22019 znaków

Od autorki: w zamyśle miał to być horror matematyczny . Pisałam to w 2005 roku na jakiś konkurs, nie pomnę jaki.

 

@

 

W środę moje życie zamieniło się w przestrzeń metryczną.

 

Brzmi to beznadziejnie i niewiarygodnie, wiem. Ale co poradzić, kiedy tak się właśnie stało?

 

Poszedłem na randkę z Oleńką, moją dziewczyną. Myślałem, że będzie jak zawsze, ale cóż, nie było. Po kinie udaliśmy się na spacer do parku, bo zwykle włóczyliśmy się po parku i gadaliśmy niemal do północy, ale tym razem miało stać się inaczej. Oleńka zatrzymała się przy pierwszej wolnej ławce. Nawet ja czułem, że święci się coś niedobrego. Przejęty, nie zapamiętałem, jak zaczęła.

 

– Michał, zrozum, proszę, posłuchaj… Myślę, że coś jest między nami nie tak. Jesteśmy z innych przestrzeni metrycznych, z innych składowych spójności… Jesteśmy jak wierzchołki, pomiędzy którymi nie ma krawędzi…– Oleńka studiuje matematykę i nie brakowało jej talentu do wiązania poezji z matematyką, a matematyki z życiem. Zwykle te metafory wydawały mi się zabawne, ale kiedy mówiła tak serio…

 

Oj, długo, długo biegłem do domu. Nie miałem ochoty wsiadać do tramwaju i obserwować ludzi, ich min, uśmieszków, nie chciałem, żeby widzieli moje zmieszanie, upokorzenie i gniew.

 

Każdy inny mężczyzna na moim miejscu urżnąłby się do nieprzytomności, ale nie ja. W środę mieliśmy kolokwium z analizy matematycznej. Wypiłem trzy piwa, ale bez właściwych efektów, w lodowce nie było więcej, portfel świecił pustkami. Usiadłem przy biurku i machinalnie zabrałem się do nauki. Nawet nieźle mi szło, po piwach każde twierdzenie i każda całka wydawały się takie jasne… Może to wpływ piwa z Biedronki o nazwie „jasne mocne"? Przesiedziałem tak całą noc, dopóki nie przepaliła się żarówka w lampce. Potem poszedłem się umyć, zauważyłem, że już 6.15, usiadłem przy biurku….

 

Kiedy się ocknąłem, była 7.15.

 

I właśnie wtedy zrozumiałem, że moje życie zamieniło się w przestrzeń metryczną.

 

@

 

– Co to jest, Michał? – zapytał mnie kolega, współlokator.

 

Fakt, wyglądało dziwnie. Brystol 100 na 70 centymetrów zdobił wielki graf, z mnóstwem wierzchów, krawędzi, numerów i oznaczeń. Wielki kolorowy poster…

 

– A co to takiego? – zapytałem kolegę.

 

– Nie widzisz? Całe popołudnie spędziłeś tworząc to „dzieło"… To graf połączeń komunikacyjnych w naszym mieście.

 

– Jak to?

 

– Pismo jest twoje.

 

– To prawda.

 

– Fajnie ci to wyszło, tylko po co to robisz?

 

– Nie wiem. Nawet nie wiedziałem, kiedy to rysowałem…

 

@

 

Śniły mi się funkcjonały liniowe. Sen był przyjemny, funkcjonały dryfowały w jakichś dziwnych przestrzeniach liniowych, wszystkie bazy cumowały na swoich miejscach… W ogóle, stwierdziłem, lubię takie sny. O wiele bardziej niż te o dziewczynach, marzeniach i lataniu.

 

@

 

W piątek poszedłem do psychologa. Chyba było ze mną coś nie tak. Pod dziekanatem długo wisiała kartka o poradni dla studentów, więc postanowiłem skorzystać z okazji i właśnie tam się udałem.

 

– Co pana sprowadza? – zapytała młoda, ładna pani psycholog

 

– W mojej pamięci są punkty nieciągłości. Moje życie stało się przestrzenią metryczną… – powiedziałem uczciwie

 

– Może to pan nieco rozwinąć? Dlaczego pan tak uważa?

 

– Bo wie pani – zacząłem tłumaczyć – Funkcje mają czasem takie punkty…Prawostronna i lewostronna granica nie są sobie równe. A pamięć to funkcja czasu i paru innych parametrów… Nie wiem nawet, czy skończonej ilości… To w gruncie rzeczy funkcja wielu zmiennych… Ma dość nieokreślone granice…

 

– Niech pan jeszcze opowie… – zauważyłem, że wprawiłem panią psycholog w osłupienie. Tak, to rzeczywiście kompromitacja tłumaczyć, co to znaczy, że funkcja jest ciągła.

 

– Moje życie jest przestrzenią metryczną, a ja nie umiem do końca zdefiniować metryki. Nie mam pojęcia, jak wyglądają w niej kule… Nie umiem udowodnić warunku trójkąta… Nie wiem, jak określać funkcje…

 

– Trzeba przyznać, że pana problemy są dość niecodzienne – kontynuowała młoda psycholożka. – Może powinien pan o nich porozmawiać z innym matematykiem?

 

– Wiem, że te zagadnienia są nietrywialne – wyznałem szczerze – Rozmowy mi nie pomogły…

 

– W pana sytuacji być może konieczna byłaby konsultacja psychiatryczna. Może źródłem pana złego samopoczucia są jakieś poważniejsze zaburzenia w funkcjonowaniu mózgu?

 

– Tak, wiem, funkcje mają oscylację, w niektórych miejscach mogą zachowywać się nieco dziwnie, ale przecież… One nie przestają być funkcjami…

 

– Niech pan mi powie, ale szczerze: kiedy pan ostatnio jadł? Kiedy pan spał? Gdzie pan mieszka? – pani psycholog zaczęła, nie wiedzieć czemu, okazywać zniecierpliwienie.

 

– Jadłem obiad w wydziałowej stołówce. Przespałem całą noc, wstałem o siódmej, mieszkam w akademiku. Nie przyszedłem jednak tutaj rozmawiać z panią o takich banalnych rzeczach, tylko o moich problemach!

 

@

 

Psycholog mi nie pomógł, a ja czułem się coraz bardziej jak funkcja uwikłana, która żadną miarą nie może się rozwikłać, ani względem iksa ani względem igreka.

 

Nie było ze mną dobrze, ale inni tego nie rozumieli. Próbowałem rozmawiać, spotykałem się z odmową i śmiechem. A przecież to nie było śmieszne. Jeszcze tydzień temu wydawałem się normalnym studentem informatyki. Chodziłem na wykłady, notowałem, miałem problemy takie jak wszyscy: nienapisany program, nieoddane w terminie zadania, zjeść obiad, przedłużyć sesję, przespać się, rzuciła mnie dziewczyna, wykładowca jest głupi. Nie szukałem niczego ponadto. Ale „ponadto" spadło na mnie samo.

 

W końcu, w okolicach poniedziałku rano, wykończony bezsenną nocą, zrozumiałem, że niewykluczone, że istotną część odpowiedzialności, za to, co się ze mną dzieje ponosi moja dziewczyna. Może mnie przeklęła, rzuciła matematyczną klątwę?

 

Dręczony niepokojem, poszukałem komórki, wybrałem numer Oleńki i czekałem. Na karcie zostało mi 2 złote i sześćdziesiąt siedem groszy, obiecałem mamie, ze zadzwonię pod koniec tygodnia, ale przecież są sprawy ważne i ważniejsze. Oleńka nie odbierała, włączyła się poczta głosowa, zniknęło mi z konta siedemdziesiąt groszy. Próbowałem dalej, też bezskutecznie. Na jej miejscu pewnie nie odbierałbym telefonu.

 

Zastanowiłem się. Istniała jeszcze jedna droga, bardziej bezpośrednia. Pojechać do niej do domu.

 

Ocknąłem się w autobusie, z trzecim tomem podręcznika Fichtenholza na kolanach, z długopisem w jednej ręce, kartką z jakimś dowodem w drugiej. Pismo na kartce bez wątpienia należało do mnie, więc przeraziłem się nie na żarty. Kiedy ja to pisałem, co to właściwie jest? I skąd mam tego Fichtenholza?

 

Popatrzyłem przez okno, na dworze zapadł już zmrok. Zegarek: piąta po południu. Co robiłem między porankiem a piątą? Nie mogłem sobie przypomnieć.

 

Wysiadłem na tym przystanku, na którym zwykle wysiadałem, kiedy odwiedzałem Oleńkę. Niby wszystko się zgadzało: słup z ogłoszeniami stał na swoim miejscu, drzewa też były te same, i oczywiście ten sam niewielki supermarket.

 

Oleńka mieszkała w ładnej dzielnicy jednorodzinnych domków, w większości przedwojennych. Po obu stronach szerokiej ulicy rosły drzewa, a ich gałęzie ponad jezdnią tworzyły coś w rodzaju alei. Patrzyłem w górę, w niebo, i usiłowałem doszukać się w układzie gałęzi jakiejś regularności, jakiejś fraktalnej struktury.

 

Dom Oleńki mieścił się pod numerem 37. Doszedłem do miejsca, gdzie powinien stać, i – możecie mi wierzyć albo i nie – zrozumiałem, że dom zniknął. Między numerem 36 i 40 nie znalazłem niczego poza brudnym podwórkiem.

 

Przeszedłem jeszcze raz całą ulicę. Numeracja domów zaczynała się od zera, i nie odkryłem wśród tych numerów ani jednego nieparzystego. 0, 2, 4, 6, 8… Same liczby modulo 2. Domy oznaczone liczbami podzielnymi przez czwórkę stały po jednej stronie ulicy, te z numerami podzielnymi tylko przez dwójkę po drugiej. Obszedłem ulicę chyba pięć razy, tak samo wszystkie sąsiednie. Ogrodnicza 37 zdawała się wyparować z powierzchni świata.

 

@

 

O szóstej dziesięć rano zorientowałem się, że jadę dokądś autobusem. Było zupełnie ciemno, zaspani ludzie usiłowali się uczyć albo czytać. Starszy pan, który siedział naprzeciwko mnie, drzemał. Ja sam na kolanach trzymałem otwartą książkę Rudina do analizy matematycznej.

 

Po kilku minutach wysiadłem. Rozpoznałem przystanek Oleńki. Nadal nie wierzyłem, że jej dom tak sobie, zwyczajnie, ot tak, wyparował. Przeszedłem cała ulicę. Zauważyłem, że zniknęła czterdziestka. Domy zostały teraz ponumerowane od zera, ale modulo 3. 0, 3, 6, 9, 12… Domy z numerami podzielnymi przez szóstkę po jednej stronie, z numerami podzielnymi tylko przez trójkę po drugiej. „Może przestawiono numerację?" – zastanowiłem się. Dom Oleńki wydawał mi się zawsze charakterystyczny: odnowiony, z czerwoną dachówką, metalowym, kutym płotem… Na całej ulicy nie znalazłem jednak takiego domu.

 

@

 

Współlokator pożyczył mi swoją komórkę, ale Oleńka nadal nie odpowiadała. Przerażało mnie to wszystko. Jeśli numery domów będą się zmieniać tak, jak zmieniały się dotąd, to dom Oleńki zobaczę dopiero za miesiąc, w końcu trzydzieści siedem to liczba pierwsza.

 

A w miesiąc to już całkowicie zwariuję…

 

W mojej pamięci punktów nieciągłości robiło się więcej i więcej. Coraz częściej budziłem się w nocy, wcale nie w łóżku, tylko przy biurku, przede mną leżała matematyczna książka, ołówek, jakieś dowody, notatki… Nie rozumiałem, co się ze mną dzieje, w snach podróżowałem po przestrzeniach topologicznych, zamieniłem się w funkcję, albo w operator liniowy całkujący po igrekach…

 

Punkty nieciągłości w mojej pamięci ze zbioru przeliczalnego miary Lebesgue'a zero zmieniły się w zbiór całkowicie nieprzeliczalny i na dodatek gęsty. Czasami wydawało mi się, że są nie są nawet punkty, tylko długie odcinki wycięte z r do ntej potęgi. Na początku stany, kiedy traciłem pamięć, trwały co najwyżej godzinę, teraz zdarzały się takie dni, kiedy tylko o dwóch godzinach z całej doby mogłem powiedzieć z całą pewnością, co w ich trakcie robiłem. Bałem się kłaść do łóżka, bo zwykle nie miałem pojęcia gdzie się obudzę. Bałem się opuszczać akademik, bo równie dobrze mogłem ocknąć się na zajęciach na politechnice i w samolocie do Stanów. Bałem się siebie i własnej nieobliczalności, świadomy tego, że nikt mi nie pomoże. Jeździłem raz po raz na Ogrodniczą, ale numery doszły na razie tylko do szesnastki modulo i od paru dni nie chciały ruszyć się do przodu. 0, 16, 32, 48… Trzydziestki siódemki jak nie było, tak nie było.

 

Koledzy z akademika śmiali się ze mnie, i nawet usiłowali żartować z mojej niecałkowitej poczytalności. „Wiesz, że w nocy biegałeś nago po naszym piętrze, drąc się <>. Spytaj Piotra, on to potwierdzi." Nie śmieszyły mnie jakoś takie wygłupy.

 

@

 

W sobotę Alek, mój współlokator zabrał mnie na dyskotekę. Stwierdził, że skoro wszystkie środki zawiodły, z pewnością nie zaszkodzi mi prymitywna zabawa, poczuję się lepiej, jeśli wyżyję się w tańcu.

 

Terapia okazała się nieskuteczna, bo najbardziej na dyskotece podobała mi się wielka świecąca kula, którą zawieszono u sufitu. Siedziałem pod ścianą, piłem piwo i liczyłem pole kuli – ogromnie pociągał mnie kształt może niezbyt foremnej, za to trudnej matematycznie i geometrycznie kuli. Zacząłem sobie wyobrażać, co się stanie, kiedy kulę przeniesiemy do Rn, i tam zaczniemy liczyć pole, objętość, zrobimy rzutowanie… Wtedy podeszła do mnie jakaś dziewczyna i spytała czy nie zatańczę. Odpowiedziałem machinalnie: tak. Na taniec rzecz jasna nie miałem zbytniej ochoty.

 

Coś musiałem szeptać dziewczynie do ucha, więc zacząłem nawijać o kuli, pospiesznie tłumacząc całkowe zależności. Dziewczyna udawała najpierw zachwyconą, a potem nie kryła zdegustowania.

 

– Michał… – powiedziała w końcu. Nie mam pojęcia skąd znała moje imię – Wyjdźmy na chwilę… Tak tu duszno…

 

Opuściliśmy więc budynek dyskoteki. Dotąd nie wiedziałem, że można wyjść tyłem, na pustą, smutną ulicę zabudowaną secesyjnymi kamienicami.

 

– Michał – powiedziała błagalnie, i obróciła w moją stronę ładną twarz, twarz Oleńki – chodźmy na spacer.

 

Ulica kończyła się na nadbrzeżu, zaraz za nią zaczynał się most. Poszliśmy wąskim chodnikiem i zatrzymaliśmy się na środku mostu. Staliśmy chwilę, razem, blisko siebie. Właśnie zacząłem zastanawiać się, dlaczego przęsła mostu się nie zarwą, i jak sprytnie inżynierowie wyliczyli wszystkie siły, bo obiekt ten miał niezwykłą, lekką, wydawałoby się nawet: ażurową konstrukcję…

 

– Wróćmy już, zimno się robi – cofnęliśmy się, poszliśmy tą drogą, którą przyszliśmy.

 

Na chwilę zatrzymaliśmy się przy wejściu do dyskoteki…

 

– Michał – wyszeptała. Miała twarz i głos Oleńki.

 

Spokojnie, metodycznie zaczęła się wspinać po ścianie najbliższej kamienicy. Nie przeszkadzały jej ani szpilki, ani krótka, dyskotekowa spódnica. Palce, zakończone długimi, wypielęgnowanymi paznokciami z łatwością znajdywały na nierównej ścianie dogodne miejsca do chwytu. Patrzyłem oniemiały, nie wiedziałem, co mam robić.

 

– Oleńka – obudziłem się – Oleńka, wytłumacz mi to wszystko…

 

Nie słuchała celowo, albo po prostu nie dosłyszała słów. Wspięła się na dach, pomachała mi ręką, po czym zniknęła gdzieś wśród strychów i dachówek.

 

Pomachałem jej i wróciłem do budynku dyskoteki.

 

Nie wiem, jak to się stało, ale o siódmej piętnaście ocknąłem się w akademiku, a przede mną leżała kartka z napisem „r(7, 7)", czyli wyliczona kolejną liczbą Ramseya.

 

@

 

Z kolokwium z całek dostałem szóstkę, co wcale nie przeszkodziło mi zawalić „sprawdzianiku" z Javy, i „teściku" z C++. Do tego nie wiedziałem, że projekt programistyczny trzeba było oddać tydzień temu, więc na liście, wywieszonej przy pokoju młodego, czepialskiego magistra figurowałem jako „nieoddane, niezaliczone". Pan od całek powiedział mi, że nigdy jeszcze nie widział tak ładnego, zwięzłego dowodu dla „tego trudnego twierdzenia". Był przekonany, że dowód jest dobrze przeprowadzony, i powiedział, że skonsultuje to jeszcze z kolegami. Wstawił mi 25 punktów na 20 możliwych, i prosił, żebym pojawiał się na kole studenckim i u niego na dyżurach. Uprzejmie podziękowałem.

 

@

 

Znowu pojechałem pod dom Oleńki. Pojechałem, to chyba źle powiedziane, obudziłem się w autobusie, minutę przed właściwym przystankiem. Pierwszym numerem, na jaki natknąłem się na Ogrodniczej po zerze była trzydziestka szóstka. Miałem nadzieję, że chwila, kiedy dotrę do domu Oleńki, jest już blisko, ale – jak zauważyłem po chwili – na drugiej stronie ulicy stała osiemnastka. Znowu się zawiodłem. Znowu się pomyliłem.

 

I znowu wracałem wpatrzony we fraktalną strukturę gałęzi…

 

@

 

Właściwie nie wiem, co działo się ze mną przez tamte dwa tygodnie. Świadomość odzyskałem tylko dwa razy. Ocknąłem się w kuchni, o trzeciej w nocy. Ewidentnie coś piekłem na patelni. Kuchnię wypełniał czarny dym. Ciemny przedmiot na patelni miał chyba być grzanką…

 

Coraz częściej nie wiedziałem, czy jestem funkcją, przestrzenią liniową czy tylko wierzchołkiem w grafie.

 

Po raz drugi odzyskałem świadomość na uczelni. Profesor oddawał właśnie cząstkowe egzaminy. Miałem problem, żeby przypomnieć sobie, że coś podobnego pisałem, ale mniejsza z tym. Oddawanie pamiętam dość świadomie, ale też bardzo niewyraźnie.

 

– Panie Michale – powiedział profesor – panie Michale, jeśli będzie się pan rozwijał w takim tempie, w jakim się pan rozwija, za rok skończy pan studia, za dwa będzie doktorat, a za trzy habilitacja… Wróżę, że szybko zostanie pan profesorem. – uśmiechnął się – Przy pana zaangażowaniu i pracowitości pewnie udowodni pan po drodze kilka z tych hipotez, co do których prawdziwości lub nieprawdziwości matematyka jeszcze nie wie…

 

Obejrzałem swoją pracę. „Teoria miary i całki, egzamin częściowy numer jeden, Michał Kubiak", 10 punktów za dodatkową wiedzę, 20 za oryginalny dowód. Nic z tego nie rozumiałem.

 

@

 

Obudziłem się w środku nocy. Było mi zimno, leżałem na czymś twardym i bolały mnie wszystkie kości. Dopiero po chwili zorientowałem się, że spałem na chodniku. Spojrzałem na zegarek. Czwarta nad ranem, kryzysowa pora, jeśli chodzi o zimno.

 

Zacząłem skakać i tańczyć, żeby się rozgrzać. Nie pomagało. Na przemian: albo szczękałem zębami albo przez resztę ciała przechodziły dreszcze. Przebiegłem się, rozejrzałem po okolicy. Tak, poznałem Ogrodniczą.

 

Na ulicy stały teraz jedynie trzy domy, aleja dziwnie się skróciła. Chciałem dostać się do przystanku, ale nie dałem rady opuścić ulicy. W którą stronę bym nie biegł, wracałem do punktu wyjścia.

 

Zrozpaczony, ale rozgrzany, usiadłem na chodniku i zacząłem płakać. Jak długo mogłem tak żyć, nie wiedząc, co się ze mną dzieje, poszukując czegoś, czego ewidentnie nie ma, co nie istnieje, co wyparowało? Nie chciałem, żeby moje życie było przestrzenią metryczną, nie chciałem żyć jako wierzchołek w grafie. Nie chciałem nigdy, nigdy więcej, śnić o falkach. Miałem już dość.

 

Nagle wyrósł przede mną dom numer 37. Taki właśnie, jakim go zapamiętałem. Kuty artystycznie płot i nowa dachówka. Wstałem. Pięć razy sprawdziłem numer i nacisnąłem guziczek przy furtce. Pewnie się domyślacie, że nikt nie odpowiedział, nie otrzymałem żadnego odzewu.

 

Przeskoczyłem więc płot. Zaskakująco łatwo mi to poszło, jakbym stał się lekki, leciuchny niczym piórko. Rzeczywiście spodnie na mnie wisiały. Pasek zapięty był na ostatnią dziurkę, a spodnie i tak wydawały się zbyt obszerne. Podobnie koszula i kurtka, w których musiałem wyglądać jak w worku na kartofle z wyciętą dziurą na głowę i dziurami na ręce. Czy zawsze tak wyglądałem? Chyba nie…

 

Przeszedłem przez ogród. Rodzina Oleńki posiadała psa, małego czarnego pitbula płci żeńskiej o imieniu „Kruszynka". Psa nigdzie nie dostrzegłem.

 

Podszedłem do drzwi domu i zadzwoniłem. Znowu milczenie. Właściwie to już powinien był włączyć się alarm antyzłodziejowy. W okresie, kiedy jeszcze chodziłem z Oleńką, zdarzyło mi się raz, w Walentynki, skakać w nocy przez płot, bo chciałem przykleić po zewnętrznej stronie okna pokoju Oleńki kartkę – niespodziankę. Alarm, który się wówczas włączył obudził nie tylko Oleńkę, ale i rodzinę, i całą okolicę. W życiu tak szybko nie biegłem…

 

Żadnego alarmu, żadnego odzewu, w ogóle, jakby w domu nie przebywał aktualnie nikt albo jakby nikt tam nie mieszkał. Zacząłem się bać. Przecież na dom numer trzydzieści siedem czekałem od przeszło miesiąca.

 

Walnąłem w drzwi pięścią. Nic. Zabolała mnie ręka. Drzwi były pewnie antywłamaniowe, drewno po jednej stronie, drewno po drugiej, calowa blacha w środku. Walnąłem jeszcze raz. Na knykciach zostały krwawe ślady. Trzymałem guzik dzwonka włączony tak długo, że aż palce nie ścierpły od trzymania. Ostatecznie, pomyślałem, ona musi znajdować się w środku. Nawet, jeśli miałbym awansować do rangi włamywacza.

 

Najbliższe okno, dlaczego te szyby są podwójne, a każda gruba na pięć milimetrów? I te paskudne żaluzje antywłamaniowe… Obszedłem cały dom, i znalazłem w końcu jedno okno, lekko uchylone, co prawda żaluzja została spuszczona do połowy, ale żaluzja nie wydała mi się w tym wypadku największą przeszkodą. Z trudem, bo z trudem, i po omacku, nurkując w oknie kotłowni dałem radę w końcu ją podnieść. Wróciłem jeszcze raz do wejścia domu. A nuż ktoś się obudził, otworzył?

 

Przed domem stała Oleńka, niewinna, w puchatych kapciach na nogach, koszuli nocnej i filigranowym szlafroczku.

 

– Michał… – powiedziała i spojrzała na mnie smutno.

 

Rzuciłem się w jej stronę, ale w momencie, kiedy powinienem był jej dosięgnąć, zniknęła. Wierzcie mi albo nie wierzcie, spotkało mnie w ciągu ostatniego miesiąca tyle osobliwych sytuacji, że przestałem się dziwić. Runąłem jak długi na brukowany podjazd.

 

@

 

Nie wiem, jak pokonałem wszystkie przeszkody, zamek w drzwiach kotłowni, Kruszynkę na korytarzu i antyzłodziejowe zabezpieczenia na schodach. Trafiłem ostatecznie do pokoju Oleńki, do miejsca, do którego tak lubiłem wracać. Drzwi były uchylone, wszedłem po cichu, na palcach. Oleńka spała, jasne włosy rozrzucone na poduszce, miękka kołdra w blade, niebieskie kwiatki.

 

– Oleńka – wyszeptałem. – Oleńka, obudź się…

 

Obudziła się, przeciągnęła. Z przerażeniem spojrzałem na jej drobne, długie, półprzezroczyste ręce.

 

– Ach to ty, Michał… – wyszeptała, podniosła się i usiadła na łóżku.

 

– Oleńka, czy powiesz mi prawdę? Jaką klątwę na mnie rzuciłaś, jak się z niej uwolnić? Czy nienawidzisz mnie aż tak bardzo? – wyjąkałem

 

– Niczego nie rozumiesz? Och Michał, Michał, to nie ja rzuciłam klątwę, czasami tak jest, to nie moja wina… Michał, nie chciałam cię skrzywdzić naprawdę nie chciałam… Ja… – powiedziała i rozpłakała się, a drobne, maleńkie, widmowe łzy płynące z jej oczu…

 

– Zdarza się – kontynuowała – że słowa wypowiedziane w złą godzinę, że takie słowa… Że mają dużą moc… Że mogą się ziścić. Że nawet to, o czym się myśli, a czego się nie powie…

 

Wtedy wydało mi się, że zrozumiałem. Poczułem nagle wstręt do tej szczupłej dziewczyny, do tego pokoju pełnego akademickich podręczników. Myślałem, że zemdleję, że zacznę wymiotować. Nie pamiętałem zresztą, czy w ciągu ostatniego tygodnia coś jadłem.

 

– Tak, to prawda, byłam bezmyślna, ale nie życzyłam ci źle… Takie klątwy są jak obosieczny miecz, nie wmawiaj sobie, że mnie to nie dotknęło, że nie muszę cierpieć tak, jak cierpisz ty… Za mocno cię zraniłam, a ty za mocno to przeżyłeś… Przecież to nie pozostaje obojętne, ani dla tego, co zadaje ranę ani dla tego, co ją otrzymuje… Michał… – przestała płakać. Dziecinna Oleńka, wielbicielka matematyki, w koszuli nocnej i kapciach królikach przeszła przez pokój, w kierunku okna. Na dworze świtało.

 

Oleńka podniosła do końca antywłamaniową żaluzję, dotąd spuszczoną tylko do połowy. Przekręciła klamkę i otwarła okno na całą szerokość. Zdjęła kapcie, klęknęła na parapecie i rzuciła się w dół.

 

Nie spadła. To znaczy najpierw trochę spadła, a potem nagle zaczęła się unosić, wyżej i wyżej, chudziutka, przezroczysta, oniryczna. Wydawało mi się, że widzę skrzydła, ale nie mam pewności, czy istotnie je widziałem. Pomachała mi ręką, i zniknęła gdzieś tam, gdzie zaczynał się różowy, blady świt zimowy, gdzie niebo łączyło się z polami.

 

Stałem na chodniku między domem numer 36 a domem numer 40.

 

@

 

Niektóre grafy mają cykl. Są nawet różne typy cykli: cykle Eulera, cykle Hamiltona… Ogólnie, cykl polega na tym, że wraca się do tego miejsca, z którego się wyszło. Czy domyślacie się, co było dalej?

 

W środę, o 7.15 rano obudziłem się na krześle przy biurku, z głową opartą na „Wstępie do topologii" i ołówkiem zaciśniętym w dłoni. Zrozumiałem wtedy, że moje życie zamieniło się w przestrzeń metryczną.