Sen nocy letniej

Aż ujrzysz środek ziemi i odnajdziesz miejsce bogów, gdzie pierwszy raz zaczerpnęła oddech. Ona prawnuczka sierot. Nie przestawaj, zmierzaj tam a odnajdziesz koniec historii. Cierpienie ciemności, spokój oceanu, samotność serca pośród gwiazd upadłych – umarłych w oczekiwaniu na powrót z okruchów szarych pyłów. Obyś istotą była zdolną do wysłuchania starej melodii życia, pamięci milionów lat szczęścia. 

Zanim dotarł na miejsce przed wieloma laty, pragnął, aby całe plemię znało historie początków. Lud jego pamiętał dobrze matkę co na zachodzie umiera, aby odrodzić się na wschodzie. Rakar znał też prawidła niemożliwe, bo wiedział doskonale, że ona wisi też wysoko w nocy na niebie i przemawia. To ona dała mu zrozumienie nieba i cel – dotrzeć do Góry Snów.  Zajrzeć w głąb i odnaleźć źródło życia – jego początek. Dziesiątki lat medytacji, niepewność i pytania – czy była jego prawdziwą matka – nigdy nie znalazły odpowiedzi. Nie była nieśmiertelna, choć nikt nie znał jej końca. Ona umierała od wielu pokoleń, coraz słabsza, mniej istotna i zanikająca gdzieś na zachodzie, opuszczona i ulotna jak piaski pustyni.

Lud Rakara nazywał się Kirimathi, w języku południa oznaczał zbieraczy muszli. Mieszkali nad rzeką Dioną od czasów panowania króla Darisa. A był to niegdyś wielki lud nomadów o czarnej skórze i brązowych oczach, przybyły z dalekiego południa – tam, gdzie wielka rzeka sprawuje władze nad wieloma ludami. Minęły setki lat i z licznych rodów, pozostała tylko garstka, tych którzy schronili się pod ziemią przed lodem i zimnem, nadciągającym z północy. Jak mówią stare legendy: pomogły im ludy podziemia, żyjące tak od wieków, bez kontaktu ze światem. Po wielu pokoleniach, gdy ustąpiły lody, Rakar wezwał swój lud, aby się przygotował do wędrówki.  Celem była Góra Snów – miejsce, gdzie istniała jedyna szansa odnalezienia lekarstwa na wszystkie choroby.

Podróż na północ trwała kilka lat i pochłonęła wiele istnień. Dzikie zwierzęta, bagna, zapadliska to była codzienność. Nadzieja na przetrwanie powoli wygasała. Gdy jednak na horyzoncie zobaczyli pasmo trzech gór, znużenie minęło a słowa ich mistrza wypełniły się. Zbliżali się do zbocza góry przeznaczenia.

Pierwszym, który napił się wody ze źródła bijącego na zboczu góry był Rakar. Wkrótce potem usłyszał szepty i podpowiedzi wydobywające się z nicości. Przemawiała do niego prastara góra zostawiwszy słowa w krystalicznej wodzie. Mistrz doskonale zdawał sobie sprawę, kto zamieszkiwał prastare kopalnie i spoglądał ze zbocza trzech gór. Dlatego wypełniał skrzętnie wszystkie prośby. Dlatego niedługo po tym, zbudowano świątynie narodzin na szczycie drugiej góry – góry Arduiny – towarzyszącej górze snów.

Minęły dziesiątki lat zanim ludzie zrozumieli znaczenie znaków i symboli, znaczenie całego trudu, który ponieśli, wędrując w to miejsce wiele lat. Zwątpienie całego plemienia minęło, gdy narodziło się dziecko o bladym obliczu i złotych włosach. Dziewczynka urodziła się w miesiącu niebiańskich traw, wysoko na niebie, tam, gdzie pochowana jest wielka Pani niebios. Dlatego Rakar nadał jej imię Iua, które oznaczało matkę wszystkich stworzeń. Była najpiękniejsza istota stąpającą po ziemi od czasów królowej Arlalui. Wiedział doskonale skąd przybyła jej dusza i dlaczego stało się to na szczycie Arduiny. Wszystko wydarzyło się za sprawą widzeń, wezwania płynącego ze świątyń milionów lat. I tam w domu kobiet na szczycie góry, gdzie mieszkały wszystkie dziewczęta oczekujące dzieci. Gdy nastał ten dzień, słońce było w zenicie z uśmiechem witało nową istotę. Bowiem to dziecko miało nieść zbawienie dla całego plemienia, przywrócić zdrowie i równowagę. Dla czarnoskórego plemienia, biała skóra dziecka zwiastowała świętość i nadzieje na dalsze życie. Rakar od dłuższego czasu obserwował cierpienie ukochanej imieniem Ekeri, która była wcieleniem jego matki. Od wielu lat nie zaznawała spokoju z powodu nieznanych chorób, trapiących ją oraz całe plemię. Gdy nastał już czas, rozmawiał z Iuą.

– Jak mnie odnalazłeś? – zapytała jasnowłosa. – Teraz gdy mi to wszystko mówisz, nie wiem, czy powinnam wiedzieć, aż tyle. Narasta we mnie niepokój. Jak dotarłeś do tego miejsca?

– Melodia życia wielkich strun i twój śpiew pozbawiony słów – odparł. – To nigdy nie zaginie w pamięci skał i ziemi. Narodziłaś się z nich, z tego co nas otacza i pamięta wszystko co było i będzie. Pierwsze przybyły tu ptaki, ale zanim stały się ptakami były takie jak my, chodziły na dwóch nogach.

– Masz na myśli wielkie Lelugi? – zapytała. – Olbrzymy z dawnych legend. Nie sądziłam, że to może mieć coś wspólnego ze mną. Jak długo to trwało zanim się narodziłam?

– Na początku byliście tacy jak my, ale potem, zanim duch twój zszedł z ptaków na małpy, minęło sześćdziesiąt milionów lat – oznajmił Rakar. Zastanowił się przez chwile, potem kontynuował. – Twoi przodkowie leżą pochowani w tej górze od miliardów lat. Oni nigdy nie umarli, wszyscy wracamy do nich. To dużo czasu, odkąd żyją, gdy słońce było piękną dziewczyną spacerująca po łące. A teraz nasz czas dobiegł końca, ale nie chcemy umierać. Jesteśmy sola tej ziemi, ukuci z kamieni i żelaza, jesteśmy ludem południa, ludem ognia.

– Patrzysz na mnie w taki sposób – oznajmiła. – Jestem taka brzydka, mam jasne włosy, szerokie biodra jak zwierzę, boje się własnego odbicia w rzece, przeżywam koszmary jakbym była martwa, cała biała. Chce być taka jak wy wszyscy, czarna jak nocne niebo pełne gwiazd.

– Nie znasz swego piękna. Nosisz w sobie drapieżne zwierzę, ale zanim taka się stałaś byłaś gwiezdnym ziarnem, łanią na morzu trawy wśród gwiazd. Wkrótce zapomną kto cię nosi i będziesz podziwiana na wieki, będziesz królowa. Czy wiesz już na ilu placach liczyła twoja matka?

– Tak, wiem i znam dziwną liczbę jej palców oraz liczbę oczu. Dlatego wiem, że urodziła mnie obca matka – odpowiedziała.

– To prawda, matka ze wschodu urodzila obce dziecko, ale kocha jak swoje. To dziecko melodii wielu strun lutni – dodał Rakar.

– Chciałabym uratować wasze plemię, poświecić się dla was. Ale moje duchy, które kroczą ze mną i rozmawiam z nimi ostrzegają mnie przed tobą.

– Pewności do siebie nie mogę mieć, nie jestem najwyższym kapłanem bez przeznaczenia. Choć jesteś moją córką, a ja tylko pamięć noszę przodków i przywołuje obraz błądzącej pośród ścian długiego domu, Ciebie obezwładnionej strachem przed swoimi braćmi o złotej sierści – ciągnął Rakar. – Możesz to zrobić tylko wtedy, możesz nas uratować. Tylko gdy wszyscy umrzemy z twojej ręki – wypowiedział słowa z zamkniętymi oczyma. – A ja przeto poświęcę swojego syna, który stanie się częścią Ciebie, tym samym ja stanę się Tobą. Dlatego teraz tam, w głębi rozkoszy nosisz ostrze ziemi, motyla, który pochłania gwiezdny pył. Umieściłem go tam, aby zapewnić nam życie i nie wiem na jak długo. Jestem też szczęśliwy, ponieważ po raz pierwszy nie wiem, jak potoczy się przyszłość. I kiedyś wrócę, aby Cię znów zobaczyć, zawrócić, jeżeli popełniłem błąd.

– Śmierć twojego syna– zastanowiła się. – Nie pierdol. 

– Używasz języka przyszłości. Co się stało? – zapytał zakłopotany.

– Tak mówią mi duchy przyszłości. Nie mogę zignorować tego co mówią. W tej chwili słyszę niebieską postać. Mówią, że obrzezanie nie oznacza śmierci, jest tylko symbolem pozornej śmierci. Wy odwieczni w mroku, znacie przeznaczenia i historie każdej części ciała. Kim jest ten którym różnisz się od kobiety. A teraz mówią mi, że stanę się matka wszystkich, która zamieszka w piekle, Ewą, zabójczym wężem pośród grzybów na planecie małp. A ty staniesz się kobietą o szerokich biodrach i będziesz rządził światem we krwi. Dlaczego tego pragniesz Sokarisie? Czy kiedyś wrócisz, aby mnie uwolnić, jeżeli tak się stanie?

– Nie wiem, ile w tym mojej winy – wyszeptał Rakar poruszony jej słowami. – Wiem tylko, że staniesz się matką środkowego lądu, dawczynią życia. Europą dająca życie tym którzy zasiewają ziarna.

– Twoje dzieci uwikłane w hodowlę ciał bez krwi, wielkie okręty bez ciężaru wokół ziemi, opływające oceany. Tego pragniesz? Twoje dzieci pod ziemią cierpiące katusze w ciałach potworów.

– Nie pojmuję o czym mówisz – odparł zakłopotany. A potem była już tylko mgła a nad nią słońce i obłoki.