Tańcz, niech twa dusza ogniem żywym płonie

Z ulgą weszłam na klatkę schodową. Wracając z pracy, prze­mar­z­łam na kość i ma­rzy­łam tylko o tym, by jak naj­szyb­ciej wypić kubek cie­płej her­ba­ty, wskoczyć pod ko­c i uciąć sobie eska­pi­stycz­ną drzem­kę – na­gro­dę po stre­su­ją­cym dniu. Jed­nak tknięta silnym, jakby wdzierającym się do głowy przeczuciem, przy­sta­nę­łam jesz­cze na chwi­lę, żeby wyjąć pocz­tę.

We­wnątrz bla­sza­nej prze­gro­dy cze­ka­ła tylko jedna ko­per­ta. Czar­na. Bez nadaw­cy, za to za­pie­czę­to­wa­na wo­skiem. Wy­tło­czo­no w nim skom­pli­ko­wa­ny wzór skła­da­ją­cy się z kilku pier­ście­ni oto­czo­nych cią­ga­mi nie­zro­zu­mia­łych zna­ków.

Kompletnie mnie to zaskoczyło. Stwier­dzi­łam, że to dość oso­bli­wa ulot­ka re­kla­mo­wa. Na pewno nie list. Zna­jo­mi i ro­dzi­na nie trosz­czy­li się o mnie tak mocno jak przedsiębiorstwa o po­ten­cjal­ną klient­kę.

Wsu­nę­łam ko­per­tę do kie­sze­ni i po­biegłam na czwar­te pię­tro, do wy­naj­mo­wa­nej ka­wa­ler­ki. Zziajana wczłapałam do mieszkania, po czym zła­ma­łam pie­częć ta­jem­ni­czej prze­sył­ki. Opar­łam się o brudną ladę kuchenną i wy­ję­łam z ko­per­ty kart­kę ko­lo­ru węgla z tek­stem za­pi­sa­nym złotą, sty­li­zo­wa­ną na ka­li­gra­fo­wa­ne pismo czcion­ką.

Intuicja mnie nie my­li­ła, to była re­kla­ma. Dość oso­bli­wa i za­ra­zem trochę nie­po­ko­ją­ca, zwa­żyw­szy na treść.

 „Anno,

wiemy, że uwiel­biasz dobrą za­ba­wę przy ryt­mach mu­zy­ki. Ob­ser­wu­je­my Cię od dłuż­sze­go czasu. Kró­lu­jesz na zdję­ciach i re­la­cjach wideo z naj­go­ręt­szych im­prez w oko­li­cy. Gdy tań­czysz, roz­pę­tu­jesz praw­dzi­we sza­leń­stwo. W związ­ku z tym przy­go­to­wa­li­śmy dla Cie­bie spe­cjal­ną ofer­tę.

Z oka­zji otwar­cia no­we­go klubu Re­ne­ga­de or­ga­ni­zu­je­my event, na który za­pra­sza­my tylko naj­lep­szych im­pre­zo­wi­czów z oko­li­cy. Wstęp wolny, dla pań pierw­szy drink w barze na koszt firmy. Li­ne-up to nie­spo­dzian­ka, jed­nak za­pew­nia­my, że wy­stą­pią świetni DJ-e, ofe­ru­ją­cy cały wa­chlarz ga­tun­ków mu­zy­ki elek­tro­nicz­nej, od mi­ni­mal tech­no przez glitch hop po sam­bass.

Przyjdź w pią­tek 15.02 o 20:00 na Ka­mien­ną 38. Dress code nie obo­wią­zu­je. Dla nas liczy się ta­niec i za­ba­wa, nie wy­gląd.

Do zo­ba­cze­nia na par­kie­cie”

Poczułam się co najmniej dziwnie. Zastanawiałam się, w jaki sposób mnie wyśledzili, lecz po chwili zdałam sobie sprawę, że w epoce portali społecznościowych zbieranie informacji to żaden problem.

Mimo wszystko zostałam mile zaskoczona. Tak czy inaczej w ten weekend wylądowałabym w klubie, a impreza z darmową wejściówką ulży mojemu skromnemu budżetowi. Co wię­cej, wymagane za­pro­sze­nie najpewniej okaże się sku­tecz­ną za­po­rą dla osie­dlo­wych pa­tu­sów zarywających do wszyst­kich lasek. Do­sko­na­le. O ile oczywiście ten list nie był sprytnym oszustwem i ktoś nie czyhał na moją nerkę…

Się­gnę­łam do kie­sze­ni, palce namacały chłodną obudowę smart­fo­na. W wyszukiwarkę wpi­sa­łam nazwę klubu. Mapy Go­ogle'a rze­czy­wi­ście po­ka­zy­wa­ły, że w tym miej­scu znaj­du­je się dys­ko­te­ka. Ofi­cjal­na wi­try­na lo­ka­lu wy­świe­tla­ła je­dy­nie napis „Co­ming soon” na tle za­pę­tlo­ne­go filmu z ludź­mi tań­czą­cy­mi wśród dymu i bły­ska­ją­cych świa­teł. W stop­ce po­da­no krótką notkę informacyjną wraz z danymi kon­tak­to­wymi. Uzna­łam, że wy­glą­da to do­sta­tecz­nie wia­ry­god­nie.

Scho­wa­łam za­pro­sze­nie do komody, po czym wró­ci­łam do kuch­ni zro­bić her­ba­tę. Mo­ment póź­niej usia­dłam na ka­na­pie, by zaspokoić wołanie zmęczonych nóg o odpoczynek. Dopadł mnie dziwnie refleksyjny nastrój.

Może prze­ma­wia­ła przez to pycha, któ­rą ego ła­ta­ło rany po ży­cio­wych porażkach, ale na­praw­dę uwa­ża­łam się za le­gen­dę par­kie­tu. Pod­czas im­prez lu­dzie za­cze­pia­li mnie, by zbić piątkę i docenić moje zdol­no­ści ta­necz­ne. Na fo­rach o mu­zy­ce klu­bo­wej czę­sto wspo­mi­na­no o ostrzy­żo­nej na krót­ko dziew­czy­nie w spor­to­wych ciu­chach, rozkręcającej za­ba­wę już od wy­stę­pów pierw­szych DJ-ei – oczy­wi­ście zawsze cho­dzi­ło o mnie.

Poza tym – krótko rzecz ujmując, lipa. Skoń­czy­łam stu­dia na prze­cięt­nej uczel­ni, pracę zmie­nia­łam śred­nio co pół roku. Nie cho­dzi­ło o to, że bra­ko­wa­ło mi in­te­li­gen­cji czy kwa­li­fi­ka­cji. Po pro­stu nie wy­trzy­my­wa­łam stre­su, biu­ro­kra­cji, wy­gó­ro­wa­nych ocze­ki­wań sze­fów. Za­miast pójść do psy­chia­try po pro­zac albo inny syf, za­czę­łam roz­bi­jać się po mniej wy­ma­ga­ją­cych sta­no­wi­skach. Ro­dzi­na nie chcia­ła utrzy­my­wać ze mną kon­tak­tu, nigdy nie we­szłam w trwa­ły zwią­zek. 

Za to gdy sły­sza­łam mu­zy­kę, ule­ga­łam prze­mia­nie w wi­ru­ją­cy totem eks­ta­zy, płyn­nie falującą ma­ni­fe­sta­cję ra­do­ści i za­ba­wy. Stopy i wer­ble pod­ry­wa­ły me ciało do wy­ra­ża­nia sie­bie w spo­sób, któ­re­mu mało kto po­tra­fił do­rów­nać. Kiedy tań­czy­łam, za­po­mi­na­łam o doczesnych tro­skach. Li­czy­ły się tylko dźwię­ki pły­ną­ce z gło­śni­ków i ja jako część ko­lek­tyw­nej świa­do­mo­ści ze­spo­lo­nej mi­ło­ścią do mu­zy­ki.

Dla więk­szo­ści ludzi, po­waż­nych oby­wa­te­li lub obywatelek z dzieć­mi, oglą­da­ją­cych świat zza szyb wie­żow­ców albo toyot wzię­tych w leasingu, była to godna po­ża­ło­wa­nia po­sta­wa de­ka­dent­ki otu­ma­nio­nej hip­pi­sow­ski­mi bzdu­ra­mi Leary’ego czy Wat­t­sa. Lecz ja przy­ję­łam ją za wy­tycz­ną. Za styl życia, o którym dziw­nym zwy­cza­jem cza­sa­mi opowiadałam we wła­snej gło­wie z ze­wnętrz­nej per­spek­ty­wy. Mózg wtedy jakby przeskakiwał w inny tryb działania, neuronalne tryby zgrzytały, zmieniając bieg. Chyba w ten spo­sób umysł ma­ni­fe­sto­wał de­per­so­na­li­za­cję oraz de­re­ali­za­cję, swo­iste ode­rwa­nie od świa­ta. Wy­obra­ża­łam sobie, że ktoś two­rzy książ­kę i opi­su­je moje czyny i od­czu­cia.

.

..

…

Do­kład­nie w taki spo­sób.

Anna od­sta­wi­ła pusty kubek na odrapany sto­lik z IKEA. Ziewając, po­łożyła się i przykryła puchatym kocem. Za­czę­ła prze­glą­dać por­ta­le spo­łecz­no­ścio­we na te­le­fo­nie, za­la­ne set­ka­mi zdjęć i hasz­ta­gów. Kto próż­no szu­kał wa­li­da­cji wła­snej faj­no­ści, a kto je­dy­nie chciał się po­dzie­lić prze­ży­cia­mi z bli­ski­mi – mogła je­dy­nie snuć przy­pusz­cze­nia. Tak czy ina­czej, każdy z użyt­kow­ni­ków two­rzył własny, cyfrowy pomnik.

Sieć była gąszczem ta­kich mo­nu­men­tów, które nie­rzad­ko przy­pra­wia­ły Annę o za­zdrość i tę­sk­no­tę za „nor­mal­ną” egzystencją. Mimo tego nie po­tra­fi­ła się od nich ode­rwać. Być może przez to, że dzięki życiu cudzym życiem sa­mot­ność nie do­skwie­ra­ła tak mocno…

Nagle smart­fon za­wi­bro­wał. Do­sta­ła po­wia­do­mie­nie z grupy zrze­sza­ją­cej oko­licz­nych fanów mu­zy­ki klu­bo­wej. Nie­ja­ki Mar­cin Za­blow­ski – stu­den­ciak z bo­ga­tej ro­dzi­ny, cza­sa­mi wi­dy­wa­ła go na im­pre­zach w cen­trum – dodał nowy wpis.

Mar­cin pytał, czy ktoś jesz­cze do­stał za­pro­sze­nie na im­pre­zę w Re­ne­ga­de. Pod po­stem zgło­si­ło się parę osób, w tym kilku zna­jo­mych Anny. Ona też naskrobała krótki komentarz i leniwym ruchem odłożyła komórkę na blat. Zamknęła oczy, zmę­cze­nie spo­wi­ło jej umysł przy­jem­ną mgłą zo­bo­jęt­nie­nia na świat i za­snę­ła.

 

***

 

Pią­tek był do­praw­dy sza­lo­nym dniem, nawet jak na moje stan­dar­dy.

Po drzemce wsta­łam strasz­nie za­mu­lo­na. Przez resz­tę dnia ro­bi­łam głu­po­ty pokroju oglądania filmików na Youtube, ale wykroiłam też chwilę na sprzątnięcie bajzlu w kuchni. W nocy za­bra­łam się za lek­tu­rę kry­mi­na­łu od Nesbø. Książ­ka bar­dzo mnie wcią­gnę­ła, więc sie­dzia­łam do trze­ciej nad ranem.

Oczy­wi­ście na­za­jutrz mu­sia­łam gonić autobus, żeby nie spóź­nić się do ro­bo­ty. Cała spo­co­na, z po­draż­nio­nym od smogu gar­dłem, za­sia­dłam za kasą, by od razu do­stać opier­nicz od pod­sta­rza­łe­go, śmierdzącego klien­ta za cenę ja­błek na pa­ra­go­nie nie zga­dzającą się z tą na półce. Póź­niej la­wi­ro­wa­nie z pa­le­cia­kiem peł­nym to­wa­ru po­mię­dzy tłu­ma­mi ku­pu­ją­cych, sprzą­ta­nie jajek roz­bi­tych przez roz­wrzesz­cza­ne­go ba­cho­ra i tak dalej. Ot, uroki pracy w han­dlu. Przy­naj­mniej nie mu­sia­łam pisać idio­tycz­nych ra­por­tów kwar­tal­nych.

Cudem prze­trwa­łam do końca zmia­ny. Wró­ci­łam do domu, wzię­łam prysz­nic i po­ło­ży­łam się na krót­ką drzem­kę, żeby zre­ge­ne­ro­wać siły przed nocą. Przez długi czas rozmyślałam nad do­bo­rem ubio­ru. Osta­tecz­nie sta­nę­ło na czarnych dre­sach Pumy, obcisłym, zielonym topie, blu­zie z na­dru­ko­wa­nym skrzydlatym wil­kiem na ple­cach i air­ma­ksach w khaki.

Za­ło­ży­łam jesz­cze pu­cho­wą kurt­kę i ruszyłam na miasto, podekscytowana nadchodzącą piekielną masakrą w tańcu. Po dro­dze ku­pi­łam pusz­kę red bulla. Na moc­niej­sze­go po­bu­dza­cza nie mo­głam sobie po­zwo­lić. Wszyscy dilerzy, których znałam, wylądowali niedawno w pace po serii policyjnych nalotów. Trochę się tym przejęłam, ale bez przesady, bo choć lu­bi­łam za­ba­wę na cięż­szej fazie, nie na­le­ża­łam do grona ludzi, któ­rzy bez dwóch kre­sek amfy albo por­cji MDMA nawet nie spo­glą­da­li w stro­nę par­kie­tu.

Do­tar­łam na pomazany markerami przy­sta­nek. Padający śnieg topniał na popękanym chodniku, co nie wróżyło dobrze moim butom. Na domiar złego tramwaj się spóźnił.

Osta­tecz­nie przy­by­łam na Ka­mien­ną o dwu­dzie­stej dwa­dzie­ścia, prze­mo­czo­na i roz­złosz­czo­na ko­niecz­no­ścią po­dró­żo­wa­nia w wa­go­nie peł­nym spo­co­nych ludzi. Zna­le­zie­nie klubu przy­spo­rzy­ło mi pro­ble­mów. Wej­ście znaj­do­wa­ło się z tyłu bu­dyn­ku, przy dość ob­skur­nym po­dwór­ku wyznaczonym przez ka­mie­ni­ce z od­pa­da­ją­cym tyn­kiem. Szyld był le­d­wie wi­docz­ny, a nazwę klubu za­pi­sa­no go­tyc­ką czcion­ką sty­li­zo­wa­ną na ście­ka­ją­ce graf­fi­ti.

.

..

…

Chwy­ci­łam za mo­sięż­ną klam­kę w kształ­cie li­ścia, go­to­wa na prze­ży­cie epic­kiej, noc­nej przy­go­dy.

Annę owiał przy­jem­ny po­dmuch go­rą­ce­go po­wie­trza. Jej stopy zatupotały miarowo na czarnych kafelkach. Na końcu pomalowanego skrzącą, złotą farbą przedsionka, tuż przed pro­wa­dzą­cy­mi w dół scho­da­mi, stało dwóch bram­ka­rzy. Jak przy­sta­ło na po­rząd­ny klub, ochroniarze byli wy­so­cy i umię­śnie­ni. Nie wy­glą­da­li jed­nak na prze­cięt­nych bru­ta­li, w mnie­ma­niu Anny raczej na gorące ciacha. Ich ubiór również nie­ pasował do ste­reo­ty­po­wej ukła­dan­ki. Ten po lewej, równo przy­strzy­żo­ny blon­dyn, miał na sobie dżin­sy i szarą po­lów­kę z lo­giem prze­sta­wia­ją­cym węża owi­nię­te­go wokół sztan­da­ru i lancy. Drugi, o czar­nych, kręconych włosach, nosił krwi­ście czer­wo­ny gar­ni­tur.

– Wi­ta­my w na­szych skrom­nych pro­gach – rzekł jasnowłosy siłacz. – Anna Ma­lew­ska, tak?

– Zga­dza się – od­par­ła zaskoczona. Przez mo­ment mil­cza­ła, nie wie­dząc, jak za­re­ago­wać. – Skąd pa­no­wie mnie znają? Mam poka­zać za­pro­sze­nie?

– To nie bę­dzie ko­niecz­ne – stwierdził ten odzia­ny w gar­ni­tur. – Jesz­cze tylko ru­ty­no­wa kon­tro­la i droga do klubu wolna. W za­sa­dzie nie mu­sie­li­by­śmy tego robić, ale pro­ce­du­ry, pro­ce­du­ry…

Anna podniosła ręce i po­de­szła bli­żej z uśmiechem na ustach. Wykidajło w po­lów­ce de­li­kat­nie okle­pał ją po kie­sze­niach. Le­d­wie czuła jego dotyk na ciele. Sub­tel­ność nie­spo­ty­ka­na w tym za­wo­dzie. Skoń­czyw­szy kon­tro­lę, ge­stem dłoni za­pro­sił do zej­ścia na dół, ży­cząc miłej za­ba­wy.

Już kilka stop­ni niżej wy­czuła za­pach ma­ri­hu­any i usły­szała stłu­mio­ną linię ba­so­wą house’owej pio­sen­ki. Znajome klimaty, niczym w drugim domu.

Ma­lut­kie po­chod­nie osadzone w ścianach jaśniały żółtym blaskiem. Na końcu scho­dów przy­wi­tał ją bar z pod­świe­tlo­nym na fioletowo kon­tu­arem, przy któ­rym stała ko­lej­ka ro­ze­śmia­nych ludzi w naj­prze­róż­niej­szych stro­jach: od cza­pek z dasz­kiem i spodniach moro z ni­skim kro­kiem po ko­szu­le od Tommy'ego Hil­fi­ge­ra i błysz­czą­ce, skó­rza­ne buty.

Po­miesz­cze­nie przy­po­mi­na­ło pałac z eklektycznym wystrojem. Całe ocie­ka­ło zło­tem, pur­pu­rą i kar­ma­zy­nem. Krzy­żo­wo-że­bro­we skle­pie­nie wi­sia­ło nisko nad gło­wa­mi imprezowiczów. Nie­któ­rzy spo­czy­wa­li na krze­słach z pi­ko­wa­ny­mi obi­cia­mi, paląc jo­in­ty lub są­cząc drin­ki przez krę­co­ne słom­ki.

Anna pomyślała, że musi zrzucić trochę ciuchów, panował tam niezły ukrop. Znalazła szatnię w nie­wiel­kiej nawie. Ob­słu­gi­wał ją kur­du­plo­wa­ty gość z czupryną o mor­skim kolorze. Prze­ja­wiał rów­nie nie­na­gan­ne ma­nie­ry co ochro­nia­rze. Anna uznała, że to najbardziej nietypowy klub, jaki kie­dy­kol­wiek od­wie­dzi­ła.

Z ulgą po­zbyw­szy się kurt­ki i bluzy, skie­ro­wa­ła się w stronę baru, aby ode­brać dar­mo­we­go drin­ka. Nim jed­nak zdą­ży­ła dojść na ko­niec ko­lej­ki, usły­sza­ła zna­jo­mo brzmią­cy krzyk.

– An­ka­aa!

Mo­ment póź­niej na jej szyi za­wi­sła nieco tęż­sza i niż­sza od niej bru­net­ka, ro­ze­śmia­na od ucha do ucha.

– Siem­ka, Kornelia! Jak tam biba? – zapytała Ma­lew­ska.

– Dopiero niedawno wbiłam – od­par­ła jej ko­le­żan­ka ze stu­diów. – W sumie to trochę last mi­nu­te. Rano źle się czułam, nie wiedziałam, czy w ogóle iść na balety. Ale już jest okej.

– I tak przy­szłaś szyb­ciej ode mnie. Pie­przo­ne tram­wa­je. – Anna pokręciła głową z grymasem irytacji na twarzy. – Strasznie tu dziw­nie – do­da­ła pół­gło­sem, który nie­omal prze­padł w pa­nu­ją­cej do­oko­ła wrza­wie. – Skąd oni wy­trza­snę­li taką ob­słu­gę? No i te wszyst­kie meble, wy­glą­da­ją jak au­ten­tycz­ne za­byt­ki.

– Racja, mocno od­je­cha­na miej­sców­ka – przy­tak­nę­ła Kornelia. – Drin­ki mają prze­ko­zac­kie, zwłasz­cza mo­ji­to.

Anna oce­ni­ła po sta­nie zna­jo­mej, że ta wychyliła już co naj­mniej dwie albo trzy ko­lej­ki. Cóż, Kornelia nigdy nie na­le­ża­ła do wy­le­wa­ją­cych za koł­nierz.

– Chęt­na na jed­ne­go? – za­pro­po­no­wa­ła. Przy­pusz­cza­ła, że je­że­li dalej tak pój­dzie, za ja­kieś dwie go­dzi­ny bę­dzie mu­sia­ła trzy­mać włosy to­wa­rzysz­ki nad ki­blem, ale co tam, w końcu jest pią­tek.

– No pew­nie! – od­krzyk­nę­ła wesoło Nela, zacierając dłonie.

– Cze­kaj – Annę za­in­try­go­wa­ły rytmy do­bie­ga­ją­ce z niż­sze­go pię­tra – sły­szysz tę pio­sen­kę?

– Czy to Da­nism i Rae? – Jej kumpela nadstawiła uszu. – Tak, teraz po­zna­ję.

– Chodź, le­ci­my na par­kiet, al­ko­hol po­cze­ka! – za­ko­men­de­ro­wa­ła Malewska i po­bie­gła w kie­run­ku pro­wa­dzą­cych na dół scho­dów, cią­gnąc chi­cho­czą­cą Kornelię za rękę.

To wła­śnie ko­cha­ła w im­pre­zach. Pełną spon­ta­nicz­ność, pod­da­nie się mu­zy­ce, nie­skrę­po­wa­ne wy­ra­ża­nie emo­cji.

Salę ta­necz­ną rów­nież za­pro­jek­to­wa­no, wzo­ru­jąc się na mie­szan­ce daw­nych sty­lów ar­chi­tek­to­nicz­nych. Skle­pie­nie było tu nieco wyż­sze, po­kry­to je fre­ska­mi przy­po­mi­na­ją­cy­mi kla­sycz­ne ar­cy­dzie­ła sztu­ki po­łą­czo­ne z psy­cho­de­licz­ny­mi wi­zja­mi – fi­lo­zo­fo­m ubra­nym w zwiew­ne togi wyrastały frak­ta­le za­miast głów, drze­wa i pa­gór­ki w scen­kach ro­dza­jo­wych ły­pa­ły troj­giem oczu na ob­ser­wu­ją­cych. Tyle przy­naj­mniej zdo­ła­ła wy­pa­trzyć Anna w bły­skach stro­bo­sko­pu. Po­mię­dzy żło­bio­ny­mi ko­lum­na­mi snuły się kłęby sztucz­ne­go dymu, w któ­rych tań­czy­ły kilkuosobowe grupki. Wsko­czy­ła w jedną z nich, tar­ga­jąc Nelę za sobą.

Mu­zy­ka cał­ko­wi­cie ją po­chło­nę­ła. Po­ru­sza­ła się płyn­nie, fru­wa­ła na fa­lach dźwię­ko­wych. Ota­cza­ją­cy ją im­pre­zo­wi­cze wzno­si­li ręce do góry i krzy­cze­li ra­do­śnie. Szczę­ście udzie­la­ło się wszyst­kim do­oko­ła. Tu, w świą­ty­ni nie­zo­bo­wią­zu­ją­cej za­ba­wy, lu­dzie po­wra­ca­li do pier­wot­nej, przed­ma­te­rial­nej jed­no­ści, do cza­sów sprzed sztucz­nych po­dzia­łów i ety­kiet po­wsta­łych w trak­cie roz­wo­ju cy­wi­li­za­cji. Nad­cho­dzi­ły chwi­le ce­le­bra­cji po­czu­cia wspól­no­ty, czę­sto wzmoc­nio­ne przez em­pa­to­ge­ny. Tań­cem wy­ra­ża­li sprze­ciw wobec zim­nej obo­jęt­no­ści świa­ta, spopielali smu­tek w roz­pa­lo­nym na par­kie­cie ogniu.

Za kon­so­le­tą stała młoda ko­bie­ta o ciem­nej kar­na­cji i kręconych włosach. Wle­pia­ła wzrok w gra­mo­fo­ny, miała sku­pio­ny, wręcz nieco groź­ny wyraz twa­rzy. Kręciła delikatnie gałkami przy mikserze.

Nagle au­to­mat od sztucz­ne­go dymu wy­pluł nowe kłęby sza­rych chmur, za­kry­wa­jąc budkę di­dże­ja. Anna po­sta­no­wi­ła za­mknąć oczy, aby cał­ko­wi­cie wczuć się w pły­ną­ce z moc­ne­go so­und­sys­te­mu rytmy. Koń­czy­ło się spo­koj­ne in­ter­lu­dium pio­sen­ki, nagle z gło­śni­ków huk­nął po­tęż­ny, wi­bru­ją­cy bas, po­prze­dzo­ny sam­plo­wa­nym wo­ka­lem.

.

..

…

Do­ty­kasz głębi mo­je­go wnę­trza.

Do­tknęło mnie na tyle głę­bo­ko, że zostałam wyrwana z my­śle­nia w trze­ciej oso­bie. Mu­zy­ka mnie zatopiła, pochłonęła. Po­wi­do­ki z lamp dys­ko­te­ko­wych za­czę­ły ukła­dać się we wzory geo­me­trycz­ne i za­ry­sy po­sta­ci. Z po­cząt­ku nie­wy­raź­ne, stop­nio­wo coraz bar­dziej szcze­gó­ło­we, w końcu wręcz hi­per­re­ali­stycz­ne. Tań­czy­łam wśród neo­no­wych ludzi z gło­wa­mi byków i ogo­na­mi węży. Nad nimi wi­ro­wa­ły wie­lo­bo­ki fo­rem­ne i fru­wa­ły smoki z roz­ga­łę­zio­ny­mi ro­ga­mi.

Każdy roz­błysk ko­lo­ro­we­go świa­tła przy­no­sił nową wizję. Zda­wa­ło mi się, że plą­sam wśród je­le­ni w wą­wo­zie ogra­ni­czo­nym wa­pien­ny­mi ska­ła­mi, chwi­lę póź­niej wylądowałam w fu­tu­ry­stycz­nym mieście peł­nym ro­bo­tów przypominających motyle. Po­dró­żo­wa­łam przez różne świa­ty, prak­tycz­nie nie opusz­cza­jąc miej­sca, w któ­rym sta­łam.

Prze­cież byłam zu­peł­nie trzeź­wa. Świa­do­mość tego faktu do­tar­ła do mnie po dłuż­szej chwi­li. Wy­pi­łam jed­ne­go ener­ge­ty­ka. Nie­moż­li­we, żeby tylko ko­fe­ina i mu­zy­ka wpły­nę­ły na mnie w taki spo­sób… Ra­czej nie roz­py­la­li tu ha­lu­cy­no­ge­nów, to zbyt nierozsądne. Zresz­tą, ten stan nie przy­po­mi­nał haju po żad­nej sub­stan­cji, którą bra­łam wcze­śniej, a tro­chę się ich prze­wi­nę­ło. Czu­łam, że mogę w każ­dej chwi­li prze­rwać, a mimo to nie chcia­łam otwie­rać oczu, jakby usi­dlo­na abs­trak­cyj­ną roz­ko­szą.

Zło­żo­ne ze świa­tła byty ota­cza­ły mnie cia­snym krę­giem, ob­le­pia­ły moją skórę, przy­pra­wia­jąc o przy­jem­ne, de­li­kat­ne mro­wie­nie. Wsłu­chi­wa­łam się w pio­sen­kę płyn­nie prze­cho­dzą­cą w na­stęp­ny utwór. Dźwię­ki omy­wa­ły moje uszy, szep­ta­ły za­ko­do­wa­ną w drga­niach po­wie­trza hi­sto­rię, którą mózg od­twa­rzał pod po­sta­cią scen utka­nych z ko­lo­ro­wych smug.

Nagle coś pękło. Pry­sła my­dla­na bańka szczę­ścia. Isto­tom ze świa­tła wy­ro­sły kolce draż­nią­ce moją siat­ków­kę. Znie­kształ­ce­ni lu­dzie za­czę­li przy­po­mi­nać de­mo­ny szcze­rzą­ce ogrom­ne, pełne za­krzy­wio­nych kłów pasz­cze. Ich dotyk stał się śli­ski. Prze­czu­wa­łam, że zaraz mnie pożrą. Nie mo­głam otwo­rzyć po­wiek, jakby spa­ja­ła je lepka maź. Krzyk­nę­łam w prze­stra­chu. Wtem ktoś szar­pnął mnie za rękę.

Wy­rwa­na z transu, ock­nę­łam się pod ścia­ną sali. Tuż przy mnie stała Kornelia, po­kle­pu­jąc mnie po barku.

– Wszyst­ko okej? – za­py­ta­ła za­tro­ska­nym gło­sem. – Nagle prze­sta­łaś tań­czyć. Wy­glą­dasz nie ­naj­le­piej.

– Trochę mnie zmuliło. Chyba przez te opary z ja­ra­nia przy barze – od­par­łam, ba­ga­te­li­zu­jąc spra­wę.

– To do­pie­ro po­czą­tek. Mu­sisz przy­go­to­wać się na gor­sze rze­czy.

– Co? – Od­nio­słam wra­że­nie, że się prze­sły­sza­łam.

– Chodź­my na górę, tam po­ga­da­my spo­koj­nie – za­or­dy­no­wa­ła Kornelia.

Ruszyłyśmy w kierunku schodów, to­ru­jąc sobie drogę przez coraz liczniejszy tłum na par­kie­cie. Co­kol­wiek wy­wo­ła­ło u mnie ha­lu­cy­na­cje, nadal mu­sia­ło dzia­łać. Byłam świę­cie prze­ko­na­na, że mi­nę­łam czło­wie­ka ze skrzy­dła­mi anio­ła i głową kruka, zaraz za któ­rym szedł typ z naj­praw­dziw­szym łu­kiem i koł­cza­nem peł­nym strzał na ple­cach. Nie zaliczyłabym tego wra­że­nia do kategorii miłych. Ra­dość z prze­by­wa­nia na im­pre­zie gdzieś prze­pa­dła. Po moim umyśle po­wo­li peł­zła pa­ra­no­ja.

Gdy do­tar­ły­śmy na wyż­sze pię­tro, Kornelia od razu po­de­szła do kon­tu­aru. Pew­nie tro­chę ze­szła z fazy i mu­sia­ła znowu za­tan­ko­wać. Nie było ko­lej­ki, prak­tycz­nie wszy­scy po­le­cie­li na dół.

– Ha­agen­ti, dwa razy San­gre de Toro – rze­kła do bar­ma­na, który po chwi­li znik­nął na za­ple­czu.

– Jak go na­zwa­łaś? – zdzi­wi­łam się. – Poza tym, dla­cze­go aku­rat to wino? Nie cier­pię wy­traw­ne­go. Zresz­tą, chyba nie mam ocho­ty na al­ko­hol. Źle się czuje.

– To nie to San­gre de Toro, o któ­rym my­ślisz. Wypij, le­piej znie­siesz pa­nu­ją­cą tu at­mos­fe­rę. Mu­sisz… dać sobie tro­chę pomóc, bez tego mo­żesz nie prze­trwać tej nocy.

– O czym ty pie­przysz? – Za­zwy­czaj gdy Nela była wsta­wio­na i roz­e­mo­cjo­no­wa­na baletami, mie­wa­ła pro­ble­my ze zło­że­niem po­praw­ne­go gra­ma­tycz­nie zda­nia, a teraz wy­ska­ki­wa­ła z ta­ki­mi ta­jem­ni­czy­mi de­klaracjami. – Co się z tobą dzie­je?

– Ze mną? Nic. – Kornelia nonszalancko spojrzała na paznokcie. – Za to twoja ko­le­żan­ka od­pa­dła dość szyb­ko, jesz­cze zanim przy­szłaś. Wy­bacz, że wy­ko­rzy­sta­łem jej ciało. Przy­by­łem do was dość późno, po­trze­bo­wa­łem się osa­dzić. Poza tym chcia­łem, żebyś za­po­zna­ła się ze mną w płyn­ny spo­sób.

– Co…

– Uprze­dza­jąc py­ta­nie: mar­kiz Mar­cho­sjas. Wi­ta­my na im­pre­zie w pie­kle. Wła­ści­wie to po­wi­nie­nem po­wie­dzieć: „Wi­ta­my na im­pre­zie u de­mo­nów”. W końcu cała ta pla­ne­ta jest pie­kłem.

Kom­plet­nie mnie sfa­zo­wa­ło.

.

..

…

Znów nie byłam sobą, sta­łam się bo­ha­ter­ką ja­kiejś cho­rej opo­wie­ści.

Anna ner­wo­wo omiotła wzrokiem pomieszczenie. Ze­sko­czy­ła ze stoł­ka ba­ro­we­go i za­czę­ła po­wo­li cofać się w kie­run­ku wyj­ścia. Jej od­dech uległ spły­ce­niu, ręce dygotały. Miała wra­że­nie, że zaraz zwa­riu­je.

Nagle z za­ple­cza wró­cił bar­man, tym razem jako chodzący na dwóch nogach byk ze skrzy­dła­mi gryfa i chwytnymi dłońmi, w całości pokryty ciemnobrązową sierścią. Po­sta­wił na kon­tu­arze dwa kie­li­chy, po czym wyjął zza pa­zu­chy nóż i roz­ciął sobie żyłę w pra­wym przed­ra­mie­niu, od nad­garst­ka aż po ło­kieć. Jego krew ska­py­wa­ła do na­czyń szerokimi strugami.

To wy­star­czy­ło, by Ma­lew­ska wpa­dła w to­tal­ną pa­ni­kę. Na­wdy­cha­ła się cze­goś albo za­tru­ła je­dze­niem i ma ha­lu­cy­na­cje, nie wi­dzia­ła in­ne­go ra­cjo­nal­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia. Nie chcia­ła tutaj wię­cej prze­by­wać…

Pobiegła do wyj­ścia, nawet nie zwa­ża­jąc na po­zo­sta­wio­ne w szat­ni ubra­nia. Sa­dzi­ła ko­lej­ne susy, zbli­ża­jąc się do par­te­ru, jed­nak piąty z dłu­gich kro­ków tra­fił je­dy­nie na pustą prze­strzeń. Klat­ka scho­do­wa po pro­stu się wy­gię­ła; nie pro­wa­dzi­ła już w górę, lecz w dół. Miej­sce stop­ni za­ję­ła ide­al­nie gład­ka, me­ta­lo­wa po­wierzch­nia. Po­de­szwa air­ma­ksa nie zła­pa­ła przy­czep­no­ści i Anna wy­lą­do­wa­ła na ple­cach. Gra­wi­ta­cja ścią­gnę­ła Malewską na dół nie­spo­dzie­wa­nej śli­zgaw­ki.

Na ko­pu­la­stym su­fi­cie wid­niał skomplikowany wzór uło­żo­ny z ośmio­ką­tów i kwa­dra­tów, od którego wirowało jej w głowie. Mo­ment póź­niej prze­sło­ni­ła go głowa wilka, szcze­rzą­ce­go ogrom­ne, czar­ne kły.

– Przy­kro mi, uciecz­ka nie wcho­dzi w ra­chu­bę – rzekł zwierz.

Wrza­snę­ła w prze­stra­chu. Chcia­ła ze­rwać się na równe nogi, lecz lęk ją pa­ra­li­żo­wał. Miała wra­że­nie, jakby po­wo­li to­nę­ła w świe­żym be­to­nie.

– Bez­sen­sow­ne sza­mo­ta­nie w ni­czym ci nie po­mo­że – kon­ty­nu­ował Mar­cho­sjas. Choć mówił po cichu, nie­mal wręcz szep­tał, jego słowa do­sko­na­le prze­bi­ja­ły się przez dud­nią­ce dźwięki bęb­nów do­bie­ga­ją­ce gdzieś zza ścia­ny. – Le­piej za­ak­cep­tuj za­ist­nia­łą sy­tu­ację.

– Co to… wszyst­ko ma zna­czyć? – wy­du­ka­ła przez łzy Anna.

– Prze­cież już o tym wspo­mi­na­łem. Przy­by­łaś na przy­ję­cie or­ga­ni­zo­wa­ne przez nad­na­tu­ral­ne isto­ty, które nie­ko­niecz­nie są dobre, je­że­li roz­pa­try­wać to w ludz­kich ka­te­go­riach. Mo­głaś zwró­cić wię­cej uwagi na tę ulot­kę. Nie wy­da­wa­ło cię się to po­dej­rza­ne? Zresz­tą, w tych cza­sach dar­mo­wy wstęp na im­pre­zę i drink sku­si­ły­by każ­de­go.

Umysł Anny spo­wi­ła chmu­ra żalu. Skon­fun­do­wa­na im­pre­zo­wicz­ka nadal nie była w sta­nie lo­gicz­nie upo­rząd­ko­wać wy­da­rzeń, które przed chwi­lą jej się przy­tra­fi­ły. Świa­do­mość tego, że wpadła w to bagno przez pochopną decyzję, przy­bi­ła ją jesz­cze bar­dziej.

– Prze­stań się mazać i wsta­waj – po­le­cił, a wnio­sku­jąc po tonie wy­po­wie­dzi, wręcz roz­ka­zał Mar­cho­sjas.

Ma­lew­ska po­słusz­nie pod­nio­sła się z zim­nej po­sadz­ki i spoj­rza­ła na de­mo­na. Był dość spory jak na wilka. Z grzbie­tu wy­ra­sta­ła mu para skrzy­deł opie­rzo­na sze­ro­ki­mi lot­ka­mi o bar­wie ochry, zaś krę­go­słup zwień­czał wę­żo­wy, po­ły­sku­ją­cy w świe­tle po­chod­ni ogon. Od­dech be­stii pach­niał ba­gnem.

– Gdzie jest Kornelia? – Anna za­żą­da­ła wy­ja­śnień.

– Nie żyje. Przed im­pre­zą wzię­ła pi­guł­ki re­kla­mo­wa­ne przez di­le­ra jako MDMA. W rze­czy­wi­sto­ści pro­du­cent wsy­pał tam nową, nie­prze­ba­da­ną sub­stan­cję. Serce twej ko­le­żan­ki zaniemogło, gdy tań­czy­ły­ście. Pierw­szy zgon tej nocy, ale z pew­no­ścią nie ostat­ni. Po jej śmier­ci prze­ją­łem na chwi­lę jesz­cze świe­że ciało, żeby zy­skać tro­chę sił i zła­pać lep­szy kon­takt z fi­zycz­nym świa­tem. Chcia­łem mieć oko na moich to­wa­rzy­szy i na to, co wy­pra­wia­ją. Poza tym, muszę ci pomóc. W końcu mnie we­zwa­łaś.

– Ale jak? – zdzi­wi­ła się Ma­lew­ska. – Nic nie zrobi…

– Bluza z wi­ze­run­kiem wilka ze skrzy­dła­mi – wtrącił Mar­cho­sjas. – Ta, która wisi w szat­ni. Logo na pier­si to moja pie­częć. Masz też srebr­ny wi­sio­rek na szyi. Tyle wy­star­czy­ło.

Anna za­czę­ła ner­wo­wo krę­cić głową w lewo i w prawo, pró­bu­jąc zrozumieć sy­tu­ację. Na środ­ku spo­rej, oświetlonej niemal oślepiająco jasnymi pochodniami sali znaj­do­wał się bar, okrą­gła wyspa oto­czo­na garst­ka­mi ludzi pi­ją­cy­mi alkohol. Część uczest­ni­ków im­pre­zy spo­czy­wa­ła na po­roz­rzu­ca­nych do­oko­ła skó­rza­nych wor­kach z mięk­kim wy­peł­nie­niem. Jedni zdawali się cał­kiem trzeź­wi, inni na dość spo­nie­wie­ra­ni przez etanol, THC czy ja­ką­kol­wiek inną sub­stan­cję psy­cho­ak­tyw­ną.

Wy­glą­da­ło­by to na naj­zwy­czaj­niej­szy pią­tek wie­czór w klu­bie, gdyby nie to, że część zgro­ma­dzo­nych była po­two­ra­mi. Po­kracz­ny­mi ludz­ko-zwie­rzę­cy­mi hy­bry­da­mi, zja­wa­mi utka­ny­mi z czar­ne­go, ete­rycz­ne­go ma­te­ria­łu czy be­stia­mi o na­gich szkie­le­tach. Mimo to prze­cięt­ne osoby zu­peł­nie nie zwra­cały na to uwagi.

Ma­lew­ska nigdy nie wy­zna­wa­ła kon­kret­nej wiary, wy­cho­wy­wa­no ją po świecku. Dzięki horrorom, które czasem oglądała na wagarach w kinie, zaznajomiła się z tematem demonicznych opętań. Uważała jednak, że ist­nie­je ra­cjo­nal­ne wy­tłu­ma­cze­nie tego fe­no­me­nu. Owo prze­ko­na­nie legło w gruzach, gdy oso­bi­ście za­zna­ła wpły­wu nad­na­tu­ral­nych sił.

Po­pchnię­ta przez bez­sil­ność i strach, za­czę­ła zma­wiać nie­wer­bal­ne, cha­otycz­ne mo­dli­twy.

– Je­dy­ną wyż­szą isto­tą, która w tej chwi­li sły­szy twe bła­ga­nia, je­stem ja – prze­rwał jej Mar­cho­sjas, który nagle przy­jął ludz­ką po­stać. Był teraz męż­czy­zną koło trzy­dziest­ki, o szpa­ko­wa­tych wło­sach i krót­kim za­ro­ście. – Sam chciał­bym, żeby nad wszech­świa­tem sprawował pieczę ktoś po­tęż­niej­szy ode mnie. My, de­mo­ny, też czujemy się za­gu­bione.

– Dla­cze­go to ro­bi­cie? Dla­cze­go nie chce­cie mnie wy­pu­ścić? – Anna za­sy­py­wa­ła mar­ki­za gra­dem pytań. – Gdzie jest ciało Kornelii? Muszę za­dzwo­nić na po­li­cję!

.

..

…

Kurwa mać.

Wy­cią­gnę­łam z kie­sze­ni te­le­fon. Ochło­nę­łam na tyle, by wy­rwać swój umysł z trze­cio­oso­bo­wej se­pa­ra­cji. W głębi duszy prze­ko­ny­wa­łam sie­bie, że może to tylko złu­dze­nia, że na pewno jest ja­kieś wyj­ście i uda mi się we­zwać pomoc…

Gówno. Brak za­się­gu na obu kar­tach SIM.

– Py­tasz: dla­cze­go? – ode­zwał się nagle Mar­cho­sjas. – Pro­sta od­po­wiedź, dla za­ba­wy. Więk­szość z nas jest bez­na­dziej­nie znu­dzo­na ist­nie­niem. Cze­kaj, cze­kaj. – Uniósł palec do góry, wi­dząc, że otwie­ram usta. – Zanim osą­dzisz, że to ka­ry­god­ne, po­patrz na wła­sny ga­tu­nek. Wy też wy­ko­rzy­stu­je­cie mniej in­te­li­gent­ne isto­ty, czę­sto w okrut­ny spo­sób. Ból i cier­pie­nie dla człowieka też są roz­ryw­ką, jeśli nie do­ty­czą go bez­po­śred­nio. Książ­ki, filmy, gry, spor­ty walki… Dia­bły nie róż­nią się od ludzi, wy­jąw­szy więk­sze umie­jęt­no­ści w pew­nych dzie­dzi­nach.

– Mó­wi­łeś, że mo­żesz mi pomóc. – Spoj­rza­łam bła­gal­nym wzro­kiem na de­mo­na i skró­ci­ła dzie­lą­cy nas dy­stans. – Wy­puść mnie, pro­szę!

– Gdyby to za­le­ża­ło wy­łącz­nie ode mnie, nikt nie sie­dział­by w tej spe­lu­nie – wy­znał Mar­cho­sjas. – Choć je­stem po­tęż­nym wo­jow­ni­kiem, nie mogę sprze­ci­wić się więk­szo­ści du­chów pie­kiel­nych, to skut­ko­wa­ło­by nie­przy­jem­ny­mi kon­se­kwen­cja­mi. Amay­mon, Be­leth i Asta­roth za­rzą­dzi­li, iż nikt nie ma prawa wyjść stąd przed dwu­na­stą. Skoro już mu­sisz tu tkwić, czemu nie wy­ko­rzy­stasz oka­zji do za­ba­wy? Chodź, na­pi­je­my się.

Mar­cho­sjas po­drep­tał w kie­run­ku baru, a ja po­dą­ży­łam za nim, nie od­pusz­cza­jąc nawet na krok. Kim­kol­wiek był ten diabeł, spra­wiał wra­że­nie dość przy­ja­zne­go. W życiu nie po­my­śla­ła­bym, że bluza ku­pi­ona na pro­mo­cji okaże się tak przy­dat­na. Mimo wszystko podchodziłam do demona z pewną dozą nieufności.

Pra­gnę­łam, aby za chwi­lę zna­leźć się na kanapie w kawalerce i móc z wes­tchnie­niem po­że­gnać ten kosz­mar, lecz nawet się nie łudziłam. Nigdy nie miałam tak szczegółowych snów. Usia­dłam na obi­tym we­lu­rem stoł­ku ba­ro­wym, tuż obok Mar­cho­sja­sa. Nagle, po dru­giej stro­nie kon­tu­aru, zni­kąd po­ja­wił się byk-bar­man z kie­li­cha­mi peł­ny­mi krwi. Nie miał śladu po na­cię­ciu na przed­ra­mie­niu. Nie wiedziałam, dla­cze­go mnie to jesz­cze dzi­wi­ło.

– Szu­ka­łem was wszę­dzie – po­wie­dział Ha­agen­ti. – Pro­szę, oto wasze na­po­je.

Mar­cho­sjas wziął do ręki na­czy­nie i spoj­rzał na mnie za­chę­ca­ją­cym wzro­kiem. Bałam się tego pić, lecz jeszcze bardziej przerażała mnie wizja rozgniewania diabła nieposłuszeństwem. Nie­pew­nie się­gnę­łam po San­gre de Toro. Stuk­nę­li­śmy się kie­li­cha­mi i upi­li­śmy łyk lep­kiej, de­mo­nicz­nej juchy.

Sma­ko­wa­ła nad­zwy­czaj pysz­nie, ni­czym bar­dzo słod­ki sok wi­no­gro­no­wy z nutą gra­na­tu. Czu­łam, jak cie­pło roz­le­wa się po prze­ły­ku, póź­niej żo­łąd­ku i w końcu całym ciele. To było… dobre. Znowu prze­chy­li­łam pu­char. Obraz na­brał nie­by­wa­łej ostro­ści, a ko­lo­ry zy­ska­ły na in­ten­syw­no­ści. Po­czu­łam też dziw­ny dreszcz eks­cy­ta­cji.

– Wi­dzisz? – ode­zwał się Mar­cho­sjas, roz­pi­na­jąc guzik przy koł­nie­rzy­ku ko­szu­li. Na jego twa­rzy za­go­ścił de­li­kat­ny uśmiech. – Mó­wi­łem, że po­mo­że. A ty wo­la­łaś ucie­kać.

– Dla­cze­go nikt nie zwra­ca uwagi na to, co tu się dzie­je? – Po­sta­no­wi­łam zmie­nić temat.

– Są ślepi i głusi. Nie wyczuwają nad­na­tu­ral­ne­go aspek­tu ist­nie­nia – wy­ja­śnił Ha­agen­ti, opie­ra­jąc się łok­cia­mi o kon­tu­ar. – Dla więk­szo­ści z nich to nadal zwy­kła im­pre­za. Je­steś pierw­szą osobą zdającą sobie spra­wę z mistyfikacji. Czyż­by adept­ka sztuk ta­jem­nych? Dla­cze­go zatem tak spa­ni­ko­wa­łaś?

– By­naj­mniej – rzekł Mar­cho­sjas, zanim zdo­ła­łam od­po­wie­dzieć. – Sam wy­rwa­łem jej umysł z ilu­zji snutej przez inne de­mo­ny. To tylko młoda ko­bie­ta, która przy­pad­kiem speł­ni­ła wa­run­ki przy­zy­wa­nia. Co praw­da w dość na­gię­ty spo­sób, ale mimo wszyst­ko po­sta­no­wi­łem pomóc. Spodo­ba­ła mi się jej oso­bo­wość. Patrzy na świat inaczej niż większość ludzi…

W tam­tym mo­men­cie chyba spa­li­łam bu­ra­ka. Teraz mo­głam wpi­sać do CV zdo­by­cie wzglę­dów de­mo­na. Cie­ka­we, czy dzię­ki temu zyskałabym szczery szacunek pracodawcy. Ro­ze­śmia­łam się gło­śno. Nagle w mych oczach wszyst­ko wy­da­wa­ło się ab­sur­dal­ne i we­so­łe, pew­nie przez wpływ San­gre de Toro. Sie­dzia­łam w przy­po­mi­na­ją­cej wnę­trze Pan­te­onu sali ba­ro­wej, roz­ma­wia­łam z by­kiem cho­dzą­cym na dwóch no­gach i ko­le­siem, który przed chwi­lą był wil­kiem, a jesz­cze wcze­śniej prze­jął ciało mojej zmarłej w wyniku zatrucia dragami kum­pe­li. Chore, a jed­no­cze­śnie za­baw­ne, jak w jed­nym z tych memów prze­kra­cza­ją­cych wszel­kie gra­ni­ce do­bre­go smaku.

– Nie poj­mu­ję, dla­cze­go więk­szość z nas wciąż re­spek­tu­je ry­tu­ały z Le­me­ge­to­nu – żach­nął się Ha­agen­ti. – To miał być tylko fi­giel spła­ta­ny Sa­lo­mo­no­wi, żart z czło­wie­cze­go za­mi­ło­wa­nia do sym­bo­li.

– Cóż, je­ste­śmy bar­dziej po­dob­ni do ludzi, niż ci się wy­da­je, drogi byku. Lu­bi­my te­atra­li­zo­wać wła­sną eg­zy­sten­cję w ten sam spo­sób co śmier­tel­ni­cy. Choć przy­znam, że z cza­sem za­czą­łem pod­cho­dzić do tego nieco luź­niej.

Do­koń­czy­łam San­gre de Toro i od­sta­wi­łam po­zła­ca­ny kie­lich na mar­mu­ro­wy blat.

– To co, na­stęp­na ko­lej­ka? – za­py­tał Ha­agen­ti, wy­gi­na­jąc pysk w gry­mas przy­po­mi­na­ją­cy uśmiech. – Tylko uwa­żaj, żeby nie prze­sa­dzić. Ina­czej skoń­czysz go­rzej niż twoja ko­le­żan­ka. Albo i le­piej, pa­trząc na to z innej stro­ny.

Roz­ocho­co­na dzia­ła­niem by­czej krwi ski­nę­łam głową w od­po­wie­dzi, lecz po chwi­li Mar­cho­sjas rzu­cił w moją stro­nę zna­czą­ce spoj­rze­nie. Stwier­dzi­łam, że naj­wy­żej nie wy­pi­ję tej por­cji. Ha­agen­ti już się­gał po przy­tro­czo­ny do pasa nóż, gdy nagle wilczy markiz wy­strze­lił pal­cem wska­zu­ją­cym przed sie­bie.

– Pa­trz­cie, znowu jakaś za­wie­ru­cha. To chyba jeden z przy­bocz­nych Asta­ro­tha.

Ob­ró­ci­łam głowę w prawo. Obok jed­ne­go ze sto­li­ków ta­rzał się jakiś koleś, de­spe­rac­ko pró­bu­jąc zła­pać od­dech. Po do­kład­niej­szym spoj­rze­niu stwier­dzi­łam, że to Mar­cin Za­blew­ski. Są­dząc po po­roz­rzu­ca­nych wszę­dzie na­cho­sach, pew­nie za­dła­wił się je­dze­niem. Stał przy nim czort przy­po­mi­na­ją­cy oży­wio­ny, ludz­ki szkie­let z czte­re­ma rę­ko­ma i czasz­ką ja­kiejś be­stii, chyba smoka. Tuż obok dwie laski w prze­sad­nym ma­ki­ja­żu i ce­ki­no­wych bluz­kach na­gry­wa­ły zaj­ście smart­fo­na­mi, re­cho­cząc do roz­pu­ku.

Nie wie­dzia­łam, czy ich za­cho­wa­nie było spo­wo­do­wa­ne na­ćpa­niem, de­mo­nicz­nym wpły­wem, czy po pro­stu znie­czu­li­cą, ale nie­mi­ło­sier­nie mnie to roz­ju­szy­ło.

.

..

…

Do­tknię­ta pier­wot­nym in­stynk­tem dba­nia o wła­sny ga­tu­nek, ru­szy­łam stu­den­to­wi na pomoc, znowu sta­jąc się bo­ha­ter­ką pie­śni wła­sne­go życia.

– Za­cze­kaj, nie idź tam! – krzy­czał Mar­cho­sjas, lecz na próż­no.

Wściekłość Anny sprawiła, że pozostawała głucha na komendy. Wilczy markiz ru­szył za Ma­lew­ską, ale po chwi­li inny z dia­błów od­cią­gnął go na stro­nę.

Ko­bie­ta żwawo kro­czy­ła w kie­run­ku si­ne­go z nie­do­tle­nie­nia Mar­ci­na. Rzu­ci­ła wią­zan­kę prze­kleństw, ru­ga­ją­c obo­jęt­ne im­pre­zo­wicz­ki z te­le­fo­na­mi, tym samym przy­ku­wa­jąc ich uwagę. Ko­ści­sty demon rów­nież się od­wró­cił. Zło­wiesz­czo roz­dzia­wił szczę­ki i uniósł otwar­tą dłoń.

Anna nagle przysta­nę­ła. Koń­czy­ny prze­sta­ły słu­chać wy­sy­ła­nych przez mózg roz­ka­zów. Mogła je­dy­nie tkwić w miej­scu ni­czym słup soli.

Z fru­stra­cji klęła w duchu, pró­bu­jąc ru­szyć się choć­by o cen­ty­metr. Ko­bie­ty wró­ci­ły do wy­śmie­wa­nia nie­szczę­śni­ka, zaś demon za­ło­żył ręce i oparł się o ścia­nę, by spo­koj­nie oglą­dać de­spe­rac­ką walkę Za­blew­skie­go o od­dech. Diabeł emanował nie­mal na­ma­cal­ną aurą za­do­wo­le­nia.

Czło­wiek umie­rał w ża­ło­sny spo­sób, a Anna nie była w sta­nie mu pomóc. Do oczu na­pły­nę­ły jej łzy. Emo­cje spra­wi­ły, że pra­wie cał­ko­wi­cie wy­trzeź­wia­ła od by­czej krwi. Znów miała dość prze­by­wa­nia na tej cho­rej, sza­lo­nej im­pre­zie. Chcia­ło jej się wy­mio­to­wać z żalu.

Stu­dentem wstrząsneły ostatnie drgawkami. Umarł, udu­szo­ny przez ku­ku­ry­dzia­ne chip­sy.

Pa­ra­liż ustą­pił, lecz szok spra­wił, że Anna nadal trwała w stu­po­rze. Miała ocho­tę roz­szar­pać de­mo­na i te tępe biur­wy na strzę­py, jed­nak wie­dzia­ła, że jest zbyt słaba, by im za­gro­zić. W oczy spoj­rzał jej strach. Wy­glą­da­ła Mar­cho­sja­sa, lecz mar­kiz prze­padł bez śladu. Nagle na ra­mie­niu po­czu­ła czy­jąś dłoń.

– Nie przej­muj się tymi sa­dy­sta­mi. – Do uszu Anny do­tarł słod­ki, wręcz ob­le­pia­ją­cy mózg głos. – Nie mo­głaś ich po­wstrzy­mać.

Ma­lew­ska zwró­ci­ła wzrok w kie­run­ku nie­zna­jo­mej, która za­ga­iła rozmowę. Chcia­ła coś od­po­wie­dzieć, lecz onie­mia­ła z wra­że­nia.

W życiu nie wi­dzia­ła tak pięk­nej ko­bie­ty. Jej uroda prze­kra­cza­ła wsze­la­kie stan­dar­dy. Ide­al­nie gład­ka, po­zba­wio­na nawet naj­mniej­szych nie­do­sko­na­ło­ści cera. He­te­ro­chro­micz­ne tę­czów­ki, z ja­de­itu płyn­nie prze­cho­dzą­ce w tur­kus. Per­fek­cyj­ne pro­por­cje twa­rzy i ciała. Cien­kie brwi. Pu­szy­ste, mio­do­we włosy.

Czło­wiek chyba nie mógł­by po­szczy­cić się tak do­sko­na­łą fi­zjo­no­mią. Wy­glą­da­ła jak bo­gi­ni pięk­na, lecz naj­pew­niej była de­mo­nem.

– Nikt nie może po­wstrzy­mać cier­pie­nia – kon­ty­nu­owa­ła nie­zna­jo­ma isto­ta. – Za­wsze spo­tkasz na swo­jej dro­dze okrut­ni­ków i psy­cho­pa­tów. De­ge­ne­ra­cja jest wpi­sa­na w na­tu­rę wszech­świa­ta, ale nie mu­sisz się tym mar­twić. Ce­le­bruj życie. Ce­le­bruj mi­łość.

De­li­kat­nie prze­cią­gnę­ła opusz­ka­mi pal­ców po twa­rzy Anny, wy­wo­łu­jąc przy­jem­ne, nieco pod­nie­ca­ją­ce wra­że­nie. Za­zwy­czaj widok ta­kich ko­biet bu­dził u Ma­lew­skiej za­zdrość, teraz jed­nak czuła wy­łącz­nie głę­bo­ką fa­scy­na­cję.

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła Anna.

– Sitri, pra­łat pie­kła – od­po­wie­działa. Każde słowo brzmia­ło ni­czym ko­lej­ny akord w hip­no­ty­zu­ją­cej pio­sen­ce. – Wasze księ­gi twier­dzą, że po­tra­fię roz­pa­lić mi­łość męż­czy­zny do ko­bie­ty i vice versa… Och, jak bar­dzo ogra­ni­cze­ni byli ci pi­sa­rze! Mogę wzbu­dzić uczu­cia ca­łe­go wszech­świa­ta, po­wiązać każdą jed­nost­kę z do­wol­ną inną jed­nost­ką. Je­stem ucie­le­śnie­niem po­żą­da­nia.

Ocza­ro­wa­na Anna mil­cza­ła, wpa­tru­jąc się w oczy de­mo­na, dwie ko­lo­ro­we ot­chła­nie po­śród ja­śnie­ją­ce­go ob­li­cza. Do­pie­ro po chwi­li zwró­ci­ła uwagę, że są one je­dy­nym sta­łym punk­tem apa­ry­cji de­mo­na. Pra­łat nie­ustan­nie zmie­niał swą płeć, wiek, kolor skóry i wło­sów, płyn­nie prze­cho­dząc z jed­nej toż­sa­mo­ści do dru­giej. Za każ­dym razem był jed­nak tak samo pięk­ny i po­cią­ga­ją­cy.

– Chcesz za­tań­czyć? – za­pro­po­no­wał Sitri, wy­cią­ga­jąc rękę w kie­run­ku Ma­lew­skiej.

Anna ski­nę­ła głową i chwy­ci­ła dłoń de­mo­na. Po­pę­dzi­li razem do jed­ne­go z por­ta­li wy­cho­dzą­cych z sali ba­ro­wej, za któ­rym kryły się krę­co­ne scho­dy. Zbie­gli na dół i wy­sko­czy­li na par­kiet, pro­sto w śro­dek młyna plą­sa­ją­cych ludzi. DJ pusz­czał aku­rat jakieś dy­na­micz­ne, ciężkie techno.

.

..

…

Sitri, Sitri, Sitri…

Dla mnie wtedy był całym świa­tem. A może była? Było? Pie­przyć ro­dza­je i koń­ców­ki flek­syj­ne, stan, w któ­rym się znaj­do­wa­łam, prze­kra­czał wszel­kie ludz­kie normy. Znów czu­łam się sil­nie zwią­za­na z wła­sną jaź­nią i na do­da­tek pło­nę­łam mi­ło­ścią. Ni­czym w pio­sen­ce Kultu, oczy Si­trie­go spa­la­ły mnie jak ogień, pie­kiel­ny ogień.

Nasze ciała wręcz prze­ni­ka­ły przez sie­bie, nie dzie­lił nas żaden dy­stans. Po­ru­sza­li­śmy się w ide­al­nej syn­chro­ni­za­cji. By­ły­śmy dwie­ma isto­ta­mi ze­spo­lo­ny­mi przez ta­niec. Pra­gnę­łam cały czas trwać przy nim, chcia­łam słu­chać jej pięk­nych słów. Ko­cha­łam każde jego wcie­le­nie, chcia­łam od­da­wać za nią życie…

Pod­czas pie­kiel­nej im­pre­zy prze­ży­wa­łam emo­cjo­nal­ny rol­ler­co­aster. Po­pa­da­łam w czar­ną roz­pacz, by za chwi­lę uno­sić się na fa­lach eks­ta­zy. Sitri mó­wi­ła do mnie, że tak wła­śnie wy­glą­da ist­nie­nie. Ły­ka­nie na prze­mian gorz­kich pi­gu­łek i szkla­nic am­bro­zji.

Na chwi­lę do mojej świa­do­mo­ści prze­bił się żal za Kornelią i Mar­ci­nem, lecz pręd­ko zgasł. Nie chcia­łam, nawet nie mo­głam o tym my­śleć, do­zna­jąc tak in­ten­syw­nej ra­do­ści. Mój mózg tonął w do­pa­mi­nie. Sta­łam na szczy­cie wszyst­kich szczy­tów…

I wtedy przez mu­zy­kę prze­bił się prze­ra­ża­ją­cy, roz­dzie­ra­ją­cy bę­ben­ki krzyk.

Jed­ność po­mię­dzy mną a Si­trim zo­sta­ła prze­rwa­na. Spoj­rza­łam w kie­run­ku źró­dła ha­ła­su. Na par­kie­cie, tuż obok mnie, leżał wysportowany koleś w bia­łym pod­ko­szul­ku. Trzy­mał się za rękę, w któ­rej miał dwie dziu­ry wiel­ko­ści śliw­ki. Wy­cie­ka­ła z nich ropa i zda­wa­ły się jakby drżeć. Ko­lej­ny błysk stro­bo­sko­pu ujaw­nił, że są całe ob­le­zio­ne drob­ny­mi, bia­ły­mi czer­wia­mi. Po chwi­li do moich noz­drzy do­tarł okrop­ny fetor.

Roz­le­ga­ły się ko­lej­ne krzy­ki do­tknię­tych po­dob­ną przy­pa­dło­ścią. Doj­rza­łam, że spro­wa­dzał je demon z głową lwa, odzia­ny w kol­czu­gę. Ciała osób, które splugawił swymi szpo­na­mi, po­kry­wa­ły się pa­skud­ny­mi ra­na­mi. Więk­szość ofiar pa­da­ła na pod­ło­gę i wrzesz­cza­ła wnie­bo­gło­sy z bólu, jed­nak część poszkodowanych dalej tań­czy­ła w opę­tań­czym szale.

– Do dia­ska z tym Sab­na­chem – rzekł Sitri. – Za­wsze psuje za­ba­wę w naj­lep­szym mo­men­cie. No ale cóż, ro­ba­ki też trze­ba ko­chać… – Schy­li­ła się i pod­niósł z po­sadz­ki wi­ją­cą się gli­stę, po czym wpa­ko­wał ją do ust.

Żo­łą­dek mi sta­nął dęba. Cof­nę­łam się kilka kro­ków, byle dalej od tych prze­klę­tych de­mo­nów. W końcu nie wy­trzy­ma­łam i pu­ści­łam wod­ni­ste­go bełta, który wy­mie­szał się z ka­łu­żą krwi na par­kie­cie. W życiu nie czu­łam tak okrop­ne­go, du­szą­ce­go smro­du. Za­czę­łam to­ro­wać sobie drogę do wyj­ścia z sali, lecz mia­łam pro­ble­my ze zła­pa­niem tchu przez ten za­pach. Po­wo­li opa­da­łam z sił. Nie mo­głam jed­nak nic zro­bić, tłum był zbyt gęsty.

.

..

…

Tru­ją­ce wy­zie­wy z ran w końcu mnie obez­wład­ni­ły i osu­nę­łam się na pod­ło­gę, pra­wie tra­cąc świa­do­mość.

Gdzieś w la­bi­ryn­cie nóg do­strze­gła błysk żół­tych ślepi. Potem coś szarp­nę­ło ją za no­gaw­kę. Nie wal­czy­ła, po­zwo­li­ła swo­bod­nie cią­gnąć sie­bie po gład­kim be­to­nie. Prze­śli­zgnąw­szy się po­mię­dzy ludź­mi, wy­lą­do­wa­ła u pod­nó­ży scho­dów. Skrzy­dla­ty wilk, nieco mniej­szy niż wcze­śniej, przy­brał po­stać czło­wie­ka i po­sta­wił Ma­lew­ską do pionu.

– Dzię­ki – wy­dy­sza­ła, gdy za­czę­li wspi­nać się na wyż­sze pię­tro. – Ma­sa­kra. Pra­wie zgi­nę­łam w mę­czar­niach. Tamci lu­dzie… Nie, to nie może dziać się na­praw­dę.

– Spo­koj­nie – po­wie­dział Mar­cho­sjas. – Od­dy­chaj. Idzie­my do bar­dziej przy­ja­zne­go miej­sca.

– Bła­gam, niech to się wresz­cie skoń­czy… – Po po­licz­kach Ma­lew­skiej po­pły­nę­ły łzy.

Roz­pacz ogar­nę­ła jej umysł. Chcia­ła tylko spę­dzić piąt­ko­wą noc na za­ba­wie, a stała się bo­ha­ter­ką hor­ro­ru. Je­dy­ną na­dzie­ją na prze­trwa­nie był wil­czy mar­kiz. Po­sta­no­wi­ła, że od tej pory nie od­stą­pi go na krok.

Do­tar­li do drzwi zbi­tych z ja­snych, nie­po­la­kie­ro­wa­nych desek. Mar­cho­sjas chwy­cił za mo­sięż­ną klam­kę. Przez szpa­rę wy­le­cia­ły chmu­ry dymu o przy­jem­nym za­pa­chu, przy­po­mi­na­ją­cym cze­ko­la­dę wy­mie­sza­ną z po­ma­rań­czą. Miła od­mia­na po wcześniejszym smro­dzie.

W środ­ku znaj­do­wa­ło się sporo kanap wyłożonych puszystymi futrami. Sku­pio­no je wokół sto­li­ków z so­sno­we­go drew­na, zastawionych szi­szami, bongami i po­piel­nicz­kami. 

Mar­cho­sjas po­pro­wa­dził Annę do rogu pa­lar­ni. W pomieszczeniu było niemal pusto, siedział tam wyłącznie jeden gość. Za­ję­li miej­sca na­prze­ciw niego. Miał na sobie fla­ne­lo­wą ko­szu­lę i sztruk­so­we spodnie, lecz nie tylko tym wy­róż­niał się spo­śród resz­ty im­pre­zo­wi­czów. Jego twarz przy­po­mi­na­ła pysk lwa, zaś wokół pra­wej ręki miał owi­nię­tą żmiję zyg­za­ko­wa­tą, która zda­wa­ła się spać lub nawet nie żyć.

– Witaj, Pur­so­nie – rzekł Mar­cho­sjas. – Ty tutaj? My­śla­łem, że cie­bie też nie in­te­re­su­je tor­tu­ro­wa­nie śmier­tel­ni­ków.

– Zatem co ty tu ro­bisz, skoro tak bar­dzo brzy­dzisz się cier­pie­niem? – Pur­son odbił py­ta­nie.

– Z początku myślałem, że uda mi się powstrzymać to szaleństwo, ale jestem zbyt słaby. Teraz po­ma­gam oso­bie, która mnie we­zwa­ła. – Wska­zał dło­nią na Annę. – Choć, prawdę mówiąc, przed przyj­ściem tutaj nie wie­dzia­ła o moim ist­nie­niu.

– Ech, Mar­cho­sja­sie, nie­wie­le zmie­ni­łeś się od cza­sów, gdy wszy­scy jesz­cze wie­rzy­li­śmy w Dobro – stwier­dził Pur­son. – Wra­ca­jąc do po­wo­du, dla któ­re­go tu przy­sze­dłem: li­czy­łem na spo­tka­nie kogoś cie­ka­we­go. My­śla­łem, że nasi po­bra­tym­cy ścią­gną tu in­te­li­gent­ów chęt­nych na po­zna­nie ta­jem­nych sztuk i se­kre­tów rze­czy­wi­sto­ści… Za­miast tego przy­pro­wa­dzi­li prze­cięt­nych ple­be­ju­szy na trwa­łe za­ko­rze­nio­nych w płyt­kim po­strze­ga­niu świa­ta. Już nie jest tak jak daw­niej. Amay­mo­no­wi i reszcie za­le­ży tylko na bez­sen­sow­nej siecz­ce. Coraz czę­ściej trak­tu­ją ludzi wy­łącz­nie jako za­baw­ki, a nie wier­nych part­ne­rów.

Anna przy­ję­ła nieco wy­god­niej­szą po­zy­cję, opie­ra­jąc ręce o kra­wędź ka­na­py. Serce wa­li­ło jej szyb­ko, wciąż prze­czu­wa­ła nad­cho­dzą­cą za­gła­dę. Uno­szą­ce się w pa­lar­ni opary spra­wi­ły, że stała się nieco otę­pia­ła, lecz słowa Pur­so­na za­in­try­go­wa­ły ją na tyle, by dalej sku­piała uwagę na roz­mo­wie.

– To mnie prze­ra­ża – wy­znał Mar­cho­sjas, opie­ra­jąc ręce na ko­la­nach i spla­ta­jąc palce. – Je­że­li się roz­zu­chwa­lą, Zie­mia, jaką znamy, może prze­paść bez­pow­rot­nie.

– Cze­kaj­cie – wtrą­ci­ła się Anna. – Czy to zna­czy, że świa­tem rzą­dzą sza­ta­ni? Nie ma… żad­ne­go Boga, żad­nej naj­wyż­szej Siły, nic?

– Mó­wi­łem ci prze­cież, że chciał­bym, żeby nad świa­tem czu­wał ktoś moc­niej­szy ode mnie – wspo­mniał Mar­cho­sjas. – Jak do tej pory nie spo­tka­łem żad­ne­go bytu, który speł­nia te wy­ma­ga­nia. To, co wy­pra­wia­ją Asta­roth, Asmo­de­usz i inni moc­niej­si ode mnie, trud­no na­zwać opie­ką.

– Zaraz, skąd zatem wzię­ły się de­mo­ny? – zdzi­wi­ła się Ma­lew­ska. – Prze­cież ponoć je­ste­ście upa­dły­mi…

– Anio­ła­mi? – do­koń­czył Pur­son. – Zin­ter­pre­to­wa­li­ście to w dość dziw­ny spo­sób. Ow­szem, kie­dyś wy­zna­wa­li­śmy za­sa­dy, które lu­dzie uzna­li­by za prawe. Wszech­świat jest jed­nak zimny, prę­dzej czy póź­niej każ­de­go przy­pra­wi o cy­nizm i ka­mien­ne serce… Nawet nie znamy swego Stwór­cy, o ile w ogóle można mówić o ja­kim­kol­wiek Kre­ato­rze. Wy­ło­ni­li­śmy się z cha­osu eony przed wami, lecz do­kład­na na­tu­ra na­sze­go bytu wciąż pozostaje tajemnicą. Albo je­ste­śmy du­cha­mi po­tęż­niej­szy­mi od was, albo pro­gra­ma­mi z więk­szą licz­bą upraw­nień, je­że­li wszech­świat to sy­mu­la­cja. Po­twier­dzi­li­śmy tylko jeden fakt. Na ze­wnątrz tego uni­wer­sum kryje się coś jesz­cze, choć żaden z nas nie ma po­ję­cia, co do­kład­nie.

Więc do­praw­dy byli rów­nie za­gu­bie­ni jak lu­dzie, po­my­śla­ła Anna. To wcale nie spra­wi­ło, że po­czu­ła ulgę. Na tej cho­rej pla­ne­cie było już dosyć po­two­rów z ga­tun­ku homo sa­piens, gwał­cą­cych, tor­tu­ru­ją­cych, zsy­ła­ją­cych desz­cze ra­kiet na mia­sta i wio­ski. Teraz mu­sia­ła jesz­cze żyć ze świa­do­mo­ścią, iż ponad nimi znaj­du­ją się praw­dzi­we de­mo­ny.

Chcia­ła stąd wyjść. Udać się do­kąd­kol­wiek, byle nie sie­dzieć w tej prze­klę­tej spe­lu­nie. Od­su­nę­ła zamek kie­sze­ni i wy­ję­ła smart­fon. Była dwu­dzie­sta trze­cia trzy­dzie­ści trzy. Zdzi­wi­ło ją to. Go­dzi­ny spę­dzo­ne na par­kie­cie wy­da­wa­ły się chwi­la­mi. Wi­docz­nie w klu­bie Re­ne­ga­de dia­bły za­krzy­wi­ły nie tylko prze­strzeń, ale rów­nież i czas.

Za­czę­ła za­sta­na­wiać się, czy to, że wróci do domu, położy kres kłopotom. Nie uciek­nie prze­cież przed trau­ma­tycz­ny­mi wspo­mnie­nia­mi z tej im­pre­zy, nie uciek­nie przed de­mo­na­mi… Przez głowę przemknęła jej myśl o ostatecznym wyjściu.

– Mogę za­py­tać o coś jesz­cze, Pur­so­nie? – Sta­rzec o twa­rzy lwa kiw­nął głową w od­po­wie­dzi. – Co się dzie­je z ludź­mi po śmier­ci?

– To za­le­ży. Cza­sa­mi in­for­ma­cja o oso­bo­wości jest za­cho­wy­wa­na, a cza­sa­mi uty­li­zo­wa­na i przy­wra­ca­na w zmie­nio­nej for­mie…

Drzwi otwo­rzy­ły się z hu­kiem. Do pa­lar­ni wpa­dła zgra­ja de­mo­nów, wśród nich kilka tych, któ­re Ma­lew­ska wi­dzia­ła już wcze­śniej. Na ich czele szedł ubra­ny na zie­lo­no gość z łu­kiem w dłoni. Z szyb­ko­ścią nie­osią­gal­ną dla czło­wie­ka się­gnął do koł­cza­nu. Uła­mek se­kun­dy póź­niej w kie­run­ku głowy Anny le­cia­ł roz­pę­dzo­ny, stalowy szpic.

Wi­dzia­ła nie­uchron­ną śmierć. Potem grot tkwią­cy w bez­ru­chu cen­ty­metr przed jej nosem i dłoń Mar­cho­sja­sa za­ci­śnię­tą na drzew­cu.

– Nie tym razem, Le­ra­je – po­wie­dział wil­czy mar­kiz, od­rzu­ca­jąc strzałę na bok.

– Och, znowu ba­wisz się w opie­kuń­cze­go ducha, kun­dlu? – za­drwił łucz­nik, gdy tylko grup­ka zbli­ży­ła się do sto­li­ka na od­le­głość dwóch kro­ków. – Oddaj ją nam. Na czym ci tak za­le­ży?

Mar­cho­sjas wstał i za­sło­nił Annę cia­łem. Pur­son pa­trzył na wszyst­ko z obo­jęt­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– Je­ste­ście ża­ło­śni – wark­nął Mar­cho­sjas. – Ty­tu­łu­je­cie się po­tęż­ny­mi i mą­dry­mi, a bawi was pry­mi­tyw­ne znisz­cze­nie.

– I co z tego? – ode­zwał się Sab­nach, któ­re­go smród przy­ćmił opary fajek. – Je­stem de­mo­nem, mogę robić co chcę. A pra­gnę siać ter­ror, bo tylko to jesz­cze grze­je me serce w tym bez­sen­sow­nym świe­cie.

– Ach, moi bra­cia, je­ste­ście tak ma­łost­ko­wi… To nie tylko im­pre­za – po­wie­dział demon z trze­ma gło­wa­mi, w tym jedną kocią i jedną wę­żo­wą – to także test. Czło­wiek, który go prze­trwa, zyska wiecz­ną sławę. Zo­sta­nie bo­ha­te­rem wła­snej hi­sto­rii, he­ro­sem wy­snu­tej przez nas epo­pei. O ile w ogóle kto­kol­wiek prze­ży­je. Nad­szedł czas na osta­tecz­ną próbę. Twoja pod­opiecz­na do tej pory ra­dzi­ła sobie wy­śmie­ni­cie. Zo­ba­czy­my, czy da radę bez cie­bie.

Sitri i Sab­nach zbli­ży­li się do Mar­cho­sja­sa z wy­cią­gnię­ty­mi dłoń­mi, aby go po­chwy­cić.

– To zbęd­ne – za­pew­nił wil­czy mar­kiz. – Nie je­stem głup­cem, do­brze znam układ sił. Nie będę się wtrą­cał.

– Wie­rzę w czy­stość twych in­ten­cji – od­parł Le­ra­je. – Aim, spal tę budę.

Trój­gło­wy demon spra­wił, że głow­nia mie­cza, który trzy­mał w dłoni, roz­grza­ła się do bia­ło­ści. Przy­tknął ją do jed­nej z kanap i za mo­ment na futrze za­tań­czy­ły ję­zo­ry ognia. Anna spoj­rza­ła na Mar­cho­sja­sa. Jego wzrok mówił jedno.

.

..

…

Ucie­kaj, ile sił w no­gach.

Otrzeź­wio­na i wy­rwa­na z dy­so­cja­cji stra­chem przed śmier­cią w mę­czar­niach, roz­po­czę­łam sza­leń­czy bieg. Prze­sko­czy­łam nad sto­li­kiem i sofą, żeby omi­nąć de­mo­ny. Pło­mie­nie roz­prze­strze­nia­ły się w za­bój­czym tem­pie, wiły ni­czym czar­na mamba ści­ga­ją­ca ofia­rę. Do­pa­dłam do drzwi i ru­szy­łam w dół scho­dów. Pie­kiel­ny ogień tra­wił wszyst­ko na swo­jej dro­dze, włącz­nie z me­ta­la­mi i ka­mie­nia­mi. Od temperatury i zmę­cze­nia w ciągu se­kund cała z­la­łam się potem.

Salę ta­necz­ną wy­ście­lał dy­wa­n zma­sa­kro­wa­nych i zbez­czesz­czo­nych tru­pów, próż­no było szu­kać ko­go­kol­wiek ży­we­go. Sa­dzi­łam susy po­mię­dzy cia­ła­mi, roz­chla­pu­jąc krew wszę­dzie do­oko­ła. Nie oglą­da­łam się za sie­bie, ale po okrop­nym za­pa­chu po­zna­łam, że pożoga chwy­ciła już nie­bosz­czy­ków na dobre.

Mia­łam wra­że­nie, że mię­śnie moich ud zaraz ro­ze­rwą się na strzę­py, lecz krze­sa­łam z sie­bie reszt­ki sił. Do­tar­łam do scho­dów pro­wa­dzą­cych na wyż­sze pię­tro, tych, któ­ry­mi ze­szłam na par­kiet po raz pierw­szy. Po­pę­dzi­łam do góry, lecz za­miast do sali ba­ro­wej tra­fi­łam do wy­drą­żo­ne­go w skale tu­ne­lu. Nie wie­dzia­łam, dokąd on pro­wa­dzi, lecz od­wro­tu nie było, ogień dep­tał mi po pię­tach.

Bie­głam coraz wol­niej, bra­ko­wa­ło mi tchu. Czu­łam żar na ple­cach. Wi­dzia­łam już sie­bie sto­ją­cą w pło­mie­niach i zdzie­ra­ją­cą gar­dło przez ago­nal­ne cier­pie­nia.

Nagle coś huk­nę­ło. Pękła kro­kiew pod­trzy­mu­ją­ca strop. Wy­lą­do­wa­łam na ziemi, przy zde­rze­niu roz­ci­na­jąc wargę. Spoj­rza­łam do tyłu. Tunel się za­wa­lił, od­ci­na­jąc mnie od pożaru. Na miej­sce roz­wią­za­ne­go pro­ble­mu wsko­czył jed­nak nowy.

Moja prawa stopa le­ża­ła przy­gnie­cio­na ster­tą spo­rych gła­zów. Nie mo­głam ru­szyć nią ani o cen­ty­metr.

Wyłam z bólu, do oczu na­pły­wa­ły mi łzy. W akcie de­spe­ra­cji wy­cią­gnę­łam te­le­fon, li­cząc, że tym razem może zła­pie za­sięg, jed­nak roz­trza­skał się pod­czas upad­ku. Byłam sama i bez­rad­na. Cze­ka­ła mnie po­wol­na śmierć przez wy­krwa­wie­nie.

– Bied­na, efe­me­rycz­na istot­ka. – Nagle usły­sza­łam męski głos. Sta­nął nade mną wy­so­ki gość w po­pie­la­tej sza­cie, spod któ­rej wy­sta­wał mu długi, wę­żo­wy ogon. – Nie przejmuj się, Aim też mi czasem dokucza. Chyba je­stem w sta­nie pomóc. Ba­thin, ksią­żę pie­kła. – Demon ukło­nił się nisko. – Mogę cię stąd za­brać. Ale mu­sisz czymś za­pła­cić. Po­wiedz­my, że stopa wy­star­czy… I tak nic już z niej nie bę­dzie.

Ba­thin się­gnął po przy­tro­czo­ny do pasa miecz.

Mój na­sta­wio­ny wy­łącz­nie na prze­trwa­nie umysł był go­to­wy do wsze­la­kich po­świę­ceń.

– Tnij – po­wie­dzia­łam z tru­dem.

Klin­ga bły­snę­ła, a po chwi­li mym cia­łem wstrzą­snę­ły ko­lej­ne fale bólu.

Stra­ci­łam przy­tom­ność na mo­ment. Demon ocu­cił mnie i ob­da­rzył nieco szy­der­czym uśmie­chem, po czym zniknął. Zdałam sobie sprawę, że leżę przy drzwiach wej­ścio­wych. Reszt­ką sił dźwi­gnę­łam się i otwo­rzy­łam je. Wy­peł­złam na ze­wnątrz, gdzie cze­ka­ły mnie bły­ski ko­gu­tów i ryk syren stra­żac­kich.

 

***

 

Kaj­dan­ki mocno uwie­ra­ły nad­garst­ki, lecz mimo tego uśmiech nie zni­kał z jej twa­rzy. Nieco ner­wo­wo maj­ta­ła ki­ku­tem, sie­dząc na wózku in­wa­lidz­kim, z rę­ka­mi przy­ku­ty­mi do rury przy­krę­co­nej do stołu.

– Mogę wie­dzieć, dla­cze­go wyciągnęliście mnie ze szpitala? – za­py­ta­ła Ma­lew­ska. – I dlaczego prze­słu­cha­nie nie jest prze­pro­wa­dza­ne w obec­no­ści psy­chia­try? Mam stwier­dzo­ny ze­spół stre­su po­ura­zo­we­go. Chyba przy­słu­gu­je mi ja­kieś wspar­cie?

– Nie ty je­steś tutaj od wy­zna­cza­nia pro­ce­dur – od­burk­nął po­li­cjant. – Po­sta­wię spra­wę jasno. W wyjątkowych przypadkach prawa podejrzanych schodzą na dalszy plan, a twój kazus to ma­te­riał rodem z miej­skich le­gend. Im­pre­za zor­ga­ni­zo­wa­na przez ta­jem­ni­czą firmę, która oka­zu­je się być sztucz­ną fi­gu­rą w re­je­strach, za­ło­żo­ną na nie­ist­nie­ją­ce osoby. Klub zo­sta­je do­szczęt­nie spa­lo­ny w po­ża­rze nie­wia­do­me­go po­cho­dze­nia. Prze­ży­wa tylko jedna kobieta, oku­pu­jąc to ka­lec­twem. Chore, co nie, lala? Parę rzeczy tu nie gra… Ma­te­ria­li­ści mogą wie­rzyć w twoje bzdurne zeznania. Na szczęście ist­nie­ją jeszcze grupy wpły­wo­wych, uduchowionych ludzi. Mamy pełną świa­do­mość tego, co nie­czy­ste moce robią ze światem. Byłem na miej­scu zda­rze­nia. Smród de­mo­nów dało się wy­czuć z da­le­ka. Po­wiesz mi, kto je spro­wa­dził?

– Zatem od­kry­łeś praw­dę… – po­wie­dzia­ła Ma­lew­ska. – Miło, że wresz­cie nie muszę uda­wać. Gdy­bym opo­wie­dzia­ła innym au­ten­tycz­ną historię, wy­pi­sa­li­by mi jesz­cze wię­cej żół­tych pa­pie­rów. Nikt nie spro­wa­dził dia­błów. One same to zor­ga­ni­zo­wa­ły.

– Skąd to wiesz? – Po­li­cjant wstał i się­gnął po tonfę. Do dru­giej dłoni wziął pi­sto­let. – Też je czcisz? Nie czuj się bez­piecz­na, szatańska kurewko. Kie­dyś oczy­ści­my tę pla­ne­tę z wszyst­kich plu­gastw. Spra­wie­dli­wość do­się­gnie i cie­bie. Choć­by teraz.

Anna uśmiech­nę­ła się. Ku prze­ra­że­niu po­li­cjan­ta, kaj­dan­ki po­pę­ka­ły i roz­kru­szy­ły się ni­czym szklan­ka upa­da­ją­ca na beton. Spoj­rza­ła pod stół. Le­żą­cy tuż przy niej skrzy­dla­ty wilk bacz­nie ob­ser­wo­wał gli­nia­rza.

– Ja nie czczę de­mo­nów – wy­zna­ła Ma­lew­ska, spoglądając na funkcjonariusza. Czuła, jak Mar­cho­sjas wstę­pu­je w jej ciało. – Po pro­stu jeden mnie po­lu­bił. Po­zwo­lisz mi odejść w spo­ko­ju?

Po­li­cjant bez słowa wy­ce­lo­wał w prze­słu­chi­wa­ną i oddał strzał. Tor lotu po­ci­sku prze­biegł jed­nak wprost przez jego czasz­kę, o co za­dbał markiz. Gli­niarz osu­nął się na pod­ło­gę z dziu­rą na środ­ku czoła.

– Uznam to za prze­czą­cą od­po­wiedź.

Anna wsta­ła, pod­pie­ra­jąc się wóz­kiem. Ścia­na tuż za nią roz­stą­pi­ła się z woli de­mo­na, od­sła­nia­jąc pa­no­ra­mę mia­sta. Z ple­ców ko­bie­ty wy­ro­sła para skrzy­deł o pió­rach o ochro­wej bar­wie, prze­bi­ja­jąc ubra­nia. Wy­sko­czy­ła na ze­wnątrz bu­dyn­ku, by wzbić się wy­so­ko w prze­stwo­rza. Mur za­su­nął się tuż za nią.

– Dokąd chcesz po­le­cieć? – za­py­tał Mar­cho­sjas.

– Do­kąd­kol­wiek, gdzie nie będę mu­sia­ła pa­trzeć na cier­pie­nie – od­par­ła Anna. – Może na Księ­życ, może na Słoń­ce. Byle dalej od ludzi i de­mo­nów, nie li­cząc cie­bie. 

– W po­rząd­ku. Znam jedno piękne miejsce. Inni ra­czej nie po­win­ni cię tam drę­czyć. Prze­ży­łaś im­pre­zę, więc uzna­li, że twoja rola zo­sta­ła speł­nio­na. Muszę jednak jakoś odwdzięczyć się Ba­thi­no­wi za ratunek, choć mógł zrobić to w mniej brutalny sposób.

– Po­wiedz, dla­cze­go mi po­ma­gasz? Prze­cież je­stem dla cie­bie ni­czym. Prze­cięt­ną ko­bie­tą bez wy­bit­nych zdol­no­ści.

– Wiesz, co? – Mar­cho­sjas na chwilę zawiesił głos. – Zgubiłem się w świe­cie tak jak i ty. Chyba to nas po­łą­czy­ło. Tę­sk­nię za cza­sa­mi, kiedy wszyst­ko było jasne i pro­ste. Kiedy nie za­sta­na­wia­łem się tyle nad na­tu­rą wszech­świa­ta. Całe te re­flek­sje i lo­gi­ka do­pro­wa­dzi­ły tylko do tego, że po­dob­ne mi duchy stra­ci­ły wiarę we wszyst­ko, stały się zu­peł­ny­mi ni­hi­li­sta­mi. Mierzi mnie już to. Pra­gnę po­dą­żać za uczu­cia­mi, jak­kol­wiek ir­ra­cjo­nal­ne by nie były. Dla­te­go wciąż trwam przy tobie.

 

***

 

– …ko­lej­ne szo­ku­ją­ce wia­do­mo­ści w spra­wie po­ża­ru klubu przy ulicy Ka­mien­nej trzy­dzie­ści trzy. Je­dy­na osoba oca­la­ła z tra­ge­dii, dwu­dzie­sto­pię­cio­let­nia Anna M., znik­nę­ła bez śladu pod­czas prze­słu­cha­nia na Ko­men­dzie Miej­skiej. Za­alar­mo­wa­ni hukiem broni palnej funk­cjo­na­riu­sze wtar­gnę­li do po­ko­ju, w któ­rym znaj­do­wa­ła się po­dej­rza­na, jed­nak­że zna­leź­li tam je­dy­nie ciało swo­je­go ko­le­gi Ma­te­usza R., zmar­łe­go od po­strza­łu w głowę. Tuż przed zaj­ściem ka­me­ry mo­ni­to­rin­go­we w całym bu­dyn­ku prze­sta­ły dzia­łać w wy­ni­ku…

 

Notka od autora:

Zsamplowany wokal wspomniany w tekście to fragment utworu Danism & Rae – “Sirens” w tłumaczeniu własnym.