Rzeźnia dla koni

Był poniedziałek, minęło południe. Brnęłam przez Miasto, które, choć oszałamiające rozmiarem i przepychem, było jednocześnie bardzo nieprzyjazne dla takich jak ja – bezrobotnych. Nieliczni przechodnie w strojach z nazwami swoich pracodawców spoglądali z ukosa na moją pomarańczową bluzę, widoczną spod rozpiętego płaszcza. Dobra na luźny wieczór z przyjaciółmi, ale dzień pracy? Pomarańcz i czerwień, co ty sobie w ogóle myślałaś, dziewczynko? Skuliłam się z nadzieją, że sprawiam wrażenie jeśli nie osoby wyzwolonej od wszelkich konwenansów i konieczności zarabiania na życie, to chociaż jednego z wielu ulicznych śmieci. Nagły powiew wiatru potargał mi włosy i obrzucił stertą papierów, zalegających dotąd na chodniku. Strzęp lokalnej gazety zatrzymał się na mojej twarzy. Zanim strzepnęłam go z obrzydzeniem, w oczy rzuciło mi się ogłoszenie:

PRACA DLA REDAKTORA

MOŻE BYĆ BEZ DOŚWIADCZENIA

 

ZAKRES OBOWIĄZKÓW:

REDAGOWANIE WYPOWIEDZI KONI, KTÓRE MÓWIĄ, ŻE DO RZEŹNI POSZŁY Z WŁASNEJ WOLI

WYMAGANIA: CHĘĆ SŁUŻBY OJCZYŹNIE

 

Pobiegłam lekko przed siebie, a potem po schodach. Z przepełnionej szuflady wypadły majtki na szczęśliwe dni. Cytrynowe, wygodne, ani nie nudne, ani nie seksowne. Dalej by na mnie pasowały, gdybym trochę przytyła albo trochę schudła. Dobry znak, tego dnia potrzebowałam odrobiny szczęścia. Założyłam do kompletu białą koszulę i czarną wąską spódnicę, strój, który co prawda krępował moje ruchy, ale jednocześnie sprawiał, że wyglądałam profesjonalnie. Jak… redaktorka.  Stukanie moich obcasów niosło się echem po pustej ulicy.

*

Wejście do rzeźni było ukryte w podwórzu i sąsiadowało ze sklepem z najtańszymi alkoholami świata. Wiecznie stojące kałuże wyglądały, jakby były pełne krwi.

– O pracę? Pani redaktor? – dozorca zmierzył mnie wzrokiem. – Proszę sobie usiąść, o tu, i poczekać.

Na korytarzu stały trzy drewniane krzesła. Usiadłam jak najbliżej drzwi, za którymi musiał znajdować się dyrektor, i wygładziłam spódniczkę.

– Na razie to my tu samych facetów mieliśmy – zaczął opowiadać – ale może i lepiej, jak kobieta będzie. Z taką wrażliwością, delikatnością do tych… koni… a pani na taką właśnie wyglądasz delikatną. Drobniutka, blada. Wątróbkę trzeba jeść, krwistą taką, z cebulką przysmażoną, i od razu się wszystko poprawi. Wyniki krwi, humor, wszystko, powiadam…

Potakiwałam machinalnie, rozglądając się po korytarzu. Zza błękitnych drzwi nie dochodziły żadne dźwięki.

– Nie wie pan, czy dużo osób się zgłosiło?

– No, nikt. Pani pierwsza.

– A kiedy będę mogła wejść?

– Choćby i teraz.

– To czemu nic pan nie mówił?

– To pytać się trzeba, a nie siedzieć bez słowa i się obrażać potem. Też mi…

Krzesło zazgrzytało lekko, kiedy wstawałam. Wygładziłam spódniczkę i zastukałam do drzwi. Z daleka dobiegł ochrypły kobiecy głos podobny do głosu dozorcy:

– Wchodzić, wchodzić!

Drzwi okazały się ciężkie, jakby były z metalu. Mocowałam się z nimi przez chwilę, a kiedy udało mi się wejść do środka, same się za mną zamknęły.

– Kawy, herbaty? – spytał głos.

Siedziała naprzeciwko wejścia za ogromnym biurkiem zawalonym stosami papierów. Ściana za nią ginęła w mroku.

– Poproszę kawę. Dzień dobry. Przyszłam na rozmowę w sprawie…

– Wiem, w jakiej przyszłaś sprawie. Dobry wieczór. Kawa stoi na stoliku po lewej, przygotuj sobie sama. Wtedy będziemy pewne, że dostaniesz to, czego oczekujesz.

Twarz kobiety otaczały długie rude włosy. Schyliła lekko głowę i obserwowała mnie znad okularów w złotej oprawce.

– Mamy tu jedną podstawową zasadę. Każdy parzy sobie kawę sam, a to dlatego, że wszyscy są równi. Zapamiętaj to, proszę. I opowiedz mi o swoich dotychczasowych doświadczeniach.

– Chętnie. Pracowałam wcześniej w pociągach. To znaczy na dworcu. Trzy razy dziennie czekałam, aż przyjadą pociągi z różnych stron świata, a potem je sprzątałam. Najwcześniej przyjeżdżały te z północy, potem jednocześnie z zachodu i południa, a na koniec ze wschodu. Wybrałam tę pracę, ponieważ…

– Wystarczy. W każdym razie coś już robiłaś. Jaka jest twoja największa zaleta?

– Szybko myślę – odpowiedziałam, zanim zdążyłam pomyśleć.

Czy w rzeźni zrobi to na kimś wrażenie?

– Rozumiem. A największa wada?

Zawahałam się na moment i spojrzałam kobiecie w oczy. Cały czas przyglądała mi się chłodno, jak gdyby oceniała moją przydatność dla swoich celów, a ocena nie wypadała pomyślnie.

– Chyba to, że nie lubię ludzi. W ogóle.

Rozpromieniła się nagle, jak gdyby była nauczycielką matematyki, a ja tępym uczniem, który nagle, niespodziewanie dla wszystkich, a najbardziej dla siebie samego, rozwiązał celująco jakieś bardzo trudne zadanie. Nacisnęła jakiś guzik na biurku i ściana za jej plecami rozbłysnęła kolorami.

– Wystarczy. Dopij kawę i możesz zaczynać. Ja jestem Irmina.

– Co mam robić? Myślałam, że…

– Redagować.

– Ale…

Irmina spojrzała na mnie bez wyrazu.

– Wyjdziesz stąd. Po lewej stronie są drzwi, ciężkie i duże, takie właśnie, jak drzwi być powinny. Otworzysz je, w pokoju znajdziesz konia. Czeka na ciebie. Porozmawiasz z nim chwilę, spiszecie oświadczenie, potem poprawisz, wygładzisz. Przyniesiesz do mnie.

Wyszłam z gabinetu Irminy i odetchnęłam głęboko. Woźnego nigdzie nie było. Drzwi, obłażące z bordowej farby, wydawały się niskie i lekkie, ale musiałam użyć całej swojej siły, żeby je otworzyć. To, co się za nimi znajdowało, zaskoczyło mnie tak bardzo, że ledwo zarejestrowałam łoskot, z jakim zamknęły się za moimi plecami. Wnętrze małego pokoju bez okien oświetlała nisko wisząca lampa. Ściany były obite ciemnofioletowym pluszem, a na samym środku stały dwa fotele. W jednym z nich rozpierał się człowiek w masce konia.

– Witaj. Jeśli można, chciałbym od razu przejść do rzeczy. Jak widzisz, krwawię, a to na dłuższą metę nie pomaga w zachowaniu higieny, wymaganej przecież w miejscach takich, jak to – powiedział niewyraźnie.

Wtedy zauważyłam strużkę krwi, wypływającą spod rudego końskiego łba i rozlewającą się na jego białej koszuli.

– Co się stało? – spytałam. – I co właściwie mamy zaczynać? Gdzie jest koń? Ja…

– Nie udawaj niewiniątka – prychnął. – Pracujesz dla nich czy nie? Teraz ja ci powiem, dlaczego chcę umrzeć i jak bardzo jestem wdzięczny rzeźni braci Rebels za tę możliwość. Ty to zapiszesz i podziękujesz mi za współpracę. Potem ja zostanę wyprowadzony, a ty wyjdziesz. Poprawisz odrobinę tekst, żeby styl komunikacji zgadzał się ze strategią rzeźni, następnie zaś zrobisz to samo z innymi i pójdzie do publikacji. A ja… no, nic. Notuj.

 

OŚWIADCZENIE NUMER 1

Z własnej woli zgłosiłem się do rzeźni. Pełen wiary w sens, przepełniony nadzieją na brak ciągu dalszego, aczkolwiek bez większej domieszki miłości, dziękuję pracownikom rzeźni za umożliwienie mi szybkiego i bezbolesnego rozstania się z życiem. Chcę umrzeć, bo nie widzę sensu życia, a po śmierci przysłużę się społeczeństwu. Z poważaniem,

Koń

 

– Zapisałaś? To wyjdź.

– Ale o co tu chodzi? Ja niczego nie rozumiem. Przyszłam tu godzinę temu, na ogłoszenie. Z gazety. Że redaktor i w ogóle.

– Tu nic nie ma do rozumienia. Przecież oboje wiemy. Jesteś w rzeźni, bo im pomagasz. Ja tu jestem, bo popełniłem błąd. A błędów popełniać nie wolno. Nie takich.

– Jaki błąd? To jest jakiś żart, tak? Przecież ludzi się nie zabija, ot tak, tu produkują mięso. Na kiełbasy, zdrowe. Odtłuszczone może.

Koń pochylił się w moją stronę. Poczułam zapach potu.

– Odwołuję wszystko! – wrzasnął nagle. – Pisz jeszcze raz! No, pisz!

Złapał mnie nagle za rękę.

– Muszę umrzeć, skazali mnie, bo opowiadałem historie, które są zakazane. O wolności, o labiryntach i wychodzeniu z nich, o tym, że można. Że nie trzeba się bać. Że jeśli się pojedzie za miasto, to tam jest…

Drzwi otworzyły się z hukiem i Irmina wkroczyła do środka.

– Dość już tych bajek – powiedziała władczo. – Spisałaś oświadczenie? Dobrze. Wróć do gabinetu i przepisz raz jeszcze. Natychmiast!

Coś w tonie jej głosu sprawiło, że wyszłam posłusznie, nie patrząc już na konia. Ruszyłam korytarzem, ściskając w dłoni kartkę z pokreślonym oświadczeniem. Z pokoju nie dobiegały żadne dźwięki.

Chwilę później pojawiła się Irmina z dwoma kubkami. Z aprobatą patrzyła, jak, pochylona nad jej biurkiem, przepisuję oświadczenie.

– Na pewno zgłodniałaś, więc zrobiłam ci zupę. Nic wielkiego, ale zawsze miło coś zjeść przed kolejną rozmową. Smacznego.

– Dziękuję. Nie jestem…

– Smacznego.

Przełknęłam łyk czerwonego płynu. Po powierzchni pływały drobne kawałki wysuszonych ziół.

– Podkreśl „chcę umrzeć”. Albo nie, „chcę odejść”. Powiedział, że chce odejść, prawda? To brzmi lepiej, a ludzie zwracają na takie rzeczy uwagę. Czasem nawet nieświadomie.

– Co się stanie z tym człowiekiem? Mówiliśmy o koniach. Co tu się w ogóle dzieje?

– Konie, ludzie… nie bądź taka zasadnicza. Stanie się z nim, a w zasadzie już się stało, to, czego sam chciał. On nie chciał już żyć, prosił nas o śmierć.

– To nieprawda! Co to za miejsce?! Kogo ty zabijasz?!

– To rzeźnia. Ja nikogo nie zabijam. A zabija się tu konie. I tych, którzy sami o to proszą – Irmina spojrzała mi prosto w oczy. – Późno już, czas iść do domu. Tu już się dziś nic nie zdarzy. Do zobaczenia jutro o szóstej.

Wepchnęła mi w rękę klucz na karminowym sznurku.

– To klucz od bramy. Pa, pa.

*

Droga do domu wydawała się nie kończyć. Powiesiłam klucz na klamce, rzuciłam spódnicę na krzesło, majtki pofrunęły do kosza na brudną bieliznę. Śniłam o domach zmieniających się w pustkę, w łączące się ze sobą białe plamy. Obudziłam się, zanim cały świat zdążył zniknąć, i na wpół przytomna wciągnęłam na siebie wczorajsze ubrania.

Irmina czekała na mnie przed bramą. Stróża nigdzie nie było.

– Chodź, chodź, koń już czeka. Dzisiaj jest długi dzień. I wiesz co? Pokażę ci, jak to się robi. Spiszemy oświadczenie razem.

Wciągnęła mnie za rękaw do zalanej światłem rzeźni, gdzie na miejscu konia czekała pulchna milcząca dziewczyna. Irmina pokręciła z dezaprobatą głową.

– Teraz nie mają nic do powiedzenia. Ja im powiem. Pisz: Przyszłam do rzeźni trzy miesiące temu, ale wtedy nie było dla mnie miejsca. Obecnie jestem tu szczęśliwa i mam nadzieję, że to miejsce pozwoli mi w pełni rozwinąć mój potencjał.

Dziewczyna szarpnęła wściekle głową. Końska maska spadła i potoczyła się w kąt, a ja zobaczyłam jej twarz, zmrużone oczy, wypieki, usta zaklejone taśmą.

– Ona przecież nie może mówić! – wykrzyknęłam. – Spójrz! To musi być jakaś pomyłka! I czemu…

– Dość! – ucięła Irmina. – Zapisałaś? To pięknie, idziemy.

– Ja idę do domu.

– Słucham?

– Idę do domu.

– Zostaniesz tutaj. Albo jako redaktor, albo… albo nie zostaniesz. Ale innej pracy w mieście nie znajdziesz, ja ci to gwarantuję.

Zastanowiłam się. Dopiero co zaczęłam. I nawet jeszcze nie wiedziałam, co tam się działo. Może to wszystko było jakimś dziwnym testem, może chcieli wiedzieć, czy spełniam ich wymagania…

– Dobrze, zostanę. Co dalej?

Irmina uśmiechnęła się szeroko.

– Przepisz oświadczenie jeszcze dwa razy, a potem daj mi znać, zastanowimy się, czym jeszcze mogłabyś się zająć. Myślę, że masz w sobie talenty, których istnienia nawet nie podejrzewałaś. Pracując tutaj, możesz je rozwinąć i jednocześnie pomagać w budowie lepszego świata. Cegiełka po cegiełce, innej drogi nie ma.

*

W rzeźni bezustannie pojawiały się nowe konie, a większość z nich składała oświadczenia obojętnym tonem. Nauczyłam się notować mechanicznie, nie zastanawiając się nad treścią, a kiedy pod maską zwierzęcia nie krył się człowiek, sama tworzyłam oświadczenia, różne w formie i identyczne w przesłaniu. Wszystkie konie chcą umrzeć, wszystkie konie bardzo dziękują, znaków zapytania brak. Aż do dnia, kiedy w fioletowym pokoju, który stał się moim miejscem pracy, nie czekał na mnie żaden skazaniec, a Irmina.

– Usiądź, musimy porozmawiać. Widzisz, jesteś tu z nami już dość długo – zaczęła, nie czekając, aż zajmę miejsce. – Jestem, jesteśmy, bardzo zadowoleni z tego, jak nam pomagasz. Dlatego chcielibyśmy poszerzyć zakres twoich obowiązków i, co za tym idzie, odpowiedzialności. Do tej pory miałaś kontakt z końmi, że tak powiem, przygotowanymi. One mówiły, ty pisałaś. Prawda? Teraz do twoich zadań będzie należało przygotowywanie tych rozmów. Tak, żeby one wiedziały, co powiedzieć, żeby wiedziały, co myślą.

– Ale… co miałabym robić? Jak mogę tłumaczyć komuś, co myśli?

– No, może nie, co myśli, ale jak ma to ująć. Już to robiłaś, prawda? Nieraz pomagałaś im ładnie sformułować oświadczenia, masz do tego talent. Ale żeby oszczędzić ci zajęcia, teraz trzeba będzie popracować nad tym, żeby zwierzaki mówiły same. Chodź, pokażę ci.

Przeszłam za Irminą przez korytarz i jej pogrążony w półmroku gabinet. Popchnęła drzwi, których wcześniej nie widziałam, a za którymi znajdował się inny świat: długi korytarz o pomarańczowych ścianach. Oprawione w ramki zdjęcia wisiały w równych odstępach. Między nimi znajdowały się przeszklone drzwi, prowadzące do małych, wyłożonych poduszkami pokoi. W każdym z nich siedział nieruchomo jakiś człowiek. Jedni obszarpani i brudni, inni zadbani, jakby na chwilę oderwano ich od codzienności pełnej obowiązków i odpowiedzialności. Zdawali się nas nie dostrzegać.

– I to są właśnie nasze koniki – rozpromieniła się Irmina. – Zajęte, zajęte koniki.

– Jak to zajęte? – zaciekawiłam się.

– Ty tego nie słyszysz, ale im sączą się do ucha opowieści o rzeczywistości. To pomoże im się przystosować. Nie to prawda, co prawda, ale co się komu wydaje…

– Czyli to taka edukacja?

– Tak, tak, dowiadują się wielu przydatnych faktów. Poznają różne opinie. W dzisiejszych czasach to bardzo ważne.

– Mogę też posłuchać?

– Nie sądzę – uśmiechnęła się Irmina. – Chyba że nabroisz.

– Czemu?

– Tak to jest już urządzone. Ale wystarczy, chodźmy już stąd.

Dodała potem:

– To ich ostatnia szansa. Stąd mogą jeszcze wrócić do normalnego życia.

W duchu poprzysięgłam sobie wrócić, ale drzwi jak gdyby zniknęły. Za każdym razem, kiedy chciałam do nich podejść, natrafiałam na ścianę. Irmina nigdy nie wspominała o końskiej edukacji i można było niemal sądzić, że to wszystko mi się przyśniło.

Tego zdania była jedna z moich przyjaciółek, której zwierzyłam się nad lampką wina.

– Za dużo pracujesz – powiedziała zdecydowanie. – Nie myśl o tym. Zapisuj, co do ciebie należy, i potem o tym nie myśl. Wszyscy tak robią. Tak jest lepiej. Inaczej można zwariować.

– Ale…

– Naprawdę. Inaczej zacznę się o ciebie martwić – ucięła.

Bez przekonania przyznałam jej rację i zmieniłyśmy temat, ale niewypowiedziane słowa wisiały między nami. Z ulgą patrzyłam, jak Agata zakłada płaszcz, spiesznie naciąga rękawiczki, zapina buty.

*

Na dworze padał śnieg, ale to w mojej sypialni panowała prawdziwa zima. Niewypowiedziane lodowate słowa kłębiły się nad moją głową. Słuchałam ich brzęczenia, przewracając się z boku na bok. Wypiłam resztę wina prosto z butelki i wyszłam w mrok, w moją codzienną drogę. Drzwi ustąpiły zadziwiająco lekko, a po dozorcy nie było śladu.

Rzeźnia wyglądała w nocy tak samo, jak w dzień. Nisko zawieszone lampy nie rozpraszały cieni w kątach. Korytarz z ludźmi-końmi wyłonił się jak ze snu. Było cicho, jasno i duszno. W każdym bezpiecznym pokoiku kulił się człowiek. Spali. Tylko jeden z nich uśmiechał się szeroko, jakby nie rozumiał, gdzie się znalazł.

– Co tu się dzieje? – przyłożyłam usta do grubej szyby.

Spojrzał mi prosto w oczy i podłubał sobie w uchu.

– Kim wy wszyscy jesteście?

– Co złego zrobiliście?

– O co tu chodzi?

Uderzyłam pięścią w dzielącą nas ścianę. Człowiek odskoczył nagle i zajęczał, zasłaniając głowę rękoma. Jak gdyby pękła jakaś niewidzialna bariera, wszyscy ludzie-konie podeszli do swoich ścian. Patrzyli na mnie bez wyrazu.

*

– Odchodzę. Nie wiem, co tu się dzieje, ale nie chcę już dłużej. Nie mogę. Ja…

– Nie masz dokąd iść i dobrze o tym wiesz. Zadbam o to.

– Odchodzę.

– Jesteś głupia.

– Jesteś potworem.

– To nieprawda!

– Skazujesz ludzi na śmierć. Znęcasz się nad nimi. Kłamiesz.

Irmina zacisnęła usta.

– Bardzo się mylisz. A ja ci pokażę, jak bardzo. Jutro odchodzisz. Dzisiaj spiszesz ostatnie oświadczenie. Idziemy.

Fioletowy pokój był pusty. Spojrzałam pytająco na Irminę. Wskazała ręką mój fotel:

– Usiądź, proszę. Przygotuj się. Spiszesz moje oświadczenie. Jeszcze nie wybieram się do rzeźni, ale wiem, że ten dzień kiedyś przyjdzie. Ty jesteś całkiem niezła, a nie wiadomo, kto tu będzie po tobie.

Spuściła głowę. A kiedy ponownie zaczęła mówić, nie patrzyła już na mnie. Zaczęłam notować.

– Ja, Irmina, w pełni rozumiem powagę czynu, którego się dopuściłam, jak również okazaną mi łaskę. Mam nadzieję, że swoją pracą na rzecz podobnych sobie zmazałam winy i pomogłam tym nieszczęsnym, którzy zapomnieli o miłości. Takim jak ja. Moja historia zostanie opowiedziana dla przestrogi. Byłam młoda. Miałam pracę i pieniądze, miałam styl i narzeczonego, z którym chodziliśmy po Mieście i uprawialiśmy seks. Romantyczny przy świeczkach, wyuzdany w windzie. Wszystko było, jak należy. Tak sądziłam. Kiedy przyszli po mnie, byłam oburzona. Nie rozumiałam. Powiedzieli, że zmarła moja matka, że znaleziono ją niedawno… że zmarła parę lat temu. Na wycieraczce jej mieszkania leżały gazety, a na ich okładkach błyszczały dawno już zapomniane gwiazdy telewizyjne. Nie wiedziałam. To było niewybaczalne i musiałam zostać ukarana. Nie wolno zapominać o najbliższych, nawet jeśli traktują… zachowują się… nie wolno. Trafiłam tutaj, do Rzeźni, gdzie tacy jak ja zostają końmi. Uznano, że mam dobrą rękę do zwierząt i po krótkim przeszkoleniu zezwolono uczyć ich miłości. Nie widywałam się już z narzeczonym, nie miał dla mnie czasu, ale ja to rozumiem. Oczywiste jest, że jego czyny są słuszne, bo inaczej spotkalibyśmy się w Rzeźni. Zresztą i ja się zmieniłam. Niektórzy się mnie boją, myślą, że jestem potworem. Nie rozumieją, że koniki nauczone miłości mogą oddać ją innym. Niektórych wypuszczamy na wolność, wtapiają się w tłum bez problemu. Ale o tym się nie mówi. Pojętni uczniowie… mnie czeka inny los. Nie chcę wrócić do Miasta. Tutaj służyłam społeczeństwu najlepiej, jak umiałam, i tu chcę umrzeć. Jak najszybciej. Jeśli to możliwe, bez bólu. Dziękuję.

Bolała mnie ręka od notowania. Irmina mówiła bez zatrzymania, jak gdyby ćwiczyła to już tysiące razy.

– A ty? Spisać twoje oświadczenie?

– A po co?

– Skoro tu przyszłaś, coś musisz mieć na sumieniu. Inaczej nigdy byśmy cię nie przyjęli. A dobre oświadczenie zawsze się przyda.

– Dziękuję, nie potrzeba – prychnęłam.

– I co, dalej się upierasz, że odchodzisz?

– To postanowione. Rozumiem twoją historię, ale nie chcę krzywdzić ludzi, choćby i winnych. Nie chcę kłamać.

– Dalej nic nie rozumiesz? To wszystko dzieje się dla ich dobra. Uświadamiamy im przerażający bezsens i okrucieństwo życia, jakie prowadzili, strącamy ich na samo dno, a potem podajemy im rękę – pokazujemy wyjście. Wielu odnalazło się na nowo. Ty miałaś do czynienia z tymi, którzy odrzucali dar społeczeństwa… to mogło być trudne, wiem. Ale pełniłaś rolę służebnicy i twoje zasługi…

Nikłe światło zamrugało i zgasło. Nie chciałam słyszeć już nic więcej.

Na oślep rzuciłam się do wyjścia. Biegłam niekończącą się ulica, czując obecność rzeźni za plecami. Z trudem łapałam powietrze. Nastał czas ucieczki.

*

OŚWIADCZENIE

Po długim okresie bezcelowej włóczęgi podjęłam pracę mechanika. Na zlecenie okolicznych sklepów spożywczych naprawiam zepsute warzywa. Wykorzystuję w tym celu najnowsze technologie, przepuszczając przez warzywne tkanki czas zmieszany ze światłem. Niniejszym gorąco dziękuję Pani Dyrektor oraz pozostałym pracownikom rzeźni braci Rebels za wskazanie mi właściwej drogi i dopilnowanie, abym więcej nie straciła jej z oczu.