Nadzieja Północy (GOT)

-…Dlatego Eddardzie Stark skazuję Cię na śmierć, a twoja zdrada nie zostanie nigdy wymazana z pamięci Westeros. Wyrok grzmiącego na królewskim podeście Joffreya na sekundę sparaliżował ryczącą od kilkunastu minut, wierną Królowi tłuszczę. Oczy Sansy panicznie pląsały w różnych kierunkach, a jej myśli wypełnił chaos – Nie tak miało być! Przecież się przyznał do zdrady jak chciała Królowa, to niesprawiedliwe…! Tylko twarz Neda była spokojna. Nie spodziewał się sprawiedliwego wyroku. Nie spodziewał się niczego sprawiedliwego ze strony tępego małego sadysty ani jego kazirodczej matki. Przegrał z nimi zanim rozpoczęła się gra i musiał się teraz pogodzić zarówno z tym że umarł Robert, a przede wszystkim z tym, że za chwilę sam odejdzie z tego świata.

 

Ilyn Payne wzniósł w górę obusieczny miecz, którego rękojeść dzierżyli przez wieki wielcy rodu Starków. Na placu panowała totalna cisza, a tłum czekał na wzniesienie okrzyku po tym jak głowa Neda ze stłumionym dźwiękiem wyląduje groteskowo w wiklinowym koszu.

 

Królewski kat zachwiał się na nogach i z paniką spojrzał na złotą kolczugę, przez którą błysnęło czerwone od krwi ostrze „Igły”. Bezgłośnie osunął się na kolana, a za jego plecami tłum ujrzał córkę Neda. Arya zręcznie cofnęła mieczyk i wytarła krew w kaftan, który zwykła ubierać na ćwiczenia z Syrio.

 

-Ani kroku! – zagrzmiał w rozstępującym się tłumie sir Barristan. – Każdy kto tknie dziewczynę zginie! U boku Barristana kroczył na swoich pokracznych nogach Tyrion Lannister, a za nim dziarsko szedł Bronn z toporem na ramieniu.

 

– Niniejszym egzekucja zostaje odwołana – krzyknął Tyrion z właściwym tylko jego osobie ironicznym uśmiechem.

 

– Twoja głowa ozdobi mury Królewskiej Przystani Karle! – wrzasnęła wściekła Cersei – Jesteś zdrajcą rodziny i królestwa! Ojciec ci tego nie daruje!

 

– Ojciec nie żyje, moja słodka siostro, podzielił los Twego Króla „rogacza”. Zwierz stratował go na polowaniu. Nawiasem mówiąc szczere kondolencje. Przy okazji zostawił po sobie całkiem sporą armię, która od kilku dni jest wierna najbliższemu Panu Ojcu Lannisterowi. Zgadnij komu? W związku z powyższym ja i moja „Mała Rada” w osobach sir Bronna i sir Barristana przejmujemy tymczasowo władzę w Królestwie.

 

Bronn na tytuł „Sir” zareagował szyderczym parsknięciem i był chyba jedynym na placu, któremu było do śmiechu. Piękna twarz Cersei przybrała kolor purpury i zupełnie zlała się z kolorem jej sukni. Joffrey, chyba po raz pierwszy w życiu nie mógł wydobyć z gardła ani słowa. Tyrion swobodnym krokiem podszedł spokojnie do Neda i pomógł mu wstać. – Nie spodziewałem się tego po tobie Półczłowieku – rzekł do karła.

 

– Jak widzisz Ned, jestem zarówno niespełna człowiekiem jak i niespełna Lannisterem.

 

-Dziękuję… Ned nie był w stanie powiedzieć nic więcej. Był oszołomiony, tak jak oszołomiona była cała królewska przystań. Przytulił Aryę i Sansę, pragnął przytulić Catelyn oraz swoich synów z Jonem włącznie. Dziękował Starym Bogom za życie.

 

Littlefinger spoglądał z zadumą w okno siedząc za swoim ogromnym rzeźbionym biurkiem. Z sąsiedniego pokoju dochodziły jęki rozkoszy dwóch piękności z Qartu , które udało mu się nabyć na targu niewolników. Dawno nie był tak zdezorientowany.Ten mały, pieprzony karzełek pojawił się kilka minut za wcześnie. Co teraz? Cały misterny plan legł w gruzach, a na dodatek żyje ten, który miał umrzeć…

 

– Panie, masz gościa – oznajmiła ubrana w przezroczystą liberię czarnoskóra służąca.

 

– Czyżbyś zapragnął kobiecej słodyczy Lordzie ? – spytał Baelish uśmiechając się pod wąsem do wchodzącego Varysa – dla członków Rady Królewskiej dziś promocja!

 

-Nie czas na głupie żarty Lordzie!

 

-Cóż nam pozostało, Stark i karzełek niebawem zaczną rozliczać winy i wymierzać kary, a na tronie zasiądzie namaszczony przez Roberta jego smutny i poważny braciszek Stannis.

 

– Nie zapominasz o kimś?

 

-Jeśli masz na myśli Renlyego, to równie dobrze możemy posadzić na żelaznym tronie którąś z moich dziwek. Mają takie same ciągoty do kutasa jak on i podobne pojęcie o rządzeniu.

 

– Czyżbyś zapomniał o Targayenach Lordzie? Ptaszki donoszą, że młoda Daenerys, matka smoków, pragnie władzy nie mniej niż miejscowe marionetki. Myślę, iż gra z jej udziałem może być dla nas obu i owocna i ekscytująca.

 

– Jak zwykle mnie zaskakujesz Lordzie Varysie. Mam tylko nadzieję, że po wszystkim będziesz równie wielkim optymistą, a mnie nikt nie wykastruje– rzekł Littlefinger dopijając ze złotego pucharu wyśmienite wytrawne wino z Bravos.

 

– Obaj od dłuższego czasu spadamy na cztery łapy i chyba tak już zostanie.

 

-Oby… a tak na marginesie nie masz naprawdę ochoty? Moje dziewczyny z rzadka mają przyjemność z eunuchem.

 

Varys oddalił się, wyjątkowo bez zgryźliwej uwagi. Wiedział dobrze, że zgryźliwe żarty Littlefingera to tylko zasłona. Bali się obaj. W tak złym położeniu nie byli od dawna. Musi szybko wysłać kruka do Dothrackiej królowej. Musi zrobić wszystko aby Khaleesi wraz ze swoimi jeźdźcami i smokami jak najszybciej przemierzyła Wąskie Morze i znalazła się na tronie. Jest młoda i głupia. Nią da się łatwo manipulować…

 

 

 

Do lochu! – Krzyknęła Sansa wskazując drogę Joffreyowi i Cersei. Nie przypadkiem była to ta sama cela, w której przetrzymywali jej ojca. Po drodze zdążyła wymierzyć Królowi kilka silnych ciosów buzdyganem pożyczonym od Bronna. –Za Damę, Brana, Ojca, moją septę i syna rzeźnika – dobrze się czuła mając władzę nad tymi którzy do dziś ją niewolili. – Nigdy stąd nie wyjdziecie – pomyślała.

Ned siedział na żelaznym tronie wspierając się oburącz na swoim rodowym mieczu. Żył dla swoich dzieci i swojej Catelyn – to najważniejsze. W dalszym ciągu był namiestnikiem i pełniącym obowiązki króla do momentu koronacji Stanisa.

 

– Wiesz kto powinien być królem? – Spytał nieśmiało, jak na niego, Tyrion.

 

– Stannis…

 

-Słuchaj namiestniku. Nie chcę władzy. Znasz mnie. Jedyne co mnie interesuje to wino, kobiety i śpiew, ale pragnę też sprawiedliwości, której zawdzięczasz życie. Więc jeśli jesteś sprawiedliwy i uczciwy za jakiego cię mają powiedz co z Jonem?

 

-Jakim Jonem?

 

-Nie udawaj głupiego Stark! Twój przyszywany bękart jest w istocie jedynym dzieckiem Roberta Baratheona. Jego matkę raczej też powinieneś znać! To jest prawowity król Westeros!

 

Namiestnik nie odpowiedział. Tyrion patrzył na niego uważnie chcąc wyczytać cokolwiek z mimiki jego twarzy. W Sali tronowej nigdy nie było tak cicho…