- Opowiadanie: tintin - Gdzie żyją pomysły

Gdzie żyją pomysły

Opowiadanie powstało na konkurs. Miało w nietypowy sposób przedstawić postać historyczną lub istniejącą w kulturze. Z całych pięciu tekstów konkursowych załapało się do zwycięskiej trójki;)

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Biblioteka:

Unfall, koik80

Oceny

Gdzie żyją pomysły

Pewnego poranka skrzat Finni uznał, że warto poćwiczyć rzucanie zaklęć na czas. Wyszedł ze swojej norki, przeciągnął się, ziewnął teatralnie – i jak nie łupnie znienacka błyskawicznym urokiem!

Wziętemu z zaskoczenia czasowi się to bardzo nie spodobało. Wybuchła gorąca wymiana zdań… nie pierwszy raz, nawiasem mówiąc. Padające argumenty konały na ziemi wśród zeszłorocznych szyszek, aż wreszcie kolejny o mało nie zaprószył ognia. Poparzony lisek krzyknął przeraźliwie. Kiedy zawstydzony i zdegustowany Finni poprosił o chwilę przerwy na podleczenie zwierzaka, obaj zorientowali się, że trochę przeholowali.

Przy okazji, uśpili jakiegoś przypadkowego spacerowicza. Wprawdzie śmiertelnik nie dałby rady dostrzec uczestników sporu (gnom dla pewności zrobił się dwuwymiarowy i stanął bokiem), jednak lepiej na zimne dmuchać. Szczupły czarnowłosy mężczyzna padł jak ścięty i zachrapał głośno w wysokiej trawie. Ten czar nie działał na istoty magiczne, ale człowiekowi powinien zapewnić kilka godzin drzemki. Skrzat, korzystając z momentu spokoju, rozpiął też surdut i uwolnił z łańcuszka od zegarka dwa zaplątane pioruny kuliste. Rozbawione maluchy śmignęły w poszukiwaniu czegoś, co by można zbroić.

Walczący pomachali im na pożegnanie, i sami z kolei uzbroili się w miecze: czas był od zawsze najprostszą rzeczą i lubił rozwiązywać konflikty prostymi środkami przymusu bezpośredniego. Pojedynek został wznowiony. Wprawdzie bili się starzy przyjaciele, ale kwestie honorowe w magicznym świecie traktowano nieśmiertelnie poważne, więc już po chwili prześwietlony porannym słońcem zagajnik rozbrzmiewał świstem mieczy, pochrząkiwaniem z wysiłku i okazjonalnym rykiem triumfu, kiedy udało się wyprowadzić celny cios. Rozbłyski rzucane przez oręż tańczyły na pniach drzew i w listowiu.

Jeden z nich nagle coś zauważył. Akurat w momencie, gdy czas ciął zamaszyście (z głośnym gulgoczącym zap! zap!nięciem), a rzeczywistość ostatecznie poddała się wariactwu, maleńka plamka światła uratowała przed zniszczeniem podoksfordzki las.

Człowiek się budzi! Budzi się! Finni, szybko! Zetnij mu głowę!

Niewiarygodne, ale prawdziwe. Finni błyskjawicznie zajrzał do jego umysłu. Na całe szczęście, wciąż częściowo pogrążonego w… co??? O, fujda. Finni nie był miłośnikiem takich widoków. Ile ona miał lat? Za mało. Obrzydal!

Lecz nie był też skory do zabijania. Natychmiast z czasem doszli do tego samego wniosku: uciekać do przodu! Nawet w tak stresującej sytuacji gnom nie zapomniał o etykiecie; ukłonił się, choć tylko przelotnie, i rzucił przeciwnikowi podziękowanie za dobrą walkę. Ten uchylił się w ostatniej chwili. Kiedy Finni pod postacią królika znikał w krzakach, czas już od miliardów lat pędził – jak to on – na oślep, na złamanie karku, a i tak niektórym wydawało się, że stoi w miejscu.

Koniec

Komentarze

obrazek mi się nie załączył? :(

Na to wygląda...

Pouczona kiedyś przez brajta spróbuję pomóc: sprawdź, czy w nazwie pliku nie ma spacji. Od siebie dodam - lub polskich liter.

brajcie, nazwa pliku była informacją dla mnie. Żebym pamiętał, co ja właściwie tam narysowałem;) No i klops, zepsułeś dj-owi niespodziankę...

ocho, dziękuję:)))

dj nic nie wie, nic nie widzi

"Przychodzę tu od lat, obserwować cud gwiazdki nad kolejnym opowiadaniem. W tym roku przyprowadziłam dzieci.” – Gość Poniedziałków, 07.10.2066

Zainspirowałeś mnie. :) Biorę się za rysowanie, a coś się zawsze dopisze. ;)

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Urocze. Personifikacja Czasu też. Podoba mi się to zdanie:

"Kiedy Finni pod postacią królika znikał w krzakach, czas już od miliardów lat pędził – jak to on – na oślep, na złamanie karku, a i tak niektórym wydawało się, że stoi w miejscu. " - jakieś takie... Piękne: )

Pozdr.

PS. I obrazek, że ho ho!

majatmajajo, wciąż edytuję, ale to zdanie zostawię jak jest:) Przepraszam innych Czytających za zamieszanie. Skończy się jutro o 9:04, wraz z upływem pełnej doby od opublikowania:)

Dobrze : ) Chyba nikt Ci nie ma tego za złe. Edytuj spokojnie.

Rysunek bardzo nowatorski. Jaka śmiała kreska. ;-)

Babska logika rządzi!

Jakby wiało od.... zachodu? :)

"Pierwszy raz w życiu dałem się zabić we śnie. "

Uff, skończyłem. Czas na poprawki minął. Jak to wygląda? Bo mam wrażenie, że wrzuciłem tu gniota (pierwszych Czytelników przepraszam z głębi serca), ale ostatecznie wyszło coś w miarę przyzwoitego.

"Na całe szczęście, wciąż częściowo pogrążonego w... co??? O, fujda. Finni nie był miłośnikiem takich widoków. Ile ona miał lat? Za mało. Obrzydal!" - Obrzydal! ;D

 

PS: Może coś jeszcze dopiszę, bo cytat jest dłuższy od mojego komentarza, hm...  zabawna historia, w sam raz, by oderwać się od nauki na egzamin. I dodałeś mi otuchy swym obrazkiem - mamy chyba podobne zdolności pod tym względem. ;)

"Najpewniejszą oznaką pogodnej duszy jest zdolność śmiania się z samego siebie."

Jest okej.

Ożeż kurka wodna, literówka mi została... "Ile onA miała lat?"

Jakoś to przebolejemy, spokojnie. ;)

"Najpewniejszą oznaką pogodnej duszy jest zdolność śmiania się z samego siebie."

Luzik Tintin. Elanar dobrze gada.

.      Fajna i dobrze napisana  historia, ale jeszcze do poprawienia.  

     "Wybuchła gorąca wymiana zdań... nie pierwszy raz, nawiasem mówiąc". --- tutaj miast wielokropka myslnik.

     "Przy okazji, uśpili jakiegoś przypadkowego spacerowicza. Wprawdzie śmiertelnik nie dałby rady dostrzec uczestników sporu (gnom dla pewności zrobił się dwuwymiarowy i stanął bokiem), jednak lepiej na zimne dmuchać.

Tutaj aż się prosi o zastowanie myślnikow miast nawiasów i zlikwidowanie przecinka.

"Rozbłyski rzucane przez oręż tańczyły na pniach drzew i w listowiu.

Jeden z nich nagle coś zauważył. Akurat w momencie, gdy czas ciął zamaszyście (z głośnym gulgoczącym zap! zap!nięciem), a rzeczywistość ostatecznie poddała się wariactwu, maleńka plamka światła uratowała przed zniszczeniem podoksfordzki las. "

     A tutaj imć Tintin zgubił, niestety, podmiot. Kto zauważył  - -- jeden z walczących czy rozbłysk? Nie wiem...

     I końcówka. Raz --- lecz na poczaku zdania brzęczy, bo lecz ma inne zastosowanie. Już lepsze byłoby "ale".  A ostatnie zdanie powinno stanowic odrębny, finalny, jednozdaniowy akapit. "Był"  do zmiany --- statyka! Tak  mi sie zdaje.  

     "Lecz nie był też skory do zabijania. Natychmiast z czasem doszli do tego samego wniosku: uciekać do przodu! Nawet w tak stresującej sytuacji gnom nie zapomniał o etykiecie; ukłonił się, choć tylko przelotnie, i rzucił przeciwnikowi podziękowanie za dobrą walkę. Ten uchylił się w ostatniej chwili.

     Kiedy Finni pod postacią królika znikał w krzakach, czas już od miliardów lat pędził – jak to on – na oślep, na złamanie karku, a i tak niektórym wydawało się, że stoi w miejscu".  
    

Pozdrówko.

O literówkę się wkurzyłem, bo zmieniałem opowiadanko kilkanaście razy, a to mi umknęło.

 

Rogerze:

"Wybuchła..." - myślnik by pasował; niestety, byłby to już drugi w tamtej okolicy.

"(gnom..." - widzę, że lubisz myślniki. Nie wiem, czy nawias źle tu brzmi Tobie, ale mi tak samo jak myślniki.

"Rozbłyski... Jeden" - nie zgubiłem. Drugie zdanie korzysta z podmiotu pierwszego, czyli standardowo. Zgadzam się, że "zajączek" świetlny nie jest typowym podmiotem, dlatego właśnie kolejne zdanie rozwiewa ewentualne wątpliwości czytelnika.

Co do "lecz" pewnie masz rację, że stosuje się je inaczej. Ja tego nie wiem, ale na wszelki wypadek nie będę się spierał:)

Ostatnie zdanie jako odrębny akapit - OK, tutaj masz moje całkowite poparcie. Wygląda lepiej.

 

Dzięki za uwagi i dobre słowo! :)))

     To znaczy tak: każdy pisze, jak chce. Dla mnie wielokropek wprowadza w zdaniu, w narracji, element wahania. Niepewności. Namysłu. Zastanowienia. A co w tym zdaniu z wielokropkiem jest do  przemyślenia? To opis. Nie to, żebym specjalnie lubił myślniki, ale myślnik w takiej sytuacji jest bardzo wygodny.

     Tutaj mi chodziło o coś takiego: uzyto wilokropka, więc coś do końca jest jakby nie tak. Ale dalej nic o tym nie ma. A czytelnik na to czeka.

     Podobnie --- dla mnie --- jest z tym zdaniem z nawiasami. Niekoniecznie myślniki, wystarczało chyba zamiast pierwszego nawiasu wprowadzić "bo" i w ten sposób w środku zdania wpleść zdanie podrzędne, a byłoby naprawdę bardziej potoczyście.

     Ale --- każdy pisze tak, jak lubi i jak mu to odpowiada. W sumie, kwestia gustu. 

    Wielu publikacji.

"wielokropek wprowadza w zdaniu, w narracji, element wahania. Niepewności. Namysłu. Zastanowienia." 

A, no to się rozumiemy. Bo ja tamtego wielokropka użyłem właśnie w takim celu: "Wybuchła gorąca wymiana zdań... (hmm, ale z nich awanturnicy) nie pierwszy raz, nawiasem mówiąc." - namysł narratora miał przybliżyć historyjkę. Nie jest to zwrócenie się bezpośrednio do czytelnika, ale zawsze jakaś namiastka słowa słuchanego:) Myslnik byłby bardziej konkretny, stanowczy.

Ładny tekst. Umiejętnie napisany. Na plus :).

Pozdrawiam.

Chyba nie rozumiem, o co chodzi z tym człowiekiem, natomiast pojedynek z Czasem przypadł mi do gustu, plastyczny ; ) Chociaż nie czaję, co jest na obrazku… ; (

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Uuu, joseheim, to musisz poczekać na podanie wyników konkursu. Teraz nie mogę Ci pomóc:(

joseheim, śpiącym – choć niezbyt mocno, jak się później okazało – był autor obu książek o Alicji, C.S.Lewis.

Ojej. W życiu bym nie wpadła. O.o

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Ożeż kurczę, chodziło mi oczywiście o Lewisa Carrolla. joseheim, w tekst wplotłem obrazki i wyrażenia z obu książek (tłum. Słomczyńskiego): płaski Finni – żyjące karty do gry miecz błyszczący w słońcu – migbłystalny miecz odgłosy pojedynku – rykoświstąkanie surdut i łańcuszek Finniego – ubiór Królika z kanonicznych ilustracji "Zetnij muy głowę" – niemal dosłowny cytat Oxford – tam mieszkał Dodgson (Carroll) sen Dodgsona – hmm, śliska sprawa. Autor miał, zdaje się, zamiłowanie do urody jeszcze nie rozwiniętych dziewcząt. Może niewinne, ale jego kolekcja fotografii z naszej perspektywy wygląda podejrzanie. szaleńczy bieg czasu – nawiązanie do pomysłu, że poruszać się do przodu da się tylko biegnąc jak najszybciej królik – nie potrzebuje komentarza, mam nadzieję:)   Pozdrawiam!

Założyłem sobie, że częściowo śpiący, częściowo świadomy Carroll przetworzył sobie jakoś scenę, której był świadkiem, i później ją wykorzystał jako inspirację do napisania Alicji. P.S. "głośne gulgoczące sapnięcie" – sapgulczenie:)

Ładnie wyszło, Tintinie i skojarzenia miałam odpowiednie, tylko obrazka nie uświadczyłam.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nowa Fantastyka