Niezwykła Podróż Don Juana [KB 027]

Czterej Mędrcy potrzebowali czasu, by uruchomić czarodziejskie działo, które zmiotłoby z powierzchni ziemi zbliżające się wojska króla Dona Castillo de Maradona. Jednak do tego potrzebowali czegoś, co odwróciłoby uwagę wroga od działalności magicznej na zamku.

 

– Musimy wysłać tajemniczego i niepokonanego bohatera – uściślił Trzeci Mędrzec.

 

– Nie mamy żadnego niepokonanego bohatera – zwrócił mu uwagę jeden ze staruszków.

 

– W takim razie potrzebujemy pajaca, którego wyślemy jako super zabójcę, zamierzającego zgładzić Maradonę. Plotka o nim go wyprzedzi. Całe wojsko zacznie go szukać, a my uruchomimy działo.

 

Zapadła chwila ciszy, przerywana szelestem jedwabnych szat i skrzypieniem czterech bujanych foteli.

 

– Ale ten biedny człowiek na pewno zginie podczas swojej misji – odezwał się jeden z mędrców.

 

– Robi to dla wyższych celów, dla większego dobra.

 

– Jednak nie możemy wysłać niewinnego człowieka na samobójczą misję – odezwał się Pierwszy Mędrzec. – Gdybyśmy znaleźli kogoś zupełnie niepotrzebnego…

 

– Kompletnego niedojdę.

 

– Pajaca od siedmiu boleści… – zawtórował im ktoś.

 

– …który swoją osobą hańbi nazwę „człowiek”.

 

– I jednocześnie kogoś na tyle głupiego, by zgodził się wybrać w podróż w jedną stronę.

 

– Głupi, nieprzydatny i naiwny – podsumował Czwarty Mędrzec. – Czy ktoś taki w ogóle istnieje?

 

Oświecenie przyszło nagle.

 

– Wyślijmy Don Juana!

 

 

 

***

 

 

 

Don Juan, zwany przez przyjaciół DJ-em, spał opierając się o długi kij szczotki do podłóg. Opracował ten system dokładnie tak, by ciężar ciała i kąt oparcia kija tworzyły stabilną, pionową pozycję.

 

– Juan! Don Juan! – krzyk niosący się po kamiennych schodach dotarł do jego umysłu. Odruchowo, nie otwierając oczu powrócił do wykonywania kolistych ruchów przecierania podłogi.

 

Jeden z mnichów w końcu dotarł na piętro, gdzie odbywał dyżur łysy jak jajo Don Juan.

 

– Słuchaj… – starszy mnich zaczął, dysząc ciężko. – Musisz natychmiast zgłosić się do Czterech Mędrców.

 

– Po co? – Don Juan otworzył jedno oko.

 

– Masz do wypełnienia specjalną misję! Idź już!

 

DJ zastanowił się.

 

– A więc to tylko sen – powiedział w końcu i ułożył się wygodniej na kiju.

 

– Ty parszywy, leniwy, niedorobiony… – zaczął wrzeszczeć mnich.

 

– Albo i nie. – Zdecydował Don Juan, westchnął i podreptał w stronę Wielkiej Sali, ciągnąc za sobą mokrą szczotkę.

 

 

 

***

 

 

 

Pół godziny później Don Juan znalazł się pod bramami miasta, z bardzo ważną misją do wykonania. Z tego co zrozumiał, a zrozumiał niewiele, miał dotrzeć do oddzielonego o kilka dni marszu obozu Dona Castillo de Maradona. Chyba powstrzymać wojnę. Po drodze nie dać się zabić. Nie dostał niestety odpowiedzi na pytanie, jak ma to zrobić. Mędrcy go wybrali. Wyczytali w gwiazdach, że jest wielkim bohaterem. Z takimi rzeczami się nie dyskutowało, więc spakował się i poszedł.

 

Jednocześnie z zamku wyleciało stado gołębi pocztowych, niosących informację o legendarnym zabójcy, który wyruszył w drogę.

 

Na murze stało Czterech Mędrców.

 

– Daję mu góra dwa dni. Stawiam srebrną monetę – odezwał się jeden z nich.

 

– Przyjmuję, ja stawiam na góra kilka godzin.

 

– Zobaczycie, jeszcze mu się uda. Daję dwie złote monety, że do nas wróci – mruknął najstarszy z nich. – Głupi ma zawsze szczęście.

 

 

 

***

 

 

 

Pierwszy raz próbowano skrzywdzić DJ-a na skarpie, kiedy pochylił się, by podnieść jakiś kolorowy kamień. Coś przeleciało nad nim i z krzykiem zniknęło w przepaści. W ciągu następnych kilku godzin coś chlupnęło i zabulgotało w rwącej rzece, gdy Don Juan przeskakiwał po śliskich kamieniach, zostało zjedzone przez krokodyla, gdy DJ przeprawiał się przez szerokie jezioro w małej łódeczce i nadziało się na drewniane pale wkopanej pułapki, zastawionej przez okolicznych kłusowników.

 

W ciągu jednego dnia pięciu najlepszych żołnierzy króla Maradony zaginęło bez wieści, a Don Juan spokojnie i miarowo zmierzał przed siebie.

 

Po kolejnych dwóch dniach spaceru DJ-a do celu, armia króla Maradony została zmniejszona o połowę przez nieznaną zarazę, kolejnych kilkudziesięciu żołnierzy leżało jęcząc w obozie z powodu zatrucia starymi jajami, a największa z katapult spłonęła uderzona piorunem kulistym. Z jakiegoś powodu winę zrzucono na niepokonanego i tajemniczego zamachowca Don Juana.

 

Gdy w końcu stanął w przekrzywionych bramach obozu, zaraza opanowała już całą okolicę, a na środku polany siedział zapłakany don Castillo.

 

DJ podszedł do niego.

 

– Nie martw się. – Poklepał go po ramieniu. – Wszystko będzie dobrze. Chcesz cukierka?

 

Król podniósł na niego zdumiony wzrok.

 

– Przyszedłeś po mnie…

 

– W sumie to chciałem tylko poprosić, byś nie atakował naszego miasta. Będziemy ci bardzo wdzięczni. Nie potrzebujemy wojny, jest po niej strasznie dużo sprzątania. – Powiedział fachowo DJ i przerwał na chwilę. – Dziękuję.

 

Odwrócił się i bez pośpiechu ruszył do domu. Przez te kilka dni korytarze na pewno zdążyły się zakurzyć. Nikt przecież nie pamiętał o tym, by wykonywać pracę Don Juana, gdy go nie było. Może i był głupi, nierozgarnięty i leniwy. Ale było miejsce, gdzie był potrzebny. Gdzie był niezastąpiony.