Boże, Chroń Królową

DEPARTAMENT OBRONY, LIVERPOOL 30 KWIETNIA 2040 r.

 

Sekretarz Generalny przystanął przed nieoznaczonymi, masywnymi drzwiami z drewna, wyglądającego jak lite, choć w rzeczywistości było jedynie pięknie zabejcowane. Nadszedł przełomowy moment, pomyślał i wszedł do środka. W obszernym, gustownie urządzonym gabinecie, za potężnym biurkiem z czarnego mahoniu siedział szef służb specjalnych, Mark Everett, który na widok oczekiwanego gościa natychmiast wstał. Nieco z tyłu za nim podnieśli się z foteli dwaj młodzi mężczyźni.

 

Everett odezwał się pierwszy, oznajmiając:

 

– Wszystko jest gotowe.

 

– A co, jeśli plan weźmie w łeb? – zapytał Sekretarz Generalny.

 

– Niemożliwe. Każdy szczegół został bardzo starannie opracowany.

 

– A jeśli do naszych kalkulacji wkradł się błąd? Przecież to niezwykle delikatna materia – przewidzieć następstwa wojny, która już się rozpętała.

 

Szef służb specjalnych pokręcił głową.

 

– Wedle opini naszych najtęższych głów data 30 kwietnia 1940 roku, tuż po zakończeniu inwazji na Norwegię, jest najodpowiedniejsza. Zabicie Hitlera w tym czasie jednocześnie zneutralizuje komunizm, a zarazem zastopuje dalszy zwycięski marsz faszystowskich armii. W rezultacie silne, potężne, acz pokojowe Niemcy doprowadzą Europę do gospodarczego rozkwitu i przy okazji staną się buforem zarówno przed komunizmem, jak i przed późniejszym zalewem imigrantów z państw muzułmańskich. Sowieci zostaną odizolowani od reszty świata, natomiast Unia Europejska, ten nasz dzisiejszy koszmar, który doprowadził nieomal wszystkie państwa do bankructwa, kompletnej ruiny i utraty autonomii, straci rację bytu. Ale co najważniejsze, Anglia nie musiałaby pożegnać pozycji światowego mocarstwa.

 

– No dobrze, ale czy nie byłoby i prościej, i bezpieczniej załatwić Hitlera nieco wcześniej? Wtenczas uniknęlibyśmy jakiegokolwiek ryzyka, w przeciwieństwie do roku 1940., kiedy to Hitler był u szczytu potęgi.

 

– Sęk w tym, że każda inna data niosłaby właśnie znacznie większe ryzyko fiaska naszego przedsięwzięcia. Albowiem wiele wskazuje na to, że Stalin miał zakusy na opanowanie całego globu i oczywiście zarażenia go komunizmem. Ani słaba Polska, ani słabe Niemcy nie okazałyby się dla niego godnym przeciwnikiem. Wprawdzie w rzeczywistości jego imperialne ambicje mocno ostudziła kompromitująca Wojna Zimowa z Finlandią, ale według prostych obliczeń już w roku 1943 Stalin dysponowałby dwunastoma milionami żołnierzy i czterdziestoma tysiącami czołgów, w tym prawie ośmioma tysiącami rewelacyjnych typów KW-1 i T-34, które nasze Crusadery i Cromwelle oraz francuskie Renaulty roztrzelałyby jak kurczaki. Nie, takiej potędze nic by się nie oparło. Gdybyśmy, powiedzmy, zamach przeprowadzili w roku 1932, zanim Hitler doszedł do władzy, to dziś byśmy mieli świat opanowany przez czerwoną zarazę. A my chcemy uniknąć obydwu koszmarów, Unii i komuny.

 

– W porządku – Sekretarz skinął głową. – Mam nadzieję, że operacja pozostaje ściśle tajna?

 

– To się rozumie – Everett wskazał ręką dwóch agentów. – Oprócz nas wiedzą o tym tylko oni i bardzo wąski sztab naukowców, nie znających zresztą szczegółów, oraz profesor Agroeling, który był konsultantem przy opracowywaniu planu.

 

– Zatem możemy zaczynać? – ni to spytał, ni stwierdził Sekretarz.

 

– Nie ma na co czekać. Maszyna jest gotowa. Agenci Beck i Allington również – odparł szef tajnych służb i podszedł do dość nietypowych, białych drzwi z desek z litego drewna, łączonych na wpust, bardzo mocnych, z mosiężną klamką.Takie drzwi można było niegdyś napotkać w dawnych szpitalach psychiatrycznych. Everett otworzył je staroświeckim kluczem, po czym zaprosił do obszernego wnętrza wpierw Sekretarza, a potem dwóch agentów. W zadziwiająco rozległym pomieszczeniu, na jego środku stała maszyna czasu w kształcie cylindra. Obok niej krzątało się trzech techników w białych kitlach.

 

Everett stanął przy wehikule i powiedział:

 

– Oto efekt piętnastu lat pracy. Maszyna czasu jest naszą jedyną drogą ku przywróceniu dawnej chwały i świetności Imperium Brytyjskiemu.

 

– Jak zabijemy Hitlera? – Sekretarz znów zadał rzeczowe pytanie.

 

Evetett wskazał ręką broń, trzymaną przez Allingtona.

 

– Mauser??? – Sekretarz z niedowierzaniem rozpoznał stary niemiecki karabin.

 

Szef wywiadu uśmiechnął się lekko.

 

– On tylko do niepoznaki wygląda jak Mauser. Tak naprawdę to pod jego powłoką kryje się specjalnie zaprojektowana na tę akcję miniaturowa wyrzutnia z samonaprowadzającymi się pociskami, które można wystrzeliwać na odległość dwudziestu kilometrów.

 

– Yyy… Ale na co są naprowadzane?

 

– Skonstruowaliśmy także trzy specjalnego przeznaczenia pociski, w które cyfrowo wkomponowaliśmy wszystkie dane cech charakterologicznych i osobistych Hitlera. Można powiedzieć, że w pewien szczególny sposób są one na węch. Po prostu wytropią dyktatora, gdziekolwiek ten by się znajdował.

 

– No dobrze, teraz kolejna ważna sprawa. Jaki jest margines błędu? Czy wehikuł czasu na pewno trafi do roku 1940?

 

– No cóż, to tylko teoretyczne wyliczenia – Everett zawahał się przez chwilę, ale wnet dodał pewniejszym tonem. – Maszyna cofnie się w czasie o równe sto lat, co znacznie ułatwiło obliczenia. A nasi uczeni twierdzą, że nie ma mowy o jakiejkolwiek pomyłce.

 

– No cóż, pozostaje mi już tylko życzyć panom powodzenia. Boże, Chroń Królową! – rzekł na koniec Sekretarz.

 

– Boże, Chroń Królową! – odpowiedzieli chórem szef wywiadu i agenci.

 

Allington jako pierwszy wsiadł do ciasnej kabiny wehikułu, a za nim wgramolił się Beck, który usiadł za pulpitem sterowniczym. Obsługa maszyny była bardzo prosta, trzeba było jedynie przesunąć maksymalnie do siebie drążek sterowniczy. Podróż trwała kilkanascie minut. Gdy obroty cylindra ustały, dwaj agenci wyszli z maszyny. Znaleźli się na wrzosowisku, tak jak zresztą się tego spodziewali.

 

– Bardzo ciepło, jak na tę porę roku – zauważył ze zdziwieniem Allington, gładząc palcami lufę "Mausera".

 

– O ile oczywiście mamy trzydziestego kwietnia 1940 roku – odparł Beck.

 

– Musimy to jak najprędzej sprawdzić – rzekł Allington i wraz z kolegą przykrył wehikuł czasu siatką maskującą.

 

Byli nieopodal Liverpoolu, toteż niezwłocznie ruszyli w stronę doskonale widocznych stąd dymiących kominów miasta, by zdobyć najświeższe wydanie jakiejś gazety. Gdy dotarli do huczącego gwarem śródmieścia, bez problemów znaleźli porzucony egzemplarz "Liverpool Times". I zaszokowani spojrzeli na datę. Był 29 lipiec 1941 rok.

 

– I co teraz? – zapytał Beck.

 

– Nic – flegmatycznie odparł Allington. – Wykonujemy zadanie. Z drobnym przesunięciem czasowym.

 

– Ależ Hitler zaatakował już Rosję! Trwa operacja "Barbarossa"! – wykrzyknął Beck.

 

– I co z tego? To daleko od nas. Pamiętaj, że naszym priorytetem jest, aby Anglia wyszła z wojny niepoharatana. Niemcy i Rosja wykrwawią się, a my wzrośniemy w potęgę. Więc wszystko w porządku, plan się nie zmienia.

 

– Może i tak. A więc do dzieła! – odparł przekonany Beck.

 

– Pojechali pociągiem do Plymouth, z krótką przesiadką w Londynie. W porcie bez problemów skontaktowali się ze Strażą Przybrzeżną, której okazali autentyczne legitymacje Wywiadu. Otrzymali łódź dalekomorską wraz z załogą i przepłynęli nią Kanał La Manche. W okupowanej Francji oczywiście zaczynały się schody, ale i na to byli doskonale przygotowani. Wyciągnęli z plecaków niemieckie mundury SS w kolorze feldgrau, na których naszyte były monogramy dywizji Leibstandarte Adolf Hitler. To miał być taki ironiczny akcent całej operacji, jednocześnie bezczelnie zdradzający intencje zamachowców, a zarazem doskonale je maskujący. A czekała ich trudna i ciężka droga w głąb Francji, a potem przez Rzeszę do niewielkiej mazurskiej miejscowości, niedaleko której ukryty był Wilczy Szaniec.

 

Przejście przez Francję odbyło się łatwo i bez przygód, gdyż nikt nie ośmielał się zaczepiać gwardii Fuehrera, jeśli już, to raczej niebezpieczeństwo groziło im ze strony francuskiego ruchu oporu. Dopiero po przekroczeniu granicy niemieckiej musieli uważać na żandarmerię. Ale szczęśliwie udało im się uniknąć patroli policji wojskowej. W końcu dotarli do Kętrzyna w Prusach Wschodnich. Uznali, że wystarczy, jeśli podejdą na odległość piętnastu kilometrów od Wilczego Szańca. Inteligentny pocisk powinien bez trudu odnaleźć dyktatora, który najprawdopodobniej będzie przebywal w baraku, pochylony nad mapami sztabowymi i śledzący przebieg operacji "Barbarossa".

 

Dwaj agenci weszli w lasy mazurskie, klucząc miedzy jeziorami i posterunkami żandarmerii. W razie wpadki nie pomogłyby im mundury LSSAH, tym bardziej, że dywizja ta walczyła już na Froncie Wschodnim.. Według kompasu doszli na wymaganą odległość dwudziestu kilometrów. Aby maksymalnie zwiększyć dla pocisku margines błędu w tych niekorzystnych warunkach terenowych, postanowili przebyć jeszcze pięć kilometrów.

 

Allington przystanął na otwartej przestrzeni, gdzie ściana najbliższego lasu ledwie majaczyła na horyzoncie.

 

– Idealne miejsce – rzekł Beck. – Możemy zaczynać.

 

Allington zdjął "Mausera" z pleców, uklęknął i ułożył go sobie na ramieniu. Nie musiał celować. Pocisk typu "wystrzel i zapomnij" miał wykonać całą robotę, uwalniając zamachowców od wszelkich trosk.

 

Allington nacisnął spust. Pocisk pomknął w głąb mazurskich lasów ku swemu przeznaczeniu. Na maleńkim monitorze agenci obserwowali trajektorię mknącej i lawirującej między drzewami Nemezis Hitlera. W końcu usłyszeli głośne piknięcie, a na monitorze zobaczyli, jak puncik zatrzymał się i eksplodował czerwienią. Oznaczało to, że zadanie zostało wykonane. Głowa dyktatora rozprysła się na kawałki.

 

– Zrobione – oznajmił ze stoickim spokojem Allington, jakby nie zdając sobie sprawy, że w sposób diametralny zmienił bieg historii. Beck równie niedbale odrzekł:

 

– Spadamy stąd.

 

Droga powrotna, jak to zawswze bywa, okazała się znacznie łatwiejsza. Obaj agenci pociągami z transportami wojska wnet dotarli do Francji. Gwardzistów Fuehrera nikt nie śmiał zatrzymywać, a już na pewno nie przeszukiwać, zwłaszcza po tym, co się wydarzyło. Na wybrzeżu Normandii zrzucili mundury SS i, tym razem skontaktowawszy się z francuskim ruchem oporu, skorzystali z ich pomocy, by przedostać się do Anglii. Z brzegu Kornwalii szybko i sprawnie dotarli do Liverpoolu. Ważne było, aby jak najkrócej przebywali w przeszłym czasie, więc niezwłocznie podążyli na wrzosowisko, gdzie zostawili wehikuł. Tam dobrą chwilę go szukali, aż w końcu znaleźli – doskonale zamaskowany, nienaruszony. Wsiedli do maszyny i ruszyli do swego czasu. Wiedzieli, że w wyniku zabicia Adolfa Hitlera nastąpią nieuniknione zmiany, aczkolwiek kościec pewnych rzeczy pozostaje zawsze taki sam. Dlatego nie obawiali się, że niczego nie rozpoznają w alternatywnej rzeczywistości. A priorytetem w ich kalkulacjach było przywrócenie chwały i potęgi Imperium Brytyjskiego i tylko to się liczyło.

 

*************

 

Podróż w czasie trwała dokładnie tyle samo, ile w odwrotnym kierunku. Agenci wysiedli, rozglądając się wokół niepewnie. Pomieszczenie tonęło w mroku, ale dało się rozpoznać, iż różniło się od tego, z którego wyruszyli ze swoją misją. Allington podszedł do ściany i dotknął jej ręką. Beck zapalił elektryczną żarówkę, zwisającą z sufitu. Wtedy agenci mogli stwierdzić, że znajdują się w baraku, zbudowanym z nie heblowanych desek z litego drewna.

 

 

– Coś to mi nie wygląda… – powiedział z wahaniem Allington. – Drewniana buda?

 

– Mogło coś nie wypalić – odparł Beck. – Ale ten barak jeszcze o niczym nie świadczy. Po prostu nastąpiły fluktuacje czasowe. Chodźmy na zewnątrz, sprawdzić co i jak.

 

Zaciekawieni wyszli z baraku. Wokół nie było nic. Praktycznie takie samo wrzosowisko, jak sto lat temu.

 

– Dupa blada. Gdzie jest Departament Obrony? – zdezorientowany Allington obracał się dookoła własnej osi.

 

– Zwyczajnie jest gdzie indziej – odparł Beck.

 

– Jedziemy więc do Londynu. Musimy zrealizować plan awaryjny.

 

– Tak, co jak co, ale nasza komórka wywiadowcza powinna być na swoim miejscu – odrzekł Beck.

 

Wpierw jednak doszli do Liverpoolu, którego dymiące kominy widzieli z daleka. To było miasto przemysłowe w każdym przedziale czasowym. Dopiero będąc w centrum, obydwaj zauważyli zmiany. Zaniedbane domy, odłupane tynki, brak nowoczesnych wieżowców, które znali ze swojej "wersji" czasowej.

 

– Co się stało? – zapytał Allington, ze zdumieniem obserwując stare, obskurne budynki.

 

– Diabli wiedzą – Beck wydawał się równie zdezorientowany.

 

Ale najbardziej zaskoczył ich widok aut. Były dziwnie małe, o obłym kształcie, jakby dawne angielskie Morrisy wyewoluowały na przestrzeni lat w zgrabny, futurystyczny samochodzik. Jednakże Allingtonowi coś w tym nie pasowało. Zwłaszcza że wśród nich widział niekiedy majestatycznie przejeżdżającą wypasioną furę, w których bez trudu rozpoznawał Mercedesa lub BMW. Nie, coś było nie tak i Allingtonowi mocniej zabiło serce, gdy w końcu zobaczył z bliska logo małych samochodzików. Wszystkie miały znak Volkswagena. To nie Morrisy, a najnowszy model słynnych "garbusów", samochodów, ktorych produkcję zainicjował sam Hitler jeszcze w latach trzydziestych XX wieku.

 

– Coś mi to źle wróży – powiedział Beck i zamilkł, przygnębiony i zaniepokojony. Także Allington milczał.

 

Wsiedli do pociągu, jadącego do stolicy. Pełni złych przeczuć przechodzili wagonami, poszukując jakiejś informacji. W ich czasach wszyscy posiadali juz tablety, ale tutaj agenci ze zdumieniem zauważyli, iż wielu ludzi czyta papierowe książki i gazety.

 

– Cholera, możeśmy się przenieśli w przód tylko o pięćdziesiąt lat? – odezwał się Allington.

 

– Niemożliwe, ale sprawdźmy – Beck rozejrzał się i zobaczył pozostawioną przez kogoś gazetę.

 

– Jest 2 maj 2040 roku. A wiąc wszystko gra. Wypełniliśmy misję.

 

– Ale plan wziął w łeb. Ciekawe, dlaczego? – zastanowił się Allington.

 

– Mieliśmy drobną zmianę planu, pamiętasz? Lepiej sprawdźmy, co poszło nie tak. Bo gdzieś mi mignęła jakaś swastyka – rzekł Beck. Allington skinął tylko głową. Po niedługim czasie udało im się zwędzić nieuważnym podróżnym kilka książek. Zwłaszcza jedną z nich, wyglądającą na samizdat, oprawioną w papier pakowy, uznali za dość interesującą. Nosiła tytuł "Strategia klęski". W ciągu dwóch godzin dowiedzieli się z grubsza, jaki był przebieg wydarzeń, począwszy od zamachu na Hitlera, a skończywszy na dniu 2 maja 2040 roku.

 

Po nieoczekiwanej śmierci Fuehrera Niemcy pospiesznie obwołali nowego przywódcę, albowiem trwala wojna o kluczowym znaczeniu z Rosją Sowiecką. Następcą Hitlera został feldmarszałek Walter von Reichenau, doskonały dowódca, nie pozbawiony ambicji politycznych, zarazem wierny ideałom narodowo-socjalistycznym. A miesiąc później na Froncie Wschodnim nastąpił przełomowy moment, gdy Grupa Armii Środek zatrzymała się dwieście kilometrów przed Moskwą. I Reichenau wydał dyrektywę, jakże odmienną od tej znanej z historii, teraz alternatywnej historii – 2 Grupa Pancerna Guderiana idzie prosto na stolicę Rosji. Zdobyła ją w miesiąc później. Chociaż w wyniku nadmiernie wydłużonych dróg zaopatrzenia oraz odsłoniętej południowej flanki nastąpił kryzys, spowodowany kontratakiem Budionnego na Mińsk, Niemcy zdołali opanować sytuację. W następnym roku dowódcą Ostfront mianowano Mansteina, który śmiałymi uderzeniami zajął Leningrad, Stalingrad i Kujbyszew, rozkładając Rosjan na łopatki. Najdalej w głąb imperium Sowieckiego zapuściły się pancerne zagony Hoeppnera, które siały popłoch wśród będących w rozsypce oddziałów wroga, ale zabłądziły gdzieś za Uralem. Ostatecznie niedobitki wojsk Stalina odrzucono aż na Syberię i tam pozostawiono własnemu losowi. Tymczasem najszybszym rajdem w dziejach wojen popisała sie 1 Armia pancerna von Kleista, która zdobyła z marszu Astrachań , a potem przeszła przez Kaukaz i wtargnęła do Iraku i Palestyny. W Egipcie pod El-Alemain szykował się do ataku Rommel, gromadząc siły. Anglicy zostali wzięci w dwa ognie. Na domiar złego dla nich generał Franco przebudził się z letargu i Hiszpania przystąpiła do wojny po stronie państw Osi. Basen Morza Śródziemnego został tym sposobem zamkniety dla aliantów. Był to cios, po jakim się juz nie podnieśli, otoczeni przez Niemców, Włochów i Hiszpanów, znaleźli się w potrzasku, i słynny "Monty", który jeszcze niczym nie zdążył zasłynąć, skapitulował wraz ze swoją 8 Armią. Osamotnionej Anglii nie mogło nawet pomóc wsparcie USA. Imperium znalazło się w impasie, przez dwa lata stojąc u progu klęski. Niemcy i ich sojusznicy mieli pod kontrolą cały kontynent europejski wraz z pólnocną Afryką i Bliskim Wschodem. O lądowaniu aliantów w Normandii nie było mowy, wojska Osi miały pietnaście milionów żołnierzy. W roku 1946 Niemcy doprowadzili wreszcie technologię rakiet kierowanych do wysokiej efektywności i ostatecznie wymietli własne niebo z alianckich bombowców. Nowe, niewykrywalne U-booty, wyposażone w kierowane rakiety wystrzeliwane spod wody zrealizowały marzenie Doenitza – odcięły Anglię od niezbędnych zamorskich dostaw. Wyspa stala się samotnym, odizolowanym bastionem. Jej upadek był tylko kwestią czasu.

 

W Europie nastał nowy, nie kwestionowany przez nikogo ład. Zapanował dobrobyt, przynajmniej wśród uprzewilijowanych warstw społecznych. Ukraina stała się kontynentalnym spichlerzem, Rosja – poligonem doświadczalnym, Północna Afryka – wielkim kurortem wypoczynkowym, a za wszystko zapłacili Żydzi. W latach powojennych fala entuzjazmu ogarnęła narody Europy, której wiodące państwa doświadczyły wyraźnego wzrostu gospodarczego, wykonując znaczący skok cywilizacyjny. Wprawdzie w głównej mierze przyczyniła sie do tego Organizacja Todta, ale nikt na to nie zważał. Wszyscy święcili nieodwołalne zdeskrydytowanie i obalenie komunizmu. Grossdeutchsland uber alles. Chociaż wciąż miał się całkiem dobrze jeden potężny przeciwnik III Rzeszy. Północna Ameryka. Między mocarstwami trwał kilkuletni status quo, jednakże nikt nie miał wątpliwości, że do wojny będzie musiało dojść. Wolna, silna Ameryka niby cierń tkwiła między Azjatycką Strefą Dobrobytu a przewodzoną przez Niemców Europą. Sytuacja okazała się nieznośną dla wszystkich stron. W roku 1954 wybuchla nieunikniona wojna. Ameryka przez ten czas znacznie rozbudowała flotę, w niej upatrując główną siłę, zdolną do odparcia inwazji państw Osi. Na obu oceanach miała prawie setkę szybkich lotniskowców, ale przede wszystkim zdołala w latach pokoju wybudować kilkanaście pancerników klasy "Montana", wielkością dorównujących legendarnym japońskim gigantom "Yamato" i "Musashi". Doszło do kilku wielkich bitew na Północnym Atlantyku. Niemcy wprowadzili do walki zupełnie nowe jednostki, powietrzne schlachtkroezery, Haunebu 13 Gigan o napędzie Vril, uzbrojone w kilkaset kierowanych rakiet, w tym V-10 o zasięgu dwóch tysięcy kilometrów. Osłaniane były przez Horteny, myśliwce nowej generacji. Okręty USA , rażone z daleka, eksplodowały niby fajerwerki w święto Guya Fawkesa, i szły na dno. Wobec Haunebu lotniskowce, pancerniki i krążowniki okazały się bronią jakby z epoki kamienia łupanego, a w miarę nowoczesne mysliwce F-8 nawet nie mogły się zbliżyć do niemieckiej Flugflotte.

 

Ameryka została rzucona na kolana.

 

Niemcy obwołały się światowym hegemonem. Pokój nie trwał jednak zbyt długo, albowiem zakłóciły go Chiny, które w międzyczasie wyrosły na światowe mocarstwo. W roku 1956 zaanektowały Tybet, czym wydały na siebie wyrok, ponieważ królestwo lamów od lat cieszyło się protekcją Niemców, którym zwyczajnie został wymierzony policzek. Ostatnia wielka wojna wybuchła w roku 1962, gdy Chiny zostały wzięte w kleszcze przez armię niemiecką w centralnej Azji, a z drugiej strony, od południa przez Japończyków. Po dwóch latach zaciętych walk opór Chińczyków złamano, a ich armia doznala niewyobrażalnych strat. Wyzwolony Tybet znów został proklamowany Królestwem, a uszczęśliwieni Niemcy, którzy widzieli w nim swój Vaterland, kolebkę aryjskiej rasy, ponownie zaczęli wysyłać w głąb Wyżyny Tybetańskiej ekspedycje organizowane przez Ahnennerbe, nadaremnie poszukujące mitycznej Agharti. Chińczycy tymczasem stali się narodem niewolników, darmową siłą roboczą. W fabrykach wybudowanych przez niemieckie i japońskie koncerny zaczęli wytwarzać na masową skalę tanie produkty, które wnet zalały rynki europejskie i Azjatyckiej Strefy Dobrobytu.

 

W sferze technologii kosmicznych niemieccy uczeni zdystansowali swych rosyjskich i amerykańskich kolegów ze znanej, alternatywnej rzeczywistości. Lot na Księżyc odbył się wprawdzie w tym samym roku, co w naszej wersji historii, czyli w 1969, lecz nie poprzestano na zaledwie kilku misjach. W połowie lat siedemdziesiątych nie bawiono się też w łączenie stacji orbitalnych, a założono pierwsze bazy na Srebrnym Globie. Parę lat później odbył się lot załogowy na Marsa, a następnie na satelity Jowisza i Saturna. Statki o napędzie Vril mogły pokonywać wielki odległości w bardzo krótkim czasie. W roku 2020 jednoosobowy statek poleciał na Plutona i kontakt się z nim urwał. Wówczas, w ośrodku kontroli lotów w Peenemunde odebrano niepokojace sygnały z odległych peryferii Układu Słonecznego, Pasa Cuppera i orbity Urana, gdzie wysłano sondy, zanim te umilkły. Z trudem zdołano uzyskać nieliczne zdjęcia, które ukazywały dziwne obiekty, niewątpliwie sztucznego, pozaziemskiego pochodzenia. Co odważniejsi uczeni przebrząkiwali o Wielkich Dawnych Istotach, rozsławionych przez amerykańskiego pisarza H.P.Lovecrafta, hołubionego w Niemczech, który, za osobistym wstawiennictwem kanclerza Eryka Rosenberga, syna Adolfa, jako jedyny otrzymał pośmiertnie Literacką Nagrodę Nobla.

 

Przywódcy państw Osi uznali zagrożenie ze strony wysoko rozwiniętych istot z kosmosu za poważne, obawiając się inwazji na Ziemię, jak tej, która miała miejsce przed milionami lat na Antarktydzie. Postanowili przeciwdziałać. Prominentni generałowie i admirałowie nawet ucieszyli się na wieść o nowym przeciwniku dla dotąd niezwyciężonej tysiącletniej III Rzeszy. Na orbicie Księżyca rozpoczęto budowę olbrzymiego statku międzygwiezdnego o połączonych napędach Vril i fuzji jądrowej. Nadanu mu nazwę "Adolf Hitler". Nastał rok 2040, czas, jak wszyscy sądzili, wielkich przemian. Budowa statku dobiegała końca. Miał on zbadać nieznane rubieże Układu Słonecznego, przede wszystkim Pasa Cuppera, gdzie ponoć w wiecznych ciemnościach miala krążyć tajemnicza planeta X, wedłuch innych spekulacji – Nubiru, a zdaniem wyznawców mitologii Lovecrafta – groźna Yaddith. Zamierzano odkryć domniemaną macierz Wielkich Dawnych Istot…

 

– Chyba nieźle spieprzyliśmy sprawę – odezwał się pierwszy Beck po skrótowym zapoznaniu się z konsekwencjami zabicia dyktatora.

 

– Fucking – zaklął tylko Allington, z zaciętym wyrazem twarzy wpatrując się przez brudną szybę w ponury krajobraz przemysłowy Protektoratu Anglii.

 

– Zobaczymy, co na to szef powie. Pewnie nie będzie zadowolony. Choć myślę, że w tej wersji rzeczywistości musiał się już przyzwyczaić do sytuacji… – Beck, czując znużenie, potarł ręką czoło.

 

– Jeśli Everett będzie miał jakieś pretensje, powiemy mu, że zawiniła maszyna, nie my. Jakby nie bylo, wykonaliśmy zadanie bez zarzutu – odparł Allington.

 

Tak rozmawiając, dotarli do Londynu. Stolica Albionu wydała im się przytłaczająco szara i brzydka, na dodatek nie mogli odnaleźć Big Benu. Nie widzieli też nowoczesnych, szklanych drapaczy chmur ani wypasionych apartamentowców. Jedynym elementem, zakłócającym monotonię szarości, były liczne "garbusy". Na szczęście dla nich rozkład miasta nie uległ znaczącym zmianom. Pojechali metrem do Chelsea, gdzie według tajnych instrukcji miała znajdować się komórka wywiadu. Dotarli pod adres, który zapamiętali ze szkolenia. Ostrożnie otworzyli nieoznaczone drzwi i weszli do ciasnego wnętrza. Rozejrzeli się po ciemnym pomieszczeniu. Musiano ich usłyszeć, gdyż przez boczne drzwi weszli czterej mężczyźni. Sekretarz wyglądał jak dawniej, tylko zamiast szykownego garnituru z tweedu miał na sobie spłowiały pulower. Ewerett sprawiał wrażenie cienia dawnego siebie, był nieco szczuplejszy i wymizerowany na twarzy. Widać konspiracja w świecie wszechwładnego NSDAP i wcibskiego Gestapo nie była łatwa.

 

– Rozumiem, że misja nie powiodła się – rzekł sekretarz, patrząc na nich zmęczonymi oczyma.

 

– Cóż… – Allington zerknął niepewnie na szefa wywiadu. – Nastąpiła drobna komplikacja. Nie z naszej winy. Wylądowaliśmy w czasie o rok bliżej.

 

– No tak. Wyszło jak wyszło. – Everett westchnął ciężko i zerknął na stojących za nim dwóch młodych, dziarskich agentów. – Mamy tylko jedno wyjście… – zawahał się, znów oglądając się na dwóch mężczyzn z tyłu, potem zaś spojrzał na sekretarza.

 

– Musimy tym razem uratować Hitlera, aby przywrócić normalny bieg historii – rzekł wreszcie.

 

Allington i Beck wymownie milczeli.

 

– Wyślemy za wami dwóch innych naszych agentów, którzy was powstrzymają przed próbą wykonania zadania – Everett otwarcie spojrzał na swoich najlepszych ludzi z alternatywnej rzeczywistości , ale widząc ich miny, dodał pośpiesznie:

 

– Podjęliście się tej misji, nie zważając na ryzyko. A ryzyko było wielkie. Cóż, teraz będą tego konsekwencje – szef wywiadu rozłożył ręce. – A wszystko to dla Królowej i Imperium, sami rozumiecie.

 

– Chcecie nas zabić? – wolno zapytał Allington.

 

– Nie was przecież – Everett pokręcił głową, jakby zdumiony tępotą swoich podwładnych. – Tamtych was. W wyniku czego wy tutaj tylko znikniecie. Bezboleśnie.

 

Allington spojrzał na Becka.

 

Beck spojrzał na Allingtona.

 

– Przyznam, że jakoś niezbyt podoba mi się wasz plan. Aż tak nie kocham Hitlera, by go ratować – powiedział oschle ten ostatni.

 

– Hitler jest kaputt i niech tak zostanie – poparł go Beck. Po czym błyskawicznie wyciągnął pistolet Parabellum i strzelił do Everetta. Następnie skierował lufę w stronę dwójki agentów. Ale tamci byli również dobrze wyszkoleni. Wyciągnęli broń i otworzyli ogień. Tymczasem Allington wyjął z pokrowca swojego "Mausera". Zobaczył jeszcze, jak Beck osuwa się na podłogę, a równocześnie ostatnim strzałem trafia jednego z agentów. Pozostało jeszcze dwóch przeciwników. Akurat mam tyle nabojów, pomyślał Allington i wykorzystał je. Sekretarz i drugi z agentów padli martwi, rozsadzeni rezerwowymi pociskami przeznaczonymi dla Hitlera.

 

Teraz czas stawić czoło nowemu, wspaniałemu światu – rzekł do siebie Allington, rozglądając się po pobojowisku. Niepewnie wyszedł przez drzwi. Z litego drewna.