Cel uświęca środki (KB024)

– Nie wiem, czy aby na pewno dobrze zrobiliśmy godząc się na to – powiedział Carl.

 

– Oj, nie masz się czego bać. – Szukając miejsca do siedzenia odpowiedziała mu Rose. Dziewczynka usadowiła się na chłodnej ziemi, skierowała oczy ku górze, jej uwagę zwróciła zaskakująco duża pełnia. Okolica za miastem była niezwykle spokojna.

 

– Już idą! – Zauważył chłopiec.

 

W ich kierunku zmierzało dwóch mężczyzn. Jeden z nich, niższy i szczuplejszy ubrany był elegancko, w czarny frak. Kompozycję stroju dopełniał charakterystyczny cylinder, w dłoni trzymał lekko tlące się cygaro. Drugi, o wiele wyższy i potężniejszy, nie wyróżniał się ani strojem, ani inteligentną miną..

 

– Witajcie dzieci. – Grzecznie przywitał się ten niższy. – Czy zrobiliście to, o co prosiłem? – Uśmiechając się obnażył dwa złote zęby.

 

– Tak, staraliśmy się – powiedziała Rose.

 

– A więc? Mówcie.

 

– Nie tak prędko, proszę pana, najpierw zapłata. – Przypomniała dziewczynka.

 

– Żartujesz dziecko? Tak? – Niższy zaśmiał się. – Najpierw powiedz, co wiecie, później odpowiednio wycenię każdą informację.

 

Carl i Rose spojrzeli na siebie.

 

– Dobrze, niech i tak będzie – odezwał się Carl.

 

– Dzieci, nie mam zamiaru sterczeć tu przez całą noc, spójrzcie. – Niższy wskazał ręką wyższego. – Lars się niecierpliwi, nie denerwujmy go.

 

– Byliśmy tam. – Zaczęła Rose.

 

– Udało się wam wejść? Jak? – Zapytał niższy.

 

– Bułka z masłem. – Dziewczynka uśmiechnęła się. – Weszliśmy dzięki…

 

– Nie ważne jak się tam dostaliśmy. – Wtrącił Carl. – My też nie mamy zamiaru siedzieć tu przez całą noc. Rose, do rzeczy. – Polecił koleżance.

 

– Harington nawet nas nie zauważył – powiedziała Rose. – Najpierw zajęty był obiadem, później siedział przed domem rozkoszując się brandy. Wokół niego kłębili się ci idioci, myślący, że jeżeli przez chwilę będą dla niego uprzejmi, stary Harington wtajemniczy ich w swoje interesy.

 

– O czym rozmawiali? – Niższy wciąż zadawał pytania, wydawało się, że Lars całą rozmowę ma w dupie, od początku spotkania nie odezwał się ani razu.

 

– O pierdołach, wiadomo, że Harington nie ma zamiaru nikogo wciągać do spółki, za dużo ma do stracenia. Poczekał aż zakończy się obiad, później dokończył tę butelkę brandy, Metelson, Flink i Garret wrócili do domu. Lord Harington został sam.

 

– Jak to? – Wypuszczając dym z cygara przez nos i usta, podenerwował się niższy. Jednak nic nie wiecie!

 

– Nie docenia nas pan. – Po jakimś czasie odezwała się Rose, spojrzała na Carla, chłopak miał dziwną minę. – Nie mogliśmy wyjść z posiadłości zaraz po tamtym spotkaniu, siedzieliśmy w kryjówce aż do wieczora.

 

– I co z tego? – Mężczyzna tracił cierpliwość.

 

– To z tego, że po spotkaniu z tamtą trójką, do Haringtona przyszedł ktoś jeszcze – powiedziała Rose.

 

– Kto to był?

 

– Nie pamiętam nazwiska. – Zmieszała się dziewczyna.

 

– Wayatt! To był Wayatt – wtrącił Carl.

 

– Dobrze. – Niższy nieco ściszył głos. – Czego chciał?

 

– Ci dwaj, Harington i Wayatt to jakaś większa sprawa. Planowali zastraszyć prezesa innej spółki, mówili, że coś na niego mają, rozmawiali cicho, nie wszystko do nas docierało. Chcą go przeciągnąć na swoją stronę, obaj doszli do wniosku, że nie ważne jak do tego dojdą, liczy się tylko ich dobro, nawet, jeżeli do celu będą musieli iść po trupach. Za dwa dni, przy Washington Street mają się z nim spotkać. – Oznajmiła Rose.

 

– Czy to już wszystko, drogie dzieci?

 

– Tak, powiedzieliśmy, co wiedzieliśmy, czas na zapłatę. – Jej dziecięcy głos, próbujący zabrzmieć stanowczo, wydawał się coraz bardziej komiczny.

 

– Za kogo mnie macie? – Stwierdził niższy. – Już wam płacę. Lars! Do dzieła!

 

Towarzysz niższego szybkim susem doskoczył do młodocianych szpiegów. Złapał oboje, dzieciaki szamotały się wrzeszcząc, bezskutecznie. Rosły mężczyzna zaniósł ich do piwnicy znajdującej się w budynku, przed którym doszło do nocnego spotkania. Uwięził dzieci, Rose i Carl siedzieli teraz przywiązani do krzeseł. Chłopczyk zaczął płakać z przerażenia. Piwniczka była niewielka, zapach stęchlizny drażnił nozdrza. Niższy wyciągnął niewielkiego colta, wymierzył w kierunku dzieci. Lars obojętnie przyglądał się całej akcji.

 

– Rozumiecie, że nie mogę was wypuścić? Dzieci są przydatne, ale niestety też łatwowierne, i naiwne, lubią gadać, a przecież nie chcemy abyście wyjawili tak cenne wiadomości. Czyż nie? Lars! – Obrócił się w jego kierunku, Larsa już nie było. W drewnianych drzwiach do małej piwniczki stała jakaś postać. O wiele potężniejsza niż pachołek niższego. Żółte oczy istoty wpatrywały się w mężczyznę, ten obrócił się próbując wycelować pistoletem w potwora, nie zdążył. Tajemnicza bestia obnażyła szereg śnieżnobiałych kłów, doskoczyła do mężczyzny, zdecydowanym ruchem łap skręciła mu kark.

 

Przez chwilę istota popatrzyła na dziewczynkę, która nieznacznie skinęła głową, po czym monstrum odeszło. Wyswobodzenie się z więzów zajęło Rose kilka minut. Później pomogła Carlowi, chłopak jeszcze nie uwierzył w to, co się stało. Jego dziewięcioletnie serce wciąż biło jak oszalałe.

 

– Co to było? – zapytał po chwili nadal drżącym głosem. Dzieci wychodząc z piwniczki minęły ciało Larsa.

 

– Carl, głuptasie. – Powiedziała Rose. – Nie robi się interesów bez uprzedniego zadbania o własne bezpieczeństwo. To było dla naszego dobra, widzisz mój drogi przyjacielu, cel uświęca środki. – Dziewczynka obdarzyła Carla niewinnym uśmiechem.