31 czerwca, czyli o dniu, w którym otrzymałam piórka (FANTAŚCI 2013)

 

 

 

31. 06. 2013

 

 

Od samego rana coś było nie tak z tym dniem. Niczego mu nie brakowało niby. Przeciwnie – dało się odczuć jakiś dziwny nadmiar wszystkiego. Jednak właśnie nadprogramowość wywoływała w ludziach niepokojące wrażenie, że dziś wydarzy się coś, na co historia nie przewidziała miejsca w kalendarzu. I wydarzyło się…

Ale zacznijmy od początku.

 

 

 

Tramwaj z numerem pięćdziesiąt dwa nie znał się na datach tak dobrze, jak beryl[i]. Jechał swoim torem, mimo, że jego nowoczesny wyświetlacz w środku wagonu przemądrzale informował pasażerów: 1 lipca 2013, imieniny Haliny, Mariana. Nie udało się naprawić tego błęduw zajezdni. Motorniczy wywiesił zatem kartkę: „Przepraszamy za usterki” i wzdychając coś o złośliwości rzeczy martwych zwyczajnie przystąpił do pracy.

Tak krążył, przemierzając wciąż tę samą trasę, wioząc tym razem nas, pogrążonych w myślach.

– Agata! – głos zirytowanego męża przebił się wreszcie przez monotonny stukot jadącego tramwaju i przywrócił mnie światu.

– Co?

– Dziecko coś do ciebie mówi! (Nie przejmuj się, Kamilko, mama już po prostu nie jest zwykłą mamą, ani Agatą, to teraz agatakasiak! Tylko na to reaguje!)

Zagotowałam. Lecz miałam tylko 30 000 znaków do wykorzystania – nie mogłam ich marnować na kłótnie.

– Nie mów w nawiasach – upomniałam go tylko. I z momentalnie napływającą czułością spojrzałam na wlepione we mnie z dołu dwie pary ślicznych i wielkich niczym u „petshopów” oczek.

– Tak, Kamilko? – spytałam pięciolatkę, starszą z moich córek. – Mamusia się zamyśliła. Co mówiłaś?

Mrugnęła, zawzięcie zbierając dziecięce i niezwykle poważne myśli.

– Bo ta pani ma taką samą torebkę jak ciocia Ania! – wystrzeliła wreszcie, wskazując kogoś gdzieś tam w głębi wagonu.

– Yyy… Tak – zgodziłam się w ciemno, odruchowo idąc za jej wzrokiem. – To wspaniale.

– Kupiła ją w Pepcoooo? – zaciągając piskliwym głosikiem młodsza Jagódka wcisnęła pytanie niestety dość głośno w powietrze.

– Ciiii – wpadłam w lekki popłoch, oglądając się niezręcznie na pasażerki.

– Jak ciociaaaa? – piszczała Jaga, akcentując dziecinnie. I uroczo marnując moje cenne znaki! Nawet nie mogłam jej uciszyć, nie miałam sumienia.

– Może – szepnęłam, sugerując, że musimy mówić o tym ciszej.

Załapały.

Wyjęłam z torebki Zeszyt z Koniem, chciałam chociaż uchwycić pomysł, który wcześniej zakołatał mi się w głowie.

– Co piszesz, mamo? – oczywiście pyzate buźki były już nad kartką.

– Mama zapisuje kolejną swoją genialną myśl – ubiegł mnie mój luby.

– Dzięki za tę narrację – mruknęłam ku niemu. I pisząc niezgrabnie w trzęsącym się tramwaju, wyjaśniłam dzieciom: – To coś o fantastach.

– Wow – były pod wrażeniem, bo wyraz zabrzmiał ciekawie nieznajomo. – A co to?

– Tacy ludzie, którzy piszą na portalu i są całkiem zabawni.

– Jak klaaaałn? – zaciągła znowu Aga. Wywołując uśmieszek nawet na twarzy swojego tatusia.

– Tak, Jagusiu – pochwalił dumny i rad – dokładnie jak clown. (A teraz bądźmy już cichutko, marnujemy mamusi znaki.)

– Tak. Zwłaszcza nawiasami w dialogach. Jakby to zobaczyła regulatorzy…

– Chyba regulatorka? (I mówisz, że zna się na gramatyce.)

– Oj, nie bój się.

Tymczasem w nudę wagonikowego świata wdarł się melodyjny głos jakiegoś tramwajowego komunikatora:

– „Orzeszkowej” – padła bowiem zapowiedź następnego przystanku.

– Orzeszkowej, mniam, mniam! – wypaliła Jaga.

My zaś… parsknęliśmy śmiechem. Pierwszy raz tego dnia naprawdę zgodnym.

Pozostali pasażerowie uraczyli nas dystyngowanymi, zdradzającymi rozbawienie minami.

– Orzeszkowej! – ocknęłam się, pakując szybko Zeszyt z Koniem. – Przecież wysiadam!

Dzieci nieświadomie przejęły mój niepokój. Ich oczka zrobiły się większe. Śledziły mnie, bały się, że nie zdążę. A tramwaj już hamował.

– Trzymajcie się – ucałowałam oba pachnące czółka. – No i ty – wymieniłam spojrzenie z nadąsanym mężczyzną, którego oblicze znów zaciągnęło się chmurzyskami. Zawsze tak samo reagował na moje wyjścia w świat. – Pa.

– Pa.

– Mamo! – Kamilka zakrzyknęła jeszcze z żalem. – Masz to?!

– Co? A tak, mam! W zeszycie, schowane! – rzuciłam już po otwarciu drzwi.

– A mojeeee? – Jaga jak zwykle naśladowała siostrzyczkę.

– Twoje też! Oba mam schowane!

– Nie zgub!

– Nie zgubię! – machałam im już, gdy drzwi się zasunęły. – Bawcie się dobrze u wujka!

Koniec. Zamknęło się wszystko. A ja zostałam w miejscu, widząc ich rzednące minki, kiedy odjeżdżały, machając mi jeszcze zawzięcie.

„Moje pluszaczki” – jęknęłam w myślach, zawsze tak samo znosząc podobne rozstania. Były inne, niż codzienne wyjścia do pracy. Były… jak moralny nokaut.

Zbierając się w sobie na siłę, ruszyłam ku bulwarom. „Orzeszkowej, mniam, mniam” – zaśmiałam się w duchu przez jakieś drobne łezki wypływające z sumienia.

– Zlot Fantastów pod smokiem wawelskim trzydziestego pierwszego czerwca… – moja siostra czekała już przy nasadzie Mostu Grunwaldzkiego. – Bardzo szczwany plan – mruknęła, kiedy do niej doszłam. – Wiesz oczywiście, że ten dzień nie istnieje, a beryl się pomylił. Nie będzie też takiego zlotu, ani rozdawania piórek za teksty biorące udział w nieoficjalnym konkursie. W dodatku teksty zwykłe, zupełnie nie powalające.

– Wiem, Marta…

– Krajemar, jeśli już. Nie zdradzaj mojego prawdziwego imienia… z łaski swojej.

– Nie zdradzę.

Skrzywiła się z ironią.

– Zatem, wiem, krajemar – poprawiłam się. – Ale mam trzydzieści tysięcy znaków na spędzenie czasu w fantastycznym gronie ludzi, których prawdopodobnie nigdy nie poznam w realu!

– Chyba fantastyzującym gronie? Zresztą nieważne. Jeśli wykorzystasz wszystkie trzydzieści tysięcy znaków na ten tekst, mocno przegadany zresztą i pozbawiony sensownej fabuły tylko po to, żeby wypić z nimi wirtualne piwko, zjedzą Cię żywcem, wiesz o tym.

– Cóż. Jestem już zjedzona, nie zależy mi. Ale skoro oto zaniedbuję dzieci i męża, poświęcając czas temu, to może chociaż faktycznie rozglądnijmy się za tym piwkiem? No i za Fantastami!

Ruszyłyśmy w stronę wawelskiego smoka.

– Pamiętaj tylko o regułach konkursu – krajemar upomniała mnie jeszcze. – Ma być zadanie i wyręczanie w nim Loży. Swoją drogą, w czym można wyręczyć grono, które zajmuje się tylko…

– No właśnie.

Popatrzyła na mnie niedowierzająco:

– Nieee. Nie chcesz chyba powiedzieć, że tym zadaniem będzie…

– O, Maja! – przerwałam jej, widząc jedną z Fantastycznych.

– To ona? – siostra wytężyła wzrok. – To majatmajaja?! Bez wąsów?

Tymczasem dotarłyśmy bliżej, wymieniłyśmy z Mają uściski, jakieś wyrazy radości z ponownego spotkania.

– To moja siostra – przedstawiłam. – Krajemar, autorka „Zapach jej czerwony”. Wciąż można zagłosować w najlepszych opowiadaniach za maj. Wstawię może link?

– Nie spamuj! – siostra omal mnie nie udusiła wirtualnie. – I w ogóle, ogarnij się!

– „Bicz”.

– Pierdoła!

– Umm – Maja postanowiła zmienić nieco temat tego pikniku – ładną masz sukienkę, krajemar.

– Sukienkę i giezło – uzupełniłam. – Sama szyła.

– Cooo?! – krajemar omal nie wrzasnęła. Stłumiła tylko głos, by nie zwracać teraz na siebie dodatkowej uwagi przechodniów. – Agata, ubrałaś mnie w giezło!?

– Sama się ubrałaś. Ja tylko darowałam sobie ten czerwony kapturek, czy opończę. W końcu trzeba mieć litość, jest czerwiec, upał i te sprawy…

– Zabiję… cię…! – jęknęła. – Ty… pierdoło!

– Sama uszyła, jak mówiłam – kontynuowałam do Mai. – Na rycerskie zjazdy i te pe. Ale wstydzi się założyć. Tylko w awatarze użyła. A przecież ładnie jej.

– Tak, ładnie – zgodziła się majatmajaja.

I wspólnie z ogromną aprobatą pokiwałyśmy głowami dla oryginalnego stroju.

– Więcej nie wystąpię w żadnym z twoich przydługich i przynudnych opowiadań – wysyczała krajemar.

Chwilę śmiałam się z tej mojej gwiazdeczki.

– No, dobra – zlitowałam się później. – To moje opowiadanie, wilkołaki nas oszczędzą tej pełni, a i ciebie przebierzemy. Co ma być? To co zwykle? Coś przykusego? Żeby było widać nogi i cycki?

– Tak, koniecznie. Dawaj.

– Czary mary. Lepiej?

– Lepiej – skinęła. Odetchnęła, osiągając równowagę swojego babskiego umysłu. – Dobra, dziewczęta – odzyskała humor – poprawcie cycki i do boju. Obczajamy piwo.

 

 

*

 

– Co? Pelerynkę Luny?… O, Boziu… Jagódka, oddaj Kamilce pelerynkę kucyka! I nie skaczcie po łóżku!… Nie skaczecie, tylko się bijecie. To tym bardziej! Macie nie robić tego, co właśnie robicie, kiedy usiłuję coś stworzyć!

Rety, nie da się pisać w dzień przy dzieciach…

 

*

 

 

Na czym to skończyliśmy?

„W ogrodzie siedzi ta królewska para…”;-)

Skończyliśmy na piwie! Właściwie skończyłyśmy. Ale niezbyt długo byłyśmy w damskim gronie. Pod smokiem wawelskim kłębiło się już od prawdziwych… Was! Wszyscy, którzy tylko mogli przybyć na zlot, zgodnie ze szpiegowskimi zasadami, mieli w ręce rozpoznawczy znak – tym razem padło na ostatni numer drukowanej NF! (Tak, tej z Supermanem.) (Oczywiście, że chodziło o podniesienie wyników sprzedaży, czego się nie robi?)

No, w każdym razie popijali piwo. (To moja fantazja. Tego nieistniejącego dnia straż miejska miała wolne i po sprawie.)

Więc ludzie trzymali piwo, nowiutkie pisemko, a jeden z nich – nawet czterotomową encyklopedię PWN-u z lat siedemdziesiątych!

– Cześć! – uradowałam się na widok wszystkich. – My to majatmajaja, krajemar, i ja: agatakasiak. A wy? Kto jest kim?

Chłopak stojący najbliżej odłożył te tomy PWN-owskie i wyciągnął rękę:

– RogerRadeye.

– Łaaa, jaki przystojny! – byłam pod wrażeniem.

– No – krajemar również uścisnęła mu rękę. – Wyobrażałam sobie ciebie jako nieatrakcyjnego kujona zapuszczonego od miesięcy i nie odchodzącego od kompa.

– Bezrobotnego! Albo siedzącego w pierdlu! – padało gdzieś z głębi watahy.

– Cóż… – Roger obejrzał się na tłum, poznając czyjś znajomy i kwiecisty styl. – Mam Internet w telefonie komórkowym.

– To wiele wyjaśnia – stwierdziłam. – A ta encyklopedia?

– Taka manifestacja mojego dystansu do siebie – wyjaśnił. – No i muskulatury. (Przyniesienie tego tutaj było dla mnie wręcz relaksujące.) (O, przepraszam, powiedziałam w nawiasie.)

– Spokojnie, regulatorzy jeszcze nie grasuje! – pocieszyłam. – Może wpadnie z wieczorka. W ogóle jest ktoś z Loży Szyderców? Nie widzę niczego zielonego.

– Jeszcze nie ma – wyjaśnił brajt. – Czekamy, podobno zebrali nas na ten zlot, bo chcą coś ogłosić. Obiecali, że wpadną, że powiedzą, coś godnego uwagi. Ale wiecie jak to jest. Dobrze będzie, jak zajrzy jedno z nich, z dyżuru.

– Oby dziś nie był dyżur domka.

– Tak – wzdychały kolejne osoby.

– Nie, nie – pospieszył brajt. – To na pewno nie będzie domek. Chłopak nie ma czasu, kupił sobie rybki. Wiecie, jak jest, one tak szybko się rozmnażają, brudzą… A poza tym są takie zabawne, wciągające, ciężko oderwać wzrok!

Pokiwaliśmy głowami. Każdy przecież wiedział – samo życie.

– Hej – zaczęła jedna naprawdę fachowo wydepilowana dziewczyna, bemik, od razu się domyśliłam. – Mam propozycję. Żebyśmy wszyscy lepiej mogli się rozpoznać, napiszmy sobie swoje niki na…

– No, gdzie? – zadziornie wyskoczył ktoś z tłumu. Było w jego słowach coś barwnego i plastycznego, od razu zgadłam: gwidon.

– Na czole – zakończyła bemik zwyczajnie. – Szminką. Co wy na to?

– Niki na czole – parsknął gwidon. – Chyba was po…

– Dlaczego nie? – rozochocili się inni.

– Nieszczęsne pajace – westchnął więc, poddając się watasze.

Zatem zapanowała zgoda i spory entuzjazm. Niestety wszystko zbladło, kiedy okazało się, że bemik… nie wzięła szminki!

– Słuchajcie, jest akcja – ogłosiła. – Czy ktoś ma może szminkę?

Nie miałam. Ale jakże się zdziwiłam, kiedy inne też nie miały!

Blady strach padł na zgromadzonych pod Wawelem ludzi.

– Słuchajcie – bemik próbowała opanować panikę tłumu – dobrze, zgodzę się, to naprawdę dziwny dzień i dzieje się coś baaardzo baaaardzo dziwnego. Ale nie możemy wpadać w…

– Ja pierdolę – Gwidon plasnął się w czoło w znudzeniu. – „Coś baaardzo baaardzo dziwnego…” Jesteście żałośni. Masz. – Tu podał dziewczynie mały przedmiot, który wyjął z kieszeni.

Bemik z uznaniem przejęła błyszczące różowe cacuszko.

– Astor – cmoknęła.

Wszyscy stłoczyli się, by to zobaczyć.

– Gwidon, przecież to… – nie mogli uwierzyć.

– Szminka, tak, gnioty – burknął. – Jako jedyny w towarzystwie ją mam. Należy do mag-dy. I zanim swoim zwyczajem rzucicie coś kretyńskiego o jej nieistnieniu, ostrzegam! – wyjął wielki czarny karabin. – To nie jest plastik z odpustu.

Skomlenie przeszło przez głodną, wychudzoną watahę.

– Nie z odpustu? Może z Pepco? – padło jeszcze moje nieśmiałe pytanie. Ale szczęk przeładowywanej broni odstraszał od dalszego drążenia tematu. – No co, chciałam być miła.

Wszyscy obrzucili mnie smętnymi spojrzeniami. – Wierzę w istnienie mag-dy – dopowiedziałam cicho. – To zrozumiałe, że masz jej szminkę. Po tej sprawie z ustami, oczywiste, że jej nie potrzebuje.

– Jeszcze słowo – padło ostrzeżenie gwidona. – Wyjaśniam wszystkim wam, przygłupy, że to, co stało się z ustami mojej żony, stało się na jej własne życzenie. Ciągle truła mi: „Chcę być tłustą świnią, chcę być tłustą świnią! Mam dość swojej urody! Nawet pedofile ślinią się na mój widok!” I jadła, jadła, wpierdalała! – Tu odetchnął, miarkując się po czasie. – A tak serio, to nic o niej nie wiecie. Ani o tym, co… Zresztą dobrze! Gówno was to obchodzi! A, jak jeszcze raz się do niej dowalicie, dorżniemy was! Co do jednego zawszonego, kudłatego trolla! A ciebie, autorko tego gniota, rozwalę pierwszą! Kogo ze mnie robisz? Nie jestem porypanym świrem!

– Wiem, przepraszam, gwidon – spuściłam głowę. – To tylko taki konkurs… Nie chciałam nikogo urazić… Miało być o użytkownikach, a ty tak mi się trochę wydajesz… srogi.

– Zajebiście srogi – przytaknął ktoś z tyłu.

– Nieważne – pospieszyłam. – Zmieńmy temat.

– Zdrowie – bąknęła moja siostra, podnosząc plastikowy kufel z piwem do ust. – Nie da się na trzeźwo.

Tak każdy utopił usta w swoim trunku. Prawie desperacko.

 

 

*

 

– Jaką glę? Chyba grę, tak w ogóle… Nie, Jagódko, nie włączę ci teraz gry. Bo teraz mamusia siedzi przy komputerku… Jesteście głodne, no tak. Dobra, niech będzie… Pograjcie, ale tylko na chwilkę… Tylko do obiadku. Zrobię jakiś. Potem znowu będzie kolej mamusi. Tak? No.

 

*

 

 

W opowiadaniu nastał tak zwany międzyczas. Wszyscy popijali, gawędzili, naprawdę czekając przecież na Lożę i na to coś ważnego, co miało paść z ust Mistrzów tego dziwnego wieczora.

Smok wawelski ział co chwilę ogniem, Wisła płynęła tak wolno, że tylko nieliczni wiedzieli w którą właściwie stronę, a Kraków pogrążał mrok – czy może raczej odwrotnie: mrok Kraków – w moich opowiadaniach czasami jest to obojętne.

– Fajny klimacik – stwierdziłam.

– Kiczowaty i przegadany – nie zgodził się RogerRedeye.

– No właśnie – zauważył KaelGorann – czy ta fabuła do czegoś zmierza? Bo jeśli tak, chętnie przeczytam dalej, ale jeśli nie… Wiecie, mam mały handelek na oku. To świetny pomysł, polecam, małolaty wierzą teraz w nieśmiertelność, w wampiry, no, wolałbym się nie wdawać w szczegóły. Ale też nie mam wiele czasu.

– Ja też wolałbym tu jakąś akcję.

– I ja.

– Ja też.

– Przestańcie marudzić – westchnęła majatmajaja. – Wy przynajmniej możecie pić piwko na legalu. Poza tym czy nie wiecie jak to jest z czekaniem na Lożę? Może niektórzy nie wiedzą, ech. Dalibyście trochę piwa. Tylko łyczek.

– Masz – ktoś tam się zlitował.

– Czy ktoś mi postawi kibelek? Nie wzięłam więcej gotówki – poprosiła krajemar.

– Naprawdę mocno przegadane… – pokręcił głową RogerRedeye. I zapatrzył się w wawelskiego smoka w rozmarzeniu.

– Co, Roger? – szturchnęłam go. – Chciałbyś mieć takiego przyjaciela? Dinozaura?

Chyba zaczynał przyzwyczajać się do takich zaczepek. Spojrzał z ukosa, nie chcąc okazać rozbawienia:

– Taaak. Co by ci tu odrzec zabawnego?

– I nie przegadanego.

– Właśnie.

– Cokolwiek powiesz – odezwał się wtedy ktoś z boku – mów krótko.

– Domek!!! – odwróciliśmy się wszyscy, widząc zielone światełko Loży migające w naszym kierunku.

– Loża! Uwaga wszyscy, Loża Szyderców! – rozniosło się pod Wawelem.

– Loża!

– Loża! – podawały sobie kolejne osoby, aż wszyscy pobudzeni zbiegli się ku przybyłemu i jego zielonemu znaczkowi.

– Dobra – ten zabrał głos, kiedy użytkownicy z utęsknieniem wyczekiwali choćby jednego słowa – jestem.

– No? – napięcie rosło. – I co?

– Wpadłem do was.

– Tak?! – Emocje sięgały zenitu.

– A. Znaczy, chcecie, żebym coś powiedział – domek domyślił się szybko. – No tak. Jasne. Już mówię. Ale krótko! – tu ostrzegł pospiesznie. – O czym miało być? Że tak zapytam jeszcze. Rozumiecie, na mam czasu czytać tego wszystkiego, co powyżej napisano.

– Nooo – o dziwo najmłodsza majatmajaja zabrała teraz głos. – Wezwaliście nas tu na zlot, tak? Wszyscy przybyliśmy, żeby was posłuchać, czegoś ważnego. Zawsze tak jest. My piszemy i czekamy co wy na to. Niektórzy już są pijani.

– Jeden gościu ma nawet niezłego gnata – wtrąciła krajemar prawie jeszcze na stronie, wszak ledwo dobiegła z krzaczków po tym, jak zamknięto publiczne wc-ty.

– A. Rozumiem – zapewnił domek. – Zatem mam coś dla was. Normalnie byłoby krótko, ale to akurat napisali AdamKB i beryl, dlatego pozwólcie, że zacytuję.

– Cytuj.

Domek wyjął telefon z kieszeni, poszperał w nim i znalazł odpowiedniego maila. Też miał bowiem Internet w komórce.

– „Drogie dzieci’ – wyczytał. – „Niestety nie możemy pojawić się na waszym zlocie. Większość z nas ma rybki, a one jak sami wiecie, wymagają stałego wlapienia się w akwarium. Wielu z nas zainwestowało spore pieniądze w różne akwariowe gadżety na Allegro. A niektórzy doczekali się młodych głupików. W tej sytuacji, rozumiecie, nie moglibyśmy przegapić pierwszych kroczków takich maleństw w akwariowych odmętach… Ale nie smućcie się. Wytypowaliśmy karnie domka…” – tu czytający pominął fragment wyjaśniający dlaczego oto zasłużył na ową karę. Potem zaś skończył: – „Wytypowaliśmy domka, żeby przekazał wam prawdziwe złote piórko”. – I wyjął przedmiot, a ten rozbłysnął w mroku nadwiślanych bulwarów.

– Wowwww!!! – rozeszło się aż po rzeczne fale. – Złote piórko! Jakie piękne!

– I ciężkie – skwitował domek. – No, była sroga ściepa wśród Loży i nie tylko. O tym zapewniam. Sam mc się dorzucił! A miał coś kupić na Allegro za tę kasę. Zatem szacun.

– Szacun, szcun! Sam mc się zrzucił! Słyszeliście?!

– To piórko dla was! – oznajmił z namaszczeniem domek.

I tak przez dobrą chwilę piórko błyszczało magicznie pośród nocy i ogłupiałej gawiedzi, otumanionej piwem.

– Co teraz? – zapytał ktoś wreszcie. – Dla kogo ono? Wytypowali cię, żebyś je komuś wręczył?

Domek zmieszał się:

– Nie. Raczej nie. Nic mi nie wiadomo. Ale może sięgnę do maila. – I zaraz potem czytał: – „W związku z naszym napiętym harmonogramem, musicie wyręczyć Lożę w tym zadaniu, wytypować zwycięzcę i wręczyć mu owe piórko. Ale nie zmaśćcie tego, nie było tanie. Żeby wam ułatwić zadanie, wyznaczamy, że decydujący głos będzie miał.”

Zapadła cisza.

Użytkownicy czekali. Ale nie nastąpiło żadne inne zakończenie.

– Będzie miał kto? – spytałam.

Domek niemrawo studiował tekst maila w telefonie.

– Będzie miał. Kropka. Tyle napisali – stwierdził.

– Temu zdaniu brak piątej klepki! – posypało się.

– Dajcie to! – warknął gwidon, przepychając się na czoło watahy. – Maila nie potrafią zrozumieć. – I odebrał domkowi telefon. – „… decydujący głos będzie miał.”

– Kto?

Gwidon klął chwilę. Oddał telefon i odszedł na bok, wściekły.

– No, co wyczytałeś? – domagał się tłum.

– Gówno! – odrzucił. – Możemy iść w chatę! Nie ma żadnego konkursu!

– O, Boziu! – machnęłam ręką. – Loża to też ludzie! Każdy może czasem zapić! Nie ma się co czepiać! Nie?

Karcące spojrzenie siostry mówiło: „Nie pij więcej. And don`t speak.” Czasem jej spojrzenie było właśnie takie anglojęzyczne.

– Dobra – podjął zatem domek. – Pora wymiksować się z tego bajzlu. Na mnie czas. I tak się tu dziś wytężyłem, naprodukowałem i tak dalej. Jak nie ja! To miłej debaty! Uśmiech!

– No i się wymiksował – stwierdziłam, a wszyscy chwilę niczym sieroty patrzyli jak odchodził bulwarami.

– Spoks. Zostawił piórko – krajemar trzymała je oto z zachwytem. – Mega świecidełko. Nie? Komu dajemy? Może, skoro już je trzymam…

– Kopsaj się na wierzbę! Z siostrą pisz o wilkołakach!

– Co? Kto to powiedział!? – obruszyła się. – Siostra, słyszałaś?

Nie słyszałam. Ale ocknęłam się żwawiej:

– Czy chciałaby pani doładować telefon? – wybełkotałam odruchowo, przytomniejąc z lekka.

– ?

– Doliczyć siateczkę? – pogrążałam się.

– Przestań, sister! – grzmotnęła mnie Marta. – Hańba ci. Mówiłam, że drugie piwo zlasuje ci mózg.

– No, dobrze! – ster rządów przejął brajt. – Mamy piórko do wręczenia. Trzeba wytypować laureata, ot cały problem! Przed północą, jak dobrze pójdzie, będziemy mięli zwycięzcę. (To znaczy mieli – a najwyżej potem pomiętosimy.)

Proponuję głosowanie!

– A ja proponuję produkt tygodnia… lakier do paznokci za cztery złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy…

– ? A tej co? – popatrywali na mnie.

– Marta! – olśniło mnie. – Ty masz piórko!!!

– Cicho, Agata…! Na Thorena! – starała się nie wściekać.

Wszyscy zerkali z ukosa.

– Ja je tylko trzymam! – usprawiedliwiała się krajemar. – Piórko, znaczy się. Głosujmy może!

– Tak, głosujmy – zgodzili się Fantaści. – Brajt zapisze głosy. Podchodźcie po kolei. Potem będzie aklamacja.

I podchodzili. W telefonie z dużym wyświetlaczem brajt notował głosy.

– A tej co? – zatroszczył się RogerRedeye, przystając chwilę nade mną.

– Wypiła za dużo – wyjaśniła mu moja genialna młodsza-starsza siostra.

– Ale o czym bredzi?

– Takie tam. Pracuje w sieciówce. I to na kasie. Sam wiesz, sprany mózg.

– W sklepie? Myślałem, że jest nauczycielką historii. Wspominała gdzieś chyba…

– Tak. Jest. Emerytowaną nauczycielką.

– Emerytowaną? Nie wygląda.

– Wiem. Takie życie. Może kiedyś zrozumiesz.

– Spoko, bez paniki – zapewniłam. – To tylko dwa piwa, dźwigam problem.

– Cześć, agatakasiak – podszedł wtedy do nas przystojniak z malunkiem na czole: koik80.

– (Dobra, już nie dźwigam.) Szybko, schowajcie mnie! – pękałam.

– Co ty robisz? – zrugała mnie siostra.

– Jestem speszona!

– Bo czemu niby?

– Nie ważne.

– Co? Ależ ważne. Gadaj, śmiało. Siostrze nie powiesz?

Tymczasem przystojniak był już całkiem blisko.

– Bo… – bełkotałam pospiesznie – kiedyś wyrawałam się do jednej osoby z takim swobodnym "Kochana, coś tam, coś tam!"

– No. I?

– I… – przełknęłam ślinę – tak mnie coś tchnęło, czy koik80… czy to czasem nie był facet? Sprawdzam na profilu: facet. Najnormalniejszy zielony facetowaski ludek! Znaczek raczej faceta! No wiecie! A komantarz już poszedł!

– Wow. I co zrobiłaś?

– No co, co miałam zrobić? Poprawkę.

– Jaką, że tak spytam? Siostro?

– Na… "kochany".

Zapadła podła cisza.

– To pojechałaś po bandzie – skwitowała siostra.

– Wiem! Napisałam, że to brzmi głupio i w ogóle! (O nie, już tu jest.) Cześć, koik80…

– (Przestań się rumienić, na Thorena!) – trąciła mnie siostra dyskretnie. – (Zwykła pomyłka to była! Do pionu.)

Mężczyzna śmiał się, udając, że nie słyszał powyższego.

– Wasze zdrowie, dziewczyny! – wzniósł toast. – Dobry pomysł z tym zlotem, można wysączyć coś tuż pod smokiem wawelskimi bez miejskiej straży za węgłem. I w dobrym towarzystwie. Jak to zrobiłaś, Agato?

– Cóż, wymyśliłam – wyjąkałam, raźniejsza już na szczęście. – Zdrowie, koik80.

– Zdrowie – potwierdził gest. I dodał przyciszonym głosem: – A tak na marginesie, nie pokąsałem cię przy pierwszym umieszczeniem twojej Baśni i tamtą pomyłką…

– Kiedy napisałam, że to ma 342 rozdziały. A chodziło o strony, oczywiście.

– Tak, dokładnie wtedy. To i ta pomyłka ujdzie;-) P.s. Poczytaj czasem coś mojego.

– Poczytam.

Tak spoufalenie osiągnęło maksa. Mało co mogłam pić z wrażenia.

A kiedy koik80 odszedł posączyć z innymi, zbladłam.

– Zbladłaś. (Celowe powtórzenie.) Może powinnaś coś zjeść – przybyła Maja z precelkiem. – Obwarzanek?

– Tak. Daj jej coś, niech zatka usta! – Marta podchwyciła pomysł dość ochoczo. – Precel jest gitez majonez kielecki!

Tak zatkałam się oto na resztę debaty.

– Nie przejmuj się – pocieszała Maja. – Ja, kiedy coś chlapnę, to dopiero mam jazdy. Czasem wydaje mi się, że śledzi mnie sam… – tu obejrzała się, dla pewności, że nikt nie słyszy – sam Pikaczu!

– Wiem, Maja. Grunt to mieć dystans… do swoich… Pikaczu.

– Tak, zgadzam się.

I obie pogrążyłyśmy się w zadumie.

 

 

*

 

– Co?… A, chcecie się kąpać. Wiem, Jagódko. „Jest już godzina.” Nawet późna godzina. Nalewamy wodę… Dobrze, wybierzesz bajeczkę… Tak, może być o ciekawskim kotku… Jasne, dla Kamilki o syrence… Boże, jak ten dzień zleciał… Hmm, ale wyrosłyście. Tyle można już przy was napisać. Dawniej tylko noce zostawały. Byłyście takie zazdrosne o komputer. A dziś, udało się coś naskrobać, dzięki wam! Wiecie?… Tak, oby to był tylko jeden dzień – dzień świra.

 

*

 

 

Tamtej nocy nad Wisłą u stóp zamku debata i głosowanie dawno przerodziły się w spamowanie, trollowanie i ogólną porażkę.

– To? Ten tekst jest cały do przepisania!

– Tamto? Chyba żartujecie!? Przegadane i zero fabuły!

– Owamto?! Bez jaj! Błędne zapisy dialogów! A interpunkcja, jak u dwulatka! Do szkoły! Uczyć się!

– A w tym to już w ogóle nie wiadomo o co chodzi!

Jatka zapewne trwałaby do dzisiaj, gdyby złote piórko nie zaczęło nagle świecić niczym neon!

Zgromadzeni Fantaści zamarli, widząc poblask.

– To nie ja! Samo tak robi! – jęknęła krajemar. – Ja je tylko trzymam!

– Wiemy! Powtarzasz to pół nocy!

– Cicho! Lepiej główkujcie, dlaczego tak świeci!

Wtem wstałam. Po precelku od razu lepiej zrobiło mi się bowiem na ciele.

– Tam! – wskazałam Wisłę, a raczej postać nadchodzącą bulwarami. – To ona! To przez nią piórko świeci!

– Kto? Gdzie? – szukali pospiesznie w ciemnościach. – Ktoś z Loży?

– Tak! Ona! Regulatorzy! Jak piękna! Kobieca i… pojedyncza!

– Tak, jesteśmy jedna – uśmiechnęła się przybyła. – W odróżnieniu od was. Prawdę mówią, że więcej osób pisze, niż czyta. Witajcie.

Byliśmy zachwyceni. Każdy wprost merdał ogonem, cała potulna wataha. Nawet samiec alfa!

– Przyszłaś! – cieszyłam się. – Specjalnie do nas! Nigdy nie zostawiasz biedaków.

– Tak właściwie to… jestem na spacerze – przyznała jednak z westchnieniem. – Wreszcie miałam nadzieję odpocząć od komputera, w którym pełno was.

– Tak?

– Ale nie mogę się od was opędzić. Jesteście dosłownie za każdym rogiem! Niektórzy wyskakują mi nawet z lodówki! Aż się boję myśleć, skąd jeszcze możecie wypełznąć.

– Ojej, naprawdę? – posmutniałam.

Ale Regulatorzy zaczęła śmiać się dobrodusznie:

– Jasne, że nie naprawdę. Żartowałam. Jestem tu, bo chciałam. Zawsze tak robię. Lubię was.

– Oooo… – przeszło przez zgromadzenie.

– Jesteście czasem wnerwiający, to fakt – kontynuowała. – Niektóre teksty sprawiają, że gryzę własne biurko. Ślepi na literówki, zabarykadowani zbędnymi przecinkami, spacjami, zaimkami, rzucacie mi pod nogi jakieś koślawe zdania. Właśnie idę, potykając się tu ciągle. Od razu poznałam, że to dziełko Agaty.

– Dzięki;-) Ja też Cię pozdrawiam – pozdrowiłam na marginesie.

– Cud, że nie powiedziałaś tego w nawiasie – pogratulowała. – Ale za to mamy powtórzenie.

– Powtórzenie jest celowe.

– Jasne.

– A nawiasy były wcześniej!

– Zauważyłam. Ale tu chyba wyjątkowo ci na nie pozwolę.

– Naprawdę?!

– Nie. Żart. (A jeśli włożysz mi to do ust jakieś zdanie w nawiasie albo niegramatyczne…) Co? Czemu tak patrzycie? O nieee, zrobiła to?! Powiedziała mną coś w nawiasie?! Uduszę…

– Przepraszam. To z sympatii – przymiliłam się.

– Masz szczęście, że mam do siebie dystans – wybaczyła. – I do rzeczy: jak idzie wybieranie piórkowicza?

– To wiesz o wszystkim?

– Jak miałabym nie wiedzieć. My, Mistrzowie, celowo wystawiliśmy was na taką próbę. Po ostatnich wypadkach z trollami i tego typu przygodach wolelibyśmy mieć pewność, że nie mamy do czynienia z osobami niepoczytalnymi. Głosowaliśmy właśnie nad wprowadzeniem testów psychologicznych dla użytkowników, obowiązkowych przed założeniem konta.

– Towarzystwo się wykruszy – zabiadolił ktoś. Inny przytaknął emerycko.

– Do czego to doszło…

– I jak? Przegłosowaliście?

– Jeszcze nie. Ten zlot to wasza ostatnia szansa. Więc jak, macie zwycięzcę, czy potrzebny będzie kaftan? Jeden telefon do Jajka, czy malakha i te słodkie M&M-sy nie polecą w kulki, zrobią tu prawdziwe czystki psychiatryczne.

– Na Thorena… – Tu moja siostra przystąpiła do rzeczy, szarpiąc mnie na stronę spiesznie. – Dobra, zabawa się skończyła. Poprosimy ją o chwilkę, ty ją zagadasz, a my skończymy wybory. No, ruszaj. Mamy tylko jakieś osiem tysięcy znaków! Nie rozwlekaj i nie przynudzaj. Pamiętaj, osiem tysięcy małych, pieprzonych znaków!

– No. To raczej wy pamiętajcie! Pójdziesz ze mną? – wróciłam do naszej Regulatorzy. – Planowałaś spacer, tak?

– Tak.

– To może przejdziemy się kawałek?

Przyjrzała mi się przenikliwie:

– Czy może chcesz powiedzieć mi coś w nawiasie?

– Tak. A mogę?

– Niech będzie.

– (Oni potrzebują jeszcze trochę czasu. No wiesz, żeby wybrać laureata.)

– No tak – pokiwała głową. Uśmiechnęła się.

I poszłyśmy. Regulatorzy i ja. Tylko my dwie. (Choć brzmiało to, jakby szło nas więcej.)

Wisła połyskiwała odbijając światła bulwarowych latarni. Gwiazd nie było widać przez pomarańczową łunę nad Krakowem, która rozjaśniała niebo.

Oparłyśmy się o mur ogradzający trasę spacerową przy zakolu rzeki od stromej skarpy schodzącej w dół brzegu. Zapatrzyłam się w toń wody, potem w dal.

– Gdzieś tam, na drugim brzegu Wisły – westchnęłam – śpią sobie teraz dwie małe dziewczynki. Jagódka pewnie odkopała się spod kołdry, jak to zwykle ona. A Kamilka kuli się pod swoją, którą zawsze ma obróconą w poprzek, a zwija się, żeby stopy jej nie wystawały.

Kobieta obok patrzyła na mnie pogodnie:

– To trzeba by je lepiej przykryć…

Powiedziała to tak jakoś, że… od razu mnie olśniło.

– Lepiej przykryć? – zaczęłam kręcić się niespokojnie. – Mówisz, żeby…?

– Agato, tak, skoro nie obchodzi cię głosowanie i piórko. Ja sobie poradzę, postoję. Nasi Fantaści zmarnują tu pewnie jeszcze kilka tysięcy znaków. Może wybiorą kogoś wreszcie, bojąc się tego blefu o badaniach psychiatrycznych.

– Blefu?

Zaśmiała się w zadumie.

– Pomyśl logicznie – podjęła znowu. – Głosowanie Loży nad zmianą regulaminu zakładania kont odbyte 31-go czerwca? Czy cokolwiek kiedykolwiek wydarzyło się takiego dnia? Nawet taki dzień nigdy nie nastał! Proszę, nie bełkocz mną, coś zgrzyta w tych zdaniach. (O, edytowałaś, dzięki.)

– Przepraszam, edytowałam szybciutko. I wiem. Z tą datą to pomyłka. Zwykły żart.

– A to głosowanie? Kto chciałby dostać piórko w taki dzień? To wręcz niewykonalne.

– Wykonalne! – przypomniałam sobie. I spiesznie wyszperałam coś z torebki. Wyjęłam Zeszyt z Koniem, a spomiędzy jego kartek to: – Piórka! Ja dostałam! Właśnie dziś! Od moich córeczek. Od każdej jedno. „Mamusiu, to piórko głąbka! Dla ciebie!” wręczyła mi znalezisko Jagódka. „Mamo, Agusia powiedziała GŁĄBKA!” zachichotała Kamilka. Obie wiedziałyśmy, że Aga zawsze tak mówi.

Odetchnęłam nocnym powietrzem, przyglądając się piórkom z czułością.

– Piórka „głąbka” – podsumowałam. – Tak, nawet ta nazwa pasuje do mnie, jak ulał. Głąbek ze mnie i ptasi móżdżek.

– Wcale nie. Lecz innym razem o tym pogadamy. Teraz leć, wracaj do domu. Ważne są dni, które istnieją w kalendarzu. Nie trać żadnego. I cieszcie się sobą z dzieciakami.

– Tak. Dostałam już najcenniejsze piórka.

 

 

 

POZDRAWIAM;-)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[i] Oczywiście chodzi o ramy czasowe trwania ogłoszonego konkursu – bardzo słodka pomyłka.