Sara i Tobiasz v. 2.0

TO­BIASZ I SARA v. 2.0

1. Roz­bit­ko­wie ze stat­ku-mi­sji ra­tun­ko­wej tra­fia­ją na sa­te­li­tę nie­wol­ni­czą, gdzie znaj­du­ją azyl. W przed­dzień na­ro­dzin Ve­ge­ty – córki Ta­tu­na i Ma­mu­ny (To­bia­sza i Sary). Jed­nak bio-in­ży­nie­ro­wie za­po­mnie­li naj­waż­niej­szym wśród no­wych skład­ni­ków w ge­ne­ty­ce. W no­wych po­ko­le­niach głów­nym skład­ni­kiem po­kar­mo­wym jest H²O, wska­za­nym dla dzie­ci jest prze­by­wa­nie w śro­do­wi­sku tro­pi­kal­nym i od­ży­wia­nie się dzię­ki fo­to­syn­te­zie. Ro­dzi­ce zde­cy­do­wa­li się na po­czę­cie dziec­ka celem za­cho­wa­nia po­pu­la­cji i po­zwo­li­li na kon­ty­nu­owa­nie eks­pe­ry­men­tów gen­mo­in­ży­nie­ryj­nych celem wy­eli­mi­no­wa­nia głodu na Ziemi. Ludz­kość a ra­czej po­li­tycz­ne głowy ukry­wa­ły tech­no­lo­gię na­pę­du nad­świetl­ne­go. Wy­ko­rzy­stu­jąc pla­ne­tę Zie­mię do ja­ło­wej magmy – lu­dzie wraz ze swym ze­psu­ciem roz­pro­szy­li się po całej Dro­dze mlecz­nej two­rząc szyb­ko upa­da­ją­ce ko­lo­nie. Ro­dzin­ka (To­bia­sza i Sary) zna­la­zła się na pla­ne­cie stra­ceń­ców. Sara okry­wa­ła wszel­ką ta­jem­ni­cą, wo­ala­mi, ko­ca­mi i folią spo­żyw­czą swą córkę Ve­ge­tę. Do mo­men­tu gdy ostry odła­mek skal­ny zadał ich córce ranę na kciu­ku. Nikt tego nie za­uwa­żył, oprócz ro­bo­tów sprzą­ta­ją­cych. Po­bra­ły one prób­kę tej ży­wi­czej krwi dziew­czyn­ki. Na­stęp­ne­go dnia ro­bo­ty nie po­zwo­li­ły ni­ko­mu oprócz To­bia­szo­wi wyj­ście z domu – celi. By­stry facet od razu zor­ga­ni­zo­wał uciecz­kę dla swo­jej ro­dzi­ny oraz chłop­ca przy­błę­dy, bę­dą­ce­go po­dob­nym eks­pe­ry­men­tem na na­tu­rze – chłop­cu mrów­ce. Jego skóra nie marsz­czy­ła się, była ni­czym pan­cerz, oczy nigdy nie spały, po­trze­bo­wał spe­cjal­nych oku­la­rów do snu. Ty­sią­ce ma­łych oczu nie spało nigdy. Ko­mu­ni­ko­wał się za po­mo­cą czuł­ków na gło­wie, obi­ja­jąc nimi o pan­cerz głowy nada­wał słowa w ję­zy­ku morsa. Robił to je­dy­nie kiedy już mu­siał się za­trzy­mać i po­roz­ma­wiać, prze­waż­nie cały czas pra­co­wał. Bez py­ta­nia wy­ko­ny­wał trud­ne prace na pla­ne­cie więź­niów. Utrzy­my­wał kon­takt z To­bia­szem, tylko dzię­ki uprzej­mo­ści sze­fo­stwa „Dra­bi­ny Ka­rie­ry”, to tam Tatun od­pra­co­wy­wał dniów­ki kle­piąc do­ku­men­ty, to z stam­tąd po­brał stary eg­zem­plarz re­kla­mo­wy do nauki tego dzwo­nią­co-tłu­czą­ce­go się ję­zy­ka.Tym spo­so­bem chło­piec Zsa­ile po­dzie­lił los wy­gnań­ców. Mło­dzie­niec znał się na cięż­kiej pracy, po­tra­fił wy­two­rzyć pro­ste na­rzę­dzia pracy. Z braku wody, cukru i słoń­ca R-1Ms do­tar­li do pla­ne­ty Twój Świetl­ny Strzał. Na tej pla­ne­cie żyli do­pó­ki Ma­mu­na nie za­cho­ro­wa­ła na prze­jażdż­kę w Space Surf. Była to mi­ster­nie uknu­ta ma­szy­na ma­ją­ca na celu zwa­bić bo­ga­tych miesz­kań­ców pla­ne­ty ułudą wind­sur­fin­gu, zaś je­dy­nym ry­zy­kiem było opad­nię­cie w dół ku naj­star­szym i pier­wot­nym czę­ściom pla­ne­ty. To­biasz od razu we­zwał na pomoc Zsa­ila by od­cią­gnął z Ve­ge­tą Sarę od prze­pa­ści. Tatun wy­ko­pał ka­me­rę za­bez­pie­cza­ją­cą i szy­ko­wał ro­dzin­kę w dal­szą po­dróż. Kiedy To­biasz usta­wiał kurs na pla­ne­tę któ­rej zie­mia była spa­lo­na słoń­cem i wy­su­szo­na wia­trem, do­tarł do taj­nych in­for­ma­cji o współ­rzęd­nych ist­nie­ją­cej pod ukry­ciem oa­zy-kry­jów­ce ostat­nich ucie­ki­nie­rów z ziemi. Od tego mo­men­tu wszyst­kich ogar­nął błogi spo­kój, w trak­cie któ­re­go an­tro­po­morf zde­cy­do­wał się za­płod­nić -pod­stęp­nie zwie­dzio­ną– córkę Ta­tu­na i Ma­mu­ny. Nie­ste­ty stało się to czego nikt nie prze­wi­dział Zsa­ile był skon­stru­owa­ny do pracy a nie do roz­mna­ża­nia i jego ciało za­czę­ło się po­wo­li złusz­czać do su­chych kości. Będąc już w ka­bi­nie hi­per­prze­strzen­nej, jego nogi od­ma­wia­ły po­słu­szeń­stwa i cały stał w pio­nie tylko dzię­ki pasom ase­ku­ra­cji. Do­la­tu­jąc po kilku ty­go­dniach do pla­ne­to­idy wy­gnań­ców Ro­dzin­ka opła­ki­wa­ła Zsa­ile’a. Ostat­nią rze­czą którą mógł zro­bić umie­ra­ją­cy Zsa­ile’y to -dra­stycz­ne wobec wszyst­kich– wyjął z sie­bie „Pło­mień Nocy” który nie wy­blak­nie do­pó­ki na Ziemi nie po­wró­ci „Praw­dzi­we Świa­tło”. To były ostat­nie wy­beł­ko­ta­ne żu­wacz­ka­mi słowa an­tro­po­mor­fa. Na pla­ne­to­idzie nie bra­ko­wa­ło No­wych (Kło­po­tów), ko­lo­nia wy­gnań­ców była na wy­mar­ci, z racji za­ka­zu roz­mna­ża­nia ko­lo­nia­li­stów. Zaś ma­szy­na pro­du­ku­ją­ca ro­bo­ty i an­dro­idy za­prze­sta­ła od­po­wia­dać na ko­men­dy już 3 dnia po od­lo­cie z Ziemi. Tatun nawet nie chciał się w to an­ga­żo­wać, gdyż miał już swoje dwa, jak nie trzy pro­ble­my. Był o tym prze­ko­na­ny, wie­dział że we wnę­trzu Vegi rosło już nowe życie. Tym­bar­dziej nie­bez­pie­czeń­stwo było więk­sze gdyż na Ziemi już dawno za­ka­za­no współ­ko­pu­la­cji an­tro­po­mor­fów i fi­to­hu­ma­no­idów. Nikt z obec­nych wy­gnań­ców, ani Tatun, tym­bar­dziej ma­mu­na nie wie­dzie­li co wy­nik­nie z ta­kiej mie­szan­ki genów. Wia­do­mo było jedno…… To nie mógł­by być zwy­kły an­tro­po­morf, fi­to­hu­ma­no­id, ani nawet czło­wiek. Wiele go­dzin Ma­mu­na tłum­czy­ła jak opie­ko­wać się no­wym­rod­kiem, po­ma­ga­ły rów­nież ko­bie­ty które 60 lat temu miały na pla­ne­cie peł­nić rolę astro-po­łoż­nych. To­biasz za na­mo­wą Sary, ze sta­re­go złomu, zu­ży­tych ska­fan­drów kl.1 i skór syn­te­tycz­nych, stwo­rzył coś na modłę ko­ły­ski z lat 80 XX wieku. Nie­doj­rza­ła jesz­cze do ma­cie­rzyń­stwa 9 let­nia Ve­ge­ta przy­glą­da­ła się ka­mie­nio­wi i zna­la­zła w nim uj­ście i wej­ście, ni­czym w wy­dmusz­ce. Przy­ło­ży­ła więc tam usta i zro­zu­mia­ła że ten miąższ jest ja­dal­ny i wy­so­ko ener­ge­tycz­ny. Ma­mu­na pod­bie­gła i wy­trą­ci­ła ten ka­mień z rąk i ust Vegi, która z po­wo­du du­że­go na­ener­ge­ty­zo­wa­nia upa­dła i wy­sko­czył z jej ana­na­so­wa­tej głowy, bar­dzo mały, nagi lecz nie­wsty­dzą­cy się swej na­go­ści mały do­ro­sły bro­da­ty męż­czy­zna. Szyb­ko pod­biegł i wy­łu­skał z ka­mie­nia na­kry­cie głowy które przy naj­mniej­szym jego ruchu da­wa­ło tyle świa­tła co pra­daw­ne la­tar­nie mor­skie. To­biasz i Sara wie­dzie­li Kto To Jest. Od dawna wie­dzie­li że mi­łość za­ka­za­na przez czło­wie­ka nie przy­nie­sie zwy­kłe­go owocu, lecz nie­zba­da­ny dotąd CUD. Opie­ku­no­wie mło­de­go czło­wie­ka w ko­ro­nie za­sta­na­wia­li się z czego uszy­ją mu szaty gdyż wie­dzie­li, prze­czu­wa­jąc że malec ro­śnie i doj­rze­wa na ich oczach. Czyż­by to był ten mo­ment Trium­fu gdy To­biasz i Sara mo­dląc się o po­tom­stwo któ­re­go nie spo­dzie­wa­li się w tym życiu otrzy­ma­li jako za­da­tek ? CZY TO TEN KTÓRY PRZYJ­DZIE W CHWA­LE SWO­JE­GO JE­STE­STWA?

2. 3:59……………………………………………… ostat­nie se­kun­dy prze reszt­ce ża­rzą­ce­go się Pło­mie­nia Świa­tła. Nic się nie dzie­je. Ale To­biasz wy­ko­nu­je nie­udol­nie gest za­ka­za­ny pod groź­bą wię­zie­nia, wzywa Tego któ­re­go Imie­nia wzy­wać zna­czy pro­sić się o śmierć. Roz­ma­wia z Tym o któ­rym za­po­mnia­no na lata. „Bożey Mojł…” z beł­ko­tu myśli po­ja­wia się we­zwa­nie isto­ty tak wiel­kiej , że aby usły­sza­ła po­trze­ba „dra­bi­ny Atla­sa” by mieć pew­ność że ta zo­hy­dzo­na po­ań­stwo­wo mo­dli­twa tra­fia bez­po­śred­nio do uszu Boga……………………………………………………… …………………………………………………………… …………………………………………………………… …………………………………………………………… Świa­tła same za­pa­la­ją się na za­po­mnia­nym ża­glow­cu wy­gnań­ców i mi­go­czą czer­wo­nym świa­tłem ni­czym pło­mie­nie świec. Przy oknie z któ­re­go widać Pust­kę Wszech­rze­czy wy­su­wa się trzesz­czą­cy na zło­tym, pra­wym ra­mie­niu pul­pit. -Что ты хочешь мужик? Никто тебя не учил? – za­trzesz­czał ekran. -Я не говорю по русски– z pa­mię­ci wy­du­kał To­biasz. – Откуда твоя мама? – za­grzmiał ekran. – Я из польши. -Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa… -za­trzesz­czał ekran, gło­śnik się za­chwiał, a złote ramię ra­do­śnie po­ma­cha­ło To­bia­szo­wi w ge­ście po­wi­ta­nia.– Gdzieś ty To­bia­szu z Sarą się scho­wa­li­ście, gdzie wasze dzie­ci, zdro­wi­ście są? Czemu tak dawno nie dzwo­ni­li­ście? Sia­daj, opo­wia­daj, ja słu­chać Cie­bie dziec­ko moje pra­gnę. Sia­daj…. Z ka­se­to­nu przy oknie wy­su­nął się wy­ście­ła­ny syn­te­tycz­nie pod­nó­żek, a tuż na linii okna wy­su­nął się pod­ło­kiet­nik. -… No to za­pra­szam sia­daj. Co u Cie­bie? – za­zgrzy­ta­ła dawno nie uży­wa­ją­ca trans­la­to­ro­we­go przej­ścia na pol­ski ma­szy­na. To­biasz zląkł się bar­dzo, upadł na pod­ko­lan­nik, zaś ręce oprał o blat. Czuł się ni­czym dziec­ko. Sa­mot­ne – lecz sły­szy Głos po raz pierw­szy od dawna zni­kąd, może pierw­szy i je­dy­ny raz. Widzi pust­kę ale sły­szy głos, kogoś kto go do­brze… zin­fil­tro­wał? -O, BOŻE !!! –krzy­czy To­biasz. -Nie drzyj się, prze­cież sły­szę. – do­cie­ra do jego ucha głos. – Prze­pra­szam – szep­ce To­biasz. –Nic się nie stało, lubię jak tak do mnie wo­ła­cie, ale nie nad­uży­wa­li­ście tego ostat­nio. Spo­koj­nie nie będę się tym gnie­wał. Mów, słu­cham.– za­trzesz­czał bia­łym świa­tłem ekran, przy pul­pi­cie. – Cóż mogę po­wie­dzieć Bogu Mój. Je­ste­śmy z Sarą i Vege w d… – wy­strze­lił To­biasz, ale Głos go uprze­dził. – Wiem dziec­ko, wiem. Nie lękaj się z twoją po­mo­cą na­pra­wi­my co tylko się da, jeśli nie wszyst­ko. Za­cznij­my od Cie­bie moje dziec­ko …………………………………………………………… …………………………………………………………… …

3. ---EPOH FO NA­MUH-– Nie­zna­na ni­ko­mu po­stać wkra­cza na mo­stek, a ra­czej jego im­pro­wi­za­cję. Dwa fo­te­le dla pi­lo­tów typu ZP-02 ze sta­ry­mi pa­sa­mi areo-ży­wicz­ny­mi. War­stwą ko­smicz­ne­go pyłu były po­kry­te nie­uży­wa­ne kla­wi­sze i dźwi­gnie. Isto­ta wi­zię­ła po­twor­nie wiel­ki haust po­wie­trza, w jeśli to można na­zwać płu­ca­mi – bo kto by wy­trzy­mał taką ilość po­wie­trza w sobie?) i dmuch­nął na cały ten kurz. Ostat­kiem sił wydła ko­men­dy o roz­sz­czel­nie­niu kok­pi­tu oraz wy­rów­na­niu ci­śnie­nia w ka­bi­nie pi­lo­tów przez sy­gnał z przy­ci­sku na sie­dze­niu. Teraz mógł bez prze­szkód usta­wić kurs na Zie­mię. Sta­tek za­czy­nał swój astro-ta­niec, ni­czym tan­cer­ka pra­gną­ca przy­po­do­bać się jury we wszech­świe­cie. Noty za styl do­wol­ny w ste­ro­wa­niu taką ma­szy­ną wy­sta­wi­ły od­le­głe gwiaz­dy, roz­pa­la­jąc się do ja­skra­wej bieli i milk­nąc w po­ma­rań­czu. Po­stać ni­czym Król wy­da­ła ko­men­dę. -Dwa machy z głów­nych sil­ni­ków i spró­bój tylko zmie­nić kurs.– wy­grzmiał głos z ust ludz­kich, brzmie­niem nie zna­ją­cym nie­po­słu­szeń­stwa. – Terra domus vobis. – wy­rwa­ło się ni­czym pra­daw­ne za­klę­cie. Za­mknął oczy i za­milkł. Upew­nił się tylko, że pręd­kość nada­na zo­sta­ła przy­ję­ta przez kom­pu­ter po­kłą­do­wy. – Nie pró­bój bo po­ża­łu­jesz. – po­wie­dział na ko­niec, zdej­mu­jąc swą rękę z dźwi­gni pręd­ko­ści. Tak oto, przez uła­mek se­kun­dy prze znik­nię­ciem ręki, można było za­uwa­żyć żywą ranę w miej­scu nad­garst­ka. Fałdy pur­pu­ry i bieli ukry­ły ręce. Zaś cała po­stać za­pa­dła się w po­wie­trzu. Czy to dziw­ne że je­dy­nie w celu od­tań­cze­nia stat­kiem kilku pętli i usta­wie­nia stat­ku oraz pręd­ko­ści, była ona nie­zbęd­na, na i tak nie­odwie­dza­nym most­ku – kok­pi­cie ka­pi­tań­skim? Dziw­ne. Teraz 2 fo­te­le lśni­ły w dys­ko­te­ko­we od­bla­ski mi­ga­ją­cych kon­tro­lek… Cze­ka­jąc na ? No wła­śnie…..

4. Vega prze­bu­dzi­ła się w ja­śnie­ją­cej świa­tła­mi su­fi­tu ka­bi­nie. Byli przy niej Tatun i Ma­mu­na. Vega czuła się dziw­nie, cała za­ban­da­żo­wa­na i chyba…. Tak ; więk­sza i peł­niej­sza. A przede wszyst­kim inna. Praw­dzi­wie ko­bie­ca, zu­peł­nie ludz­ka i pięk­na. Mię­śnie twa­rzy ukry­te pod wspa­nia­łą gład­ką i lśnią­cą skórą, ve­ri­tas – a ra­czej ve­ri­ta­te mu­lier. Do jej uszu do­szedł szmer sil­ni­ków ro­bo­tów i mia­ro­wy krok an­dro­idów. Nawet jeden za­gląd­nął do ka­bi­ny i oddał – chyba w jej kie­run­ku – po­kłon. Nie mogła wstać sama. To­biasz i Sara wy­tłu­ma­czy­li jej na migi, że musi po­cze­kać, że wszyst­ko bę­dzie do­brze. Jakiś męż­czy­zna po­mo­że dźwi­gnąć się jej z ko­smo-ha­ma­ku przy­po­mi­na­ją­cym kojec.

5. Skrzy­żo­wa­nie przejść na głów­nym ma­ga­zy­nie – po­ja­wia się – znowu nasz ta­jem­ni­czy Łin­de­szift, który ni­czym wiatr scho­dząc z ka­bi­ny pi­lo­tów staje na skrzy­żo­wa­niu dla sług – ro­bo­tów i an­dro­idów. Wszel­ki ruch, chro­bot, tu­pa­nie – dźwię­ki – za­mie­ra­ją. Zaś so­czew­ki kamer i sztucz­nych oczu zwra­ca­ją się ni­czym w hip­no­zie i usta­la­ją swe po­zy­cje fron­tem w kie­run­ki Tego który teraz jest TU. Wład­ca wy­po­wia­da ko­men­dy w ję­zy­ku zna­nym tylko pierw­szym lin­guo-pro­gra­mi­stom ro­bo­tów i an­dro­idów. – Ellei mena aetuh terra – dało się tylko wy­łu­skać z dłu­gie­go mo­no­lo­gu wy­po­wie­dzia­ne­go do ma­szyn. Sam autor tych słów nie wie co one do końca zna­czą. Wie jedno, że zie­mia pier­wot­nie na­le­ża­ła do Boga. 6. „Prze­strzeń wiecz­nie śpią­cych”, tak na­zwa­li to miej­sce wy­gnań­cy z Ziemi. Skon­stru­owa­li je z sza­cun­ku do Pra­daw­ne­go Ma­la­rza. Wie­rzy­li, że ich ciała kie­dyś po­wró­cą do daw­nych sił. Ni­czym przez prze­zro­czy­ste wy­dmusz­ki widać było ich twa­rze razem z nie­śmier­tel­ni­ka­mi, wło­żo­ny­mi tam gdyby mięli na nowo po­znać zna­cze­nie wła­snych imion. Na każ­dej z kap­suł wy­pi­sa­ny był napis CNV, po­ni­żej le­d­wie wy­czu­wal­ny al­fa­be­tem bra­ila napis Chri­stum Na­za­ere­tum Vic­to­rio­usus. Król Pe­li­kan, bo tak można na­zwać ten gest. Wło­żył rękę pod szatę przy pier­si i dwoma pal­ca­mi do­tknął rurek ży­wią­cych śpią­cych wiecz­nie.

7. Gdy do­tar­li do wy­schnię­te­go doku ko­smicz­ne­go, nikt ich nie przy­wi­tał. Łin­de­szift za­wo­łał do­no­śnie. -Quo abdo fra­te­ris? Cisza… -QUO ABDO FRA­TE­RIS? – za­grzmiał­po­now­nie Krół. Coś mi­gnę­ło. -Eco­utez mon coeur, n’he­stier pas a aller avec moi a’la main. Świa­tło pada na twarz Łin­de­szi­fta, nie ośle­pia Go, lecz pro­wa­dzi do ma­szy­ny sku­pia­ją­cej i od­bi­ja­ją­cej lu­ster­kiem świa­tło. Cała spo­łęcz­ność wy­pa­do­wa do­szła do bun­kra dzię­ki ka­blo­wi ob­ra­ca­ją­ce­mu świa­tło la­tar­ni na środ­ku pust­ko­wia.

8. W Ru­inach Pa­ra­fial­ne­go ko­ścio­ła pod we­zwa­niem Naj­święt­sze­go Serca Pana Je­zu­sa dawne osie­dle Te­atral­ne (wsta­wić znacz­nik osie­dla PRL) zna­le­zio­no zde­for­mo­wa­ny kie­lich i prze­ła­ma­ną mon­stran­cję, któ­rej pil­nu­je „nie­umar­ły do końca” ko­ściel­ny. Po przy­wo­ła­niu do po­rząd­ku przez Łin­de­szi­fta w le­d­wo­ży­wych ję­zy­kach za­czy­na opo­wia­dać słu­cha­czom od kiedy pa­ra­fia za­czę­ła się zmie­niać i sta­wiać opór mo­dzie na wy­god­ne ko­ścio­ły. Pro­boszcz na­ka­zał szu­ka­nie świę­tych, ale zna­lazł tylko jed­ne­go bo­że­go szla­eń­ca, co po­dob­no wy­stra­szył klan wy­kra­da­ją­cy Kon­se­kro­wa­ne Ho­stie. Ale on zmarł na sku­tek leków, które z przy­mu­su le­ka­rzy przyj­mo­wał w szpi­ta­lu. Łin­du­szift na­tych­miast wy­słał po in­for­ma­cje, gdzie spo­czy­wa jego ziem­skie ciało.