w za­my­śle­niu na wy­so­ki mur, zu­peł­nie taki jaki w wię­zie­niu, po chwi­li wzru­szy­łem ra­mio­na­mi i za­stu­ka­łem ko­łat­ką w wie­ko­we me­ta­lo­we drzwi.

Otwo­rzy­ła za­kon­ni­ca w czar­nym ha­bi­cie.

– Dzień dobry, do­sta­łem…

Po­ka­za­ła mi pal­cem, żebym nic nie mówił, i za­pro­si­ła mnie do środ­ka. Wy­glą­da­ło to jak stary klasz­tor, a ja prze­sze­dłem z nią ko­ry­ta­rzem do ja­kichś drzwi. Za­kon­ni­ca za­pu­ka­ła i w ciszy po­now­nie po­ka­za­ła, żebym tam wszedł.

W środ­ku przy­wi­ta­ła mnie ko­lej­na sio­stra:

– Dzień dobry panu. Jak mi­nę­ła droga?

– Dzię­ku­ję.

– Pro­szę usiąść. – Wska­za­ła ręką pro­ste krze­sło. – Może pan za­trzy­mać się u nas. Blok dla by­łych więź­niów znaj­du­je się na na­szym te­re­nie, wej­ście jest z dru­giej stro­ny od ulicy Brze­skiej.

– Ale…

– Ma pan mie­siąc na zna­le­zie­nie no­we­go lokum. Każde miesz­ka­nie jest za­my­ka­ne. To są ka­wa­ler­ki, ale z kuch­nią i ła­zien­ką. Pro­szę nie uży­wać nar­ko­ty­ków, pić al­ko­ho­lu i spro­wa­dzać pań lek­kich oby­cza­jów.

– Ale…

– Wej­ście do bloku jest pod nad­zo­rem. Testy na nar­ko­ty­ki i trzeź­wość są ro­bio­ne wy­ryw­ko­wo przez po­li­cję. Bę­dzie pan w po­rząd­ku, wszyst­ko też bę­dzie w po­rząd­ku.

– Ale…

– Wiem, co pan myśli. Sprzą­tacz­ki tam nie ma, każdy może za­pi­sać się na listę i wziąć od­ku­rzacz. Jest pral­nia i wszyst­ko inne. Wy­ma­ga­na jest je­dy­nie odro­bi­na kul­tu­ry i do­bre­go za­cho­wa­nia. Wszyst­ko za­le­ży od pana. Pro­szę, oto klucz. Miesz­ka­nie numer czter­dzie­ści dwa.

– Dzię­ku­ję sio­stro. – Po­czu­łem, że nie ma sensu mówić nic dalej.

– Gdyby pan cze­goś po­trze­bo­wał, to tu jest numer do mnie. Czy ma pan jesz­cze ja­kieś py­ta­nia?

Wzią­łem wi­zy­tów­kę i klucz.

– Nie, dzię­ku­ję.

– Po­wo­dze­nia.

Do po­ko­ju we­szła ta sama sio­stra, co po­przed­nio. Ko­bie­ta od­pro­wa­dzi­ła mnie do wyj­ścia, a za­mknię­cie drzwi jesz­cze długo brzmia­ło w mojej gło­wie.

Po­czu­łem się dziw­nie, potem ob­sze­dłem na pie­cho­tę cały klasz­tor i po dru­giej stro­nie rze­czy­wi­ście zo­ba­czy­łem nie­wiel­ki blok.

Otwo­rzy­łem drzwi klu­czem i spoj­rza­łem na ta­bli­cę ogło­szeń, na któ­rej prze­czy­ta­łem, że lokum numer czter­dzie­ści dwa jest na czwar­tym pię­trze.

Nie było tam windy, tylko scho­dy.

Ko­ry­tarz na pię­trze wy­glą­dał jak w ho­te­lu. Wra­że­nie po­głę­bi­ło się, gdy otwo­rzy­łem drzwi. Jak­bym zna­lazł się w je­dyn­ce ta­nie­go przy­byt­ku na go­dzi­ny – miej­sca było tyle co kot na­pła­kał, ale w ła­zien­ce zmiesz­czo­no nor­mal­ny prysz­nic i to­a­le­tę. Łóżko i po­ściel wy­glą­da­ły na czy­ste, zna­la­złem też nie­wiel­ką ku­chen­kę elek­trycz­ną, bo­che­nek chle­ba i lo­dów­kę z kil­ko­ma pod­sta­wo­wy­mi pro­duk­ta­mi, ta­ki­mi jak litr mleka, ka­wa­łek sera bia­łe­go i kilka pla­ster­ków szyn­ki.

Ude­rzy­ło mnie, że ktoś za­uwa­żył moją aler­gię na żółty ser, był tam rów­nież serek „Bie­luś”, który naj­czę­ściej wy­bie­ra­łem w wię­zie­niu.

Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że wszyst­ko tu jest re­gu­lar­nie spraw­dza­ne. Byłem pod wra­że­niem przy­go­to­wa­nia ca­ło­ści i tego, że zna­la­złem nawet in­struk­cję, która jasno okre­śla­ła pewne rze­czy, takie jak spo­sób od­da­wa­nia rze­czy do pra­nia.

Naj­lep­szy jed­nak był te­le­wi­zor na ścia­nie. Miał ja­kieś trzy­dzie­ści dwa cale i wy­glą­dał na stary LCD, ale… mnie jawił się ni­czym szczyt no­wo­cze­sno­ści.

Włą­czy­łem go i zgod­nie z ocze­ki­wa­nia­mi zna­la­złem tam kilka ka­na­łów rzą­do­wej te­le­wi­zji, ale… były też ka­na­ły z fan­ta­sty­ką czy pro­gra­my dla dzie­ci.

Było już po­po­łu­dnie, po­sta­no­wi­łem jed­nak przejść się przed nocą I wró­cić przed ósmą do mo­je­go no­we­go lokum.

Spa­cer był spo­koj­ny, a po­go­da dobra. My­śla­łem, że na uli­cach bę­dzie wię­cej ludzi. Ci, któ­rych wi­dzia­łem, prze­my­ka­li szyb­ko I nie­pew­nie, zu­peł­nie jakby się cze­goś bali.

W po­ko­ju wy­ką­pa­łem się, za­czą­łem prze­rzu­cać ka­na­ły w te­le­wi­zji, a na ko­niec za­czą­łem prze­glą­dać wszyst­kie szu­fla­dy, spo­dzie­wa­jąc się zna­leźć nie­śmier­tel­ną Bi­blię.

Tu za­wio­dłem się – Bi­blii nie było, za to ktoś tam po­zo­sta­wił książ­kę Mroza „Prze­wie­sze­nie. Ko­mi­sarz Frost”.

Uśmiech­ną­łem się do swo­ich myśli. Po­zy­cje tego au­to­ra ku­po­wa­no hur­to­wo do wszel­kich in­sty­tu­cji pu­blicz­nych, a on sam stał się naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­nym au­to­rem.

Za­czą­łem czy­tać… I nawet nie wiem, kiedy za­sną­łem…

 

Wto­rek

Obu­dzi­łem się już rano, z książ­ką le­żą­cą u mo­je­go boku. Wie­dzia­łem, że śniła mi się Wa­dryś–Hanse, i nie był to dobry sen.

Nie za­sta­na­wia­łem się wię­cej nad tym, tylko zja­dłem dwie ka­nap­ki, które po­pi­łem tanią kawą roz­pusz­czal­ną z mle­kiem.

Na uli­cach dalej było mniej ludzi niż pa­mię­ta­łem. Nie mia­łem nic do­bre­go do ro­bo­ty, więc uda­łem się na róg i wsze­dłem do sza­re­go bu­dyn­ku z na­pi­sem „Bi­blio­te­ka”.

– Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – Młoda, naj­wy­żej dwu­dzie­sto­let­nia dziew­czy­na, uśmiech­nę­ła się na mój widok.

– Chcia­łem po­czy­tać prasę.

– Pierw­sze drzwi na lewo.

– Dzię­ku­ję.

We wska­za­nym miej­scu sie­dzia­ło kilku star­szych panów, w któ­rych trzech prze­glą­da­ło Po­rad­nik węd­ka­rza, a dwóch ko­lej­nych uda­wa­ło, że czyta Go­ścia co­dzien­ne­go.

Wró­ci­łem do dziew­czy­ny.

– Chciał­bym po­pro­sić o Go­ścia z ca­łe­go ostat­nie­go roku.

– Ja­kieś kon­kret­ne nu­me­ry?

– Naj­le­piej wszyst­kie.

– Ma pan u nas kartę?

– Nie.

– Po­pro­szę dowód i świa­dec­two za­trud­nie­nia.

Po­da­łem jej dowód, ona prze­su­nę­ła go przez czyt­nik… i ze­sztyw­nia­ła, do­da­jąc ostroż­nie:

– Po­pro­szę kartę z wię­zie­nia.

Wie­dzia­łem, że takie re­ak­cje mogą na­stą­pić. Sta­ra­łem się tym nie przej­mo­wać i do­peł­ni­łem pro­ce­du­ry, potem za­czą­łem prze­glą­dać ga­ze­tę co­dzien­ną od naj­star­szych nu­me­rów – in­for­ma­cje o mie­sięcz­ni­cach, ce­le­bry­tach i sy­tu­acji na rynku pasz, nic nie­zwy­kłe­go i war­te­go więk­szej uwagi.

Nie zna­la­złem tam nic wiel­kie­go… aż do sze­ściu mie­się­cy wstecz. Oka­za­ło się, że kraj za­ata­ko­wał ko­lej­ny wirus, który skut­ko­wał śmier­tel­no­ścią na po­zio­mie jeden pro­cent i który po­wo­do­wał głu­po­tę u jed­nej trze­ciej po­pu­la­cji.

Wszyst­ko za­czę­ło się od Man­dżu­rii, gdzie tu­byl­cy po­dob­no spo­ży­wa­li cho­mi­ka dżun­gar­skie­go. Lu­dzie przy­jeż­dża­li stam­tąd ty­sią­ca­mi i za­ra­ża­li ko­lej­nych, ci ko­lej­nych i ko­lej­nych. La­wi­na rosła, a dzia­ła­nia rządu nie wy­da­wa­ły się ade­kwat­ne do po­wa­gi sy­tu­acji.

Wi­dzia­łem z gazet, że w całej Eu­ro­pie na­stą­pił od­wrót od zjed­no­cze­nia, a po­szcze­gól­ne kraje za­bie­ra­ły sobie całe za­opa­trze­nie me­dycz­ne.

Nie to jed­nak było naj­gor­sze, tylko ob­ja­wy zi­dio­ce­nia – oby­wa­te­le i oby­wa­tel­ki jak jeden mąż wy­cho­dzi­li na świe­że po­wie­trze, ro­bi­li party i cie­szy­li się z tego, że nagle nie muszą pra­co­wać. Mło­dzi z pre­me­dy­ta­cją za­ra­ża­li sta­ru­chów, gdyż ci w mło­do­ści nie po­zwa­la­li im ko­rzy­stać ze smart­pho­ne. Wy­znaw­cy in­nych re­li­gii i zwo­len­ni­cy re­wo­lu­cji nie byli lepsi, po­dob­nie wy­brań­cy na­ro­dów, któ­rzy mó­wi­li o od­por­no­ści stad­nej.

Wczy­ty­wa­łem się w ko­lej­ne newsy, gdzie za­zna­cza­no, jak kraje przy­go­to­wy­wa­ły się la­ta­mi do ta­kich epi­de­mii i jak ważne jest prze­pro­wa­dza­nie za­pla­no­wa­nych wy­bo­rów w ter­mi­nie, żeby, jak to ład­nie okre­ślo­no, „nie zgi­nął duch de­mo­kra­cji”. Przy­glą­da­łem się roz­pacz­li­wym pró­bom ra­to­wa­nia go­spo­da­rek w wy­pa­czo­nych dra­pież­nych wer­sjach i nie mo­głem uwie­rzyć w re­la­cje z dys­kon­tów po­ka­zu­ją­ce, jak wszy­scy tło­czy­li się w ko­lej­kach dla kilku mie­dzia­ków.

Wi­dzia­łem re­la­cje z za­tło­czo­nych środ­ków ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej, któ­rych było mniej niż nor­mal­nie, i byłem zszo­ko­wa­ny zniż­ka­mi w ki­nach, si­łow­niach i in­nych miej­scach, gdzie za­zwy­czaj widać tłumy.

To było nie do po­my­śle­nia, tak samo jak to, że naj­waż­niej­sze dla nie­któ­rych były zgło­sze­nia do pro­ku­ra­tur do­ty­czą­ce haseł „Orzeł w ko­ro­nie, Pol­ska w dupie” albo to, czy ma­secz­ka ma modny krój i kolor.

Część z tego to oczy­wi­sta re­ak­cja na stres, i nie można było winić tych ludzi, z dru­giej stro­ny fe­sti­wal spier­do­le­nia i upad­ku cy­wi­li­za­cji wi­docz­ny był aż nadto.

Wra­ca­łem my­śla­mi do wię­zie­nia i tego, co dzia­ło się w tam­tych dniach. Je­dze­nie było tam za­wsze gów­nia­ne, w więk­szo­ści z pu­szek. Nie od­czu­li­śmy zmian, nie do­da­no rów­nież no­wych więź­niów. Ow­szem, kla­wi­sze byli pod­de­ner­wo­wa­ni, ale po­li­tycz­ni nie mieli ko­mó­rek ani wi­dzeń, i kom­pleks był od­cię­ty od świa­ta, jeśli cho­dzi o te­le­wi­zję i radio.

Naj­wy­raź­niej był to dziw­ny czas, bo po­ko­le­nie easy­Jet prze­ży­wa­ło ty­go­dnia­mi szok, wirus na ca­łe­go pu­sto­szył go­spo­dar­kę i umy­sły, a my mie­li­śmy wa­ka­cje.

Krop­ką nad i oka­za­ła się szcze­pion­ka, którą w ta­jem­ni­cy po­da­no więk­szej czę­ści po­pu­la­cji w wo­dzie pit­nej.

 

Środa

– Dzień dobry. – Z en­tu­zja­zmem przy­wi­ta­ła mnie młoda dziew­czy­na, sto­ją­ca z tanim ta­ble­tem w ręku w wej­ściu do urzę­du pracy.

– Dzień dobry, skie­ro­wa­no mnie tu do pań­stwa.

– Jak pana god­ność?

– Greg Gniaz­dow­ski.

– Pan Gniaz­dow­ski, już pa­trzę. Za­pra­szam do po­ko­ju sto jeden na pierw­szym pię­trze.

– Dzię­ku­ję.

Po­sze­dłem we wska­za­ne miej­sce. Nie było przed nim in­te­re­san­tów, więc tylko za­pu­ka­łem i po chwi­li wsze­dłem.

– Dzień dobry, skie­ro­wa­no mnie do pań­stwa.

– Na­zwi­sko. – Ko­bie­ta za biur­kiem w gru­bych jak denko oku­la­rach za­py­ta­ła tonem ty­po­wej urzęd­nicz­ki.

– Gniaz­dow­ski.

– Dowód i ostat­nie świa­dec­two za­trud­nie­nia.

Po­da­łem do­ku­men­ty, a ona spraw­dzi­ła wszyst­ko i oznaj­mi­ła:

– Zo­stał pan zgło­szo­ny do pro­gra­mu Praca Plus. Gra­tu­la­cje. Do­sta­je pan lap­to­pa z bez­płat­nym do­stę­pem do in­ter­ne­tu. Pro­szę po­kwi­to­wać. W domu włą­czyć i dzia­łać zgod­nie z in­struk­cją.

– Dzię­ku­ję.

Nie od­po­wie­dzia­ła. Za­bra­łem, co moje, i po­sze­dłem do domu, gdzie pod­łą­czy­łem do prądu pa­skud­nie wy­glą­da­ją­ce pu­deł­ko w ohyd­nym ko­lo­rze „piano–black”. Na­ci­sną­łem włącz­nik. Urzą­dze­nie za­pisz­cza­ło i za­fur­cza­ło war­ko­tem ta­nie­go wia­tra­ka, a potem po­ka­za­ło logo De­bia­na i de­sk­top z apli­ka­cją „Wi­ta­my”.

Czy­ta­łem ko­lej­ne mą­dro­ści z urzę­du pracy, gdzie po­ucza­no mnie cho­ciaż­by o tym, że uży­wa­nie wła­sno­ści pań­stwo­wej do celów nie­zgod­nych z pra­wem jest ka­ral­ne, a wszyst­ko może być mo­ni­to­ro­wa­ne.

Wy­glą­da­ło na to, że co­dzien­nie mam robić trzy go­dzi­ny szko­leń, zaś lap­top ma po­zo­sta­wać włą­czo­ny całą dobę, co jak po­dej­rze­wa­łem ozna­cza­ło włą­cze­nie go do ogól­no­pol­skie­go pro­jek­tu prze­twa­rza­nia da­nych.

Mia­łem dosyć czy­ta­nia tych głu­pot, i włą­czy­łem sobie w końcu YouTu­be, gdzie oczy­wi­ście za­czą­łem od nie­śmier­tel­ne­go Bo­re­wi­cza:

– Na wszyst­kie py­ta­nia można od­po­wie­dzieć tak, nie lub nie wiem.

– A jeśli spy­tam, czy prze­stał już pan brać ła­pów­ki, to co pan od­po­wie?

 

Czwar­tek

Włó­czy­łem się bez sensu i celu po całym mie­ście.

Ob­ser­wo­wa­łem smut­nych ludzi, któ­rzy za­ję­ci byli ro­bie­niem ma­łych zło­śli­wo­ści innym. Pi­jacz­ko­wie, prze­kup­ki, drob­ne cwa­niacz­ki i cink­cia­rze, i wresz­cie pa­nien­ki, które krzy­wo ły­pa­ły na młod­sze kon­ku­rent­ki.

Pa­trzy­łem na nie­po­sprzą­ta­ne fa­sa­dy skle­pów, na któ­rych kurz osiadł grubą war­stwą.

Z ulic znik­nę­ły krze­wy i wiele drzew, które za­stą­pio­no be­to­no­wą pu­sty­nią i wiel­ki­mi biało–czer­wo­ny­mi słup­ka­mi.

Re­wi­ta­li­za­cja, o któ­rej trą­bio­no nawet kie­dyś.

Nie le­piej było z sa­mo­cho­da­mi – prak­tycz­nie żaden nie wy­glą­dał świe­żo, co jesz­cze jakiś czas temu sta­ło­by się ujmą na ho­no­rze jego wła­ści­cie­la.

Cały świat stał się bar­dziej czar­no–biały, albo bar­dziej przy­bla­kły, a ja za­tę­sk­ni­łem za wi­do­kiem ży­wych ko­lo­ro­wych na­sy­co­nych ob­raz­ków czy fo­to­ta­pet.

Nie wiem, czy to ja na­bra­łem dy­stan­su i dla­te­go wi­dzia­łem nie­do­sko­na­ło­ści, ale to wy­raź­nie udzie­la­ło się rów­nież lu­dziom, co wi­dzia­łem w ich zno­szo­nych ubra­niach i nie­mod­nych fry­zu­rach.

Przez chwi­le my­śla­łem oczy­wi­ście, że mam pro­blem z ocza­mi, ale nawet pro­duk­ty w sa­lo­nie Apple nie wy­glą­da­ły „ama­zing” jak kie­dyś – wy­chwy­ci­łem tam ko­lej­ny etap uprosz­cza­nia funk­cjo­nal­no­ści i żą­da­nia ab­sur­dal­nych kwot za coś, co kie­dyś było za darmo.

Kie­dyś to jed­nak było le­piej…

 

Pią­tek

– Pan Gniaz­dow­ski?

– Tak – od­po­wie­dzia­łem męż­czyź­nie w żół­tej czap­ce z lo­giem firmy ku­rier­skiej „Sy­ren­ka”, który stał przed drzwia­mi mo­je­go miesz­ka­nia.

– Prze­sył­ka dla pana, ale muszę po­twier­dzić toż­sa­mość.

– Późno pra­cu­je­cie. – Bar­dziej stwier­dzi­łem, niż za­py­ta­łem, wyj­mu­jąc dowód.

– Tak – mruk­nął po jego spraw­dze­niu. – Pro­szę pod­pi­sać.

Zło­ży­łem pa­raf­kę na jego pha­ble­cie, a on wrę­czył mi żółtą ko­per­tę bą­bel­ko­wą i od­szedł bez po­że­gna­nia.

Za­mkną­łem drzwi, ro­ze­rwa­łem ko­per­tę, i zaj­rza­łem do środ­ka. Zo­ba­czy­łem pen­dri­ve, który wy­su­nął się z ko­per­ty na dłoń. Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. Nor­mal­nie bym wy­rzu­cił ma­leń­stwo do kosza, ale tym razem zde­cy­do­wa­łem się zła­mać pod­sta­wo­we re­gu­ły bez­pie­czeń­stwa.

Usia­dłem sobie wy­god­nie na łóżku, wło­ży­łem pcheł­ki do uszu i pod­łą­czy­łem to coś do lap­to­pa. Zo­ba­czy­łem plik wideo o wdzięcz­nej na­zwie „Shut_up_y­ou_i­diot.avi”, który otwo­rzy­łem.

– Cześć Greg. Za­mknij się i obej­rzyj to do kurwy nędzy.

Z ekra­nu pa­trzy­ła na mnie gęba naj­wyż­sze­go człon­ka loży rzą­do­wej, jego eks­ce­len­cji Eli­sa­beth Tas­sio­ni, która po­pra­wia­ła włosy, wdzię­cząc się z ekra­nu.

Nic się nie zmie­ni­ła z tym swoim za­chryp­nię­tym gło­sem i coś mną wstrzą­snę­ło.

Od­ru­cho­wo na­ci­sną­łem pauzę.

W wię­zie­niu mia­łem wizje mó­wią­ce, że to się sta­nie. Dziew­czy­na po­ka­za­ła swoją na­tu­rę i bez­względ­ność w dą­że­niu do uzy­ska­nia wy­god­ne­go życia dla sie­bie i swo­jej ro­dzi­ny. Zdo­mi­no­wa­ła in­nych i za­bi­ła róż­no­rod­ność w loży. Wy­ko­rzy­sta­ła mnie do swo­ich celów, a potem wy­rzu­ci­ła ni­czym zu­ży­tą wkład­kę. Kie­dyś to bo­la­ło, ale w sumie teraz nie miało już zna­cze­nia.

I te jej gier­ki… nie chcia­łem jej oglą­dać, ale za­cie­ka­wi­ła mnie i znów spo­wo­do­wa­ła, że chcia­łem wejść do gry.

Pod­ją­łem de­cy­zję i na­ci­sną­łem play.

Drża­ły jej ręce, ale w końcu za­pa­li­ła fajka, co su­ge­ro­wa­ło, jak mocno po­trze­bo­wa­ła ni­ko­ty­no­we­go kopa.

– Okrop­ny nałóg. Je­że­li to oglą­dasz, to pew­nie masz wszyst­kie za­sa­dy w dupie, jak zresz­tą za­wsze. Masz rację, jak zresz­tą za­wsze.

Znała mnie chyba le­piej niż ja sam sie­bie i w swoim cha­otycz­nym stylu wła­śnie po­nie­kąd przy­zna­ła, że moje słowa o niej były praw­dzi­we… za­bra­kło mi wtedy może tylko jej ogła­dy albo cyc­ków, albo na moje nie­szczę­ście tra­fi­łem o włos póź­niej na od­po­wied­nich ludzi.

– Pa­mię­tasz, jak cho­dzi­li­śmy do szko­ły i jak chcie­li­śmy zmie­niać świat? Mi­chał, ci­szej tam! – Krzyk­nę­ła do kogoś zza ekra­nu i za­cią­gnę­ła się pa­pie­ro­sem. – To nie do cie­bie, tylko do mo­je­go syna. Mi­chał! Bo wsta­nę do cie­bie. Dobra Greg, a teraz do cie­bie. Coś się spier­do­li­ło przez lata, ale na szczę­ście nie do końca. Loża spro­wa­dzi­ła wszyst­kich chęt­nych do kraju i za­szcze­pi­ła na wi­ru­sa głu­po­ty. To już pew­nie wiesz. A teraz naj­lep­sze. Szcze­pion­ka utrwa­li­ła głu­po­tę. Idio­ci my­śle­li, że są nie­śmier­tel­ni i że dalej mogą trwać w de­ka­den­cji. Stra­ci­li­śmy na­sze­go naj­waż­niej­sze­go so­jusz­ni­ka, który uciekł, bo sam miał pro­ble­my. O tym nie prze­czy­tasz w ga­ze­tach. Pew­nie się do­my­ślasz, że po­sze­dłeś do wię­zie­nia, bo chcia­łam cie­bie chro­nić. A jak się nie do­my­ślasz, to teraz wiesz. Ro­bi­łam wszyst­ko, żeby w wię­zie­niach nie da­wa­li wam tego gówna. Wszyst­kich tam wsa­dzi­li­śmy, któ­rzy kie­dyś zna­czy­li coś wię­cej. Greg, oni wszy­scy wy­cho­dzą, bo ma­szyn­ka znaj­du­je ko­lej­nych win­nych i nie ma miejsc. Na szczę­ście za­my­ka­my tym razem głu­pich. Mo­żesz dzia­łać i od­bu­do­wać kraj. Mój mały pro­jekt in­te­li­gent­na in­wer­sja. Dobre czasy stwo­rzy­ły sła­bych fa­ce­tów, oni złe czasy, a złe czasy moc­nych fa­ce­tów. Ty je­steś z tych moc­nych. Skoro oglą­dasz to na­gra­nie, to ja nie dałam rady. Kurwa, my­śla­łam, że się jesz­cze spo­tka­my, a tu takie gówno… Ale jaja.

Za­wsze była cha­otycz­na. Po­wo­li zdją­łem słu­chaw­ki i za­mkną­łem oczy.

In­te­li­gent­na in­wer­sja. Pro­jekt ko­bie­ty i męż­czy­zny. Do­peł­nie­nie. Dwa. Za­wsze dwa. Jak dobro i zło. Jak dzień i noc. Jak przód i tył. Jak ko­bie­ta i męż­czy­zna. Nie ma nic wię­cej, nigdy nie było i nie bę­dzie.

Znów mia­łem cel.

Pią­tek trzy­na­ste­go. Dwu­dzie­sta pierw­sza.

To wtedy wszyst­ko się roz­po­czę­ło.