Pierwsze zęby

– Lilka, wyłaź! Wra­caj już!

Z dziu­ry zna­le­zio­nej przez dziew­czyn­ki na ty­łach ogro­du, tuż pod sta­rym, ob­ro­śnię­tym zmar­nia­łym blusz­czem pło­tem, wio­nę­ło za­pa­chem mo­krej gleby i czymś jesz­cze – gę­stym i mdlą­cym.

Mimo fe­to­ru bliź­niacz­ki miały na­dzie­ję, że jama na­le­ży do ja­kie­goś pu­cha­te­go stwo­rzon­ka, naj­le­piej kró­licz­ka, któ­re­go będą mogły od­wie­dzać, gła­skać oraz kar­mić mar­chew­ka­mi, i do głów im nie przy­szło, że może to być leże bor­su­ka, lisa, lub cze­goś rów­nie nie­bez­piecz­ne­go. Od dawna ma­rzy­ły o wła­snym zwie­rząt­ku, wie­lo­krot­nie bła­ga­ły mamę cho­ciaż­by o cho­micz­ka, jed­nak za każ­dym razem sły­sza­ły tę samą, przekreślającą ich nadzieje od­po­wiedź: mam zbyt wiele na gło­wie. 

Odkąd dwa mie­sią­ce temu mama ode­szła od taty i za­bra­ła dziew­czyn­ki ze sobą, prze­pro­wa­dza­jąc się na wieś, do sta­re­go, par­te­ro­we­go domu po dziad­kach, nie miała już dla nich tyle czasu co kie­dyś.

– Lil­ka­aa! – Oczy na­wo­łu­ją­cej bliź­niacz­kę Leosi za­szkli­ły się od łez. Oba­wia­ła się o sio­strę, ale rów­nie mocno bała się co powie mamie, jeśli Lilka utknie w dziu­rze i trze­ba bę­dzie wzy­wać pomoc. – Na­tych­miast wyłaź!

Prze­wa­la­ją­ce się przez paź­dzier­ni­ko­we niebo, na­brzmia­łe od desz­czu chmu­ry nie do­pusz­cza­ły do ziemi wiele świa­tła, a na do­da­tek zbli­ża­ła się szes­na­sta. Ota­cza­ją­ce dom stare mo­drze­wie szu­mia­ły pod na­po­rem wzma­ga­ją­ce­go się wia­tru, pach­nia­ło wil­got­nym drew­nem i dymem z pie­cy­ków, było coraz ciem­niej.

Le­osia chcia­ła po raz ko­lej­ny wy­krzy­czeć imię sio­stry, kiedy w głębi jamy bły­snął pro­mień la­tar­ki.

– Cicho, głu­pia! – syk­nę­ła gra­mo­lą­ca się na ze­wnątrz Lilka. Dłu­gie, się­ga­ją­ce po­ło­wy ple­ców włosy miała w ob­le­pio­nych sza­ro­żół­tą gliną strą­kach, a na jej dzie­cię­cej twa­rzy próż­no było szu­kać choć­by ka­wał­ka czy­stej, nie po­kry­tej zie­mią skóry.

– Li­la­a-a! Jak ty wy­glą­dasz? Jak mama cię zo­ba­czy…

– Nic nie zo­ba­czy – ucię­ła Lilka, przy­glą­da­jąc się za­bło­co­nej kurt­ce. – Wy­ką­pię się, a ubra­nia upie­rzemy.

– My­ślisz, że mama jest głu­pia i się nie zo­rien­tu­je?

– Ka­za­ła nam iść się bawić w ogro­dzie, i jesz­cze po­wie­dzia­ła, żeby jej nie prze­szka­dzać, bo jest bar­dzo za­ję­ta, nie? Nic się nie dowie, chyba, że ty jej wy­pa­plasz.

– Sama pa­plasz! – od­cię­ła się Le­osia, choć wie­dzia­ła, że jeśli cho­dzi o umie­jęt­ność kła­ma­nia bez mru­gnię­cia okiem i uni­ka­nia kon­se­kwen­cji, Lilka była mi­strzy­nią. Ostroż­niej­sza i o wiele bar­dziej po­wścią­gli­wa Le­osia cza­sem za­zdro­ści­ła sio­strze awan­tur­ni­cze­go cha­rak­te­ru, zaś w sy­tu­acjach ta­kich jak ta, gdy widmo ro­dzi­ciel­skie­go nie­za­do­wo­le­nia wi­sia­ło nad nimi obie­ma, cał­ko­wi­cie zda­wa­ła się na bliź­niacz­kę.

– To chcesz zo­ba­czyć, co zna­la­złam, czy nie? – Lilka się­gnę­ła do kie­sze­ni.

– Ej, no! Nie mó­wi­łaś, że coś zna­la­złaś. Po­ka­żesz? Pliiisss!

Lilka wy­cią­gnę­ła rękę i roz­war­ła dłoń. Le­ża­ły na niej nie­wiel­kie ka­my­ki o dziw­nych kształ­tach, czar­ne, białe i żółte.

– Wla­złam tylko ka­wa­łek, bo za za­krę­tem było wię­cej mniej­szych tu­ne­li. I śmier­dzia­ło coraz bar­dziej, a na ziemi le­ża­ło pełno tego. – Lilka wzro­kiem wska­za­ła dłoń. – I chyba serio miesz­ka tam ja­kieś zwie­rząt­ko, ale jak po­świe­ci­łam la­tar­ką to tak dziw­nie za­pisz­cza­ło i ucie­kło głę­biej, i tro­chę się scy­ka­łam.

– Ja to bym chyba umar­ła ze stra­chu. – Le­osia spoj­rza­ła na sio­strę z po­dzi­wem. – A te ka­my­ki po co wzię­łaś?

– To nie są ka­my­ki, głu­po­lu. Wi­dzisz? To są zęby.

– Co? – skrzy­wi­ła się Le­osia. – O, fuj! Lilka, wywal to! Po co ci one?

– Eee… Jesz­cze nie wiem. Patrz! – Dziew­czyn­ka się­gnę­ła druga dło­nią i ujęła w palce naj­więk­szy z zębów. – Ten jest chyba od psa. A te ma­lut­kie, ostre jak igieł­ki, to może od kotka? A ten, jak ziarn­ko ku­ku­ry­dzy, wy­glą­da jak twój mle­czak, za któ­re­go do­sta­łaś przed­wczo­raj od zę­bo­wej wróż­ki dychę.

– Lilka, to serio jest fuj.

– Ej, Le­osia! – W gło­wie Lilki po­ja­wi­ła się myśl, która roz­bły­sła ni­czym su­per­no­wa i przy­ćmi­ła wszyst­kie inne: – A co, jak to jest dom zę­bo­wej wróż­ki?

– Ona pew­nie miesz­ka w zamku, a nie w dziu­rze w ziemi, głu­pku. Wy­rzuć to i chodź, zanim mama nas za­wo­ła.

– Wiesz co z nimi zro­bię? Włożę je pod po­dusz­kę – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła sio­strze Lilka. – No, co tak pa­trzysz? Ty już czte­ry razy do­sta­łaś kasę za zęba, a ja jesz­cze nic.

– Ale to chyba muszą być twoje zęby, a nie byle jakie.

– Nie wiesz na pewno, więc nie gadaj. – Lila wy­szcze­rzy­ła się peł­nym ze­sta­wem śnież­no­bia­łych mle­cza­ków, ski­nę­ła na sio­strę i ru­szy­ła w stro­nę domu. 

 

***

 

Tej nocy Lilka nie spała do­brze.

Naj­pierw wier­ci­ła się i nie po­tra­fi­ła zna­leźć wy­god­nej po­zy­cji, a potem, kiedy już za­snę­ła, na­wie­dza­ły ją kosz­ma­ry. Wy­bu­dza­ła się z nich kilka razy, roz­glą­da­ła ner­wo­wo po roz­ja­śnia­nym ską­pym świa­tłem lamp­ki noc­nej po­ko­ju, i znów za­sy­pia­ła. Nie pa­mię­ta­ła co jej się śniło – ob­ra­zy szyb­ko ula­ty­wa­ły, po­zo­sta­wia­jąc po sobie tylko dziw­ny nie­po­kój oraz wra­że­nie czy­jejś obec­no­ści; cze­goś po­ru­sza­ją­ce­go się na kra­wę­dzi pola wi­dze­nia; ukry­wa­ją­ce­go skom­le­nie po­śród szumu tar­ga­nych wia­trem drzew za oknem.

W do­dat­ku Lilkę za­czę­ły boleć zęby.

Na dol­nym po­zio­mie pię­tro­we­go łóżka Le­osia świsz­cza­ła przez nos rów­nym od­de­chem, spo­ra­dycz­nie prze­ry­wa­nym chrap­nię­cia­mi.

Zęby bo­la­ły coraz moc­niej. Lilka za­ci­snę­ła szczę­ki, ob­ję­ła po­dusz­kę i z ca­łych sil wtu­li­ła w nią głowę. Na oślep wy­ma­ca­ła ukry­tą w po­ście­li sa­kiew­kę, którą przed snem przy­go­to­wa­ła dla zę­bo­wej wróż­ki. Wy­cią­gnę­ła ją i prze­wró­ci­ła się na plecy.

Unio­sła wo­re­czek nad głowę, po­trzą­snę­ła. Za­war­tość za­grze­cho­ta­ła sucho.

Jakby w od­po­wie­dzi, coś ude­rzy­ło o pa­ra­pet.

Lilka za­mar­ła. Z wciąż wy­cią­gnię­tą nad głowę ręką, nie śmie­jąc się po­ru­szyć, spły­ci­ła od­dech. Wy­tę­ży­ła wzrok i wy­da­ło jej się, że w lewym dol­nym rogu okna ciem­ność jest bar­dziej gęsta. Świa­tło lamp­ki, prze­są­cza­ją­ce się przez ozdo­bio­ny ku­cy­ka­mi aba­żur, od­bi­ja­ło się re­flek­sa­mi na szy­bie i prze­szka­dza­ło wy­raź­niej doj­rzeć to, co mogło czaić się po dru­giej stro­nie.

Na prze­kór stra­cho­wi, by udo­wod­nić sobie, że to tylko wzrok na spół­kę z wy­obraź­nią pła­ta­ją jej figle, Lilka raz jesz­cze za­grze­cho­ta­ła wo­recz­kiem.

Przy­cza­jo­na w rogu okna czerń nagle ożyła i rzu­ci­ła się na szybę.

Lilka jed­nym susem do­pa­dła włącz­ni­ka świa­tła. Pokój zalał cie­pły blask z dwóch wie­ko­wych pla­fo­nów, a mrok zy­skał kon­kret­ną formę i kształt. 

Wy­glą­dał jak prze­raź­li­wie wy­chu­dzo­ny nie­mow­lak, z siną skórą o­pię­tą na wy­sta­ją­cych ko­ściach. Łysą, zbyt dużą w sto­sun­ku do resz­ty ciała głowę przy­ci­skał do szyby, a ogrom­ne, wy­łu­pia­ste oczy o za­snu­tych biel­mem tęczówkach lu­stro­wa­ły pokój. Resz­tę jego twa­rzy zaj­mo­wa­ła pasz­cza, szcze­rzą­ca się w stro­nę Lilki po­zba­wio­ny­mi zębów, mię­si­sty­mi dzią­sła­mi.

Isto­ta pi­snę­ła prze­ni­kli­wie, za­sło­ni­ła śle­pia pa­ty­ko­wa­tym przed­ra­mie­niem, potem od­wró­ci­ła się, ze­sko­czy­ła z pa­ra­pe­tu i po­gna­ła w ciem­ność, przez tar­ga­ny wi­chu­rą ogród.

Lilka sku­li­ła się w rogu łóżka. Wsłu­cha­na w równy od­dech śpią­cej sio­stry, z nie­ru­cho­mym wzro­kiem wbi­tym w okno i dłoń­mi kur­czo­wo za­ci­śnię­ty­mi na wo­recz­ku, prze­sie­dzia­ła tak do siód­mej rano, kiedy ze stu­po­ru wy­rwał ją dźwięk bu­dzi­ka.

 

***

 

Po­bud­ka, śnia­da­nie, mycie zębów, przy­go­to­wa­nia do wyj­ścia.

Co­dzien­na ru­ty­na wy­pie­ra­ła strach i z każdą ko­lej­ną mi­nu­tą Lilka coraz moc­niej utwier­dza­ła się w prze­ko­na­niu, że żadne z noc­nych wy­da­rzeń nie miało miej­sca. Tata opo­wia­dał jej kie­dyś, że w snach od­bi­ja­ją się wspo­mnie­nia oraz echa nie­daw­nych prze­żyć i wła­śnie dla­te­go sny cza­sem wy­da­ją się nam bar­dzo re­al­ne. Jeśli mówił praw­dę – bo i po co miał­by kła­mać? – to Lilka po pro­stu wy­śni­ła kosz­mar, któ­re­go po­wo­dem mu­sia­ła być wczo­raj­sza przy­go­da z dziu­rą w ziemi. A także za­bra­ne z niej zęby.

Przed wyj­ściem do szko­ły Lilka spa­ko­wa­ła wy­ję­ty spod po­dusz­ki wo­re­czek do tor­ni­stra. Na dłu­giej prze­rwie wy­trzą­snę­ła jego za­war­tość do szkol­nej to­a­le­ty, a wraz ze spłu­ka­ny­mi do ka­na­li­za­cji zę­ba­mi, z głowy Lilki znik­nę­ły ostat­nie strzę­py obaw.

Po za­ję­ciach mama ode­bra­ła córki ze świe­tli­cy, spóź­nio­na grubo ponad go­dzi­nę, więc do domu wró­ci­ły po zmro­ku. Czasu star­czy­ło im tylko na od­ro­bie­nie lek­cji, ko­la­cję oraz ką­piel. Potem mama ka­za­ła bliź­niacz­kom wsko­czyć do łóżek, a sama za­mknę­ła się w biu­rze, z kom­pu­te­rem i ster­tą opa­słych se­gre­ga­to­rów.

Le­osia za­pa­dła w sen nie­mal na­tych­miast, zaś u Lilki to­ną­cy w pół­mro­ku pokój oraz ciem­ność za oknem przy­wo­ła­ły nie­chcia­ne wspo­mnie­nie po­przed­niej nocy. Po­wo­do­wa­na stra­chem wy­mknę­ła się na ko­ry­tarz, z szaf­ki za­bra­ła so­lid­ną la­tar­kę, któ­rej świę­tej pa­mię­ci dzia­dek uży­wał na eme­ry­tu­rze, do­ra­bia­jąc jako stróż nocny, po czym wró­ci­ła do sie­bie. Uzbro­jo­na we wła­sne źró­dło świa­tła od razu zro­bi­ła się spo­koj­niej­sza.

Za­sy­pia­ła, kiedy spod nie­do­mknię­tych po­wiek jej wzrok za­re­je­stro­wał ruch wśród cieni na dru­gim końcu po­ko­ju. Jakby coś wiel­ko­ści śred­nie­go psa wy­chy­nę­ło zza biur­ka i prze­mknę­ło ku łóżku, trzy­ma­jąc się poza za­się­giem wą­tłe­go świa­tła lamp­ki.

Lilka otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy.

Pod spodem za­skrzy­pia­ło łóżko, za­sze­le­ści­ła po­ściel. Od­dech sio­stry zgu­bił rytm, ze świ­stu prze­cho­dząc w char­kot.

Ostroż­nie, by nie wydać żad­ne­go dźwię­ku, Lila na­ma­ca­ła la­tar­kę, prze­chy­li­ła się przez kra­wędź ma­te­ra­ca i spoj­rza­ła na dolne posłanie, na któ­rym Le­osia le­ża­ła na wznak, z roz­ło­żo­ny­mi sze­ro­ko ra­mio­na­mi.

I nie była sama.

Coś sie­dzia­ło obok, po­chy­la­ło się nad jej twa­rzą, wy­gi­na­ło w łuk gru­zło­wa­te plecy, ki­wa­ło po­marsz­czo­ną czasz­ką. Szczu­pły­mi pal­ca­mi roz­chy­la­ło usta dziew­czyn­ki, do­ty­ka­ło jej zębów, prze­su­wa­ło po nich gru­by­mi, po­ła­ma­ny­mi pa­znok­cia­mi, jakby spraw­dza­ło ich stan.

Lila drżą­cą dło­nią skie­ro­wa­ła la­tar­kę na in­tru­za, klik­nął włącz­nik.

Isto­ta od­wró­ci­ła głowę w kie­run­ku świa­tła. Jej oczy cof­nę­ły się w głąb czasz­ki, po­zo­sta­wia­jąc po sobie dwa głę­bo­kie tu­ne­le. Na­stęp­nie masz­ka­ra roz­war­ła długi, niby szczu­rzy pysk, szcze­rząc się set­ka­mi zębów o róż­nych kształ­tach i roz­mia­rach. Ru­chli­wy język za­trze­po­tał po­mię­dzy za­śli­nio­ny­mi dzią­sła­mi, a z gar­dła stwo­rze­nia wy­do­był się roz­dzie­ra­ją­cy skrzek, któ­re­mu za­wtó­ro­wał pisk Lilki.

Wy­bu­dzo­na ha­ła­sem Le­osia ze­rwa­ła się z po­sła­nia, strą­ca­jąc na pod­ło­gę koł­drę wraz z sie­dzą­cym na niej in­tru­zem. Isto­ta za­młó­ci­ła koń­czy­na­mi, wy­swo­bo­dzi­ła się z fałd pościeli i za­nur­ko­wa­ła w mrok za­le­ga­ją­cy pod łóż­kiem.

Drzwi otwar­ły się z hu­kiem, roz­bły­sło świa­tło i do po­ko­ju wpa­ro­wa­ła mama. Spoj­rza­ła na ku­lą­cą się na łóżku pod ścia­ną Lilkę i na la­tar­kę w jej ręce, potem prze­nio­sła wzrok na sie­dzą­cą niżej, zdez­o­rien­to­wa­ną Le­osię.

– Co się dzie­je!?

– Po­twór! Pod łóż­kiem jest po­twór! – krzyk­nę­ła Lila. 

– Po­twór? – Mama w duchu ode­tchnę­ła z ulgą i spo­koj­nie za­czę­ła tłu­ma­czyć córce: – Liluś, nie ma żad­nych po­two­rów, coś ci się przy­śni­ło…

– Ukrył się pod łóż­kiem! Sie­dział na Leosi, chciał za­brać jej zęby! – Roz­trzę­sio­na Lilka wy­plu­wa­ła słowa z szyb­ko­ścią ka­ra­bi­nu, jej głos łamał się na gra­ni­cy pła­czu. – Po­świe­ci­łam mu w oczy, i on spadł i scho­wał się pod łóżko! 

– Lila, sie­dział na mnie po­twór? – ode­zwa­ła się Le­osia za­lęk­nio­nym tonem.

– Liluś, uspo­kój się, bo stra­szysz sio­strę. – Mama wy­cią­gnę­ła rękę w kie­run­ku dziew­czyn­ki. – Daj mi la­tar­kę, to udo­wod­nię ci, że pod łóż­kiem nie ma żad­nych po­two­rów.

Lilka nie­chęt­nie po­da­ła urzą­dze­nie. 

– Mamo, uwa­żaj, on ma zęby, dużo zębów i nie ma oczu!

– Przed chwi­lą mó­wi­łaś, że go ośle­pi­łaś, a teraz, że nie ma oczu… – Mama schy­li­ła się i omio­tła stru­mie­niem świa­tła prze­strzeń pod łóż­kiem. – Nic tu nie ma oprócz kurzu, okrusz­ków i kau­czu­ko­wej pi­łecz­ki, któ­rej szu­ka­łaś kilka dni temu.

– Uciekł i scho­wał się za biur­kiem! Na pewno! Mamo, po­świeć za biur­kiem! – upie­ra­ła się Lilka.

– Lila… To był tylko kosz­mar. I tak mia­łam się wła­śnie po­ło­żyć, więc dzi­siaj śpisz ze mną, do­brze?

– Ja też chcę! – krzyk­nę­ła Le­osia, zgar­nia­jąc pod pachę ulu­bio­ną po­dusz­kę.

– Zgoda – wes­tchnę­ła mama.

– Mamo, ja nie zejdę! Nie zejdę, on gdzieś tu jest… – Głos Lilki nadal drżał. – Tylko czeka aż wy­łą­czy­my świa­tło! 

– Więc nic nie wy­łą­czy­my – za­pro­po­no­wa­ła mama cier­pli­wie. – To jak, Liluś? Pój­dziesz sama, czy mam cię za­nieść?

Po krót­kim wa­ha­niu Lila oplo­tła ra­mio­na­mi szyję mamy i dała się po­nieść do sy­pial­ni. Le­osia z po­dusz­ką w jed­nej ręce i prze­ję­tą la­tar­ką w dru­giej po­spieszyła za nimi, oświe­tla­jąc wszyst­kie ciem­ne kąty mi­ja­ne po dro­dze – na wy­pa­dek gdyby Lilce wcale nie śnił się kosz­mar i po­twór ist­niał na­praw­dę.

 

***

 

Lilka nie po­szła do szko­ły.

Przez całą noc nie zmru­ży­ła oka, kuląc się pod pie­rzy­ną obok śpią­cej Leosi oraz bu­dzą­cej się co jakiś czas z nie­spo­koj­nych drze­mek mamy. Rano ki­wa­ła się przy stole ze zmę­cze­nia, ledwo uno­si­ła łyżkę do ust, nie­wy­spa­nie od­bi­ja­ło się na jej twa­rzy bladą skórą i cie­nia­mi wokół oczu.

Kiedy pod­czas za­kła­da­nia butów upa­dła obok szaf­ki i o mało nie roz­bi­ła sobie głowy, mama zde­cy­do­wa­ła, że wy­sy­ła­nie dziś córki do szko­ły nie jest do­brym po­my­słem. Leosi nie spodo­ba­ło się, że ona musi od­bęb­nić cały dzień na nauce, a Lilka w tym cza­sie bę­dzie od­po­czy­wać w domu, więc całą drogę siedziała w samochodzie z za­cię­ty­mi usta­mi i do sio­stry nie ode­zwa­ła się choć­by jed­nym sło­wem. Wy­cho­dząc z auta trza­snę­ła drzwia­mi i nawet nie po­ma­cha­ła na po­że­gna­nie, jak to miała w zwy­cza­ju.

Po po­wro­cie do domu mama rzu­ci­ła się w wir pracy. Lila w tym cza­sie oglą­da­ła bajki i nawet zda­rzy­ło jej się kilka razy przy­snąć.

Był czwar­tek, a w czwart­ki bliź­niacz­ki koń­czy­ły lek­cje przed sie­dem­na­stą, potem mama wio­zła je do są­sied­niej wio­ski na kurs tańca, po czym wra­ca­ły do domu w oko­li­cach dwu­dzie­stej. Jed­nak dziś sy­tu­acja nieco się skom­pli­ko­wa­ła.

Przed szes­na­stą, kiedy niebo na­bra­ło mrocz­niej­szych barw, przy­go­to­wu­jąc się na na­dej­ście nocy, przy­szła pani Róża, są­siad­ka miesz­ka­ją­ca sa­mot­nie w po­bli­skim go­spo­dar­stwie, która cza­sem zaj­mo­wa­ła się dziew­czyn­ka­mi, kiedy mamę wzy­wa­ły obo­wiąz­ki. Ko­bie­ta po­ja­wi­ła się razem z Fa­fuń­ciem, nie­wiel­kim kun­del­kiem, od śmier­ci męża pani Róży je­dy­nym jej to­wa­rzy­szem, który wśród przod­ków z pew­no­ścią miał pudla, po­nie­waż cały po­kry­ty był gę­sty­mi lo­ka­mi. Bliź­niacz­ki lu­bi­ły są­siad­kę, ale prze­pa­da­ły głów­nie za jej ra­do­snym psia­kiem i nawet kie­dyś snuły plany, że się nim zajmą, jeśli pani Róża z ja­kie­goś po­wo­du umrze – co na­stą­pi naj­pew­niej ze sta­ro­ści, bo prze­cież są­siad­ka miała ponad sześć­dzie­siąt lat.

Nie­dłu­go potem mama po­je­cha­ła po Le­osię, by za­wieźć ją na do­dat­ko­we za­ję­cia, a Lilkę zo­sta­wi­ła pod opie­ką pani Róży. Dziew­czyn­ka ponad go­dzi­nę do­ka­zy­wa­ła z pie­skiem, gła­ska­ła go, dro­czy­ła się z nim i kar­mi­ła sma­ko­ły­ka­mi, aż wresz­cie ule­gła na­mo­wom opie­kun­ki na ro­ze­gra­nie par­tii chińczyka.

Na ze­wnątrz wzmógł się wiatr, o pa­ra­pet co jakiś czas ude­rza­ły kro­ple, szum drzew za oknem sta­wał się coraz wy­raź­niej­szy. Po­mi­mo po­gar­sza­ją­cej się po­go­dy, pani Róża wy­pu­ści­ła Fa­fuń­cia w ciem­ność na po­dwó­rzu, żeby za­ła­twił swoje pie­skie spra­wy, po czym wró­ci­ła do roz­gryw­ki z Lilką.

Dziew­czyn­ka wpro­wa­dza­ła wła­śnie trze­ci pio­nek do domku, zy­sku­jąc wy­raź­ną prze­wa­gę, kiedy nad szum drzew wy­bi­ło się uja­da­nie, a po chwi­li bo­le­sne psie skom­le­nie. Są­siad­ka gwał­tow­nie od­wró­ci­ła głowę ku oknu.

– Fafik!? – krzyk­nę­ła. Ze­rwa­ła się z krze­sła i po­bie­gła do przed­po­ko­ju, wzuła buty i wy­pa­dła na ze­wnątrz, na­wo­łu­jąc gło­śno pu­pi­la.

– Fa­fuń­cio! Fafik! Pie­sku, ode­zwij się!

Prze­stra­szo­na Lilka po­dą­ży­ła za nią, jed­nak nie wy­sta­wi­ła nogi poza krąg rzu­ca­ne­go z wnę­trza sieni bla­sku.

Gdzieś zza domu po­now­nie roz­brzmia­ło skom­le­nie, po nim prze­cią­gły sko­wyt, który prze­szedł w pisk i nagle się urwał. Są­siad­ka zo­sta­wi­ła Lilkę samą i po­bie­gła w noc, na ra­tu­nek Fa­fuń­cio­wi.

Dziew­czyn­ka stała przez około mi­nu­tę, wpa­tru­jąc się ner­wo­wo w ciem­ność, cze­ka­jąc na po­wrót opie­kun­ki. Potem wy­co­fa­ła się do przed­po­ko­ju i wy­ję­ła z szaf­ki dziad­ko­wą la­tar­kę. Po­now­nie wy­szła na ze­wnątrz i omio­tła stru­mie­niem świa­tła prze­strzeń na lewo od sieni, gdzie po­bie­gła pani Róża.

– Halo! – krzyk­nę­ła. – Pani Różo! Fa­fuń­cio! Halo!?

Nic. Tylko szum drzew tar­ga­nych sil­ny­mi po­dmu­cha­mi, spo­ra­dycz­ne pac­nię­cia wiel­kich kro­pel, roz­bry­zgu­ją­cych się na be­to­no­wych scho­dach, świst wia­tru prze­ci­ska­ją­ce­go się pod bel­ka­mi dachu.

– Pani Różo!? Halo! – Głos Lilki sta­wał się coraz bar­dziej płacz­li­wy.

Nie wiedziała co po­win­na zro­bić, jak się zachować. Chaos myśli nie sprzy­jał po­dej­mo­wa­niu de­cy­zji, ale była pewna, że nie wyj­dzie w mrok, nawet wy­po­sa­żo­na w la­tar­kę. Prze­cież tam może czaić się po­twór, który tylko na to czeka.

Za­grzmia­ło, na brwi Lilki roz­bi­ła się wiel­ka kro­pla desz­czu, bry­znę­ła na po­wie­kę. Dziew­czyn­ka prze­tar­ła twarz przed­ra­mie­niem, zimny wiatr sma­gnął ją po wil­got­nych po­licz­kach. Od­wró­ci­ła się w stro­nę drzwi, a wtedy kątem oka do­strze­gła gęst­szy cień, skra­da­ją­cy się za gra­ni­cą bla­sku. Pi­snę­ła i skie­ro­wa­ła na niego la­tar­kę, jednak zbyt późno i za wolno.

Cień skoczył do przodu. 

A potem nie było już szumu drzew, mo­krych kro­pel ani zim­nych po­dmu­chów – tylko ból i go­to­wa na przy­ję­cie jej świa­do­mo­ści ciem­ność.

 

***

 

Ostre świa­tło kse­no­no­wych re­flek­to­rów roz­go­ni­ło mrok przed domem.

Otwar­te drzwi sieni i świe­cą­ca w noc, le­żą­ca na scho­dach la­tar­ka spra­wi­ły, że mama ob­la­ła się zim­nym potem. Za­par­ko­wa­ła tuż przed wej­ściem, ka­za­ła Leosi zo­stać w sa­mo­cho­dzie, a sama wy­szła na ze­wnątrz.

– Pani Różo! – za­wo­ła­ła, prze­krzy­ku­jąc szum coraz ulew­niej­sze­go desz­czu. Pod­nio­sła cięż­ką la­tar­kę, ści­snę­ła mocno, go­to­wa użyć jej jako broni. – Lila!

Le­osia słu­cha­ła bęb­nią­cych o ka­ro­se­rię kropel i ob­ser­wo­wa­ła jak mama wcho­dzi ostroż­nie do domu, a po kil­ku­na­stu se­kun­dach wraca, wy­cią­ga te­le­fon i roz­ma­wia z kimś dłuż­szą chwi­lę, ner­wo­wo ge­sty­ku­lu­jąc.

– Le­osiu! – Mama po­de­szła do sa­mo­cho­du i otwar­ła drzwi. – Ko­cha­nie, cze­kaj tutaj, za­mknę cię, ale nic się nie bój. Bę­dziesz w aucie, do­brze? Ja tylko pójdę do ogrodu i zaraz wra­cam, ro­zu­miesz?

Prze­stra­szo­na dziew­czyn­ka zdo­ła­ła tylko ski­nąć głową. Ro­zu­mia­ła, że mu­sia­ło się stać coś złego, coś z Lilką, bo mama była roz­trzę­sio­na, a w jej oczach szkli­ły się łzy. Trza­snę­ły drzwi, klik­nął cen­tral­ny zamek i po chwi­li snop świa­tła la­tar­ki znik­nął wraz z mamą za ro­giem bu­dyn­ku.

Na ciało pani Róży mama na­tknę­ła się po przej­ściu za­le­d­wie kil­ku­na­stu me­trów. Ko­bie­ta le­ża­ła na ple­cach, blask od­bi­jał się w jej mar­twych, skie­ro­wa­nych ku niebu oczach. Kro­ple wody mie­sza­ły się z krwią, pły­ną­cą z kil­ku­dzie­się­ciu drob­nych ran na po­licz­ku, wy­glą­da­ją­cych jak ślady po ugry­zie­niu przez ja­kieś zwie­rzę. W nie­któ­rych wciąż tkwi­ły ostre ułom­ki, tak jakby to, co za­ata­ko­wa­ło są­siad­kę, wraz z uką­sze­niem stra­ci­ło kilka wła­snych zębów.

– O Boże… – Świa­tło la­tar­ki tań­czy­ło wokół ciała są­siad­ki, wy­ła­wia­jąc z mroku lo­so­we frag­men­ty prze­strze­ni. – Lil­cia…

Ka­wa­łek dalej mok­nął kapeć dziew­czyn­ki, ró­żo­wym fu­ter­kiem od­ci­na­jąc się na tle mo­krej trawy. Mama pod­nio­sła go i w stru­gach desz­czu po­bie­gła na tyły ogro­du. Prze­cze­sy­wa­ła każdy metr wokół, aż wresz­cie pod po­kry­tym blusz­czem pło­tem, wy­zna­cza­ją­cym gra­ni­cę dział­ki, za­uwa­ży­ła to, czego szu­ka­ła, a jed­no­cze­śnie oba­wia­ła się naj­bar­dziej.

Blond włosy Lilki za­lśni­ły w świe­tle. Mama pod­bie­gła do le­żą­cej twa­rzą w dół córki, chcia­ła ją ob­ró­cić, ale coś jej na to nie po­zwa­la­ło. Do­pie­ro kiedy oświe­tli­ła resz­tę jej ciała, za­uwa­ży­ła, że Lilka do pasa tkwi w dziu­rze w ziemi. Zła­pa­ła dziewczynkę pod ra­mio­na, szarp­nę­ła – ubło­co­ne nogi wy­szły gład­ko z jamy. Po­ło­ży­ła córkę na ple­cach, przy­klęk­nę­ła. 

– Lila! – Bły­ska­ła świa­tłem to na twarz cór­ki, to na dziu­rę, jed­no­cze­śnie pal­ca­mi dru­giej ręki spraw­dzi­ła obec­ność tętna.

Dziew­czyn­ka była nie­przy­tom­na, ale żyła. Mama star­ła z jej twa­rzy brud oraz deszcz, a wtedy Lilka za­chły­snę­ła się i otwar­ła sze­ro­ko usta, od­sła­nia­jąc bez­zęb­ne dzią­sła. Z ran po wy­rwa­nych mle­cza­kach są­czy­ła się krew, mie­sza­ła z plwo­ci­ną i zbie­ra­ła na dnie gar­dła.

– O Boże… 

Wtem coś sko­czy­ło mamie na plecy, zła­pa­ło za włosy.

Ko­bie­ta się­gnę­ła wolną ręką, by zrzu­cić ata­ku­ją­ce ją stwo­rze­nie, gdy po­czu­ła doj­mu­ją­cy ból w przed­ra­mie­niu. Stwór za­mknął szczu­rzą pasz­czę, za­głę­bia­jąc dzie­siąt­ki zębów w mięk­kiej tkan­ce, tar­gnął głową, po­tę­gu­jąc cier­pie­nie.

Mama z ca­łych sił szarp­nę­ła ręką. Zi­gno­ro­wa­ła ból wy­ry­wa­nych wło­sów i grzmot­nę­ła ucze­pio­ną jej isto­tą o zie­mię. Wzię­ła za­mach la­tar­ką, ude­rzy­ła stwo­ra w po­ty­li­cę, ucisk na przed­ra­mie­niu ze­lżał.

W stru­gach desz­czu la­tar­ka raz po raz wzno­si­ła się i opa­da­ła, bły­ska­jąc w rytm ko­lej­nych cio­sów, do­pó­ki so­lid­na obu­do­wa na­rzę­dzia z chrup­nię­ciem nie za­głę­bi­ła się w czasz­ce stwo­ra. Szczę­ki znie­ru­cho­mia­łej isto­ty po­lu­zo­wa­ły chwyt i mamie udało się wy­swo­bo­dzić rękę. Przed­ra­mię rwało bólem, w miej­scu ugry­zie­nia tkwi­ło kil­ka­na­ście ostrych odłam­ków, które mu­sia­ły być zę­ba­mi stwo­rze­nia.

– Lil­cia… – Po­mi­mo bólu mama przypadła do Lilki, unio­sła ją i wzię­ła na ręce. – Wszyst­ko bę­dzie do­brze, ko­cha­nie. Zaraz przyjedzie policja i pogotowie.

Przy­świe­ca­jąc la­tar­ką, ob­cią­żo­na cia­łem nie­przy­tom­nej córki, po­drep­ta­ła po śli­skiej tra­wie do sa­mo­cho­du, w któ­rym cze­ka­ła Le­osia.

Była już zbyt da­le­ko, by zo­ba­czyć, jak coś wiel­ko­ści no­wo­rod­ka opusz­cza jamę, na czwo­ra­kach pod­cho­dzi do mar­twe­go stwo­rze­nia, trąca je szpo­nia­stą dło­nią, przy­tu­la i wy­da­je z sie­bie jęk, który zmie­nia się w pełen pre­ten­sji, nie­na­wist­ny war­kot.

A potem bie­gnie przez szu­mią­cy w ule­wie ogród, goni roz­chy­bo­ta­ny snop świa­tła i szcze­rzy się w noc kom­ple­tem dwudziestu śnieżnobiałych mle­cza­ków.